Μετάβαση στο περιεχόμενο

Le Mans (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Le Mans
ΣκηνοθεσίαΛι Χ. Κάτζιν
ΠαραγωγήΤζακ Ν. Ρέντις[1]
ΣενάριοΧάρι Κλάινερ
ΠρωταγωνιστέςΣτιβ ΜακΚουίν
ΜουσικήΜισέλ Λεγκράν
ΦωτογραφίαΡενέ Γκισάρ Τζούνιορ
Ρόμπερτ Χάουσερ
ΜοντάζΓκισλέν Ντεσζονκέρε
Ντόλαντ Ερνστ
Τζον Γούντκοκ
Εταιρεία παραγωγήςCinema Center Films
ΔιανομήNational General Pictures
Πρώτη προβολή1971, 23  Ιουνίου 1971 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[2] και 15  Ιουλίου 1971 (Ηνωμένο Βασίλειο)[2]
Κυκλοφορία23 Ιουνίου 1971
Διάρκεια106 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$7,6 εκατομμύρια (περίπου)
Ακαθάριστα έσοδα$5,5 εκατομμύρια (ενοικιάσεις στην Βόρεια Αμερική) [3]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Le Mans είναι μια ταινία του 1971 που απεικονίζει έναν φανταστικό αγώνα αυτοκινήτων 24 ωρών του Λε Μαν με πρωταγωνιστή τον Στιβ ΜακΚουίν και σκηνοθεσία Λι Χ. Κάτζιν. Η ταινία ξεκίνησε ως ένα εγχείρημα του Τζον Στέρτζις, προτού αντικατασταθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Περιλαμβάνει πραγματικά πλάνα που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1970 που διεξήχθη τον προηγούμενο Ιούνιο. [4]

Ο κορυφαίος οδηγός αγώνων του Λε Μαν, Μάικλ Ντιλέινι, εντοπίζει τη χήρα του πρώην αντιπάλου του Πιέρο Μπελγκέτι, Λίζα, να αγοράζει λουλούδια μερικές ημέρες πριν από την διεξαγωγή του αγώνα. Αυτός οδηγεί μέχρι τον τόπο του ατυχήματος το οποίο σκότωσε τον σύζυγό της τον προηγούμενο χρόνο. Έχει μια αναδρομή στο παρελθόν όπου ο Μπελγκέτι χάνει τον έλεγχο της Ferrari του, αναγκάζοντάς τον κι αυτός να τρακάρει.

Όπως πολλοί άλλοι, η Λίζα φαίνεται να πιστεύει ότι ο Ντιλέινι ήταν υπεύθυνος, τουλάχιστον εν μέρει, για την πρόκληση του ατυχήματος. Στον αγώνα, είναι καταθλιμμένη ενώ προσπαθεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά της. Σε μια αμήχανη σκηνή, ο Ντιλέινι ψάχνει για μια θέση να καθίσει σε ένα σχεδόν άδειο εστιατόριο, μόνο και μόνο για να ρωτήσει τη Λίζα αν μπορεί να κάτσει μαζί της, ισχυριζόμενος ότι είναι η μόνη θέση που έχει απομείνει. Υπάρχει εμφανής ένταση μεταξύ τους, αλλά και σεβασμός και μια υποψία αμοιβαίας έλξης.

