McDonnell Douglas Bird of Prey
| McDonnell Douglas Bird of Prey(YF-118G) | |
|---|---|
 | |
| Τύπος | Πειραματικό αεροσκάφος, Αεροσκάφος χαμηλής παρατηρησιμότητας |
| Κατασκευαστής | Τμήμα Phantom Works McDonnell Douglas (σήμερα Boeing)[1][2] |
| Χώρα προέλευσης |  ΗΠΑ |
| Σχεδιαστής | Alan Wiechman, διευθυντής σχεδίασης και εφαρμογών χαρακτηριστικού ίχνους του Phantom Works |
| Παρθενική πτήση | 1996 |
| Πρώτη παρουσίαση | Τέλος δοκιμών 1999 |
| Παραγωγή | Δεν τέθηκε ποτέ σε παραγωγή |
| Μονάδες που παρήχθησαν | 1 |
| Κόστος προγράμματος | 67 εκατ. δολάρια |
| Τύπος κινητήρα | 1 στροβιλοκινητήρας παρακάμψεως τύπου Pratt & Whitney JT15D-5C |
| Ώση | 14,2 kN |
| Πλήρωμα | 1 |
| Μήκος | 13,32 m |
| Εκπέτασμα | 7,01 m |
| Μεικτό βάρος | 3.360 kg |
| Μέγιστη ταχύτητα | 480 km/h |
| Μέγιστο ύψος | 6.100 m |
Το Bird of Prey (κ.γρ. «αρπακτικό πτηνό»), επίσης γνωστό με τον χαρακτηρισμό YF-118G, ήταν ένα μονοθέσιο πειραματικό αεροσκάφος χαμηλής παρατηρησιμότητας της εταιρείας McDonnell Douglas (η οποία από το 1997 συγχωνεύτηκε με την Boeing) σχεδιασμένο για λογαριασμό της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών και με συμμετοχή της ιδίας, όπως και της DARPA.[3] Φέρεται να σχεδιάστηκε από τον Alan Wiechman, ο οποίος εργαζόταν ως Διευθυντής Σχεδίασης και Εφαρμογών Χαρακτηριστικού Ίχνους στο τμήμα Phantom Works της εταιρείας.[4] Η ανάπτυξή του ξεκίνησε το 1992 και κόστισε συνολικά 67 εκατομμύρια δολάρια. Μεταξύ 1996 και 1999 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 38 δοκιμαστικές πτήσεις (περίπου 1/μήνα[5]), με την πρώτη πτήση να λαμβάνει χώρα στις 11 Σεπτεμβρίου 1996 και την τελική τον Απρίλιο του 1999.[1][2] Το αεροσκάφος σχεδιάστηκε ως ανυψωτικό σώμα (αγγλ.: lifting body), αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από ένα μόνο τμήμα σύνθετου υλικού. Ο σχεδιασμός του ενσωμάτωνε χαρακτηριστικά τεχνολογίας χαμηλής παρατηρησιμότητας (αγγλ.: stealth), τα οποία επιτεύχθηκαν μέσω του εξωτερικού σχήματος, των υλικών κατασκευής και μιας πλήρως καινοτόμου εισόδου αέρα.[6] Το αεροσκάφος αναπτύχθηκε αποκλειστικά για τεχνικές επιδείξεις και μελέτη και για την δοκιμή τεχνολογιών σε χαμηλό κόστος, αξιοποίησε και προϊόντα της αγοράς (αγγλ. off-the-shelf).[1][5]
Τρία χρόνια μετά τη λήξη του προγράμματος, το αεροσκάφος αποχαρακτηρίστηκε, καθώς οι τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκειά του είχαν πλέον καθιερωθεί ως πρότυπα της βιομηχανίας.[4] Η ύπαρξή του ανακοινώθηκε επισήμως στις 18 Οκτωβρίου 2002, έξι μήνες μετά την τελευταία δοκιμαστική του πτήση, στις εγκαταστάσεις του Phantom Works της Boeing στο Σαιντ Λούις.[1][2][3] Ένα περίπου χρόνο αργότερα[7] η Boeing το δώρισε[8] στο Εθνικό Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, στο Ντέιτον του Οχάιο, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα.[6][1]
Ορισμένες από τις τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος αξιοποιήθηκαν αργότερα από την Βoeing στη κατασκευή των 2 πρώτων μη επανδρωμένων αεροσκαφών μάχης X-45A, τον Σεπτέμβριο του 2000.[1][4][9]
