Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ψιλοκύβη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ψιλοκύβη
Ψιλοκύβη η ημιλογχοειδής (Psilocybe semilanceata)
Ψιλοκύβη η ημιλογχοειδής (Psilocybe semilanceata)
Συστηματική ταξινόμηση
Επικράτεια: Ευκάρυα
Βασίλειο: Μύκητες (Fungi)
Συνομοταξία: Βασιδιομύκητες (Basidiomycota)
Ομοταξία: Αγαρικομύκητες (Agaricomycetes)
Τάξη: Αγαρικώδη (Agaricales}
Οικογένεια: Υμενογαστεροειδή (Hymenogastraceae)
Γένος: Ψιλοκύβη (Psilocybe)
(Φρις) Πωλ Κούμερ (1871)
Τυπικό είδος
Psilocybe semilanceata
(Φρις) Πωλ Κούμερ (1871)
Συνώνυμα

Agaricus "trib." Psilocybe (Φρις) (1821)

Η Ψιλοκύβη είναι ένα γένος μανιταριών με ελάσματα, που αναπτύσσεται παγκοσμίως, και ανήκει στην οικογένεια των Υμενογαστεροειδών, με περίπου 300 γνωστά είδη[1]. Πολλά είδη περιέχουν τις παραισθησιογόνες ενώσεις ψιλοκυβίνη και ψιλοκίνη.


Δείτε και άρθρο: Μανιτάρι Ψιλοκυβίνης.

Ταξονομική ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Psilocybe tampanensis με αποτυπώματα σπορίων

Μια μελέτη του 2002 της μοριακής φυλογενετικότητας των αγαρικόμορφων[2], υπέδειξε ότι το γένος Ψιλοκύβη, δεν ήταν καλά ορισμένο, με κάποια από τα είδη να ανήκουν σε δύο ξεχωριστούς κλάδους που δεν είναι άμεσα συγγενείς μεταξύ τους. Τα παραισθησιογόνα είδη που χρωματίζονται μπλε όταν τραυματίζονται αποτελούν τον ένα κλάδο και όσα δεν γίνονται μπλε τον άλλο κλάδο. Το παλαιότερο τυπικό είδος του γένους Psilocybe montana (πλέον Deconica montana) ανήκε στον "μη-μπλε" κλάδο, αλλά το 2010 το τυπικό είδος άλλαξε στην Ψιλοκύβη την ημιλογχοειδή (Psilocybe semilanceata), που ανήκει στον "μπλε" κλάδο. Μια μοριακή φυλογενετική έρευνα του 2006 των Αγαρικωδών από τον Matheny και λοιπούς, ενίσχυσε το διαχωρισμό ανάμεσα στους "μπλε" και "μη-μπλε" κλάδους της Ψιλοκύβης σε ένα μεγαλύτερο φυλογενετικό δέντρο εντός των Αγαρικωδών.

Η Ψιλοκύβη παλαιότερα είχε τοποθετηθεί ταξινομικά εντός της αγαρικόμορφης οικογένειας των Στροφαριοειδών, με βάση τα σπόρια και την επιδερμίδα του πιλιδίου. Η φυλογενετική έρευνα των Matheny κ.ά., τοποθέτησε τα "μη-μπλε" και συγγενή είδη σε πιο αρχαία θέση μέσα στα Στροφαριοειδή. Τα "μπλε" είδη της Ψιλοκύβης όμως, αποτελούν έναν κλάδο που είναι συγγενής του γένους της Γαλερίνα (Galerina) στην πλέον αναθεωρημένη οικογένεια των Υμενογαστεροειδών, η οποία παλαιότερα συμπεριελάμβανε μόνο γαστερόμορφες ψευδοτρούφες.[3] Η φυλογενετική μελέτη από τους Moncalvo κ.ά. επιβεβαίωσε ότι το αγαρικόμορφο γένος Μελανωτός (Melanotus) είναι απλά μια υποομάδα, των "μη-μπλε" Ψιλοκυβών, που πλέον έχουν όλες τοποθετηθεί στο γένος Deconica, και επιπλέον έδειξαν μια στενή σχέση ανάμεσα στο Deconica και τα γένη Kuehneromyces και Phaeogalera.[2]

Σύγχρονη ταξινόμηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2007, μια εργασία των Redhead κ.ά. πρότεινε να διατηρηθεί το γένος Psilocybe με το είδος Psilocybe semilanceata σαν το τυπικό του είδους[4]. Η πρόταση έγινε ομόφωνα αποδεκτή από την Επιτροπή Ονοματολογίας για τους Μύκητες του Διεθνούς Βοτανικού Κονγκρέσου το 2010, το οποίο σημαίνει ότι πλέον η Ψιλοκύβη η ημιλογχοειδής (Psilocybe semilanceata), ένα μέλος του "μπλε" κλάδου, αποτελεί πλέον το τυπικό είδος του γένους.[5] Έτσι πλέον ο "μπλε" παραισθησιογόνος κλάδος παρέμεινε στο γένος της Ψιλοκύβης, ενώ ο "μη-μπλε" κλάδος μεταφέρθηκε στο γένος Deconica των Στροφαριοειδών.[6] Παρόλα αυτά, έχει καταδειχτεί ότι είδη όπως το Psilocybe fuscofulva (παλαιότερα γνωστό ως Psilocybe atrobrunnea), αν και ανήκουν στο γένος της Ψιλοκύβης, παρόλα αυτά δεν περιέχουν ψυχότροπες ουσίες. [7] Αρνητικά αποτελέσματα έχουν επίσης δημοσιευτεί για την Psilocybe fimetaria. [8]