Μετά από 13 ώρες αγώνα, ο Έριχ Στάλερ περιστρέφει τη Ferrari 512 του στη στροφή Ινδιανάπολης, με αποτέλεσμα ο συναθλητής του Κλοντ Όρακ να βγει εκτός πίστας και να συμβεί ένα σοβαρό ατύχημα. Αποσπώμενος για μια στιγμή από τις φλόγες του αυτοκινήτου του Όρακ, ο Ντιλέινι αντιδρά πολύ αργά για να αποφύγει με ασφάλεια ένα πιο αργό αυτοκίνητο, βγαίνει εκτός πορείας και χτυπά το προστατευτικό κιγκλίδωμα και αναπηδώντας αρκετές φορές στον δρόμο, χτυπώντας τα προστατευτικά κιγκλιδώματα εκατέρωθεν του δρόμου πολλές φορές, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά την Porsche 917 του. Και οι δύο επιβιώνουν, αλλά τα τραύματα του Όρακ είναι εκτεταμένα και μεταφέρεται σε νοσοκομείο με ελικόπτερο. Η Λίζα εμφανίζεται στην κλινική του στίβου όπου ο Ντιλέινι νοσηλεύεται για λίγο. Είναι συντετριμμένη από το τροχαίο του, που αναζωπυρώνει τα συναισθήματα από τον θάνατο του Πιέρο, τα οποία προσπαθούσε να ξεπεράσει. Ο Ντιλέινι την παρηγορεί και την απομακρύνει από μια ορδή δημοσιογράφων. Αφού την βάλει σε ένα αυτοκίνητο το οποίο την περιμένει, ένας δημοσιογράφος ρωτάει τον Ντιλέινι αν το ατύχημα του ίδιου και του Όρακ μπορεί να συγκριθεί με αυτό του Μπελγκέτι στον αγώνα της προηγούμενης χρονιάς. Ο Ντιλέινι απλώς τον κοιτάζει κατάματα χωρίς να απαντήσει.

Ο οδηγός της Porsche, Γιόχαν Ρίτερ, έχει την διαίσθηση πως η σύζυγός του, Άννα, θα ήθελε εκείνος να σταματήσει τους αγώνες. Εκείνος της το προτείνει, πιστεύοντας ότι θα χαρεί πολύ. Εκείνη διστάζει και λέει ότι θα το ήθελε μόνο αν άρεσε και σε εκείνον. Την επιπλήττει λίγο επειδή δεν είναι απόλυτα ειλικρινής. Αργότερα, αποφασίζεται από τον μάνατζερ της ομάδας Ντέιβιντ Τάουνσεντ να αντικατασταθεί επειδή δεν ήταν αρκετά γρήγορος στην πίστα. Η Άννα προσπαθεί να τον παρηγορήσει, υπενθυμίζοντάς του ότι σκόπευε να τα παρατήσει ούτως ή άλλως.

Η Λίζα πηγαίνει στο τροχόσπιτο του Ντιλέινι για να του μιλήσει. Μετά το ατύχημά του, εκείνη τον έλκει ακόμη περισσότερο και απελπίζεται σκεπτόμενος ότι μπορεί να έχει την ίδια μοίρα με τον σύζυγό της. Αλλά βρίσκει τον ενθουσιασμό πολύ εθιστικό για να τον εγκαταλείψει. Ο Τάουνσεντ μπαίνει και του ζητά να αναλάβει την οδήγηση του αυτοκινήτου του Ρίτερ. Μετά από μια στιγμή άρρητης επικοινωνίας με τη Λίζα, ακολουθεί τον Τάουνσεντ, που του λέει: «Μάικλ, θέλω να οδηγήσεις με όλη σου τη δύναμη. Θέλω η Porsche να κερδίσει το Λε Μαν».

Στα τελευταία λεπτά του αγώνα, οι δύο Porsche και οι αντίπαλες Ferrari διεκδικούν τη νίκη, με τον Ντιλέινι στο αυτοκίνητο #21 και τον συνεργάτη του Λάρι Γουίλσον να οδηγεί το #22. Η Ferrari που ηγείται του αγώνα εγκαταλείπει λόγω σκασμένου ελαστικού, αφήνοντας τον Γουίλσον στην κορυφή και μόνο τον αντίπαλο του Ντιλέινι, Στάλερ, να αντιμετωπίσει. Το πιο γρήγορο ζευγάρι φτάνει γρήγορα τον Γουίλσον. Ο Ντιλέινι ξεπερνά τον Στάλερ για τη δεύτερη θέση.

