The Blues Brothers
| The Blues Brothers | |
|---|---|
 | |
| Καταγωγή | Κάλουμετ Σίτι, Ιλινόι, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Παρουσία | 1978–1982, 1988–σήμερα |
| Δισκογραφικές | Atlantic |
Οι Blues Brothers (πρώην The Fabulous Blues Brothers' Show Band and Revue) είναι ένα αμερικανικό μπλουζ και σόουλ συγκρότημα που ιδρύθηκε το 1978 από τους κωμικούς Νταν Άκροϊντ και Τζον Μπελούσι, οι οποίοι γνωρίστηκαν και άρχισαν να συνεργάζονται ως τα αρχικά μέλη του καστ της τηλεοπτικής εκπομπής Saturday Night Live.
Το Blues Brothers Musical Revue αποτελούνταν από τον τραγουδιστή "Τζόλιετ" Τζέικ Μπλουζ (Μπελούσι) και τον αδελφό του, Έλγουντ (Άκροϊντ), ο οποίος έπαιζε μια φυσαρμόνικα που κουβαλούσε μέσα σε έναν χαρτοφύλακα δεμένο με χειροπέδες στον καρπό του. Το δίδυμο ήταν συνήθως ντυμένο με ασορτί μαύρα κοστούμια, μαύρες γραβάτες, μαύρα καπέλα και γυαλιά ηλίου. Το ίδιο το συγκρότημα αποτελούνταν από έμπειρους μουσικούς της εποχής, όπως Στιβ Κρόπερ, Ντόναλντ Ντακ Νταν, Ματ Γκιτάρ Μέρφι, Μπλου Λου Μαρίνι, Τομ Μαλόουν και Άλαν Ρούμπιν.
Το συγκρότημα έκανε το ντεμπούτο του ως καλεσμένοι στο επεισόδιο της εκπομπής Saturday Night Live στις 22 Απριλίου 1978, με παρουσιαστή τον κωμικό Στιβ Μάρτιν. Το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Briefcase Full of Blues, ανέβηκε στην κορυφή του καταλόγου επιτυχιών και έγινε πλατινένιο σε πωλήσεις. Ακολούθησαν αρκετά άλμπουμ. Το συγκρότημα έπαιξε πριν από τους Grateful Dead στο Winterland Arena του Σαν Φρανσίσκο και απέκτησε περισσότερη φήμη μετά την κωμωδία Οι ατσίδες με τα μπλε (1980). Παραμένουν το πιο επιτυχημένο συγκρότημα μπλουζ όλων των εποχών.
Ο Μπελούσι πέθανε το 1982, αλλά οι Blues Brothers συνέχισαν να εμφανίζονται με εναλλαγή τραγουδιστών και άλλων μελών του συγκροτήματος. Το συγκρότημα επανενώθηκε το 1988 για μια παγκόσμια περιοδεία και ξανά το 1998 για τη συνέχεια της ταινίας, με τίτλο Blues Brothers 2000.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προέλευση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δημιουργία των Blues Brothers ήταν ένα σκετς στην εκπομπή Saturday Night Live στις 17 Ιανουαρίου 1976. Σε αυτό, ο «Χάουαρντ Σορ and his All-Bee Band» έπαιξαν το τραγούδι του Σλιμ Χάρπο «I’m a King Bee», με τον Τζον Μπελούσι να τραγουδάει και τον Νταν Άκροϊντ να παίζει φυσαρμόνικα, ντυμένοι με τις στολές μελισσών που φορούσαν για τα σκετς «The Killer Bees». [1] Το 1978, ο κιθαρίστας Άρλεν Ροθ εμφανιζόταν στο SNL με τον Αρτ Γκαρφάνκελ, ο οποίος ήταν ο παρουσιαστής της εκπομπής εκείνη την εβδομάδα. Πριν από τη ζωντανή εμφάνιση, οι Μπελούσι και Άκροϊντ ζήτησαν από τον Ροθ και άλλους να τους συνοδεύσουν στη σκηνή φορώντας τα ρούχα που αργότερα θα αποτελούσαν τη στολή των Blues Brothers. Ο Ροθ έμαθε στον Μπελούσι τους στίχους του "Rocket 88" ώστε να μπορέσει να το ερμηνεύσει το ίδιο βράδυ. Αυτό συζητήθηκε και στη ραδιοφωνική εκπομπή Elwood's Bluesmobile του Άκροϊντ, όταν ο Ροθ έδωσε συνέντευξη για το άλμπουμ του Slide Guitar Summit και το τραγούδι "Rocket 88".
