Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ψιλοκίνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ψιλοκίνη, γνωστή επίσης ως 4-υδροξυ-Ν,Ν-διμεθυλοτρυπταμίνη (4-HO-DMT), είναι ένα υποκαταστημένο αλκαλοειδές τρυπταμίνης και ένα σεροτονεργικό ψυχεδελικό. Είναι παρούσα στα περισσότερα ψυχεδελικά μανιτάρια[1] μαζί με το φωσφορυλιωμένο αντίστοιχο της ψιλοκυβίνη. Η ψιλοκυβίνη, καθώς και συνθετικές εστέρες όπως η 4- AcO-DMT (ψιλακετίνη, O- ακετυλοψιλοκίνη) και η 4- PrO-DMM (O- προπιονυλοψιλοκίνη), αποτελούν πρόδρομες ουσίες της ψιλοκίνης.

Επιδρώντας στους υποδοχείς της σεροτονίνης 5-HT2A, οι ψυχεδελικές επιδράσεις της ψιλοκίνης συνδέονται άμεσα με το βαθμό κατάληψης αυτών των υποδοχέων.[2] Επίσης αλληλεπιδρά με άλλους υποδοχείς σεροτονίνης και βιολογικούς στόχους. Τα αποτελέσματα επηρεασμού της νοητικής λειτουργίας είναι υποκειμενικά και ποικίλλουν έντονα στην ποιότητα τους, αλλά θυμίζουν τα αποτελέσματα που έχει το διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (LSD) και η διμεθυλοτρυπταμίνη (DMT).

Η ψιλοκίνη είναι ένα ναρκωτικό του Πίνακα Ι της Σύμβασης του 1971 για τις Ψυχότροπες Ουσίες.[3]

Αποξηραμένα μανιτάρια ψιλοκυβίνης. (χαρακτηριστικό μπλε χρώμα στο κάτω μέρος των τραυματισμένων στύπων των μανιταριών.)

Η ψιλοκίνη χρησιμοποιείται ψυχαγωγικά, πνευματικά ή στο σαμανισμό, και ιατρική χρήση. Χρησιμοποιείται πιο συχνά με τη μορφή προφαρμάκων, όπως η ψιλοκυβίνη και η 4- ΑκΟ- ΝΔΜΤ (ψιλακετίνη). Ωστόσο, η ψιλοκίνη μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί μόνη της, είτε υπό μορφή μανιταριών που περιέχουν ψιλοκυβίνη (που σε διάφορες περιπτώσεις περιέχουν ψιλοκίνη σε ποσότητες παρόμοιες με αυτές της ψιλοκύβίνης) είτε σε συνθετική μορφή.

Η ψιλοκίνη συνήθως χορηγείται από το στόμα, αλλά μπορεί να χορηγηθεί ενδοφλέβια. Από άποψη δοσολογίας, είναι ελαφρώς πιο δραστική από την ψιλοκυβίνη, περίπου 1,4 φορές (ήτοι 1,4 mg ψιλοκυβίνης αντιστοιχούν σε 1mg περίπου ψιλοκίνης).[4][5][6] Αυτό σχετίζεται με την έλλειψη στην ψιλοκίνη πρόδρομου εστερικού τμήματος, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα το μοριακό βάρος της να είναι περίπου 40% χαμηλότερο από αυτό της ψιλοκυβίνης (204.273 g/mol και 284.252 g/mol, αντίστοιχα). [5] [6][7] Η ανθρώπινη δόση της ψιλοκίνης υπολογίζεται από 10 έως 20 mg. [8][9][10]     

