TV-6 (Ρωσία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το TV-6 (ρωσικά: ТВ-6‎‎) ήταν ο πρώτος εμπορικός τηλεοπτικός σταθμός στη Ρωσία. Άρχισε να εκπέμπει την 1η Ιανουαρίου 1993 και έκλεισε στις 22 Ιανουαρίου 2002.[1][2][3].

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1991-1993[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ανεξάρτητη Εταιρεία Μεταδόσεων της Μόσχας (MIBC) ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1991. Μεταξύ των μετόχων ήταν η Κυβέρνηση της Μόσχας, η JSC Logovaz, η Mosbiznesbank, η OJSC Lukoil, η VGTRK, η Mosfilm και οι ιδιώτες Έντουαρντ Σαγκαλάγιεφ, Όλεγκ Ορλόφ και Νουγκζάρ Ποπχάντζε.

Στις 12 Νοεμβρίου 1992, η εταιρεία κέρδισε το διαγωνισμό για την έκτη τηλεοπτική συχνότητα, μπροστά από τη ρωσική εφημερίδα Argumenty i Fakty και τον εμπορικό ραδιοφωνικό σταθμό Europa Plus.

Το ίδιο έτος, η MIBC και το Turner Broadcasting System υπέγραψαν συμφωνία για την ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού της Ρωσίας, το TV-6 Μόσχας, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Τεντ Τέρνερ στη Ρωσία.

Ο Έντουαρντ Σαγκαλάγιεφ έγινε ο πρώτος πρόεδρος του καναλιού.

1993-1994[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άρχισε να εκπέμπει στις 1 Ιανουαρίου 1993 για πέντε ώρες καθημερινώς (από τις 7 μ. μ. έως τα μεσάνυχτα ώρα Μόσχας), με 500.000 θεατές στη Μόσχα και τη περιφέρεια Μόσχας (ένα ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας). Οι ώρες μετάδοσης αυξήθηκαν στις 10 μέχρι το τέλος του 1993.

Μέχρι το 1994 μοιραζόταν τη συχνότητα με ένα μικρό κανάλι, το "Βόρειο Στέμμα" (ρωσικά: Северная корона) που έκλεισε ένα χρόνο αργότερα.

Ήταν αρχικά ένα ψυχαγωγικό κανάλι που μετέδιδε εκπομπές, κινούμενα σχέδια, μουσική και σειρές.

Το κανάλι δημιουργήθηκε αρχικά ως κοινή ρωσοαμερικανική εμπορική συνεργασία, σύμφωνα με την οποία η Turner Broadcasting System ανέλαβε την υποχρέωση να παρέχει ταινίες και ειδήσεις, και ο ρώσος ομόλογός του δεσμεύτηκε να δημιουργήσει το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι της Ρωσίας που θα εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του Τεντ Τέρνερ στις ρωσικές περιφέρειες. Έτσι θα γίνει το ρωσικό αντίστοιχο δίκτυο του TNT (το οποίο ανήκε στον Τέρνερ) λόγω της μουσικής των σημάτων του TV-6.[4]. Από το 1994, η συμφωνία για την ίδρυση του ρωσοαμερικανικού τηλεοπτικού καναλιού ακυρώθηκε με πρωτοβουλία του ρωσικού μέρους.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Αλεξέι Σιμόνοφ, Πρόεδρος της Γκλάσνοστ Άμυνα του Ιδρύματος, ανέφερε τον Έντυουαρντ Σαγκαλάγιεφ στο βιβλίο του με τίτλο Το Τέλος της Ανυπακοής Κόμμα: "Οι εταίροι μας από την επαρχιακή πόλη της Ατλάντα και από άλλες Αμερικανικές επαρχιακές πόλεις ήρθαν να δουλέψουν στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, με μια ισχυρή αίσθηση ότι έφτασαν σε κάποια Αφρικανική χώρα, όπου σε αντάλλαγμα για ένα περιδέραιο από κοχύλια θα πάρουν το δικαίωμα στην ισότιμη συνιδιοκτησία του τηλεοπτικού δικτύου που ήταν στον αέρα για δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατές"[5].

