Supermarine Attacker

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Attacker
ΤύποςΜαχητικό
ΚατασκευαστήςSupermarine
ΏσηMk101 5,000lb/22.24 kΝ στατική ώση. Mk102 5,100lb/22.68 kN
ΠλήρωμαΜονοθέσιο
Μήκος11.30 m
Εκπέτασμα11.26 m
Ύψος3.02
Επιφάνεια πτέρυγας21
Μεικτό βάρος6,600 kg
Μέγιστο βάρος απογείωσης7,870 kg
Μέγιστη ταχύτητα935 km/h (0.78 Mach)
Μέγιστο ύψος45,000 ft/13,700 m
Βαθμός ανόδου6,350 ft/min - 1,935 m/min
Πυροβόλα4× 20 mm Hispano Mk 5 πυροβόλα, 167 βλήματα τα εσωτερικά πυροβόλα και 145 βλήματα τα εξωτερικά.
ΒόμβεςΔύο βόμβες των 1000lb (FB.1, FB.2 και RPAF)
ΡουκέτεςFB.1 : έως 8 ρουκέτες 60lb (3in) ή 4 των 300lb
FB.2 και RPAF : 12 60lb (3in)

Το Supermarine Attacker ήταν το πρώτο επιχειρησιακό στροβιλοκινητήριο μαχητικό αεροσκάφος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού. Η ξεπερασμένη σχεδίαση και οι φτωχές επιδόσεις για μαχητικό συνέβαλαν στη σύντομη υπηρεσία του με το Βασιλικό Ναυτικό, αφού υπηρέτησε μόνο για έξι χρόνια (1951-1957) σαν μαχητικό πρώτης γραμμής. Το HMS Eagle ήταν το μοναδικό αεροπλανοφόρο που εξοπλίστηκε με τον τύπο.

Σχεδίαση και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η προδιαγραφή Ε.10/44 της RAF που αφορούσε ένα μονοθέσιο στροβιλοκινητήριο μαχητικό ήταν η αιτία δημιουργίας του Attacker. Στη Supermarine ανατέθηκε η κατασκευή τριών πρωτοτύπων, μία έκδοση ξηράς και δύο ναυτικών.

Ο σχεδιαστής της Supermarine Joe Smith επέλεξε για τη πρόωση τον στροβιλοκινητήρα Nene της Rolls-Royce ενώ θέλοντας να εξοικονομήση χρόνο και χρήμα χρησιμοποίησε τη πτέρυγα και το σύστημα προσγείωσης από το Supermarine Stiteful.

Στις 9 Ιουλίου 1945 μία παραγγελία για 24 αεροσκάφη προ-παραγωγής του τύπου 392 ή Jet-Spiteful, όπως είχε ονομαστή προσωρινά, εγρίθηκε. Επρόκειτο για έξι μαχητικά ξηράς και δεκαοκτώ της ναυτικής έκδοσης η οποία ήταν και η έκδοση από την οποία εξελίχθηκε το Attacker. Όμως οι αναφορές για τη κακή συμπεριφορά του Supermarine Spiteful και ιδιαίτερα της πτέρυγας που ήταν ίδια με του τύπου 392 όδηγησαν στην ακύρωση της παραγγελίας. Η παραγγελία των πρωτοτύπων δεν ακυρώθηκε και έτσι το πρώτο από τα τρία πέταξε στις 27 Ιουλίου 1946.

Η Supermarine συνέχισε τις δοκιμές και τις τροποποιήσεις αλλά το Υπουργείο Ναυτικών δεν έδειξε ενδιαφέρον. Τελικά το Σεπτέμβριο του 1948 το υπουργείο Ναυτικών προχώρησε στη παραγγελία εξήντα μονάδων. Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός και το πρώτο αεροσκάφος παραγωγής (έκδοσης F.1), έκανε τη πρώτη του πτήση στις 5 Απριλίου 1950.
Το 1951 το Υπουργείο Ναυτικών αποφάσησε να μετατρέψει το Attacker σε μαχητικό-βομβαρδιστικό. Ευτυχώς η Supermarine είχε προβλέψει αυτή τη πιθανότητα τοποθετόντας εξαρχής μία δοκό φόρτωσης μέσα στη πτέρυγα. Το πρώτο Attacker FB.1 πέταξε στις 7 Ιανουαρίου 1952. Η επόμενη έκδοση που ακολούθησε ήταν η FB.2, το πρώτο αεροσκάφος της οποίας πέταξε στις 25 Απριλίου 1952.

