Συμβίωση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η συμβίωση είναι ρύθμιση όπου άτομα που δεν είναι παντρεμένα, συνήθως ζευγάρια, ζουν μαζί. Συχνά εμπλέκονται σε μια ρομαντική ή σεξουαλικά στενή σχέση σε μακροχρόνια ή μόνιμη βάση. Τέτοιες διευθετήσεις γίνονται ολοένα και πιο συνηθισμένες στις δυτικές χώρες από τα τέλη του 20ου αιώνα, καθοδηγούμενοι από την αλλαγή των κοινωνικών απόψεων, ιδίως όσον αφορά το γάμο, τους ρόλους των φύλων και τη θρησκεία.

Ευρύτερα, ο όρος συμβίωση μπορεί να σημαίνει οποιονδήποτε αριθμό ανθρώπων που ζουν μαζί. Το «συμβιώνω», με την ευρεία έννοια, σημαίνει «συνυπάρχω».[1]

Κοινωνικές αλλαγές που οδηγούν σε αύξηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποσοστό γεννήσεων από ανύπαντρες γυναίκες, επιλεγμένες χώρες, 1980 και 2007[2]

Σήμερα, η συμβίωση είναι ένα κοινό πρότυπο μεταξύ των ανθρώπων του δυτικού κόσμου.

Στην Ευρώπη, οι Σκανδιναβικές χώρες ήταν οι πρώτες που ξεκίνησαν αυτή την ηγετική τάση, αν και πολλές χώρες ακολούθησαν έκτοτε.[3] Η μεσογειακή Ευρώπη ήταν παραδοσιακά πολύ συντηρητική, με τη θρησκεία να παίζει ισχυρό ρόλο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα επίπεδα συμβίωσης παρέμεναν χαμηλά στην περιοχή αυτή, αλλά έκτοτε αυξήθηκαν.[4]

Τις τελευταίες δεκαετίες, στις δυτικές χώρες, παρατηρείται αύξηση των ανύπαντρων ζευγαριών που συμβιώνουν. Ιστορικά, πολλές δυτικές χώρες έχουν επηρεαστεί από τα χριστιανικά δόγματα για το σεξ, τα οποία αντιτίθενται στην ανύπαντρη συμβίωση. Καθώς οι κοινωνικοί κανόνες έχουν αλλάξει, τέτοιες πεποιθήσεις έχουν γίνει λιγότερο ευρέως διαδεδομένες από τον πληθυσμό και ορισμένες χριστιανικές ομολογίες θεωρούν σήμερα τη συμβίωση ως πρόδρομο του γάμου.[5] Ο Πάπας Φραγκίσκος έχει παντρέψει ένα ζευγάρι που συγκατοικούσε και απέκτησε παιδιά,[6] ενώ ο πρώην Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, Ρόουαν Oυίλιαμς[7] και ο Αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, Τζον Σένταμου, έχουν εκφράσει ανοχή στη συμβίωση.[8]

Τις τελευταίες δεκαετίες τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό και η ευρεία διαθεσιμότητα εξαιρετικά αποτελεσματικών αναστρέψιμων αντισυλληπτικών μακράς δράσης[9] οδήγησαν τις γυναίκες να κάνουν ατομικές επιλογές για την αναπαραγωγή τους με μειωμένη εξάρτηση από τους άνδρες συντρόφους για οικονομική σταθερότητα. Όλες αυτές οι αλλαγές ευνόησαν εναλλακτικές ρυθμίσεις διαβίωσης αντί του γάμου.[10]

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξαν σημαντικές πολιτικές αλλαγές, όπως η πτώση των κομμουνιστικών κυβερνήσεων. Αυτές οι κοινωνίες εισήλθαν σε μια νέα εποχή αυξημένης κοινωνικής ελευθερίας, λιγότερο άκαμπτων κανόνων και λιγότερο αυταρχικών κυβερνήσεων. Αλληλεπίδρασαν με τη Δυτική Ευρώπη και κάποιοι έγιναν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως αποτέλεσμα, τα πρότυπα της οικογενειακής ζωής άρχισαν να αλλάζουν: τα ποσοστά γάμου μειώθηκαν και ο γάμος αναβλήθηκε σε μεταγενέστερη ηλικία. Η συμβίωση και οι γεννήσεις από ανύπαντρες μητέρες αυξήθηκαν και σε ορισμένες χώρες η αύξηση ήταν πολύ γρήγορη.[11]

Η αποϊδρυματοποίηση του γάμου αναφέρεται στην αποδυνάμωση των κοινωνικών και νομικών κανόνων που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε σχέση με το γάμο.[12] Η άνοδος της συμβίωσης αποτελεί μέρος άλλων μεγάλων κοινωνικών αλλαγών όπως: υψηλότερα ποσοστά διαζυγίων, μεγαλύτερη ηλικία στον πρώτο γάμο και τεκνοποίηση και περισσότερες γεννήσεις εκτός γάμου. Παράγοντες όπως η εκκοσμίκευση, η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, η αλλαγή της έννοιας του γάμου, η μείωση του κινδύνου, ο ατομικισμός και η αλλαγή απόψεων για τη σεξουαλικότητα έχουν αναφερθεί ότι συμβάλλουν σε αυτές τις κοινωνικές αλλαγές.[13] Υπήρξε επίσης μια αλλαγή στη σύγχρονη σεξουαλική ηθική, με έμφαση στη συναίνεση και όχι στην οικογενειακή κατάσταση (δηλ. αποποινικοποίηση της μοιχείας και της συνουσίας εκτός γάμου, ποινικοποίηση του συζυγικού βιασμού), αντανακλώντας νέες έννοιες για το ρόλο και το σκοπό της σεξουαλικής αλληλεπίδρασης και νέες αντιλήψεις της γυναικείας σεξουαλικότητας και της αυτοδιάθεσης.[14] Υπήρξαν αντιρρήσεις κατά της νομικής και κοινωνικής ρύθμισης της γυναικείας σεξουαλικότητας, με τέτοιες ρυθμίσεις να θεωρούνται συχνά ως παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών. Επιπλέον, ορισμένα άτομα μπορεί να αισθάνονται ότι ο γάμος είναι περιττός ή ξεπερασμένος, με αποτέλεσμα τα ζευγάρια να μην επισημοποιούν τη σχέση τους.[15] Για παράδειγμα, στη Μελέτη Ευρωπαϊκών Αξιών του 2008, το ποσοστό των ερωτηθέντων που συμφώνησαν με τον ισχυρισμό ότι «ο γάμος είναι ένας ξεπερασμένος θεσμός» ήταν 37,5% στο Λουξεμβούργο, 35,4% στη Γαλλία, 34,3% στο Βέλγιο, 31,2% στο Ισπανία, 30,5% στην Αυστρία, 29,2% στη Γερμανία, 27,7% στην Ελβετία, 27,2% στη Βουλγαρία, 27,0% στην Ολλανδία και 25,0% στη Σλοβενία.

Το γεγονός ότι πολλά ζευγάρια επιλέγουν να ζήσουν μαζί χωρίς να επισημοποιήσουν τη σχέση τους αναγνωρίζεται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια οδηγία του 2004 απαγορεύει στα μέλη της ΕΕ να αρνούνται την είσοδο ή τη διαμονή συντρόφων «με τους οποίους ο πολίτης της Ένωσης έχει διαρκή σχέση, δεόντως πιστοποιημένη».[16]

Σύγχρονες αντιρρήσεις για τη συμβίωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι σύγχρονες αντιρρήσεις για τα ζευγάρια που συζούν περιλαμβάνουν τη θρησκευτική αντίθεση στις εξωγαμικές ενώσεις, την κοινωνική πίεση για τα ζευγάρια να παντρευτούν και τις πιθανές επιπτώσεις της συμβίωσης στην ανάπτυξη του παιδιού.

Η αύξηση του αριθμού των ζευγαριών που συζούν και των παιδιών που γεννήθηκαν εκτός γάμου στον δυτικό κόσμο έχει καταστήσει τη συμβίωση ένα ισχυρό επίκεντρο της κοινωνιολογικής έρευνας.[17] Η αύξηση των ζευγαριών που συζούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, από περίπου 450.000 το 1960 σε 7,5 εκατομμύρια το 2011[18] συνοδεύτηκε από αμερικανική έρευνα που διεξήχθη για την ανάπτυξη του παιδιού σε νοικοκυριά που συζούν.[19] Οι πολέμιοι της συμβίωσης λένε ότι η μη έγγαμη ανατροφή των παιδιών είναι ένα ακατάλληλο περιβάλλον για την ανάπτυξη του παιδιού. Μια μελέτη του 2002 συσχέτισε χαμηλότερες δεξιότητες αριθμητικής και υψηλότερη παραβατικότητα σε παιδιά ζευγαριών που συζούν,[19] ωστόσο, πρόσφατες μελέτες που ελέγχουν παράγοντες όπως η φτώχεια, το μορφωτικό επίπεδο των γονέων και η βία στο σπίτι δείχνουν ότι τα παιδιά των ζευγαριών που συζούν είναι αναπτυξιακά παρόμοια με συνομήλικα συγκρίσιμων παντρεμένων ζευγαριών.[20]

Επίδραση στα παιδιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2001, οι ερευνητές συνέκριναν έφηβους που ζούσαν σε ένα νοικοκυριό (ανύπαντρη μητέρα και το φίλο της που δεν είχε συγγένεια με τον έφηβο) με συνομηλίκους σε μονογονεϊκά νοικοκυριά. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι λευκοί και οι ισπανόφωνοι έφηβοι είχαν χαμηλότερες επιδόσεις στο σχολείο, μεγαλύτερο κίνδυνο αναστολής ή αποβολής από συνομηλίκους από μονογονεϊκά νοικοκυριά και το ίδιο ποσοστό προβλημάτων συμπεριφοράς και συναισθηματικής συμπεριφοράς.[21]

Μια μελέτη σχετικά με την Εθνική Έρευνα για την Οικογενειακή Ανάπτυξη του 1995 και του 2002 βρήκε αυξήσεις τόσο στον επιπολασμό όσο και στη διάρκεια της συμβίωσης χωρίς γάμο.[22] Η μελέτη διαπίστωσε ότι το 40% των παιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ζούσαν σε ένα οικογενειακό σπίτι μέχρι την ηλικία των 12 ετών και τα παιδιά που γεννήθηκαν από ανύπαντρες μητέρες είχαν περισσότερες πιθανότητες από εκείνα που γεννήθηκαν από παντρεμένες μητέρες να ζήσουν σε οικογενειακό σπίτι. Το ποσοστό των γυναικών ηλικίας 19–44 ετών που είχαν ποτέ συγκατοικήσει αυξήθηκε από 45% το 1995 σε 54% το 2002.[22]

Το 2002, το 63% των γυναικών που αποφοίτησαν από το λύκειο βρέθηκε να περνούν κάποιο χρόνο συμβιώνοντας, σε σύγκριση με μόνο το 45% των γυναικών με τετραετές πτυχίο κολεγίου.[22] Τα ζευγάρια που συζούν τα οποία έχουν παιδιά παντρεύονται συχνά. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι τα παιδιά που γεννιούνται από γονείς που συγκατοικούν έχουν 90% περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν να ζουν σε νοικοκυριά με παντρεμένους γονείς από τα παιδιά που γεννιούνται από ανύπαντρες μητέρες. Το 67% των ανύπαντρων ισπανόφωνων μητέρων αναμένεται να παντρευτούν, ενώ το 40% των αφροαμερικανών μητέρων αναμένεται να παντρευτούν.[22]

Θρησκευτικές απόψεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Συνουσία εκτός γάμου

Μελέτες έχουν βρει ότι η θρησκευτική σχέση σχετίζεται με τη συμβίωση και την είσοδο στον γάμο.[23] Οι άνθρωποι συχνά επικαλούνται θρησκευτικούς λόγους για την αντίθεσή τους στη συμβίωση. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και σχεδόν όλα τα κύρια προτεσταντικά δόγματα σε όλο τον κόσμο αντιτίθενται στη συγκατοίκηση και τη θεωρούν αμαρτία της συνουσίας εκτός γάμου.[24][25][26] Ωστόσο, άλλοι, όπως η Εκκλησία της Αγγλίας «καλωσορίζουν τα ζευγάρια που συζούν στην Εκκλησία και τα ενθαρρύνουν να θεωρούν τη συμβίωση ως προοίμιο του χριστιανικού γάμου».[27]

Η θρησκεία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε κοινωνικές πιέσεις κατά της συμβίωσης, ιδίως εντός άκρως θρησκευτικών κοινοτήτων.[28] Μερικά ζευγάρια μπορεί να απέχουν από τη συμβίωση επειδή ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι φοβούνται να απογοητεύσουν ή να αποξενώσουν τα συντηρητικά μέλη της οικογένειας.[23] Οι νέοι ενήλικες που μεγάλωσαν σε οικογένειες που αντιτίθενται στη συμβίωση έχουν χαμηλότερα ποσοστά από τους συνομηλίκους τους.[29] Η αύξηση της συμβίωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα ανεπτυγμένα έθνη έχει συνδεθεί με την εκκοσμίκευση αυτών των χωρών.[30] Οι ερευνητές έχουν σημειώσει ότι οι αλλαγές στα θρησκευτικά δημογραφικά στοιχεία μιας κοινωνίας έχουν συνοδεύσει την άνοδο της συμβίωσης.[31]

Οι εξωγαμικές και ομόφυλες σχέσεις απαγορεύονται από τον ισλαμικό νόμο της ζινά[32] και η συμβίωση είναι αντίθετη με το νόμο σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, το Αφγανιστάν,[33][34] το Ιράν,[34] το Κουβέιτ,[35] οι Μαλδίβες,[36] το Μαρόκο,[37] το Ομάν,[38] η Μαυριτανία,[39] τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,[40][41][42] το Σουδάν[43] και Υεμένη.[44]

Επιπτώσεις στο γάμο και την οικογενειακή ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πιθανότητα χωρισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχουν δημοσιευτεί αντικρουόμενες μελέτες για την επίδραση της συμβίωσης στον μετέπειτα γάμο. Σε χώρες όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων αποδοκιμάζει τη συμβίωση ανύπαντρων ατόμων ή μια μειοψηφία του πληθυσμού συζεί πριν από το γάμο, οι γάμοι που προκύπτουν από τη συμβίωση είναι πιο επιρρεπείς σε διαζύγιο. Αλλά σε μια μελέτη για τις ευρωπαϊκές χώρες, εκείνες όπου περίπου το ήμισυ του πληθυσμού συζεί πριν από το γάμο, η συμβίωση δεν είναι επιλεκτική από άτομα που είναι επιρρεπή σε διαζύγιο και δεν παρατηρείται διαφορά στα ζευγάρια που έχουν συγκατοικήσει πριν και μετά το γάμο.[45][46] Σε χώρες όπως η Ιταλία, ο αυξημένος κίνδυνος διαταραχής του γάμου για τα άτομα που βίωσαν την προγαμιαία συμβίωση μπορεί να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στην επιλογή των πιο επιρρεπών σε διαζύγια στη συμβίωση.[47]