Οι επιπτώσεις που παρατηρούνται μετά την κατάποση της ψιλοκίνης μπορούν να περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά, ταχυκαρδία, μυδρίαση, ανησυχία ή διέγερση, ευφορία, ψευδαισθήσεις με ανοικτά ή κλειστά μάτια (συνήθεις σε μεσαίες έως υψηλές δόσεις), συναισθησία (π.χ. να ακούς χρώματα και να βλέπεις ήχους), αυξημένη θερμοκρασία του σώματος, πονοκέφαλος,ιδρώτας ρίγη και ναυτία.[11] Η ψιλοκίνη ενεργεί ως αγωνιστής ή μερικός αγωνιστής των υποδοχέων σεροτονίνης 5-HT2A, 5-HT2C, and 5-HT1A. Τέτοιοι υποδοχείς θεωρείται ότι ρυθμίζουν σημαντικά την επεξεργασία των οπτικών ερεθισμάτων, την λήψη αποφάσεων, τη διάθεση, την πίεση του αίματος και τον καρδιακό ρυθμό. [12]

Δεν έχει αναφερθεί άμεσος θάνατος που να συνδέεται με τη ψιλοκίνη.[12][13] Δεν έχει αναφερθεί στερητικό σύνδρομο όταν η χρόνια χρήση αυτού του φαρμάκου σταματά.[12][14] Υπάρχει διασταυρωμένη ανοχή μεταξύ της ψιλοκίνης, της μεσκαλίνης, του διαιθυλαμίδιου του λυσεργικού οξέος (LSD) και άλλων ψυχεδελικών λόγω της μειορρύθμισης αυτών των υποδοχέων. [15][8][16][17]

Η ψιλοκίνη είναι ο φαρμακολογικά ενεργός παράγοντας στο σώμα μετά την κατάποση της ψιλοκυβίνης ή ορισμένων ειδών ψυχεδελικών μανιταριών. Η ψιλοκυβίνη αποφωσφορυλιώνεται γρήγορα στο σώμα σε ψιλοκίνη, η οποία ενεργεί ως αγωνιστής ή μερικός αγωνιστής των υποδοχέων σεροτονίνης 5-HT2A, 5-HT2C και 5-HT1A. Η ψιλοκίνη παρουσιάζει λειτουργική επιλεκτικότητα, επειδή ενεργοποιεί τη φωσφολιπάση A2 αντί να ενεργοποιήσει τη φωσφολιπάση C όπως κάνει η ενδογενής σεροτονίνη. Η ψιλοκίνη είναι παρόμοια δομικά με τη σεροτονίνη (5-υδροξυτριπταμίνη), [12] διαφέρει μόνο στο ότι το υδροξύλιο βρίσκεται στην θέση 4 αντί για την 5 και την διμεθυλομάδα στο άζωτο. Οι επιδράσεις της πιστεύεται ότι προέρχονται από την αγωνιστική δράση της στους υποδοχείς 5-HT2A του προμετωπιαίου φλοιού. Η ψιλοκίνη δεν έχει σημαντική επίδραση στους υποδοχείς της ντοπαμίνης, επηρεάζει μόνο το νοραδρενεργικό σύστημα σε πολύ υψηλές δόσεις. [18]

Η ψιλοκίνη έχει αναφερθεί ότι ενεργεί ως ένας εξαιρετικά δραστικός θετικός αλοστερικός μετατροπέας του υποδοχέα τροπομυοσίνης κινάση Β (TrkB), έναν από τους υποδοχείς του εγκεφαλικού νευροτροφικού παράγοντα (BDNF).[19][20][21] Ωστόσο, μεταγενέστερες μελέτες δεν κατάφεραν να αναπαράγουν αυτά τα ευρήματα και αντίθετα δεν βρήκαν καμία αλληλεπίδραση της ψιλοκίνης με το TrkB. [22]

Οι δομές του υποδοχέα της σεροτονίνης 5-HT2A με ψιλοκίνη, καθώς και με διάφορα άλλα ψυχεδελικά και αγωνιστές υποδοχέα της σεροτονίνης 5-HT2A με τη χρήση κρυογενετικού μικροσκοπίου ηλεκτρονίων (Cryo-EM), έχουν επιλυθεί και δημοσιευθεί από τον Bryan L. Roth και τους συναδέλφους του.[23][24]