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Attacker ήταν ένα ολομεταλλικό, μονοθέσιο, μονοκινητήριο, προωθούμενο από στροβιλοκινητήρα αεροσκάφος. Η άτρακτος ήταν κυκλικής διατομής, εκτός από το μπροστινό μέρος που βρισκόταν το πιλοτήριο και ο χώρος που φιλοξενούσε τα ηλεκτρονικά συστήματα. Οι δύο εισαγωγές αέρα βρισκόταν στο πλάι της ατράκτου και δίπλα από το πιλοτήριο. Το τελευταίο ήταν πλήρως συμπιεζόμενο και ήταν εξοπλισμένο με το εκτινασσόμενο κάθισμα Mk2A της Martin-Baker. Πίσω από το πιλοτήριο βρισκόταν οι πέντε από τις επτά δεξαμενές καυσίμου ενώ στο κέντρο της ατράκτου, μέσα σε πλήρες συμπιεζόμενο χώρο, βρισκόταν ο στροβιλοκινητήρας Rolls-Royce Nene Mark 101 για τις εκδόσεις F.1 και FB.1 ενώ η έκδοση Mark 102 τοποθετήθηκε στις εκδόσεις FB.2 και στα Attacker που παρέλαβε η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία του Πακιστάν (RPAF). Πέρα από τις εσωτερικές δεξαμενές καυσίμου το Attacker μπορούσε να μεταφέρει επιπλέον 250 gal καυσίμου σε μία εξωτερική δεξαμενή που αναρτώνταν κεντρικά κάτω από την άτρακτο.

Η πτέρυγα ήταν ευθεία χωρίς οπισθόκλιση τύπου στρωτής ροής (Laminar Flow) και στο σημείο που ενώνονταν με την άτρακτο βρισκόταν οι πτερυγικές δεξαμενές καυσίμου.Στη πτέρυγα βρισκόταν και ο οπλισμός του αεροσκάφους, συγκεκριμένα 4 πυροβόλα Hispano No.2 Mk5 των 20mm ενώ για τις εκδόσεις FB υπήρχαν σημεία ανάρτησης για βόμβες και ρουκέτες. Τα ακροπτέρυγα μπορούσαν να αναδιπλωθούν προς τα επάνω για την εξοικονόμηση χώρου στο κατάστρωμα. Το σύστημα προσγείωσης ήταν τύπου Taildragger, ένα σύστημα που ήταν περισσότερο συνώνυμο με την εποχή των ελικοφόρων παρά των αεροθούμενων αεροσκαφών. Τα κυρίος σκέλη του συστήματος προσγείωσης ανασύρονταν προς τα μέσα και πάνω σε χώρο μέσα στη πτέρυγα ενώ το σκέλος που βρισκόταν στο πίσω μέρος της ατράκτου είχε δύο τροχούς και ήταν και αυτό πλήρως ανασυρόμενο.

Το οριζόντιο ουραίο πτέρωμα και το κάθετο σταθερό ήταν συμβατικής σχεδίασης και ήταν κεντρικά τοποθετημένα με το οριζόντιο να έχει θετική δίεδρη γωνία (Dihedral) 10 μοιρών.

Σε υπηρεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Attacker είχε σύντομη καριέρα στην αεροπορία του βασιλικού ναυτικού (Fleet Air Arm) ως μαχητικό πρώτης γραμμής. Μόλις τρεις μοίρες παρέλαβαν το τύπο. Συγκεκριμένα η 800, που ήταν και η πρώτη, παρέλαβε τα αεροσκάφη της τον Αύγουστο του 1951. Με την 803 να ακολουθεί τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, ενώ η 890 συγκροτήθηκε τον Απρίλιο του 1952. Οι δύο πρώτες τοποθετήθηκαν στο αεροπλανοφόρο HMS Eagle ως μέρος του 13ου Carrier Air Group. Η 890 παρέμεινε ως εφεδρεία με σκοπό να παρέχει στις άλλες δύο μοίρες αεροσκάφη.

Το 1954 τα Attacker άρχισαν να αποσύρονται έχοντας συμπληρώσει μόλις τρία χρόνια από την ένταξη τους και χωρίς να έχουν δει δράση από το κατάστρωμα του HMS Eagle. Με την απόσυρση του Attacker από τις μονάδες που το χρησιμοποιούσαν για εκπαίδευση ή για δοκιμές αποφασίστηκε να εξοπλιστούν με Attacker τρεις μοίρες της Royal Navy Volunteer Reserve (RNVR). Η RNVR χρησιμοποίησε τα αεροσκάφη έως τη διάλυση της το Μάρτιο του 1957.

Άλλοι χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Πακιστάν ήταν η μοναδική χώρα που παρήγγειλε το Attacker. Συγκεκριμένα αγόρασε 36 μονάδες της έκδοσης FB.2 οπού τα χρησιμοποίησε ως ελαφριά βομβαρδιστικά μέχρι τις αρχές του 1956 οπότε παρέλαβε τα πρώτα F-86F Sabre.

Χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πακιστάν Πακιστάν
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόμοια αεροσκάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατάλογοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Richard A Franks. "ATTACKER The Royal Navy's First Operational Jet Fighter". Dalrymple & Verdun Publishing, 2007. ISBN 1-905414-05-6
  2. Victor F. Bingham. "Supermarine Fighter Aircraft". The Crowood Press, 2004. ISBN 1-86126-649-9

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]