Thèâtre de la Mode

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|19|04|2024}}
Εξώφυλλο της έκδοσης Théâtre de la Mode - Fashion Dolls: The Survival of Haute Couture με παράσταση από την έκθεση Thèâtre de la Mode.

«Thèâtre de la Mode» (Το θέατρο της μόδας) ήταν ο τίτλος μίας έκθεσης που πραγματοποιήθηκε το 1945 στο Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών (Musee des Arts Decoratifs) του Λούβρου στο Παρίσι. Τα εκθέματα αποτελούσαν δημιουργίες υψηλής ραπτικής, φορεμένες σε κούκλες μινιατούρες και σε αναλογία κλίμακας 1:3. [1] Θεωρείται από τα σημαντικότερα γεγονότα στο χώρο της μόδας, καθώς έδωσε νέα ώθηση στην παριζιάνικη μόδα, ύστερα από τα δεινά του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, υπογραμμίζοντας, σε παγκόσμιο επίπεδο, τον ρόλο του Παρισιού ως πρωτεύουσα της μόδας. [2]

Διοργάνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι ήταν φοβισμένοι, απογοητευμένοι και στερημένοι από αγαθά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να συνέλθουν και να αρχίσουν να ζουν και πάλι φυσιολογικά. Εξαιτίας του πολέμου, η Γαλλία είχε καταστεί ανίσχυρη και η οικονομία της βρισκόταν σε κακή κατάσταση. Στα πλαίσια ανοικοδόμησης και στήριξης της Γαλλίας και των Γάλλων, σε αυτή την δύσκολη περίοδο, ο τότε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Γαλλικού Επιμελητηρίου Σχεδιαστών Μόδας, Ρομπέρ Ρίτσι (γιος της Νίνα Ρίτσι και συνιδρυτής του ομώνυμου οίκου μόδας), πρότεινε να αναλάβει το Επιμελητήριο την διοργάνωση μιας μεγάλης έκθεσης μόδας, τα εισιτήρια της οποίας της θα βοηθούσαν τον παραπάνω σκοπό. [3]

Παρά τον ενθουσιασμό που υπήρχε λόγω των συμμετοχών, οι σχεδιαστές αδυνατούσαν να προμηθευτούν τα υλικά που απαιτούνταν για τις δημιουργίες μίας τέτοιας έκθεσης. Ο συνεργάτης του Ρίτσι, Paul Caldagues, έδωσε την λύση προτείνοντας την παρουσίαση των ενδυμάτων σε ειδικά κατασκευασμένες κούκλες, που θα απαιτούσαν την ελάχιστη δυνατή χρήση υλικών.[3] Έτσι, ανατέθηκε στην Eliane Bonabel να σχεδιάσει τις κούκλες μινιατούρες, ενώ την υλοποίηση τους ανέλαβε ο Jean Saint-Martin. [4] [3] Οι κούκλες, που καθεμιά είχε το δικό της στυλ, είχαν 70 εκατοστά ύψος, [5] ήταν φτιαγμένες από συρμάτινο πλέγμα,[6] ενώ τα λευκά, γύψινα κεφάλια [6] τους κατασκεύασε ο παιδικός φίλος του Πικάσο, Τζοάν Ρεμπούλ.[7][8] [3] Την καλλιτεχνική διεύθυνση της έκθεσης ανέλαβε ο Κριστιάν Μπεράρ (ζωγράφος και διακοσμητής), [9] ενώ το στήσιμο των μινιατουρών και τον φωτισμό ο Μπορίς Κότσνο (συνεργάτης του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ στα ρώσικα Μπαλέτα).[10] Καλλιτέχνες, όπως οι Ζακ Κοκτώ, Andrè Dignimont, Georges Douking, Εμίλιο Γκράου Σάλα και Louis Touchagues, [11] [3] μαζί με τους σκηνογράφους Γκιόργκι Γουακέβιτς, Jean-Denis Malclès και Andrè Beaurepaire επιμελήθηκαν τα περίτεχνα σκηνικά σετ μέσα στα οποία βρισκόντουσαν οι κούκλες, ενώ τον χώρο της έκθεσης επιμελήθηκε ο σχεδιαστής εσωτερικών χώρων Γκιόργκι Ζεφρουά. [3] [6] Την μουσική επιμελήθηκε ο Ανρί Σωγκέ.[12] Στην έκθεση συμμετείχαν πενήντα τρεις οίκοι μόδας, συμπεριλαμβανομένων των Worth, Molyneux, Schiaparelli, Jacques Fath, Hermes, Balenciaga, Lelong, Carven, Madame Gres, Pierre Balmain, Jean Desses, Paquin, Nina Ricci, Callot Soeurs, Robert Piguet, Maggy Rouff, Marcel Rochas. [6]