Το 2002, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών διαπίστωσαν ότι για τα παντρεμένα ζευγάρια το ποσοστό πιθανότητας να τελειώσει η σχέση μετά από 5 χρόνια είναι 20% και για τους ανύπαντρους συγκατοίκους το ποσοστό πιθανότητας είναι 49%. Μετά από 10 χρόνια το ποσοστό πιθανότητας να λήξει η σχέση είναι 33% για τα παντρεμένα ζευγάρια και 62% για τους ανύπαντρους.[48][49] Μια γερμανική μελέτη διαπίστωσε ότι σε περιοχές με υψηλά ποσοστά τοκετού από γονείς που συγκατοικούν, δεν παρατηρείται αρνητική επίδραση στη συμβίωση. Η μελέτη αναφέρει ότι «η σταθερότητα της ένωσης των μητέρων που συγκατοικούν σχετίζεται θετικά με τον επιπολασμό τους».[17]

Μια μελέτη του 2004 σε 136 ζευγάρια (272 άτομα) από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Ντένβερ βρήκε διαφορές μεταξύ των ζευγαριών που συζούσαν πριν από τον αρραβώνα, μετά τον αρραβώνα ή όχι μέχρι το γάμο. Η διαχρονική μελέτη συνέλεξε δεδομένα έρευνας πριν από το γάμο και 10 μήνες μετά τον γάμο, με ευρήματα να υποδηλώνουν ότι όσοι συγκατοικούν πριν από τον αρραβώνα διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για κακές συζυγικές εκβάσεις από εκείνους που συγκατοικούν μόνο μετά τον αρραβώνα ή στο γάμο.[50] Μια έρευνα παρακολούθησης από έρευνες σε πάνω από 1.000 παντρεμένους άνδρες και γυναίκες που παντρεύτηκαν τα τελευταία 10 χρόνια έδειξε ότι όσοι μετακόμισαν με έναν εραστή πριν από τον αρραβώνα ή τον γάμο ανέφεραν πολύ χαμηλότερης ποιότητας γάμους και μεγαλύτερη πιθανότητα χωρισμού από άλλα ζευγάρια.[51] Περίπου το 20% όσων συζούσαν πριν αρραβωνιαστούν είχαν προτείνει έκτοτε χωρισμό – σε σύγκριση με μόνο το 12% όσων μετακόμισαν μαζί μόνο μετά τον αρραβωνιασμό και το 10% που δεν συζούσαν πριν τον γάμο.[52]

Οι ερευνητές από το Ντένβερ προτείνουν ότι οι σχέσεις με συμβίωση πριν από τον αρραβώνα «μπορεί να οδηγήσουν σε γάμο»,[52] ενώ εκείνοι που συγκατοικούν μόνο μετά τον αρραβώνα ή τον γάμο λαμβάνουν μια πιο ξεκάθαρη απόφαση. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει τη μελέτη του 2006 σε 197 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που διαπίστωσε ότι οι άνδρες που συζούσαν με τη σύζυγό τους πριν από τον αρραβώνα ήταν λιγότερο αφοσιωμένοι από τους άνδρες που συζούσαν μόνο μετά τον αρραβώνα ή καθόλου πριν τον γάμο.[53] Σε ορισμένα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να κατανοήσουν τη συμβίωση ως ένα ενδιάμεσο βήμα πριν από το γάμο και οι άνδρες είναι πιο πιθανό να την αντιληφθούν χωρίς ρητή σχέση με τον γάμο.[54][55][56]

Μια ανάλυση δεδομένων από τα δεδομένα της Εθνικής Έρευνας για την Ανάπτυξη της Οικογένειας των ΚΕΠΑ από το 1988, το 1995 και το 2002 υποδηλώνει ότι η θετική σχέση μεταξύ της προγαμιαίας συμβίωσης και της συζυγικής αστάθειας έχει αποδυναμωθεί για πιο πρόσφατες συνθήκες γέννησης και γάμου, καθώς ο συνολικός αριθμός των ζευγαριών που συζούν πριν τον γάμο έχει αυξηθεί.[57]

Αργότερα, έρευνα των ΚΕΠΑ διαπίστωσε ότι μεταξύ 2002 και 2006-2010, ο αριθμός των ζευγαριών σε σχέσεις συμβίωσης αντίθετου φύλου αυξήθηκε από 9,0% σε 11,2% για τις γυναίκες και από 9,2% σε 12,2% για τους άνδρες.[58] Βασιζόμενοι στα δεδομένα του 2006-2008, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πρίνστον εξέτασαν εάν και σε ποιο βαθμό οι διαφορές στις εμπειρίες προγαμιαίας συμβίωσης επηρεάζουν τη σταθερότητα του γάμου. Διαπίστωσαν ότι η σχέση μεταξύ συμβίωσης και συζυγικής αστάθειας είναι περίπλοκη και εξαρτάται εν μέρει από την συνθήκη γάμου, τη φυλή/εθνικότητα και τα σχέδια γάμου. Οι αναλύσεις τους αποκαλύπτουν ότι ένα «φαινόμενο συμβίωσης» υπάρχει μόνο για τις γυναίκες που παντρεύτηκαν πριν από το 1996 και ότι, μέχρι να εξεταστούν τα σχέδια γάμου, δεν υπάρχει αποτέλεσμα συμβίωσης μεταξύ των γυναικών που παντρεύτηκαν από το 1996.[59]

Πρόσφατη έρευνα του 2011 από το Ερευνητικό Κέντρο Pew διαπίστωσε ότι ο αριθμός των ζευγαριών που συγκατοικούν πριν από το γάμο έχει αυξηθεί. Το 44% των ενηλίκων (και περισσότεροι από τους μισούς από 30 έως 49 ετών) δηλώνουν ότι έχουν συγκατοικήσει κάποια στιγμή. Σχεδόν τα δύο τρίτα των ενηλίκων που συζούσαν κάποια στιγμή (64%) λένε ότι το σκέφτηκαν ως ένα βήμα προς τον γάμο. Η έκθεση σημειώνει επίσης μια τάση για αυξανόμενη δημόσια αποδοχή των ζευγαριών που συζούν με τα χρόνια. Οι περισσότεροι Αμερικανοί λένε τώρα ότι η αύξηση των ανύπαντρων ζευγαριών που ζουν μαζί είτε δεν κάνει καμία διαφορά στην κοινωνία (46%) είτε είναι καλή για την κοινωνία (9%).[60]

Μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι, μεταξύ των ατόμων που συζούσαν, εκείνοι που είχαν αρραβωνιαστεί πριν από τη συμβίωση ή είχαν «σίγουρα σχέδια για γάμο» συνδέονταν με χαμηλότερους κινδύνους συζυγικής αστάθειας μεταξύ των γυναικών, αλλά η σχέση δεν παρατηρήθηκε με τους άνδρες.[61]

Μια μελέτη σε ζευγάρια χαμηλού έως μέτριου εισοδήματος που ζούσαν με ανήλικα παιδιά διαπίστωσε ότι οι ερωτηθέντες που εμπλέκονταν σεξουαλικά μέσα στον πρώτο μήνα της σχέσης τους συσχετίστηκαν με χαμηλότερα αποτελέσματα ποιότητας σχέσης μεταξύ των γυναικών.[62] Μια άλλη μελέτη βρήκε ότι οι ερωτηθέντες σε μια έρευνα μέσω ταχυδρομείου ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα δέσμευσης στην ομάδα που συζούν, καθώς και χαμηλότερη ικανοποίηση από τη σχέση και πιο αρνητική επικοινωνία.[63]

Μια μελέτη του 2018 διαπίστωσε ότι η συμβίωση πριν από το γάμο συνδέθηκε με χαμηλότερο κίνδυνο διαζυγίου κατά τον πρώτο χρόνο του γάμου, αλλά μεγαλύτερο κίνδυνο διαζυγίου μακροπρόθεσμα.[64] Ωστόσο, μια έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Συμβούλιο για τις Σύγχρονες Οικογένειες το ίδιο έτος, διαπίστωσε ότι τα ζευγάρια που συζούσαν πριν από το γάμο είχαν λιγότερες πιθανότητες να χωρίσουν από τα ζευγάρια που δεν το έκαναν.[65]

Κακοποίηση και απιστία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Λίντα Γουέιτ,[66] διαπίστωσε ότι «το 16% των γυναικών που συζούν ανέφεραν ότι οι διαφωνίες με τους συντρόφους τους έγιναν σωματικές κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, ενώ μόνο το 5% των παντρεμένων γυναικών είχαν παρόμοιες εμπειρίες». Τα περισσότερα ζευγάρια που συζούν έχουν μια πιστή σχέση, αλλά οι έρευνες της Γουέιτ έδειξαν επίσης ότι το 20% των γυναικών που συζούν ανέφεραν ότι είχαν δευτερεύοντες σεξουαλικούς συντρόφους, σε σύγκριση με μόνο το 4% των παντρεμένων γυναικών. Μια μελέτη του 1992 διαπίστωσε ότι τα αρσενικά μέλη ετεροφυλόφιλων ζευγαριών με παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να συμμετέχουν στη φροντίδα των παιδιών, αλλά το ήμισυ του χρόνου ευθύνονται για την κακοποίηση παιδιών.[67]

Σύμφωνα με ένα άρθρο των Τζούντιθ Τρις και Ντέιρντρι Γκίσεν, τα ζευγάρια που συζούν έχουν διπλάσιες πιθανότητες να βιώσουν απιστία μέσα στη σχέση από τα παντρεμένα ζευγάρια.[68]

Γονιμότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όσον αφορά τη συγκατοίκηση ως παράγοντα γονιμότητας, μια μεγάλη έρευνα στις Ηνωμένες Πολιτείες κατέληξε στο αποτέλεσμα ότι οι παντρεμένες γυναίκες είχαν κατά μέσο όρο 1,9 παιδιά, έναντι 1,3 μεταξύ εκείνων που συγκατοικούν. Οι αντίστοιχοι αριθμοί για τους άνδρες ήταν 1,7 και 1,1, αντίστοιχα. Η διαφορά των 0,6 παιδιών και για τα δύο φύλα αναμενόταν να μειωθεί μεταξύ 0,2 και 0,3 κατά τη διάρκεια της ζωής, όταν διορθώθηκε ο συγχυτής ότι οι παντρεμένοι αποκτούν παιδιά νωρίτερα στη ζωή τους.[69]

Μια μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης κατέληξε στο αποτέλεσμα ότι οι γυναίκες που συνεχίζουν να συγκατοικούν μετά τη γέννηση έχουν σημαντικά μικρότερη πιθανότητα να κάνουν δεύτερο παιδί από τις παντρεμένες σε όλες τις χώρες εκτός από αυτές της Ανατολικής Ευρώπης.[70] Μια άλλη μελέτη, αντίθετα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ζευγάρια που συζούν στη Γαλλία έχουν ίση γονιμότητα με τα παντρεμένα.[71] Επίσης, οι Ρώσοι έχουν υψηλότερη γονιμότητα στο πλαίσιο της συμβίωσης, ενώ οι Ρουμάνοι μάλλον τείνουν να κάνουν γάμους χωρίς παιδιά.[72]

Στοιχεία έρευνας από το 2003 στη Ρουμανία κατέληξαν στο αποτέλεσμα ότι ο γάμος ισοφάρισε το συνολικό ποσοστό γονιμότητας τόσο μεταξύ των ατόμων υψηλής εκπαίδευσης όσο και των ατόμων με χαμηλή μόρφωση σε περίπου 1,4. Από την άλλη πλευρά, μεταξύ εκείνων που συγκατοικούν, το χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης αύξησε το ποσοστό γονιμότητας στο 1,7 και το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης το μείωσε στο 0,7.[73] Από την άλλη πλευρά, μια άλλη μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Ρουμάνες με μικρή εκπαίδευση έχουν περίπου ίση γονιμότητα στις συζυγικές και συμβιωτικές σχέσεις.[74]

Οικονομικές επιπτώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα παντρεμένα ζευγάρια που υποβάλλουν συνδυασμένη φορολογική δήλωση ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ποινή γάμου, όπου οι εκπτώσεις φόρου για άγαμους με χαμηλό εισόδημα δεν εφαρμόζονται στο συνδυασμένο εισόδημα. Τον Οκτώβριο του 1998, ο ηγέτης του GOP της Γερουσίας, Τρεντ Λοτ, αποφάσισε να καταργήσει ένα νομοσχέδιο για την κατάργηση της «ποινής γάμου», «που στον φορολογικό κώδικα αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι τα παντρεμένα ζευγάρια που εργάζονται και οι δύο με μισθούς συχνά πληρώνουν περισσότερους φόρους από ότι αν κέρδιζαν το ίδιο ποσό εισοδήματος αλλά δεν ήταν παντρεμένοι. Και όσο πιο ίσα είναι τα εισοδήματα του ζευγαριού, τόσο πιο αυστηρή είναι η ποινή του φόρου γάμου».[75] Η πίστωση φόρου εισοδήματος είναι ευημερία σε μετρητά για εργαζομένους με χαμηλό εισόδημα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η πίστωση φόρου εισοδήματος δεν είναι για τα παντρεμένα ζευγάρια επειδή πρέπει να συνδυάσουν τους μισθούς τους, κάτι που οδηγεί και πάλι σε «ποινή γάμου». Εάν τα ζευγάρια δεν παντρεύονται, τότε οι μισθοί τους δεν χρειάζεται να συνδυαστούν και η πίστωση φόρου εισοδήματος κατά κάποιο τρόπο «πληρώνει» για να μην παντρεύονται τα ζευγάρια χαμηλού εισοδήματος. Οι πολέμιοι της συμβίωσης πιστεύουν ότι ορισμένα ζευγάρια που συζούν επιλέγουν να μην παντρευτούν γιατί θα υποστούν φορολογική κύρωση.[75]

Παρά το θεωρούμενο αντικίνητρο για γάμο που παρέχει η πίστωση φόρου εισοδήματος, τα ζευγάρια που συζούν υφίστανται πολλές οικονομικές απώλειες, καθώς οι ενώσεις τους δεν αναγνωρίζονται με τα ίδια νομικά και οικονομικά οφέλη με εκείνα που είναι νόμιμα παντρεμένα. Αυτές οι οικονομικές κυρώσεις μπορεί να περιλαμβάνουν το κόστος των χωριστών ασφαλιστηρίων συμβολαίων και το κόστος της δημιουργίας νομικών προστασιών παρόμοιες με εκείνες που χορηγούνται αυτόματα από το κράτος κατά τον γάμο.[76]

Καμία συνέπεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια αντικρουόμενη μελέτη, που δημοσιεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας, με δείγμα 12.571 ατόμων, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «όσοι μένουν μαζί αφού κάνουν σχέδια για γάμο ή αρραβωνιασμό έχουν περίπου τις ίδιες πιθανότητες να χωρίσουν με τα ζευγάρια που δεν συζούσαν ποτέ πριν από το γάμο».[77]

Επιπλέον, ο Γουίλιαμ Ντόχερτι, καθηγητής στο Τμήμα Οικογενειακής Κοινωνικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, παρατήρησε ότι στην έρευνά του ανακάλυψε ότι «οι δεσμευμένες σχέσεις συμβίωσης φαίνεται να προσφέρουν πολλά από τα οφέλη του γάμου».[78]

Μια μελέτη του 2003 από το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Οικογενειακών Σπουδών διαπίστωσε ότι «Οι διαφορές στα μετρημένα αποτελέσματα για όσους προέρχονται από άμεσους και έμμεσους γάμους φαίνεται να αποδίδονται εξ ολοκλήρου σε άλλους παράγοντες».[79] Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι η προγαμιαία συμβίωση έχει «λίγη επίδραση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο» στις πιθανότητες επιβίωσης οποιουδήποτε επόμενου γάμου.

