Ντίρντρι ΜακΚλόσκι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ινστιτούτο Cato[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ινστιτούτο Κέιτο (Cato Institute) είναι μία αμερικανική φιλελεύθερη δεξαμενή σκέψης που εδρεύει στην Ουάσιγκτον. Αρχικά ιδρύθηκε ως «Ίδρυμα Charles Koch» το 1974 από τους Εντ Κρέιν (Ed Crane), Μάρεϊ Ρόθμπαρντ και Τσαρλς Κοχ (Charles Koch)^[1], πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου και διευθύνοντα σύμβουλο του ομίλου Βιομηχανιών Koch^{[nb 1]}. Tον Ιούλιο του 1976 άλλαξαν το όνομα σε Cato Institute^[1]^[2]. Το Ίδρυμα Κέιτο ιδρύθηκε για να επικεντρωθεί στη δημόσια υπεράσπιση, έκθεση στα μέσα ενημέρωσης και επιρροή στην κοινωνία^[3]. Σύμφωνα με την έκθεση του 2011 "Global Go To Think Tank Index Report" (Δεξαμενές Σκέψης και Προγράμματα της Κοινωνίας των Πολιτών, Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια), το Κέιτο είναι στην 14η θέση στις «Τριάντα Κορυφαίες Δεξαμενές Σκέψης Παγκοσμίως» και στην 6η θέση στις «Κορυφαίες Πενήντα Δεξαμενές Σκέψης στις Ηνωμένες Πολιτείες»^[4].

Η ιστοσελίδα του Ινστιτούτου αναφέρει: «Η αποστολή του Ινστιτούτου Κέιτο είναι να δημιουργήσει, να διαδώσει και να αυξήσει την κατανόηση των δημόσιων πολιτικών με βάση τις αρχές της ατομικής ελευθερίας, την περιορισμένη κυβέρνηση, τις ελεύθερες αγορές, και την ειρήνη^[5]».

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Iνστιτούτο ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1974 στην Ουιτσίτα του Κάνσας και χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον Charles G. Koch^[6]. Στα άλλα μέλη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου περιλαμβάνονται ο συνιδρυτής Μάρεϊ Ρόθμπαρντ, ο ελευθεριακός λόγιος Earl Ravenal, και οι επιχειρηματίες Sam H. Husbands Jr. και ο David H. Padden^[1]^[7]. Μετά από πρόταση του Ρόθμπαρντ^[7], το ίδρυμα άλλαξε το όνομά του το 1976 σε Cato Institute από τις «Επιστολές του Κάτωνα», μια σειρά Βρετανικών δοκιμίων που γράφτηκαν στις αρχές του 18ου αιώνα από τον John Trenchard και τον Thomas Gordon^[8]^[9].

Το Cato μεταφέρθηκε πρώτα στο Σαν Φρανσίσκο, της Καλιφόρνια το 1977, στη συνέχεια στην Ουάσιγκτον το 1981, εγκαταστάθηκε αρχικά σε ένα ιστορικό σπίτι στο Λόφο του Καπιτωλίου. [15] (p446) Το Ινστιτούτο μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο Massachusetts Avenue το 1993.Το Ινστιτούτο Cato κατετάγη πέμπτο στον κόσμο ως δεξαμενή σκέψης για το 2009, σε μια μελέτη για τις δεξαμενές σκέψης από τον James G. McGann, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, που βασίζεται στο κριτήριο της αριστείας στην « αυστηρή παραγωγή και τις σχετικές έρευνες, εκδόσεις και προγράμματα σε έναν ή περισσότερους ουσιώδεις τομείς έρευνας ». [16]

Δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διάφορα προγράμματα του Ινστιτούτου Cato αξιολογήθηκαν θετικά σε έρευνα τη οποία δημοσίευσε το 2012 το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.[9]

Δημοσιεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ινστιτούτο Cato δημοσιεύει πολυάριθμες μελέτες πολιτικής, ενημερωτικά άρθρα, περιοδικά και βιβλία. Τα ακαδημαϊκά περιοδικά με σύστημα κριτών περιλαμβάνουν το Cato Journal[17][18][19] και το Regulation.[20][21][22] Μεταξύ των υπολοίπων συγκαταλέγονται τα Cato's Letter,[23] Cato Supreme Court Review,[24] και Cato Policy Report.[25] Το Ινστιτούτο Cato εξέδιδε το Inquiry Magazine από το 1977 ως το 1982 (πριν το μεταφέρει στο Libertarian Review Foundation)[26] καθώς και το Literature of Liberty από το 1978 έως το 1979 (πριν το μεταφέρει στο Institute for Humane Studies).[27] Μεταξύ των αξιοσημείωτων συγγραμμάτων του Ινστιτούτου Cato και του ακαδημαϊκού του προσωπικού, περιλαμβάνονται τα: • Υπέρ του Παγκόσμιου Καπιταλισμού • Η Βελτίωση της Παγκόσμιας Κατάστασης • Αποκαθιστώντας το Χαμένο Σύνταγμα

Προγράμματα του Παγκοσμίου Ιστού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από το να διατηρεί τη δική του ιστοσελίδα στα Αγγλικά και στα Ισπανικά,[28] το Ινστιτούτο Cato διατηρεί ιστοσελίδες οι οποίες εστιάζουν στα ακόλουθα θέματα: • "Μειώνοντας το μέγεθος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης " περιλαμβάνει δοκίμια όσον αφορά το μέγεθος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης των ΗΠΑ και συστάσεις για τον περιορισμό των διαφόρων προγραμμάτων.[29] • "Libertarianism.org" είναι μία ιστοσελίδα με θέμα τη θεωρία και την πρακτική του φιλελευθερισμού (libertarianism). • Cato Unbound, μία έκδοση αποκλειστικώς στο διαδίκτυο, στην οποία παρατίθεται κάθε μήνα μία πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ τεσσάρων ατόμων. Η συζήτηση αρχίζει με ένα κύριο δοκίμιο, το οποίο ακολουθείται από απαντητικά δοκίμια τριών άλλων συγγραφέων. Κατόπιν και οι τέσσερεις συμμετέχοντες μπορούν να γράψουν όσες απαντήσεις και ανταπαντήσεις επιθυμούν κατά τη διάρκεια ενός μήνα. • Ο ιστότοπος "PoliceMisconduct.net" περιλαμβάνει αναφορές και θέματα της δράσης του Ινστιτούτου Cato's για την κακή συμπεριφορά της εθνικής αστυνομίας..[30] • "Overlawyered" είναι ένα νομικό μπλογκ με θέμα την μεταρρύθμιση της αδικοπραξίας το οποίο το διαχειρίζεται ο συγγραφέας Walter Olson. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία επιχορηγούνται από το Ινστιτούτο Cato περιλαμβάνουν τα "Ημερήσια Podcasts" (μέσω του iTunes και RSS), καθώς και σελίδες στο Facebook, Twitter, Google+, και YouTube.[31] Συνέδρια[edit] Μεταξύ των ομιλητών στα συνέδρια του Ινστιτούτου Cato συγκαταλέγονται οι πρόεδροι της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Άλαν Γκρήνσπαν και Μπεν Μπερνάνκι καθώς και ο εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ροντρίγκο ντε Ράτο.[32][33][34] Το 2009 μίλησε σε ένα συνέδριο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τσεχίας Βάσλαβ Κλάους.[35]

Ιδεολογικές σχέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συντηρητισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ινστιτούτο Κάτο επίσημα αρνείται τον χαρακτηρισμό που του αποδίδεται ως μέρους του συντηρητικού κινήματος, επειδή το επίθετο «συντηρητικός» δίνει την αίσθηση της απροθυμίας κάποιου να αλλάξει, δηλώνει μια επιθυμία να διατηρηθεί το κατεστημένο.

Οι ακαδημαϊκοί του Κάτο, Τζιν Χίλι και Τιμ Λίντς ήταν επικριτικοί σε σχέση με την διεύρυνση της εκτελεστικής εξουσίας υπό τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Το 2006 και το 2007, το Κάτο δημοσίευσε δύο βιβλία τα οποία ασκούσαν κριτική στην εγκατάλειψη εκ μέρους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ιδεωδών του περιορισμένου κράτους, τα οποία και τους οδήγησαν στην εξουσία το 1994. Από την πλευρά τους, μόνο μια μειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο υποστήριξαν το 2005 την πρόταση του Προέδρου Τζορτζ Μπους να ιδιωτικοποιήσει μερικώς την κοινωνική ασφάλιση, μια ιδέα που υποστηρίζεται έντονα από το Ινστιτούτο. Και στο 109ο Συνέδριο, το σχέδιο για την μετανάστευση του Προέδρου Μπους - το οποίο βασίστηκε σε μια πρόταση του ακαδημαϊκού του Κάτο, Νταν Γκρίζουολντ, αποσύρθηκε (;), λόγω της ενδεχόμενης αντιπολίτευσης των συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων του Κογκρέσου.

Μερικοί ακαδημαϊκοί του Κάτο διαφωνούν με τους συντηρητικούς σχετικά με την απελευθέρωση των ναρκωτικών, τη φιλελεύθερη μεταναστευτική πολιτική, την ενεργειακή πολιτική και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ -συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης της πολιτικής στο στρατό με την ονομασία «μη ρωτάς, μη λες». Ο πρώην Πρόεδρος του Κάτο, Εντ Κρέιν, είχε μια ιδιαίτερη αντιπάθεια προς το νεοσυντηρητισμό. Σε ένα άρθρο που έγραψε μαζί με τον Επίτιμο Πρόεδρο του Ινστιτούτου Κάτο το 2003, Ουίλιαμ Α. Νισκάνεν, αναφέρθηκε στον νεοσυντηρητισμό ως μια «ιδιαίτερη απειλή για την ελευθερία, ίσως μεγαλύτερη από ό, τι οι ιδεολογικά ξεπερασμένες ιδέες του αριστερού φιλελευθερισμού». Το 1995, ο Κρέιν έγραψε ότι οι νεοσυντηρητικοί «έχουν ουσιαστικά μια ευνοϊκή στάση απέναντι στο κράτος», την οποία ο Κρέιν θεωρεί αντίθετη προς τα ιδεώδη της ατομικής ελευθερίας. Το 2004, η ομάδα εξωτερικής πολιτικής του Ινστιτούτου Κάτο επέκρινε τη νεοσυντηρητική εξωτερική πολιτική, μολονότι η αντιπολίτευση στη νεοσυντηρητική εξωτερική πολιτική δεν υπήρξε πάντα ομοιόμορφη.

Επιλεγμένες θέσεις των ακαδημαϊκών του Ινστιτούτου Κάτο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί ακαδημαϊκοί του Κάτο υποστηρίζουν τις πολιτικές ελευθερίες, τις φιλελεύθερες πολιτικές μετανάστευσης, την απελευθέρωση των ναρκωτικών και την κατάργηση της πολιτικής στον αμερικανικό στρατό με την ονομασία «μη ρωτάς, μη λες» καθώς και όλων των νόμων που θέτουν περιορισμούς στην συναινετική σεξουαλική δραστηριότητα.

Το 2006, ο Μάρκος Μουλίτσας της Daily Kos πρότεινε τον όρο «Φιλελεύθερος Δημοκράτης» για να περιγράψει τη συγκεκριμένη φιλελεύθερη θέση του, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να είναι σύμμαχοι του Δημοκρατικού Κόμματος. Απαντώντας, ο αντιπρόεδρος του Κάτο για την έρευνα Μπρινκ Λίντσι συμφώνησε ότι οι ελευθεριακοί και οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να βλέπουν ο ένας τον άλλο ως φυσικοί ιδεολογικοί σύμμαχοι, και σημείωσε τις συνεχείς διαφορές μεταξύ των κυρίαρχων φιλελεύθερων απόψεων σχετικά με την οικονομική πολιτική και της «φιλοσοφίας του Τζέφερσον» του Ινστιτούτου Κάτο. Το Κάτο έχει δηλώσει στη σελίδα του στην ενότητα «Σχετικά με το Κάτο»: Η φιλοσοφία του Τζέφερσον που κυριαρχεί στο έργο του Κάτο τείνει όλο και περισσότερο να ονομάζεται «φιλελευθερισμός» ή «φιλελευθερισμός της αγοράς». Συνδυάζει την εκτίμηση για την επιχειρηματικότητα, τη διαδικασία της αγοράς και τη μείωση των φόρων με αυστηρό σεβασμό των πολιτικών ελευθεριών και σκεπτικισμό σε ό,τι αφορά τα οφέλη τόσο του κράτους πρόνοιας και του ξένου στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού.

Αντικειμενισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σχέση μεταξύ του Ινστιτούτου Κάτο και του Ινστιτούτου Άυν Ραντ βελτιώθηκε μετά το διορισμό του νέου προέδρου του Κάτο Τζων Α. Αλισον IV το 2012. Είναι πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Άυν Ραντ και φέρεται να είναι ένας «ζηλωτής» της Ραντ που έχει προωθήσει την ανάγνωση των βιβλίων της σε κολέγια σε όλη τη χώρα.

Θέσεις του Κάτο για πολιτικές και πολιτικά ζητήματα

Ορισμένοι συγγραφείς του Κάτο υποστηρίζουν πολιτικές που προωθούν "ατομική ελευθερία, μικρότερο κράτος, ελεύθερη αγορά, και ειρήνη". Είναι ελευθεριακοί στις πολιτικές τους θέσεις, γενικώς υπερασπιζόμενοι περιορισμύς στην κρατική παρέμβαση σε εσωτερική, κοινωνική και οικονομική πολιτική και μειωμένη στρατιωτική και πολιτική παρέμβαση παγκοσμίως. Ο αρθρογράφος Ezra Klein αναφέρθηκε στο Κάτο ως ακομμάτιστο, λέγοντας ότι είναι ο "πρωταρχικός υπερασπιστής των αρχών του μικρού κράτους στον αμερικανικό κόσμο" και "υπερασπίζεται αυτές τις αρχές όταν οι Δημοκρατικοί είναι στην εξουσία και όταν οι Ρεπουμπλικανοί είναι στην εξουσία".[55]

Συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής που προωθούν οι συγγραφείς του Κάτο περιλαμβάνουν μέτρα όπως η κατάργηση τπυ κατώτατου μισθού, [56] και της πρακτικής της θετικής διάκρισης. [57]

Ο Eric Lichtblau θεωρεί ότι το Κάτο είναι σήμερα "ένας από τους ευρέως αναφερθέντες οργανισμούς".[58]

Περί εξωτερικής πολιτικής

Οι απόψεις του Κάτο περί μη παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής και η έντονη υποστήριξη για πολιτικές ελευθερίες συχνά ωθούν τους συντάκτες του να ασκούν κριτική στους έχοντες εξουσία, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Οι συγγραφείς του Κάτο αντιτάχθηκαν στις επιχειρήσεις του Προέδρου Τζωρτζ Μπους στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 (μια θέση που τις κόστισε περίπου $1,000,000 σε χρηματοδότηση, [15] (p.154), στις επεμβάσεις του Προέδρου Μπιλ Κλίντον στην Αϊτή και το Κόσοβο καθώς και στην εισβολή στο Ιράκ το 2003 επί προεδρίας Τζωρτζ Μπους του νεώτερου.

Ως απάντηση στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, οι συγγραφείς του Κάτο τάχθηκαν υπέρ της αφαίρεσης της Al Qaeda και του καθεστώτος των Ταλιμπάν, αλλά κατά της αόριστης στρατιωτικής κατοχής του Αφγανιστάν. [59]

Ο Ted Galen Carpenter, αντιπρόεδρος των Μελετών Αμυντικής Εξωτερικής Πολιτικής του Κάτο, άσκησε κριτική σε πολλά από τα επικρατέστερα επιχειρήματα υπέρ της εισβολής του 2003 στο Ιράκ. Ένας από τους πρώτους επικριτές του πολέμου ο Carpenter έγραψε τον Ιανουάριο του 2002:" Το να διώξουμε τον Σαντάμ θα καταστήσει την Ουάσινγκτον υπεύθυνη για το πολιτικό μελλον του Ιράκ και θα μπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια ατέρμονη αποστολή οικοδόμησης του έθνους που θα ταλανίζεται από δυσεπίλυτα προβλήματα."[60] Ο Carpenter προέβλεψε επίσης:" Υπάρχει κυριώτερα το ζήτημα που θίγεται από δυο τοπικά αποσχιστικά κινήματα: των Κούρδων στον βορρά και των Σιιτών στο Νότο."[60] Ο διευθυντής των Μελετών Εξωτερικής Πολιτικής του Κάτο, Christopher Preble, υποστήριξε στο έργο του "Το Πρόβλημα της Εξουσίας: Πώς η αμερικανική στρατιωτική ηγεμονία μας κάνει λιγότερο ασφαλείς, λιγότερο ευημερείς και λιγότερο ελεύθερους" ότι η θέση της Αμερικής ως υπερδύναμης δίχως αντίπαλο θέτει σε πειρασμό την διοίκηση να υπερβαίνει μονίμως και να επαναπροσδιοίζει ευρύτερα το "εθνικό συμφέρον".[61]

Ο Preble έχει αναφέρει οτι η "κάμπανια φόβου" για να προστατευθούν οι αμυντικές δαπάνες από περικοπές υπό τον Νόμο του Ελέγχου Προϋπολογισμού του 2011 έχει αποτύχει.

Περί εσωτερικών ζητημάτων

Το Κάτο έχει ασκήσει δριμεία κριτική στη συμφωνία του 1998 που υπέγραψαν πολλές πολιτείες των ΗΠΑ με την καπνοβιομηχανία. .[63] Το 2004, ο συγγραφέας του Κάτο Daniel Griswold έγραψε υπέρ του προέδρου Τζωρτζ Μπους και της αποτυχημένης πρότασής του να χορηγήσει προσωρινές άδειες εργασίας σε εργάτες που είναι κατά άλλα χωρίς χαρτιά οι οποίες θα είχαν δώσει περιορισμένη παραμονή με σκοπό την εργασία στις Ηνωμένες Πολιτείες.[64]

Το Ινστιτούτο Κάτο εξέδωσε μια μελέτη που πρότεινε μια τροποποίηση στο αμερικανικό σύνταγμα για βέτο σε ισορροπημένο προϋπολογισμό.[65]

Το 2003, το Κάτο κατέθεσε μια διάδικη πραγματεία υπέρ της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο Lawrence v. Texas, που πάταξε τους πολιτειακούς νόμους που απαγόρευαν ιδιωτικές μη εμπορικές σχέσεις μεταξύ συναινούντων ενηλίκων ομοφύλων. Το Κάτο αναφέρθηκε στην 14η Τροποποίηση, μεταξύ άλλων ως την πηγή της υποστήριξής του για την απόφαση. Η διάδικη πραγματεία αναφέρθηκε στην πλειοψηφούσα γνώμη του δικαστή Κένεντυ για το Δικαστήριο.[66]

Το 2006, το Κάτο εξέδωσε μια Ανάλυση Πολιτικών ασκώντας κριτική στην Ομοσπονδιακή Τροποποίηση για τον Γάμο λέγοντας πως ήταν ανώφελη, αντιφεντεραλιστική και αντιδημοκρατική. [67] Η τροποποίηση θα άλλαζε το αμερικανικό σύνταγμα ώστε να απαγορεύεται ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών. Και στις δύο βουλές του Κονγκρέσου απέτυχε.

Οξεία κριτική έχει ασκηθεί από συγγραφείς του Κάτο και στην αμερικανική πολιτική για τα ναρκωτικά και την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής επιβολής του νόμου.[68] Επιπλέον, το Ινστιτούτο τίθεται κατά των απαγορεύσεων καπνίσματος [69] και της υποχρεωτικής χρήσης της ζώνης ασφαλείας.[70]

Κριτική στην εταιρική πρόνοια

Το 2004, το Ινστιτούτο εξέδωσε ένα κείμενο που υποστήριζε την "επανεισαγωγή ναρκωτικών".[71] Το Κάτο έχει εκδώσει ποικίλες μελέτες ασκώντας κριτική σε αυτό που αποκαλεί "εταιρική πρόνοια", την πρακτική των δημοσίων υπαλλήλων να συγκεντρώνουν φορεισπράξεις, συνήθως μέσω στοχευμένων δαπανών του προϋπολογισμού, σε εταιρικά συμφέροντα με πολιτικές διασυνδέσεις[72][73][74][75].