Η πιο αργή κυκλοφορία στη λωρίδα του αναγκάζει τον Ντιλέινι να φρενάρει, επιτρέποντας στον Στάλερ να τον προσπεράσει. Ο Ντιλέινι εκμεταλλεύεται το ρεύμα του αέρα του Γερμανού και μετά και οι δύο κινούνται παράλληλα με τον Γουίλσον. Ο Ντιλέινι κάνει ενέργειες που φαίνεται να έχουν ως στόχο να εγγυηθεί μια νίκη με 1–2 για την Porsche, αντί να διεκδικήσει ο ίδιος την πρώτη θέση. Αντί να προσπαθήσει να προσπεράσει τον Γουίλσον, και πιθανώς τον Στάλερ, ο Ντιλέινι πάει στη δεξιά λωρίδα και παίρνει τον αέρα του Γουίλσον, επιτρέποντας και στους δύο να τον πλησιάσουν. Για να είναι σίγουρος, ο Ντιλέινι χτυπάει τον Στάλερ δύο φορές. Όταν ο Στάλερ προσπαθεί να προσπεράσει ξανά, ο Ντιλέινι στρίβει προς το μέρος του, με πιθανότητα να χτυπήσει ξανά τον Στάλερ και να τον στείλει στο προστατευτικό κιγκλίδωμα, αναγκάζοντάς τον να κάνει πίσω και να φρενάρει για να αποφύγει αυτό το αποτέλεσμα, εξασφαλίζοντας έτσι την πολυπόθητη νίκη με 1–2 για την Porsche.

  • Στιβ ΜακΚουίν ως Μάικλ Ντιλέινι, οδηγός του Λε Μαν για την ομάδα Gulf Porsche, με την Porsche 917 022 #20
  • Σίγκφριντ Ράουχ ως Έριχ Στάλερ, ο αντίπαλος του Ντιλέινι που οδηγεί για την Ferrari 512 με αριθμό #8 της Ferrari
  • Έλγκα Άντερσεν ως Λίσα Μπελγκέτι, χήρα του πρώην αντιπάλου του Ντιλέινι, Πιέρο Μπελγκέτι
  • Ρόναλντ Λι-Χαντ ως Ντέιβιντ Τάουνσεντ, ο επικεφαλής του πληρώματος της ομάδας Gulf Porsche
  • Φρεντ Χάλτινερ ως Γιόχαν Ρίτερ, συναθλητής του Ντιλέινι που οδηγεί την Porsche 917 με αριθμό #21, στην οποία ο Ντιλέινι τερματίζει 2ος.
  • Λουκ Μερέντα ως Κλοντ Οράκ, συναθλητής του Στάλερ και οδηγός της Ferrari 512 #7 (Αγγλικό ντεμπούτο από τον Φρανκ Φίνλεϊ)
  • Κρίστοφερ Γουέιτ ως Λάρι Γουίλσον, συναθλητής του Ντιλέινι που οδηγεί την Porsche 917 με αριθμό #22
  • Λουίζ Έντλιντ ως κυρία Άννα Ρίτερ, σύζυγος του Ρίτερ
  • Άντζελο Ινφάντι ως Λούγκο Αμπράτε, συναθλητής του Στάλερ και οδηγός της Ferrari 512 με αριθμό #5, ο οποίος παραλίγο να κερδίσει τον αγώνα
  • Ζαν-Κλοντ Μπερκ ως Πολ-Ζακ Ντιόν, συναθλητής του Γουίλσον για το Λε Μαν, ο άλλος οδηγός της Porsche 917 με τον αριθμό #22
  • Μισέλ Σκαλέρα ως Βίτο Σκαλίζ, συναθλητής του Στάλερ, οδηγός της Ferrari 512 με αριθμό #6
  • Τζίνο Κασάνι ως Λορέτο Φουσέλι, επικεφαλής πληρώματος της ομάδας Ferrari
  • Άλφρεντ Μπελ ως Τόμι Χόπκινς
  • Κάρλο Κέτσι ως Πάολο Σκαντέντζα
Γυρίσματα στην πίστα Sarthe, στις 24 Ώρες του Λε Μαν το 1970