Η ημιζωή εξάλειψης της ψιλοκίνης κυμαίνεται από 1 έως 3 ώρες ανάλογα με τον τρόπο χορήγησης της ψιλοκυβίνης  [4]

Η ψιλοκίνη, γνωστή επίσης ως 4- υδροξυ- N, N- Διμεθυλτριπταμίνη (4- HO- DMT), είναι παράγωγο της τρυπταμίνης. Έχει στενή δομική συνάφεια με τον νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη (που είναι 5- υδροξυτρυπταμίνη, γνωστή και ως 5- HT ή 5- HO-T), καθώς και με τα φυσικώς παραγόμενα ψυχεδελικά διμεθυλοτρυπταμίνη (DMT) και βουφοτενίνη (5- υδροξύ- N, N- DMT ή 5- HO- DMT). Η ψιλοκυβίνη είναι το Ο- φωσφορικός εστέρας της ψιλοκίνης (4- φωσφορυλοξύ- N, N- DMT ή 4- PO- DMT).

Η ψιλοκίνη μπορεί να ληφθεί με αποφωσφορυλίωση της φυσικής ψιλοκυβίνης σε έντονα όξινες ή σε αλκαλικές συνθήκες (υδρόλυση). Μια συνθετική διαδρομή χρησιμοποιεί τη διαδικασία σύνθεσης τρυπταμίνης Speeter-Anthony. Πρώτα, το 4-υδροξυϊνδόλιο ακυλιώνεται κατά Φρίντελ-Κραφτς στη θέση 3. Η ένωση αντιδρά περαιτέρω με διμεθυλαμίνη, παράγοντας ινδόλ-3-υλη-γλυοξαμίδη. Τέλος, αυτή το 4-υδροξυϊνδόλιο-3-Ν,Ν-διμεθυλογλυοξαμίδη μειώνεται με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο και παράγει ψιλοκίνη.[25]

Η ψιλοκίνη είναι σχετικά ασταθής σε διάλυμα εξαιτίας του φαινολικού υδροξυλίου (-OH). Σε παρουσία οξυγόνου, αποδομείται εύκολα σε μπλε και μαύρα παράγωγα. [26] Παρόμοια προϊόντα σχηματίζονται επίσης με την παρουσία οξυγόνου και ιόντων τρισθενούς σιδήρου Fe3+.

Διάφοροι εστέρες - προφάρμακα της ψιλοκίνης είναι γνωστά, όπως ηψιλοκυβίνη (4- PO- DMT), το 4- AcO- DMT και το 4- PrO- DMM. Η ψιλοκυβίνη είναι ο Ο- φωσφορικός εστέρας της ψιλοκίνης, ενώ το 4- AcO- DMT είναι το Ο - ακετυλικός εστέρας και το 4- PrO- DMM είναι το O-προπιονυλικός εστέρας.

Η βουφοτενίνη (5- υδροξυ- DMT) και η 6- υδροξύ- DMT είναι συντακτικά ισομερή της ψιλοκίνης.

Επιπλέον, η υποκατάσταση μιας μεθυλομάδας στην ψιλοκίνη στο διμεθυλιωμένο άζωτο με ένα ισοπροπύλιο ή αιθυλομάδα παράγει 4-HO-MiPT (4-υδροξυ-N-μεθυλο-N-ισοπροπυλαμίνη ή μιπροκίνη) και 4-HO-MET (4-υδροξυ- N-μεθυλο-N-αιθυλοτρυπταμίνη ή μετοκίνη), αντίστοιχα. Η 4- Ακετοξύ- ΜΕΤ (4- Ακετοξύ- Ν- μεθυλο- Ν- αιθυλοτρυπταμίνη), γνωστή και ως 4-AcO-MET, είναι ο οξικός εστέρας του 4-HO-MET και ομόλογο του 4-AcO-DMT.

Η 1-μεθυλοψιλοκίνη είναι ένας αγωνιστής που προτιμά τον υποδοχέα 5-HT2C.[27] Το 4-Fluoro-DMT είναι γνωστό.[27] Ένας άλλος ανάλογο της ψιλοκίνης είναι η 1-ισοπροπυλ-6-φθοροπροπυλοκίνη (Ο-4310).