Στην έκθεση, που άνοιξε για το κοινό στις 28 Μαρτίου του 1945, [13] [14] παρουσιάστηκαν 237 δημιουργίες τοποθετημένες μέσα σε 13 σκηνικά σετ· [3][15] από πρωινά ενδύματα μέχρι βραδινές τουαλέτες, [6] συνοδευόμενα από εσώρουχα και αξεσουάρ (γάντια, τσάντες, ζώνες κ.λπ.), όλα φτιαγμένα με τέτοια λεπτομέρεια και προσοχή, [16] που ικανοποιούσαν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Η μόνη διαφορά τους ήταν ότι είχαν φτιαχτεί σε κλίμακα 1:3. Χαρακτηριστικό είναι, ότι τα μικροσκοπικά κουμπιά περνούσαν μέσα από χειροποίητες κουμπότρυπες, τα καπέλα είχαν το μέγεθος νομίσματος και τα παπούτσια μινιατούρες ήταν φτιαγμένα από γνωστούς υποδηματοποιούς της εποχής. Γούνες, φτερά, αλλά και κοσμήματα (κατασκευασμένα από τους Cartier και Van Cleef & Arpels) [17] ήταν στερεωμένα στα μαλλιά τους, τα οποία είχαν επιμεληθεί οι κομμωτές Αντουάν ντι Παρί και Guillaume Guglielmi. [18]

Αποτίμηση έκθεσης και περιοδεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τις πρώτες εβδομάδες, οι επισκέπτες της έκθεσης ξεπέρασαν τους εκατό χιλιάδες, ενώ συγκεντρώθηκαν ένα εκατομμύριο γαλλικά φράγκα. [19] Εκτός, όμως, από το μεγάλο ποσό που εισπράχθηκε από τα εισιτήρια και το κλίμα αισιοδοξίας που δημιουργήθηκε, η έκθεση ωφέλησε την γαλλική βιομηχανία μόδας να ανοίξει τα φτερά της προς την αμερικανική αγορά.

Tο 1946, λόγω της μεγάλης επιτυχίας που σημείωσε, η έκθεση ταξίδεψε στο Λονδίνο, το Λιντς, τη Βαρκελώνη, τη Κοπεγχάγη, τη Στοκχόλμη, τη Βιέννη, και τέλος στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο, [20] [3] όπου οι δημιουργίες αντικαταστάθηκαν από μία ανοιξιάτικη/καλοκαιρινή κολεξιόν. [3] Σκοπός της περιοδείας ήταν τόσο η προώθηση της γαλλικής μόδας, όσο και η συλλογή χρημάτων για τα θύματα του πολέμου. [21] [22]