Το όνομα του γένους Ψιλοκύβη είναι μια σύνθεση των αρχαίων ελληνικών λέξεων ψῑλός, ήτοι γυμνός, άτριχος[9] και κύβη ήτοι κεφαλή [10], δίνοντας την έννοια "φαλακρός" αναφερόμενος στην επιδερμίδα του πιλιδίου του μανιταριού, η οποία μπορεί να ξεφλουδιστεί εύκολα, το οποίο δίνει την εντύπωση φαλακρής κεφαλής.

Psilocybe ovoideocystidiata, Ουάσινγκτον

Τα καρποσώματα της Ψιλοκύβης είναι συνήθως μανιτάρια, που με είδη που δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους, με μια τυπική μορφολογία "μικρού καφέ μανιταριού". Μακροσκοπικά, χαρακτηρίζονται από το μικρό έως κάποιες φορές μέτριο μέγεθος, καφέ έως κιτρινοκαφέ χρωματισμό, με πιλίδιο το οποίο αλλάζει χρώμα όταν βρέχεται (υγροφανές) και αποτύπωμα σπορίων το οποίο κυμαίνεται από βιολετί-καφέ έως βαθύ μωβ-καφέ. Ένα τουλάχιστον είδος αναφέρεται να διαθέτει ποικιλίες με σπόρια με καφέ της σκουριάς.[11] Τα παραισθησιογόνα είδη συνήθως χρωματίζονται μπλε όταν το καρπόσωμα τραυματιστεί. Στο μικροσκόπιο, χαρακτηρίζονται από επιδερμίδα πιλιδίου με υφές που διατρέχουν παράλληλα με την επιφάνεια του πιλιδίου, από την έλλειψη χρυσοκυστιδίων, και από σπόρια τα οποία είναι λεία, ελλειψοειδή, ρομβοειδή ή υποεξάγωνα σε σχήμα, με χαρακτηριστικό πόρο εκβλάστησης στην κορυφή. Όλα τα είδη του γένους Ψιλοκύβης είναι σαπροτροφικά, και αναπτύσσονται σε διάφορα είδη οργανικής ύλης που αποσυντίθεται [12][13]

Κατανομή και οικότοπος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παγκόσμια κατανομή πάνω από 100 ψυχοδραστικών ειδών του γένους μανιταριών Ψιλοκύβης[14]::207
Προσέγγιση της γνωστής κατανομής της Psilocybe cyanescens

Γεωγραφικά, τα είδη αυτού του γένους βρίσκονται σε όλο τον κόσμο στους περισσότερους βιοτόπους. [15] Η μεγαλύτερη ποικιλομορφία των ειδών φαίνεται να βρίσκεται στη νεοτροπική ζώνη, από την Μεσοαμερική μέχρι τη Βραζιλία και την Χιλή.[14] Το γένος Ψιλοκύβη μπορεί να εντοπιστεί σε μια ποικιλία οικοτόπων και υποστρωμάτων. Πολλά από τα είδη βρίσκονται στην εύκρατη ζώνη, όπως η Psilocybe cyanescens, η οποία φαίνεται ότι ευδοκιμεί σε περιοχές όπου έχει παρέμβει ο άνθρωπος και υπάρχει υπόστρωμα από ροκανίδια δέντρων, και στην πραγματικότητα σπανίζει στα φυσικά περιβάλλοντα όπου δεν υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία. [16] Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, μόνο μια μειονότητα των ειδών της Ψιλοκύβης, όπως η Psilocybe cubensis και η Psilocybe subcubensis αναπτύσσονται απευθείας σε κόπρανα. [17] Πολλά είδη βρίσκεται σε βιότοπους με βρύα, πόες ή δάση με χούμους. Το γένος Ψιλοκυβή εμφανίστηκε περίπου πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια.[18] Το 2023, δύο νέα είδη Ψιλοκύβης, Psilocybe ingeli και Psilocybe maluti, περιεγράφηκαν από τη νότια Αφρική. [19]

Βιοχημεία και φαρμακολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μόριο Ψιλοκυβίνης
Μόριο Ψιλοκίνης