Οι Μπελούσι και Άκροϊντ γέμισαν ένα τζουκ μποξ με τραγούδια των Sam & Dave, του πανκ συγκροτήματος The Viletones και άλλων. Ο Μπελούσι αγόρασε έναν ενισχυτή και κάποια μουσικά όργανα για όποιον ήθελε να τζαμάρει. Ήταν στο μπαρ που ο Άκροϊντ και ο Ρον Γκουίν έγραψαν την ιστορία, την οποία ο Άκροϊντ μετέτρεψε στο προσχέδιο του σεναρίου για την ταινία Οι ατσίδες με τα μπλε.
Στο ίδιο μπαρ, ο Άκροϊντ εισήγαγε τον Μπελούσι στην μουσική μπλουζ. Το ενδιαφέρον σύντομα έγινε γοητεία και δεν άργησαν να αρχίσουν να τραγουδούν με τοπικές μπλουζ μπάντες. Αστειευόμενος, ο αρχηγός του συγκροτήματος SNL, Χάουαρντ Σορ, πρότεινε να αποκαλούνται «The Blues Brothers». Σε μια συνέντευξη που έδωσε τον Απρίλιο του 1988 στην εφημερίδα Chicago Sun-Times, ο Ακρόιντείπε ότι το συγκρότημα των Blues Brothers δανείστηκε στοιχεία από τους Sam & Dave και άλλους.
Το συγκρότημα βασίστηκε εν μέρει στην εμπειρία του Άκροϊντ με τους Downchild Blues Band, ένα από τα πρώτα επαγγελματικά μπλουζ συγκροτήματα στον Καναδά, με τα οποία ο Άκροϊντ έπαιζε περιστασιακά. Ο Άκροϊντ γνώρισε το συγκρότημα στις αρχές της δεκαετίας του 1970, περίπου την εποχή που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Κάρλον στην Οτάβα του Οντάριο και όπου το ενδιαφέρον του για τα μπλουζ αναπτύχθηκε μέσω παρακολούθησης περιστασιακών εμφανίσεων στο Le Hibou Coffee House της Οτάβας.
Η Downchild Blues Band με έδρα το Τορόντο, η οποία ιδρύθηκε το 1969 από δύο αδέρφια, τον Ντόνι και τον Ρίτσαρντ Χοκ Γουόλς, αποτέλεσε έμπνευση για τους δύο χαρακτήρες των Blues Brothers. Ο Άκροϊντ εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Έλγουντ Μπλουζ εν μέρει από τον Ντόνι Γουόλς, που έπαιζε φυσαρμόνικα και κιθάρα, ενώ ο χαρακτήρας του Τζέιι Μπλουζ του Μπελούσι βασίστηκε στον Χοκ Γουόλς, τραγουδιστή των Downchild Blues Band, και τον Κέρτις Σλγκάντο. [2] Στο πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Briefcase Full of Blues (1978), οι Άκροϊντ και Μπελούσι παρουσίασαν τρία γνωστά τραγούδια των Downchild Blues Band που συνδέονται στενά με το φωνητικό στυλ του Χοκ Γουόλς: το "I've Got Everything I Need (Almost)", γραμμένο από τον Ντόνι Γουόλς, το "Shotgun Blues", γραμμένο από κοινού από τους Ντόνι και Χοκ Γουόλς, και το "Flip, Flop and Fly", γραμμένο από κοινού και αρχικά διαδεδομένο από τον Μπιγκ Τζο Τέρνερ. [3] Και τα τρία τραγούδια ήταν στο δεύτερο άλμπουμ των Downchild Blues Band, με τίτλο Straight Up (1973), ενώ το "Flip, Flop and Fly" έγινε το πιο επιτυχημένο σινγκλ του συγκροτήματος, το 1974.
