Χουάν Λίντο

Χουάν Λίντο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Juan Nepomuceno Fernández Lindo y Zelaya (Ισπανικά)
Γέννηση	16 Μαΐου 1790; Τεγκουσιγκάλπα
Θάνατος	23 Απριλίου 1857; Λεμπίραν
Χώρα πολιτογράφησης	Ισπανία; Ενωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής; Ελ Σαλβαδόρ; Ονδούρα
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ισπανικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ισπανικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Σαν Κάρλος της Γουατεμάλα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός; δικηγόρος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Συντηρητικό Κόμμα της Κεντρικής Αμερικής
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρόεδρος της Ονδούρας (1847–1852); Jefe Supremo del Estado de El Salvador (Ιανουάριος 1841 – Φεβρουάριος 1841)
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Χουάν Νεπομουσένο Φερνάντες Λίντο υ Θελάγια (Juan Nepomuceno Fernández Lindo y Zelaya, 16 Μαΐου 1790 – 23 Απριλίου 1857), γνωστός γενικά απλώς ως Χουάν Λίντο, ήταν συντηρητικός πολιτικός της Κεντρικής Αμερικής, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Ελ Σαλβαδόρ από το 1841 έως το 1842 και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ονδούρας από το 1847 έως το 1852. Υπάρχει κάποια αβεβαιότητα ως προς τις ημερομηνίες γεννήσεως και θανάτου του. Μερικές πηγές δίνουν το 1853 ως έτος θανάτου του.

Απαρχές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λίντο γεννήθηκε στην Τεγουσιγάλπα, σε μια οικογένεια γαιοκτημόνων. Το 1814 έγινε δικηγόρος (licenciado en derecho), έχοντας αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Σαν Κάρλος στη Γουατεμάλα. Μετά την αποφοίτησή του εργάσθηκε για το ισπανικό αποικιακό καθεστώς. Με την ανεξαρτητοποίηση της Κεντρικής Αμερικής από την Ισπανία έγινε επιτετραμμένος (intendente) της Επαρχίας της Κομαγιάγουα (1821). Υπήρξε υποστηρικτής της ενσωματώσεως της Κεντρικής Αμερικής στην Αυτοκρατορία του Μεξικού του Αγουστίν δε Ιτουρβίδε.

Το 1826 ο Λίντο εκλέχθηκε μέλος της Νομοθετικής Συνελεύσεως της Ονδούρας και το 1827 βοήθησε τον συντηρητικό Χοσέ Χούστο Μίλα να νικήσει τον κυβερνήτη της Ονδούρας Διονύσιο δε Ερέρα. Ο Λίντο πέτυχε επίσης να εκλεγεί μέλος της συντακτικής συνελεύσεως που συγκλήθηκε τον Ιούνιο του 1838, όπου αντιπροσώπευσε το Συντηρητικό Κόμμα. Από αυτή τη θέση υπεστήριξε την απόσχιση της Ονδούρας από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής τον Οκτώβριο του 1838.

Αρχηγός κράτους του Ελ Σαλβαδόρ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1840 ο Χουάν Λίντο ταξίδεψε στο Ελ Σαλβαδόρ, όπου με τη βοήθεια του στρατηγού Φρανσίσκο Μαλεσπίν έγινε υπουργός Εξωτερικών, από τον Οκτώβριο του 1840 μέχρι τον Ιανουάριο του 1841. Στη συνέχεια εκλέχθηκε «Αρχηγός του κράτους» του Ελ Σαλβαδόρ, από τις 7 Ιανουαρίου μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου 1841. Εκείνη την ημέρα η συντακτική συνέλευση ανακήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής, οπότε ο Λίντο ονομάσθηκε Προσωρινός Πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ, κατέχοντας αυτή τη θέση μέχρι την 1η Φεβρουαρίου 1842.

Ο Λίντο διόρισε τον στρατηγό και δικηγόρο Νορμπέρτο Ραμίρες, πρώην Αρχηγό του κράτους, ως υπουργό. Με κοινοβουλευτική απόφαση στις 16 Φεβρουαρίου 1841 ίδρυσε το Εθνικό Πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ. Ο Λίντο διέταξε επίσης την ίδρυση σχολείων σε κάθε χωριό της χώρας με 150 και πλέον κατοίκους. Προέβλεψε επίσης την επιβολή προστίμων στις τοπικές αρχές αν αυτές δεν ίδρυαν τα σχολεία ή δεν επέβαλλαν την παρακολούθηση των μαθημάτων τους από τα παιδιά σχολικής ηλικίας.

Πρόεδρος της Ονδούρας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1842 ο Λίντο επέστρεψε στην Ονδούρα και εγκαταστάθηκε στην Κομαγιάγουα. Μετά την άρνηση του στρατηγού Φρανσίσκο Φερέρα να αναλάβει εκ νέου τη θέση του Προέδρου, το κοινοβούλιο της Ονδούρας εξέλεξε τον Λίντο συνταγματικό Πρόεδρο της χώρας, σε μια θητεία που διάρκεσε από τις 12 Φεβρουαρίου 1847 μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου 1848. Κατά τη διάρκεια αυτής, ο Λίντο ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Ονδούρας, το σημερινό Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Ονδούρας, και θέσπισε νέο σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο εξελέγη για δεύτερη θητεία, η οποία έληξε την 1η Φεβρουαρίου 1852.

Στη διάρκεια αυτής της θητείας, ο στρατηγός Χοσέ Σάντος Γκουαρδιόλα, που είχε διορισθεί από τον Λίντο, εξεγέρθηκε στην πρωτεύουσα Τεγουσιγάλπα κατά του κοινοβουλίου, με την πρόθεση να αιχμαλωτίσει τον στρατηγό Φερέρα και τον δον Κορονάδο Τσάβες, οι οποίοι συνωμοτούσαν κατά του Λίντο. Ο Φελίπε Μπουστίγιο, που είχε αναλάβει κυβερνητικές εξουσίες, κατέφυγε στο Κοπάν, και ο Λίντο επέστρεψε στην προεδρία. Οι Φερέρα και Τσάβες κατέφυγαν στο Ελ Σαλβαδόρ. Αργότερα και ο Γκουαρδιόλα εξεγέρθηκε κατά του Λίντο, αλλά ηττήθηκε και αυτοεξορίσθηκε.

Ο Λίντο υπέγραψε μια συμμαχία με τον Πρόεδρο του Ελ Σαλβαδόρ Δοροτέο Βασκονσέλος προκειμένου να κηρύξει τον πόλεμο κατά του καθεστώτος του Ραφαέλ Καρέρα στη Γουατεμάλα. Τα στρατεύματα της συμμαχίας εισέβαλαν στο έδαφος της Γουατεμάλας, αλλά ηττήθηκαν από τον Καρέρα στη Μάχη της Λα Αράδα, στις 2 Φεβρουαρίου 1851.

Στο τέλος της δεύτερης θητείας του τον Λίντο διαδέχθηκε στο αξίωμα ο στρατηγός Χοσέ Τρινιδάδ Καμπάνιας. Ο Λίντο αποσύρθηκε από την πολιτική και εγκαταστάθηκε στην πόλη Γκράσιας, όπου και πέθανε σε ηλικία 67 ετών.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(στην ισπανική)

Ο Λίντο στους «Προέδρους του Ελ Σαλβαδόρ»
Βιογραφία και πληροφορίες για τη θητεία του ως Πρόεδρος της Ονδούρας
Βιογραφία