Το μόριο ψιλοκυβίνη είναι έμμεσα υπεύθυνο για τις παραισθησιογόνες ιδιότητες των ειδών Ψιλοκύβης. Αυτή η ένωση, καθώς και όλα τα άλλα ινδολικά αλκαλοειδή, προέρχονται από το αμινοξύ τρυπτοφάνη, το οποίο είναι το μοναδικό αμινοξύ με το ινδόλιο-δακτύλιο. Η τρυπτοφάνη μετατρέπεται σε τρυπταμίνη με αποκαρβοξυλίωση.[20] Ακολουθούν δύο βήματα μεθυλίωσης και παράγεται διμεθυλοτρυπταμίνη (DMT), μια άλλη ψυχεδελική σύνθεση[20]. Η υδροξυλίωση αυτής της ενώσης παράγει το πιο ισχυρό παραισθησιογόνο ψιλοκίνη, ακολουθούμενο από φωσφορίωση που παράγει ψιλοκυβίνη. Μετά την κατάποση της ψιλοκυβίνης οι αλκαλικές φωσφατάσες που υπάρχουν στο πεπτικό σύστημα του σώματος, τα νεφρά και ενδεχομένως στο αίμα κόβουν εύκολα τον δεσμό φωσφορυλικού εστέρα από την ψυλοκυβίνη, και παράγουν την υδροξυλική ένωση ψιλοκίνη.[21]Η ψιλοκίνη είναι το χημικό που είναι κυρίως υπεύθυνο για τα παραισθησιογόνα αποτελέσματα των ειδών Ψιλοκύβης. Τα "μπλε" είδη Ψιλοκύβης χαρακτηρίζονται από την παρουσία της ψιλοκίνης και της ψιλοκυβίνης. Αυτή η μπλε αλλαγή στο χρώμα συμβαίνει μετά το τραυματισμό του καρποσώματος, ιδιαίτερα κοντά στη βάση του στύπου.[22] Αυτή η αντίδραση πιστεύεται ότι οφείλεται στην οξείδωση της ψιλοκυβίνης, όταν τραυματίζεται η εξωτερική επιδερμίδα του καρποσώματος.[23] Ο βαθμός του μπλε σε ένα καρπόσωμα Ψιλοκύβης συνδέεται χονδροειδώς με την συγκέντρωση ψιλοκίνης στο μανιτάρι [24] Η ψιλοκυβίνη είναι χημικά πολύ πιο σταθερή από τη ψιλοκίνη, με την τελευταία εν πολλοίς να χάνεται όταν το μανιτάρι μαγειρεύεται ή αποξηραίνεται. [25]

Η χημική δομή της σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή, είναι παρόμοια με εκείνη της ψιλοκίνης. Η τελευταία διαφοροποιείται κυρίως από την σχετική θέση ενός εκ των υδροξυλίων και την προσθήκη δύο μεθυλοομάδων που καθιστούν το μόριο λιποφιλικό (διαλυτό στο λίπος), ικανό να διασχίζει τις λιπιδικές μεμβράνες του κεντρικού νευρικού συστήματος.[26] Μετά την κατάποση της ψιλοκυβίνης και την αποφοσφωριοποίηση της στη ψιλοκίνη, ο μηχανισμός που χρησιμοποιεί στον εγκέφαλο έχει άμεση αγωνιστική επίδραση στους υποδοχείς της σεροτονίνης 5-HT.[21] Για να εξηγήσει αυτή την επίδραση, το μόριο ψιλοκίνης μιμείται ουσιαστικά το μόριο σεροτονίνης, δεσμεύοντας στους υποδοχείς 5-HT και ξεκινώντας την ίδια αντίδραση με τη σεροτονίνη. Αυτή η επίδραση εξηγεί την ευφορία που βιώνεται από την κατάποση αυτού του αγωνιστή. Αρχικά, πιστεύονταν ότι τα παραισθησιογόνα εμποδίζουν αυτούς τους νευροδιαβιβαστές της σεροτονίνης, αλλά η συνεχής έρευνα απέδειξε την αγωνιστική δράση[21].

Ο Woolley και ο Campbell διεξήγαγαν έρευνα για να προσδιορίσουν αν η εξάντληση της ορμόνης σεροτονίνης είχε άμεση επίδραση στις ψυχικές διαταραχές και αν οι ψευδαισθήσεις μπορεί να οφείλονται σε υπερβολική σεροτονίνη.[27] Τα αποτελέσματα τους τους οδήγησαν να μελετήσουν χημικές ενώσεις ανάλογες με την σεροτονίνη. Διαπίστωσαν ότι οι ψυχοδραστικές χημικές ουσίες ψιλοκυβίνη και ψιλοκίνη παρουσίαζαν παρόμοια αποτελέσματα όπως η σεροτονίνη, ωστόσο καθώς η δόση αυξήθηκε, αυτές οι ενώσεις ενεργούσαν ως ανταγωνιστές της σεροτονίνης, με την ψιλοκυβίνη να αποτελεί τον πιο ισχυρό ανταγωνιστή που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.[27] Αυτό είναι μια εύλογη βάση για τις ψυχολογικές επιδράσεις αυτών των παραισθησιογόνων ενώσεων.

