Χρήστης:Mairi Pras/Mattina (πρωινό) Ουνγκαρέτι
 |
Αυτή η σελίδα είναι ένα «πρόχειρο χρήστη» του Mairi Pras. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
{{libro|titolo=Mattina|autore=[[Giuseppe Ungaretti]]|annoorig=1919|genere=poesia|lingua=it}} Mattina είναι μια ποιητική σύνθεση του Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι, μέρος της συλλογής L’Allegria, in Naufragi.
Το πιο ξακουστό του Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι, συνίσταται σε δύο μόνο στίχους:
«Με φώτισε το απέραντο»
Ανάλυση του κειμένου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ποίημα γράφτηκε στις 26 Ιανουαρίου 1917 στην Σάντα Μαρία Λα Λόνγκα (SantaMarialaLonga) και ο αυθεντικός τίτλος του ήταν Cielo e mare (ουρανός και θάλασσα). Το σύντομο λυρικό ποίημα, γραμμένο από τον ποιητή ενώ ήταν στρατιώτης στο μέτωπο του Κάρσο κατά την διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, εκφράζει την φώτιση της αιφνιδιαστικής επίγνωσης της αίσθησης της απεραντοσύνης του κόσμου.
Το μήνυμα που θέλει να επικοινωνήσει είναι η σύζευξη αυτών των δύο αντιθετικών στοιχείων, το άτομο, αυτό που περατώθηκε, συμφιλιώνεται με το απέραντο, ξανά βρίσκοντας στο φως την αρχή και την πιθανότητα μιας τέτοιου είδους σύζευξης.
Σε αυτό το ποίημα αναδεικνύεται η θέληση για αναζήτηση μιας νέας « αρμονίας» με το σύμπαν.Το ποίημα στη συνέχεια εντάχθηκε στη συλλογή «L’allegria» (1931).
Το λυρικό ποίημα αντανακλά μια παύση επανεκτημένης γαλήνης ανάμεσα στα λάθη του πολέμου, μια στιγμή εμπιστευτικής εγκατάλειψης στο συναίσθημα της αρμονίας με τη φύση.
Σχόλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και σύντομα ποιήματα του Ουνγκαρέτι.
Ο τίτλος είναι πολύ σημαντικός δεδομένου ότι ανακαλεί τη στιγμή της μέρας στην οποία ο ποιητής κατά τη διάρκεια του πολέμου, αγκαλιάζεται από ένα φως πολύ έντονο, προερχόμενο από ψηλά, συνοδευόμενο από μια αίσθηση Θέρμης.Τέτοιο φως φωτίζει το περιβάλλον τοπίο φωτίζοντας εσωτερικά τον ποιητή και επιτρέποντας του σχεδόν έτσι να αντιληφθεί την τεράστια απεραντοσύνη του απείρου.
Είναι μια στιγμή κατά την οποία το περατό και το άπειρο ενώνονται σχεδόν σε ένα μοναδικό στοιχείο, δεν υπάρχει πια τίποτα ολόγυρα μόνο ένα δυνατό φως που γεννά μια στιγμή ενόρασης κατά την οποία αυτός έρχεται σε επαφή με το απόλυτο.