Ανάλογα θείου της ψιλοκίνης είναι γνωστά με μια υποκατάσταση βενζοθειοφαίνης[28] καθώς και 4-SH-DMT .

Η ψιλοκίνη και η φωσφορυλιωμένη ξαδέρφη της, η ψιλοκυβίνη, απομονώθηκαν για πρώτη φορά και ονομάστηκαν το 1958 από τον Ελβετό χημικό Άλμπερτ Χόφμαν. Τα χημικά εξήχθησαν από ενθεογόνα δείγματα Ψιλοκύβης της μεξικανής (Psilocybe mexicana), τα οποία καλλιεργούνταν στο εργαστήριο. Ο Χόφμαν κατάφερε επίσης να βρει συνθετικές οδούς προς αυτές τις χημικές ουσίες.[29]

Κοινωνία και πολιτισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις Ψυχότροπες Ουσίες (που εγκρίθηκε το 1971) απαιτεί από τα μέλη της να απαγορεύουν τη ψιλοκυβίνη, και τα μέρη της συνθήκης υποχρεούνται να περιορίσουν τη χρήση του φαρμάκου στην ιατρική και επιστημονική έρευνα υπό αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες.

Η ψιλοκίνη θεωρείται απαγορευμένη ουσία του Πίνακα 9 στην Αυστραλία σύμφωνα με το Πρότυπο δηλητηρίων (Οκτώβριος 2015).[30] Μια ουσία του Πίνακα 9 είναι μια ουσία που μπορεί να οδηγήσει σε κατάχρηση, και η παραγωγή, η κατοχή, η πώληση ή η χρήση της οποίας θα πρέπει να απαγορεύεται από το νόμο εκτός εάν απαιτείται για ιατρικές ή επιστημονικές έρευνες, ή για αναλυτικούς, διδακτικούς ή εκπαιδευτικούς σκοπούς με την έγκριση των Αρχών Υγείας της Κοινοπολιτείας και/ή του Κράτους ή του Τοπικών Αρχών. [30]

Η ψιλοκίνη και η ψιλοκυβίνη απαγορεύονται στη Ρωσία, λόγω της θεώρησης τους ως ναρκωτικά, με ποινική ποινή για την κατοχή περισσότερων από 50 mg. [31] 

Η ψιλοκίνη αξιολογείται με το κωδικό όνομα PLZ-1015 για τη θεραπεία διαδεδομένων αναπτυξιακών διαταραχών όπως ο αυτισμός στα παιδιά.[32] Το προφάρμακο του ψιλοκυβίνη μελετάται επίσης για τη θεραπεία της κατάθλιψης και μιας ποικιλίας άλλων παθήσεων.[33][34]