Παρόλο που αυτές οι χημικές ουσίες είναι ψυχοδραστικές, δεν έχουν υπάρξει αναφορές θανάτων ή προκαλούμενων βλαβών εσωτερικών οργάνων που να συνδέονται άμεσα με την κατάποση αυτών των χημικών ενώσεων.[28] Η λάθος ταυτοποίηση του καρποσώματος, θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάποση ενός θανατηφόρου μανιταριού.

Μερικά ψυχοδραστικά είδη, εκτός από την ψιλοκίνη και την ψιλοκυβίνη, περιέχουν αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης βαεοκυστίνη, νορβαεοκυστίνη και β-καρβολίνη[29]

Ιατρικές και ψυχιατρικές πτυχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι φαρμακολογικές χρήσεις του γένους Ψιλοκύβη, καταγράφηκαν για πρώτη φορά από τους ιθαγενείς της Κεντρικής Αμερικής. Οι σαμάνοι, ή κουραντέρας, κατανάλωναν συχνά τα "ιερά μανιτάρια" για τα παραισθησιογόνα τους αποτελέσματα, έτσι ώστε να μπορούν να δίνουν απαντήσεις σε προβλήματα που αντιμετώπιζε η κοινότητα τους.[30] Τα αποτελέσματα των αλκαλοειδών, που βρίσκονται σε αυτά τα μανιτάρια, έχουν οδηγήσει σε έρευνα για την πιθανή τους χρήση στην ψυχιατρική.[30]

Ιστορία και εθνογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Psilocybe zapotecorum, Μεξικό

Τα παραισθησιογόνα είδη του γένους Ψιλοκύβη έχουν μια μακρά ιστορία μεταξύ των ιθαγενών λαών της Μεσοαμερικής για θρησκευτικούς λόγους (ενθεογόνα) και λόγους ίασης, από την προκολομβιανή εποχή μέχρι σήμερα. Το παραισθησιογόνο γένος ήταν γνωστό στους ιθαγενείς Μεξικανοί ως teonanácatl (κυριολεκτικά "θεϊκό μανιτάρι") [31] και αναφέρεται να σερβίρεται στην στέψη του Αζτέκου αυτοκράτορα Μοντεζούμα του Β' το 1502. Έπειτα από την κατάκτηση της Αμερικής από τους Ισπανούς, η χρήση των παραισθησιογόνων φυτών και μανιταριών, όπως άλλες προχριστιανικές παραδόσεις, καταπιέστηκαν βίαια και περιθωριοποιήθηκαν.[32]

Μέχρι τον 20ο αιώνα, η χρήση των παραισθησιογόνων μανιταριών πιστευόταν ότι είχε εκλείψει. Αλλά το 1955, η Βαλεντίνα Γουάσον και ο Ρίτσαρντ Γκόρντον Γουάσον έγιναν οι πρώτοι δυτικοί που συμμετείχαν σε μια τελετουργία μανιταριών. Οι Γουάσον φρόντισαν η ανακάλυψη τους να δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων και με ένα άρθρο της εμπειρίας τους στο περιοδικό Life το 1957.[33] Το 1956, ο Ρότζερ Χάιμ αναγνώρισε το παραισθησιογόνο μανιτάρι που οι Γουάσον έφεραν πίσω από Μεξικό σαν ανήκον στο γένος Ψιλοκύβη, και το 1958 ο Άλμπερτ Χόφμαν ανέφερε για πρώτη φορά την ψιλοκίνη και την ψιλοκυβίνη σαν τις ενεργές ουσίες σε αυτά τα μανιτάρια.[34] Υπάρχει κάποιος σκεπτικισμός για την ταξινόμηση αυτών των "ιερών μανιταριών". Παρόλα αυτά, η έρευνα του Χάιμ στο Μεξικό, αναγνώρισε τρία είδη Ψιλοκύβης, τα οποία πιστεύεται ότι χρησιμοποιούντο σε αυτές τις τελετουργίες. Τα είδη αυτά είναι τα Psilocybe mexicana, Psilocybe caerulescens και Psilocybe zapotecorum. [35][36][37]Ένας Μαζατέκος ιθαγενής, ο Ισάουρο Νάβα Γκαρσία, καθοδήγησε τον Χάιμ, καθώς ο δεύτερος διεξήγαγε την έρευνα του στο πεδίο και στις τελετουργίες. Ο Γκαρσία διέθετε μεγάλη παρατηρητικότητα για τους μύκητες στο περιβάλλον του, καθώς αναγνώριζε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των μανιταριών της Ψιλοκύβης, που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι του, όπως επίσης ήξερε που μπορούσε να τα εντοπίσει.[38]

Σήμερα, η χρήση των παραισθησιογόνων μανιταριών αναφέρεται ότι συνεχίζεται σε κάποιες κοινότητες από το κεντρικό Μεξικό μέχρι την Οαχάκα, συμπεριλαμβανομένων ομάδων Νάουα, Μιξτέκων, Μίχε, Μαζατέκων, Ζαποτέκων και άλλων.[39]