Ο Ed Crane και ο διευθυντής του Sierra Club Carl Pope συνέταξαν το 2002 ένα κύριο άρθρο στην the Washington Post καλώντας να εγκαταληφθεί το ενεργειακό νομοσχέδιο των Ρεπουμπλικανών, υποσηρίζοντας ότι είχε καταστεί πολύ προσοδοφόρο για τα λόμπι της Ουάσινγκτον.[76] Το 2005, ξανά, ο συγγραφέας του Κάτο Jerry Taylor συνεργάστηκε με τον Daniel Becker από το Sierra Club για να επιτεθούν στο Νομοσχέδιο Ενέργειας των Ρεπουμπλικανών ως δωρεά σε εταιρικά συμφέροντα.[77]

Περί θεμάτων πνευματικών δικαιωμάτων

Μια μελέτη του 2006 επιτέθηκε στο Digital Millennium Copyright Act.[78]

Ως προς την περιβαλλοντική πολιτική

Οι επιστήμονες του Κάτο έχουν γράψει εκτεταμένα για ζητήματα περιβάλλοντος, μεταξύ των οποίων η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και η ενεργειακή πολιτική. Το Ινστιτούτο Κάτο καταγράφει την «Ενέργεια και το Περιβάλλον» ως μία από τις 13 σημαντικότερες «ερευνητικές θεματικές» του και την υπερθέρμανση του πλανήτη ως ένα από τα 6 υπο-θέματα κάτω από τον παραπάνω τίτλο. Το Ινστιτούτο έχει εκδώσει πάνω από δύο δωδεκάδες μελέτες για ενεργειακά και περιβαλλοντικά θέματα τα πρόσφατα χρόνια.

Μερικοί ειδικοί, στους οποίους περιλαμβάνονται και συγγραφείς στους οποίους έχει γίνει αναφορά από το Politifact.com και το Scientific American, έχουν ασκήσει κριτική στην έρευνα του Κάτο για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Το Κάτο έχει διεξαγάγει μια σειρά από ενημερωτικές εκδηλώσεις για την υπερθέρμανση του πλανήτη με ομιλητές πρόσωπα που αμφισβητούν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Το Δεκέμβριο του 2003 οι ομιλητές περιελάμβαναν τον Πάτρικ Μάικλς, τον Ρόμπερτ Μπώλλινγ και τον Τζων Κρίστυ. Ο Μάικλς, ο Μπώλλινγκ και ο Κρίστυ συμφωνούν μεταξύ τους ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη πράγματι συσχετίζεται σε κάποιο βαθμό με την ανθρώπινη δραστηριότητα αλλά ότι κάποιοι επιστήμονες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν τονίσει υπερβολικά τον κίνδυνο. Το Ινστιτούτο Κάτο έχει επίσης ασκήσει κριτική σε πολιτικές προσπάθειες για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως ακριβές και αναποτελεσματικές:

Κανένας γνωστός μηχανισμός δεν μπορεί να σταματήσει την υπερθέρμανση του πλανήτη. Διεθνείς συμφωνίες, όπως το Πρωτόκολλο του Κυότο στη Σύμβαση-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή, δεν θα είχαν επηρέαζαν κατά τρόπο αντιληπτό τη μέση θερμοκρασία εντός οποιουδήποτε χρονικού πλαισίου για πολιτική (επί παραδείγματι εντός 50 ετών ή κάτι αντίστοιχο), ακόμη κι εάν οι όροι τους ετηρούντο πλήρως.

Απαντώντας στην Αναφορά του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Παρατηρητηρίου το Μάιο του 2003, η οποία συνέδεε την κλιματική αλλαγή με ακραία καιρικά φαινόμενα, ο επιστήμονας του Κάτο Τζέρρυ Ταίηλορ είπε:

Είναι λάθος. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο ότι αυξάνονται τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Κανένα. Το επιχείρημα ότι όλο και περισσότερες υλικές ζημίες, υπολογιζόμενες σε δολλάρια, συσσωρεύονται, απλώς αντανακλά ότι έχουμε δημιουργήσει περισσότερο πλούτο.

Τρεις από τους πέντε «Αμβισβητίες της Υπερθέρμανσης του Πλανήτη», των οποίων έλαβε συνέντευξη η εκπομπή Frontiline του καναλιού PBS είχαν χρηματοδοτηθεί ή είχαν κάποιαν άλλη θεσμική σχέση με το Ινστιτούτο. Το Κάτο έχει συχνά επικρίνει τη στάση του Αλ Γκορ στο ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και συμφώνησαν με την επιφυλακτική στάση της κυβέρνησης Μπους απέναντι στα πρωτόκολλα του Κυότο.

Οι επιστήμονες του Κάτο ήσαν επίσης επικριτικοί και απέναντι στις απόψεις της κυβέρνησης Μπους για την ενεργειακή πολιτική. Το 2003 οι επιστήμονες του Κάτο Τζέρρυ Ταίηλορ και Πήτερ Βαν Ντόρεν κατήγγειλαν έντονα το ρεπουμπλικανικό ενεργειακό νομοσχέδιο ως «εκατοντάδες σελίδες εταιρικής ενίσχυσης, συμβολικών χειρονομικών, υποσχέσεων άνευ περιεχομένου και ξοδέματος σε άχρηστα έργα». Επίσης, αντέδρασαν στις εκκλήσεις του πρώην προέδρου για μεγαλύτερες επιδοτήσεις στην αιθανόλη.

Σε σχέση με τη ρήτρα περί απαλλοτριώσεων του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών και την περιβαλλοντική προστασία, οι ελευθεριακοί που σχετίζονται με το Κάτο ισχυρίζονται ότι το Σύνταγμα δεν επαρκεί για να εγγυηθεί την προστασία των ατομικών περιουσιακών δικαιωμάτων.

Άλλοι σχολιασμοί προεδρικών διακυβερνήσεων

Διακυβέρνηση Τζωρτζ Γ. Μπους

Οι επιστήμονες του Κάτο ήσαν επικριτική της ρεπουμπλικανικής διακυβέρνησης του Τζωρτζ Γ. Μπους (2001-2009) για αρκετά ζητήματα, όπως η παιδεία και οι υπερβολικές κυβερνητικές δαπάνες. Σε άλλα θέματα, υποστήριξαν πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Μπους, κυρίως στην υγειονομική περίθαλψη, την κοινωνική ασφάλιση, την υπερθέρμανση του πλανήτη, τη φορολογική πολιτική και τη μετανάστευση.

Σχολιασμοί κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2008

Κατά την προεκλογική εκστρατεία για την εκλογή Προέδρου των Η.Π.Α. το 2008 οι επιστήμονες του Κάτο άσκησαν κριτική προς αμφοτέρους τους υποψηφίους των μεγάλων κομμάτων, τον Τζων ΜακΚαίην και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Διακυβέρνηση Μπαράκ Ομπάμα

Το Κάτο έχει επικρίνει τη στάση του Προέδρου Ομπάμα σε ζητήματα όπως η οικονομική ενίσχυση μέσω ελλειμμάτων, η αναμόρφωση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, η εξωτερική πολιτική και τα ζητήματα που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, ενώ υποστήριξαν τη θέση του στην απάλειψη της πολιτικής «Μη ρωτάς και μη λες» (για το σεξουαλικό προσανατολισμό των μελών των ενόπλων δυνάμεων) και τη φιλελεύθερη μεταναστευτική πολιτική.

Funding and structure The Cato Institute is classified as a 501(c)(3) organization under U.S. Internal Revenue Code. The Institute performs no contract research and does not accept government funding. For revenue, the Institute is largely dependent on private contributions. According to its annual report, the Cato Institute had fiscal year 2008 income of $24 million. The report notes that 77% of Cato's income that year came from individual contributions, 13% from foundations, 2% from corporations, and 8% from "program and other income" (e.g., publication sales, program fees).[103]

Χρηματοδότηση και δομή Το Ινστιτούτο Κάτων έχει ταξινομηθεί ως Μη Φορολογούμενος Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός (501c) στα πλαίσια της φορολογικής νομοθεσίας των ΗΠΑ (Κώδικας Εσωτερικού Εισοδήματος). Το Ινστιτούτο δεν εκτελεί καμία έρευνα επί συμβάσει και δεν δέχεται χρηματοδότηση από την κυβέρνηση. Για τα έσοδά του, το Ινστιτούτο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από ιδιωτικές συνεισφορές. Σύμφωνα με τις ετήσιες οικονομικές καταστάσεις, το Ινστιτούτο Κάτων είχε το οικονομικό έτος 2008 έσοδα 24 εκ. $. Η έκθεση σημειώνει ότι το 77% των εσόδων του Κάτονα εκείνο το έτος προήλθαν από ατομικές εισφορές, 13% από ιδρύματα, 2% από επιχειρήσεις, και 8% από το "πρόγραμμα και άλλα έσοδα" (π.χ., πωλήσεις εκδόσεων, αμοιβές προγράμματος). [103]

Shareholder dispute According to an agreement signed in 1977, there were to be four shareholders of the Cato Institute. They were Charles and David H. Koch, Ed Crane,[104] and William A. Niskanen. Niskanen died in October 2011.[105] In March 2012, a dispute broke out over the ownership of Niskanen's shares.[104][105] Charles and David Koch filed suit in Kansas, seeking to void his shareholder seat. The Kochs argued that Niskanen’s shares should first be offered to the board of the Institute, and then to the remaining shareholders.[106] Διένεξη ανάμεσα στους μετόχους Σύμφωνα με μια συμφωνία που υπεγράφη το 1977, θα υπήρχαν τέσσερις μέτοχοι στο Ινστιτούτο Κάτων. Ήταν οι Τσαρλς και Ντέιβιντ Χάμιλτον Κοχ, Εντ Κρέιν, [104] και Γουίλιαμ A. Νισκάνεν. Ο Νισκάνεν πέθανε τον Οκτώβριο του 2011. [105] Τον Μάρτιο του 2012, ξέσπασε μια διαμάχη για την κυριότητα των μετοχών του Νισκάνεν. [104] [105] Οι Τσαρλς και Ντέιβιντ Κοχ κατέθεσαν αγωγή στο Κάνσας, επιδιώκοντας να ακυρώσουν την μετοχική του έδρα. Οι Κοχ υποστήριξαν ότι οι μετοχές του Νισκάνεν θα έπρεπε να προσφερθούν πρώτα στο διοικητικό συμβούλιο του Ινστιτούτου, και στη συνέχεια στους υπόλοιπους μετόχους. [106]

Crane contended that Niskanen's share belonged to his widow, Kathryn Washburn, and that the move by the Kochs was an attempt to turn Cato into "some sort of auxiliary for the G.O.P.... It's detrimental to Cato, it's detrimental to Koch Industries, it's detrimental to the libertarian movement."[58]

Ο Κρέιν υποστήριξε ότι οι μετοχές του Νισκάνεν ανήκαν στη χήρα του, Κάθριν Γουόσμπερν, και ότι η κίνηση των Κοχ ήταν μια προσπάθεια να μετατρέψουν τον Κάτονα σε «ένα είδος υποβοηθήματος για το μέγα παλαιό κόμμα (ρεπουμπλικανικό κόμμα)... Είναι επιζήμια για τον Κάτονα, είναι επιζήμια για τις επιχειρήσεις των Κοχ, είναι επιζήμια για το φιλελεύθερο κίνημα». [58]

In June 2012, Cato announced an agreement in principle to settle the dispute by changing the institute's governing structure. Under the agreement, a board replaced the shareholders and Crane, who at the time was also Chief Executive Officer, retired. Former BB&T bank CEO John A. Allison IV replaced him.[107][108] The Koch brothers agreed to drop two lawsuits.[109] Τον Ιούνιο του 2012, ο Κάτονας ανακοίνωσε μια συμφωνία επί της αρχής για τη διευθέτηση της διένεξης, με αλλαγή της διοικητικής δομής του Ινστιτούτου. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, ένα διοικητικό συμβούλιο αντικατέστησε τους μετόχους και ο Κρέιν, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν επίσης, Διευθύνων Σύμβουλος, αποσύρθηκε. Ο πρώην Δ.Σ. της τράπεζας BB&T, Τζων Α. Άλισον ο 4ος τον αντικατέστησε. [107] [108] Οι αδελφοί Κοχ συμφώνησαν να αποσύρουν δύο αγωγές. [109]

Foundation support In 2008 Cato received 13% of its support from foundations.[103] In 2010, Cato reported contributions by some 60 plus foundations[110] including: • Atlantic Philanthropies • Charles G. Koch Charitable Foundation • Earhart Foundation • JM Foundation, founded by businessman Jeremiah Milbank • John M. Olin Foundation, Inc. • Claude R. Lambe Charitable Foundation • Lynde and Harry Bradley Foundation • Castle Rock Foundation (formerly known as The Coors Foundation) • Scaife Foundations (Sarah Mellon Scaife, Carthage) • Ford Foundation Υποστήριξη από Ιδρύματα Το 2008 ο Κάτονας έλαβε 13% της υποστήριξης του από ιδρύματα. [103] Το 2010, ανέφερε εισφορές από περισσότερα από 60 ιδρύματα [110], συμπεριλαμβανομένων: • Ατλαντικές φιλανθρωπίες • Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Τσαρλς Κοχ • Ίδρυμα Earhart • Ίδρυμα JM, που ιδρύθηκε από τον επιχειρηματία Ιερεμία Μίλμπανκ • Ίδρυμα John M. Olin, Inc • Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Claude R. Lambe • Ίδρυμα Lynde και Harry Bradley • Ίδρυμα Castle Rock (παλαιότερα γνωστό ως The Coors Foundation) • Ιδρύματα Scaife (Sarah Mellon Scaife, Καρχηδόνα) • Ίδρυμα Ford Corporate support In 2011 Cato received just under 2% of its support from corporations. According to the group's annual report, the following corporations gave more than $5000:[111]

Εταιρική υποστήριξη Το 2011 ο Κάτονας έλαβε κάτι λιγότερο από το 2% της υποστήριξής του από επιχειρήσεις. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ομίλου, οι ακόλουθες εταιρείες έδωσαν πάνω από $ 5,000: [111]

• Atlantic Trust Co • BB&T • CME Group • Google • K12 Management • MAZDA North America • OLCIO International • Reynolds American • Whole Foods Market

Criticism of corporate support to Cato

	This section requires expansion. (July 2012)

The advocacy group Americans for Nonsmokers' Rights accused Cato of being too tied to tobacco industry corporate funders. They reported that Cato received funding from Philip Morris and other tobacco companies in the 1990s and that at one point Rupert Murdoch served on the boards of directors of both Cato and Philip Morris.[112]

Κριτική της εταιρικής υποστήριξης στον Κάτονα

Αυτό το τμήμα χρειάζεται επέκταση. (Ιούλιος 2012)

Η ομάδα υπεράσπισης “Αμερικανοί για τα δικαιώματα των μη καπνιστών” κατηγόρησε τον Κάτονα για υπερβολική στήριξη στην χρηματοδότηση από καπνοβιομηχανίες. Ανέφεραν ότι ο Κάτονας έλαβε χρηματοδότηση από την Philip Morris και άλλες εταιρείες καπνού στη δεκαετία του 1990 και ότι σε ένα σημείο ο Rupert Murdoch διατέλεσε ταυτόχρονα στα διοικητικά συμβούλια του Κάτονα και της Philip Morris. [112]

Χόπε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χανς-Χέρμαν Χόπε (Γερμανός : [ˈhɔpə];, Γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1949) είναι ένας – γεννημένος στην Γερμανία – Αμερικανός πολιτκός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, θεωρητικός του φιλελευθερισμού και οικονομολόγος της Αυστριακής Σχολής. Επίτιμος καθηγητής του University of Nevada, Las Vegas στο Κολέγιο Διοίκησης και κάτοικος , σήμερα , της Κωνσταντινούπολης.

Ζωή και καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χόπε αναφερόταν στον Ρόθμπαρντ σαν δάσκαλο και μέντορά του Ο Χόπε γεννήθηκε στο Peine της π. Δυτικής Γερμανίας, ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές του σπουδές στο Universität des Saarlandes [8] και το MA και Phd του στο Goethe University, Frankfurt.[7]. Μετα-διδακτορικός σπουδαστής στο University of Michigan, στο Ann Arbor από το 1976 ως το 1978 και του απονεμήθηκε η Υφηγεσία (;) στην Θεμελίωση της Κοινωνιολογίας και της Οικονομίας από το Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης το 1981. Από το 1989 [9] μέχρι την συνταξιοδότησή του το 2008 [2] ο Χόπε ήταν Καθηγητής στην Σχολή Διοίκησης του Πανεπιστημίου της Νεβάδα, Λας Βέγκας. Διακεκριμένο μέλος του Ινστιτούτου Λούντβιχ Φον Μίζες, το οποίο έχει εκδώσει τα περισσότερα από τα έργα του, και επιμελήθηκε διάφορες περιοδικές εκδόσεις του Ινστιτούτου Φον Μίζες [10].

Ο Χόπε είχε δηλώσει πως ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ ήταν ο “κύριος δάσκαλος και μέντοράς του” [2]. Αφού διάβασε πολλά από τα έργα του Ρόθμπαρντ και προσηλυτίστηκε στις πολιτικές του απόψεις , μετακόμισε από την Γερμανία στην Νέα Υόρκη για να βρεθεί μαζί με τον Ρόθμπαρντ και κατόπιν τον ακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα, Λας Βέγκας, “ζώντας και δουλεύοντας δίπλα του, με σταθερή και προσωπική σχέση μαζί του.” Σύμφωνα με τον Χόπε από το 1985 μέχρι τον θάνατο του Ρόθμπαρντ , το 1995, ο Χόπε θεωρούσε τον Ρόθμπαρντ ως τον “αγαπητό του πατέρα.” [11]

Κοινωνία ατομικής Περιουσίας και Ελευθερίας Property and Freedom Society[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2006 , ο Χόπε ϊδρυσε την Κοινωνία Ατομικής Ιδιοκτησίας και Ελευθερίας - The Property & Freedom Society ("PFS") – αντιδρώντας στην , επηρεασμένη από τον Milton Friedman , Mont Pelerin Society την οποία χλευαστικά χαρακτήριζε ως 'σοσιαληστική”. [12] Στην πέμπτη επέτειο της “PFS” ο Χόπε αναφέρθηκε στους στόχους της : “ Από την μια πλευρά, θετικά, είναι να επεξηγήσει και να διαφωτίσει τα νομικά, οικονομικά , γνωστικά και πολιτιστικά αιτήματα και χαρακτηριστικά μιας ελεύθερης, χωρίς κρατική θέσμιση, φυσική τάξη. Από την άλλη πλευρά, αρνητικά, να ξεμπροστιάσει το Κράτος και να το αναδείξει ως αυτό που πραγματικά είναι : ένας θεσμός που διευθύνεται από συμμορίες και δολοφόνους, κλέφτες και λαφυραγωγούς, τους οποίους περιτριγυρίζουν πρόθυμοι δήμιοι, προπαγανδιστές, συκοφάντες, απατεώνες, ψεύτες, γελωτοποιοί, τσαρλατάνοι, κορόιδα και χρήσιμοι ηλίθιοι – ένας θεσμός που ρυπαίνει και βρωμίζει καθετί με το οποίο έρχεται σε επαφή.”