Το αρχικό ενδιαφέρον του Μπελούσι για τα μπλουζ εδραιώθηκε τον Οκτώβριο του 1977, όταν βρισκόταν στο Γιουτζίν του Όρεγκον, για τα γυρίσματα της ταινίας Ένα τρελό τρελό θηριοτροφείο. Πήγε σε ένα τοπικό ξενοδοχείο για να ακούσει τον 25χρονο μπλουζ τραγουδιστή και παίκτη φυσαρμόνικας Κέρτις Σαλγκάντο. Μετά τη συναυλία, ο Μπελούσι και ο Σαλγκάντο μιλούσαν για τα μπλουζ επί ώρες. Ο Μπελούσι βρήκε τον ενθουσιασμό του Σαλγκάντο μεταδοτικό. Σε μια συνέντευξη εκείνη την εποχή με την εφημερίδα Eugene Register-Guard, είπε: Είχα αρχίσει να βαριέμαι το ροκ εντ ρολ, είχε αρχίσει να με κουράζει... και μισούσα την ντίσκο, οπότε ήθελα να πάω κάπου. Δεν είχα ξανακούσει πολλά για τα μπλουζ. Ήταν ωραίο συναίσθημα.
Ο Σαλγκάντο τού δάνεισε μερικά άλμπουμ των Φλόιντ Ντίξον, Τσαρλς Μπράουν, Τζόνι Γουότσον και άλλων. Ο Μπελούσι κόλλησε. [4]
Τον Ιούλιο του 2024, η σελίδα του Τζον Μπελούσι στο Facebook αποκάλυψε ότι η σύζυγος του Μπελούσι, Τζούντιθ, είχε εξέχοντα ρόλο στην ανάπτυξη των Blues Brothers, δηλώνοντας ότι «Η ακλόνητη αφοσίωσή της και η δημιουργική της ιδιοφυΐα μαζί με τον Νταν Άκροϊντ και τον Τζον Μπελούσι γέννησαν τους 'Blues Brothers'». [5] [6] [7]
Ο Μπελούσι άρχισε να παίζει στη σκηνή μαζί με τον Σαλγκάντο, τραγουδώντας το τραγούδι του Φλόιντ Ντίξον "Hey, Bartender" και χρησιμοποιώντας τους χιουμοριστικούς εναλλακτικούς στίχους του Σαλγκάδο στο "I Don't Know". Οι ίδιοι στίχοι χρηαιμοποιήθηκαν και στην πρώτη εμφάνιση του συγκροτήματος στην εκπομπή SNL.
Σχηματισμός του συγκροτήματος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τη βοήθεια του πιανίστα-ενορχηστρωτή Πολ Σάφερ, οι Τζον Μπελούσι και Νταν Άκροϊντ άρχισαν να συγκεντρώνουν μια ομάδα μουσικών για να σχηματίσουν την τους μπάντα τους. [1] Ανάμεσά τους ήταν τα μέλη του συγκροτήματος του SNL, ο σαξοφωνίστας Λου Μαρίνι και ο τρομπονίστας-σαξοφωνίστας Τομ Μαλόουν, ο οποίος είχε παίξει στο παρελθόν στους Blood, Sweat & Tears. Με πρόταση του Σάφερ, υπέγραψαν συμβόλαιο με τον κιθαρίστα Στιβ Κούπερ και τον μπασίστα Ντόναλντ Νταν.
Ο Μπελούσι ήθελε έναν δυνατό τρομπετίστα και έναν μπλουζ κιθαρίστα, οπότε κλήθηκαν ο τρομπετίστας Άλαν Ρούμπιν, με εκπαίδευση στη σχολή Τζούλιαρντ και ο κιθαρίστας Ματ Μέρφι, ο οποίος είχε εμφανιστεί με πολλούς θρύλους των μπλουζ.
