Ξεναγός
Ξεναγός είναι επαγγελματίας που ξεναγεί, συνοδεύει υπηκόους του κράτους ή ξένους περιηγητές σε έναν τόπο, υποδεικνύοντάς τους τα αξιοθέατα και εξηγώντας την ιστορία και τη σημασία τους, παρέχοντας στη διάρκεια της ξενάγησης έγκυρες πληροφορίες[1]. Συνήθως ξεναγεί σε ιστορικά σημεία, αλλά και σε περιοχές με ειδικό ενδιαφέρον για τον περιηγητή, συχνά εισάγοντας τον ξεναγούμενο και σε έθιμα του τόπου. Επίσης, με τη μεταφορική έννοια, ξεναγός είναι ο οιοσδήποτε κατέχει ένα θέμα και εισάγει σε αυτό έναν άλλον ο οποίος έχει άγνοια επ' αυτού (π.χ. σε μια τέχνη ή επιστήμη) Ο Ξεναγός είναι ένα επάγγελμα που όταν πας σε όποια χώρα θες αυτός σου τα λέει ελληνικά. Ο Ξεναγός ξέρει πολύ καλά όλες τις γλώσσες
Η ιστορία της λέξης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προέρχεται από την ελληνιστικό ρήμα ξεναγώ και το μεσαιωνικό ξεναγαγώ και ξεναγίζω που σήμαινε τότε (και μεταγενέστερα) το να βοηθάς έναν ξένο να βρει το δρόμο του κυριολεκτικά και μεταφορικά, να τον φιλοξενείς, συχνά να τον βοηθάς να επιβιώσει μέχρις ότου ενταχθεί πλήρως στην τοπική κοινωνία. Η ρίζα της λέξης ανάγεται στην αρχαιοελληνική ξεναγός που σήμαινε τον επικεφαλής μισθοφορικών στρατευμάτων (ή των στρατευμάτων που προέρχονταν από σύμμαχες πόλεις) και στον ξεναγέτη, που παρείχε πληροφορίες και φιλοξενία σε έναν ξενοφερμένο. Από την αρχαία μέχρι την μεσαιωνική έννοια πιθανόν να μην υπήρξαν άλλες μεταβολές, γιατί φαίνεται πως στο Βυζάντιο η λέξη ξεναγός παρέμεινε σε χρήση από τους λόγιους ως επικεφαλής των μισθοφορικών στρατευμάτων[2] αλλά υπήρχε και η μετοχή "ξεναγῶν" που σήμαινε εκείνον που διατηρούσε ξενοδοχείο και δεχόταν ξένους.
Αρχαία Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην αρχαιότητα ο ξεναγός ήταν επικεφαλής των επικουρικών στρατευμάτων, συχνά των μισθοφορικών, και το αξίωμά του ονομαζόταν ξεναγία. Στη Σπάρτη ξεναγοί ονομάζονταν οι στρατηγοί που αποστέλλονταν σε συμμαχικές πόλεις σε καιρό πολέμου. Αυτοί αναλάμβαναν την διοίκηση των συμμαχικών στρατευμάτων (των ξένων τρόπον τινά) και τα οδηγούσαν υπό τον γενικό στρατηλάτη που όριζαν οι Λακεδαιμόνιοι. Ορισμένες φορές οι ξεναγοί αναλάμβαναν και τη στρατολόγηση. Στις εκτός των ορίων της συμμαχίας εκστρατείες, οι συμμαχικές πόλεις υποχρεούνταν να συμβάλουν με τα 2/3 της στρατιωτικής τους δύναμης, ενώ όταν απειλείτο η περιοχή της Πελοποννησιακής Συμμαχίας υποχρεούνταν να συμμετέχουν στον πόλεμο με το 100% των στρατευσίμων τους, δηλαδή όλους τους άνδρες σε ηλικία ικανή να φέρουν όπλα. Ο στρατηγός της δύναμης αυτής τελούσε υπό τις διαταγές του ξεναγού που όριζε η Σπάρτη, αλλά είχε το δικαίωμα να έχει γνώμη μετέχοντας στα πολεμικά συμβούλια[3] Οταν επικράτησε οε όλη την Ελλάδα να χρησιμοποιούνται πολλά μισθοφορικά στρατεύματα, οι συμμαχικές πόλεις της Σπάρτης είχαν το δικαίωμα να μην εισφέρουν με άνδρες, αλλά με χρήματα. Σε αυτήν την περίπτωση ο ξεναγός ήταν εκείνος που εισέπραττε τον πολεμικό φόρο από τις συμμαχικές πόλεις.[4]. Αυτός ο θεσμός σταδιακά επεκτάθηκε και σε άλλες ελληνικές πόλεις της αρχαιότητας.[5]
Το επάγγελμα του ξεναγoύ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Νόμος 710/77 περί ξεναγών, άρθρο 1
- ↑ Φώτιου "Λέξεων Συναγωγή", σελ. 308, "ἡγεμών ξένων"http://books.google.gr/books?id=GEuaY43TcusC&pg=PA4&dq=Lexico+Photiou&hl=el&sa=X&ei=mVukUcSNNo2APf-wgGg&ved=0CEIQ6AEwAg#v=onepage&q=Lexico%20Photiou&f=false
- ↑ Θουκυδίδης, Β' 10, http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/vivlio2_1.htm
- ↑ Ξενοφώντος Ελληνικά Ε΄ β.21, http://el.wikisource.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%28%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD%29/%CE%95%27/II
- ↑ Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Παύλου Δρανδάκη