Argumentation ethics ******

Ηθική της Επιχειρηματολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο τεύχος του Σεπτεμβρίου του 1988 του περιοδικού Liberty [14] ο Χόπε πρόσπάθησε να θεμελιώσει μια a priori και αντικειμενική , χωρίς προκαταλήψεις αιτιολόγηση της φιλελεύθερης-ελευθεριακής ηθικής επινοώντας μια νέα θεωρία , που ονόμασε argumentation ethics [15]. Με αυτήν την θεωρία ο Χόπε ισχυρίστηκε πως κάθε επιχείρημα το οποίο, με οποιονδήποτε τρόπο, φιλοδοξεί να αντιπαρατεθεί τις φιλελεύθερες/ελευθεριακές αρχές είναι λογικά απαράδεκτο [16]. Στο επόμενο τεύχος του Liberty δημοσιεύθηκαν σχόλια από άλλους δέκα ελευθεριακούς διανοητές και την ανταπάντηση από τον Χόπε [17]. Στο δικό του σχόλιο, ο φίλος και μέντορας του Χόπε, Μάρεϊ Ρόθμπαρντ έγραψε πως η θεωρία του Χόπε ήταν : “ μια θεαματική επανάσταση για την πολιτική φιλοσοφία γενικά αλλά και για τον Φιλελευθερισμό ειδικότερα” και πως ο Χόπε “κατάφερε να μετασχηματίσει την περίφημη διχοτομία είναι/δέον που έχει βασανίσει την φιλοσοφία από τις ημέρες των Σχολαστικών και έχει οδηγήσει τον Φιλελευθερισμό σε ένα βασανιστικό αδιέξοδο”. Πάντως η πλειοψηφία των συναδέλφων του Χόπε, που συμμετείχαν στο Liberty απέρριψαν την θεωρία του. Στην απάντησή του ο Χόπε χαρακτήρισε τους επικριτές του ως “ωφελιμιστές”.[15]

Ο Roderick T. Long, βασικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Φον Μίζες, δήλωσε πως η a priori διατύπωση του όρου Φιλελευθερισμός απορρίπτει την θεμελιώδη αρχή της praxeology (δεν ξέρω αν το έχουμε μεταφράσει και πως) του Μίζες. Στο ζήτημα του ωφελιμισμού ο Long γράφει : “ Το επιχείρημα του Χόπε, αν ίσχυε, θα μας δέσμευε να αναγνωρίσουμε και να σεβόμαστε τα; ελευθεριακά δικαιώματα ανεξάρτητα από τους σκοπούς μας – μα σαν praxeologist, έχω σημαντική δυσκολία να αναγνωρίσω πως κάθε πρακτικό προαπαιτούμενο μπορεί να αιτιολογηθεί εκτός μιας λογικής συνάρτησης μέσων-σκοπού.”[18]

Απόψεις για την Δημοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2001 ο Χόπε εξέδωσε το Democracy : The God That Failed στο οποίο επεξεργάζεται διάφορα κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα τα οποία, ο Χόπε ισχυρίζεται, είναι προβλήματα που δημιουργούνται από τις δημοκρατικές μορφές κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην υποθετική αποτυχία της δημοκρατίας να αντιμετωπίσει τις ομάδες πίεσης που προσπαθούν να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες και την κυβερνητική ρύθμιση. Ο Χόπε προτείνει εναλλακτικές και θεραπείες αυτών των προβλημάτων όπως οι αποσχίσεις ,η αποκέντρωση της κυβέρνησης καθώς και η “πλήρης ελευθερία των συμβάσεων, επαγγελματικής ενασχόλησης, εμπορίου και μετανάστευσης”.[19]

Ο Χόπε υποστηρίζει πως η μοναρχία θα προστάτευε την ατομική ελευθερία πιο αποτελεσματικά απ΄οτι η δημοκρατία . [20} To 2013 o Χόπε επεξεργάστηκε την σχέση μεταξύ δημοκρατίας και των τεχνών και κατέληξε στο συμπέρασμα πως : “..η δημοκρατία οδηγεί στην εκτροπή και κατόπιν στην εξαφάνιση της έννοιας του κάλλους και του πανανθρώπινου μέτρου της ομορφιάς. Η ομορφιά κατακλύζεται και τελικά βυθίζεται από αυτό που αυτοαποκαλείται ΅μοντέρνα τέχνη΅ “ [21]

Ο Walter Block, συνάδελφος του Χόπε από το Ludwig Von Mises Institute, συμπεραίνει πως οι απόψεις του Χόπε έριξαν φως σε “ιστορικά συμβάντα , από πολέμους στην φτώχεια και τον πληθωρισμό και από τα επιτόκια δανεισμού στο έγκλημα”. Ο Block σημειώνει πως ενώ ο Χόπε παραδέχεται πως οι δημοκρατίες του 21ου αιώνα παρέχουν μεγαλύτερη ευημερία από τις μοναρχίες του παρελθόντος, υποστηρίζει ταυτόχρονα πως εάν ευγενείς και βασιλιάδες αντικαθιστούσαν τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες, η ικανότητά τους να έχουν μια πιο καθαρή μακροπρόθεσμη άποψη για την μελλοντική ευημερία της χώρας τους , θα “βελτίωνε τα πράγματα “. O Block επίσης αναφέρθηκε σε , όπως αναφέρει, δευτερεύουσας σημασίας , κριτικές των θέσεων του Χόπε σχετικά με την σχετική αξιολόγηση ενός αγαθού σε σχέση με τον χρόνο(time preference), την μετανάστευση και το χάσμα ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον συντηρητισμό. [22]

Σύμφωνα με τον Χόπε, τέσσερα χρόνια πριν την έκδοση του Democracy.., ο Alberto Βenegas Lynch Jr. κατέκρινε την θέση του Χόπε πως η μοναρχία είναι προτιμότερη από την δημοκρατία. [23] Καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες o bengan Lynch παρουσίασε εμπειρικά στοιχεία για να αποδείξει πως οι σύγχρονες μοναρχίες είναι , συνήθως, φτωχότερες από τις σύγχρονες δημοκρατίες. Απαντώντας, ο Χόπε, δήλωσε πως σαν οικονομολόγος της σχολής του Fon Mises , θεωρεί πως οι οικονομικές θεωρίες δεν είναι δυνατόν να “θεμελιώνονται ή να καταρρίπτονται βάσει ιστορικών δεδομένων.” O Xόπε αναφέρθηκε , επίσης, και στην εργασία ενός ρατσιστή επιστήμονα , του J. Phillipe Rushton για να υποστηρίξει πως τα δεδομένα είναι παραπλανητικά αφού πολλές σύγχρονες μοναρχίες αποτελούνται από “νέγρικο” πληθυσμό. Με τα λεγόμενα του Χόπε , “αφού οι Kαυκάσιοι έχουν, κατά μέσο όρο, σημαντικά χαμηλότερη σχετική αξιολόγηση ενός αγαθού σε σχέση με τον χρόνο (time reference) απ¨όσο οι “νέγροι” κάθε σύγκριση [ανάμεσα σε αφρικανικές μοναρχίες και δυτικές δημοκρατίες] θα είχε αποτέλεσμα την συστηματική παραμόρφωση των αποδεικτικών στοιχείων.” Πάντως, ο Χόπε ισχυρίζεται πως σε κάθε άλλη περίπτωση αυτά τα δεδομένα θα ευνοούσαν την θέση του , “αν είχα σφάλλει σε κάτι – αναπόφευκτα βέβαια – θα ήταν προς την πλευρά της δημοκρατίας.”

"Κοινωνίες συμφωνητικού"[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο έργο του Δημοκρατία ο Χόπε περιγράφει μία πλήρως φιλελεύθερη κοινωνία «κοινοτήτων συμφωνητικού», αποτελούμενη από κατοίκους οι οποίοι έχουν υπογράψει μία συμφωνία η οποία ορίζει τη φύση αυτής της κοινότητας. Ο Χόπε γράφει «Θα πρέπει να υπάρχει μικρή ή και καθόλου «ανοχή» και «ευρύτητα πνεύματος», τόσο προσφιλής στους αριστερούς φιλελεύθερους. Αντί αυτής θα πρέπει να είναι κανείς στο σωστό δρόμο προς την αποκατάσταση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι και του αποκλείειν όπως υπονοούνται στο θεσμό της ιδιοκτησίας». Ο Χόπε γράφει ότι οι πόλεις και τα χωριά πρέπει να έχουν προειδοποιητικές πινακίδες που να γράφουν «απαγορεύονται οι επαίτες, οι αλήτες ή οι άστεγοι, αλλά επίσης και οι ομοφυλόφιλοι, οι χρήστες ναρκωτικών, οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι Γερμανοί οι ή Ζουλού».[25][26]

Ο Χόπε γράφει: Σε ένα συμφωνητικό μεταξύ του ιδιοκτήτη και των ενοικιαστών της κοινότητας με σκοπό την προστασία της ιδιωτικής περιουσίας τους, δεν υπάρχει το δικαίωμα της ελεύθερης (απεριόριστης) έκφρασης, ούτε καν αυτό της απεριόριστης έκφρασης επί της ιδιοκτησίας και του μισθώματος του καθενός. Μπορεί να πει κανείς άπειρα πράγματα και να προωθήσει κάθε ιδέα που υπάρχει υπό τον ήλιο, αλλά, ασφαλώς, σε κανέναν δεν επιτρέπεται να προωθεί ιδέες, όπως η δημοκρατία ή ο κομμουνισμός, αντίθετες προς την πεμπτουσία της σύμβασης που είναι να διαφυλάσσει και να συντηρεί την ιδιοκτησία. Δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή προς τους δημοκράτες και τους κομμουνιστές σε μία φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Θα πρέπει να αποσπασθούν και να εξορισθούν από την κοινωνία. Ομοίως, σε μια σύμβαση της οποίας ο σκοπός είναι η προστασία της οικογένειας και των συγγενών, δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή προς όσους προωθούν τρόπους ζωής ασύμβατους με το στόχο αυτό. Αυτοί – οι πρόμαχοι εναλλακτικών τρόπων ζωής που δεν έχουν ως κέντρο την οικογένεια ή την συγγένεια, όπως είναι για παράδειγμα ο ατομικός ηδονισμός, ο παρασιτισμός, η λατρεία της φύσης και του περιβάλλοντος, η ομοφυλοφιλία ή ο κομμουνισμός – θα πρέπει να απομακρυνθούν από την κοινωνία, προκειμένου να διατηρηθεί η φιλελεύθερη τάξη.[27] Σχολιάζοντας το απόσπασμα αυτό, ο Μάρτιν Σνάϊντερ, της Αμερικανικής Ένωσης Πανεπιστημιακών Καθηγητών, είπε ότι οι λέξεις του Χόπε, θα ενοχλήσουν «όσους έχουν καλύτερη μνήμη από αυτή του Χόπε όσον αφορά το φυλετικό διαχωρισμό, το απαρτχάϊντ, τα σωφρονιστικά ιδρύματα και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα κίτρινα άστρα και τα ροζ τρίγωνα».[28] Ο Χόπε είχε γράψει σχετικά με την αρχή της μη επίθεσης του φιλελευθερισμού: «Αυτό δεν σήμαινε ότι η χυδαιότητα, η αισχρότητα, η βλασφημία, η χρήση ναρκωτικών, η ακολασία, η πορνογραφία, η πορνεία, η ομοφυλοφιλία, η πολυγαμία, η παιδοφιλία ή οποιαδήποτε άλλη διαστροφή ή ανωμαλία, στο μέτρο που αν αποτελούσαν εγκλήματα χωρίς θύματα, δεν θα αποτελούσαν προσβολή αλλά απολύτως φυσιολογικές και νόμιμες δραστηριότητες και τρόπους ζωής;»[29] Ο Ουώλτερ Μπλοκ έγραψε ότι το σχόλιο του Χόπε ότι «οι ομοφυλόφιλοι και λοιποί πρέπει να εξαλειφθούν από μία ευγενή κοινωνία», ήταν «υπερβολικά δύσκολο να συμβιβασθεί … με το φιλελευθερισμό» γιατί «η φιλελεύθερη φιλοσοφία θα υποστήριζε τα δικαιώματα και των δύο πλευρών να δράσουν με τον τρόπο αυτό». Συνεχίζει: «Όσον αφορά στην ομοφυλοφιλία, είναι εντελώς δυνατό ορισμένες περιοχές της χώρας, όπως, για παράδειγμα, μέρη του Γκόθαμ και του Σαν Φρανσίσκο, να απαιτήσουν αυτή την πρακτική και να απαγορεύσουν εντελώς την ετεροσεξουαλικότητα. Αν αυτό γίνει μέσω συμβολαίου, δικαιωμάτων στην ιδιοκτησία, περιοριστικά συμβόλαια, θα είναι εντελώς συμβατό με τον φιλελεύθερο νομικό κώδικα».[30]

Υποστήριξη σε μέτρα περιορισμού της μετανάστευσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως αναρχικός που επιθυμεί την κατάργηση του έθνους-κράτους, ο Hoppe πιστεύει ότι όσο υπάρχουν κράτη θα πρέπει να επιβάλλουν ορισμένους περιορισμούς στη μετανάστευση. Ο Hoppe έχει εξισώσει την ελεύθερη μετανάστευση με την «αναγκαστική ενσωμάτωση», που παραβιάζει τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών, δεδομένου ότι εάν η γη ήταν ιδιωτική ιδιοκτησία, η μετανάστευση δεν θα ήταν ανεμπόδιστη, αλλά θα συνέβαινε μόνο με τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών της γης. Ο συνάδελφος του Hoppe από το Ινστιτούτο Μίζες, Walter Block, έχει χαρακτηρίσει τον Hoppe ως «ακτιβιστή ενάντια στην ελεύθερη μετανάστευση» που υποστηρίζει ότι αν και το ίδιο το κράτος έχει «κλέψει» όλη τη δημόσια περιουσία από τους φορολογούμενους, ταυτόχρονα το ίδιο επιτείνει την αδικία, όταν επιτρέπει στους μετανάστες να χρησιμοποιούν τη [δημόσια] ιδιοκτησία, με αποτέλεσμα την περαιτέρω "προσβολή" των ιδιωτικών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των αρχικών ιδιοκτητών ». Ωστόσο, ο Block απορρίπτει τις απόψεις του Hoppe ως ασυμβίβαστες με τον φιλελευθερισμό. Χρησιμοποιώντας ένα επιχείρημα εις άτοπον απαγωγής, ο ίδιος υποστηρίζει ότι η λογική του Hoppe συνεπάγεται ότι και άλλοι μη φιλελεύθεροι νόμοι, όπως αυτοί σχετικά με την ρύθμιση της πορνείας και της χρήσης ναρκωτικών «θα μπορούσαν να υποστηριχθούν με βάση το ότι πολλοί φορολογούμενοι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν θα ήθελαν μια τέτοια δραστηριότητα στη δική τους ιδιωτική περιουσία» . Όσον αφορά συγκεκριμένους περιορισμούς της μετανάστευσης, ο Hoppe υποστήριξε ότι μια κατάλληλη πολιτική θα απαιτεί από τους μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν επάρκεια στην αγγλική γλώσσα, εκτός από την «ανώτερη (άνω του μέσου όρου) πνευματική απόδοση και δομή του χαρακτήρα, καθώς και ένα συμβατό σύστημα αξιών». Οι απαιτήσεις αυτές, υποστήριξε, θα οδηγήσουν σε μια «συστηματικά προκατειλημμένη φιλοευρωπαϊκή μετανάστευση». Ο Jacob Hornberger του Ιδρύματος Μέλλον της Ελευθερίας αποφάνθηκε ότι το τεστ μετανάστευσης που υποστήριξε ο Hoppe θα μπορούσε πιθανότατα να δημιουργήσει προκατάληψη εναντίον των μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Λατινική Αμερική.

Διαμάχη για τις αναφορές του στους ομοφυλόφιλους και την ακαδημαϊκή ελευθερία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ακριβώς μετά από μια διάλεξή του, στις 4 Μαρτίου του 2004, στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα, Λας Βέγκας (UNLV) ένας φοιτητής παραπονέθηκε πως ο Χόπε δημιούργησε μια εχθρική ατμόσφαιρα στην αίθουσα αναφερόμενος στην περισσότερο “μυωπική” στάση των ομοφυλόφιλων , σε σύγκριση με τους ετεροφυλόφιλους, σχετικά με την ικανότητά τους να αποταμιεύουν χρήματα και να σχεδιάζουν (οικονομικά) για το μέλλον. Κι αυτό , όπως ο Χόπε ισχυρίστηκε, εν μέρει επειδή δεν έχουν την τάση να έχουν παιδιά[.35] O Χόπε, στην ίδια διάλεξη, επίσης ισχυρίστηκε πως η περίφημη ομοφυλοφυλία του Τζων Μέιναρντ Κέυνς μπορούσε να εξηγήσει και τις οικονομικές του απόψεις. [36] Ο Χόπε επίσης δήλωσε πως οι πολύ νέοι και οι πολύ γέροι άνθρωποι, όπως και τα ζευγάρια χωρίς παιδιά, ήταν λιγότερο πιθανόν να σχεδιάσουν για το μέλλον. Ο ίδιος δήλωσε , σε δημοσιογράφο, πως τα σχόλια αυτά αφορούσαν τα 90 δευτερόλεπτα μιας διάλεξης 75 λεπτών, κανένας φοιτητής δεν σχολίασε γι αυτά μέσα στην τάξη και πως στα 18 χρόνια που παρουσιάζει την ίδια διάλεξη σε όλο τον κόσμο δεν του είχε γίνει κανένα παράπονο από κανέναν. Μετά από αίτημα των πανεπιστημιακών αρχών ο Χόπε ζήτησε συγγνώμη στην τάξη. Είπε πως : “οι Ιταλοί προτιμούν να τρώνε περισσότερο σπαγγέτι από τους Γερμανούς, οι οποίοι τρώνε περισσότερο sauerkraut από τους Ιταλούς” και εξήγησε πως μιλούσε με γενικεύσεις. Κατόπιν , όπως ο Χόπε αναφέρει στον δημοσιογράφο, ο φοιτητής εκτίμησε πως δεν είχε λάβει στα σοβαρά την παρατήρησή του και κατέθεσε ένα επίσημη διαμαρτυρία. Ο Χόπε είπε στον δημοσιογράφο πως αισθάνθηκε πως αυτός ήταν το θύμα σε αυτό το περιστατικό και πως στον φοιτητή έπρεπε κάποιος να του πεί “να ενηλικιωθεί πλέον”. [37]

Διεξήχθη μια επίσημη έρευνα και ο κοσμήτορας του πανεπιστημίου, Raymond W. Allen III, απέστειλε στον Χόπε μια μη πειθαρχική επιστολή , προς συμμόρφωση, στις 9 Φεβρουαρίου του 2005, με την επισήμανση πως “είχε δημιουργήσει ένα εχθρικό ή εκφοβιστικό ακαδημαϊκό περιβάλλον κατά παράβαση των αρχών του Πανεπιστημίου σχετικά με τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού”, Ο Alden επίσης συμβούλεψε τον Χόπε να “..πάψει να παρερμηνεύει την άποψη με το αντικειμενικό γεγονός...”, υπονοώντας πως η άποψη του Χόπε δεν υποστηριζόταν από την αντίστοιχη ακαδημαϊκή βιβλιογραφία και άποψη , καθώς επίσης επεσήμανε στον Χόπε πως είχε “..αρνηθεί να τεκμηριώσει την άποψή του στην τάξη..” [38]

Ο Χόπε υπέβαλλε ένσταση για την απόφαση αυτή , λέγοντας πως το Πανεπιστήμιο “ωμά παραβίασε τις συμβατικές του υποχρεώσεις” απέναντί του και περιέγραψε την πράξη ως “επιπόλαιη παρέμβαση στο δικαίωμά του στην ακαδημαϊκή ελευθερία”. [39] Εκπροσωπήθηκε από την Αμερικανική Ένωση για τα Πολιτικά Δικαιώματα (ACLU). Η ACLU απείλησε με νομικές ενέργειες [40] και ο δικηγόρος της Ένωσης Allen Lichtenstein είπε πως “Η κατηγορία εναντίον του καθηγητή Χόπε είναι απόλυτα παραπλανητική και χωρίς καμία αξία”.[37] Ο επικεφαλής της ACLU στην Νεβάδα πρόσθεσε “Δεν συνυπογράφουμε τις θεωρϊες του Χαν και σίγουρα κατανοούμε τον λόγο που μερικοί φοιτητές τις βρίσκουν προσβλητικές...Μα η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν σημαίνει τίποτε εάν δεν προστατεύει το δικαίωμα των διδασκόντων να παρουσιάζουν ακαδημαϊκά τις ιδέες που σχετίζονται με σώμα του έργου τους, ακόμη κι αν είναι αμφιλεγόμενα και δημιουργούν δυσάρεστες τριβές “.[37] Tην απόφαση του Alden ψάρεψε το Fox News και αρκετά blogs και ελευθεριακοί οργάνωσαν καμπάνια για να επικοινωνήσουν με το πανεπιστήμιο. [40] Το πανεπιστήμιο εισέπραξε μια περίοδο κακής δημοσιότητας και ο Interim Chancelor (Nevada System of Higher Education) Jim Rogers εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για πιθανές “προσπάθειες ακύρωσης της ελευθερίας του λόγου”.[41]

Ο Jim Rogers περενέβη στο θέμα. Απέριψε το αίτημα του Χόπε για ετήσια , πληρωμένη, εκπαιδευτική άδεια [42] και η Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Carol Harter ανέλαβε να διεκπεραιώσει την ένσταση του Χόπε στις 18 Φεβρουαρίου του 2005. Αποφάσισε πως οι απόψεις του Χόπε, όσο περιθωριακές και αμφισβητούμενες , δεν μπορούν να αποτελέσουν αιτία επίπληξής του. Απέρριψε την διαμαρτυρία για διακρίσεις εναντίον του και η μη πειθαρχική επιστολή προς συμμόρφωση αφαιρέθηκε από τον προσωπικό του φάκελλο. [28] Συγκεκριμένα έγραψε : “To UNLV , συμμορφούμενο με την πολιτική που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο των Εφόρων, κατανοεί πως η ελευθερία που παραχωρήθηκε στο καθηγητή Χόπε καθώς και σε όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας συμπεριλαμβάνει μια σημαντική επακόλουθη ακαδημαϊκή ευθύνη. Στο ισοζύγιο ανάμεσα στις ελευθερίες και τις ευθύνες, καθώς και όπου μπορεί να υπάρξουν ασάφειες ανάμεσα στα δύο, η ακαδημαϊκή ελευθερία, τελικά, θα πρέπει να έχει προτεραιότητα.” [43]