Για την εμφάνιση των αδελφών, ο Μπελούσι δανείστηκε τα χαρακτηριστικά γυαλιά ηλίου Ray-Ban Wayfarer και το μουσάκι του Τζον Λι Χούκερ.
Ήχος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στο Stories Behind the Making of The Blues Brothers, ένα ντοκιμαντέρ (1998) που συμπεριλήφθηκε σε ορισμένες εκδόσεις DVD της ταινίας Οι ατσίδες με τα μπλε, ο Κρόπερ σημείωσε ότι ορισμένοι συνομήλικοί του πίστευαν ότι αυτός και οι άλλοι μουσικοί που υποστήριζαν τους Blues Brothers ξεπουλήθηκαν στο Χόλιγουντ ή χρησιμοποίησαν κάποιο τέχνασμα για να βγάλουν εύκολο χρήμα. Ο Κρόπερ απάντησε δηλώνοντας ότι θεωρούσε τον Τζον Μπελούσι τόσο καλό (ή και καλύτερο) όσο πολλοί τραγουδιστές που είχε υποστηρίξει. Σημείωσε επίσης ότι ο Μπελούσι, στις αρχές της καριέρας του, ήταν για λίγο επαγγελματίας ντράμερ και είχε ιδιαίτερα καλή αίσθηση του ρυθμού.
Άλμπουμ και πρώτες συναυλίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Blues Brothers ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ, το Briefcase Full of Blues, το 1978, ενώ έπαιζαν στο λάι του κωμικού Στιβ Μάρτιν στο Universal Amphitheatre του Λος Άντζελες. Το άλμπουμ έφτασε στο #1 του Billboard 200, έγινε διπλά πλατινένιο και περιείχε ηχογραφήσεις που έγιναν επιτυχίες στο Top 40: το "Soul Man" των Sam & Dave και το "Rubber Biscuit" των The Chips.
Οι σημειώσεις του άλμπουμ τόνιζαν το φανταστικό παρασκήνιο των αδελδών Τζέικ και Έλγουντ, [1] που είχαν μεγαλώσει σε ένα καθολικό ορφανοτροφείο στο Ροκ Άιλαντ του Ιλινόι και έμαθαν τα μπλουζ από έναν θυρωρό ονόματι Κέρτις. Η εξ αίματος αδελφότητά τους σφραγίστηκε κόβοντας τα μεσαία τους δάχτυλα με μια χορδή που λέγεται ότι προέρχεται από την κιθάρα του Έλμορ Τζέιμς. [8]
Το συγκρότημα, μαζί με τους New Riders of the Purple Sage, έπαιξαν στη συναυλία των Grateful Dead για την τελευταία συναυλία στο Winterland, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1978.
Μαζί με την ταινία Οι ατσίδες με τα μπλε κυκλοφόρησε το σάουντρακ, το οποίο ήταν το πρώτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το κομμάτι "Gimme Some Lovin' έγινε επιτυχία στο Top 40 και το συγκρότημα έκανε περιοδεία για την προώθηση της ταινίας. Η περιοδεία ξεκίνησε στις 27 Ιουνίου 1980 στο Μουσικό Θέατρο Poplar Creek και οδήγησε σε ένα τρίτο άλμπουμ (και δεύτερο ζωντανό άλμπουμ), το Made in America, που ηχογραφήθηκε στο Universal Amphitheatre το 1980. Το κομμάτι "Who's Making Love" έφτασε στο Νο. 39. Ήταν η τελευταία ηχογράφηση που θα έκανε το συγκρότημα με τον Τζον Μπελούσι ως Τζέικ Μπλουζ.
Η σύζυγος του Μπελούσι, Τζούντιθ Τζάκλιν, και ο φίλος του, Τίνο Ινσάνα, έγραψαν ένα βιβλίο, με τίτλο Blues Brothers: Private, το οποίο διεύρυνε περισσότερο το σύμπαν των Blues Brothers και έδωσε στοιχεία για την πρώτη ταινία.