Ανά περιοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αμερική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ηνωμένες Πολιτείες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβίωση στις Ηνωμένες Πολιτείες έγινε κοινή στα τέλη του 20ου αιώνα. Το 2005, 4,85 εκατομμύρια ανύπαντρα ζευγάρια ζούσαν μαζί και το 2002, περίπου οι μισές γυναίκες ηλικίας 15 έως 44 ετών είχαν ζήσει ανύπαντρες με σύντροφο. Το 2007 υπολογίζεται ότι 6,4 εκατομμύρια νοικοκυριά διατηρούνταν από δύο άτομα αντίθετου φύλου που δήλωσαν ότι ήταν άγαμοι.[80] Το 2012, η Γενική Κοινωνική Έρευνα διαπίστωσε ότι η δημόσια αποδοκιμασία της συμβίωσης είχε μειωθεί στο 20% του πληθυσμού.[81]

Ερευνητές του Εθνικού Κέντρου Έρευνας για την Οικογένεια και το Γάμο υπολόγισαν το 2011 ότι το 66% των πρώτων γάμων συνάπτονται μετά από μια περίοδο συμβίωσης.[82] Σύμφωνα με την Έρευνα της Αμερικανικής Κοινότητας του 2009 που διεξήχθη από την Υπηρεσία Απογραφής, το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 30 έως 44 ετών που ζουν μαζί έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 1999, από 4% σε 7%. Το 58% των γυναικών ηλικίας 19 έως 44 ετών είχαν ποτέ συγκατοικήσει σύμφωνα με στοιχεία που συλλέχθηκαν την περίοδο 2006–08, ενώ το 1987 μόνο το 33% είχε. Η συμβίωση είναι πιο διαδεδομένη μεταξύ εκείνων με λιγότερη εκπαίδευση. «Μεταξύ των γυναικών ηλικίας 19 έως 44 ετών, το 73% αυτών που δεν έχουν γυμνασιακή εκπαίδευση έχουν κάποια στιγμή συγκατοικήσει, σε σύγκριση με περίπου τις μισές γυναίκες με κάποιο κολέγιο (52%) ή πτυχίο κολεγίου (47%)», σημειώνουν οι συγγραφείς της μελέτης, Ρίτσαρντ Φλάι και Ντ΄Βέρα Κον.[83]

Πριν από τα μέσα του 20ου αιώνα, οι νόμοι κατά της συμβίωσης, της πορνείας, της μοιχείας και άλλων παρόμοιων συμπεριφορών ήταν συνηθισμένοι στις ΗΠΑ (ειδικά στις νότιες και βορειοανατολικές πολιτείες), αλλά αυτοί οι νόμοι σταδιακά καταργήθηκαν από τα δικαστήρια ως αντισυνταγματικοί.[84] [85] [86]

Έως τον Απρίλιο του 2016, η συμβίωση ανύπαντρων ζευγαριών παραμένει παράνομη σε τρεις πολιτείες (Μισισίπι, Μίσιγκαν και Βόρεια Καρολίνα),[87] ενώ από το 2020 η συγκατοίκηση εκτός γάμου παραμένει παράνομη σε δύο πολιτείες (Άινταχο[88] και Μισισίπι[89]). Αυτοί οι νόμοι δεν εφαρμόζονται σχεδόν ποτέ και πλέον πιστεύεται ότι είναι αντισυνταγματικοί από τη νομική απόφαση Λόρενς εναντίον Τέξς το 2003.[90] Ωστόσο, αυτοί οι νόμοι μπορεί να έχουν έμμεσες επιπτώσεις. Για παράδειγμα, μια συνέπεια μπορεί να είναι ότι κάποιος μπορεί να μην διεκδικήσει τον σύντροφό του ως εξαρτώμενο (για φορολογική απαλλαγή), ενώ στις άλλες πολιτείες μπορεί να είναι δυνατό να το κάνει αφού πληροί τέσσερα κριτήρια: κατοικία, εισόδημα, υποστήριξη και καθεστώς.[91]

Το 2006, στη Βόρεια Καρολίνα, ο δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κομητείας Πέντερ, Μπέντζαμιν Γ. Άλφορντ, έκρινε ότι ο νόμος συμβίωσης της Βόρειας Καρολίνας είναι αντισυνταγματικός.[92] Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βόρειας Καρολίνας δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποφανθεί επ' αυτού, επομένως η συνταγματικότητα του νόμου σε όλη την πολιτεία παραμένει ασαφής.

Στις 13 Δεκεμβρίου 2013, ο ομοσπονδιακός δικαστής των ΗΠΑ Κλαρκ Γουαντούπς, αποφάνθηκε στην υπόθεση Μπράουν εναντίον Μπούμαν ότι τα τμήματα των νόμων κατά της πολυγαμίας της Γιούτα που απαγορεύουν την πολλαπλή συμβίωση ήταν αντισυνταγματικά, αλλά επέτρεψαν επίσης στη Γιούτα να διατηρήσει την απαγόρευσή της για άδειες πολλαπλών γάμων.[93][94][95] Αυτή η απόφαση ανατράπηκε από το Εφετείο των Ηνωμένων Πολιτειών για το Δέκατο Σιρκουί, με αποτέλεσμα να ποινικοποιηθεί ουσιαστικά η πολυγαμία ως κακούργημα.[96] Το 2020, η Γιούτα ψήφισε να υποβαθμίσει την πολυγαμία από κακούργημα σε πταίσμα, αλλά παραμένει κακούργημα εάν εμπλέκονται βία, απειλές ή άλλες καταχρήσεις.[97] Η παράνομη συμβίωση, όπου οι εισαγγελείς δεν χρειαζόταν να αποδείξουν ότι είχε γίνει τελετή γάμου (μόνο ότι ένα ζευγάρι είχε ζήσει μαζί), ήταν ένα σημαντικό εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για τη δίωξη της πολυγαμίας στη Γιούτα από το Νόμο Έντμουντς του 1882.[98]

Καναδάς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβίωση είναι πολύ συνηθισμένη στο Κεμπέκ. Από το 1995, η πλειονότητα των γεννήσεων στο Κεμπέκ είναι από ανύπαντρα ζευγάρια.[99]

Οι καναδικοί νόμοι σχετικά με την αναγνώριση της συμβίωσης χωρίς γάμο για νομικούς σκοπούς διαφέρουν σημαντικά ανά επαρχία/επικράτεια και επιπλέον αυτού, οι ομοσπονδιακοί κανονισμοί έχουν επίσης αντίκτυπο σε ολόκληρη τη χώρα.[100][101] Ο σχηματισμός της οικογένειας έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές στον Καναδά κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αλλά τα πρότυπα ποικίλλουν ευρέως σε ολόκληρη τη χώρα, υποδηλώνοντας διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα σε διαφορετικές περιοχές. Από το 1995, οι γεννήσεις από γονείς που συζούν έχουν αυξηθεί, ιδιαίτερα στο Κεμπέκ.[102] Στον Καναδά, είναι δύσκολο να ληφθούν ακριβή δεδομένα σχετικά με το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου, επειδή τα δεδομένα για την οικογενειακή κατάσταση των μητέρων συλλέγονται διαφορετικά στις επαρχίες και τα εδάφη του Καναδά και σε ορισμένες (όπως η Αλμπέρτα) δεν αναλύονται αναλυτικά ως προς το αν η μητέρα ήταν νόμιμα παντρεμένη ή όχι κατά τη γέννηση του παιδιού της.[103] Το 2012, η στατιστική κατηγορία «ανύπαντρες μητέρες» (που ορίζεται ως ποτέ δεν παντρεύτηκαν τη στιγμή της γέννας) περιλάμβανε το 28,3% των μητέρων, την κατηγορία «διαζευγμένες» (δηλ. μητέρες που ήταν ανύπαντρες κατά τη γέννηση, αλλά είχαν προηγουμένως παντρεμένες κατά τη διάρκεια της ζωής τους) περιλάμβανε το 1%, ενώ για το 10% των μητέρων η οικογενειακή κατάσταση ήταν άγνωστη («δεν αναφέρεται»).[104] Ωστόσο, υπάρχουν πολύ σημαντικές διαφορές ανά επαρχία/επικράτεια. Για παράδειγμα, το 2012, το 77,8% των γεννήσεων στο Νούναβουτ καταγράφηκαν ως «ανύπαντρες μητέρες», αντίθετα, λιγότερο από το 20% των μητέρων στο Οντάριο καταγράφηκαν σε αυτήν την κατηγορία.[104] Τα τελευταία στοιχεία από το Στατιστικό Ινστιτούτο του Κεμπέκ δείχνουν ότι από το 2015, στο Κεμπέκ, το 63% των παιδιών γεννήθηκαν από ανύπαντρες γυναίκες.[105] Στον Καναδά, τα νομικά ζητήματα σχετικά με τη συμβίωση είναι πολύ περίπλοκα από το γεγονός ότι το οικογενειακό δίκαιο από την άποψη αυτή διαφέρει ανά επαρχία/επικράτεια, κάτι που προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο κοινό,[106] ειδικά καθώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ποινικό δίκαιο που είναι το ίδιο σε ολόκληρο τον Καναδά, καθώς και με τη νομοθεσία περί γάμου και διαζυγίου, η οποία είναι επίσης η ίδια σε ολόκληρη τη χώρα, βάσει του νόμου περί διαζυγίου του 1986 (παρόλο που οι επαρχίες/περιοχές έχουν δικαιοδοσία για ορισμένα συζυγικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της επικύρωσης του γάμου, της διατροφής του συζύγου και των παιδιών και διαίρεση ιδιοκτησίας).[107] Η οικογενειακή κατάσταση των Καναδών ποικίλλει επίσης ανά επαρχία/επικράτεια: το 2011, το 46,4% του πληθυσμού ηλικίας 15 ετών και άνω ήταν νόμιμα παντρεμένο, που κυμαίνονται από το χαμηλότερο ποσοστό των παντρεμένων ατόμων που βρίσκονται στο Νούναβουτ (29,7%), στις Βορειοδυτικές Επικράτειες (35,0%), στο Κεμπέκ (35,4%) και στο Γιουκόν (37,6%), με το υψηλότερο να βρίσκεται στη Νέα Γη και το Λαμπραντόρ (52,9%), στο νησί του Πρίγκηπα Εδουάρδου (51,7%), στο Οντάριο (50,3%) και στην Αλμπέρτα (50,2%).[108] Ενώ σήμερα το Κεμπέκ είναι γνωστό για τον φιλελεύθερο σχηματισμό οικογένειας και τη συμβίωση, αυτή είναι μια πρόσφατη εξέλιξη: κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η οικογενειακή ζωή στην επαρχία ήταν συντηρητική και κυριαρχούσε έντονα ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Πριν από το 1968, δεν υπήρχε επαρχιακή νομοθεσία διαζυγίου στο Κεμπέκ και οι σύζυγοι μπορούσαν να τερματίσουν το γάμο τους μόνο εάν λάμβαναν ιδιωτική πράξη του Κοινοβουλίου.[109] Μία από τις εξηγήσεις των σημερινών υψηλών ποσοστών συγκατοίκησης στο Κεμπέκ είναι ότι ο παραδοσιακά ισχυρός κοινωνικός έλεγχος της εκκλησίας και του Καθολικού δόγματος στις ιδιωτικές σχέσεις των ανθρώπων και τη σεξουαλική ηθική έχει οδηγήσει τον πληθυσμό να επαναστατήσει ενάντια στις παραδοσιακές και συντηρητικές κοινωνικές αξίες.[110] Ενώ ορισμένες επαρχίες ήταν νωρίς για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου, σε άλλες αυτό συνέβη μόνο στη δεκαετία του 1990 και του 21ου αιώνα, όπως στην Αλμπέρτα, μέσω του νόμου για το οικογενειακό δίκαιο που τέθηκε σε ισχύ το 2005. Αυτός ο νόμος αναθεώρησε την οικογενειακή νομοθεσία, αντικαθιστώντας τον Νόμο για τις Οικογενειακές Σχέσεις, τον Νόμο περί Εντολών Διατροφής, τον Νόμο περί Γονέων και Διατροφής, καθώς και τμήματα του νόμου περί δικαστηρίου επαρχιακού δικαστηρίου και του νόμου για την ενίσχυση των παιδιών, των νέων και της οικογένειας, που θεωρήθηκαν ξεπερασμένοι. Επίσης, ο νόμος για τις αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις ενηλίκων (SA 2002, περ. A-4.5) τροποποίησε 69 νόμους της Αλμπέρτα.[111] Οι επαρχίες της Μανιτόμπα και του Σασκάτσουαν έχουν ισχυρούς κανονισμούς για τους συζύγους του κοινού δικαίου, που επιβάλλουν δικαιώματα και υποχρεώσεις στα κοινά ζευγάρια.[112] Η Νέα Σκωτία άργησε επίσης να προωθήσει το οικογενειακό δίκαιο – μόλις το 1999 αυτή η επαρχία κατάργησε τις διακρίσεις σε βάρος των «παράνομων» παιδιών όσον αφορά την κληρονομιά (μέσω της ενότητας 16 του νόμου περί διαδοχής ατόμου NS που τροποποιήθηκε το 1999).[113] Γενικά, σήμερα, οι επαρχίες του Δυτικού Καναδά δίνουν περισσότερα δικαιώματα σε συζύγους κοινού δικαίου από εκείνες του Ατλαντικού Καναδά και του Κεμπέκ. Αυτό μπορεί να φαίνεται αρκετά παράδοξο, γιατί είναι οι ανατολικές επαρχίες που έχουν την ισχυρότερη παράδοση συμβίωσης. Σύμφωνα με μια μελέτη «η συμβίωση χωρίς γάμο φαίνεται να είναι πιο συχνή στον Ανατολικό Καναδά παρά στον Δυτικό Καναδά, κάτι που μπορεί να σχετίζεται με εσωτερική και διεθνή μετανάστευση».[114] Από το 2012, το 48% των γεννήσεων στο Νιού Μπράνσγουικ, το 47,1% στη Νέα Γη και Λαμπραντόρ και το 45,2% στη Νέα Σκωτία, καταγράφηκαν ως «ανύπαντρες μητέρες», πολύ πάνω από τον εθνικό μέσο όρο.[104] Στη Βρετανική Κολομβία, ο νόμος για το οικογενειακό δίκαιο τέθηκε σε ισχύ το 2013.[115]

Λατινική Αμερική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβίωση στη Λατινική Αμερική γίνεται πιο συχνή. Πράγματι, αν και αυτή είναι μια κατά κύριο λόγο ρωμαιοκαθολική περιοχή, έχει τα υψηλότερα ποσοστά μη έγγαμης τεκνοποίησης στον κόσμο (55–74% όλων των παιδιών σε αυτήν την περιοχή γεννιούνται από άγαμους γονείς).[116] Στο Μεξικό, το 18,7% όλων των ζευγαριών συζούσαν το 2005. Μεταξύ των νέων, τα στοιχεία είναι πολύ μεγαλύτερα.[117]