Το Le Mans γυρίστηκε επί τόπου στην πίστα του Λε Μαν ανάμεσα στον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 1970, συμπεριλαμβανομένης της διάρκειας του πραγματικού αγώνα 24 Ωρών του Λε Μαν εκείνης της σεζόν στα μέσα του Ιουνίου. [4] Ο ΜακΚουίν είχε σκοπό να αγωνιστεί με μια Porsche 917 μαζί με τον Τζάκι Στιούαρτ, [5] [6] αλλά η συμμετοχή με αριθμό #26 δεν έγινε δεκτή. Αντίθετα, απεικονίζεται να ξεκινά τον αγώνα με την μπλε Gulf Porsche 917 K με αριθμό #20, την οποία οδηγούν οι Τζο Σίφερτ και Μπράιαν Ρέντμαν. Η κορυφαία στον αγώνα λευκή Porsche 917 "Long tail" με αριθμό #25 οδηγήθηκε από τους Βικ Έλφορντ και Κερτ Άχρενς Τζούνιορ.

The Solar Productions Porsche 908 during the race. Bulky camera housings are visible at front and rear
Η Porsche 908 της Solar Productions κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τα ογκώδη περιβλήματα κάμερας είναι ορατά μπροστά και πίσω

Η Porsche 908/2 την οποία ο ΜακΚουίν είχε προηγουμένως συνοδηγήσει και κατέκτησε τη δεύτερη θέση στις 12 Ώρες του Σέμπρινγκ, συμμετείχε στον αγώνα από την Solar Productions του ΜακΚουίν, με βαριές κινηματογραφικές κάμερες που κατέγραφαν πραγματικά πλάνα από τον αγώνα. Αυτό το αυτοκίνητο με κάμερα με τον αριθμό #29, που μπορεί να φανεί για λίγο στη γραμμή εκκίνησης καλυμμένο με μαύρο σεντόνι (περίπου στο 17:51) και ξανά λίγο πριν το 79ο λεπτό (στο 1:18:42) να περνάει τη γραμμή εκκίνησης, οδηγήθηκε από τους Χέρμπερτ Λινγκ και Τζόναθαν Γουίλιαμς της Porsche. [7] Διένυσε 282 γύρους, ή 3.798 χιλιόμετρα (2.360 μίλια) και τερμάτισε τον αγώνα στην 9η θέση, [8] αλλά δεν κατατάχθηκε, καθώς δεν είχε καλύψει την απαιτούμενη ελάχιστη απόσταση λόγω των στάσεων για την αλλαγή των μπομπίνων φιλμ. Κατάφερε, όμως, να τερματίσει δεύτερο στην κατηγορία P3.0.

Σε επιπλέον πλάνα τα οποία τραβήχτηκαν μετά το τέλος του αγώνα χρησιμοποιήθηκαν πραγματικές Porsche 917 και Ferrari 512 με αγωνιστικές εμφανίσεις.[7] Στις σκηνές που γίνονται συγκρούσεις, το συγκριτικά αναλώσιμο και τεχνολογικά απαρχαιωμένο σασί του Lola T70 ήταν εξοπλισμένο με αντίγραφα αμαξωμάτων Porsche και Ferrari.