Το 1981, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Best of the Blues Brothers, με ένα ακυκλοφόρητο ως τότε κομμάτι, μια εκδοχή του "Expressway to Your Heart" του συγκροτήματος The Soul Survivors, και εναλλακτικές ζωντανές ηχογραφήσεις των "Everybody Needs Somebody to Love" και "Rubber Biscuit". Αυτό το άλμπουμ θα ήταν το πρώτο από αρκετές συλλογές και επιτυχίες που κυκλοφόρησαν όλα αυτά τα χρόνια. Μια βρετανική συλλογή CD του 1998, με τίτλο The Complete Blues Brothers, περιείχε αποκλειστικά το Excuse Moi Mon Cheri των Lamont Cranston Band.
Στις 5 Μαρτίου 1982, ο Μπελούσι πέθανε στο Χόλιγουντ σε ατύχημα, από υπερβολική δόση ηρωίνης και κοκαΐνης.
Μετά τον θάνατο του Μπελούσι, έχουν εμφανιστεί ανανεωμένες εκδοχές των Blues Brothers στην εκπομπή SNL για φιλανθρωπικούς και πολιτικούς σκοπούς. Ο Νταν Άκροϊντ έχει συνοδευτεί από τους Τζέιμς Μπελούσι και Τζον Γκούντμαν ως Ζι Μπλουζ και Μάιτι Μακ Μακτίρ αντίστοιχα. Οι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων έχουν επίσης επιτρέψει σε ορισμένους αντιγραφείς να εμφανιστούν με το όνομα Blues Brothers. Ένας τέτοιος καλλιτέχνης εμφανίζεται τακτικά στο θεματικό πάρκο Universal Studios Florida στο Ορλάντο της Φλόριντας και στο Universal Studios Hollywood.
Το 1995, το συγκρότημα συνεργάστηκε με τον Ιταλό τραγουδιστή Τσούκερο, ο οποίος είχε προσκληθεί στην εκδήλωση για τη μνήμη των 46ων γενεθλίων του Τζον Μπελούσι. Μετά από μια κοινή συναυλία, ηχογράφησαν το βίντεο κλιπ του τραγουδιού του Τσούκερο "Per colpa di chi?" στο House of Blues. Το 1997, είχε προγραμματιστεί μια κωμική σειρά κινουμένων σχεδίων με τους Τζέικ και Έλγουντ, αλλά ακυρώθηκε αφού ολοκληρώθηκαν μόνο οκτώ επεισόδια. Οι Πίτερ Άκροϊντ και Τζέιμς Μπελούσι αντικατέστησαν τα αδέρφια τους χαρίζοντας τις φωνές των Έλγουντ και Τζέικ. [9]
Για την προώθηση του άλμπουμ Blues Brothers 2000 (1998), οι Νταν Άκροϊντ, Τζέιμς Μπελούσι και Τζον Γκούντμαν εμφανίστηκαν στο ημίχρονο του Super Bowl XXXI, μαζί με τους ZZ Top και τον Τζέιμς Μπράουν.
Ο Άκροϊντ συνέχισε να είναι ενεργός υποστηρικτής της μπλουζ μουσικής και εκμεταλλεύτηκε αυτή την αγάπη για την ίδρυση και μερική ιδιοκτησία του franchise House of Blues, μιας παναμερικανικής αλυσίδας νυχτερινών κέντρων διασκέδασης. Στην Ιταλία, το franchise ανήκει πλέον στον Τσούκερο, ο οποίος χρησιμοποίησε την επωνυμία κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ του Black Cat (2016).
Ο Τζιμ Μπελούσι περιόδευσε με το συγκρότημα για ένα μικρό χρονικό διάστημα ως "Ζι Μπλουζ" και ηχογράφησε το άλμπουμ Blues Brothers and Friends: Live from Chicago's House of Blues με τον Νταν Άκροϊντ. Ο Τζιμ αργότερα θα επανενωθεί με τον Άκροϊντ για να ηχογραφήσουν ένα ακόμη άλμπουμ, όχι ως οι Blues Brothers αλλά ως οι ίδιοι, το Belushi/Aykroyd – Have Love Will Travel.