Ο Αλεξάντερ Πονομάριοφ, ο οποίος διορίστηκε διευθύνων σύμβουλος τον Ιανουάριο του 1993, κοινοποίησε την ανώτερη άποψη του ότι χρειαζόταν μια ρωσική ομάδα νέων επαγγελματιών και όχι μια ομάδα αμερικανών διαχειριστών για να βοηθήσουν τη δυνητικά ιδιαίτερα προσοδοφόρα ρωσική αγορά τηλεόρασης. Ως αποτέλεσμα ο οικοδεσπότης MuzOBOZ Ιβάν Ντεμίντοφ έγινε Γενικός Παραγωγός του καναλιού το καλοκαίρι του 1993. Ο Αλεξάντερ Ολέινικοφ, διευθυντής στο γραφείο Μόσχας της Κεντρικής Τηλεόρασης της ΕΣΣΔ, έγινε αναπληρωτής του.

Ο κύριος στόχος που επιδίωξαν οι Ντεμίντοφ και Ολέινικοφ ήταν να δημιουργήσουν και να αναπτύξουν το ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι, κάτι εντελώς νέο στη Ρωσία. Μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, εξελίχθηκε από Μοσχοβίτικο κανάλι σε ένα από τα κορυφαία τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας και χυτήριο ταλέντων για τα νέα αστέρια της ρωσικής τηλεόρασης.

Το φθινόπωρο του 1993, η Λαρίσα Σινελστσίκοβα έγινε επικεφαλής του νεοσύστατου διαφημιστικού οργανισμού TV-6 Media[6]. Την ίδια στιγμή, έγινε αναπληρωτής και Αντιπρόεδρος του TV-6 Μόσχας.

Η TV-6 Media ήταν η πρώτη ρωσική τηλεοπτική διαφημιστική εταιρεία που ήταν άμεσα ενσωματωμένη με το κανάλι. Ήταν ο οίκος πωλήσεων του καναλιού. Τότε, η Premier SV και Video International είχαν εικονικό μονοπώλιο στη ρωσική τηλεοπτικό διαφημιστική αγορά, πωλώντας το 100% των διαφημίσεων σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Η TV-6 Media επέλεξε εντελώς διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης με βάση την ανεξάρτητη εργασία στην αγορά της διαφήμισης προς το συμφέρον του καναλιού. Ως αποτέλεσμα, το κανάλι γρήγορα έγινε εντελώς αυτάρκης και δεν χρειαζόταν επιδοτήσεις για να γίνει ένα από τα κορυφαία ψυχαγωγικά κανάλια της χώρας.

1993-1994[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 1994 άρχισε να εκπέμπει σε άλλες περιοχές της Ρωσίας ως δίκτυο καναλιών: ενώ είχε τη δική του συχνότητα στη Μόσχα, το TV-6 προβαλλόταν σε όλες τις άλλες πόλεις και κωμοπόλεις, μέσω των συχνοτήτων των περιφερειακών τηλεοπτικών επιχειρήσεων οι οποίες λειτούργησαν ως μεσάζοντες και ήταν υπεύθυνοιγια τη διαβίβαση των τηλεοπτικών σημάτων.

Το ίδιο έτος, το TV-6 Μόσχας άρχισε να παράγει τα δικά του προγράμματα.

1995-1998[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 9 Ιανουαρίου 1995 το όνομα του καναλιού αντικαταστάθηκε με κυριλλικά γράμματα και το κανάλι εμφανίστηκε με το όνομα "ТВ-6 Москва" για πρώτη φορά.

Την ίδια χρονιά ο Ιβάν Ντεμίντοφ και ο Αλεξάντερ Ολέινικοφ γέμισαν την κενή θέση του γενικού παραγωγού του καναλιού.

Το 1996 ο χρόνος εκπομπήςς του TV-6 Μόσχας αυξήθηκε σε 18.5 ώρες την ημέρα.

Το Μάρτιο του 1996, το κανάλι ξεκίνησε τη δική του υπηρεσία ειδήσεων και το 6 novostey ("Έξι κομμάτια των ειδήσεων", ρωσικά: 6 новостей), ενημερωτικό πρόγραμμα κατά την οποία οι θεατές καθόριζαν την "είδηση της ημέρας" από τηλεφωνική ψηφοφορία και τα νέα θα γίνονταν μέρος ειδικής αναφοράς την επόμενη Κυριακή. Εκείνη την εποχή άρχισε να μεταδίδει εκπομπές όπως οι Skandaly nedeli ("Σκάνδαλα της εβδομάδας", ρωσικά: Скандалы недели), ένα ενημερωτικό και ψυχαγωγικό πρόγραμμα αφιερωμένο στην κοινωνική ζωή, και Katastrophy nedeli ("Καταστροφές της εβδομάδας", ρωσικά: Катастрофы недели), μια τηλεοπτική εκπομπή εστιασμένη στα ατυχήματα και φυσικές καταστροφές σε όλο τον κόσμο.