Ο Χόπε έγραψε, αργότερα, σχετικά με το παραπάνω επισόδιο και την έρευνα που διεξήχθη σε ένα του άρθρο με τίτλο :”Η Μάχη μου με την Αστυνομία Σκέψης”.[44] Ο Martin Snyder της Αμερικανικής Ένωσης των Πανεπιστημιακών Καθηγητών σημείωσε πως δεν θα έπρεπε να “τιμωρηθεί επειδή εξέφρασε ελεύθερα τις απόψεις του'.[28]

Διάφορες αμφισβητήσεις στην πράξη, σχετικά με την ακαδημαϊκή ελέυθερία , συμπεριλαμβανομένων και του ζητήματος με τον Χόπε αλλά και σχόλια του προέδρου του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Lawrence Summers , οδήγησαν το UNLV να διοργανώσει ένα συνέδριο σχετικά με την ακαδημαϊκή ελευθερία τον Οκτώβριο του 2005. [45] Το 2009 το UNLV πρότεινε μια νέα πολιτική που περιελάμβανε την ενθάρρυνση των ανθρώπων που αισθάνονται πως αντιμετωπίζουν προκατάληψη να το αναφέρουν.[46] Η συγκεκριμένη πρόταση επικρίθηκε από την ACLU της Νεβάδα και από κάποια μέλη του προσωπικού του Πανεπιστημίου που αναφέρονται στο περιστατικό ως δυσμενές για την ακαδημαϊκή ελευθερία. [46][47]

Τόμας Πέιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα Χρόνια[Επεξεργασία] O Πέιν γεννήθηκε στις 29 Ιαν 1736 [Σημείωση 1] (N.H 9 Φλεβάρη 1737), γιος του Ιωσήφ Πέην, ή Παίην, Κουακέρος, και της Φράνσιςs (το γένος Κοκ), Αγγλικανής, στο Thetford, μια πόλη με σημαντική αγορά και σταθμό ταχυδρομικών αμαξών, στο αγροτικό Norfolk της Αγγλίας. [7] Γεννήθηκε με το όνομα Τόμας Πέην, παρά τους ισχυρισμούς ότι άλλαξε το όνομα της οικογένειάς του κατά τη μετανάστευσή του στην Αμερική το 1774, [8] χρησιμοποιούσε το όνομα Πέην το 1769, ενώ ακόμη ήταν στο Lewes του Sussex [9]. Παρακολούθησε το Thetford Grammar School (1744-1749), σε μια εποχή που δεν υπήρχε υποχρεωτική εκπαίδευση. [10] Στην ηλικία των 13, μαθήτευσε σαν κατασκευαστής στηριγμάτων με τον πατέρα του. Ερευνητές του Πέην υποστηρίζουν ότι το επάγγελμα του πατέρα του έχει παρερμηνευθεί ώστε να σημαίνει ότι έκανε «στηρίγματα κορσέδων κυρίων », που πιθανόν να ήταν μια προσβολή που αργότερα εφευρέθηκε από τους πολιτικούς εχθρούς του. [Παραπομπή που απαιτείται] Στην πραγματικότητα, ο πατέρας και ο μαθητευόμενος γιος έφτιαχναν στηρίγματα από χοντρό σχοινί (ονομάζεται επίσης σχοινί-στήριγμα) που χρησιμοποιούνται για τα ιστιοφόρα. [11] [καλύτερη πηγή που απαιτείται] Το Thetford ιστορικά είχε διατηρήσει ζωηρό εμπόριο με το ποταμίσιο λιμάνι της πόλης του Γιάρμουθ. [12] [δεν δίνεται παραπομπή ]

Η σύνδεση με τη ναυτιλία και τη θάλασσα εξηγεί γιατί, στο τέλος της εφηβείας, στρατολογήθηκε και για ένα μικρό χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως κουρσάρος, [13] [14] [καλύτερη πηγή που απαιτείται] πριν επιστρέψει στη Μεγάλη Βρετανία το 1759. Εκεί έγινε ένας ειδικευμένος κατασκευαστής κορσέδων , ξεκινώντας κατάστημα στο Sandwich του Κεντ. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1759, παντρεύτηκε την Mary Lambert. Η επιχείρησή του κατέρρευσε αμέσως μετά. Η Μαρία έμεινε έγκυος και, αφού μετακόμισε στο Margate, εντάχθηκε σε πρώιμη εργασία, στην οποία η ίδια και το παιδί τους πέθανε. Τον Ιούλιο του 1761 επέστρεψε στο Thetford για να εργαστεί ως υπεράριθμος αξιωματικός. Τον Δεκέμβριο του 1762 έγινε τελωνειακός στο Γκράνθαμ, του Lincolnshire.Τον Αύγουστο του 1764 μετατέθηκε στο Alford, επίσης στο Lincolnshire, με μισθό των £ 50 ανά έτος. Στις 27 Αυγούστου, 1765, απολύθηκε από το τελωνείο γιατί "ισχυρίστηκε ότι έχει ελέγξει αγαθά που δεν είχε επιθεωρήσει". Στις 31 Ιουλίου 1766, ζήτησε την επανένταξή του από το Διοικητικό Συμβούλιο ς, την οποία δέχθηκαν την επόμενη μέρα, καταλαμβάνοντας καινή θέση. Περιμένοντας, εργάστηκε ως κατασκευαστής στηριγμάτων κορσέδων. Και πάλι, έφτιαχνε σχοινιά στηρίγματος πλοίων, όχι κορσέδων. [15] Το 1767, διορίστηκε στο Grampound της, Κορνουάλλης. Στη συνέχεια, ζήτησε να φύγει από τη θέση αυτή για να περιμένει να αδειάσει θέση, κι έτσι έγινε δάσκαλος στο Λονδίνο. Στις 19, Φεβρουαρίου του 1768, διορίστηκε στο Lewes του Sussex, μια πόλη με παράδοση στην αντιπολίτευση στην μοναρχία και αίσθημα ρεπουμπλικανισμού πηγαίνοντας πίσω στις επαναστατικές δεκαετίες του 17ου αιώνα. [16] Εκεί έζησε σε ένα κτίριο του 15ου αιώνα, το Ταυρόσπιτο , στο καπνοπωλείο του Samuel Ollive και της Εσθήρ Όλιβ

Εκεί, ασχολήθηκε πρώτη φορά με τα κοινά, και ο ίδιος εμφανίστηκε στην πόλη Book ως μέλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου του Leet, το διοικητικό όργανο της πόλης. Ήταν επίσης μέλος της ενορίας, σε μια ισχυρή τοπική εκκλησιαστική ομάδα της οποίας οι ευθύνες περιελάμβαναν την συλλογή των φόρων και της δεκάτης για να διανείμει στους φτωχούς. Στις 26 Μαρτίου του 1771, στην ηλικία των 34, παντρεύτηκε την Ελίζαμπεθ Όλιβ, κόρη του σπιτονοικοκύρη του. Από το 1772 έως το 1773, εντάχθηκε στους τελωνιακούς που ζητούσαν από το Κοινοβούλιο καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας, τις εκδίδοντας το καλοκαίρι του 1772 το «Η υπόθεση των τελωνειακών » , ένα άρθρο είκοσι μίας σελίδων, το πρώτο πολιτικό του έργο, περνώντας τον χειμώνα σ το Λονδίνο διανέμοντας τα 4.000 αντίτυπα στο Κοινοβούλιο και αλλού. Την άνοιξη του 1774, απολύθηκε ξανά από την υπηρεσία τελωνείων επειδή απουσίαζε χωρίς άδεια. Το καπνοπωλείο του απέτυχε επίσης. Στις 14 Απριλίου, για να αποφύγει τη φυλακή λόγω οφειλών, πούλησε τα υπάρχοντά του νοικοκυριού του για να πληρώσει χρέη. Έχει αναφερθεί ότι οι δυνάστες του στην αγγλική διεφθαρμένη μοναρχία, το δικαστικό σώμα, οι τράπεζες και την αποικιακές εταιρίες ήταν άμεσα υπεύθυνες για τις απολύσεις, τις καταγγελίες, τα αντίποινα, τις δολιοφθορές, και τις απειλές των οφειλετών να τον ρίξουν στη φυλακή οφειλέτες »(The Complete του Thomas Πέιν, PS Foner (επιμ.), 1945, I, 4/23). Η επίθεση του Πέιν στην μοναρχία στο βιβλίο του Κοινή Λογική (Common Sense) (1776) είναι ουσιαστικά μια επίθεση στο Γεώργιο τον III. Δεδομένου ότι η δυσαρέσκεια στις αποικίες είχε αρχικά στραφεί κυρίως κατά υπουργών του βασιλιά και του Κοινοβουλίου, Ο Πέιν έριχνε την ευθύνη σταθερά στην πόρτα του βασιλιά. Το έργο Κοινή Λογική ήταν το πιο πολυδιαβασμένο φυλλάδιο της Αμερικανικής Επανάστασης. Ήταν ένα κάλεσμα για ενότητα κατά της διεφθαρμένης βρετανικής αρχής, ώστε να συνειδητοποιήσουν τον προνοιακό ρόλο της Αμερικής στην παροχή ενός ασύλου για την ελευθερία. Γραμμένο σε ένα άμεσο και ζωντανό τρόπο, κατήγγειλε τις σάπιες Δεσποτείες της Ευρώπης και γελοιοποίησε την κληρονομική μοναρχία ως παραλογισμό. Σε μια εποχή που πολλοί ακόμα ήλπιζαν για συμφιλίωση με τη Βρετανία, η Κοινή Λογική απέδειξε σε πολλούς το αναπόφευκτο του διαχωρισμού. Στις 4 του Ιούνη 1774, ο ίδιος επίσημα χώρισε από την γυναίκα Ελισάβετ και μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου, τον Σεπτέμβριο, ο μαθηματικός, Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας, και ο Επίτροπος Τελωνείων George Lewis Scott τον σύστησε στον Benjamin Franklin, [17], ο οποίος του πρότεινε να μεταναστεύσει στις βρετανικές αποικίες της Αμερικής, δίνοντας του μια συστατική επιστολή. Τον Οκτώβριο, ο Thomas Πέιν μετανάστευσε από τη Μεγάλη Βρετανία προς τις αμερικανικές αποικίες, φθάνοντας στη Φιλαδέλφεια στις 30 του Νοεμβρίου 1774. Μόλις και μετά βίας επέζησε το υπερατλαντικό ταξίδι. Το Απόθεμα νερού του πλοίου ήταν κακό, και ο τυφοειδής πυρετός σκότωσε πέντε επιβάτες. Κατά την άφιξή του στην Φιλαδέλφεια, ήταν πολύ άρρωστος για να αποβιβαστεί. Ο γιατρός του Βενιαμίν Φραγκλίνου, που ήταν εκεί για να καλωσορίσει τον Πέιν στην Αμερική, τον μετέφερε εκτός πλοίου. Του πήρε έξι εβδομάδες για να ανακτήσει την υγεία του. Έγινε πολίτης της Πενσυλβανίας "παίρνοντας τον όρκο της υπακοής σε μια πολύ πρώιμη περίοδο». [18] Τον Ιανουάριο του 1775, έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού Πενσυλβανία, μια θέση που διεκπεραίωνε με μεγάλη ικανότητα. Ο Πέιν σχεδίασε την Γέφυρα Σάντερλαντ το 1796 πάνω στον ποταμό Γουέαρ του Wearmouth στην Αγγλία. Το μοντέλο πρότυπο που είχε κάνει για την Γέφυρα Schuylkill του ποταμού στη Φιλαδέλφεια το 1787, και η αψίδα Σάντερλαντ έγινε το πρότυπο για πολλές μεταγενέστερες καμπύλες καμάρων από σίδερο και χάλυβα. [19] [20] Έλαβε επίσης ένα βρετανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα ενιαίο διάστημα σιδερένιας γέφυρας, ανέπτυξε ένα κερί που δεν καπνίζει, [21] και εργάστηκε με τον εφευρέτη John Fitch στην ανάπτυξη κινητήρων ατμού.

Common Sense, [Επεξεργασία] Κύριο άρθρο: Common Sense (φυλλάδιο) O Τόμας Πέιν έχει διεκδικήσει τον τίτλο του Πατέρας της Αμερικανικής Επανάστασης, λόγω της Κοινής Λογικής, του φυλλαδίου μονογραφία υπέρ της ανεξαρτησίας που ανώνυμα δημοσιεύθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1776. Υπογράφεται "γραμμένο από έναν Άγγλο", και σημείωσε άμεση επιτυχία. [22] Γρήγορα εξαπλώθηκε ανάμεσα στους εγγράμματους, και, μέσα σε τρεις μήνες, 100.000 αντίτυπα (περίπου 500.000 συνολική συμπεριλαμβανομένων των μη εξουσιοδοτημένων εκδόσεων που πωλήθηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης) [4 .] πωλήθηκαν σε όλη την βρετανικές αποικίες της Αμερικής (με μόνο δύο εκατομμύρια ελεύθερους κατοίκους ), καθιστώντας το πιο ευηπώλητο τίτλο της Αμερικής [4] [23]Ο πρωτότυπος τίτλος του Πέην για το φυλλάδιο ήταν Απλή Αλήθεια. Ένας φίλος του Πέην, υπέρ της ανεξαρτησίας, ο Μπέντζαμιν Ρας , πρότεινε τον τίτλο Κοινή Λογική αντ 'αυτού. Το φυλλάδιο τέθηκε σε κυκλοφορία τον Ιανουάριο του 1776 μετά την Επανάσταση που είχε ήδη ξεκινήσει. Κυκλοφόρησε χέρι χέρι, και συχνά είχε διαβαστεί δυνατά σε ταβέρνες, συμβάλλοντας σημαντικά στη διάδοση της ιδέας του ρεπουμπλικανισμού, ενισχύοντας τον ενθουσιασμό για διαχωρισμό από τη Βρετανία, καθώς και την ενθάρρυνση στρατολόγησης στον Ηπειρωτικό Στρατό. Ο Πέην παρουσίασε ένα νέο και πειστικό επιχείρημα για την ανεξαρτησία συνηγορώντας για μια πλήρη ρήξη με την ιστορία. Η Κοινή Λογική είναι προσανατολισμένη προς το μέλλον με τρόπο που να αναγκάζει τον αναγνώστη να προβεί σε άμεση επιλογή. Προσφέρει μια λύση για τους Αμερικανούς που είχαν αηδιάσει με και ανησυχούσαν για την απειλή της τυραννίας. [24] Ο Πέην δεν εξέφραζε πρωτότυπες ιδέες , στο σύνολό τους στην Κοινή Λογική, αλλά μάλλον χρησιμοποιούσε ρητορική ως ένα μέσο για να ενδυναμώσει την δυσαρέσκεια προς το Στέμμα. Για την επίτευξη των στόχων αυτών, πρωτοπόρησε με ένα ύφος πολιτικής γραφής που ταίριαζε στη δημοκρατική κοινωνία που οραματίστηκε, με την Κοινή Λογική που χρησιμεύει ως πρωταρχικό παράδειγμα. Μέρος του έργου του Πέην ήταν να καταστήσει σύνθετες ιδέες κατανοητές στο μέσο όρο αναγνώστη, με σαφή, περιεκτική γραφή σε αντίθεση με την επίσημη, έμαθε το στυλ που ευνοείται από πολλούς σύγχρονούς του. [25] Οι μελετητές έχουν προτείνει διάφορες εξηγήσεις για την επιτυχία του, συμπεριλαμβανομένης της ιστορικής στιγμής, τον εύκολα κατανοητό τρόπο γραφής, το δημοκρατικό ήθος του, και η χρήση ψυχολογίας και ιδεολογίας. [26] Η Κοινή Λογική έγινε γρήγορα δημοφιλής και διέδωσε σε ένα πολύ ευρύ κοινό ιδέες που ήταν ήδη γνωστές ανάμεσα στην ελίτ που περιελάμβανε το Κογκρέσο και την ηγεσία των στελεχών του αναδυόμενου έθνους, οι οποίοι σπάνια ανέφεραν τα επιχειρήματα του Πέην σε δημόσιες ομιλίες για την ανεξαρτησία τους. [27] Η άμεση επίδραση του φυλλαδίου ήταν μάλλον μικρή απόφαση του Ηπειρωτικού Κογκρέσου να εκδώσει την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, δεδομένου ότι ο φορέας ενδιαφερόταν περισσότερο με το πώς η διακήρυξη της ανεξαρτησίας θα μπορούσε να επηρεάσει την πολεμική προσπάθεια. [28]Η μεγάλη συμβολή του Πέην ήταν η έναρξη μιας δημόσιας συζήτησης σχετικά με την ανεξαρτησία που προηγουμένως ήταν μάλλον υποτονική.

Μια ξεχωριστή ιδέα στην Κοινή Λογική είναι οι πεποιθήσεις του Πέην σχετικά με την ειρηνική φύση των δημοκρατιών .Οι απόψεις του ήταν η πρώιμη και ισχυρή αντίληψη για αυτό που μελετητές θα ονομάσουν θεωρία της δημοκρατικής ειρήνης. [29] Οι Πιστοί στο Στέμμα επιτέθηκαν έντονα την κοινή λογική.Μία επίθεση, με τίτλο «Απλή Αλήθεια» (1776), από τον κάτοικο του Μέρυλαντ James Chalmers, λέγοντας ότι ο Πέην είναι ένας πολιτικός κομπογιαννίτης [30] και προειδοποίησε ότι χωρίς μοναρχία, η κυβέρνηση «θα εκφυλιστεί σε δημοκρατία». [31] Ακόμα και μερικοί Αμερικανοί επαναστάτες αντιτέθηκαν στην Κοινή Λογική.Ο ηλικιωμένος John Adams το ονόμασε "μεθυσμένη μάζα".Ο Adams διαφώνησε με τον τύπο της ριζοσπαστικής δημοκρατίας που προωθούσε ο Πέην (ότι οι άνδρες που δεν είχαν δική τους περιουσία θα πρέπει να να επιτρέπεται να ψηφίζουν και να κατέχουν δημόσιο αξίωμα), και δημοσίευσε το «Σκέψεις για την Κυβέρνηση» το 1776 για να υποστηρίξει μια πιο συντηρητική προσέγγιση των ρεπουμπλικανισμού. Η Σοφία Ρόζενφελντ υποστήριξε ότι ο Πέην ήταν εξαιρετικά καινοτόμος στην χρήση της κοινότοπης έννοιας της «Κοινής Λογικής».Σύνθεσε διάφορα φιλοσοφικές και πολιτικές χρήσεις του όρου κατά τρόπο που μόνιμα επηρέασε την αμερικανική πολιτική σκέψη. Χρησιμοποίησε δύο ιδέες από τον «Σκωτσέζικος Ρεαλισμός Κοινής Λογικής» : ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούν πράγματι να πάρουν ορθές αποφάσεις για σημαντικά πολιτικά ζητήματα, και ότι υπάρχει ένα σώμα της λαϊκής σοφίας που είναι άμεσα εμφανές στον καθέναν.Ο Πέην χρησιμοποίησε επίσης την έννοια της «κοινής λογικής» που ευνοούν οι φιλόσοφοι του ηπειρωτικού Διαφωτισμού. Έκριναν ότι η κοινή λογική θα μπορούσε να αντικρούσει τους ισχυρισμούς των παραδοσιακών θεσμών. Έτσι, ο Πέην χρησιμοποιείσαι «κοινή λογική» ως όπλο για να απονομιμοποιήσει την μοναρχία και να ανατρέψει την επικρατούσα συμβατική γνώση.Η Ρόζενφελντ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρωτοφανή επίκληση του φυλλαδίου του προέκυψε από τη σύνθεση του λαϊκών και ελιτίστικων στοιχείων του κινήματος για την ανεξαρτησία. [32] Σύμφωνα με τον ιστορικό Ρόμπερτ Μίντλκωφ, η Κοινή Λογική έγινε εξαιρετικά δημοφιλής, κυρίως επειδή έκανε επίκληση σε ευρεία διαδομένες πεποιθήσεις Μοναρχία, έλεγε, ήταν παράλογη, και είχε ειδωλολατρική προέλευση. Ήταν ένα θεσμικό όργανο του διαβόλου Πέην επεσήμανε την Παλαιά Διαθήκη, όπου σχεδόν όλοι οι βασιλιάδες είχαν παρασύρει τους Ισραηλίτες να λατρεύουν τα είδωλα αντί του Θεού. Ο Πέην κατήγγειλε επίσης την αριστοκρατία, η οποία μαζί με την μοναρχία ήταν «δύο αρχαίες τυραννίες".Παραβιάσαν τους νόμους της φύσης, την ανθρώπινη λογική, και την "συμπαντική τάξη πραγμάτων», η οποία ξεκίνησε με το Θεό. Αυτό ήταν, σύμφωνα με τον Μίντλκωφ, ακριβώς αυτό που οι περισσότεροι Αμερικανοί ήθελαν να ακούσουν. Αποκαλεί την γενιά των επαναστατών "παιδιά του διπλογεννημένου», [33], επειδή στην παιδική τους ηλικία είχαν βιώσει το μεγάλο ξύπνημα, το οποίο, για πρώτη φορά, είχε δέσει τους Αμερικάνους μαζί, υπερβαίνοντας τα θρησκευτικά και εθνικά σύνορα και δίνοντάς τους μια αίσθηση πατριωτισμού. [34] [35]

