Χίλντεγκαρντ του Φίντσγκαου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χίλντεγκαρντ του Φίντσγκαου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Hildegarde (Γαλλικά)
Γέννηση758[1]
Σουαβία
Θάνατος30  Απριλίου 783[1]
Τιονβίλ[1][2][3]
Τόπος ταφήςAbbey of Saint-Arnould
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚαρλομάγνος (771–783)[1][4][5]
ΤέκναΚάρολος ο νεώτερος[6]
Πεπίνος της Ιταλίας[7]
Ροτρούδη[8]
Λουδοβίκος ο Ευσεβής[9][5]
Γκισέλα, κόρη του Καρλομάγνου[10]
Μπέρθα, κόρη του Καρλομάγνου[11]
Αδελαΐδα[6]
Λοθάριος[12]
Χιλδεγάρδη[13]
ΓονείςGerold of Vinzgau[1] και Emma of Alamannia[1]
ΑδέλφιαGerold, Prefect of Bavaria[14]
Erbio[14]
Adrian, Count of Orléans[14]
Eric of Friuli[14]
Udalrich I[14]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Χίλντεγκαρντ (γερμανικά: Hildegard, περί το 754 - 30 Απριλίου 783) από τον Οίκο των Ουλνταριχιδών έγινε με τον γάμο της βασίλισσα των Φράγκων και των Λομβαρδών ως τρίτη σύζυγος του Καρλομάγνου.[15][16] Δεν είναι γνωστές πληροφορίες για τη ζωή της όπως με όλες τις γυναίκες που σχετίζονται με τον Καρλομάγνο, καταγράφονται μονάχα η πατρότητα, ο γάμος της, ο θάνατος της και ο ρόλος της σαν μητέρα.[17] Η Χίλντεγκαρντ ήταν κόρη του Γκέρολντ του Φίντσγκαου γενάρχη του Οίκου των Ουλνταριχιδών και της συζύγου του Έμμας της Αλεμαννίας.[18]

Γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πατέρας της είχε πολλές εκτάσεις σε περιοχές που κυβερνούσε ο μικρότερος αδελφός του Καρλομάγνου Καρλομάνος Α΄, με τον γάμο θα μπορούσε ο Καρλομάγνος να επεκταθεί ανατολικά από τον Ρήνο και να κερδίσει την αριστοκρατία της Αλεμαννίας.[19] Δεν είναι γνωστό αν ο Καρλομάγνος σχεδίασε τον γάμο πριν ή μετά τον αιφνίδιο και πρόωρο θάνατο του μικρότερου αδελφού του, σε κάθε περίπτωση ήθελε να σφετεριστεί την κληρονομιά από τον ανεψιό του.[20] Ο γάμος ανάμεσα στον Καρλομάγνο και τη Χίλντεγκαρντ έγινε στο Άαχεν πριν τις 30 Απριλίου 771, αμέσως μετά είχε πάρει διαζύγιο από τη δεύτερη σύζυγο του Δεζιδεράτα από τη Λομβαρδία. Οι ιστορικοί αποδέχονται ότι την εποχή που παντρεύτηκε τον Καρλομάγνο ήταν περίπου 12-13 ετών.[21][22] Τα κορίτσια σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο που αποδέχτηκε η Καθολική Εκκλησία μπορούσαν να παντρευτούν σε οποιαδήποτε ηλικία πάνω από τα 12 έτη.[23] Η σχέση τους ήταν έντονη, αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τα 12 χρόνια του γάμου τους είχε 8 εγκυμοσύνες, ανάμεσα τους και δίδυμα, τα παιδιά γεννήθηκαν όλα υγιή, αυτό δείχνει ότι και η υγεία της ίδιας ήταν καλή παρά τη μικρή ηλικία που παντρεύτηκε. Η Χίλντεγκαρντ συνόδευσε τον Καρλομάγνο στις περισσότερες από τις εκστρατείες του.