Μεγάλο μέρος του χρόνου μετάδοσης του καναλιού αφιερώθηκε σε ψυχαγωγικά προγράμματα, όπως τα Raz v nedelyu ("μια Φορά την εβδομάδα", ρωσικά: Раз в неделю), Nazlo rekordam!; ("Παρά το ρεκόρ!?", Ρωσικά: Назло рекордам!?) και άλλα.

Τον Σεπτέμβριο του 1997, η Σινελστσίκοβα, αντιπρόεδρος δημόσιων σχέσεων και διαφήμισης για το κανάλι, γνώρισε τον Αλεξάντερ Λιουμπίμοφ σε μια εκδήλωση τον Σουργκούτ αφιερωμένο στην προώθηση του TV-6 στις περιφέρειες της Ρωσίας. Ο Λιουμπίμοφ ήταν διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας τηλεοπτικών παραγωγών VID.

Σε μια ιδιωτική συνομιλία που είχαν την επόμενη μέρα, ο Λιουμπίμοφ περιέγραψε τις προοπτικές ανάπτυξης της VID ως εταιρεία παραγωγής στη Σινελστσίκοβα και της πρότεινε ότι θα πρέπει να εξετάσει την καριέρα της ως τηλεοπτικός παραγωγός και παραγωγός μέσων.

Τον Ιανουάριο του 1998, η Σινελστσίκοβα έφυγε από το TV-6 και έγινε διευθύνων σύμβουλος της VID.

1998-1999[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1998 και το 1999, το TV-6 Μόσχας άλλαξε στο σύστυμα διανομής συνδυασμένου σήματος. Το κανάλι άνοιξε παραρτήματα σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας ως θυγατρικές επιχειρήσεις της MIBC (TV-6 Πετρούπολης, TV-6 Βλαντιμίρ, TV-6 Κεμέροβο, TV-6 Πομόριε, TV-6 Περμ και TV-6 Ουφά), προσθέτοντας περιφερειακούς εταίρους και μεσάζοντες στο κανάλι.

1999-2001[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούνιο του 1999, ο Έντουαρντ Σαγκαλάγιεφ πώλησε το 37.5% των μετοχών του στη MIBC στον επιχειρηματία Μπόρις Μπερεζόφσκι, ενοποιώντας το 75% του TV-6.

Στις 3 Ιουνίου 1999 ο πρώην παρουσιαστής της Βρέμια Σεργκέι Ντόρενκο διορίστηκε Αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος του TV-6 Μόσχας για Πληροφοριακά και Πολιτικά Προγράμματα. Αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στην πολιτική προγράμματος του καναλιού μετατοπίζοντας το σκοπό της από ψυχαγωγικά σε κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Στα τέλη Μαρτίου 2001, ο Μπάντρι Παταρκατσισβίλι, πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ORT TV, έγινε διευθύνων σύμβουλος του καναλιού. Ο Αλεξάντερ Πονομάριοφ πέρασε κάποιο διάστημα ως πρώτος αναπληρωτής του και ο Ιγκόρ Σαμπντουρασούλοφ ήταν επικεφαλής του Διοικητικού συμβουλίου.

Στις 14 Απριλίου 2001, μετά την εκλογή του Μπόρις Τζόρνταν ως νέος διευθύνων σύμβουλος του NTV και την επακόλουθη απόλυση πάνω από 350 εργαζομένων, ο Μπόρις Μπερεζόφσκι προσέφερε στον Γιεβγκένι Κισελιόφ το πόστο του προσωρινού διευθύνων συμβούλου.