Εξωτερικών Υποθέσεων [Επεξεργασία] Το 1777, o Paine έγινε γραμματέας της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου. Το επόμενο έτος, αναφέρθηκε σε μυστική διαπραγμάτευση σε εξέλιξη με τη Γαλλία στα φυλλάδια του. Οι εχθροί του κατήγγειλαν τις αδιακρισίες του. Έγινε σκάνδαλο. Αυτό μαζί με την σύγκρουση του Paine με τον Robert Morris οδήγησε στην αποπομπή του από την επιτροπή 1779. [38] Ωστόσο, το 1781, συνόδευσε τον John Laurens στην αποστολή του στη Γαλλία. Τελικά, μετά από πολλά υπομνήματα από τον Paine, η Πολιτεία της Νέας Υόρκης αναγνώρισε τις πολιτικές υπηρεσίες του, παραχωρόντας του ένα κτήμα στο New Rochelle της Νέα Υόρκης, και Paine έλαβε χρήματα από την Πενσυλβανία και από το Κογκρέσο μετά από πρόταση του Ουάσιγκτον. Κατά τη διάρκεια του Επαναστατικού Πολέμου, ο Paine υπηρέτησε ως βοηθός στο σημαντικό στρατηγό, Ναθαναήλ Γκριν. Χρηματοδότηση Η Επανάσταση [Επεξεργασία] Ο Paine συνόδευσε τον συνταγματάρχη John Laurens στη Γαλλία και πιστώθηκε την έναρξη της αποστολής. [39] Έφτασε στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1781 και επέστρεψε στην Αμερική τον Αύγουστο με 2,5 εκατομμύρια λίβρες σε ασημί, ως μέρος ενός «δώρου» 6 εκατομμυρίων και ενός δανείου ύψους 10 εκατομυρίων. Οι συναντήσεις με τον Γάλλο βασιλιά μάλλον έγιναν συντροφιά και υπό την επιρροή του Benjamin Franklin. Μετά την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες με αυτό το ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο φορτίο,ο Τόμας Πέιν και πιθανώς ο συνταγματάρχης Laurens, «διαφώνισαν θετικά " ότι ο στρατηγός Ουάσιγκτον θα πρέπει να προτείνει στο Κογκρέσο να τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του φοβούμενοι ότι θα δημιουργήσει "ένα κακό προηγούμενο και μια ακατάλληλη λειτοθυργία" . Ο Paine έκανε επιδραστικές γνωριμίες στο Παρίσι, και βοήθησε να οργανωθεί η Τράπεζα της Βορείου Αμερικής για να συγκεντρωθούν χρήματα για τις προμήθειες του στρατού. [40] Το 1785, του δόθηκαν 3,000 δολάρια από το Κογκρέσο των ΗΠΑ σαν αναγνώριση των υπηρεσιών του προς το έθνος. [41] Ο Paine αγόρασε το μόνο σπίτι του το 1783 στη γωνία της λεωφόρου Farnsworth και Οδού Εκκλησίας στο Bordentown City του New Jersey, και έζησε εκεί περιοδικά μέχρι το θάνατό του το 1809. Αυτό είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου ο Paine αγόρασε ακίνητα. [παραπομπή που απαιτείται] Το σχέδιό του για μια μονότοξη σιδερένια γέφυρα [42] τον οδήγησε πίσω στην Ευρώπη μετά την Επανάσταση, όπου προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να βρει υποστηρικτές για τα σχέδιά του.

rights of man. Πίσω στο Λονδίνο το 1787, ο Πέην απορροφήθηκε με την υποφώσκουσα Γαλλική Επανάσταση που ξεκίνησε το 178. Επισκέφθηκε τη Γαλλία το 1790. Εν τω μεταξύ ο συντηρητικός διανοούμενος Έντμουντ Μπεργκ ξεκίνησε μια αντεπαναστατική πράξη (πόνημα) κατά της Γαλλικής Επανάστασης υπό τον τίτλο "Προβληματισμοί (συλλογισμοί) σχετικά με την επανάσταση στη Γαλλία" 1790. Με το πόνημα αυτό καλούσε την τάξη των γαιοκτημόνων και κατάφερε να πουλήσει 30000 αντίγραφα. Ο Πέην ξεκίνησε να το αντικρούει στο έργο "Δικαιώματα του Ανθρώπου" 1791, το έγραψε όχι σαν ένα γρήγορο φυλλάδιο γνώμης αλλά ως ευρεία πολιτική πραγματεία 90000 λέξεων και στρεφόταν κατά μοναρχικών καθεστώτων και παραδοσιακών κοινωνικών θεσμών. Στις 13 Ιανουαρίου έδωσε το χειρόγραφο στον εκδότη Τζόζεφ Τζόνσον. Κατόπν επίσκεψης από κυβερνητικούς αξιωματούχους οι οποίοι απέτρεψαν τον Τζόνσον, ο Πέην έδωσε το βιβλίο στον εκδότη Τ.Σ. Τζόρνταν, ακολούθως πήγε στο Παρίσι με συμβουλή του Ουίλιαμ Μπλέηκ. Ανέθεσε σε 3 καλούς φίλους Ουίλιαμ Γκοντγουίν, Τόμας Μπραντ Χόλις και Τόμας Χολκροφτ να χειρίζονται τις λεπτομέρειες για τη δημοσίευση του βιβλίου. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε στις 13 Μαρτίου και ευθύς πούλησε σχεδόν ένα εκατομύριο αντίγραφα. Διαβάστηκε από μεταρρυθμιστές με ανυπομονησία, αντιφρονούντες προτεστάντες, δημοκράτες, τεχνίτες του Λονδίνου και ειδικευμένα χέρια του νέου βιομηχανικού βορρά. [43]. Απτόητος από την κυβερνητική εκστρατεία να τον δυσφημίσουν, ο Πέην, εξέδωσε τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Δεύτερο Μέρος, Συνδυάζοντας Αρχή και Εφαρμογή τον Φεβρουάριο 1792. Αυτό περιέγραφε λεπτομερώς μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση με απαριθμούμενα κοινωνικά προγράμματα για θεραπεύσουν το μούδιασμα της φτώχειας των απλών ανθρώπων μέσω προοδευτικών φορολογικών μέτρων. Δραστικά μείωσε την τιμή για να εξασφαλίσει πρωτοφανή κυκλοφορία (βιβλίου). Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και οι ιδέες του έδωσαν πνοή σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.Μια κατηγορία συκοφαντικής δυσφήμισης ακολούθησε τόσο για τον εκδότη όσο και για τον συγγραφέα ενώ κυβερνητικοί αξιωματούχοι ακολουθώντας τον Πέην υποκίνησαν εναντίον του τον όχλο, υπήρξαν συναντήσεις μίσους και καύσεις ομοιομάτων. Η έκδοση ενός άγριου σε ύφος φυλλαδίου του Πέην με το οποίο υπερασπίστηκε και επιτέθηκε σε δεκάδες συκοφαντικάέργα [44]. Οι αρχές στόχευαν με απόλυτη επιτυχία να κυνηγήσουν τον Πέην εκτός Μεγάλης Βρετανίας. Δικάστηκε εν τη απουσία του και βρέθηκε ένοχος παρόλο που δεν εκτελέστηκε. Το καλοκαίρι του 1792 απάντησε στις συκοφαντίες ακολούθως: εάν για να εκθέσω την απάτη και την επιβολή της μοναρχίας, ενώ προωθώ την παγκόσμια ειρήνη, τον πολιτισμό και το εμπόριο και σπάσω τις αλυσίδες της πολιτικής δεισιδαιμονίας, να ανυψώσω υποβαθμισμένους ανθρώπους στην κατάλληλη τάξη, εαν όλα αυτά αποτελούν συκοφαντία τότε ας είναι χαραγμένο στον τάφο μου το όνομα του συκοφάντη. Ο Πέην ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Γαλλικής Επανάστασης και τιμήθηκε μαζί με τους Αλεξάντερ Χάμιλτον, Τζωρτζ Ουάσινγκτον, Μπέντζαμιν Φράγκλιν και άλλους ως επίτιμος με τη γαλλική υπηκοότητα. Παρόλη την αδυναμία του να μιλήσει γαλικά εξελέγη στην Συνέλευση αντιπροσωπεύοντας την περιφέρεια του Πα ντε Καλαί. Ψήφισε για την Γαλλική Δημοκρατία αλλά διαφώνησε για την εκτέλεση του Λουδοβίκου του 16ου υποστηρίζοντας πως θα μπορούσαν να τον εξορίσουν στις Η.Π.Α λόγω της βοήθειας που παρήχαν βασιλόφρονες της Γαλλίας στην Αμερικανική Επανάσταση και δευτερευόντως της εναντίωσής του στην θανατική ποινή. Συμμετείχε στην συνταγματική επιτροπή [47] που κατάρτισε το κείμενο των Γιρονδίνων [48]. Θεωρούμενος ως σύμμαχος των Γιρονδίνων αντιμετώπισε αυξανόμενη αποδοκιμασία από τους ορεινούς οι οποίοι κατείχαν την εξουσία και πιο συγκεκριμενα από τον Ροβεσπιέρος. Με το διάταγμα του 1793 που απέκλειε αλλοδαπούς από τις έδρες τους στη Συνέλευση (έχασε την θέση του ο Ανάχαρσις Κλουτ) ο Πέην συνελήφθει και φυλακίστηκε Δεκέμβρη του 1793.

Η Εποχή της Λογικής [Επεξεργασία] Κύριο άρθρο: Η Εποχή της Λογικής Συνελήφθη στη Γαλλία, και διαμαρτυρήθηκε ισχυριζόμενος ότι ήταν πολίτης της Αμερικής, η οποία ήταν σύμμαχος της επαναστατημένης Γαλλίας, και όχι της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία τότε ήταν σε πόλεμο με τη Γαλλία. Ωστόσο, ο Gouverneur Morris, ο Αμερικανός υπουργός στη Γαλλία, δεν δημοσιοποίησε το αίτημά του, και ο Πέην αργότερα έγραψε ότι Morris ήταν συνεργός στη φυλάκισή του. Ο Πέην γλίτωσε την εκτέλεση. Ένα σημάδι από κιμωλία, που έπρεπε να χαράξει ο δεσμοφύλακας για να υποδηλώσει ότι ο κρατούμενος σε αυτό το κελί έπρεπε να τον πάρουν για εκτέλεση, χαράχθηκε στο εσωτερικό της πόρτας του, και όχι στο εξωτερικό, καθώς η πόρτα έτυχε να είναι ανοιχτή όταν ο δεσμοφύλακας έκανε τους γύρους του, επειδή ο Πέην είχε επίσημους επισκέπτες. Αλλά γι 'αυτό το παιχνίδι της μοίρας, θα είχε πεθάνει το επόμενο πρωί. Κράτησε το κεφάλι του και επέζησε τις λίγες ζωτικής σημασίας μέρες που χρειάστηκαν για να γλιτώσει εξ αιτίας της πτώσης του Ροβεσπιέρου στις 9 Θερμιδόρ (27 του Ιούλη, 1794). [49]

Απελευθερώθηκε τον Νοέμβρη του 1794 σε μεγάλο βαθμό λόγω του έργου του νέου Αμερικανού Υπουργού στη Γαλλία, Τζέιμς Μονρόε, [50] ο οποίος υποστήριξε επιτυχώς την υπόθεση για την αμερικανική υπηκοότητα . [51] Τον Ιούλιο του 1795, ο εισήχθη ξανά στην φυλακή , όπως και άλλοι επιζώντες Γιρονδίνοι. Ήταν ένας από τους μόλις τρεις εκπρόσωπους που αντιτάχθηκε στην έγκριση του νέου συντάγματος του 1795, επειδή δεν προέβλεπε καθολική ψηφοφορία, η οποία είχε ανακηρυχθεί από το Ορεινό Σύνταγμα του 1793. [52] Το 1797, ο Πέην έζησε στο Παρίσι με τον Νίκολας Bonneville και τη σύζυγό του. Ο Πέην, καθώς και άλλοι αμφιλεγόμενοι επισκέπτες του Bonneville, κίνησαν τις υποψίες των αρχών. Ο Bonneville έκρυψε την βασιλόφρονα Antoine Ιωσήφ Barruel-Beauvert στο σπίτι του. Ο Beauvert είχε τεθεί εκτός νόμου μετά το πραξικόπημα της 18ης Φρουκτιδώρ στις 4 Σεπτεμβρίου, του 1797. Ο Πέην πίστευε ότι η Αμερική, υπό τον Πρόεδρο Τζον Άνταμς, είχε προδώσει την επαναστατημένη Γαλλία. [53] Ο Bonneville στη συνέχεια φυλακίστηκε για λίγο και οι πρέσες του κατασχέθηκαν, πράγμα που σήμαινε οικονομική καταστροφή.

Το 1800, ακόμα υπό αστυνομική επιτήρηση, ο Bonneville κατέφυγε με τον πατέρα του στο Εβρέ. Ο Πέην έμεινε μαζί του, βοηθώντας τον Bonneville στην μετάφραση του «Συμφώνου Της Θάλασσας". Την ίδια χρονιά, ο Πέην υποτίθεται ότι είχε συνάντηση με τον Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων ισχυριζόταν ότι κοιμόταν με ένα αντίγραφο των δικαιωμάτων του ανθρώπου κάτω από το μαξιλάρι του και προχώρησε τόσο πολύ ώστε να πει στον Πέην ότι «ένα χρυσό σας άγαλμα θα πρέπει να ανεγερθεί σε κάθε πόλη στο σύμπαν.» [54] Ο Πέην συζήτησε με τον Ναπολέοντα πόσο καλύτερα θα ήταν να εισβάλουν στην Αγγλία και τον Δεκέμβριο του 1797 έγραψε δύο δοκίμια, ένα από τα οποία ήταν εύστοχα ονομάστηκε «Παρατηρήσεις σχετικά με την κατασκευή και λειτουργία του πολεμικού ναυτικού με ένα σχέδιο για εισβολή στην Αγγλία και την τελική ανατροπή της αγγλικής κυβέρνησης», [55], στην οποία προώθησε η ιδέα για τη χρηματοδότηση 1.000 πολεμικών πλοίων που θα μετέφεραν ένα γαλλικό στρατό εισβολής σε όλη τη Μάγχη. Το 1804 ο Πέην επέστρεψε στο θέμα, γράφοντας «Στον λαό της Αγγλίας για την εισβολή στην Αγγλία» υποστηρίζοντας την ιδέα. [53] Σημειώνοντας την πορεία του Ναπολέοντα προς τη δικτατορία, τον καταδίκασε ως:. "Ο πληρέστερος τσαρλατάνος που υπήρξε ποτέ» [56]Ο Τόμας Πέην παρέμεινε στη Γαλλία μέχρι το 1802, επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο ύστερα από πρόσκληση του Πρόεδρου Τζέφερσον.

Later years - Ύστερα Χρόνια Το 1802 ή 1803, ο Τόμας Πέην εγκατέλειψε τη Γαλλία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, πληρώνοντας επίσης τα τέλη εισόδου στη χώρα και για τη σύζυγο του Bonneville, την Marguerite Brazier και τους τρεις γιους τους, τον επτάχρονο Benjamin, τον Louis, και τον Thomas του οποίου ο Πέην ήταν νονός. Ο Πέην επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα αρχικά στάδια της Δεύτερης Μεγάλης Αφύπνισης («Second Great Awakening»), μια περίοδο όπου επικρατούσε έντονος κομματισμός. Η «Εποχή της Λογικής» («Age of Reason») έγινε η αιτία όπου συντηρητικές θρησκευτικές ομάδες τον μίσησαν, αλλά και οι Φεντεραλιστές του επιτέθηκαν για τις θεωρίες που ανέπτυσσε αναφορικά με την διακυβέρνηση στο «Κοινή Λογική», για τη σύνδεση του με την Γαλλική Επανάσταση καθώς και για τη φιλία του με τον Πρόεδρο Τζέφερσον. Επίσης, ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες της «Επιστολή προς τον Ουάσιγκτον» η οποία δημοσιεύτηκε έξι χρόνια πριν από την επιστροφή του και είχε τότε εγείρει το κοινό αίσθημα. Η αρνητική αυτή για τον ίδιο κατάσταση επιδεινώθηκε όταν έχασε το εκλογικό του δικαίωμα στην πόλη New Rochelle της πολιτείας της Νέας Υόρκης όπου ήταν εγγεγραμμένος, με την αιτιολογία ότι ο Gouverneur Morris δεν τον αναγνώρισε ως Αμερικανό πολίτη ενώ ο Ουάσιγκτον δεν τον στήριξε. [58]

Η Brazier φρόντισε τον Πέην κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του και τον έθαψε όταν πέθανε στις 8 Ιουνίου του 1809. Στη διαθήκη του ο Πέην άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην Brazier, συμπεριλαμβανομένων 100 στρέμματα (40,5 εκτάρια) του αγροκτήματος του έτσι ώστε να ανατραφούν και να μορφωθούν ο Βενιαμίν και ο αδελφός του Τόμας. Η πτώση του Ναπολέοντα το 1814 επέτρεψε τελικά στον Bonneville να επανασυνδεθεί με τη σύζυγό του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και παρέμεινε για τέσσερα χρόνια πριν επιστρέψει στο Παρίσι για να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο

Ιδέες [Επεξεργασία] Ο βιογράφος Eric Foner προσδιορίζει ένα ουτοπικό νήμα στη σκέψη του Πέην, γράφοντας ότι «Με τη νέα αυτή γλώσσα που διαβίβασε ένα νέο όραμα, μια ουτοπική εικόνα μίας ισόνομης, δημοκρατικής κοινωνίας.» [66] Ο ουτοπισμός του Πέην συνδύασε τον πολιτικό ρεπουμπλικανισμό, με την πίστη στο αναπόφευκτο της επιστημονικής και της κοινωνικής προόδου και την δέσμευση στην ελεύθερη αγορά και την ελευθερία εν γένει. Οι πολλαπλές πηγές της πολιτικής θεωρίας του Πέην εστιάζουν όλες σε μια κοινωνία που βασίζεται στο κοινό καλό και τον ατομικισμό. Ο Πέην εξέφρασε ένα λυτρωτικό φουτουρισμό ή πολιτικό μεσσιανισμό. [67] Γράφοντας ότι η γενιά του "θα εμφανιστεί στο μέλλον ως Αδάμ ενός νέου κόσμου», γεγονός που επιβεβαιώνεται από τον βρετανικό ουτοπισμό. [68] Οι πεποιθήσεις για φυσική δικαιοσύνη του Τόμας Πέιν ενδέχεται να είχαν επηρεαστεί από τον Κουακέρο πατέρα του. [69] Αργότερα, οι συναντήσεις του με τους Ιθαγενείς πληθυσμούς της Αμερικής του έκαναν βαθιά εντύπωση. Η ικανότητα των Ιροκέζων να ζουν σε αρμονία με τη φύση, επιτυγχάνοντας παράλληλα μια δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων τον βοήθησε να βελτιώσει τις σκέψεις του σχετικά με το πώς να οργανώσουμε την κοινωνία. [70] Δουλεία [Επεξεργασία] Ο Πέην μερικές φορές πιστώνεται με το γράψιμο του "Αφρικανική Δουλεία στην Αμερική", το πρώτο άρθρο προτείνει τη χειραφέτηση των Αφρικανών σκλάβων και την κατάργηση της δουλείας. Η δημοσίευση έγινε στις 8 Μαρτίου του 1775, στο Υστερόγραφο στην εφημερίδα Pennsylvania Journal and Weekly Advertiser (γνωστός και ως To Περιοδικό της Πενσυλβανία και του Αμερικανικού Μουσείου). [71] Επικαλούμενοι την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων ότι ο Πέην ήταν ο συντάκτης αυτού ανώνυμα δημοσιευμένου δοκιμίου, ορισμένοι μελετητές (Eric Foner και Alfred Owen Aldridge) το θεωρούν πλέον ένα από τα έργα του. Αντίθετα, ο John Nichols εικάζει ότι οι «ένθερμες αντιρρήσεις για την δουλεία" τον οδήγησε στον αποκλεισμό του από την εξουσία κατά τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας. [72]

Αγροτική Δικαιοσύνη [Επεξεργασία] Στο τελευταίο φυλλάδιό του, «Αγροτική Δικαιοσύνη», το οποίο δημοσιεύθηκε τον χειμώνα του 1795, ανέπτυξε περαιτέρω τις ιδέες του στα Δικαιώματα του Ανθρώπου, για το πώς η ιδιοκτησία γης χωρίζει την πλειοψηφία των ανθρώπων από τους δίκαια, φυσική κληρονομιά και τα μέσα της ανεξάρτητης επιβίωσής τους. Η Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης των ΗΠΑ αναγνωρίζει την Αγροτική Δικαιοσύνη ως την πρώτη αμερικανική πρόταση για τη χορήγηση συντάξεως γήρατος και βασικού εισοδήματος. Στην Αγροτική Δικαιοσύνη:

Υποστηρίζοντας την περίπτωση προσώπων που στερήθηκαν τοιουτοτρόπως, είναι ένα δικαίωμα, και όχι φιλανθρωπία ... [Η κυβέρνηση πρέπει] να δημιουργήσει ένα εθνικό ταμείο, εκ των οποίων θα καταβάλλεται σε κάθε πρόσωπο, όταν φτάσει στην ηλικία των είκοσι ενός χρόνων, το ποσό των £ 15 στερλινών ως αποζημίωση εν μέρει, για την απώλεια της φυσικής του ή της κληρονομιά με την εισαγωγή του συστήματος της έγγειας ιδιοκτησίας. Και, επίσης, το ποσό των £ 10 ετησίως, κατά τη διάρκεια της ζωής του, και σε κάθε πρόσωπο που ζει τώρα, από την ηλικία των πενήντα ετών και σε όλους τους άλλους που θα φτάσουν σε αυτή την ηλικία.