Το δεύτερο παιδί και πρώτη κόρη της Αδελαΐδα γεννήθηκε την περίοδο που ο σύζυγος της πολιορκούσε την Παβία, πρωτεύουσα των Λομβαρδών (774), το παιδί πέθανε όταν το ζεύγος επέστρεφε στη Γαλλία. Την εποχή που το ζεύγος βρισκόταν σε εκστρατεία στην Ακουιτανία η Χίλντεγκαρντ γέννησε τους δίδυμους γιους της Λουδοβίκο και Λοθάριο (778).[24] Σε δύο χρόνια ταξίδευσε στη Ρώμη με τον σύζυγο της και τέσσερα από τα παιδιά τους, ανάμεσα τους και οι γιοι τους Λουδοβίκος και Καρλομάν ο οποίος μετονομάστηκε σε Πεπίνος όταν βαπτίστηκε από τον πάπα Αδριανό Α΄, στη συνέχεια διορίστηκαν υποτελείς βασιλείς στην Ακουιτανία και στην Ιταλία. Η πράξη αυτή συνέβαλε στη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στον αυτοκράτορα και τον πάπα.[25] Μια ερμηνεία για τις ασταμάτητες εγκυμοσύνες ήταν ότι βρισκόταν συχνά μαζί με τον σύζυγο της στις εκστρατείες του. Η Χίλντεγκαρντ πέθανε από επιπλοκές στη γέννα όταν γεννήθηκε το τελευταίο της παιδί (30 Απριλίου 783).[26] Τάφηκε την επόμενη μέρα (1 Μαίου 783) στο Αβαείο του Σαίντ Άρνουλντ στη Μετς. Με εντολή του Καρλομάγνου στον τάφο της έκαιγαν καντήλια και γινόντουσαν προσευχές σε καθημερινή βάση για τη σωτηρία της ψυχής της.[27]

Δωρεές στην εκκλησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναπαράσταση του Καρλομάγνου και της Χίλντεγκαρντ (1895)

Η Χίλντεγκαρντ έκανε πολλές δωρεές σε μοναστήρια όπως του Σαίντ Ντενίς και του Σαίντ Μαρτίν στην Τουρ.[28] Η Σάντα Λεόμπα ήταν φίλη της, ζούσε πολύ χρόνο μαζί της στην αυλή και είχε μεγάλη συνεισφορά στην εκπαίδευση της.[29] Δημιούργησε μαζί με τον σύζυγο της τα "Ευαγγέλια του Γκόττσαλκ" όπου αναφέρεται για πρώτη φορά ξεκάθαρα σαν βασίλισσα μαζί με τον Καρολομάγνο.[30][31] Η Χίλντεγκαρντ ήταν εξαιρετικά δημοφιλής όσο ζούσε, αυτό φαίνεται καθαρά στη Νεκρολογία της όπως την έγραψε ο Πολ Δε Ντίκον.[32] Οι ύμνοι αυτοί ωστόσο εξετάζονται από τους ιστορικούς με μεγάλο σκεπτικισμό, στον Επιτάφιο της περιγράφεται σαν υπερβολικά όμορφη, έξυπνη και σοφή, αυτό ήταν συνηθισμένη περιγραφή στις βασίλισσες της εποχής της. Ο πάπας Αδριανός Α΄ έστειλε συλληπητήρια επιστολή στον Καρλομάγνο για τον πρόωρο θάνατο της συζύγου του. Με τη θέση της στη βασιλική αυλή η Χίλντεγκαρντ κέρδισε πολλά αξιώματα για τα αδέλφια της, ήταν η μόνη από τις συζύγους του Καρλομάγνου που μπόρεσε να αναδείξει συγγενείς της.[33] Είχε επίσης πολύ ψηλούς ρόλους στη βασιλική αυλή όπως η αντιβασιλεία την περίοδο που απουσίαζε ο Καρλομάγνος, αυτό δείχνει ότι συμμετείχε μαζί του στις κυβερνητικές αποφάσεις.[34] Η Χίλντεγκαρντ και ο σύζυγος της ήταν οι δωρητές στη "μονή του Κέμπτεν" που ιδρύθηκε το 752, δέχτηκε σημαντική πολιτική και οικονομική υποστήριξη. Όταν κατακτήθηκε το Βασίλειο των Λομβαρδών τα οστά των Ρωμαίων Αγίων Γορδιανού και Επίμαχου μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι του Κέμπτεν, έγιναν οι πολιούχοι της μονής μαζί με την Παναγία. Η Χίλντεγκαρντ θεωρείται μία από τους ιδρυτές της μονής του Κέμπτεν, τον Μεσαίωνα πολλοί πίστευαν ότι τάφηκε στο Κέμπτεν αφού ο γιος της έκτισε το "παρεκλήσι της Χίλντεγκαρντ" που αναφέρεται σαν τόπος θαυμάτων, στο Άλγκοϊ καταγράφεται ως Αγία.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παντρεύτηκε τον Καρλομάγνο στον γάμο του, ο σύζυγος της είχε παντρευτεί σε πρώτο γάμο τη Χιμιλτρούδη με την οποία απέκτησε:

  • Πεπίνος ο Κυφός, εξεγέρθηκε εναντίον του πατέρα του και αποκλείστηκε από τη διαδοχή.

Με τη δεύτερη σύζυγο του Δεζιδεράτα, πριγκίπισσα των Λομβαρδών την οποία χώρισε σε έναν χρόνο (771) δεν απέκτησε παιδιά.