Η δημοσιότητα των ενθεογόνων από τον Γουάσον, τον Τίμοθι Λίρι και άλλους, έχει οδηγήσει στην έκρηξη της χρήσης των παραισθησιογόνων ειδών της Ψιλοκύβης σε όλο τον κόσμο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια σειρά από ψυχοδραστικά είδη Ψιλοκύβης περιεγράφηκαν από την εύκρατη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία και άρχισαν να συλλέγονται ευρέως. Επιπλέον άρχισαν να δημοσιεύονται βιβλία με μεθόδους καλλιέργειας σε μεγάλους αριθμούς. Η σχετικά εύκολη προσβασιμότητα σε παραισθησιογόνα είδη Ψιλοκύβης από άγριες και καλλιεργούμενες πηγές, τα κατέστησε το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο από όλα τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά.

Ψιλοκύβη η μεξικανή (Psilocybe mexicana), Μεξικό

Οι καθαρές χημικές ουσίες ψιλοκυβίνη και ψιλοκίνη καταχωρίζονται ως εθιστικά και πιθανώς επικίνδυνα ναρκωτικά σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις Ψυχότροπες Ουσίες του 1971. [40] Ωστόσο, οι συνθήκες του ΟΗΕ για τα ναρκωτικά δεν εφαρμόζονται στην καλλιέργεια, την παρασκευή ή την διεθνή μεταφορά μανιταριών ψιλοκυβίνης.

Σε διεθνές επίπεδο, οι δύο χημικές ουσίες θεωρούνται γενικά ελεγχόμενες ουσίες. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλη νομική αμφιβολία σχετικά με το τι θεωρείται "περιέχον δοχείο" αυτών των ενώσεων. Σε αρκετές χώρες (π.χ. τη Βραζιλία), οι ίδιες οι χημικές ουσίες αναφέρονται ως ελεγχόμενες ουσίες, αλλά τα μανιτάρια που περιέχουν τις χημικά ουσίες δεν είναι, επομένως θεωρούνται νόμιμα.[41] Στις ΗΠΑ, η κατοχή των καρποσωμάτων του είδους Ψιλοκύβης είναι παράνομη σε όλες τις πολιτείες εκτός της Φλόριντα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα δεν θεωρεί ότι μπορεί να αποδειχτεί με εύλογο τρόπο ότι αυτά τα μανιτάρια αποτελούν "περιέχοντα δοχεία" της ουσίας ψιλοκυβίνης.[42]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπάρχει ομοσπονδιακός νόμος που να αναφέρεται στην κατοχή σπορίων Ψιλοκυβίνης. Αυτό οφείλεται στο ότι μόνο η ψιλοκίνη και οι ψιλοκυβίνη θεωρούνται ναρκωτικές ουσίες και δεν υπάρχει παρουσία αυτών των ουσιών στα σπόρια καθαυτά, παρά μόνο στα καρποσώματα, που μπορεί να προκύψουν από την καλλιέργεια των σπορίων. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ, που έχουν απαγορεύσει την κατοχή αυτών των σπορίων. Σε αυτές τις πολιτείες συμπεριλαμβάνονται η Καλιφόρνια, η Τζόρτζια [43] και το Άινταχο.[44][41]

Όμως η κατοχή σπορίων από έναν εξειδικευμένο μυκητιολόγο μπορεί να είναι νόμιμη στην Καλιφόρνια, εάν ο σκοπός είναι η ερευνητική χρήση, η οποία πρέπει να έχει εγκριθεί από την Ερευνητική Συμβουλευτική Επιτροπή. Εάν δεν υπάρχει νόμιμη έγκριση, η κατοχή σπορίων ή η καλλιέργεια καρποσωμάτων Ψιλοκύβης μπορεί να επιφέρει μέχρι ένα χρόνο φυλάκιση σε τοπική ή πολιτειακή φυλακή.[45]

Τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης, είναι παράνομα στην Ολλανδία, αλλά τα σκληρώτια (εμπορική ονομασία "μαγική τρούφα") ορισμένων ειδών, όπως το Psilocybe tampanensis, είναι νόμιμα, ως θεωρούμενα από τις αρχές πιο "μαλακά", αν και περιέχουν παρόμοιες ουσίες με παρόμοια αποτελέσματα με τα καρποσώματα.[46]