Το 2004, έκανε πρεμιέρα στο Σικάγο το έργο The Blues Brothers Revival. Η ιστορία αφορούσε τον Έλγουντ που προσπαθούσε να σώσει τον Τζέικ από μια αιωνιότητα στο καθαρτήριο. Το έργο γράφτηκε και συντέθηκε με την έγκριση και την άδεια τόσο των κληρονόμων του Τζον Μπελούσι (συμπεριλαμβανομένης της χήρας του, Τζούντιθ Μπελούσι-Πιζάνο) όσο και του Νταν Άκροϊντ.
Οι Blues Brothers, με τους Έλγουντ και Ζι, εμφανίζονται τακτικά σε χώρους του House of Blues και σε διάφορα καζίνο σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Συνήθως υποστηρίζονται από την Sacred Hearts Band του Τζιμ Μπελούσι. Η Original Blues Brothers Band περιοδεύει σε όλο τον κόσμο τακτικά. Τα μόνα αρχικά μέλη που παραμένουν στο συγκρότημα είναι ο Στιβ Κούπερ και ο Λου Μαρίνι.
Πιο πρόσφατα, ο Άκροϊντ παρουσίαζε μια ραδιοφωνική εκπομπή ως Έλγουντ Μπλουζ, στην εβδομαδιαία εκπομπή House of Blues Radio Hour, η οποία μεταδιδόταν σε εθνικό επίπεδο στο Dial Global Radio Network μέχρι το 2017. Τώρα την έχει διαδεχθεί το The Sam T. Blues Revue, το οποίο μεταδίδεται Τετάρτη βράδυ στο KHBT. [10]
Ταινίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι ατσίδες με τα μπλε
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1980, κυκλοφόρησε η ταινία Οι ατσίδες με τα μπλε, σε σκηνοθεσία Τζον Λάντις. Περιελάμβανε επικά κυνηγητά με αυτοκίνητα με τη συμμετοχή του Bluesmobile και μουσικές συμμετοχές από τους Αρίθα Φράνκλιν, Τζέιμς Μπράουν, Καμπ Κάλογουεϊ, Ρέι Τσαρλς και Τζον Λι Χούκερ. [1] Η ιστορία διαδραματίζεται στο Σικάγο και γύρω από αυτό, στο Ιλινόι . Είναι μια ιστορία λύτρωσης για τον με αναστολή αποφυλακισμένο κατάδικο Τζέικ Μπλουζ και τον αδελφό του Έλγουντ, οι οποίοι μετά από μια επίσκεψη στην αδελφή Μαίρη (Κάθλιν Φρίμαν), γνωστή και ως «Πιγκουίνα» στο καθολικό ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσαν, επιλέγουν να αναλάβουν μια «αποστολή από τον Θεό» και να επανενώσουν την παλιά τους μπλουζ μπάντα προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για να σώσουν το ορφανοτροφείο. Στην πορεία, τα αδέλφια γίνονται στόχος μιας «μυστηριώδους γυναίκας» (Κάρι Φίσερ) και καταδιώκονται από την Αστυνομία της Πολιτείας του Ιλινόι, ένα συγκρότημα κάντρι και γουέστερν που ονομάζεται Good Ol' Boys, και τους «Ναζί του Ιλινόι». Η ταινία κέρδισε 57 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ κατά την κυκλοφορία της στους κινηματογράφους, καθιστώντας την την 10η ταινία με τις υψηλότερες εισπράξεις του 1980, και άλλα 58 εκατομμύρια δολάρια στις διεθνείς κυκλοφορίες. [11]
Blues Brothers 2000
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τον Τζον Λάντις και πάλι στη σκηνοθεσία, η συνέχεια της ταινίας Οι ατσίδες με τα μπλε γυρίστηκε το 1998. Τα πήγε πολύ χειρότερα από την προηγούμενη ταινία σε κοινό και κριτικούς, αν και είναι πιο φιλόδοξη όσον αφορά τις μουσικές εμφανίσεις του συγκροτήματος και έχει πιο εκτεταμένο κατάλογο καλεσμένων καλλιτεχνών από την πρώτη ταινία. Η ιστορία συνεχίζεται 18 χρόνια αργότερα, με τον Έλγουντ να απελευθερώνεται από τη φυλακή και να μαθαίνει ότι ο αδελφός του έχει πεθάνει. Για μία ακόμη φορά πείθεται να σώσει μερικά ορφανά, και με ένα 10χρονο αγόρι ονόματι Μπάστερ Μπλουζ (Τζ. Έβαν Μπόνιγαντ) μαζί τους, ξεκινάει ξανά το έργο της επανένωσης της μπάντας. Προσλαμβάνει νέους τραγουδιστές, τον Μάιτι Μακ (Τζον Γκούντμαν) και τον Καμπ (Τζο Μόρτον), έναν αστυνομικό που ήταν γιος του Κέρτις. Εντοπίζονται όλα τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος, καθώς και μερικοί ερμηνευτές από την πρώτη ταινία, όπως οι Αρίθα Φράνκλιν και Τζέιμς Μπράουν. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες, όπως οι Έρικ Κλάπτον, Στιβ Γουίνγουντ, Τζούνιορ Γουελς, Λόνι Μπρουκς, Έντι Φλόιντ, Γουίλσον Πίκετ, Άιζακ Χέιζ, Σαμ Μουρ, Taj Mahal και Τζόνι Λανγκ, οι Blues Traveler, καθώς και ένα all-star supergroup με επικεφαλής τον B.B. King, οι Louisiana Gator Boys. Κυνηγημένοι από την αστυνομία, τη ρωσική μαφία και μια ρατσιστική πολιτοφυλακή, η μπάντα τελικά καταλήγει στη Λουιζιάνα, όπου μπαίνει σε έναν διαγωνισμό. Στη διάρκεια ενός τραγουδιού των Blues Brothers (ένα κομμάτι από την Καραϊβική που ονομάζεται "Funky Nassau"), ένας χαρακτήρας που υποδύεται ο Πολ Σάφερ ζητά να κάνει διάλειμμα από τα πλήκτρα, κάτι που ο Μερφ επιτρέπει. Αυτή είναι η πρώτη φορά σε ταινία που οι Blues Brothers παίζουν με τον αρχικό τους μουσικό στα πλήκτρα.
Δισκογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σάουντρακ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κορυφαία θέση | Εταιρεία |
|---|---|---|---|
| ΗΠΑ | |||
| 1980 | Οι ατσίδες με τα μπλε | 13 | Atlantic |
Ζωντανά άλμπουμ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κορυφαία θέση | Εταιρεία |
|---|---|---|---|
| ΗΠΑ | |||
| 1978 | Briefcase Full of Blues | 1 | Atlantic |
| 1980 | Briefcase Full of Blues | 49 | |
| 1997 | Blues Brothers and Friends: Live from Chicago's House of Blues | — | (House of Blues) |
Συλλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κορυφαία θέση | Εταιρεία |
|---|---|---|---|
| ΗΠΑ | |||
| 1981 | Best of the Blues Brothers | 143 | Atlantic |
| 1983 | Dancin' wid da Blues Brothers | — | |
| 1988 | Everybody Needs Blues Brothers | — | |
| 1992 | The Definitive Collection | — | |
| 1995 | The Very Best of The Blues Brothers | — | Atlantic/EastWest |
| 1998 | The Blues Brothers Complete | — | |
| 2003 | The Essentials | — | Atlantic |
| 2005 | Gimme Some Lovin' & Other Hits | — | Flashback Records |
| 2008 | American Music Legends | — | Rhino Custom Products/Cracker Barrel Old Country Store |
| 2017 | The Blues Brothers: An Introduction | — | Atlantic Records / Rhino Records |
| 2017 | Drop the Needle on the Hits: The Best of the Blues Brothers | — | Rhino Records |
Σινγκλ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Σινγκλ | Κορυφαία θέση | Άλμπουμ |
|---|---|---|---|
| ΗΠΑ | |||
| 1979 | "Soul Man" | 14 | Briefcase Full of Blues (1978) |
| "Rubber Biscuit" | 37 | ||
| 1980 | "Gimme Some Lovin' | 18 | The Blues Brothers: Music from the Soundtrack (1980) |
| 1981 | "Who's Making Love" | 39 | Made in America (1980) |
| "Going Back to Miami" | 108 |
Άλλες εμφανίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1998 – Blues Brothers 2000 (διάφορα κομμάτια) (Universal Records)
The Elwood Blues Revue
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ζωντανά άλμπουμ
- 1988 – Atlantic Records 40th Anniversary (Atlantic)
Άλλες εμφανίσεις
- 1988 – Επισκέπτες της συμφοράς (σάουντρακ από την Atlantic)
- 1992 – Δέκα τόνοι μπελάδες (σάουντρακ από τη Warner Bros / WEA)