Στις 17 Απριλίου 2001, ο Πονομάριοφ παραιτήθηκε από τη θέση του. Αν και δεν υπήρξε κανένα σχόλιο σχετικά με τους λόγους πίσω από αυτή την απόφαση, πολλοί πίστευαν ότι η παραίτησή του σχετίζεται με το διορισμό του Κισελιόφ ως προσωρινό διευθύνων σύμβουλο.

Στις 16 Απριλίου, ο Μιχαήλ Πονομάριοφ, αρχισυντάκτης της υπηρεσίας πληροφοριών του TV-6 επίσης παραιτήθηκε, δηλώνοντας σε συνέντευξή του ότι "ως πολίτης, άτομο, δημοσιογράφος και απλά ως ανθρώπινο ον, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να εργαστώ υπό τη διεύθυνση του Γιεβγκένι Αλεξέγιεβιτς Κισελιόφ"[7].

Στις 14 Μαΐου 2001, η αναπληρώτρια διευθύνων σύμβουλος Στέλλα Νερέτινα, ο Γενικός Παραγωγός Ιβάν Ντεμίντοφ, η Επικεφαλής της Περιφερειακής Υπηρεσίας Γιελένα Ζλοτνίκοβα και ο Τεχνικός Διευθυντής του TV-6 Μόσχας Αλεξάντερ Ζολοτνίτσκι έφυγαν από το κανάλι αμέσως μετά την έκτακτη συνεδρίαση των μετόχων του καναλιού όπου εγκρίθηκε ο διορισμός του Κισελιόφ ως νέο διευθύνων σύμβουλο δόθηκε η τελική έγκριση.

Την επόμενη μέρα, η καθημερινή εφημερίδα MK δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο BABskoye TV-6 ("TV-6 του Μπερεζόφσκι", ρωσικά: БАБское ТВ-6). Ο Αλεξάντερ Πονομάριοφ σχολίασε την κατάσταση ως εξής: "Ο χειρότερός μου φόβος έγινε πραγματικότητα".

Οι περισσότεροι παρουσιαστές που εργάζονταν στο TV-6 απολύθηκαν και ο Γιεβγκένι Κισελιόφ έφερε την ομάδα του ήρθε στο κανάλι. Η υπηρεσία πληροφοριών χτυπήθηκε σκληρά με την απόλυση 50 εργαζομένων (από τους 85).

Από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο του 2001, ο Κισελιόφ αποφάσισε να σταματήσει τη μετάδοση των δημοφιλών ψυχαγωγικών προγραμμάτων που στόχευαν στο νεανικό κοινό, καθώς αυτό δεν συμφωνούσε με την ιδέα ενός πολιτικού τηλεοπτικού καναλιού προωθούμενο από τον Μπόρις Μπερεζόφσκι στο TV-6 Μόσχα. Υπήρχαν μόνο μερικά ψυχαγωγικά προγράμματα που απέμειναν στο κανάλι μετά τις "εκκαθαρίσεις": Den za dnyom ("μέρα με τη μέρα", ρωσικά: День за днём), Skandaly nedeli και Vy-ochevidets. Πολιτικά προγράμματα όπως το Itogo ("όλα", ρωσικά: Итого) και Tushite svet ("σβήστε τα φώτα", ρωσικά: Тушите свет) αντικατέστησαν άλλα ψυχαγωγικά προγράμματα.

Οι αναθεωρήσεις στην πολιτική μεταδόσεων του καναλιού ολοκληρώθηκαν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2001. Τότε, μόνο ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα είχε παραμείνει στο TV-6 Μόσχας, το Za steklom ("Πίσω από το Γυαλί", ρωσικά: За стеклом).

Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των ξένων σειρά έπεσε απότομα στο TV-6 Μόσχας και αντικαταστάθηκαν με ρωσικές, όπως οι Ulitsy razbitykh fonarey ("Οδοί των σπασμένων φώτων", ρωσικά: Улицы разбитых фонарей), Agent natsionalnoy bezopasnosti ("Πράκτορας της Εθνικής Ασφάλειας", ρωσικά: Агент национальной безопасности) και Banditsky Peterburg ("Πετρούπολη του Ληστή", ρωσικά: Бандитский Петербург).

Κλείσιμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την αλλαγή του προσωπικού στη Lukoil τον Μάιο του 2001, ξεκίνησε η δικαστική μάχη για τη πτώχευση στην οποία ο σταθμός έχασε στις 11 Ιανουαρίου 2002 και τέθηκε σε εκκαθάριση, με ομόφωνη απόφαση 14 δικαστών στο ανώτατο διαιτητικό δικαστήριο, ανατρέποντας μια απόφαση (στις 29 Δεκεμβρίου 2001) ενός χαμηλότερου εφετείου που θα αναβίωνε το κανάλι και θα ζητούσε νέα ακρόαση για την αίτηση πτώχευσης. Δύο κατώτερα διαιτητικά δικαστήρια είχε αποφασίσει εναντίον του δικτύου στο φθινόπωρο του 2001.[8][9]

Η Lukoil, η οποία κατείχε το 15% των μετοχών της TV-6, κατέθεσε τη διαδικασία πτώχευσης κατά το 2001. Η Lukoil χρησιμοποίησε ένα νόμο που χορηγούσε στους μετόχους το δικαίωμα να διαλύσουν μια εταιρεία αν η καθαρή αξία έπεφτε κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο για δύο χρόνια. Το TV-6 ανέφερε ότι η καθαρή αξία του βυθίστηκε το 1998, αλλά ανέκαμψε το περασμένο έτος όταν κατατέθηκε η αγωγή και το 2002 υπερέβαινε το νόμιμο όριο. Σύμφωνα με το νέο νόμο που τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2002, ένας μειοψηφικός μέτοχος όπως η Lukoil δεν θα μπορούσε να υποβάλει αίτηση πτώχευσης για μια εταιρεία. Αλλά η Lukoil υποστήριξε ότι η έφεση κατά του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου ήταν έγκυρη, διότι η απόφαση χορηγήθηκε τρεις μέρες πριν την ενεργοποίηση του νόμου.[8][9]

Το ρεύμα έπεσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης 22 Ιανουαρίου 2002, στη μέση της εκπομπής "Νύχτα του Αηδονιού" του Βλαντιμίρ Σολοβιόφ, ενώ ο προσκεκλημμένος τραγουδιστής Μιχαήλ Κρουγκ τραγουδούσε λαϊκά τραγούδια. Στις 00:02, το πρόγραμμα με τον Σολοβιόφ να ανακοινώνει το κλείσιμο και να αποχαιρετά τους τηλεθεατές. Μετά το κανάλι εμφάνισε το λογότυπο του TV-6 σε λευκό φόντο με ένα ισομετρικό πράγμα στα αριστερά. Στις 00:09 π.μ. το κανάλι μετέδωσε μια Σοβιετική δοκιμαστική κάρτα ΟΥΕΪΤ. Στις 00:13 μετέδωσε το μήνυμα "НАС СНЯЛИ С ЭФИРА" ("Μας κατέβασαν απ'τον αέρα") σε μαύρο φόντο.[10] Μέσα σε λίγες ώρες το TV-6 έκλεισε και η συχνότητα του σταθμού παραχωρήθηκε στο NTV+, που παρείχε ζωντανή κάλυψη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2002.[3][11]

Το προσωπικό του σταθμού έλαβε άδεια για νέο σταθμό, τον TVS, αλλά λόγω οικονομικών δυσχερειών ο σταθμός έκλεισε τον Ιούνιο του 2003 και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο.[12][13]

Απόψεις σχετικά με το κλείσιμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Μπάουτσερ δήλωσε σε συνέντευξη στον The Guardian ότι "Υπάρχει μια ισχυρή εμφάνιση πολιτικής πίεσης στη δικαστική διαδικασία κατά των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης. Η ελευθερία του τύπου και το κράτος δικαίου μπορούν να εξυπηρετούνται καλύτερα με τη διατήρηση του TV-6 στον αέρα"[14].

Η διευθύνων σύμβουλος της VID Λαρίσα Σινελστσίκοβα περιέγραψε την κατάσταση ως "σύγκρουση μεταξύ των ιδιοκτητών αντί για πολιτικό θέμα", προσθέτοντας ότι "το κλείσιμο του τηλεοπτικού καναλιού δεν είναι ένα έσχατο μέτρο επισημαίνοντας την επαγγελματική ανεπάρκεια της διαχείρισης του καναλιού και του ιδιοκτήτη του"[15].