Από το 2000, στην Αργεντινή το 58% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[118][119] Το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου έχει αυξηθεί σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες και υπάρχει επίσης σχέση με τον τόπο διαμονής: οι γυναίκες που ζουν στην πρωτεύουσα είναι πιο πιθανό να κάνουν παιδιά εκτός γάμου από εκείνες που ζουν σε άλλα μέρη της χώρας.[120] Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι τα στοιχεία για τη μη έγγαμη τεκνοποίηση είναι 74% για την Κολομβία, 69% για το Περού, 68% για τη Χιλή, 66% για τη Βραζιλία και 55% για το Μεξικό.[118][121]

Ασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιαπωνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ιαπωνία, σύμφωνα με τον Μ. Ιβασάβα στο Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας για τον Πληθυσμό και την Κοινωνική Ασφάλιση, λιγότερο από το 3% των γυναικών μεταξύ 25-29 ετών συζούν σήμερα, αλλά περισσότερες από μία στις πέντε είχαν κάποια εμπειρία από άγαμη σχέση, συμπεριλαμβανομένης της συμβίωσης. Μια πιο πρόσφατη μελέτη του Ιβασάβα έδειξε ότι υπήρξε μια πρόσφατη εμφάνιση μη έγγαμης συμβίωσης. Τα ζευγάρια που γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1950 εμφάνισαν συχνότητα συμβίωσης 11,8%, όπου οι δείκτες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 εμφάνισαν ποσοστά συγκατοίκησης 30% και 53,9% αντίστοιχα. Ο διαχωρισμός μεταξύ αστικής και αγροτικής κατοικίας για τα άτομα που είχαν συγκατοικήσει υποδηλώνει ότι το 68,8% ήταν αστική και το 31,2% ήταν αγροτική.[122]

Ινδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβίωση στην Ινδία ήταν ταμπού στις παραδοσιακές ινδουιστικές και μουσουλμανικές κοινωνίες. Ωστόσο, αυτό είναι πιο αποδεκτό μεταξύ των ανώτερων τάξεων στις μεγάλες πόλεις, αλλά δεν συναντάται συχνά σε αγροτικές περιοχές και μικρότερες πόλεις που είναι πιο κοινωνικά συντηρητικές. Οι σχέσεις συμβίωσης είναι νόμιμες στην Ινδία. Πρόσφατες ινδικές δικαστικές αποφάσεις έχουν αποδώσει ορισμένα δικαιώματα σε μακροχρόνια συμβίωση. Οι γυναίκες που ζουν σε σύντροφο έχουν οικονομικά δικαιώματα βάσει του νόμου περί προστασίας των γυναικών από την ενδοοικογενειακή βία του 2005.

Στις 12 Ιουνίου 2020, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ουταρακάντ δήλωσε στην υπόθεση Μάχντου Μπάλα εναντίον Ουταρακάν) ότι η συναινετική συμβίωση μεταξύ δύο ενηλίκων του ιδίου φύλου είναι νόμιμη.[123]

Ινδονησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ινδονησία, ένας ισλαμικός ποινικός κώδικας που προτάθηκε το 2005 θα τιμωρούσε τη συμβίωση με έως και δύο χρόνια φυλάκιση.[124] Αυτή η πρακτική εξακολουθεί να αποδοκιμάζεται και πολλά ξενοδοχεία και πανσιόν έχουν δεχθεί επιδρομές από την αστυνομία επειδή επέτρεψαν σε ανύπαντρα ζευγάρια να μοιράζονται ένα δωμάτιο.

Ιράν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Ιράν, η συμβίωση δύο ατόμων είναι γνωστή ως «λευκός γάμος». Σύμφωνα με ερευνητές, ο αριθμός των λευκών γάμων στις ιρανικές μητροπόλεις αυξάνεται.[125][126][127][128][129][130][131][132]

Σύμφωνα με το ιρανικό δίκαιο, το οποίο βασίζεται στον ισλαμικό νόμο της Σαρία, η συμβίωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας εκτός του πλαισίου του επίσημου γάμου είναι έγκλημα.[133][134][135][136]

Υπολογίζεται ότι η διάρκεια μιας συμβίωσης στο Ιράν είναι από ένα έως τρία χρόνια.[137][138][139]

Η συμβίωση δεν έχει θέση στο Ιράν από παραδοσιακή κοινωνική, νομική και θρησκευτική άποψη.[140][141][142][143][144][145] Ωστόσο, η συγκατοίκηση στο Ιράν μπορεί να εξηγηθεί λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες πολιτισμικές αλλαγές στην ιρανική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης του ατομικισμού, του νεωτερισμού και των ρευστών σχέσεων, καθώς και των χασμάτων και των συγκρούσεων μεταξύ των αξιών.[146][147][148][149][150][151][152]

Διάφοροι παράγοντες όπως οι οικονομικές κρίσεις και οι πολιτιστικές και κοινωνικές αλλαγές στις πόλεις είναι οι λόγοι για την αύξηση του αριθμού της συγκατοίκησης στο Ιράν. Με άλλα λόγια, η ανάδυση του καπιταλισμού, η αύξηση της εργασιακής ανασφάλειας, η εμφάνιση του ηθικού φιλελευθερισμού, η αναθεώρηση των πολιτισμικών παραδόσεων, η ανωνυμία των ανθρώπων στις πόλεις, η εξάλειψη των εννοιών και των λειτουργιών των γειτονιών, οι αλλαγές στις οικογενειακές δομές και η εμφάνιση προσωρινών σχέσεων είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους λευκούς γάμους στο Ιράν.[129][153][154][155][156][157][139][158][159][160]

Κίνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Κίνα, η συμβίωση έχει γίνει δημοφιλής μεταξύ των νεαρών ενηλίκων. Μια μελέτη δείχνει ότι το ποσοστό συμβίωσης πριν από τον πρώτο γάμο ήταν πάνω από 20% για όσους γεννήθηκαν μετά το 1977.[161] Μια άλλη πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι η συμβίωση αυξάνει την πιθανότητα διαζυγίου για όσους παντρεύτηκαν την περίοδο της πρώιμης μεταρρύθμισης, αλλά η προγαμιαία συμβίωση δεν έχει καμία επίδραση στο διαζύγιο για όσους παντρεύτηκαν την τελευταία περίοδο της μεταρρύθμισης στην Κίνα.[162]

Μπαγκλαντές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Μπαγκλαντές, δεν υπάρχουν νόμοι που να απαγορεύουν τη συμβίωση, αλλά εξακολουθεί να είναι κοινωνικά απαράδεκτη. Ωστόσο, η συμβίωση γίνεται πιο συχνή στις αστικές περιοχές λόγω της δυτικής επιρροής.[163] Ένα ανύπαντρο ζευγάρι μπορεί να αισθάνεται τεράστια πίεση να παντρευτεί από την οικογένειά του και πιθανότατα θα επιλέξει να ζήσει σαν να ήταν παντρεμένο και, εάν εκτεθεί, μπορεί να αποβληθεί από τη στέγαση ή το πανεπιστήμιο. Η συμβίωση έχει γίνει ανεκτική τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων.[164]

Νεπάλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Νεπάλ, η συμβίωση είναι κοινωνικά αποδεκτή μόνο μετά το γάμο.[165] Ωστόσο, η συγκατοίκηση είναι μια αναδυόμενη τάση στις αστικές περιοχές του Νεπάλ. Οι αναφορές έχουν δείξει ότι μπορεί να υπάρχει σημαντικός αριθμός ανύπαντρων ζευγαριών που συζούν σε πόλεις, ειδικά στην πρωτεύουσα Κατμαντού. Ακόμη και όταν τα ανύπαντρα ζευγάρια συγκατοικούν είτε προτιμούν να παραμείνουν ανώνυμα είτε παρουσιάζονται ως παντρεμένο ζευγάρι.[166] Η συμβίωση δεν αναγνωρίζεται από τη νομοθεσία του Νεπάλ και δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη για την κατοχύρωση του δικαιώματος των συμβιόντων στη νομοθεσία του Νεπάλ.

Φιλιππίνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις Φιλιππίνες, περίπου 2,4 εκατομμύρια Φιλιππινέζοι συγκατοικούσαν το 2004. Η απογραφή του 2000 κατέγραψε το ποσοστό των ζευγαριών που συζούν στο 19%. Η πλειοψηφία των ατόμων είναι μεταξύ 20-24 ετών. Η φτώχεια ήταν συχνά ο κύριος παράγοντας στην απόφαση να συγκατοικήσουν.[167]

Αφρική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νότια Αφρική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Νότια Αφρική, η απογραφή του 2011 αποκάλυψε ότι από τους Νοτιοαφρικανούς ηλικίας 20 ετών και άνω, το 43,7% δεν είχε παντρευτεί ποτέ, το 36,7% ήταν παντρεμένοι την εποχή της απογραφής, το 11,0% ζούσαν μαζί σαν παντρεμένοι σύντροφοι. Οι πολιτικοί γάμοι μειώθηκαν κατά 22,5% μεταξύ 2011 και 2019 και μειώθηκαν κατά περαιτέρω 31,1% το 2020.[168]

Ευρώπη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η συμβίωση είναι πολύ συνηθισμένη. Το 2014, το 42% όλων των γεννήσεων στις 28 χώρες της ΕΕ ήταν εκτός γάμου.[169] Στις ακόλουθες ευρωπαϊκές χώρες η πλειονότητα των γεννήσεων συμβαίνει εκτός γάμου: Ισλανδία (69,9% το 2016[169]), Γαλλία (59,7% το 2016[170]), Βουλγαρία (58,6% το 2016[171]), Σλοβενία (58,6% το 2016[172]), Νορβηγία (56,2% το 2016[169]), Εσθονία (56,1% το 2016[171]), Σουηδία (54,9% το 2016[169]), Δανία (54% το 2016[169]), Πορτογαλία (52,8% το 2016[173]) και Ολλανδία (50,4% το 2016[171]).

Ενώ ζευγάρια όλων των ηλικιών συγκατοικούν, το φαινόμενο είναι πολύ πιο συχνό στους νεότερους. Στα τέλη του 2005, το 21% των οικογενειών στη Φινλανδία αποτελούνταν από ζευγάρια που συζούσαν (όλες τις ηλικιακές ομάδες). Από τα ζευγάρια με παιδιά, το 18% συζούσαν.[174] Από 18 ετών και άνω το 2003, το 13,4% συζούσαν.[175] Γενικά, η συγκατοίκηση μεταξύ των Φινλανδών είναι πιο κοινή για άτομα κάτω των 30 ετών. Τα νομικά εμπόδια για τη συγκατοίκηση αφαιρέθηκαν το 1926 με μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα, ενώ το φαινόμενο έγινε κοινωνικά αποδεκτό πολύ αργότερα. Στη Γαλλία, το 17,5% των ζευγαριών συζούσαν το 1999.[117]

Βουλγαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Βουλγαρία, υπήρξε μια ραγδαία αύξηση της συμβίωσης μετά την πτώση του κομμουνισμού. Η μετάβαση από τον κομμουνισμό στην οικονομία της αγοράς είχε μεγάλο αντίκτυπο στη δημογραφική συμπεριφορά του πληθυσμού. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, η νομική και κοινωνική πίεση για γάμο έχει μειωθεί και ο πληθυσμός έχει αρχίσει να βιώνει νέους τρόπους ζωής.[15] Το 2014, το 58,8% των παιδιών γεννήθηκαν από ανύπαντρες μητέρες.[176]

Βρετανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Βρετανία σήμερα, σχεδόν τα μισά μωρά γεννιούνται από άτομα που δεν είναι παντρεμένα (στο Ηνωμένο Βασίλειο 47,3% το 2011,[177] στη Σκωτία το 2012 το ποσοστό ήταν 51,3%[178]). Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2016, η πλειονότητα των γεννήσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν από ανύπαντρους γονείς.[179]

Η βικτοριανή εποχή στα τέλη του 19ου αιώνα είναι διάσημη για τα βικτοριανά πρότυπα προσωπικής ηθικής. Οι ιστορικοί γενικά συμφωνούν ότι οι μεσαίες τάξεις είχαν υψηλά προσωπικά ηθικά πρότυπα και απέρριπταν τη συμβίωση. Έχουν συζητήσει αν οι εργατικές τάξεις ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Οι ηθικολόγοι στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως ο Χένρι Μέιχιου, κατήγγειλαν τα υψηλά επίπεδα συμβίωσης χωρίς γάμο και τις παράνομες γεννήσεις στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Ωστόσο, νέα έρευνα που χρησιμοποιεί μηχανογραφική αντιστοίχιση αρχείων δεδομένων δείχνει ότι τα ποσοστά συμβίωσης ήταν αρκετά χαμηλά —κάτω από 5%— για την εργατική τάξη και τους φτωχούς των πόλεων.[180]

Η πτώση των ποσοστών γάμου και η αύξηση των γεννήσεων εκτός γάμου έχουν γίνει πολιτικό ζήτημα, με ερωτήματα σχετικά με το εάν η κυβέρνηση πρέπει να προωθήσει τον γάμο ή να επικεντρωθεί στην ιδιότητα του γονέα και όχι του συζύγου. Το Συντηρητικό Κόμμα υποστηρίζει το πρώτο ενώ το Εργατικό Κόμμα και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υποστηρίζουν το δεύτερο.[181] Υπάρχουν επίσης διαφορές μεταξύ της Αγγλίας και της Ουαλίας και της Σκωτίας, με τη Σκωτία να αποδέχεται περισσότερο τη συμβίωση.[182][183]

Γερμανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι τη δεκαετία του 1980 ήταν παράνομη η συμβίωση ανύπαντρων ζευγαριών, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη τη συμβίωση πολλών ομόφυλων ζευγαριών. Σε αυτό το σημείο το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο αποφάσισε ότι η συμβίοωση δεν μπορούσε να απαγορευτεί καθώς προστατευόταν από τον Βασικό Νόμο.[184] Όπως και σε άλλες δυτικές κοινωνίες, τα πρότυπα οικογενειακής ζωής έχουν αλλάξει στη Γερμανία τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό δεν έχει δημιουργήσει ηθικό πανικό, αλλά έχει θεωρηθεί περισσότερο ως μια συνεχής κοινωνική εξέλιξη.[185] Η συμβίωση, τα ποσοστά διαζυγίων, οι μόνοι γονείς και η απροθυμία των ανθρώπων να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά έχουν αυξηθεί.[185] Ωστόσο, όσον αφορά τη συγκρότηση οικογένειας και τη μακροχρόνια συμβίωση αντί του γάμου, υπάρχουν πολύ έντονες διαφορές μεταξύ των περιοχών της πρώην Δυτικής Γερμανίας και της Ανατολικής Γερμανίας (η οποία επίσημα ήταν κομμουνιστική). Σημαντικά περισσότερα παιδιά γεννιούνται εκτός γάμου στην ανατολική Γερμανία παρά στη δυτική Γερμανία. Το 2012, στην ανατολική Γερμανία το 61,6% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες, ενώ στη δυτική Γερμανία μόνο το 28,4%.[186] Μια διαχρονική έρευνα διαπίστωσε ότι η σταθερότητα των ενώσεων ήταν σημαντικά υψηλότερη για τις μητέρες που συζούν στην ανατολική Γερμανία από τη δυτική Γερμανία, λόγω των διαφορών στη γερμανική κοινωνία.[17]

