Χρήστης:GiannisBathory15/πρόχειρο/Αυτοκρατορία της Βραζιλίας
 |
Αυτή η σελίδα είναι ένα «πρόχειρο χρήστη» του GiannisBathory15. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
Αυτοκρατορία της Βραζιλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αυτοκρατορία της Βραζιλίας ήταν ένα κράτος του 19ου αιώνα, το οποίο περιλάμβανε όλες τις περιοχές της σημερινής Βραζιλίας και της Ουρουγουάης. Το πολίτευμά του, ήταν Αντιπροσωπευτική, Κοινοβουλευτική, Συνταγματική Μοναρχία, κάτω από την εξουσία του Αυτοκράτορα Πέτρου Α'της Βραζιλίας και τον γιο του μετέπειτα, Αυτοκράτορα Πέτρου Β' της Βραζιλίας. Μία αποικία, του Βασιλείου της Πορτογαλίας, η Βραζιλία έγινε η έδρα της Πορτογαλικής Αποικιακής Αυτοκρατορίας το 1808, όταν ο Πορτογάλος πρίγκιπας, αργότερα Βασιλιάς, Ιωάννης ΣΤ' της Πορτογαλίας, διέφυγε από την εισβολή του Ναπολέων στην Πορτογαλία και εγκαταστάθηκε μαζί με την κυβέρνησή του, στη βραζιλιάνικη πόλη, Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Ιωάννης αργότερα, επέστρεψε στην Πορτογαλία, αφήνοντας τον μεγαλύτερο γιο και διάδοχό του, Πέτρο, να κυβερνήσει το Βασίλειο της Βραζιλίας σαν Αντιβασιλέας. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1822, ο Πέτρος ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Βραζιλίας και αφού κέρδισε τον πόλεμο ενάντια στο βασίλειο του πατέρα του, αναγορεύτηκε στις 12 Οκτωβρίου, Αυτοκράτορας της Βραζιλίας. Η νέα χώρα, ήταν τεράστια αλλά αραιά κατοικημένη και παρουσίαζε εθνικές ποικιλίες. Αντίθετα με τις γειτονικές ισπανικές κτήσεις, η Βραζιλία είχε πολιτική σταθερότητα, οικονομική ανάπτυξη, συνταγματικώς αναγνωρισμένη ελευθερία του λόγου, και σεβασμό για τα φυλετικά δικαιώματα, μολονότι είχε νόμιμους περιορισμούς για τις γυναίκες και σκλάβους. Διάδοχος του Πέτρου Α' ήταν ο πεντάχρονος γιος του, Πέτρος Β'. Δεδομένου, ότι ο τελευταίος ήταν ανήλικος, μία ασθενής αντιβασιλεία σχηματίστηκε. Το κενό εξουσίας που απορρέει από την απουσία ενός μονάρχη, οδήγησε σε περιφερειακές διενέξεις μεταξύ των τοπικών φυλών. Έχοντας κληρονομήσει μία σχεδόν διαλυμένη αυτοκρατορία, ο Πέτρος Β' όταν έφθασε στην κατάλληλη ηλικία, κατάφερε να φέρει την ειρήνη και τη σταθερότητα στη χώρα, η οποία τελικώς έγινε μία αναδυόμενη δύναμη. Η Βραζιλία, σε αυτό το διάστημα, ήταν νικήτρια σε τρεις συγκρούσεις. Με την οικονομική ανάπτυξη ήρθε μία εισροή Ευρωπαίων μεταναστών, κυρίως Εβραίων και Προτεσταντών, παρόλο που ο Καθολικισμός, παρέμεινε η επίσημη θρησκεία του κράτους. Η δουλεία, η οποία ήταν αρχικά εκτεταμένη, άρχισε να περιορίζεται, μέχρι την οριστική κατάργησή της, το 1888. Οι εικαστικές τέχνες της Βραζιλίας, το θέατρο και η λογοτεχνία άνθισαν. Ακόμα και αν οι τελευταίες δεκαετίες της βασιλείας του Πέτρου Β' χαρακτηρίστηκαν από ευημερία και συνεχή εσωτερική ειρήνη, εκείνος δεν είχε διάθεση να δει τη μοναρχία να επιβιώνει πέρα από τη διάρκεια της ζωής του και δεν έκανε καμία προσπάθεια να διατηρήσει την υποστήριξη του, προς αυτή. Ο επόμενος στη σειρά διαδοχής, ήταν η κόρη του, Ισαβέλλα, αλλά ούτε ο Πέτρος, ούτε οι άρχουσες τάξεις, ήθελαν μία γυναίκα στο θρόνο. Στερούμενοι βιώσιμου κληρονόμου, οι πολιτικοί ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας, δεν έβλεπαν κανένα λόγο για να υποστηρίξουν τη μοναρχία. Μετά από 58 έτη βασιλείας, στις 15 Νοεμβρίου 1889, ο Αυτοκράτορας ανατράπηκε σε ένα πραξικόπημα από μία κλίμακα στρατιωτικών ηγετών των οποίων, στόχος ήταν η δημιουργία μίας δημοκρατίας, υπό τη διεύθυνση ενός δικτάτορα.