Σημειώστε ότι £ 10 και £ 15 που θα είναι αξίας περίπου £ 800 και £ 1200 ($ 1,200 $ και 2.000 $), όταν ρυθμίζεται για τον πληθωρισμό (2011 Βρετανοί λίρες στερλίνες). [73] Ο Λαμπ υποστηρίζει ότι η ανάλυση του Πέην των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας σηματοδοτεί μια ξεχωριστή συμβολή στην πολιτική θεωρία. Η θεωρία του ακινήτου υπερασπίζεται μια ελευθεριακή ανησυχία για την ιδιωτική ιδιοκτησία που δείχνει μια ισότιμη δέσμευση. Η νέα δικαιολογία της ιδιοκτησίας τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους θεωρητικούς όπως ο Hugo Grotius, Samuel von Pufendorf, και ο John Locke. Παρουσιάζει τη δέσμευση του Πέην για θεμελιακά φιλελεύθερες αξίες της ατομικής ελευθερίας και της ηθικής ισότητας. [74]

Death Θάνατος [Επεξεργασία] Ο Πέην πέθανε το πρωί της 8ης Ιουνίου 1809 σε ηλικία 72 ετών, σε ένα κτίριο στην Grove Street 59 στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Παρά το γεγονός ότι το αρχικό κτίριο δεν είναι πια εκεί, υπάρχει μια πλάκα που αναφέρει ότι Πέην άφησε την τελευταία του πνοή σε αυτήν την τοποθεσία. Μετά το θάνατό του, το σώμα του Πέην μεταφέρθηκε στο New Rochelle, αλλά οι Κουάκεροι δεν επέτρεψαν να ταφεί στο νεκροταφείο τους όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία, έτσι τα λείψανά του θάφτηκαν κάτω από μια καρυδιά στο αγρόκτημά του. Το 1819, ο ριζοσπαστικός στην Αγροτική Οικονομία Άγγλος δημοσιογράφος William Cobbett, ο οποίος το 1793 είχε δημοσιεύσει ένα αρκετά ακραίο δοκίμιο ως συνέχεια [59] του «Η ζωή του Τόμας Πέην», [60] του Francis Oldys (George Chalmer), ξέθαψε τα οστά του και τα μετέφερε πίσω στην Αγγλία με την πρόθεση να δώσει στον Πέην μια ταφή στην πατρίδα του με τιμές ήρωα, αλλά τελικά αυτό ποτέ δεν επιτεύχθηκε. Τα οστά ήταν ακόμα στα χέρια του Cobbett όταν εκείνος πέθανε είκοσι χρόνια μετά, αλλά αργότερα χάθηκαν. Δεν υπάρχει καμία τεκμηριωμένη μαρτυρία για το τι απέγιναν, αν και για αρκετά χρόνια διάφοροι ισχυρίστηκαν ότι έχουν στην κατοχή τους τμήματα των λειψάνων του Πέην, όπως το κρανίο και το δεξί του χέρι. [61] [62] [63] Όταν πέθανε οι περισσότερες αμερικανικές εφημερίδες αναδημοσίευσαν τη νεκρολογία του όπως αυτή αρχικά εκδόθηκε στην New York Evening Post, [64], η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε: "Έζησε μια μακρά ζωή, έκανε λίγο καλό και πολύ κακό". Μόνο έξι πενθούντες παραβρέθηκαν στην κηδεία του, δύο εκ των οποίων ήταν μαύροι οι οποίοι πιθανότατα είχαν απελευθερωθεί. Ο συγγραφέας και ρήτορας Robert G. Ingersoll έγραψε σχετικά: «Ο Τόμας Πέην ξεπέρασε τα όρια του θρύλου. Ένας-ένας οι περισσότεροι από τους παλιούς του φίλους και γνωστούς τον εγκατάλειψαν. Δυσφημίστηκε κάθε πτυχή του βίου του, μισήθηκε, αποφεύχθηκε και αποτροπιάστηκε – οι αρετές του καταγγέλθηκαν ως ανηθικότητες – η προσφορά του λησμονήθηκε – η προσωπικότητα του αμαυρώθηκε, διατήρησε το παράστημα και την ισορροπία της ψυχής του. Θυματοποιήθηκε αλλά οι πεποιθήσεις του παρέμεναν ακλόνητες. Παρέμεινε πιστός μαχητής της ελευθερίας, και προσπάθησε να διαφωτίσει και να εκπολιτίσει ακόμα και αυτούς που με ανυπομονησία περίμεναν τον θάνατό του. Ακόμα και αυτοί που αγαπούσαν τους εχθρούς τους εμίσησαν τον φίλο τους - τον φίλο ολάκερου του κόσμου - με όλη την καρδιά τους. Στις 8 του Ιούνη του 1809, ήρθε ο θάνατος – ο Θάνατος, σχεδόν o μοναδικός του φίλος. Στην κηδεία του ουδεμία μεγαλοπρέπεια, ουδεμία φαντασμαγορία, ουδεμία πολιτειακή πομπή, ουδένα στρατιωτικό άγημα υπήρχε. Σε μία άμαξα, μια γυναίκα και ο γιος της οι οποίοι είχαν ζήσει από την γενναιοδωρία του αποθανόντα – πάνω σε ένα άλογο ένας Κουάκερος, ο βαθύς ανθρωπισμός των οποίων κυριάρχησε το δόγμα της λογικής του – και μετά, ακολουθώντας πεζοί, δύο νέγροι πλημμυρισμένοι με ευγνωμοσύνη – αποτελούσαν όλοι αυτοί την επιθανάτια πομπή του Τόμας Πέην.» [65]

Θρησκευτικές απόψεις [Επεξεργασία] Πριν από τη σύλληψη και φυλάκισή του στη Γαλλία, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα συλληφθεί και θα εκτελεστεί, ο Πέην, ακολουθώντας την παράδοση των αρχών του δέκατου όγδοου αιώνα του Βρετανικού Ντεϊσμού, έγραψε το πρώτο μέρος του Η Εποχή Της Λογικής (The Age of Reason), μια επίθεση στην οργανωμένη "αποκαλυπτική" θρησκεία συνδυάζοντας μια συλλογή από τις πολλές αντιφάσεις που βρήκε στην Αγία Γραφή. Σχετικά με τις δικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις ,ο Πέιν έγραψε στην Εποχή της Λογικής: Πιστεύω σε έναν Θεό, και τίποτα περισσότερο .Και ελπίζω για την ευτυχία πέρα από αυτή τη ζωή. Δεν πιστεύω στο θρήσκευμα που διακηρύχθηκε από την Εβραϊκή εκκλησία, από την Ρωμαϊκή Εκκλησία, από την ελληνική εκκλησία, από την τουρκική εκκλησία, από την Προτεσταντική εκκλησία, ούτε από οποιαδήποτε εκκλησία που ξέρω. Η δική μου γνώμη είναι η δική μου εκκλησία. Όλα τα εθνικά ιδρύματα των εκκλησιών, είτε εβραϊκά, χριστιανικά ή τουρκικά, μου φαίνεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ανθρώπινες επινοήσεις, που έχουν συσταθεί για να τρομοκρατήσουν και να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα, να μονοπωλήσουν δύναμη και κέρδος. [75]. Αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ήταν ο ίδιος ο Τέκτων, [76], κατά την επιστροφή του στην Αμερική από τη Γαλλία, ο Πέην έγραψε επίσης «Ένα δοκίμιο σχετικά με την προέλευση του ελευθεροτεκτονισμού» (1803-1805), σχετικά με τον Τεκτονισμό που προέρχεται από τη θρησκεία των αρχαίων Δρυίδων. [77] Στο δοκίμιο, δήλωνε ότι «η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του ήλιου, στην οποία βάζουν έναν άνδρα, ονόματι του Χριστού στη θέση του ήλιου, και δώσουν την λατρεία που καταβλήθηκε αρχικά στον ήλιο ».Η Marguerite de Bonneville δημοσίευσε το δοκίμιο το 1810, μετά το θάνατο του Πέην, αλλά επέλεξε να παραλείψει ορισμένα αποσπάσματα από αυτό που ήταν ζωτικής κριτικό στον Χριστιανισμό, τα περισσότερα εκ των οποίων αποκαταστάθηκαν στην έκδοση του 1818. [78]

Ενώ ποτέ δεν περιέγραψε τον εαυτό του ως Ντεϊστή, [78] είχε γράψει το εξής: Οι απόψεις που έχουν προχωρήσει ... είναι το αποτέλεσμα της πιο ξεκάθαρης και από μακρού πεποίθησης ότι η Αγία Γραφή και η Διαθήκη είναι επιβολές στον κόσμο, ότι η πτώση του ανθρώπου, η θεωρεία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο θάνατος του για να κατευνάσει την οργή του Θεού, και η σωτηρίας, με αυτά τα παράξενα μέσα, είναι όλα καταπληκτικές επινοήσεις, ατιμωτικές για τη σοφία και τη δύναμη του Παντοδύναμου. Ότι η μόνη αληθινή θρησκεία είναι ο Ντεϊσμός, από την εγώ εννοούσα, και εννοώ τώρα, την πίστη του ενός Θεού, και μίμηση του ηθικού χαρακτήρα του, ή η πρακτική αυτών που ορίζουμε ηθικές αρετές - και ότι ήταν επάνω σε αυτήν μόνο (καθόσον η θρησκεία ενδιαφέρετε) ότι ακούμπησα όλες μου τις ελπίδες ευτυχίας στη συνέχεια. Έτσι λέω τώρα -. Και ας με βοηθήσει ο Θεός [75]

Lincoln [επεξεργασία] Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν 26 ετών το 1835 όταν έγραψε ένα κείμενο υπεράσπισης προς τον Ντεϊσμό του Πέην, αλλά ένας συνεργάτης του Λίνκολν, ο Samuel Hill, το έκαψε για να σώσει την πολιτική του καριέρα. [79] Ο ιστορικός Roy Basler ο οποίος ήταν και συντάκτης των κειμένων του Λίνκολν ανέφερε ότι ο Πέην είχε βαθιά επιρροή στο ύφος γραφής του μετέπειτα πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κανένας άλλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, με την εξαίρεση του Τζέφερσον, δεν κατάφερε να επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό τον ψυχισμό ή την ουσία του ύστερου τρόπου σκέψης του Λίνκολν. Ο Πέην, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, παρείχε στο ύφος γραφής του Λίνκολν την πληθωριστική ευγλωττία του, καθώς αυτή εξαγνισμένη και προσαρμοσμένη στην ψυχική διάθεση του Λίνκολν είναι εμφανής στα επίσημα γραπτά του. [80]

Edison [Επεξεργασία] Ο εφευρέτης Τόμας Έντισον, δήλωσε σχετικά με τον Πέην:

"Πάντα θεωρούσα τον Πέην ως έναν από τους σπουδαιότερους πατέρες του Αμερικανικού έθνους. Ποτέ δεν είχαμε ανθρώπους με πηγαία νοημοσύνη σε αυτή τη χώρα ... Ήμουν τυχερός που εκτέθηκα στα έργα του Τόμας Πέην κατά την παιδική μου ηλικία ... ήταν πράγματι διαφωτιστικό να διαβάζω τις απόψεις αυτού του μεγάλου στοχαστή σε πολιτικά και θεολογικά ζητήματα. Ο Πέην με εισήγαγε στην ουσία πολλών ζητημάτων τα οποία ούτε καν είχα σκεφτεί ότι υπάρχουν. Θυμάμαι πολύ έντονα τη λάμψη του Διαφωτισμού που μετέδιδαν τα γραπτά του Πέην, και θυμάμαι τότε που αναλογίστηκα "Τι κρίμα που αυτά τα έργα αυτά δεν είναι σχολικά βιβλία για όλα τα παιδιά!" Το ενδιαφέρον μου για τον Πέην από την πρώτη μου ανάγνωση των έργων του ουδέποτε σταμάτησε. Από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα τα μελετώ ξανά και ξανά." [81]

Νότια Αμερική [Επεξεργασία]

Το 1811 ο μεταφραστής Manuel Garcia de Sena από την Βενεζουέλα δημοσίευσε ένα βιβλίο στη Φιλαδέλφεια που αποτελούνταν κυρίως από ισπανικές μεταφράσεις των πιο σημαντικών έργων του Πέην. [82] Το βιβλίο επίσης περιλάμβανε μεταφράσεις της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α., Άρθρα της Συνομοσπονδίας, το Σύνταγμα των ΗΠΑ και τα συντάγματα πέντε πολιτειών. [82] Το βιβλίο έγινε ευρέως γνωστό στη Νότια Αμερική, και μέσω αυτού ο εθνικός ήρωας της Ουρουγουάης José Gervasio Artigas εξοικειώθηκε με τις ιδέες του Πέην και τις έκανε κτήμα του. [82] Ακολούθησαν πολλά γραπτά του Artigas τα οποία πήγαζαν άμεσα από την ιδεολογία του Πέην, συμπεριλαμβανομένου και του "Οδηγίες" του 1813, το οποίο οι Ουρουγουανοί θεωρούν ένα από τα σημαντικότερα συνταγματικά έγγραφα της χώρας τους. Το "Οδηγίες" επίσης αποτέλεσε ένα από τα πρώτα κείμενα που έθεσαν μια βάση αρχών για την δημιουργία μιας ανεξάρτητης ταυτότητας της Ουρουγουάης από την Αργεντινή. [82]

Μνημεία [Επεξεργασία]

Το πρώτο και παλαιότερο μνημείο του Τόμας Πέην είναι μια σκαλιστή ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα ύψους 3,5 μέτρων στο New Rochelle της Νέας Υόρκης. Η ανέγερση του μνημίουδρομολογήθεικε και χρηματοδοτείστικε από τον εκδότη, εκπαιδευτικό και μεταρρυθμιστή Gilbert Vale (1791-1866), και ανεγέρθηκε το 1839 από τον Αμερικανό γλύπτη και αρχιτέκτονα John Frazee. [85]

Στο New Rochelle και σε οικόπεδο 320 στρεμμάτων βρίσκεται επίσης η αρχική θέση της κατοικίας του Τόμας Πέην η οποία του παραχωρήθηκε το 1784 με νομοθετική πράξη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης ως αποζημίωση για την συμβολή του στην Επανάσταση της Ανεξαρτησίας [86]

Στην ίδια τοποθεσία βρίσκεται το Μουσείο Μνήμης στον Τόμας Πέην. Ο Τόμας Έντισον ήταν αυτός που έκανε την πρώτη τιμητική φτυαριά στην ανέγερση του μουσείου το οποίο εκθέτει όχι μόνο τα λείψανα του Πέην αλλά και πολλά άλλα ιστορικά κειμήλια τοπικού ενδιαφέροντος. Μια μεγάλη συλλογή από βιβλία, φυλλάδια και ιστορικές φωτογραφίες εκτίθενται εκεί, συμπεριλαμβανομένου πολλές πρώτης έκδοσης έργα του Πέην, καθώς και διάφορα πρωτότυπα χειρόγραφα. Τα εκθέματα αυτά έγιναν το αντικείμενο διαμάχης μεταξύ διάφορων ιδρυμάτων και είχαν μεταφερθεί προσωρινά στην New-York Historical Society ενώ αργότερα αρχειοθετήθηκαν επί μονίμου στην κοντινή βιβλιοθήκη του Iona College. [87]

Ο Πέην αρχικά είχε ταφεί πλησίον της οικίας του το 1809. Στην θέση αυτή υπάρχει μια μικρή επιτύμβια στήλη, αν και όπως όπως φημολογήθηκε αρκετά χρόνια μετά τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στην Αγγλία.

Στην Αγγλία, ένα άγαλμα του Paine όπου φαίνεται να κρατά μια πένα και και το βιβλίο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου βρίσκεται στην οδό King στο Thetford του Norfolk, την γενέτειρα του. Το 2002 σε πανεθνική δημοσκόπηση που διεξήχθη από το BBC ο Τόμας Πέην αναδείχθηκε στην 34η θέση των 100 πιο σημαντικών Βρετανών. [88]

Επίσης, στο Thetford υπάρχει το ξενοδοχείο "Thomas Paine", στο οποίο είναι μια τιμητική πλάκα παρέχει στους επισκέπτες λεπτομέρειες για την ζωή του Πέην. Η τιμητική πλάκα ανεγέρθηκε το 1943 από συνεισφορές Αμερικανών στρατιωτών.

Bronx Community College includes Paine in its Hall of Fame of Great Americans, and there are statues of Paine in Morristown and Bordentown, New Jersey, and in the Parc Montsouris, in Paris.[89][90]

Το Bronx Community College στην Νέα Υόρκη περιλαμβάνει τον Πέην στο Hall of Fame των Λαμπρών Αμερικανών, και υπάρχουν αγάλματα του Πέην στα Morristown και Bordentown του New Jersey καθώς και στο πάρκο Montsouris του Παρισιού. [89] [90]

In Paris, there is a plaque in the street where he lived from 1797 to 1802, that says: "Thomas PAINE / 1737–1809 / Englishman by birth / American by adoption / French by decree".

Στο Παρίσι, υπάρχει μια τιμητική πλάκα στο δρόμο όπου έζησε μεταξύ 1797 και 1802, όπου αναγράφει: "Thomas Paine / 1737-1809 / Άγγλος εκ γέννησης / Αμερικανός εκ υιοθεσίας / Γάλλος εκ ψηφίσματος».

Ετησίως μεταξύ 4 και 14 Ιουλίου, το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης Lewes στο Ηνωμένο Βασίλειο γιορτάζει τη ζωή και το έργο του Τόμας Πέην. [91]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κυρίως χάρη στις προσπάθειες του ακτιβιστή David Henley από την Virginia, παρουσιάστηκε από δύο ιδεολογικούς αντιπάλους, τον Ρεπουμπλικάνο από την Ιντιάνα, Γερουσιαστή Steve Symms και την Δημοκρατικό από την Νέα Υόρκη Αντιπρόσωπο Nita Lowey το νομοσχέδιο "S. Con.Res 110, και HR 1628" προς ψήφιση στο 102ο Κογκρέσο. Με περισσότερες από 100 επίσημες επιστολές επιδοκιμασίας Αμερικανών και διεθνών ιστορικών, φιλοσόφων και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου του Thomas Paine National Historical Society, το νομοσχέδιο έλαβε 78 συν-αναδοχές από μέλη της Γερουσίας και 230 από μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ως εκ τούτου πέρασε ομόφωνα και από την Γερουσία και την Βουλή. Τον Οκτώβριο του 1992 κατοχυρώθηκε σε νόμο (PL102-407 & PL102-459) από τον Πρόεδρο George H.W. Bush η άδεια για να ανεγερθεί με χρήση ιδιωτικών κεφαλαίων, ένα μνημείο στον Τόμας Πέην στο "Περιοχή 1" του Καπιτωλίου των ΗΠΑ.