Ελβετία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελβετία έχει παράδοση ισχυρού συντηρητισμού, που φαίνεται στη νομική και κοινωνική ιστορία της: στην Ευρώπη, η Ελβετία ήταν μια από τις τελευταίες χώρες που καθιέρωσαν την ισότητα των φύλων στο γάμο και τα δικαιώματα των παντρεμένων γυναικών περιορίζονταν σοβαρά μέχρι το 1988, όταν νομικές μεταρρυθμίσεις παρείχαν ισότητα των φύλων στο γάμο, καταργώντας τη νομική εξουσία του συζύγου, οπότε τέθηκαν σε ισχύ (αυτές οι μεταρρυθμίσεις είχαν εγκριθεί το 1985 από ψηφοφόρους σε δημοψήφισμα, οι οποίοι υπερψήφισαν οριακά με το 54,7% των ψηφοφόρων να εγκρίνουν).[187][188][189][190] Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε το 1989.[191] Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, τα περισσότερα καντόνια είχαν κανονισμούς που απαγόρευαν τη συμβίωση ανύπαντρων ζευγαριών. Το τελευταίο καντόνι που έληξε μια τέτοια απαγόρευση ήταν το Βαλαί το 1995.[192][193] Το 2015, το 22,5% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[194] Οι γεννήσεις εκτός γάμου είναι πιο συχνές στο γαλλόφωνο μέρος (το υψηλότερο ποσοστό στα καντόνια Βω, Νεσατέλ, Γενεύη, Ιούρα) και λιγότερο συχνές στα ανατολικογερμανόφωνα καντόνια (χαμηλότερο ποσοστό στα καντόνια Σανκτ Γκάλεν, Τσουγκ, Άπεντσελ Ίνερροντεν, Άπεντσελ Άουσερροντεν).[195]

Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα, η δυναμική της οικογένειας παραμένει συντηρητική. Η κύρια μορφή σχέσης είναι ο γάμος και η εξωσυζυγική τεκνοποίηση και η μακροχρόνια συμβίωση δεν είναι ευρέως διαδεδομένες. Για παράδειγμα, το 2016 μόνο το 9,4% των γεννήσεων ήταν εκτός γάμου, που είναι το χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.[196] Η θρησκεία στην Ελλάδα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην κοινωνία. Μόλις το 1983 καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος στη χώρα. Οι νέοι νόμοι εκσυγχρόνισαν το οικογενειακό δίκαιο, καταργούσαν την προίκα και προέβλεπαν ίσα δικαιώματα για τα «παράνομα» παιδιά.[197][198][199] Σύμφωνα με μελέτη του 2008: «Η ελληνική κοινωνία παραμένει συντηρητική και η γέννηση εκτός γάμου, αν και προστατεύεται από το νόμο, παραμένει από πολλές απόψεις κοινωνικά απαράδεκτη».[200] Παρόλα αυτά, υπήρξαν περαιτέρω νομικές αλλαγές που προβλέπουν μια σύγχρονη «δυτική» θεώρηση της οικογενειακής ζωής, συμπεριλαμβανομένου του νόμου 3719/2008 που ασχολείται με οικογενειακά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 14 του νόμου, το οποίο μείωσε την περίοδο χωρισμού (απαραίτητη πριν από το διαζύγιο σε ορισμένες περιστάσεις) από τέσσερα σε δύο έτη.[201]

Ιρλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιρλανδικό Πλυσταριό της Μαγδαληνής, περ. αρχές του 1900. Οι γυναίκες που είχαν σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου στέλνονταν συχνά σε πλυσταριά της Μαγδαληνής μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα

Η συμβίωση στην Ιρλανδία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και το 36,6% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες το 2016.[171] Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, οι γυναίκες που είχαν παιδιά εκτός γάμου στιγματίζονταν σοβαρά και συχνά κρατούνταν σε πλυσταριά της Μαγδαληνής. Ο Νόμος περί Πολιτικής Συνεργασίας και Ορισμένα Δικαιώματα και Υποχρεώσεις των Συγκατοικούντων του 2010 παρέχει ορισμένα δικαιώματα σε άγαμους συμβιούχους (βάσει αυτού του νόμου τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να συνάψουν σύμφωνα συμβάσεις, ενώ τα μακροχρόνια άγαμα ζευγάρια - ετεροφυλόφιλα και του ίδιου φύλου - που δεν έχουν δηλώσει τη σχέση τους έχουν κάποια περιορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις).

Ισπανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ισπανική κοινωνία έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές από την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο. Σημαντικές νομικές αλλαγές που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980 περιλαμβάνουν τη νομιμοποίηση του διαζυγίου, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, την ισότητα των φύλων στο οικογενειακό δίκαιο και την άρση της απαγόρευσης της αντισύλληψης.[202] Η απελευθέρωση του πολιτικού κλίματος επέτρεψε την εναλλακτική δημιουργία οικογένειας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η συμβίωση στην Ισπανία χαρακτηριζόταν ακόμα ως ένα «περιθωριακό» φαινόμενο, αλλά από τη δεκαετία του 1990, η συμβίωση έχει αυξηθεί δραματικά στην Ισπανία.[203] Στην Ισπανία, το 2016, το 45,9% των γεννήσεων ήταν εκτός γάμου.[171] Όπως και σε άλλες χώρες, υπάρχουν περιφερειακές διαφορές: το 2011, στην Καταλονία το ποσοστό ήταν 42% – το υψηλότερο στην ηπειρωτική Ισπανία εκείνη τη χρονιά (οι Κανάριες Νήσοι 59% και οι Βαλεαρίδες Νήσοι 43,5% ήταν οι υψηλότερες) ενώ στη Μούρθια ήταν μόνο 30,7% ( χαμηλότερο).[204]

Ιταλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ιταλία, όπου ο Ρωμαιοκαθολικισμός είχε ιστορικά έντονη παρουσία, η συμβίωση δεν είναι τόσο συνηθισμένη όσο σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ωστόσο έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν σημαντικές περιφερειακές διαφορές, με τις εξωγαμικές ενώσεις να είναι συχνότερες στο βόρειο τμήμα της χώρας παρά στη νότια Ιταλία. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2006 διαπίστωσε ότι η μακροχρόνια συμβίωση ήταν ακόμα καινοφανής για την Ιταλία, αν και πιο συχνή μεταξύ των νέων.[205] Το 2015, το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου ήταν 28,7%, αλλά αυτό ποικίλλει ανάλογα με τις στατιστικές περιοχές ως εξής: Κεντρική Ιταλία (33,8%), Βορειοανατολική Ιταλία (33,1%), Βορειοδυτική Ιταλία (31,3%), Νησιωτική Ιταλία (24,2%) και Νότια Ιταλία (20,3%).[206]

Νορβηγία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβίωση είναι ένας κοινός τύπος σχέσης στη Νορβηγία. Οι συγκατοίκοι έχουν κάποια δικαιώματα αν έχουν κοινά παιδιά, ή αν έχουν ζήσει μαζί πέντε χρόνια. Οι συγκατοίκοι μπορούν επίσης να ρυθμίσουν τη σχέση τους μέσω συμφώνου συμβίωσης.[207] Στη Νορβηγία, το 2016, το 56,2% των παιδιών γεννήθηκαν εκτός γάμου.[208]

Ολλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ολλανδοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι συμμετέχοντες στην έρευνα βλέπουν τη συμβίωση ως στρατηγική μείωσης του κινδύνου σε μια χώρα με υψηλή αστάθεια σχέσεων.[209] Το 2016, το 50,4% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[196]

Ουγγαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η βιβλιογραφία για τη δεύτερη δημογραφική μετάβαση υποστηρίζει επίσης ότι οι γυναίκες με υψηλή μόρφωση είναι πιο επιρρεπείς στη συμβίωση, αν και οι λόγοι είναι διαφορετικοί: ενδιαφέρονται λιγότερο για το σεβασμό των κοινωνικών κανόνων.[210] Ορισμένοι μελετητές υποστήριξαν ότι η συμβίωση μοιάζει πολύ με το να είσαι ελεύθερος με την έννοια του να μην εγκαταλείπεις την ανεξαρτησία και την προσωπική αυτονομία.[211]

Στην Ουγγαρία, η συμβίωση ήταν ένα ασυνήθιστο φαινόμενο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό στα διαζευγμένα ή χήρα άτομα.[212] Μεταξύ των εθνοτικών ομάδων, οι Τσιγγάνοι/Ρομά έτειναν να έχουν υψηλότερα ποσοστά συμβίωσης, κυρίως λόγω της απροθυμίας τους να δηλώσουν επίσημα τους γάμους τους.[213] Από τη δεκαετία του 1980, η συμβίωση έγινε πολύ πιο συχνή μεταξύ όλων των εθνοτικών ομάδων και έχει υποστηριχθεί ότι επηρέασε έντονα τη μείωση της γονιμότητας. Το 2015, το 47,9% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[196]

Πολωνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Πολωνία, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η επιρροή της θρησκείας έχει αυξηθεί. Πράγματι, η Πολωνία έχει έναν από τους πιο θρησκευόμενους πληθυσμούς στην Ευρώπη (βλ. θρησκεία στην Πολωνία). Η συμβίωση στην Πολωνία παραδοσιακά συνδέεται με τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση μεταξύ των πιο μορφωμένων. Η δομή της οικογένειας στην Πολωνία παραμένει παραδοσιακή: Οι γάμοι γίνονται σε σχετικά μικρές ηλικίες και η συχνότητα διαζυγίων είναι σχετικά χαμηλή (σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα). Η ακριβής συχνότητα συμβίωσης δεν είναι καλά τεκμηριωμένη, αλλά είναι αρκετά χαμηλή σε σύγκριση με άλλες δυτικές χώρες. Ωστόσο, η Πολωνία δεν έχει πλήρης «ανοσία» στη δυτική επιρροή και, το 2016, το 25% των παιδιών γεννήθηκαν εκτός γάμου.[196][214]

Ρωσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Ρωσία, πολλά ζευγάρια εκφράζουν την επιθυμία να συγκατοικήσουν πριν από το γάμο, στη συνέχεια να δηλώσουν πολιτικό γάμο και, στη συνέχεια, σε μεταγενέστερο στάδιο να κάνουν έναν μεγάλο γάμο στην εκκλησία.[215]

Σλοβακία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σλοβακία είναι πιο συντηρητική και θρησκευόμενη από τη γειτονική Τσεχία. Η κύρια μορφή σχέσης είναι ο γάμος, αλλά η εξωσυζυγική τεκνοποίηση και η συμβίωση εξαπλώνονται σιγά σιγά, ωστόσο αυτή η τάση δεν είναι χωρίς κριτική και ορισμένοι θεωρούν αυτά τα φαινόμενα ως απειλή για τις παραδοσιακές αξίες.[216][217] Το 2016, το 40,2% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[196] Η γονιμότητα στη Σλοβακία έχει περιγραφεί σε μια μελέτη του 2008 ως «μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας».[216]

Τσεχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ποσοστά γάμου στην Τσεχία έχουν μειωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Στη δεκαετία του 1970 έως τη δεκαετία του 1980, περίπου το 96–97% των γυναικών παντρεύονταν. Το 2000 υπολογίστηκε ότι μόνο το 75% των γυναικών θα παντρευόταν κάποτε.[218] Η ηλικία του πρώτου γάμου για τις γυναίκες έχει αυξηθεί από 21,4–21,8 ετών τη δεκαετία του 1970 και του 1980,[218] σε 29,6 το 2011.[219] Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ορισμένοι Τσέχοι δημογράφοι έκαναν προβλέψεις ότι η συγκατοίκηση θα αυξανόταν κατά τις επόμενες δεκαετίες. Και πράγματι, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αύξηση στον αριθμό των ατόμων που ζουν σε εξωγαμικές σχέσεις ζευγαριών.[220] Το 2016, το 48,6% των γεννήσεων αφορούσαν ανύπαντρες γυναίκες.[171]

Μέση Ανατολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ποσοστό συγκατοίκησης στις χώρες της Δυτικής Ασίας είναι πολύ χαμηλότερο από ότι στις ευρωπαϊκές χώρες. Σε ορισμένα μέρη της ηπείρου, ωστόσο, γίνεται πιο συνηθισμένο για τους νέους. Από το 1994, το ποσοστό της προγαμιαίας συμβίωσης στο Ισραήλ ήταν 25%.[221]

Η συμβίωση είναι παράνομη σύμφωνα με τον σουνιτικό νόμο της σαρία.[222] Η συμβίωση είναι ένα νομικό καθεστώς, «Yadua BetTzibbur», από τους Εβραίους Χαλάκα.[223][224]

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου αναγνωρίζονται μερικώς. Η ανύπαντρη εκπατρισμένη μητέρα τους ή ο ανύπαντρος εκπατρισμένος πατέρας τους μπορεί να τους χορηγήσει για διαμονή. Ωστόσο, οι σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου στα ΗΑΕ είναι παράνομες. Αλλά το Νοέμβριο του 2020, τα ΗΑΕ επέτρεψαν τις σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου.[225]

Κουβέιτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάποια νομική αναγνώριση επεκτείνεται σε πρώην συνδικάτα κοινοτικού δικαίου στο Κουβέιτ. Το οικογενειακό δίκαιο του Κουβέιτ εφαρμόζει το δίκαιο της χώρας του πατέρα, του συζύγου ή του άνδρα συντρόφου σε περίπτωση οικογενειακών διαφορών εκπατρισμένων. Ως εκ τούτου, εάν η χώρα ιθαγένειας του πατέρα αναγνωρίζει γάμους κοινού δικαίου (όπως το Ηνωμένο Βασίλειο), θέματα όπως το ποσό διατροφής μπορούν να εξεταστούν σε δικαστήριο του Κουβέιτ.[226] Ωστόσο, η σεξουαλική επαφή εκτός γάμου είναι αδίκημα που τιμωρείται στο Κουβέιτ με ποινή φυλάκισης μεταξύ 6 μηνών και 6 ετών, εάν συλληφθεί στη δράση από έναν υπάλληλο, ή με διοικητική εντολή απέλασης. Αυτό σημαίνει ότι η αναγνώριση γάμου με κοινό δίκαιο μπορεί να παρατηρηθεί πρακτικά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως όταν το παράνομο παιδί γεννήθηκε στο πλοίο ή/και πρώην ζευγάρια που έκτοτε έχουν εκπατριστεί στο Κουβέιτ.[227] Οι μόνοι εκπατρισμένοι γονείς, συμπεριλαμβανομένων των μητέρων που έχουν εκπατριστεί, μπορούν νόμιμα να χορηγούν τα παιδιά τους για άδειες παραμονής.[228] Τα ζευγάρια όπου το ένα ή και τα δύο μέρη είναι Κουβεϊτιανοί καλύπτονται από το τοπικό οικογενειακό δίκαιο και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να προσφύγουν στην περιορισμένη αναγνώριση γάμου κοινού δικαίου.[226]

Ωκεανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυστραλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Αυστραλία, το 22% των ζευγαριών συζούσαν το 2005. Το 78% των ζευγαριών που παντρεύονται είχαν ζήσει μαζί προηγουμένως το 2008,[229] από 16% το 1975.[230] Το 2013, από όλες τις γεννήσεις, το 34% αφορούσε ανύπαντρες γυναίκες.[231] Η Αυστραλία αναγνωρίζει de facto σχέσεις. Το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου ποικίλλει ανά πολιτεία/επικράτεια, καθώς το 2009 ήταν το χαμηλότερο στη Βικτώρια (28%), στην Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας (29%) και στη Νέα Νότια Ουαλία (30%) και υψηλότερη στη Βόρεια Επικράτεια (με 63%) και στην Τασμανία (με 51%).[232]

Νέα Ζηλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Νέα Ζηλανδία, το 23,7% των ζευγαριών συζούσαν το 2006.[233] Το 2010, το 48% των γεννήσεων ήταν εκτός γάμου.[234] Όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία αναγνωρίζει de facto σχέσεις.[235]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Definition of cohabit». oxforddictionaries.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2014. 
  2. ↑ «Changing Patterns of Nonmarital Childbearing in the United States». CDC/Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας. 13 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  3. ↑ «The realization of marriage plans among cohabiting couples in Scandinavia». Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2019. 
  4. ↑ Teresa Castro Martin. «Cohabitation in Spain: No longer a marginal path to family formation». Journal of Marriage and Family 75 (2): 422–437. https://www.academia.edu/5467158. Ανακτήθηκε στις 22 August 2015. 
  5. ↑ Taylor, Ina (2005). Religion and Life with Christianity. Heinemann. σελ. 45. ISBN 9780435302283. Some Protestant groups, although preferring sex to exist exclusively in a married relationship, understand times have changed. These Christians are prepared to accept cohabitation if it is a prelude to marriage. 
  6. ↑ «Pope Francis breaks taboo by marrying cohabiting couples, conducts mass wedding ceremony». ABC News (Australian Broadcasting Corporation). 15 September 2014. http://www.abc.net.au/news/2014-09-15/pope-francis-marries-20-couples-in-first-mass-papal-ceremony/5743838. 
  7. ↑ «The no-sex 'myth'». BBC News. Broadcasting House (Λονδίνο: BBC) (1). 3 October 2002. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk/2296151.stm. Ανακτήθηκε στις 11 February 2019. «An absolute declaration that every sexual partnership must conform to the pattern of commitment or else have the nature of sin and nothing else is unreal and silly.» 
  8. ↑ Ross, Tim; Wynne-Jones, Jonathan; Rayner, Gordon (29 April 2011). «Royal wedding: Archbishop backs William and Kate's decision to live together before marriage». The Telegraph (Λονδίνο). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220112/https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/royal-wedding/8481736/Royal-wedding-Archbishop-backs-William-and-Kates-decision-to-live-together-before-marriage.html. Ανακτήθηκε στις 3 August 2013. 
  9. ↑ Megan M. Sweeney; Teresa Castro-Martin; Melinda Mills (2015). «The reproductive context of cohabitation in comparative perspective: Contraceptive use in the United States, Spain, and France». Demographic Research 32: 147–182. doi:10.4054/DemRes.2015.32.5. http://www.demographic-research.org/volumes/vol32/5/32-5.pdf. 
  10. ↑ Christin Löffler (31 Μαρτίου 2009). «Non-Marital Cohabitation in Italy» (PDF). 
  11. ↑ «Sweeping Changes in Marriage, Cohabitation, and Childbearing in Central and Eastern Europe: New Insights from the Developmental Idealism Framework». European Journal of Population 25 (2): 123–156. 2009. doi:10.1007/s10680-009-9181-2. PMID 19498956. 
  12. ↑ Cherlin, Andrew J. (2004). «The Deinstitutionalization of American Marriage». Journal of Marriage and Family 66 (4): 848–861. doi:10.1111/j.0022-2445.2004.00058.x. https://archive.org/details/sim_journal-of-marriage-and-family_2004-11_66_4/page/848. 
  13. ↑ «Currently cohabiting: relationship expectations and outcomes in the British Household Panel Survey (BHPS)». Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2019. 
  14. ↑ Friedman, Jaclyn· Jessica Valenti (2008). Yes Means Yes! Visions of Female Sexual Power and a World Without Rape. Seal Press. ISBN 978-1-58005-257-3. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Elena von der Lippe (Koytcheva). «Contemporary union formation in Bulgaria: the emergence of cohabitation». ResearchGate. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  16. ↑ «Directive 2004/38/EC of the European Parliament and of the Council of 29 April 2004 on the right of citizens of the Union and their family members to move and reside freely within the territory of the Member States». 30 Απριλίου 2004. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 «The Effect of Union Status at First Childbirth on Union Stability: Evidence from Eastern and Western Germany». Eur J Popul 30 (2): 129–160. 2014. doi:10.1007/s10680-013-9304-7. PMID 24882913. 
  18. ↑ Jay, M (15 April 2012). «The Downside of Cohabitation Before Marriage». The New York Times. https://www.nytimes.com/2012/04/15/opinion/sunday. Ανακτήθηκε στις 22 April 2012. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Dunifon, R; Kowaleski-Jones, L (2002). «Who's in the house? race differences in cohabitation, single-parenthood, and child development». Child Development 73 (4): 1249–1264. doi:10.1111/1467-8624.00470. PMID 12146746. http://ebscohost.com. Ανακτήθηκε στις 22 April 2012. 
  20. ↑ Coontz, S. (30 August 2011). «Cohabitation Doesn't Cause Bad Parenting». The New York Times. https://www.nytimes.com/2011/08/30/opinion. Ανακτήθηκε στις 22 April 2012. 
  21. ↑ Nelson, Sandi; Rebecca L. Clark; Gregory Acs (May 2001). «Beyond the Two-Parent Family: How Teenagers Fare in Cohabitating Couple and Blended Families». Urban Institute. New Federalism: National Survey of America's Families (B-31). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 July 2012. https://web.archive.org/web/20120716000838/http://www.urban.org/publications/310339.html. Ανακτήθηκε στις 20 April 2012. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Kennedy, Sheela; Larry Bumpass (19 September 2008). «Cohabitation and children's living arrangements: New estimates from the United States». Demographic Research 19 (47): 1663–1692. doi:10.4054/DemRes.2008.19.47. PMID 19119426. 
  23. ↑ 23,0 23,1 «The Role of Romantic Partners, Family and Peer Networks in Dating Couples' Views about Cohabitation». J Adolesc Res 26 (1): 115–149. January 2011. doi:10.1177/0743558410376833. PMID 23087542. 
  24. ↑ Halstead, J (1997). «Muslims and Sex Education». Journal of Moral Education 26 (3): 317–331. doi:10.1080/0305724970260306. http://ebscohost.con. Ανακτήθηκε στις 22 April 2012.  [νεκρός σύνδεσμος]
  25. ↑ United States Conference of Catholic Bishops. «Marriage Preparation and Cohabitating Couples». United States Catholic Conference Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2012. 
  26. ↑ Prager, D. «Judaism's sexual revolution: Why Judaism (and then Christianity) rejected homosexuality». Orthodoxy Today. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2012. 
  27. ↑ Taylor, Ina (2005). Religion and Life with Christianity. Heinemann. σελ. 45. ISBN 9780435302283. 
  28. ↑ Thorton, A; Axinn, W. (1992). «Reciprocal effects of religiosity, cohabitation, and marriage». American Journal of Sociology 98 (3): 628–651. doi:10.1086/230051. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-sociology_1992-11_98_3/page/n205. 
  29. ↑ Newman, B (2011). Development Through Life: A Psychosocial Approach. Wadsworth. ISBN 978-1-111-34466-5. 
  30. ↑ «Secularization, Union Formation Practices, and Marital Stability: Evidence from Italy». Eur J Popul 28 (2): 119–138. May 2012. doi:10.1007/s10680-012-9255-4. PMID 22707812. 
  31. ↑ Thornton, A; Axinn, W. (1993). «Reciprocal effects of religiosity, cohabitation, and marriage». American Journal of Sociology 98 (3): 628–651. doi:10.1086/230051. 
  32. ↑ Halstead, J (1997). «Muslims and Sex Education». Journal of Moral Education 26 (3): 317–331. doi:10.1080/0305724970260306. http://ebscohost.com. Ανακτήθηκε στις 22 April 2012. 
  33. ↑ «Home». AIDSPortal. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2008. 
  34. ↑ 34,0 34,1 «Iran». Travel.state.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2013. 
  35. ↑ «United Nations Human Rights Website – Treaty Bodies Database – Document – Summary Record – Kuwait». Unhchr.ch. 
  36. ↑ «Culture of Maldives – history, people, clothing, women, beliefs, food, customs, family, social». Everyculture.com. 
  37. ↑ Fakim, Nora (9 August 2012). «BBC News – Morocco: Should pre-marital sex be legal?». BBC. https://www.bbc.co.uk/news/world-africa-19049000. 
  38. ↑ «Legislation of Interpol member states on sexual offences against children – Oman» (PDF). Interpol. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Μαΐου 2016. 
  39. ↑ «2010 Human Rights Report: Mauritania». State.gov. 8 Απριλίου 2011. 
  40. ↑ Dubai FAQs. «Education in Dubai». Dubaifaqs.com. 
  41. ↑ Mate UAE. «Dubai Room Sharing Guide». mate.ae. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2018. 
  42. ↑ Judd, Terri (10 July 2008). «Briton faces jail for sex on Dubai beach – Middle East – World». The Independent (Λονδίνο). https://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/briton-faces-jail-for-sex-on-dubai-beach-863918.html. 
  43. ↑ «Sudan must rewrite rape laws to protect victims». Reuters. 28 June 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 June 2013. https://web.archive.org/web/20130615115805/http://www.reuters.com/article/2007/06/28/idUSL28849488._CH_.2400. Ανακτήθηκε στις 30 June 2017. 
  44. ↑ United Nations High Commissioner for Refugees. «Refworld | Women's Rights in the Middle East and North Africa – Yemen». UNHCR. 
  45. ↑ «Unmarried cohabitation and union stability: testing the role of diffusion using data from 16 European countries.». Demography 43 (2): 203–21. 2006. doi:10.1353/dem.2006.0018. PMID 16889125. https://archive.org/details/sim_demography_2006-05_43_2/page/n8. 
  46. ↑ Svarer, Michael (2004). «Is Your Love in Vain? Another Look at Premarital Cohabitation and Divorce». Journal of Human Resources 39 (2): 523–535. doi:10.2307/3559025. http://econpapers.repec.org/article/uwpjhriss/v_3a39_3ay_3a2004_3ai_3a2_3ap523-535.htm. 
  47. ↑ «Secularization, Union Formation Practices, and Marital Stability: Evidence from Italy.». Eur J Popul 28 (2): 119–138. 2012. doi:10.1007/s10680-012-9255-4. PMID 22707812. 
  48. ↑ psychpage.com. «Cohabitating and Domestic Partnership». PsychPage. 
  49. ↑ cdc-2002 (24 Ιουλίου 2002). «New Report Sheds Light on Trends and Patterns in Marriage, Divorce, and Cohabitation». Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας. Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων. 
  50. ↑ Galena H. Kline; Scott M. Stanley (2004). «Timing Is Everything: Pre-Engagement Cohabitation and Increased Risk for Poor Marital Outcomes». Journal of Family Psychology (American Psychological Association) 18 (2): 311–318. doi:10.1037/0893-3200.18.2.311. PMID 15222838. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 August 2012. https://web.archive.org/web/20120813175600/http://cyber.gwc.cccd.edu/faculty/sisonio/timing.pdf. 
  51. ↑ «The pre-engagement cohabitation effect: a replication and extension of previous findings.». J Fam Psychol 23 (1): 107–11. 2009. doi:10.1037/a0014358. PMID 19203165. PMC 5956907. https://archive.org/details/sim_journal-of-family-psychology_2009-02_23_1/page/107. 
  52. ↑ 52,0 52,1 «Couples who live together before marriage more likely to get divorced». The Daily Telegraph (Λονδίνο). 16 July 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220112/https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/5840263/Couples-who-live-together-before-marriage-more-likely-to-get-divorced.html. 
  53. ↑ «Pre-engagement cohabitation and gender asymmetry in marital commitment.». J Fam Psychol 20 (4): 553–60. 2006. doi:10.1037/0893-3200.20.4.553. PMID 17176189. https://archive.org/details/sim_journal-of-family-psychology_2006-12_20_4/page/n22. 
  54. ↑ «He Says, She Says: Gender and Cohabitation.». J Fam Issues 32 (7): 876–905. 2011. doi:10.1177/0192513X10397601. PMID 21643456. PMC 3106995. https://archive.org/details/sim_journal-of-family-issues_2011-07_32_7/page/n35. 
  55. ↑ Meg Jay (14 April 2012). «The Downside of Cohabiting Before Marriage». The New York Times. https://www.nytimes.com/2012/04/15/opinion/sunday/the-downside-of-cohabiting-before-marriage.html?pagewanted=all&_r=0. 
  56. ↑ Sharon Jayson (18 July 2005). «Cohabitation is Replacing Dating». USA Today- Lifestyle. http://usatoday30.usatoday.com/life/lifestyle/2005-07-17-cohabitation_x.htm. 
  57. ↑ Reinhold S (2010). «Reassessing the link between premarital cohabitation and marital instability.». Demography 47 (3): 719–33. doi:10.1353/dem.0.0122. PMID 20879685. PMC 3000053. https://archive.org/details/sim_demography_2010-08_47_3/page/n190. 
  58. ↑ «Key Statistics from the National Survey of Family Growth». National Survey of Family Growth. Centers for Disease Control. 
  59. ↑ Wendy D. Manning, Jessica A. Cohen. Cohabitation and Marital Dissolution: The Significance of Marriage Cohort. Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-04-15. https://web.archive.org/web/20210415160801/https://paa2011.princeton.edu/papers/112067. Ανακτήθηκε στις 2023-02-15. 
  60. ↑ D'Vera Cohn (8 Απριλίου 2011). «New Facts About Families – Recent Findings on Family Meals, Cohabitation and Divorce». Pew Research Center Publications. Pew Research Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2012. 
  61. ↑ Wendy Manning; Jessica Cohen (April 2012). «Premarital cohabitation and marital dissolution: An examination of recent marriages». Journal of Marriage and Family 74 (2): 377–387. doi:10.1111/j.1741-3737.2012.00960.x. PMID 23129875. PMC 3487709. https://archive.org/details/sim_journal-of-marriage-and-family_2012-04_74_2/page/n156. 
  62. ↑ S. Sassler; F.R. Addo; D.T. Lichter (2012). «The tempo of sexual activity and later relationship quality». Journal of Marriage and Family 74 (4): 708–725. doi:10.1111/j.1741-3737.2012.00996.x. https://archive.org/details/sim_journal-of-marriage-and-family_2012-08_74_4/page/n87. 
  63. ↑ G.K. Rhoades; S.M. Stanley; H.J. Markman (June 2012). «The impact of the transition to cohabitation on relationship functioning: Cross-sectional and longitudinal findings». Journal of Family Psychology 26 (3): 348–58. doi:10.1037/a0028316. PMID 22545935. PMC 5956859. https://archive.org/details/sim_journal-of-family-psychology_2012-06_26_3/page/n55. 