Η χρήση και κατοχή παραισθησιογόνων μανιταριών είναι παράνομη στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο νόμος κάνει διάκριση μεταξύ κατοχής για προσωπική χρήση και εμπορίας. Η κατοχή για προσωπική χρήση μπορεί να καταλήξει σε φυλάκιση έως και 5 μηνών, ενώ ένα σοβαρό αδίκημα, όπως η εμπορία, τιμωρείται με έως και 8 χρόνια και πρόστιμα έως και ένα εκατομμύριο ευρώ. Οι ποινές δεν διαφέρουν μεταξύ διαφορετικών ουσιών και δεν υπάρχουν καθορισμένες ποσότητες για το τι συνιστά προσωπική χρήση. Τα σπόρια μαγικών μανιταριών δεν περιέχουν ψιλοκυβίνη, οπότε η εμπορία τους στην Ελλάδα δεν είναι παράνομη. Ανεξάρτητα από αυτό, η καλλιέργεια μαγικών μανιταριών στο σπίτι θεωρείται παράνομη και τιμωρείται από το νόμο, και μάλιστα δεν εμπίπτει στην κατηγορία της προσωπικής χρήσης, επομένως οι ποινές είναι αυστηρές.[47]

Ψιλοκύβη η ημιλογχοειδής (Psilocybe semilanceata)
  • Η Ψιλοκύβη η κουβανή (Psilocybe cubensis), αποτελεί το πιο συχνά καλλιεργούμενο και καταναλωμένο είδος Ψιλοκύβης,[48] λόγω της ευκολίας καλλιέργειας και του μεγάλου μεγέθους των καρποσωμάτων.
  • Η Ψιλοκύβη η κυανωπή (Psilocybe cyanescens) προέρχεται από τον Βορειοδυτική Ακτή της Βόρειας Αμερικής προς τον Ειρηνικό, αλλά επίσης έχει βρεθεί στην δυτική Ευρώπη.
  • Το Psilocybe natalensis εντοπίζεται στη Νότια Αφρική και είναι στενός συγγενής του Psilocype cubensis. [49]
  • Η Ψιλοκύβη η ημιλογχοειδής (Psilocybe semilanceata) είναι το πιο κοινό μανιτάρι που περιέχει ψιλοκυβίνη.[50] Εντοπίζεται σε βόρεια εύκρατα κλίματα.
  • Το Psilocybe azurescens, ένα εξαιρετικά δραστικό είδος, που προέρχεται από τις πολιτείες της Ουάσιγκτον και του Ορεγκον, αλλά είναι δημοφιλές στην εξωτερική καλλιέργεια
  1. ↑ Paul, Kirk (επιμ.). «Psilocybe». Catalogue of Life. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2025.
  2. 1 2 Moncalvo JM, Vilgalys R, Redhead SA, Johnson JE, James TY, Catherine Aime M, Hofstetter V, Verduin SJ, Larsson E, Baroni TJ, Greg Thorn R, Jacobsson S, Clémençon H, Miller OK Jr (2002). «One hundred and seventeen clades of euagarics». Molecular Phylogenetics and Evolution. 23 (3): 357–400. doi:10.1016/S1055-7903(02)00027-1. PMID 12099793. Bibcode: 2002MolPE..23..357M.
  3. ↑ Matheny PB, Curtis JM, Hofstetter V, Aime MC, Moncalvo JM, Ge ZW, Slot JC, Ammirati JF, Baroni TJ, Bougher NL, Hughes KW, Lodge DJ, Kerrigan RW, Seidl MT, Aanen DK, DeNitis M, Daniele GM, Desjardin DE, Kropp BR, Norvell LL, Parker A, Vellinga EC, Vilgalys R, Hibbett DS (2006). «Major clades of Agaricales: a multilocus phylogenetic overview». Mycologia 98 (6): 982–95. doi:10.3852/mycologia.98.6.982. PMID 17486974.
  4. ↑ Redhead S, Moncalvo JM, Vilgalys R, Matheny PB, Guzmán-Davalos L, Guzmán G (2007). «Propose to conserve the name Psilocybe (Basidiomycota) with a conserved type». Taxon 56 (1): 255–257.
  5. ↑ Norvell, L. (2006). «Report of the Nomenclature Committee for Fungi: 15». Taxon 59 (1): 291–293. doi:10.1002/tax.591029. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.100.
  6. ↑ Noordeloos, Machiel (2009). «The genus Deconica (W. G. SM.) P. KARST. in Europe – new combinations" (PDF).». Österreichische Zeitschrift für Pilzkunde 18: 207–210. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2011. https://web.archive.org/web/20110930194126/http://www.entoloma.nl/pdf/Noordeloos_Deconica.pdf.
  7. ↑ Borovička, J.; Oborník, M.; Stříbrný, J.; Noordeloos, M. E.; Sánchez, L. P.; Gryndlger, M. (2014). «Phylogenetic and chemical studies in the potential psychotropic species complex of Psilocybe atrobrunnea with taxonomic and nomenclatural notes» (PDF). Persoonia 34 (6): 1–9. doi:10.3767/003158515X685283. PMID 26240441. PMC 4510267. http://docserver.ingentaconnect.com/deliver/fasttrack/nhn/00315850/psilocybe_1413880097736.pdf?expires=1417164303&id=guest&checksum=5FCA6C68C49863449260E4CDC09EBACE. Ανακτήθηκε στις November 28, 2014.