Μετά το πέρας της έκθεσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ύστερα από το τέλος της περιοδείας, τα κοσμήματα της έκθεσης επεστράφησαν στο Παρίσι, ωστόσο οι μινιατούρες παρέμειναν στις αποθήκες του Σαν Φρανσίσκο, ενώ τo υπόλοιπο υλικό της έκθεσης αγνοείται. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η Alma de Bretteville Spreckels, μέλος του συμβουλίου του Maryhill Museum of Art στην Ουάσινγκτον, κανόνισε να μεταφερθούν οι κούκλες στο Μουσείο για φύλαξη. [23] [24] Από το 1954 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80', στο συγκεκριμένο μουσείο φιλοξενούνταν περίπου 80 αυθεντικές μινιατούρες της έκθεσης. Την περίοδο 1988-1990 οι μινιατούρες επέστρεψαν στο Παρίσι, με σκοπό την αποκατάσταση και συντήρησή τους, ενώ, την ίδια περίοδο, η σκηνογράφος Anne Surges κατασκεύασε εννέα ρέπλικες των σκηνικών σετ της έκθεσης, οι οποίες, αφού περιόδευσαν μαζί με τις αυθεντικές μινιατούρες σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο, από το 2015 στεγάζονται μόνιμα στο Maryhill Museum of Art. [3][6] [25]

Εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Théâtre de la Mode - Fashion Dolls: The Survival of Haute Couture γραμμένο από τους Edmond Charles-Roux Herbert R. Lottman, Stanley Garfinkel, Nadine Gasc, Colleen Schafroth, Paris Vogue, Susan Train, εκδόθηκε το 2002 από τους Palmer - Pletsch Publishing
  • Το 1991 εκδόθηκε το βιβλίο "Theatre de la Mode" από τον εκδοτικό οίκο Rizzoli με την ευκαιρία της έκθεσης στο Metropolitan Mueum of Art στη Νέα Υόρκη.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Maggie (17 Νοεμβρίου 2019). «Christian Dior Mini Mannequins in Le Petit Théâtre de la Mode». Half Size Mannequins (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  2. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 «Le Théâtre de la Mode: The Décors» (PDF). Maryhill Museum of Art. 
  4. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  5. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 «The Théâtre de la Mode in Its Own Words» (PDF). Maryhill Museum of Art. 
  7. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  8. ↑ Zimmerman, Emily (13 Απριλίου 2020). «Stories of Resilience & Adaptation: Théâtre de la Mode». Medium (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  9. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  10. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  11. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  12. ↑ «Le Théâtre de la mode: The Dream Odyssey - DÉFILÉS HAUTE COUTURE - Women's Fashion | DIOR». www.dior.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  13. ↑ Zimmerman, Emily (13 Απριλίου 2020). «Stories of Resilience & Adaptation: Théâtre de la Mode». Medium (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  14. ↑ «The Secret History of the Dolls That Inspired Dior's Couture Collection». Town & Country (στα Αγγλικά). 14 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  15. ↑ Zimmerman, Emily (13 Απριλίου 2020). «Stories of Resilience & Adaptation: Théâtre de la Mode». Medium (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  16. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  17. ↑ «The Secret History of the Dolls That Inspired Dior's Couture Collection». Town & Country (στα Αγγλικά). 14 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  18. ↑ «HAIRDRESSERS ATTEND FRENCH FASHION SHOW» (στα αγγλικά). The New York Times. 1946-05-21. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1946/05/21/archives/hairdressers-attend-french-fashion-show.html. Ανακτήθηκε στις 2023-08-17. 
  19. ↑ Zimmerman, Emily (13 Απριλίου 2020). «Stories of Resilience & Adaptation: Théâtre de la Mode». Medium (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  20. ↑ «David Seidner: Paris Fashions, 1945». International Center of Photography (στα Αγγλικά). 23 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  21. ↑ «The 'golden age' of couture · V&A». Victoria and Albert Museum (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  22. ↑ «The Secret History of the Dolls That Inspired Dior's Couture Collection». Town & Country (στα Αγγλικά). 14 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  23. ↑ Steele, Valerie. «Valerie Steele on "Le Théâtre de la Mode"». www.artforum.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  24. ↑ «Théâtre de la Mode | Maryhill Museum of Art | Portland OR». www.maryhillmuseum.org (στα Αγγλικά). 29 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 
  25. ↑ «Le Théâtre de la Mode (1945 - 1946)». Coupe-File Art (στα Γαλλικά). 21 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2023. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • François Baudot, “A century of fashion”, Thames & Hudson
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Thèâtre_de_la_Mode&oldid=10187409"