  64. ↑ Michael J. Rosenfeld; Katharina Roesler (24 September 2018). «Cohabitation Experience and Cohabitation's Association With Marital Dissolution». Journal of Marriage and Family 81 (1): 42–58. doi:10.1111/jomf.12530. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/jomf.12530. Ανακτήθηκε στις 14 March 2021. 
  65. ↑ Fetters, Ashley (24 October 2018). «So Is Living Together Before Marriage Linked to Divorce or What?». The Atlantic. https://www.theatlantic.com/family/archive/2018/10/premarital-cohabitation-divorce/573817/. Ανακτήθηκε στις 14 March 2021. 
  66. ↑ Harms, W. (2000). «The University of Chicago Chronicle». Research Looks at Cohabitation's Negative Effects 19 (11). http://chronicle.uchicago.edu/000302/cohabit.shtml. 
  67. ↑ Margolin L (1992). «Child abuse by mothers' boyfriends: why the overrepresentation?». Child Abuse Negl 16 (4): 541–51. doi:10.1016/0145-2134(92)90070-8. PMID 1393717. 
  68. ↑ Judith Treas; Deirdre Giesen (February 2000). «Sexual Infidelity Among Married and Cohabiting Americans». Journal of Marriage and Family 62 (1): 48–60. doi:10.1111/j.1741-3737.2000.00048.x. https://archive.org/details/sim_journal-of-marriage-and-family_2000-02_62_1/page/n57. 
  69. ↑ Gladys Martinez· Kimberly Daniels· Anjani Chandra (2012). «Fertility of Men and Women Aged 15–44 Years in the United States: National Survey of Family Growth, 2006–2010» (PDF). Division of Vital Statistics, Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας. 
  70. ↑ Brienna Perelli-Harris (2014). «How Similar are Cohabiting and Married Parents? Second Conception Risks by Union Type in the United States and Across Europe». European Journal of Population 30=issue 4 (4): 437–464. doi:10.1007/s10680-014-9320-2. PMID 25395696. 
  71. ↑ Nicoletta Balbo; Francesco C. Billari; Melinda Mills (2013). «Fertility in Advanced Societies: A Review of Research». European Journal of Population 29 (1): 1–38. doi:10.1007/s10680-012-9277-y. PMID 23440941. 
  72. ↑ Potarca and Mills and Lesnard (2013). «Family Formation Trajectories in Romania, the Russian Federation and France: Towards the Second Demographic Transition?». European Journal of Population 29: 69–101. doi:10.1007/s10680-012-9279-9. http://spire.sciencespo.fr/hdl:/2441/53r60a8s3kup1vc9l2o8ij6a6. 
  73. ↑ Jan M. Hoem; Cornelia Mureşan; Mihaela Hărăguş (2013). «Recent Features of Cohabitational and Marital Fertility in Romania». Population English Edition. http://www.demogr.mpg.de/papers/working/wp-2013-007.pdf. 
  74. ↑ Hoem, Jan M.; Muresan, Cornelia (2011). «The Role of Consensual Unions in Romanian Total Fertility». Stockholm Research Reports in Demography. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 March 2016. https://web.archive.org/web/20160303104323/http://www.demogr.mpg.de/en/projects_publications/publications_1904/other_working_papers/the_role_of_consensual_unions_in_romanian_total_fertility_4544.htm. Ανακτήθηκε στις 20 February 2016. 
  75. ↑ 75,0 75,1 Horn, W. (October 1998) Government Punishes Marriage, Pushes Cohabitation.Institute for American Values. Retrieved from: «IAV | Government Punishes Marriage, Pushes Cohabitation by Wade Horn». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2012. 
  76. ↑ «Why Marriage Makes Financial Sense». Investopedia (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  77. ↑ Jayson, Sharon (14 October 2010). «Report: Cohabiting has little effect on marriage success». USA Today. https://www.usatoday.com/news/health/2010-03-02-cohabiting02_N.htm. 
  78. ↑ «The Experts Speak». Unmarried.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2012. 
  79. ↑ Family Matters (2003). Premarital cohabitation and subsequent marital stability. Αυστραλιανό Ινστιτούτο Οικογενειακών Σπουδών. http://www.aifs.gov.au/institute/pubs/fm2003/fm65/dev2.pdf. 
  80. ↑ Cherlin, Andrew (2010). Public and Private Families. Νέα Υόρκη: McGraw Hill. σελ. 227. ISBN 978-0-07-340435-6. =
  81. ↑ Paul Herrnson· Kathleen Weldon (6 Οκτωβρίου 2014). «Love, Marriage, and the Vatican». Center for Public Opinion Research. just 20 percent in the 2012 General Social Survey disagreed with the assertion that it was all right for a couple to live together 
  82. ↑ «Two Decades of Stability and Change in Age at First Union Formation». Population Association of America. 12 Απριλίου 2013. 
  83. ↑ Luscombe, B. (June 2011). "More Americans Are Cohabiting, But the Benefits of Living Together Apply Mainly to the Wealthier, More Educated". Retrieved 21 March 2012
  84. ↑ «N.C. Cohabitation Law Struck Down». CBS News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 October 2013. https://web.archive.org/web/20131002081733/http://www.cbsnews.com/2100-201_162-2007258.html. Ανακτήθηκε στις 28 June 2013. 
  85. ↑ «Virginia strikes down state fornication law». CNN. 25 January 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 December 2012. https://web.archive.org/web/20121210230745/http://articles.cnn.com/2005-01-25/justice/grossman.oldlaws_1_criminal-ban-fornication-virginia-court?_s=PM%3ALAW. 
  86. ↑ the Associated Press. «Judge rules state adultery law unconstitutional». Bismarck Tribune. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  87. ↑ «After 148 years, Florida makes it legal to shack up». CBS News. 
  88. ↑ «Statutes». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  89. ↑ Leins, Casey (5 Μαρτίου 2020). «Sex Before Marriage Is Now Legal in Virginia». U.S. News. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2022. 
  90. ↑ «Virginia and Six Other States Still Classify Cohabitation as Illegal». Sullivan-county.com. 20 Αυγούστου 2001. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2012. 
  91. ↑ «Can I Claim a Boyfriend/Girlfriend As a Dependent on Income Taxes?». Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  92. ↑ «N.C. Cohabitation Law Struck Down». CBS News. 14 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  93. ↑ Schwartz, John (14 September 2013), «A Law Prohibiting Polygamy is Weakened», The New York Times, https://www.nytimes.com/2013/12/15/us/a-utah-law-prohibiting-polygamy-is-weakened.html?nl=todaysheadlines&emc=edit_th_20131215&_r=0, ανακτήθηκε στις 13 January 2014 
  94. ↑ Mears, Bill (14 December 2013), «'Sister Wives' case: Judge strikes down part of Utah polygamy law», CNN.com (CNN), http://www.cnn.com/2013/12/14/justice/utah-polygamy-law/, ανακτήθηκε στις 13 January 2014 
  95. ↑ Stack, Peggy Fletcher (14 December 2013), «Laws on Mormon polygamists lead to win for plural marriage», The Salt Lake Tribune, http://www.sltrib.com/sltrib/news/57264020-78/church-polygamy-mormon-says.html.csp, ανακτήθηκε στις 13 January 2014 
  96. ↑ «Appeals court restores Utah's polygamy law in 'Sister Wives' case». Reuters. 11 April 2016. https://www.reuters.com/article/us-utah-polygamy-sisterwives-idUSKCN0X82AJ. 
  97. ↑ Hauser, Christine (13 May 2020). «Utah Lowers Penalty for Polygamy, No Longer a Felony». The New York Times. https://www.nytimes.com/2020/05/13/us/utah-bigamy-law.html. 
  98. ↑ Embry, Jessie L. (1994), «Polygamy», στο: Powell, Allan Kent, επιμ., Utah History Encyclopedia, Salt Lake City, Utah: University of Utah Press, ISBN 978-0874804256, OCLC 30473917, http://www.uen.org/utah_history_encyclopedia/p/POLYGAMY.html, ανακτήθηκε στις 13 January 2014 
  99. ↑ Institut de la Statistique du Québec. «Proportion de naissances hors mariage1 selon le rang de naissance, Québec, 1976–2014». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  100. ↑ «Home – Common Law Relationships». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  101. ↑ «What does the Government of Canada consider to be a common-law relationship?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  102. ↑ Benoît Laplante; Ana Laura Fostik (12 February 2015). «Two period measures for comparing the fertility of marriage and cohabitation». Demographic Research 32: 421–442. doi:10.4054/DemRes.2015.32.14. http://www.demographic-research.org/volumes/vol32/14/32-14.pdf. 
  103. ↑ In 2003, "Alberta Registries amended their Registration of Birth form in such a way that Statistics Canada can no longer determine the legal marital status of those persons in common-law marriages".
  104. ↑ 104,0 104,1 104,2 Canada, Government of Canada, Statistics. «ERROR». www5.statcan.gc.ca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2015. 
  105. ↑ Québec, Institut de la Statistique du. «Proportion de naissances hors mariage selon le rang de naissance, Québec, 1976–2016». www.stat.gouv.qc.ca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2015. 
  106. ↑ «4 myths about common-law relationships». 20 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  107. ↑ «Provincial and Territorial Government Web Sites». 29 Μαρτίου 2002. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  108. ↑ «Marital Status: Overview, 2011». 9 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  109. ↑ «Divorce Law in Canada / 96-3E». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  110. ↑ Laplante, Benoît (2006). «The Rise of Cohabitation in Quebec: Power of Religion and Power over Religion». The Canadian Journal of Sociology 31 (1): 1–24. doi:10.2307/20058678. 
  111. ↑ «Adult Interdependent Relationships». Canadian Legal FAQs. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  112. ↑ «Quebec case puts spotlight on economic rights of common-law partners». The Globe and Mail. https://www.theglobeandmail.com/news/national/quebec-case-puts-spotlight-on-economic-rights-of-common-law-partners/article1358810/. Ανακτήθηκε στις 22 August 2015. 
  113. ↑ «Intestate Succession Act». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  114. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2015. 
  115. ↑ «Family Law Act». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  116. ↑ «Global Children's Trends | The Sustainable Demographic Dividend». Sustaindemographicdividend.org. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2012. 
  117. ↑ 117,0 117,1 Anne-Marie Ambert: "Cohabitation and Marriage: How Are They Related?". The Vanier Institute of the Family, Fall 2005
  118. ↑ 118,0 118,1 «Global Children's Trends – The Sustainable Demographic Dividend». Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  119. ↑ note: "The most recent data for Argentina are from 2000 because after 2000, Argentina’s Ministry of Health changed to publishing births as mother living with a partner or not (including married or cohabiting) rather than as marital and nonmarital."
  120. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2015. 
  121. ↑ Vieira, Joice Melo (2013). «The Evolution of Births Outside of Marriage, Paternal Recognition and Children's Rights in Brazil». Population Association of America: 2013 Annual Meeting Program. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2022. 
  122. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2008. 
  123. ↑ «Indian High Court Reaffirms Same-sex Couples' Right to Cohabitation». Human Rights Pulse (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  124. ↑ «Indonesia plans new morality laws». BBC News. 6 February 2005. http://news.bbc.co.uk/1/low/world/asia-pacific/4239177.stm. Ανακτήθηκε στις 28 March 2010. 
  125. ↑ «More unmarried couples living together in Iran - Al-Monitor: Independent, trusted coverage of the Middle East». www.al-monitor.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  126. ↑ «Can Iran 'control' its cohabiting couples?» (στα αγγλικά). BBC News. 2014-12-10. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-30391593. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  127. ↑ «Iranian Couples Increasingly Living Together Outside of Marriage». Center for Human Rights in Iran. 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  128. ↑ «'White marriage' a growing trend for young couples in Iran». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). 29 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  129. ↑ 129,0 129,1 Ahmady, Kameel Et al 2021: House with Open Door A comprehensive research study on white marriage (cohabitation) in Iran. Mehri Publication, London-UK.
  130. ↑ «ازدواج سفید در ایران، جایگزین ازدواج سنتی و روش مبارزه با قوانین اسلامی». ایندیپندنت فارسی (στα Περσικά). 2 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  131. ↑ «کلان شهر تهران و ظهور نشانه های الگوی تازه ای از روابط زن و مرد؛ مطالعه زمینه ها، فرایند، و پیامدهای هم خانگی». پرتال جامع علوم انسانی (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  132. ↑ Ahmady, Kameel (2021-10-08). «CHANGING THE ATTITUDE OF YOUNG PEOPLE TOWARDS MARRIAGE WITH A FOCUS ON LAW AND ENVIRONMENTAL CONDITIONS SUCH AS RELIGION AND CUSTOM» (στα αγγλικά). Psychology and Education Journal 58 (4): 5233–5244. ISSN 1553-6939. http://psychologyandeducation.net/pae/index.php/pae/article/view/6826. 
  133. ↑ «Iranian Couples Increasingly Living Together Outside of Marriage». Center for Human Rights in Iran. 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  134. ↑ «Can Iran 'control' its cohabiting couples?» (στα αγγλικά). BBC News. 2014-12-10. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-30391593. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  135. ↑ «Iran bans magazine for encouraging cohabitation over wedlock - report» (στα αγγλικά). Reuters. 2015-04-27. https://www.reuters.com/article/iran-judiciary-publication-idUSL8N0XO11120150427. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  136. ↑ Reuters (2015-04-27). «Iran bans magazine after 'white marriage' special» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/world/2015/apr/27/iran-bans-magazine-white-marriage-unmarried-couples-cohabiting. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  137. ↑ «ازدواج سفید: تغییر سبک زندگی در ایران یا معضل اجتماعی؟ – DW – ۱۳۹۷/۶/۲». dw.com (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  138. ↑ «Can Iran 'control' its cohabiting couples?» (στα αγγλικά). BBC News. 2014-12-10. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-30391593. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  139. ↑ 139,0 139,1 Relations outside of marriage in Iran and marriages without the accept of the family Joint report from the Danish Immigration Service and The Danish Refugee Council based on interviews in Tehran, Iran, Ankara, Turkey and London, United Kingdom, 9 September to 16 September 2017 and 2 October to 3 October 2017 .
  140. ↑ کامیل احمدی. زیر پوست شهر: تحلیل پدیده ازدواج سفید در کلان شهرهای ایران، نشریه علمی مطالعات پژوهشی در علوم انسانی و علوم اجتماعی، شماره 63، تابستان 1399، صفحات 94 – 108.
  141. ↑ «Iranian Couples Increasingly Living Together Outside of Marriage». Center for Human Rights in Iran. 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  142. ↑ Esfandiari, Golnaz. «Rise In Cohabitation Has Iran Officials Railing Against 'White Marriage'» (στα αγγλικά). RadioFreeEurope/RadioLiberty. https://www.rferl.org/a/26728820.html. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  143. ↑ Rodziewicz, Magdalena (2020-03-01). «The Legal Debate on the Phenomenon of 'White Marriages' in Contemporary Iran» (στα αγγλικά). Anthropology of the Middle East 15 (1): 50–63. doi:10.3167/ame.2020.150105. ISSN 1746-0719. https://www.berghahnjournals.com/view/journals/ame/15/1/ame150105.xml. 