Το Business School του Πανεπιστημίου East Anglia στο Norwich στεγάζεται στο Κέντρο Μελέτης Τόμας Πέην στην πανεπιστημιούπολη του Norwich η οποία είναι η κομητεία όπου βρίσκεται το Norfolk, ο τόπος γέννησης του Πέην. [92]

The Cookes House is reputed to have been his home during the Second Continental Congress at York, Pennsylvania.[93]

Το Cookes House φημολογείται ότι ήταν το σπίτι του Πέην κατά τη διάρκεια του Β 'Ηπειρωτικού Κογκρέσου στο York της Πενσυλβάνια. [93]

Seasteading[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Seasteading (Υδρόθεση) είναι η έννοια της δημιουργίας μόνιμων κατοικιών στη θάλασσα, που ονομάζoνται seasteads(θέση στην θάλασσα, υδροθέση) , εκτός επικράτειας που διεκδικεί η κυβέρνηση οποιουδήποτε έθνους. Οι περισσότεροι πρότειναν οι υδροθέσεις(Seasteads) να είναι τροποποιημένα σκάφη κρουαζιέρας. Άλλες προτεινόμενες δομές έχουν συμπεριλάβει μια μετασκευασμένη πλατφόρμα πετρελαίου, μια παροπλισμένη αντιαεροπορική πλατφόρμα, και ειδικά προσαρμοσμένα πλωτά νησιά. [1] Κανείς δεν έχει δημιουργήσει μια πολιτεία στην ανοικτή θάλασσα, που να έχει αναγνωριστεί ως ένα κυρίαρχο έθνος, αν και η Αρχή του Sealand είναι ένα αμφισβητούμενο μικροέθνος που δημιουργήθηκε πάνω σε ένα εγκαταλελειμμένο θαλάσσιο οχυρό κοντά στο Σάφολκ της Αγγλίας. [2] Το πιο κοντινό σε Υδροθέση(Seasteading) που έχει κατασκευαστεί μέχρι στιγμής είναι μεγάλα ποντοπόρα πλοία που μερικές φορές αποκαλούνται «πλωτές πόλεις», και μικρότερα πλωτά νησιά. Ο όρος συνδυάζει τις λέξεις θάλασσα και homesteading, αγγλική λέξη για αυτάρκες σπίτι. Τουλάχιστον δύο άνθρωποι ανεξάρτητα άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτό:. Ο Ken Neumeyer στο βιβλίο του «Η Φάρμα σάλπαρε» (Sailing the Farm ) (1981) και ο Wayne Gramlich στο άρθρο του «Seasteading - Υποστατικό στην ανοικτή θάλασσα" (1998)( «Seasteading – Homesteading on the High Seas" [3]

Νομικά ζητήματα [Επεξεργασία]

Έξω από την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των 200 ναυτικών μιλίων (370 χιλιόμετρα), το οποίο οι χώρες μπορούν να διεκδικήσουν σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι ανοικτές θάλασσες δεν υπόκεινται στους νόμους του κάθε κυρίαρχου κράτους, εκτός από τη σημαία υπό την οποία έχει αποπλεύσει το πλοίο. Παραδείγματα των οργανώσεων που χρησιμοποιούν τη δυνατότητα αυτή είναι οι Women on Waves («Γυναίκες Στα Κύματα»), που επιτρέπει τις αμβλώσεις για τις γυναίκες σε χώρες όπου οι αμβλώσεις υπόκεινται σε αυστηρούς νόμους, και υπεράκτιους ραδιοφωνικούς σταθμούς που εκπέμπουν από τα διεθνή ύδατα. Όπως και για αυτές τις οργανώσεις ,η Υδροθέση(Seastead) θα επωφεληθεί από την απουσία νόμων και κανονισμών έξω από την κυριαρχία των κρατών, και να επιλέξει από μια ποικιλία εναλλακτικών νομικών συστημάτων, όπως αυτά που έχουν αναληφθεί από το "Λας Πορτάδας». [4] "Όταν η Υδροθέση(Seastead) γίνει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση, η μετάβαση από μια κυβέρνηση στην άλλη θα είναι ένα θέμα της πλεύσης από την μία στην άλλη χωρίς καν να βγεις από το σπίτι σου», είπε Πάτρι Φρίντμαν (Patri Friedman) στην πρώτη ετήσια διάσκεψη Υδροθέσης [5] [6] [7]

Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία(ΙΠΠ), ιδρύθηκε από τον Wayne Gramlich και τον Patri Friedman στις 15 Απριλίου του 2008, είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε για να διευκολύνει τη δημιουργία αυτόνομων, κινητών κοινοτήτων σε θαλάσσιες πλατφόρμες που θα λειτουργούν στα διεθνή ύδατα. [5] [8] [9] Ο Gramlich στο άρθρο του «Πλωτή Πολιτεία, Πλωτό Κατοικείν - στην ανοικτή θάλασσα»( SeaSteading – Homesteading on the High Seas" ) παρουσιάσε την έννοια της προσιτής κατοικίας, προσελκύοντας την προσοχή του Friedman με την πρότασή του για ένα έργο μικρής κλίμακας [3] Οι δύο τους άρχισαν να εργάζονται μαζί και δημοσίευσαν το πρώτο βιβλίο στο οποίο συνεργάστηκαν στο διαδίκτυο το 2001,το οποίο διερεύνησε τις πτυχές της Πλωτής Πολιτείας, από τη διάθεση αποβλήτων έως τις σημαίες ευκαιρίας. Το έργο έλαβε ευρεία προβολή το 2008, έγινε γνωστό στον συνιδρυτή του PayPal Peter Thiel, ο οποίος συνέβαλε 500.000 δολάρια για να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία του Ινστιτούτου Πλωτή Πολιτεία και από τότε έχει κάνει δηλώσεις για την βιωσιμότητά του, όπως φαίνεται στο δοκίμιό του «Η Εκπαίδευση των Φιλελεύθερων », [10], που δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο από το Cato. Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία έχει λάβει ευρεία προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης όπως το CNN, το Wired,[5] το Prospect,[11],το Economist [9] ,το Business Insider, [12] και το BBC [13] Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Στόσελ έγραψε ένα άρθρο για την Πλωτή Πολιτεία τον Φεβρουάριο του 2011 και φιλοξένεισαι τον Patri Friedman στην εκπομπή του στο Fox Business Network. [14] Στις 31 Ιουλίου 2011, ο Φρίντμαν παραιτήθηκε από το ρόλο του εκτελεστικού διευθυντή, και έγινε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. Ο Friedman αντικαταστάθηκε από Randolph Hencken. Ταυτόχρονα, οι διευθυντές επιχειρηματικής και νομικής στρατηγικής του Ινστιτούτου συνέχισαν για να ξεκινήσουν το Blueseed, την πρώτη εμπορική επιχείρηση της Πλωτής Πολιτείας. [15] Μεταξύ 31 Μαΐου και 2 Ιουνίου του 2012, το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία πραγματοποίησε την τρίτη ετήσια διάσκεψή του. [16] Την άνοιξη του 2013, [17], το Ινστιτούτο ξεκίνησε το Σχέδιο Πλωτή Πολιτεία, [18], η οποία συνδυάζει τις αρχές της Πλωτής Πολιτείας και της Εκκίνησης Πόλεων, [19], επιδιώκοντας να τοποθετήση μια πλωτή πόλη εντός των χωρικών υδάτων ενός υπαρκτού κράτους. Ιστορικά, Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία εξέτασε τα διεθνή ύδατα για την ελευθερία να δημιουργήσει νέα έθνη και να προωθήσει ανταγωνιστική διακυβέρνηση από το εξωτερικό. Ωστόσο, τώρα επιδιώκουν ένα έθνος υποδοχής επειδή θεωρούν ότι α) Είναι λιγότερο ακριβό για να κατασκευαστεί μια Πλωτή Πολιτεία σε σχετικά ήρεμα, ρηχά νερά σε σύγκριση με τον ανοικτό ωκεανό έξω από τα χωρικά ύδατα β) θα είναι ευκολότερο για τους κατοίκους να ταξιδέψουν από και προς την Πλωτή Πολιτεία, καθώς και για την προμήθεια αγαθών και υπηρεσιών από τις υφιστάμενες αλυσίδες εφοδιασμού και γ) ένα έθνος υποδοχής θα παρέχει ένα μέρος για μια πλωτή πόλη μέσα στο υπάρχον διεθνές νομικό πλαίσιο, με τις σχετικές προστασίες και τις ευθύνες. Το Ινστιτούτο συγκέντρωσε $ 27,082 από 291 χρηματοδότες σε εκστρατεία χρηματοδότησης από το πλήθος [20] και ανέθεσε στην εταιρεία DeltaSync [21] να σχεδιάσει την ιδέα μιας πλωτής πόλης για λογαριασμό τους. Τον Δεκέμβριο του 2013, η έκθεση της ιδέας δόθηκε στη δημοσιότητα. Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία επίσης συλλέγει στοιχεία από πιθανούς κατοίκους μέσω μιας έρευνας. [22]

Σχέδια [Επεξεργασία] Μετασκευασμένα Κρουαζιερόπλοια [Επεξεργασία] Οι πρώτες Πλωτές Κατοικίες προβλέπεται να είναι κρουαζιερόπλοια προσαρμοσμένο για ημι-μόνιμη κατοίκηση. Τα κρουαζιερόπλοια έχουν δοκιμασμένη τεχνολογία, για να αντιμετωπίσει τις περισσότερες από τις προκλήσεις της ζωής στη θάλασσα για μεγάλες χρονικές περιόδους. Το κόστος της πρώτης Πλωτής Κατοικίας εκτιμήθηκε σε $ 10M. [23]

Υπερυψωμένη πλατφόρμα [Επεξεργασία] Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία εργάστηκε με πλωτές κοινότητες πάνω από τη θάλασσα σε ιστό πλωτήρων, παρόμοιο με πλατφόρμες πετρελαίου. [24] Το έργο θα αρχίσει σε μικρή κλίμακα, χρησιμοποιώντας δοκιμασμένη τεχνολογία όσο το δυνατόν περισσότερο, για να προσπαθήσει να βρει βιώσιμους, αειφόρους τρόπους λειτουργίας μιας Πλωτής Πολιτείας . [25] Οι καινοτομίες που επιτρέπουν την πλήρη απασχόληση όσων ζουν στη θάλασσα, θα πρέπει να αναπτυχθούν. Η ανάπτυξη της ναυπηγικής βιομηχανίας της κρουαζιέρας μας δείχνει ότι αυτό μπορεί να γίνει δυνατό. Ένα προτεινόμενο σχέδιο για μια προσαρμοσμένη-χτισμένο seastead είναι ένα πλωτό αλτήρα στο οποίο το καθιστικό είναι ψηλά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, η οποία ελαχιστοποιεί την επίδραση των κυμάτων. Το 2004, η έρευνα τεκμηριώνεται σε ένα online βιβλίο που καλύπτει ζουν στους ωκεανούς. [26] Το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία επικεντρώνεται σε τρεις τομείς: την οικοδόμηση μιας κοινότητας, ερευνώντας και κατασκευάζοντας την πρώτη Πλωτή Κατοικία στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Τον Iανουάριο του 2009, το Ινστιτούτο Πλωτή Πολιτεία κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ένα σχέδιο για ένα πλωτό θέρετρο για 200 άτομα, που ονόμασε Πλωτή Λέσχη ( ClubStead ), περίπου ένα οικοδομικό τετράγωνο σε μέγεθος, από την εταιρεία συμβούλων Ναυτιλιακής Καινοτομίας & Τεχνολογίας. Η Πλωτή Λέσχη σηματοδότησε την πρώτη σημαντική εξέλιξη στο σκληρή μηχανική, από την εκτενή ανάλυση έως τις προσομοιώσεις, του κινήματος "Πλωτή Πολιτεία» . [9] [26] [27]

Αρθρωτό νησί [Επεξεργασία] Στο Φόρουμ του Ινστιτούτου Πλωτή Πολιτεία, μια ιδέα που προέκυψε για την δημιουργία ενός νησιού πάνω σε κολώνες. [28] Υπάρχουν πολλά διαφορετικά σχέδια, συναινόντας ότι το οπλισμένο σκυρόδεμα είναι επιβεβαιωμένα ,το πιο βιώσιμο και οικονομικά αποδοτικό υλικό για τις δομές της Πλωτής Πολιτείας, [29] όπως φαίνεται και από τη χρήση σε πλατφόρμες πετρελαίου και συγκεκριμένες υποβρύχια βάσεις. Η εταιρεία AT Γραφείο Μελετών έκανε πρόσφατα άλλον ένα σχεδιασμό χρησιμοποιώντας την μέθοδο ενός νησιού πάνω σε κολώνες . [30] Άλλα [επεξεργασία] Πολλοί αρχιτέκτονες και επιχειρήσεις έχουν δημιουργήσει σχέδια για πλωτές πόλεις, συμπεριλαμβανομένων των Vincent Callebaut, [31] [32] Paolo Soleri [33] και τις εταιρίες Shimizu και Tangram 3DS. [34] Ο Μάρσαλ Σάβατζ συζήτησε επίσης για το χτίσιμο δεμένων τεχνητών νησιών στο βιβλίο του «Το έργο της Χιλιετίας: ο αποικισμός του Γαλαξία σε οκτώ εύκολα βήματα»( The Millennial Project: Colonizing the Galaxy in Eight Easy Steps ) , με αρκετές έγχρωμες πλάκες με τις ιδέες του. Ορισμένες εταιρείες διαγωνισμών σχεδίων όπως η Evolo έχουν επίσης συνεισφέρει σχέδια. [35] [36] [37]

Πρόοδος [Επεξεργασία] Το 2008, ο Φρίντμαν και o Gramlich ήλπιζαν να σαλπάρει η πρώτη πρωτότυπη Πλωτή Κατοικία στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο μέχρι το 2010 [38] [39], αλλά το 2010 τα σχέδια ήταν να ξεκινήσει μια από το 2014. [40] Το Ινστιτούτο Πλωτή Πόλη προέβλεψε στο 2010 ότι ο πληθυσμός της Πλωτής Πολιτείας θα υπερβεί τα 150 άτομα το 2015. [41]

Συνέδρια [Επεξεργασία] Το Ινστιτούτο Πλωτή Πόλη πραγματοποίησε την πρώτη συνέντευξη του στο Μπέρλινγκεμ της Καλιφόρνια, στις 10 Οκτωβρίου 2008 και το παρακολούθησαν 45 άτομα από 9 χώρες. [42] Το δεύτερο συνέδριο ήταν σημαντικά μεγαλύτερο, και πραγματοποιήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, από τις 28 έως 30 Σεπτέμβριου του 2009. [43] [44] Το τρίτο συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαίου έως 2 Ιούνιου του 2012. [45] Μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Patri Friedman ,o Patrick Kenji Takahashi, και o Max Marty.

Eφημερονήσι [Επεξεργασία] Η πρώτη εκδήλωση «Εφημερονήσι» πραγματοποιήθηκε από τις 2 έως τις 4 Οκτωβρίου του 2009, στο δέλτα του ποταμού Σακραμέντο στην Καλιφόρνια από το Ινστιτούτο. [46] Μια δεύτερη εκδήλωση είχε προγραμματιστεί για τις 22-25 Ιουλ 2010, αλλά ακυρώθηκε από τους διοργανωτές. [47 ] Το ΙΠΠ ανέφερε "απροσδόκητα υψηλό κόστος ασφάλισης» ως τον λόγο και δήλωσε ότι θα αναβάλει επ 'αόριστον τα σχέδια για ένα μελλοντική Εφημερονήσι για να επικεντρωθεί στις καινοτόμες έρευνες της. [48] Ωστόσο, πολλοί συμμετέχοντες εξακολούθησαν να συγκεντρώνονται στην ίδια θέση την προβλεπόμενη ημερομηνία για ένα Σαββατοκύριακο με ανεπίσημες παρουσιάσεις, διασκέδαση, συζητήσεις και γνωριμίες «από τα κάτω «. [49]

Οι συλλογικές εκδηλώσεις συνεχίστηκαν όλο τον χρόνο, στο δέλτα του ποταμού Σακραμέντο το 2011 και το 2012 ,και η 5η ετήσια εκδήλωση έχει προγραμματίστηκε για τις 10 έως 14 του 2013. [50] Λόγω της αύξησης του ενδιαφέροντος για την εκδήλωση, το 2012 και το 2013 παρουσιάστηκαν πολλές «νησίδες» από σκάφη-κατοικίες , ιστιοπλοϊκά, πλατφόρμες, και σχεδίες δεμένες μεταξύ τους, το καθένα με διαφορετικό θέμα και πολιτισμό, ενσαρκώνοντας την ιδέα της δυναμικής γεωγραφίας του σχεδίου Πλωτή Πολιτεία. [παραπομπή που απαιτείται]

Παρόμοια Σχέδια [Επεξεργασία] Blueseed [Επεξεργασία] Το 2011,η Blueseed ήταν μια εταιρεία που επιχείρησε να ναυλώσει ένα πλοίο κοντά στην Silicon Valley, για να χρησιμεύσει σαν κοινότητα νεοφυών επιχειρήσεων χωρίς να χρειάζεται βίζα για τους εργαζόμενους και σαν επιχειρηματική θερμοκοιτίδα. Η Πλωτή Επιχείρηση σχεδίαζε να προσφέρει καθιστικό και χώρο γραφείων, υψηλής ταχύτητας σύνδεση στο Internet, καθώς και τακτική συγκοινωνία με φέρι με την ηπειρωτική χώρα. [51] [52] Το έργο στοχεύει να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οργανώσεις για την απόκτηση βίζας εργασίας των ΗΠΑ, προτιθέμενη να χρησιμοποιήσει την ευκολότερη θεώρηση «Β -1 / Β-2» για να ταξιδέψουν στην ηπειρωτική χώρα, ενώ θα εργαζόνται στο πλοίο. [51] [52] [ημερομηνία info] Oi ιδρυτές του Blueseed Max Marty και Dario Mutabdzija συναντήθηκαν όταν ήταν και οι δύο υπάλληλοι του Ινστιτούτου Πλωτή Πολιτεία. [51] [52] Στην Λαική Κουλτούρα [Επεξεργασία] Η Πλωτή Πολιτεία έχει εμπνεύσει την φαντασία πολλές φορές την λαική κουλτούρα τα τελευταία χρόνια. Ο Υδάτινος Κόσμος ( Waterworld ) ήταν μια σημαντική κινηματογραφική ταινία που παρουσίασε πλωτές κοινότητες σε διάφορα σημεία σε όλη την ταινία. Στα βιντεοπαιχνίδια, η ιδέα μιας πόλης στον ωκεανό για να ξεφύγουν από κάθε είδους κυβέρνηση είναι η κύρια πλοκή των παιχνιδιών "BioShock" και "BioShock 2", ενώ στα παιχνίδια Metal Gear μια φανταστική ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία με την επωνυμία "Militaires sans frontiers" (Στρατός Χωρίς Σύνορα) διατηρεί μια βάση στον ωκεανό, που ονομάζεται Μητρική Βάση και είναι ανεξάρτητη από κάθε κυβέρνηση.

Η Τρανσχιουμανία είναι μια πλωτή πόλη στο μυθιστόρημα «Το στοίχημα του Μετά-Ανθρωπιστή» του Ζόλταν Ίστβαν

Free State Project[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος (Free State Project - FSP) είναι μια πολιτική μετανάστευση, που ιδρύθηκε το 2001 για να στρατολογήσει τουλάχιστον 20.000 ελευθεριακούς ώστε να μετακινηθούν σε μία πολιτεία με χαμηλό πληθυσμό (Νιού Χάμσαϊρ, επιλέχθηκε το 2003), προκειμένου να την μετατρέψουν σε προπύργιο των ελευθεριακών ιδεών . [2] Το Σχέδιο επιδιώκει να ξεπεράσει την ιστορική αναποτελεσματικότητα του ακτιβισμού της περιορισμένης κυβέρνησης που πιστεύουν ότι προκλήθηκε από τον μικρό αριθμό και την διάχυση στον πληθυσμό των ελευθεριακών ακτιβιστών στις 50 Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο.