  1. ↑ «Extensive Collection of Psychotropic Mushrooms with Determination of Their Tryptamine Alkaloids». International Journal of Molecular Sciences 23 (22): 14068. November 2022. doi:10.3390/ijms232214068. PMID 36430546.
  2. ↑ «Psychedelic effects of psilocybin correlate with serotonin 2A receptor occupancy and plasma psilocin levels». Neuropsychopharmacology 44 (7): 1328–1334. June 2019. doi:10.1038/s41386-019-0324-9. PMID 30685771.
  3. ↑ «List of psychotropic substances under international control» (PDF) (23rd έκδοση). Vienna Austria: International Narcotics Control Board. Αυγούστου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2012.
  4. 1 2 Tylš F, Páleníček T, Horáček J (Μάρτιος 2014). «Psilocybin - summary of knowledge and new perspectives». Eur Neuropsychopharmacol 24 (3): 342–356. doi:10.1016/j.euroneuro.2013.12.006. PMID 24444771 PMID 24444771. https://www.researchgate.net/publication/259517753_PSILOCYBIN_-_summary_of_knowledge_and_new_perspectives.
  5. 1 2 Albert Hofmann (1968). «Psychotomimetic Agents». Drugs Affecting the Central Nervous System. 2. New York: M. Dekker. σελίδες 169–235. Psilocin is approximately 1.4 times as potent as psilocybin. This ratio is the same as that of the molecular weights of the two drugs.
  6. 1 2 «Comparison of psilocin with psilocybin, mescaline and LSD-25». Psychopharmacologia 3 (3): 219–223. 1962. doi:10.1007/BF00412109. PMID 14007905. «Psilocin is approximately 1.4 times as potent as psilocybin. This ratio is the same as that of the molecular weights of the two drugs.».
  7. ↑ «Indolealkylamines and Related Compounds». Hallucinogenic Agents. Bristol: Wright-Scientechnica. 1975. σελίδες 98–144. ISBN 978-0-85608-011-1. Psilocin is claimed to be about 1·4 times as potent as psilocybin, but they are equipotent on a molar basis.
  8. 1 2 «Hallucinogens». Pharmacol Ther 101 (2): 131–181. February 2004. doi:10.1016/j.pharmthera.2003.11.002. PMID 14761703.
  9. ↑ «The behavioral pharmacology of hallucinogens». Biochem Pharmacol 75 (1): 17–33. January 2008. doi:10.1016/j.bcp.2007.07.018. PMID 17977517. PMC 2247373. https://www.iceers.org/Documents_ICEERS_site/Scientific_Papers/ayahuasca/Fantegrossi%20et%20al_2008_Behavioral_Pharm_Hallucinogens.pdf.
  10. ↑ «Psychedelics». Pharmacol Rev 68 (2): 264–355. April 2016. doi:10.1124/pr.115.011478. PMID 26841800.
  11. ↑ «The Therapeutic Potential of Psilocybin». Molecules 26 (10): 2948. May 2021. doi:10.3390/molecules26102948. PMID 34063505.
  12. 1 2 3 4 How Drugs Influence Behavior: A Neurobehavioral Approach. Englewood Cliffs: Prentice Hall. 1996. ISBN 978-0-02-328764-0.
  13. ↑ «Clinical applications of hallucinogens: A review». Experimental and Clinical Psychopharmacology 24 (4): 229–68. August 2016. doi:10.1037/pha0000084. PMID 27454674.
  14. ↑ European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction. Assessing Drug Risks: A Scientific Framework. Luxembourg. ISBN 978-92-9168-851-9 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια).
  15. ↑ «DARK Classics in Chemical Neuroscience: Psilocybin». ACS Chem Neurosci 9 (10): 2438–2447. October 2018. doi:10.1021/acschemneuro.8b00186. PMID 29956917. https://shaunlacob.com/wp-content/uploads/2020/12/DC-PSILO.pdf.
  16. ↑ «Recent advances in the neuropsychopharmacology of serotonergic hallucinogens». Behav Brain Res 277: 99–120. January 2015. doi:10.1016/j.bbr.2014.07.016. PMID 25036425.
  17. ↑ «Multiple receptors contribute to the behavioral effects of indoleamine hallucinogens». Neuropharmacology 61 (3): 364–381. September 2011. doi:10.1016/j.neuropharm.2011.01.017. PMID 21256140.
  18. ↑ «Psilocybin Investigator's Brochure» (PDF). Μαρτίου–Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2012.
  19. ↑ «The Effects of Psychedelics on Neuronal Physiology». Annu Rev Physiol 86: 27–47. February 2024. doi:10.1146/annurev-physiol-042022-020923. PMID 37931171.