  144. ↑ «ensani.ir/fa/article -berghahnjournals./view/journals». [νεκρός σύνδεσμος]
  145. ↑ «Iran bans magazine for encouraging cohabitation over wedlock - report» (στα αγγλικά). Reuters. 2015-04-27. https://www.reuters.com/article/iran-judiciary-publication-idUSL8N0XO11120150427. Ανακτήθηκε στις 2023-02-04. 
  146. ↑ «کلان شهر تهران و ظهور نشانه های الگوی تازه ای از روابط زن و مرد؛ مطالعه زمینه ها، فرایند، و پیامدهای هم خانگی». پرتال جامع علوم انسانی (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  147. ↑ «واکاوی پدیدارشناسانه (ازدواج سفید)، مورد مطالعه: جوانان شهر تهران». پرتال جامع علوم انسانی (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  148. ↑ «ensani.ir/file/download/article» (PDF). 
  149. ↑ «Cohabitation: Iran's Common but Unrecognized Phenomenon». Iran Open Data (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  150. ↑ Ahmady, Kameel (2021-10-08). «CHANGING THE ATTITUDE OF YOUNG PEOPLE TOWARDS MARRIAGE WITH A FOCUS ON LAW AND ENVIRONMENTAL CONDITIONS SUCH AS RELIGION AND CUSTOM» (στα αγγλικά). Psychology and Education Journal 58 (4): 5233–5244. ISSN 1553-6939. http://psychologyandeducation.net/pae/index.php/pae/article/view/6826. 
  151. ↑ Ahmady, Kameel (2021), Hosseini, S. Behnaz, επιμ., «The Role of Temporary Marriage (TM) in Promoting Early Child Marriage (ECM) in Iran», Temporary and Child Marriages in Iran and Afghanistan: Historical Perspectives and Contemporary Issues (Singapore: Springer): 47–66, doi:10.1007/978-981-33-4469-3_3, ISBN 978-981-334-469-3, https://doi.org/10.1007/978-981-33-4469-3_3, ανακτήθηκε στις 2023-02-04 
  152. ↑ «آپارات - سرویس اشتراک ویدیو». آپارات - سرویس اشتراک ویدیو (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  153. ↑ «'White marriage' a growing trend for young couples in Iran». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). 29 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  154. ↑ «برساخت اجتماعی ازدواج سفید». پرتال جامع علوم انسانی (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  155. ↑ Omidvar, Pouran; Danesh, Parvaneh; Javaheri, Fatemeh; Zahedi Mazandarani, Mohammad javad (2019-03-10). «Studying the cohabitation subculture in metropolis Tehran (backgrounds and consequents)» (στα αγγλικά). Social Welfare Quarterly 18 (71): 279–320. doi:10.29252/refahj.18.71.8. http://refahj.uswr.ac.ir/article-1-3177-en.html. 
  156. ↑ «Beyond the Shari'a: "White Marriages" in the Islamic Republic of Iran | Association for Iranian Studies (AIS) | انجمن ایران‌ پژوهی». associationforiranianstudies.org. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  157. ↑ «ازدواج سفید: تغییر سبک زندگی در ایران یا معضل اجتماعی؟ – DW – ۱۳۹۷/۶/۲». dw.com (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  158. ↑ Ahmady, Kameel. Changing the Attitude of Young People Towards Marriage with a Focus on Law and Environmental Conditions such as Religion and Custom, Paper presented at the 8th International Conferences on Economics and Social Sciences hosted by Cyprus Science University, Antalya, TURKEY, pp. 314-328, October 2022.
  159. ↑ «"ازدواج سفید شبه قانونی" بدیلی در برابر ازدواج سنتی؟ – DW – ۱۳۹۶/۸/۱۱». dw.com (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  160. ↑ «ازدواج سفید: تغییر سبک زندگی در ایران یا معضل اجتماعی؟ – DW – ۱۳۹۷/۶/۲». dw.com (στα Περσικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  161. ↑ Yu Jia· Yu Xie. «cohabitation in China» (PDF). Population and Development Review. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 10 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2019. 
  162. ↑ Yongjun Zhang (2017). «Premarital Cohabitation and Marital Dissolution in Postreform China». Journal of Marriage and Family 79 (5): 1435–1449. doi:10.1111/jomf.12419. http://osf.io/gsjf9/. 
  163. ↑ «Your Legal Advisor - Law & Justice - observerbd.com». The Daily Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  164. ↑ «Refugee Review Tribunal (Australia); Research Response Number BGD32882, 12 February 2008». 
  165. ↑ Marcantonio Caltabiano· Maria Castiglioni (9 Απριλίου 2008). «Changing Family Formation in Nepal: Marriage, Cohabitation and First Sexual Intercourse». guttmacher.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2016. 
  166. ↑ «Living Together Without Marriage – New Trend in Nepali Society». Nepali Movies, Nepali Films. 27 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  167. ↑ «:: GMA News.TV ::». 
  168. ↑ Africa, Statistics South. «Is marriage an old-fashioned institution? | Statistics South Africa» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2023. 
  169. ↑ 169,0 169,1 169,2 169,3 169,4 «Eurostat – Tables, Graphs and Maps Interface (TGM) table». Ec.europa.eu. 11 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2017. 
  170. ↑ «Naissances hors mariage en 2018 – Insee». www.insee.fr. 
  171. ↑ 171,0 171,1 171,2 171,3 171,4 171,5 «Eurostat – Tables, Graphs and Maps Interface (TGM) table». ec.europa.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2019. 
  172. ↑ «Births, Slovenia, 2016». www.stat.si. 
  173. ↑ «PORDATA – Live births outside of marriage, with parents co-habiting or not (%) in Portugal». Pordata.pt. 28 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2017. 
  174. ↑ The Finnish population structure of 2005 at Statistics Finland (Finnish/Swedish)
  175. ↑ Elected MPs and candidates by family type in 2003 at Statistics Finland (English)
  176. ↑ «POPULATION AND DEMOGRAPHIC PROCESSES IN 2014 (FINAL DATA)» (PDF). nsi.bg. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  177. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  178. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2013. 
  179. ↑ «Most babies born out of marriage by 2016, trend suggests». BBC News. 11 July 2013. https://www.bbc.com/news/uk-23265810. Ανακτήθηκε στις 22 August 2015. 
  180. ↑ Rebecca Probert, "Living in Sin," BBC History Magazine (Sept 2012); G. Frost, Living in Sin: Cohabiting as Husband and Wife in Nineteenth-Century England (Manchester U.P. 2008)
  181. ↑ «Marriage and cohabitation: key issues for the 2010 Parliament». UK Parliament. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  182. ↑ «Family Matters – Couples – Cohabitation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  183. ↑ «Family Law Week: Lessons to be learned for cohabitation cases in England, says Lady Hale in Supreme Court Scottish case». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  184. ↑ «Von 1933 bis heute: Lesben und Schwule in Deutschland und der DDR». www.lsvd.de (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  185. ↑ 185,0 185,1 «Cohabitation in Germany – rules, reality and public discourses». oxfordjournals.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2016. 
  186. ↑ Klärner, Andreas (22 Ιουλίου 2015). «The low importance of marriage in eastern Germany – social norms and the role of peoples' perceptions of the past» (PDF). Demographic Research. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  187. ↑ «SWISS GRANT WOMEN EQUAL MARRIAGE RIGHTS». The New York Times. 23 September 1985. https://www.nytimes.com/1985/09/23/world/swiss-grant-women-equal-marriage-rights.html. 
  188. ↑ «Switzerland profile – Timeline». BBC News. 28 December 2016. https://www.bbc.com/news/world-europe-17988450. 
  189. ↑ Switzerland, Markus G. Jud, Lucerne. «The Long Way to Women's Right to Vote in Switzerland: a Chronology». history-switzerland.geschichte-schweiz.ch. 
  190. ↑ Women's movements of the world: an international directory and reference guide, edited by Sally Shreir, p. 254
  191. ↑ Head-König, Anne-Lise. «Adultère». HLS-DHS-DSS.CH. 
  192. ↑ «Dictionnaire Suisse de politique sociale : Union libre». www.socialinfo.ch. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016. 
  193. ↑ Keller, Tomie. «NATIONAL REPORT: SWITZERLAND» (PDF). ceflonline.net. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  194. ↑ statistique, Office fédéral de la. «Population». www.bfs.admin.ch. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2016. 
  195. ↑ «Statistique suisse - Proportion de naissances vivantes hors mariage». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016. 
  196. ↑ 196,0 196,1 196,2 196,3 196,4 «Eurostat – Tables, Graphs and Maps Interface (TGM) table». ec.europa.eu. 
  197. ↑ Marcos, Anastasios C, and Bahr, Stephen J. 2001 Hellenic (Greek) Gender Attitudes. Gender Issues. 19(3):21–40.
  198. ↑ Reuters (26 January 1983). «AROUND THE WORLD; Greece Approves Family Law Changes». The New York Times. https://www.nytimes.com/1983/01/26/world/around-the-world-greece-approves-family-law-changes.html#. 
  199. ↑ Demos, Vasilikie. (2007) "The Intersection of Gender, Class and Nationality and the Agency of Kytherian Greek Women." Paper presented at the annual meeting of the American Sociological Association. 11 August.
  200. ↑ «Greek mothers' perceptions of their cooperation with the obstetrician and the midwife in the delivery room» (PDF). 
  201. ↑ «Consideration of reports submitted by States parties under article 18 of the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women» (PDF). Committee on the Elimination of Discrimination against Women. 
  202. ↑ «Spain – SOCIAL VALUES AND ATTITUDES». Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  203. ↑ Sweeney, Megan M.· Castro-Martin, Teresa· Mills, Melinda (13 Ιανουαρίου 2015). «The reproductive context of cohabitation in comparative perspective: Contraceptive use in the United States, Spain, and France» (PDF). Demographic Research. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  204. ↑ «Más de un tercio de los nacimientos en España, fuera del matrimonio». Republica.com. 16 Ιανουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  205. ↑ Schröder, Christin (2006). «Cohabitation in Italy: do parents matter?». Genus 62 (3/4): 53–85. 
  206. ↑ «NATALITÀ E FECONDITÀ DELLA POPOLAZIONE RESIDENTE» (PDF). 28 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  207. ↑ «Cohabitation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  208. ↑ «Eurostat – Tables, Graphs and Maps Interface (TGM) table». Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  209. ↑ Nicole Hiekel; Renske Keizer (3 February 2015). «Risk-avoidance or utmost commitment? Dutch focus group research on cohabitation and marriage». Demographic Research 32: 311–340. doi:10.4054/DemRes.2015.32.10. http://www.demographic-research.org/volumes/vol32/10/32-10.pdf. 
  210. ↑ Lesthaeghe, R (1983). «A Century of Demographic and Cultural Change in Western Europe: an Exploration of Underlying Dimensions». Population and Development Review 9 (3): 411–435. doi:10.2307/1973316. https://archive.org/details/sim_population-and-development-review_1983-09_9_3/page/411. 
  211. ↑ Rindfuss, R.R; van del Heuve, A. (1990). «Cohabitation: A precursor to marriage or an alternative to being single?». Population and Development Review 16 (4): 703–726. doi:10.2307/1972963. https://archive.org/details/sim_population-and-development-review_1990-12_16_4/page/n102. 
  212. ↑ Carlson, E.; KJingerA (1987). «Partners in life: Unmarried couples \nHnx\^ziy». European Journal of Population 3 (1): 85–99. doi:10.1007/bf01797093. PMID 12280732. 
  213. ↑ Barany. Zoltan. (2002). The East European Gypsies. Regime Change. Marginality, and Ethnopolitics. Cambridge University Press
  214. ↑ Matysiak, Anna (18 Αυγούστου 2009). «Is Poland really 'immune' to the spread of cohabitation?» (PDF). Demographic Research. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  215. ↑ Olga Isupova (2015). «Trust, responsibility, and freedom: Focus-group research on contemporary patterns of union formation in Russia». Demographic Research 32: 341–368. doi:10.4054/DemRes.2015.32.11. http://www.demographic-research.org/volumes/vol32/11/32-11.pdf. 
  216. ↑ 216,0 216,1 Potancokova, Michaela; Vano, Boris; Pilinská, Viera; Jurcová, Danuša (2008). «Slovakia: Fertility between tradition and modernity». Demographic Research (Max Planck Institute for Demographic Research) 19: 973–1018. doi:10.4054/DemRes.2008.19.25. https://www.demographic-research.org/volumes/vol19/25/19-25.pdf. 
  217. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2014. 
  218. ↑ 218,0 218,1 Kantorova, Vladimira. «Marriage or cohabitation: First union formation in the Czech Republic». princeton.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  219. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  220. ↑ HAMPLOVÁ, DANA (5 Ιουνίου 2002). «Marriage and Cohabitation: Qualitative Differences in Partnership Arrangements» (PDF). Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  221. ↑ Kaplan, Amit. 2002. The roads of freedom: cohabitation patterns in Israel. M. A. Thesis, Tel-Aviv University (in Hebrew)
  222. ↑ See commentary on verses 23:1-6: Vol. 3, notes 7–1, p. 241; 2000, Islamic Publications
  223. ↑ «Non-Jewish Wedding Ceremonies for Jews – Not "According to the Laws of Moses and Israel": "Shelo Ke' dat Moshe Ve' Yisrael"». www.chabad.org. 
  224. ↑ C. G. Montefiore· H. M. J. Loewe (12 Ιουλίου 2012). A Rabbinic Anthology. Cambridge University Press. σελίδες 76–. ISBN 978-1-108-04812-5. 
  225. ↑ «Sponsoring family residency visa by expatriates – The Official Portal of the UAE Government». u.ae (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2020. 
  226. ↑ 226,0 226,1 «Expat divorce in Kuwait». Expatriate Law (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2020. 
  227. ↑ Ahmed, Fajer. «Kuwait Law: Sexual Crimes». 2:48 am – Everything Kuwait (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2020. 
  228. ↑ «Kuwait allows expat mothers to sponsor children». gulfnews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2020. 
  229. ↑ Alan Hayes· Ruth Weston· Lixia Qu· Matthew Gray (Οκτωβρίου 2010). «Families then and now: 1980–2010». Αυστραλιανό Ινστιτούτο Οικογενειακών Σπουδών. 
  230. ↑ «Percentage of marriages preceded by cohabitation 1975–2008». Αυστραλιανό Ινστιτούτο Οικογενειακών Σπουδών. 
  231. ↑ «3301.0 – Births, Australia, 2013». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  232. ↑ «3301.0 – Births, Australia, 2009». 3 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  233. ↑ «2006 Census: Family portrait: Continuity and change in Canadian families and households in 2006: National portrait: Provinces and territories». 12 Σεπτεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 
  234. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2015. 
  235. ↑ «Property (Relationships) Act 1976». Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμβίωση&oldid=10417848"