The Blues Brothers Band
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στούντιο άλμπουμ
- 1992 – Red, White & Blues (WEA) [12]
- 2017 – The Last Shade of Blue Before Black (Severn Records)
Ζωντανά άλμπουμ
- 1990 – The Blues Brothers Band Live in Montreux (WEA) [13]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Zeman, Ned (January 2013). «Soul Men: The Making of The Blues Brothers». Vanity Fair. http://www.vanityfair.com/hollywood/2013/01/making-of-blues-brothers-budget-for-cocaine. Ανακτήθηκε στις August 17, 2018.
- ↑ «Biography – Curtis Salgado» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ Slotek, Jim (4 Φεβρουαρίου 2000). «Bye to blues brother: Downchild's Donnie Walsh talks about late sibling». Jam! Music. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2012.
- ↑ Eugene Register-Guard, January 4, 1979.
- ↑ Belushi, John (6 Ιουλίου 2024). «Today, our hearts are heavy as we say goodbye to our sweet Judy. Her unwavering dedication and creative genius alongside Dan Aykroyd and John Belushi gave birth to The Blues Brothers, a timeless testament to the power of music and laughter. In the years following John's passing in 1982, Judy honored his life and championed his legacy and Blues Brothers brand. As we bid farewell, we pledge to continue her work, ensuring that John's legacy, and the Blues Brothers will never fade. There was no one like her. Judy made everyone feel loved. She was nonjudgmental, light, funny and pure. You could be truly yourself around her, that alone was a gift. The Belushi and Pisano families will carry your love in their hearts forever». Facebook. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2024.
- ↑ Johnson, Michael (July 8, 2024). «Judith Belushi Pisano, widow of Chicago icon John Belushi, dies at 73». WGN. https://wgntv.com/news/deans-list/judith-belushi-pisano-widow-of-chicago-icon-john-belushi-dies-at-73/. Ανακτήθηκε στις July 8, 2024.
- ↑ Seonwoo, Eunki (July 6, 2024). «Judith Belushi Pisano dies at 73». Martha's Vineyard Times. https://www.mvtimes.com/2024/07/06/judith-belushi-pisano-passes/. Ανακτήθηκε στις July 8, 2024.
- ↑ «Biography of the Blues Brothers from their album, A Briefcase Full of Blues». fortunecity.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2006.
- ↑ «The Blues Brothers Animated Series (TV Series 1997– )». IMDb.
- ↑ «The Sam T. Blues Revue». 977thebolt. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2025.
- ↑ «The Blues Brothers». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2008.
- ↑ «Red, White & Blues». BluesBrothersCentral.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2007.
- ↑ «The Blues Brothers Live in Montreaux». BluesBrothersCentral.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2007.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Επίσημη ιστοσελίδα DVD
- Ιστότοπος θαυμαστών
- The Blues Brothers στο Allmusic
- House of Blues Radio Hour (Παρουσιαστής: Dan Aykroyd)
- Συνέντευξη (MP3) με τον βιογράφο του John Belushi, Tanner Colby, και τη χήρα Judith Belushi Pisano, στη ραδιοφωνική εκπομπή The Sound of Young America σχετικά με το βιβλίο τους, Belushi. Περιλαμβάνει αποσπάσματα από το έργο του Μπελούσι στην εκπομπή The National Lampoon Radio Hour.
- DVD των Blues Brothers