Αν και απεικονίζονται ως η ομάδα της Scuderia Ferrari η οποία υποστηρίζεται από το εργοστάσιο, οι 512 που χρησιμοποιήθηκαν, δανείστηκαν από τον Βέλγο διανομέα της Ferrari, Ζακ Σουάτερς, αφού ο Έντσο Φερράρα αρνήθηκε να προμηθεύσει αυτοκίνητα εξαιτίας της νίκης της ομάδας Porsche στο σενάριο. Ο Ντέιβιντ Πάιπερ, οδηγώντας ένα αυτοκίνητο κάμερας 917K από το οποίο είχε αφαιρεθεί το κάθισμα της κάμερας, έχασε ένα μέρος του ποδιού του μετά από ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. [9]

Ο ΜακΚουίν ήθελε να χρησιμοποιήσει τη νέα πολυδυναμική τεχνική εικόνας του Κρίστοφερ Τσάπμαν στην ταινία, όπως είχε γίνει με δική του πρωτοβουλία στο Υπόθεση Τόμας Κράουν, στην οποία πρωταγωνίστησε το 1968. Ο Τσάπμαν συμβούλεψε να μην γίνει αυτό, κάτι που απογοήτευσε τον ΜακΚουίν. Σύμφωνα με τα λόγια του Τσάπμαν, «Ήταν μια πολύ μεγάλη ταινία, με πάρα πολλούς σεναριογράφους· δεν θα λειτουργούσε έτσι». [10]

Ο ΜακΚουίν και ο Τζον Στέρτζις σχεδίαζαν να γυρίσουν μια ταινία με τίτλο Day of the Champion (Ημέρα του Πρωταθλητή), που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα με την παραγωγή του Grand Prix. Τα επίμονα προβλήματα με την έναρξη της παραγωγής σήμαιναν ότι ο ΜακΚουίν (ο οποίος απέρριψε μια προσφορά να πρωταγωνιστήσει στο Grand Prix) έπρεπε να επικεντρωθεί σε άλλα έργα, όπως το Τα Βότσαλα της Άμμου (1966). Ο ΜακΚουίν ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, τη Solar Productions, και συνεργάστηκε με την Cinema Center Films για να βοηθήσει στην παραγωγή της ταινίας. Στοιχεία της ταινίας που δεν έγινε ποτέ θα επαναχρησιμοποιηθούν στο Le Mans, τα γυρίσματα του οποίου θα ξεκινήσουν το 1970. Δυστυχώς, ο Στέρτζις αποχώρησε από το έργο όταν το Cinema Center δεν βρήκε την πρόοδο των γυρισμάτων ικανοποιητική (σε σημείο που ήθελαν να αντικαταστήσουν τον ΜακΚουίν με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ). Ο Στέρτζις φέρεται να είπε: «Είμαι πολύ μεγάλος και πολύ πλούσιος» για να ανεχτώ προβλήματα. Ο Άλαν Τράστμαν, που προσλήφθηκε για να γράψει το σενάριο της ταινίας αφού είχε γράψει για προηγούμενες ταινίες του ΜακΚουίν, όπως το Μπούλιτ (1968), έπεσε θύμα λογομαχίας με τον ΜακΚουίν και απολύθηκε από την παραγωγή, κάτι που θα εμπόδιζε τις μελλοντικές προσπάθειές του για μια σεναριογραφική καριέρα. Ο Λι Χ. Κάτσιν, γνωστός για την δουλειά του στην τηλεόραση, προσλήφθηκε για να ολοκληρώσει το έργο, ενώ ο ΜακΚουίν, έχοντας περιορισμένους πόρους, αναγκάστηκε να κλείσει μια συμφωνία με την Cinema Center η οποία τον οδήγησε στο να χάσει τον δημιουργικό έλεγχο. [11] [12]

Στις 18 Ιανουαρίου 2025, ο οίκος δημοπρασιών Mecum πραγματοποίησε δημοπρασία της κύριας Porsche 917 του McQueen, με σασί 022, που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στην ταινία. Τελικά, ολοκληρώθηκε μια πώληση σε ιδιώτη αγοραστή σε μία ιδιωτική πώληση. Μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής, το 022 πωλήθηκε και χρησιμοποιήθηκε σε αγώνες πολλές φορές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Το 2002, αποκτήθηκε από τον κωμικό Τζέρι Σάινφελντ, που από τον Τζο Καβαγλιέρι να το αποκαταστήσει πλήρως στην κινηματογραφική του μορφή του 1971, στα χρώματα της Gulf Porsche. Το 022 διαθέτει ειδική ιστοσελίδα και βίντεο.