Ο αναπληρωτής πρόεδρος της VGTRK Αλεξάντερ Πονομάριοφ πρότεινε ότι "έπρεπε να βρεθεί λύση έτσι ώστε οι θεατές να συνεχίσουν να βλέπουν το κανάλι και οι δημοσιογράφοι να κάνουν τη δουλειά τους".

Διαχείριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αλεξάντερ Πονομάριοφ (Πρόεδρος, Διευθύνων σύμβουλος, Οκτώβριος 1993 - Μάρτιος 2001)
  • Γιεβγκένι Κισελιόφ (Διευθύνων σύμβουλος, Μάιος 2001 - Ιανουάριος 2002)
  • Λαρίσα Σινελστσίκοβα (Αντιπρόεδρος, Αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος, Απρίλιος 1993 - Ιανουάριος 1998)
  • Ιβάν Ντεμίντοφ (Γενικός Παραγωγός, 1993-1995, Αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος, 1995 - Μάιος 2001)
  • Στέλλα Νερέτινα (Αντιπρόεδρος, 1994-1996, Πρώτος Αναπληρωτής Διευθύνων σύμβουλος, 1996-2001)
  • Αλεξάντερ Ολέινικοφ (Γενικός Παραγωγός, 1995-1997)
  • Αλεξάντερ Λέβιν (Γενικός Παραγωγός, Μάιος 2001 - Ιανουάριος 2002)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Putin blamed for TV shutdown». BBC. 12 January 2002. http://news.bbc.co.uk/2/low/europe/1775302.stm. Ανακτήθηκε στις 2009-10-22. 
  2. ↑ O'Flynn, Kevin (24 January 2002). «TV6's Reality Show Refuses to Accept Reality». The Moscow Times (2366). 
  3. ↑ 3,0 3,1 Daniszewski, John (23 January 2002). «Fight Is Vowed by Russian TV Staff; Media: But the mood is funereal as the outspoken station's frequency goes to another channel hours after its closure.». Los Angeles Times: 3. 
  4. ↑ «Игрок доброй воли. В Москву приехал Тед Тернер». Kommersant. 12 Μαΐου 2000. 
  5. ↑ ««КОНЕЦ ПРАЗДНИКА НЕПОСЛУШАНИЯ». Вышла книга Алексея Симонова о российском телевидении». Novaya Gazeta. 13 Ιανουαρίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2018. 
  6. ↑ «Дни рождения». Kommersant. 10 Φεβρουαρίου 2000. 
  7. ↑ «Главный редактор службы информации ТВ-6 Михаил Пономарев объясняет, почему он написал заявление об уходе с телеканала». Radio Free Europe/Radio Liberty. 16 Απριλίου 2001. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Boudreaux, Richard (12 January 2002). «Russia's Last Free Channel Dealt a Blow; Media: Higher court rules that the TV station is insolvent and must be liquidated. Critics say the Kremlin is cracking down on free speech.». Los Angeles Times: 3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Traynor, Ian (12 January 2002). «Kremlin's last TV critic silenced». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2002/jan/12/russia.media/print. Ανακτήθηκε στις 2009-10-22. 
  10. ↑ «The last 30 minutes on the air». TV-6. 22 January 2002. https://www.youtube.com/watch?v=kMF_dkGtqtM. Ανακτήθηκε στις 2016-03-12. 
  11. ↑ Nakoryakov, Michael (27 January 2002). «There Is One Russian TV Crew You Won't Be Seeing in S.L.». Salt Lake Tribune: AA3. 
  12. ↑ Borodina, Arina (24 September 2003) (στα Russian). Kommersant. http://kommersant.ru/doc.aspx?docsid=413667. Ανακτήθηκε στις 2009-10-22. 
  13. ↑ Freeland, Chrystia (11 July 2009). «Russia's free media find a haven in Ukraine». Financial Times. http://www.ft.com/cms/s/2/b227a87a-6c20-11de-9320-00144feabdc0,dwp_uuid=a712eb94-dc2b-11da-890d-0000779e2340,print=yes.html. Ανακτήθηκε στις 2009-10-22. 
  14. ↑ «Kremlin's last TV critic silenced». The Guardian. 12 Ιανουαρίου 2002. 
  15. ↑ «Руководители российских телекомпаний о ликвидации ТВ-6». Nezavisimaya Gazeta. 15 Ιανουαρίου 2002. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=TV-6_(Ρωσία)&oldid=10266784"