  8. ↑ Gotvaldova, Klara; Borovicka, Jan; Hajkova, Katerina; Cihlarova, Petra; Rockefeller, Alan; Kuchar, Martin (2022). «Extensive Collection of Psychotropic Mushrooms with Determination of Their Tryptamine Alkaloids» (στα αγγλικά). International Journal of Molecular Sciences 23 (22): 14068. doi:10.3390/ijms232214068. ISSN 1422-0067. PMID 36430546.
  9. ↑ LIDDELL & SCOTT Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος 2007). «ψῑλός». Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2025.
  10. ↑ «κύβη». Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2025.
  11. ↑ Paye, Yashaj (Νοέμβριος 2003). «Genesis of the PF Redspore Psilocybe». The Vaults of Erowid.
  12. ↑ Guzmán (1983), σελ. 22.
  13. ↑ Largent, DL· Baroni, TJ (1988). How to Identify Mushrooms to Genus VI: Modern Genera. Eureka, Καλιφόρνια: Mad River Press. ISBN 978-0-916422-76-9.
  14. 1 2 Guzmán G, Allen JW, Gartz J (1998). «A worldwide geographical distribution of the neurotropic fungi, an analysis and discussion». Annali del Museo Civico di Rovereto 14: 198–280. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2010. https://web.archive.org/web/20100626050845/http://www.magic-mushrooms.net/World_Wide_Distribution_of_Magic_Mushrooms.pdf.
  15. ↑ Guzmán (1983), σελ. 22–32.
  16. ↑ Gandy, Sam (15 Οκτωβρίου 2024). «An Enthusiast's Guide to Psilocybe niveotropicalis». DoubleBlind Mag (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2024.
  17. ↑ Guzmán (1983), σελ. 31.
  18. ↑ Bradshaw, Alexander J.; Ramírez-Cruz, Virginia; Awan, Ali R.; Furci, Giuliana; Guzmán-Dávalos, Laura; Dentinger, Bryn T. M. (2024-01-16). «Phylogenomics of the psychoactive mushroom genus Psilocybe and evolution of the psilocybin biosynthetic gene cluster» (στα αγγλικά). Proceedings of the National Academy of Sciences 121 (3): e2311245121. doi:10.1073/pnas.2311245121. ISSN 0027-8424. PMID 38194448. Bibcode: 2024PNAS..12111245B.
  19. ↑ University, Stellenbosch (2 Ιουλίου 2024). «Two new species of Psilocybe mushrooms discovered in southern Africa». phys.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2025.
  20. 1 2 Leung AY, Paul AG (1968). «Baeocystin and norbaeocystin: new analogs of psilocybin from Psilocybe baeocystis». Journal of Pharmaceutical Sciences 57 (10): 1667–71. doi:10.1002/jps.2600571007. PMID 5684732. https://archive.org/details/sim_journal-of-pharmaceutical-sciences_1968-10_57_10/page/1666.
  21. 1 2 3 Nichols, D (2004). «Hallucinogens». Pharmacology & Therapeutics 101 (2): 131–181. doi:10.1016/j.pharmthera.2003.11.00. PMID 14761703.
  22. ↑ Dewick, P. (2009). Medicinal Natural Products. John Wiley & Sons. σελ. 368.
  23. ↑ Stamets, 1996, σελ. 56.
  24. ↑ Stamets, 1996, σελ. 53.
  25. ↑ Gotvaldová, Klára; Hájková, Kateřina; Borovička, Jan; Jurok, Radek; Cihlářová, Petra; Kuchař, Martin (2020). «Stability of psilocybin and its four analogs in the biomass of the psychotropic mushroom Psilocybe cubensis» (στα αγγλικά). Drug Testing and Analysis 13 (2): 439–446. doi:10.1002/dta.2950. ISSN 1942-7611. PMID 33119971.
  26. ↑ May, Paul (Οκτώβριος 1999). «Psilocybin and Mescaline». University of Bristol, School of Chemistry.
  27. 1 2 Woolley DW, Campbell NK (1962). «Serotonin-like and antiserotonin properties of psilocybin and psilocin». Science 136 (3518): 777–778. doi:10.1126/science.136.3518.777. PMID 14008293. Bibcode: 1962Sci...136..777W. https://archive.org/details/sim_science_1962-06-01_136_3518/page/776.
  28. ↑ Halpern J, Roth BL (2004). «Hallucinogens and dissociative agents naturally growing in the United States». Pharmacology & Therapeutics 102 (2): 131–138. doi:10.1016/j.pharmthera.2004.03.003. PMID 15163594.
  29. ↑ Blei, Felix; Dörner, Sebastian; Fricke, Janis; Baldeweg, Florian; Trottmann, Felix; Komor, Anna; Meyer, Florian; Hertweck, Christian και άλλοι. (2020). «Simultaneous Production of Psilocybin and a Cocktail of β-Carboline Monoamine Oxidase Inhibitors in "Magic" Mushrooms» (στα αγγλικά). Chemistry – A European Journal 26 (3): 729–734. doi:10.1002/chem.201904363. ISSN 1521-3765. PMID 31729089.