Στην ιστοσελίδα συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία κατέχει βαθμολογία αποδοχής 71% βασισμένη σε 14 κριτικές. [13]

Το Steve McQueen: The Man & Le Mans είναι ένα ντοκιμαντέρ του 2015 το οποίο περιγράφει λεπτομερώς την προσπάθεια του ηθοποιού να γυρίσει την ταινία Le Mans του 1971, μαζί με συνεντεύξεις από την τότε σύζυγό του Νιλ Άνταμς ΜακΚουίν, τους συμπρωταγωνιστές Λουίζ Εντλίντ και Σίγκφριντ Ράουχ και τον γιο του ΜακΚουίν, Τσαντ ΜακΚουίν. Περιλαμβάνει επίσης ηχογραφήσεις από τους Τζον Στέρτζις και Στιβ ΜακΚουίν. [14]

  1. ↑ «Le Mans». Milwaukee Journal. (advertisement): σελ. 13. June 22, 1971. https://news.google.com/newspapers?id=AkwaAAAAIBAJ&pg=4048%2C744334.[νεκρός σύνδεσμος]
  2. 1 2 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0067334/releaseinfo/. Ανακτήθηκε στις 8  Ιουνίου 2025.
  3. ↑ "All-time Film Rental Champs", Variety, 7 January 1976 p 46
  4. 1 2 Huber, Jim (July 4, 1971). «'Le Mans' gives a gripping insight into racing world». Spartanburg Herald-Journal ((South Carolina)): σελ. D6. https://news.google.com/newspapers?id=Zn4sAAAAIBAJ&pg=7092%2C665626.
  5. ↑ «McQueen may join Stewart». St. Petersburg Independent. Associated Press ((Florida)): σελ. 5C. March 2, 1970. https://news.google.com/newspapers?id=2PYLAAAAIBAJ&pg=4744%2C208775.
  6. ↑ Bell, Derek (April 22, 1988). «McQueen: The main man of LeMans». Palm Beach Post: σελ. 9C. https://news.google.com/newspapers?id=EcgyAAAAIBAJ&pg=2296%2C7660040.[νεκρός σύνδεσμος]
  7. 1 2 Williams, Jonathan (June 27, 2011). «Le Mans 1970». AutoWeek (Crain Communications Inc.) 61 (13): 24–28. ISSN 0192-9674.
  8. ↑ «F2 Register - Index». www.formula2.net.
  9. ↑ «Tony Adamowicz, 1970 le Mans, Ferrari 312P».[νεκρός σύνδεσμος]
  10. ↑ The Personal Vision of Christopher Chapman, CM, RCA, CSC, CFE, Ontario Film Institute; 1989 interview published March, 2010, «Canadian society of cinematographers - news and media releases». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012.
  11. ↑ «McQueen's deadly obsession | the Sunday Times». www.thesundaytimes.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2022.
  12. ↑ «'Steve McQueen: The Man & le Mans': Cannes Review». The Hollywood Reporter. 17 Μαΐου 2015.
  13. ↑ «Le Mans». Rotten Tomatoes.
  14. ↑ «Movie Review — "Steve McQueen: The Man and LeMans"». 8 Οκτωβρίου 2015.

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Michael Keyser, Jonathan Williams, A French Kiss With Death, Bentley Publishers, 1999 - Μια εκτενής, πλούσια εικονογραφημένη και πολύ ευανάγνωστη ιστορία της δημιουργίας της ταινίας

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Le_Mans_(ταινία)&oldid=11241255"