Mini (1959)
| Mini | |
|---|---|
| Το πρώτο αντίτυπο του Morris Mini / παραγωγής 1959 Rover Mini παραγωγής 2000 | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Ηνωμένο Βασίλειο:British Motor Corporation [BMC] (1959 – 1968) British Leyland (1968 – 1986) Όμιλος Rover (1986 – 2000) Διεθνώς: Innocenti (1974 – 1982) Authi (1968 – 1975) BMC Australia Leyland Australia BMC South Africa |
| Εναλλακτική ονομασία | Austin 850 Austin Partner Austin Mini Austin Seven Leyland Mini Morris 850 Morris Mascot Morris Mini Riley Elf Rover Mini Wolseley 1000 Wolseley Hornet |
| Παραγωγή | Αύγουστος 1959 — Οκτώβριος 2000 |
| Συναρμολόγηση | Κάουλεϊ, Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο (1959 – 1968) Λόνγκμπριτζ, Μπέρμιγχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο (1959 – 2000) |
| Σχεδιαστής | Σερ Άλεκ Ισσιγόνης |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Μικρό οικονομικό αυτοκίνητο |
| Αμάξωμα | 2-πορτο hatchback 2-πορτο station wagon 2-πορτο van 2-πορτο pick-up |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση |
| Σχετική εξέλιξη | Mini Moke (μίνι τζιπ) Austin Metro Innocenti Mini (1974 – 1982) Mini Wildgoose (σπάνια έκδοση μίνι τροχόσπιτο) Mini Marcos |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 848 cm³ 970 cm³ 997 cm³ 998 cm³ 1.071 cm³ 1.098 cm³ 1.275 cm³ Όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (I4) βενζίνης |
| Μετάδοση | 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο (έξτρα από τον Οκτώβριο του 1965) 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο (έξτρα σε κάποια μεταγενέστερα μοντέλα) |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 1959 - 1972 : 25 λίτρα 1973 - 2000 : 34 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.036 χιλιοστά (hatchback) 2.138 χιλιοστά (station wagon και επαγγελματική έκδοση) |
| Μήκος | 3.054 χιλιοστά (hatchback) 3.299 χιλιοστά (station wagon και επαγγελματική έκδοση) 3.300 χιλιοστά (στις εκδοχές Wolseley Hornet και Riley Elf)[1] |
| Πλάτος | 1.397 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.346 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 617 - 737 κιλά |
| Χρονολόγιο | |
| Προηγούμενο μοντέλο | Κανένα |
| Επόμενο μοντέλο | Mini Metro (1980, πρακτικά) Mini Hatch (2001, ιδεολογικά) |
.jpg)
Το Mini ήταν ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν από τον βρετανικό όμιλο αυτοκινήτων British Motor Corporation (BMC) και τις διαδόχους εταιρείες του, από τον Αύγουστο του 1959 έως τον Οκτώβριο του 2000. Αρχικά το μοντέλο κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, ως Morris Mini-Minor και Austin Seven, το οποίο μετονομάστηκε σε Austin Mini τον Ιανουάριο του 1962, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές ακόμα εκδοχές και υπό αρκετές ονομασίες και σήματα άλλων εταιρειών. Κατά τη διάρκεια μιας παραγωγής που κράτησε 41 έτη, συνολικά 5.505.874 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Mini κύλησαν από τη γραμμή παραγωγής,[2] με αποτέλεσμα να γίνει το νούμερο 1 σε πωλήσεις βρετανικό αυτοκίνητο στη συνολική ιστορία της αυτοκίνησης. Τα 1,6 εκατομμύρια από αυτά, πωλήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Mini ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο μοντέλων που λανσαρίστηκαν λίγο πριν ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που παρέμειναν ανταγωνιστικά για πολλές δεκαετίες, όπως ήταν επίσης και το Volkswagen Beetle (Σκαθάρι), το Citroën 2CV, το Fiat 500, το αρχικό Jeep και η αρχική σειρά Land Rover.
Καινοτομίες και απήχηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε όλη την καριέρα του, το Mini γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και απήχηση στο ευρύ κοινό, κυρίως λόγω της πρακτικής του σχεδίασης, από τον Σερ Άλεκ Ισηγόνη (που έλαβε τον τίτλο Σερ λόγω της τεράστιας επιτυχίας του Mini), ο οποίος μαζί και με μια σαφώς έντονα ελκυστική αισθητική, του προσέδωσε κορυφαία εξοικονόμηση χώρου ως προς τις μικρές του εξωτερικές διαστάσεις. Σε συνδυασμό και με τη διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση» και την εγκάρσια τοποθέτηση του κινητήρα (παράλληλα με τον μπροστινό άξονα και με τα καθίσματα, για εξοικονόμηση χώρου στο μπροστινό μέρος, σε αντίθεση με τη διαμήκη / κατά μήκος τοποθέτηση του κινητήρα, όπως συνήθως συνέβαινε την τότε εποχή), πέτυχε 80% εκμετάλλευση χώρου για τους επιβάτες και τις αποσκευές. Ακόμα και το ψυγείο δεν τοποθετήθηκε μπροστά, πίσω από τη γρίλια, αλλά αριστερά του κινητήρα, με παροχή αέρα από το βεντιλατέρ, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν κάτω από τον κινητήρα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων, ήταν να γίνει το βρετανικό αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη επίδραση στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας έως και σήμερα.[3]
Ως αποτέλεσμα, το Mini θεωρείται ως ένα διαχρονικό βρετανικό σύμβολο και μια ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη φιγούρα της τότε εποχής, με υψηλή δημοτικότητα ακόμα και σήμερα.[4][5][6] Με τα υψηλά στάνταρ που έθεσε στον χωροταξικό και μηχανολογικό σχεδιασμό, εκτιμήθηκε ως ένα επαναστατικό «πλήρες αυτοκίνητο σε μίνι συσκευασία», με καινοτόμες σχετικές ιδέες που έχουν πλέον υιοθετηθεί από όλα τα αυτοκίνητα, και θεωρείται ως ένα από τα μοντέλα - ορόσημα με καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη της παγκόσμιας αυτοκίνησης. Επιπρόσθετα, σημείωσε αρκετές επιτυχίες και ως αγωνιστικό αυτοκίνητο στα ράλλυ.[7][8] Το τελευταίο αντίτυπο, ένα κόκκινο Mini Cooper Sport, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 4 Οκτωβρίου 2000 και κατέληξε απευθείας στο Βρετανικό Μουσείο Αυτοκινήτου.
Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα νεότερα χρόνια, το Mini έχει κερδίσει και μεγάλο αριθμό βραβείων, ως αποτέλεσμα των καινοτομιών του και της πρακτικότητάς του, με εντυπωσιακότερα τα εξής:
- Car of the Century / Αυτοκίνητο του Αιώνα, από το περιοδικό Autocar το 1995.
- Number One Classic Car of All Time / Νούμερο 1 Κλασικό Αυτοκίνητο όλων των εποχών, από το περιοδικό Classic & Sports Car το 1996.
- European Car of the Century / Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο του Αιώνα, στα τέλη του 1999, σε σχετική παγκόσμια ψηφοφορία στο Διαδίκτυο, που διοργανώθηκε από το άκρως επώνυμο ίδρυμα Global Automotive Elections Foundation.
- Μάλιστα κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην αντίστοιχη ψηφοφορία που διεξήχθη τον Δεκέμβριο του 1999 στο Λας Βέγκας από διεθνείς ειδικούς για το Global Car of the Century / Παγκόσμιο Αυτοκίνητο του Αιώνα, πίσω μόνο από το Ford Model T. Αναλυτικά, η τελική κατάταξη στην ψηφοφορία της τελικής 5άδας μοντέλων ήταν η εξής:[9]
| Θέση | Μοντέλο | Πόντοι |
|---|---|---|
| 1 | Ford Model T | 742 |
| 2 | Mini | 617 |
| 3 | Citroën DS | 567 |
| 4 | Volkswagen Beetle | 521 |
| 5 | Porsche 911 | 303 |
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Σερ Άλεκ Ισηγόνης
- Mini Hatch (2001)
- British Motor Corporation
- British Leyland Motor Corporation
- Όμιλος MG Rover
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Cardew (Ed), Basil (October 1969). «Wolseley Hornet». Daily Express Motor Show Review 1969 on 1970 Cars (London: Daily Express Newspaper): 54.
- ↑ BMC>Rover models History: Production figures.
- ↑ Buckley, Martin; Rees, Chris (2006). Cars: An encyclopedia of the world's most fabulous automobiles. Hermes House. ISBN 1-84309-266-2. «The BMC Mini, launched in 1959, is Britain's most influential car ever. It defined a new genre. Other cars used front-wheel drive and transverse engines before but none in such a small space.»
- ↑ Reed, Chris (2003). Complete Classic Mini 1959–2000. Orpington: Motor Racing. ISBN 1-899870-60-1.
- ↑ Reed, Chris (1994). Complete Mini: 35 Years Of Production History, Model Changes, Performance Data. Croydon: MRP. ISBN 0-947981-88-8.
- ↑ Clausager, Anders (1997). Essential Mini Cooper. Bay View Books location=Bideford, Devon. ISBN 1-870979-86-9.
- ↑ J-F. Jacob, Monte-Carlo, «60 ans de rallye», Ed. Robert Lafont, 1973.
- ↑ Peter Browning, «The illustrated history of the works Minis in international rallies and races», 2nd edition, Ed. Foulis / Haynes, 1996.
- ↑ "This Just In: Model T Gets Award", James G. Cobb, The New York Times, December 24, 1999.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- John Brigden: The Sporting Minis: The Mini Cooper, Mini Cooper S, 1275 Gt: A Collector's Guide, 1989. ISBN 0-947981-40-3.
- John Brigden: Sportliche Minis. Heel, Königswinter 1991. ISBN 3-89365-224-8.
- Peter Russek: Reparaturanleitung Austin/Rover Mini. Bucheli, Zug 1995, 1996. ISBN 3-7168-1912-3.
- David Vizard: Tuning the A-Series Engine. Haynes, Sparkford 2001. ISBN 1-85960-620-2.
- Hans J. Schneider: Mini Technik + Typen. Delius Klasing, Bielefeld 2004, 2005. ISBN 3-7688-5783-2.
- Wood J. Alec Issigonis: The Man Who Made the Mini. Breedon Books Publishing, 2005. ISBN 1-85983-449-3.
- Robson, Graham (2006). A to Z British cars 1945–1980. Herridge. ISBN 978-0-9541-0639-3.