Συνολικά, μόλις τρεις πιλότοι πέταξαν το Bird of Prey: ο Rudy Haug, ο Ανχης Doug Benjamin και ο Joseph W. Felock III. Από αυτόυς, μόνο ο Benjamin προερχόταν από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ οι υπόλοιποι ήταν πιλότοι δοκιμαστικών πτήσεων της McDonnell Douglas/Boeing.[5]
Ονομασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το αεροσκάφος ονομάστηκε προς τιμήν του διαστημόπλοιου των Κλίνγκον από τη σειρά του 1984, Σταρ Τρεκ 3: Αναζητώντας τον Σποκ.[6][1][8]
Τεχνικά χαρακτηρηστικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το αεροσκάφος έχει τα ακόλουθα τεχνικά χαρακτηριστηκά:[2][1][6][8]
- Άνοιγμα φτερών: 7,01 μ.
- Μήκος: 13,32 μ.
- Κινητήρας: 1 Pratt & Whitney Canada JT15D -5 στα 14,2 kN
- Βάρος: 3.360 κιλά
- Μέγιστη ταχύτητα: 480 χλμ./ώρα
- Μέγιστο επιχειρησιακό ύψος: 6.100 μ.
- Πλήρωμα: 1 πιλότος
Φωτογραφίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 George, Alexander. «The Top-Secret Aircraft That Roamed the Skies Over Area 51». Wired (στα Αγγλικά). ISSN 1059-1028. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2025. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2025. (Απαιτείται συνδρομή (help)).
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Pace, Steve· Boyne, Walter J. (2016). The big book of X-bombers and X-fighters : USAF jet-powered experimental aircraft and their propulsive systems (στα Αγγλικά). Μινεάπολη, Μιννεσότα, ΗΠΑ: Zenith Press. σελίδες 231, 339. ISBN 978-0-7603-4950-2. OCLC: 1231581214.
- ↑ 3,0 3,1 Alexander, David (2004). Alpha bravo delta guide to stealth warfare (στα Αγγλικά). Ιντιανάπολις, Ιντιάνα: Alpha. σελ. 134. ISBN 978-1-59257-178-9.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Yenne, Bill (2014). Area 51 black jets. Μινεάπολη, Μινεσότα, ΗΠΑ: Zenith Press. σελίδες 158, 162. ISBN 978-0-7603-4426-2.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Marlin, Peter W. (2011). Area 51: images of aviation (στα Αγγλικά). Τσάρλεστον, Νότια Καρολίνα: Arcadia Pub. σελίδες 124, 125. ISBN 978-0-7385-7620-6. OCLC: 793911518.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 McDowell, Jason (7 Μαρτίου 2023). «Boeing Bird of Prey Shrouded in Secrecy Still | FLYING Magazine». www.flyingmag.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2025.
- ↑ Klassiker der Luftfahrt 05/03 (στα Γερμανικά) (FLUGREVUE έκδοση). 2003. σελ. 9. ark:/13960/t8bh4.
Zwei Technologiedemonstratoren wurden am 16. Juli 2003 an das US Air Force Museum in Dayton, Ohio, übergeben: die X36 und die Bird of Prey.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 «Boeing Bird of Prey». Εθνικό Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2025.
- ↑ «Boeing X-45A J-UCAS». Εθνικό Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2025.
In September 2000, Boeing's "Phantom Works" completed the first of two X-45As, using research from its manned Bird of Prey aircraft.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δελτίο τύπου της Boeing (Αγγλικά)