  30. 1 2 Emmons, Chester W (1961). «Mycology and Medicine». Mycologia 53 (1): 1-10. doi:10.2307/3756126. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0053/001/0001.htm.
  31. ↑ Wasson, RG (1980). The Wondrous Mushroom: Mycolatry in Mesoamerica. Νέα Υόρκη: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-068443-0.
  32. ↑ Díaz, JL (1977). «Ethnopharmacology of sacred psychoactive plants used by the Indians of Mexico». Annual Review of Pharmacology and Toxicology 17: 647–675. doi:10.1146/annurev.pa.17.040177.003243. PMID 17363. https://archive.org/details/sim_annual-review-of-pharmacology-and-toxicology_1977_17/page/646.
  33. ↑ Wasson, RG (1957). «Seeking the magic mushroom». Life. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2012. https://web.archive.org/web/20120114143839/http://www.imaginaria.org/wasson/life.htm.
  34. ↑ Hofmann A, Heim R, Brack A, Kobel HF (1958). «Psilocybin, ein psychotroper Wirkstoff aus mexikanischen Rauschpilz Psilocybe mexicana» (στα Γερμανικά). Experientia 14 (3): 107–112.
  35. ↑ Heim R, Wasson G (1956). «Les champignons divinatoires utilises dans les rites des Indiens Mazateques recueillis au cours de leur premier voyage au Mexique, en 1953, par Mme Valentina Pavlovna Wasson and M. R. Gordon Wasson» (στα Γαλλικά). Comptes Rendus de l'Académie des Sciences 242: 965, 968.
  36. ↑ Heim R, Wasson G (1956). «Les champignons divinatoires recueillis par Mme Valentina Pavlovna Wasson et M. R. Gordon Wasson au cours de leurs missions de 1954 et 1955 dans les pays mije, mazateque, zapoteque et nahua du Mexique meridional et central» (στα Γαλλικά). Comptes Rendus de l'Académie des Sciences 242: 1389–95..
  37. ↑ Heim R, Wasson G (1957). «Les agarics hallucinogenes du genre Psilocybe» (στα Γαλλικά). Les agarics hallucinogenes du genre Psilocybe 244: 659–700.
  38. ↑ Singer, Rolf; Smith, Alexander H. (1958). «Mycological investigations on teonanacatl, the Mexican hallucinogenic mushroom. Part II. A Taxonomic Monograph of Psilocybe, Section Caerulescentes». Mycologia 50: 262–303. doi:10.2307/3756197. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0050/002/0262.htm.
  39. ↑ Guzmán, G (2008). «Hallucinogenic mushrooms in Mexico: an overview». Economic Botany 63: 404-412. doi:10.1007/s12231-008-9033-8. Bibcode: 2008EcBot..62..404G.
  40. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 31 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2006.
  41. 1 2 Erowid (29 Νοεμβρίου 2004). «Legality of Psilocybin Mushroom Spores». Τhe Vaults of Erowid.
  42. ↑ «Legal Status of Psilocybin Mushrooms in Florida | Richard D. Fiske V Florida». The Vaults of Erowid. 21 Νοεμβρίου 1978.
  43. ↑ «Georgia Code-Crimes and Offenses- Title 16, Section 16-13-71». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2011.
  44. ↑ Erowid (29 Νοεμβρίου 2004). «Legality of Psilocybin Mushroom Spores». Τhe Vaults of Erowid.
  45. ↑ «2005 California Health and Safety Code Sections 11390-11392 Article 7. Mushrooms». Justia US Law.
  46. ↑ van Amsterdam J, Opperhuizen A, van den Brink W (2011). «Harm potential of magic mushroom use: a review». Regulatory Toxicology and Pharmacology 59 (3): 423–429. doi:10.1016/j.yrtph.2011.01.006. PMID 21256914.
  47. ↑ Αθανασίου-Φραγκούλη, Αλκυόνη (20 Αυγούστου 2024). «Ελληνική νομοθεσία για τα ψυχεδελικά». Κυκεών - Ελληνική Κοινότητα Ενθεογόνων.
  48. ↑ Alexopoulos CJ,, CJ· Mims, CW (1996). Introductory Mycology. John Wiley and Sons. σελ. 536. ISBN 978-0-471-52229-4.
  49. ↑ Gandy, Sam (11 Ιουνίου 2024). «An Enthusiast's Guide to Psilocybe natalensis». DoubleBlind Mag (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2024.
  50. ↑ A Colour Atlas of Poisonous Fungi: a Handbook for Pharmacists, Doctors, and Biologists. London, UK: Manson Publishing Ltd. 1989. σελίδες 115–6. ISBN 978-0-7234-1576-3.

Βιβλία που αναφέρονται

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορία και εθνογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ψιλοκύβη&oldid=11354256"