Οι συμμετέχοντες υπέγραψαν μια δήλωση προθέσεων στην οποία δηλώνουν ότι προτίθενται να μεταβούν στο Νιου Χάμπσαϊρ εντός πέντε ετών από τη έναρξη με στόχο τους 20.000 συμμετέχοντες. Αυτή η δήλωση προθέσεων προορίζεται να λειτουργήσει ως μια μορφή ασφαλιστικής σύμβασης. Από τις 31 Οκτωβρίου 2014, 16,174 άνθρωποι έχουν υπογράψει αυτή τη δήλωση προθέσεων [1] και 1.654 άτομα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της FSP να «κινηθούν πρώτοι» στο Νιου Χάμσαϊρ, λέγοντας ότι έχουν κάνει την κίνησή τους πριν από την στόχο των 20.000 συμμετέχοντων. [3]

Πολλοί συμμετέχοντες στο Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος έχουν εκλεγεί με διετή θητεία στην Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χάμσαϊρ από το 2006. [4]Δώδεκα* εξελέγησαν στις εκλογές του 2012, [5] και 18* στις εκλογές του 2014

Ιστορία [Επεξεργασία]

Προέλευση [Επεξεργασία] Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος ιδρύθηκε το 2001 από τον Jason Sorens, τότε ένα Ph.D. φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Yale. [6]Ο Sorens δημοσίευσε ένα άρθρο στην διαδικτυακή εφημερίδα «Ελευθεριακή Επιχείρηση» επισημαίνοντας την αποτυχία των ελευθεριακών να εκλέξουν οποιονδήποτε υποψήφιο για ομοσπονδιακό αξίωμα, και σκιαγράφησε τις ιδέες του για ένα αποσχιστικό κίνημα, και κάλεσε τους ανθρώπους να απαντήσουν αν ενδιαφέρονται. [7 ]Ο Sorens έχει δηλώσει ότι το κίνημα συνεχίζει μια αμερικανική παράδοση της πολιτικής μετανάστευσης, το οποίο περιλάμβανε ομάδες όπως αυτές των Μορμόνων αποίκων στη Γιούτα, και τις θρησκευτικές κοινότητες των Άμις. [8] Η οργάνωση ξεκίνησε χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Μια συστηματική ανασκόπηση που ξεκίνησε περιορίζοντας τις πιθανές πολιτείες σε αυτές με πληθυσμό μικρότερο από 1,5 εκατομμύρια κατοίκους, και εκείνες όπου το 2000 το άθροισμα των δαπανών από τα κόμματα των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων ήταν μικρότερος από $ 5.200.000, το σύνολο των εθνικών δαπανών από του Ελευθεριακού κόμματος για το συγκεκριμένο έτος . Η Χαβάη και το Ρόουντ Αϊλαντ, αφαιρέθηκαν από τον κατάλογο αυτό, λόγω της προτίμησης τους για την κεντρική κυβέρνηση. [9] Επιλογή κράτους [Επεξεργασία] Τον Σεπτέμβριο του 2003, πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για την επιλογή της καταλληλότερης πολιτείας. Οι συμμετέχοντες ψήφισαν χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Κοντορσέ (Condorcet) να επιλέξουν την πολιτεία. [10] Το Νιου Χαμπσάιρ ήταν ο νικητής, με το Γουαϊόμινγκ να έρχεται δεύτερο με ένα περιθώριο 57% έως 43%. [10] Η Αλάσκα, το Βερμόντ, το Ντέλαγουερ, το Αϊντάχο, το Μέιν, η Μοντάνα, η Βόρεια και Νότια Ντακότα, ήταν επίσης στον κατάλογο. [8] Το Νιου Χαμπσάιρ επιλέχθηκε επειδή παρατηρήθηκε ότι ατομικιστική κουλτούρα του θεωρήθηκε έχει καλή απήχηση στις ελευθεριακές ιδέες. [11] Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος, ωστόσο, έχει αποτελέσει αντικείμενο κριτικής από κάποιους που ανησυχούν για την πίεση του πληθυσμού και στην αντιτίθεται στην αύξηση της φορολογίας των κατοίκων του. Μερικοί Ρεπουμπλικάνοι, [12] από την άλλη πλευρά, ανταποκρίθηκαν πιο ευνοϊκά στο Σχέδιο, που ευαγγελίζεται την περιορισμένη κυβέρνηση με την οποία συμφωνούν.

Πρόθεση [Επεξεργασία] Η δήλωση της αποστολής του ΣΕΚ, που εκδόθηκε το 2005, αναφέρει τα εξής: Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος είναι μια συμφωνία μεταξύ 20.000 ακτιβιστών υπέρ της ελευθερίας να μετακινηθούν στο Νιου Χαμπσάιρ, όπου θα ασκήσουν την πληρέστερη πρακτική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία ο μέγιστος ρόλος της κυβέρνησης θα είναι η προστασία της ζωής, της ελευθερίας, και της ιδιοκτησίας . Η επιτυχία του έργου θα συνεπάγεται την πιθανότητα μείωσης στη φορολογία και των ρυθμίσεων, μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης για την επέκταση των ατομικών δικαιωμάτων και των ελεύθερων αγορών, καθώς και την αποκατάσταση του συνταγματικού φεντεραλισμού, αποδεικνύοντας τα οφέλη της ελευθερίας για το υπόλοιπο του έθνους και του κόσμου. [13]

"Ζωή, Ελευθερία,Ιδιοκτησία» είναι τα δικαιώματα που απαριθμούνται στη Οκτωβριανή Διακήρυξη των «Αποφάσεων του Πρώτου Ηπειρωτικού Κογκρέσου» του 1774 [14] και επίσης στο άρθρο 12 του κρατικού συντάγματος του Νιου Χαμπσάιρ. [15] Για να γίνει κάποιος μέλος του Σχεδίου Ελεύθερο Κράτος, ένα άτομο καλείται να συμφωνήσει με την Δήλωση Προθέσεων (SOI): Δηλώνω επισήμως την πρόθεσή μου να μεταβώ στην πολιτεία του Νιου Χαμπσάιρ, εντός 5 ετών από την στιγμή που 20.000 συμμετέχοντες θα έχουν υπογράψει. Αφού μεταβώ εκεί, θα ασκήσω την πληρέστερη πρακτική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία ο μέγιστος ρόλος της πολιτικής κυβέρνησης θα είναι η προστασία της ζωής, της ελευθερίας, και της ιδιοκτησίας των ατόμων. Επιλεξιμότητα [Επεξεργασία] Το ΣΕΚ είναι ανοιχτό σε ανθρώπους με ελάχιστη ηλικία 18 ετών.Αμερικάνικη υπηκοότητα δεν απαιτείται. Οι άνθρωποι που προωθούν τη βία, το φυλετικό μίσος ή την μισαλλοδοξία δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο ΣΕΚ. [16] Τα πρόσφατα γεγονότα [Επεξεργασία] Τον Δεκέμβριο του 2012, η εκπρόσωπος της Πολιτείας Σίνθια (Cynthia Chase ,προσωνύμιο D-Keene) είπε: «Τα μέλη του ΣΕΚ είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η πολιτεία σήμερα.» [17] Το 2012, το Αστυνομικό Τμήμα Κονκόρντ αιτήθηκε $ 258.000 από την ομοσπονδιακή κυβερνητική χρηματοδότηση για να αγοράσει ένα θωρακισμένο όχημα Lenco BEARCAT για την προστασία από τρομοκρατικές επιθέσεις, ταραχές ή επεισόδια με πυροβολισμούς. Η αίτηση ανέφερε

«Ομάδες όπως αυτές των «Κυρίαρχων Πολιτών» ,του «Σχεδίου Ελεύθερο Κράτος» και του «Occupy New Hampshire» είναι ενεργές και παρόντες σε καθημερινές προκλήσεις." Η επιχορήγηση από το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ ήταν επιτυχής και το Δημοτικό Συμβούλιο Κόνκορντ ομόφωνα ενέκρινε την επιχορήγηση, αφού αναθεώρησε την αίτηση για να αφαιρεθούν οι αναφορές σε αυτά τα πολιτικά κινήματα. [18] Τον Σεπτέμβριο του 2014 ο υποψήφιος Γερουσιαστής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Σκοτ Μπράουν (Scott Brown) , πρώην γερουσιαστής ΗΠΑ από τη Μασαχουσέτη, δήλωσε Στην προεκλογική του εκστρατεία ότι χρειάζεται την υποστήριξη από τα μέλη του ΣΕΚ ("Freestaters") στην μονόλεπτη καταληκτική δήλωση του στο στην συζήτηση (ντιμπέιτ) για την Πολιτεία του Γρανίτη

Πολιτικές θέσεις [επεξεργασία] Η ίδια η Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος δεν ευθυγραμμίζεται με κανένα πολιτικό κόμμα, δεν λαμβάνει καμία επίσημη πολιτική θέση, δεν υποστηρίζει κανένα υποψήφιο στις εκλογές, και δεν υποστηρίζει ούτε και αντιτίθεται σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη νομοθεσία. [20] Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος λαμβάνει χρηματοδότηση της από μεμονωμένους δωρητές που ενδιαφέρονται να κινούνται στο πλαίσιο του ΣΕΚ ή να παραβρίσκονται σε μία από τις ετήσιες εκδηλώσεις. [21] [22] Αρκετοί πρώιμοι μετακινηθέντες εκλέχθηκαν στο νομοθετικό σώμα του Νιού Χαμπσάιρ. Το 2006, ένας εκ των συμμετεχόντων, ο Τζόελ Γουίντερς (Joel Winters) ,εξελέγη στο νομοθετικό σώμα της πολιτείας,κατεβαίνοντας με τους Δημοκρατικούς. [11] Επανεξελέγη το 2008, αλλά ηττήθηκε το 2010. [23] Το 2010, 12 Ρεπουμπλικάνοι ,μέλη του ΣΕΚ, εξελέγησαν στην Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χάμσαϊρ. [4] Στις 5 Δεκέμβρη 2012, το μέλος του ΣΕΚ, αυτο-περιγραφόμενος ως αναρχικός , Τιμ Ο Φλάχερτυ (Tim O'Flaherty) εξελέγη στην Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χάμσαϊρ με το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Κόμματος, ως εκπρόσωπος της εκλογικής περιφέρειας 5 του Μάντσεστερ . [24] Το 2012, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι σύνταξαν και πέρασαν τον Νόμο 418 που απαιτεί οι υπηρεσίες της πολιτείας να εξετάσουν το λογισμικό και μορφές δεδομένων ανοικτού κώδικα κατά την πραγματοποίηση αγορών. [25]

Ετήσιες εκδηλώσεις [Επεξεργασία] Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος είναι ο επίσημος διοργανωτής σε δύο ετήσιες εκδηλώσεις στο Νιου Χαμπσάιρ: Το Φόρουμε της Ελευθερίας του Νιου Χαμπσάιρ είναι μία εκδήλωση σε στυλ συνεδρίου με ευρεία ποικιλία ομιλητών, δείπνα και εκδηλώσεις. Το Φεστιβάλ Ελευθερίας Porcupine (PorcFest) [26] [27] διαρκεί μια εβδομάδα και είναι καλοκαιρινό φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα σε μια κατασκήνωση, και είναι "σαν το Woodstock για ορθολογιστές», σύμφωνα με τον Roderick Long. [28] [29] [30]

NH Βουλή των Αντιπροσώπων [Επεξεργασία] Το 2006,o Δημοκρατικός Τζόελ Γουίντερς (Joel Winters) έγινε το πρώτο γνωστό μέλος του ΣΕΚ που εκλέχθηκε στην 400-μελή Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χάμσαϊρ. [11] Το 2010, 12 εξελέγησαν. [4] Το 2012, έντεκα εξελέγησαν, συμπεριλαμβανομένων του αυτοαποκαλούμενου Αναρχικού - και Δημοκρατικού Τιμ Ο Φλάχερτυ(Tim O'Flaherty). [24] Το 2014, τουλάχιστον 18 εξελέγησαν. [31] [32] Τωρινά εκλεγμένα μέλη ΣΕΚ [Επεξεργασία] · Belknap Περιφέρεια 2 Glen C. Aldrich Ρεπουμπλικάνοι · Belknap Περιφέρεια 6 Mike Sylvia Ρεπουμπλικάνοι · Carroll Περιφέρεια 5 Ed Comeau Ρεπουμπλικάνοι · Grafton Περιφέρεια 9 Robert Hull Ρεπουμπλικάνοι · Hillsborough Περιφέρεια 11 Elizabeth Edwards Democrat · Hillsborough Περιφέρεια 12 Amanda Bouldin Democrat · Hillsborough Περιφέρεια 17 Tammy Simmons Ρεπουμπλικάνοι · Hillsborough Περιφέρεια 40 Keith Ammon Ρεπουμπλικάνοι · Hillsborough Περιφέρεια 7 Keith Murphy Ρεπουμπλικάνοι · Merrimack Περιφέρεια 20 Brian Seaworth Ρεπουμπλικάνοι · Merrimack Περιφέρεια 21 Dan McGuire Ρεπουμπλικάνοι · Merrimack Περιφέρεια 23 JR Hoell Ρεπουμπλικάνοι · Merrimack Περιφέρεια 29 Carol McGuire Ρεπουμπλικάνοι · Rockingham Περιφέρεια 14 Shem Kellogg Ρεπουμπλικάνοι · Rockingham Περιφέρεια 17 Adam R. Schroadter Ρεπουμπλικάνοι · Rockingham Περιφέρεια 20 Max Abramson Ρεπουμπλικάνοι · Rockingham Περιφέρεια 4 Jason Osborne Ρεπουμπλικάνοι · Strafford Περιφέρεια 24 Laura Jones Ρεπουμπλικάνοι

Πρώην εκλεγμένα μέλη ΣΕΚ 2012[edit] · Michael Sylvia (R-Belmont): Περιφέρεια του Belknap-6 · Cal Pratt (R-Goffstown): Περιφέρεια του Hillsborough-6 · Keith Murphy (R-Bedford): Περιφέρεια του Hillsborough-7 · Tim O’Flaherty (D-Manchester): Περιφέρεια του Hillsborough-12 · Emily Sandblade (R-Manchester): Περιφέρεια του Hillsborough-18 · Joel Winters (D-Manchester): Περιφέρεια του Hillsborough-18 · Michael Garcia (D-Nashua): Περιφέρεια του Hillsborough-34 · Mark Warden (R-Goffstown): Περιφέρεια του Hillsborough-39 · Dan McGuire (R-Epsom): Περιφέρεια του Merrimack-21 · Carol McGuire (R-Epsom): Περιφέρεια του Merrimack-29 · Laura Jones (R-Rochester): Περιφέρεια του Strafford-24[33][34]

2010[edit] · Jenn Coffey (R-): Εκπροσώπησε την Περιφέρεια του Merrimack-6 μέχρι που έχασε την επανεκλογή το 2012[35

Αντιδράσεις [Επεξεργασία] Στις 17 Φεβρουαρίου του 2006, ο οικονομολόγος Γούολτερ Μπλοκ(Walter Block) εξέφρασε δημόσια την υποστήριξή του για το ΣΕΚ. Ο Κρώλευ( Crowley) δήλώσε Εσείς κάνετε έργο του Κυρίου. Το ΣΕΚ είναι μία από τις πιο φρέσκες πρακτικές ιδέες για την προώθηση της ελευθερίας που έχει βγει από το ελευθεριακό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών. Είθε να πετύχει πέρα από τα πιο τρελά όνειρά σας, και να αποδείξει έτσι με ένα ακόμη εμπειρικό τρόπο τα οφέλη και τις ευλογίες της ελευθερίας. [36] Ο Τζέφρυ Τάκερ (Jeffrey Tucker) αντανακλώντας τις εμπειρίες του στο Φόρουμ Ελευθερίας του Νιου Χαμπσάιρ στο Νάσουα, είπε εν μέρει, "Εάν είστε πρόθυμοι να δούμε την προηγούμενη κάλυψη από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της αμερικανικής πολιτικής, μπορείτε να βρείτε πραγματικά συναρπαστική και ενδιαφέρουσες τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα, που υψώνονται πάνω από ομάδες πίεσης , της δωροληψίας και της διαφθοράς ». [37] Το Σχέδιο έχει εγκριθεί από τον Ρον Πωλ( Ron Paul )[38] και τον Gary Johnson. [39] Το 2010, ο Λιου Ρόκγουελ (Lew Rockwell) από το Ινστιτούτο Μίζες, ενέκρινε το Σχέδιο. Αναφέρθηκε στην πόλη του Κιν (Keene), στο Νιου Χαμπσάιρ, σαν την « βόρεια πρωτεύουσα του φιλελευθερισμού». [40] Το 2011, ο Πήτερ Σιφ (Peter Schiff) είπε ότι είχε αποφασίσει να μετακομίσει σε αυτό το σημείο. [41] Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η Σχέφιο Ελεύθερο Κράτος είναι «ριζοσπαστικό», [42] μια «φαντασίωση», [43] ή ότι «πάει πολύ μακριά" στην προσπάθειά της να περιορίσει την κυβέρνηση. [44] Το Σχέδιο Ελεύθερο Κράτος ήταν το κεντρικό θέμα της ταινίας ντοκιμαντέρ Libertopia 2011, [45], καθώς και στο 2014 ντοκιμαντέρ που χρηματοδοτήθηκε από το πλήθος « 101 Λόγοι:. Ελευθερίας Ζει στο Νιου Χαμσάιρ» [46]

↑ Η Koch Industries είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ιδιωτικός όμιλος βάσει τζίρους στις ΗΠΑ. «Forbes List». Forbes. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2011.

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 «25 years at the Cato Institute: The 2001 Annual Report» (PDF). Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2013. OCLC 52255585
↑ «Articles of Incorporation Charles Koch Foundation and Restated Articles of Incorporation». 19 Δεκεμβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2012.
↑ Cobane, Craig T. (2005). «Think Tanks». Americans at War. Gale. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2013.
↑ James G. McGann (Director) (4 Φεβρουαρίου 2015). «2014 Global Go To Think Tank Index Report». Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2015.
↑ «Cato's Mission». Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ «Articles of Incorporation Charles Koch Foundation and Restated Articles of Incorporation». 19 Δεκεμβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2012.
↑ ^7,0 ^7,1 Burris, Charles (4 Φεβρουαρίου 2011). «Kochs v. Soros: A Partial Backstory». LewRockwell.com. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2013.
↑ The essays, named after Cato the Younger, the defender of republican institutions in Rome, expounded on the political views of philosopher John Locke, that had a strong influence on the American Revolution's intellectual environment. See: Mitchell, Annie (July 2004). «A Liberal Republican "Cato"». American Journal of Political Science 48 (3): 588. doi:10.1111/j.0092-5853.2004.00089.x.
↑ Rossiter, Clinton (1953). Seedtime of the Republic: the origin of the American tradition of political liberty. New York: Harcourt, Brace. σελ. 141. No one can spend any time the newspapers, library inventories, and pamphlets of colonial America without realizing that Cato's Letters rather than John Locke's Civil Government was the most popular, quotable, esteemed source for political ideas in the colonial period.

[2] Η Koch Industries είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ιδιωτικός όμιλος βάσει τζίρους στις ΗΠΑ. «Forbes List». Forbes. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2011.

[cato-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 «25 years at the Cato Institute: The 2001 Annual Report» (PDF). Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2013. OCLC 52255585

[3] «Articles of Incorporation Charles Koch Foundation and Restated Articles of Incorporation». 19 Δεκεμβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2012.

[4] Cobane, Craig T. (2005). «Think Tanks». Americans at War. Gale. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2013.

[Global_Go_To-5] James G. McGann (Director) (4 Φεβρουαρίου 2015). «2014 Global Go To Think Tank Index Report». Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2015.

[6] «Cato's Mission». Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2011.

[7] «Articles of Incorporation Charles Koch Foundation and Restated Articles of Incorporation». 19 Δεκεμβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2012.

[Burris-8] 7,0 ^7,1 Burris, Charles (4 Φεβρουαρίου 2011). «Kochs v. Soros: A Partial Backstory». LewRockwell.com. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2013.

[9] The essays, named after Cato the Younger, the defender of republican institutions in Rome, expounded on the political views of philosopher John Locke, that had a strong influence on the American Revolution's intellectual environment. See: Mitchell, Annie (July 2004). «A Liberal Republican "Cato"». American Journal of Political Science 48 (3): 588. doi:10.1111/j.0092-5853.2004.00089.x.

[10] Rossiter, Clinton (1953). Seedtime of the Republic: the origin of the American tradition of political liberty. New York: Harcourt, Brace. σελ. 141. No one can spend any time the newspapers, library inventories, and pamphlets of colonial America without realizing that Cato's Letters rather than John Locke's Civil Government was the most popular, quotable, esteemed source for political ideas in the colonial period.

[1]

[nb 1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]