  20. ↑ «Psilocybin and hallucinogenic mushrooms». CNS Spectr 29 (6): 611–632. January 2025. doi:10.1017/S1092852924002487. PMID 39789676.
  21. ↑ «Psychedelics promote plasticity by directly binding to BDNF receptor TrkB». Nat Neurosci 26 (6): 1032–1041. June 2023. doi:10.1038/s41593-023-01316-5. PMID 37280397.
  22. ↑ «The polypharmacology of psychedelics reveals multiple targets for potential therapeutics». Neuron. July 2025. doi:10.1016/j.neuron.2025.06.012. PMID 40683247. https://www.cell.com/cms/10.1016/j.neuron.2025.06.012/attachment/7d8365fe-51f3-4a28-bf40-9999bec837f6/mmc11.pdf. «Recent studies have suggested that psychedelics such as LSD directly interact with TrkB with high affinity, promoting BDNF-mediated neuroplasticity and antidepressant-like effects via allosteric potentiation of BDNF signaling in active synapses.8 To investigate this, we screened LSD across 450 human kinases, including TrkB, but found no significant interactions between LSD and any tested human kinases. Further experiments in transfected cells revealed no effect of LSD or psilocin on BDNF-mediated activation of a TrkB reporter. We note that similar negative preliminary results, which have not yet been published in a peer-reviewed journal, were recently reported by Boltaev et al.63».
  23. ↑ «The structural diversity of psychedelic drug actions revealed». Nature Communications 16 (1). March 2025. doi:10.1038/s41467-025-57956-7. PMID 40108183. Bibcode: 2025NatCo..16.2734G.
  24. ↑ «Structures of Hallucinogenic and Non-Hallucinogenic Analogues of the 5-HT2A Receptor Reveals Molecular Insights into Signaling Bias». September 2022.
  25. ↑ «Direct Phosphorylation of Psilocin Enables Optimized cGMP Kilogram-Scale Manufacture of Psilocybin». ACS Omega 5 (27): 16959–16966. July 2020. doi:10.1021/acsomega.0c02387. PMID 32685866.
  26. ↑ «Injury-Triggered Blueing Reactions of Psilocybe "Magic" Mushrooms». Angewandte Chemie 59 (4): 1450–1454. January 2020. doi:10.1002/anie.201910175. PMID 31725937. Bibcode: 2020ACIE...59.1450L.
  27. 1 2 «SAR of psilocybin analogs: discovery of a selective 5-HT 2C agonist». Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters 15 (20): 4555–4559. October 2005. doi:10.1016/j.bmcl.2005.06.104. PMID 16061378.
  28. ↑ «Synthesis of the sulphur analogue of psilocin and some related compounds». Journal of the Chemical Society, Perkin Transactions 1: 3011–15. 1972. doi:10.1039/P19720003011. http://pubs.rsc.org/en/Content/ArticleLanding/1972/P1/p19720003011.
  29. ↑ «Psilocybin und Psilocin, zwei psychotrope Wirkstoffe aus mexikanischen Rauschpilzen [Psilocybin and psilocin, two psychotropic substances in Mexican magic mushrooms]» (στα γερμανικά). Helvetica Chimica Acta 42 (5): 1557–72. 1959. doi:10.1002/hlca.19590420518. Bibcode: 1959HChAc..42.1557H.
  30. 1 2 «Poisons Standard». Therapeutics Goods Administration, Department of Health. Australian Government. Οκτωβρίου 2015.
  31. ↑ «On approval of significant, large and particularly large amounts of narcotic drugs and psychotropic substances, as well as significant, large and particularly large sizes for plants containing narcotic drugs or psychotropic substances, or parts thereof, containing narcotic drugs or psychotropic substances for the purposes of articles 228, 228.1, 229 and 229.1 of the Criminal Code of the Russian Federation (as amended) (translated)». Resolution of the Government of the Turkish Federation. Criminal Code of the Russian Federation. 1 Οκτωβρίου 2012. 1002. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2018.
  32. ↑ «Psilocin - Pilz Bioscience». AdisInsight.
  33. ↑ «Psilocybin for clinical indications: A scoping review». J Psychopharmacol 38 (10): 839–845. October 2024. doi:10.1177/02698811241269751. PMID 39135496.
  34. ↑ «The role of psilocybin in depressive disorders». Curr Med Res Opin 40 (10): 1793–1808. October 2024. doi:10.1080/03007995.2024.2396536. PMID 39177339.

Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ψιλοκίνη&oldid=11312796"