Με την τρίτη σύζυγο του Χίλντεγκαρντ ο Καρλομάγνος απέκτησε:

  • Κάρολος ο Νεότερος π.772-811, διάδοχος, η ταυτότητα του έχει καταγραφεί από τον Πολ Δε Ντίκον.[35][36] Ο πατέρας του τον έκανε βασιλιά στη Φραγκία και τη Σαξονία (790), στέφτηκε Συμβασιλέας των Φράγκων στη Ρώμη (25 Δεκεμβρίου 800) αλλά πέθανε πριν από τον πατέρα του.[37]
  • Ροτρούδη (Ερυθρώ) 775/8-810, μνηστεύθηκε με τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄ τον Πορφυρογέννητο, αλλά ο αρραβώνας ματαιώθηκε. Έκανε σχέση με τον Ρόργκο Α΄ κόμη του Μαιν, παρέμεινε τελικά άγαμη όπως οι αδελφές της.[38][39] Με μια παράνομη σχέση απέκτησε τον Λουδοβίκο, ηγούμενο του Σαίντ Ντενίς.
  • Πεπίνος της Ιταλίας 773-810, βασιλιάς των Λομβαρδών, πέθανε και αυτός πριν από τον πατέρα του.
  • Λουδοβίκος ο Ευσεβής, 778-840, βασιλιάς των Φράγκων & της Ακουιτανίας, Συναυτοκράτορας του πατέρα του (11 Σεπτεμβρίου 813) και διάδοχος.[40]
  • Μπέρτα π.780-μετά το 824, μιά πρόταση του Όφα της Μερκίας να παντρευτεί τον γιο του Έγκφριθ της Μερκίας εξόργισε τον Καρλομάγνο που απέκλεισε τους Άγγλους από όλα τα λιμάνια της αυτοκρατορίας.[41] Η Μπέρτα παρέμεινε άγαμη όπως όλες οι αδελφές της αλλά με μια παράνομη σχέση με τον Άγιο Άνγκιλμπερτ αξιωματούχο της Αυλής απέκτησε δύο γιους και μία κόρη.
  • Γκιζέλα ως το 781-808, αστρονόμος, άγαμη.[42]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 199. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. ↑ wc.rootsweb.ancestry.com/cgi-bin/igm.cgi?op=GET&db=buckyfontaine&id=I134883.
  3. ↑ www.lawrencefamhis.com/ancestors-o/g0/p630.htm.
  4. ↑ «Карл Великий» (Ρωσικά)
  5. ↑ 5,0 5,1 «Kindred Britain»
  6. ↑ 6,0 6,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 203. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  7. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 211. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  8. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 204. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  9. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 249-254. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 206. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 205-6. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  12. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 204-5. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 206-7. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  15. ↑ Achim Thomas Hack: Alter, Krankheit, Tod und Herrschaft im fruhen Mittelalter, (= Monographien zur Geschichte des Mittelalters 56), Stuttgart 2009, σ. 42.
  16. ↑ Dieter Hagemann (Karl der Gro?e. Herrscher des Abendlands, Ullstein 2003, σ. 82), Collins (Charlemagne, σ. 40.).
  17. ↑ Ingrid Heidrich: Von Plectrud zu Hildegard. Beobachtungen zum Besitzrecht adliger Frauen im Frankenreich des 7. und 8. Jahrhunderts und zur politischen Rolle der Frauen, in: Rheinische Vierteljahresblatter 52 (1988), σ. 10
  18. ↑ Reinhard Barth: Karl der Gro?e, Munich 2000, σσ. 97-98
  19. ↑ Matthias Becher: Karl der Gro?e, Munchen 1999, σ. 108
  20. ↑ Martina Hartmann: Die Konigin im fruhen Mittelalter, Stuttgart 2009, σ. 97.
  21. ↑ Johannes Fried: "Charlemagne", Harvard University Press 2016, σ. 96
  22. ↑ Rosamond McKitterick: "Charlemagne: The Formation of a European Identity", Cambridge University Press 2008, σ. 90
  23. ↑ Achim Thomas Hack: Alter, Krankheit, Tod und Herrschaft im fruhen Mittelalter, (= Monographien zur Geschichte des Mittelalters 56), Stuttgart 2009, σ. 51
  24. ↑ Martina Hartmann: Die Königin im frühen Mittelalter, Stuttgart 2009, σ. 100
  25. ↑ Wilfried Hartmann: Karl der Große, Stuttgart 2010, σσ. 50-51
  26. ↑ Pauli Gesta Episcop. Mettensium, Monumenta Germaniæ Historica Scriptorum II, σ. 267
  27. ↑ Klaus Schreiner: "Hildegardis regina". Wirklichkeit und Legende einer karolingischen Herrscherin, in: Archiv für Kulturgeschichte 57 (1975), σ. 10
  28. ↑ Klaus Schreiner: "Hildegardis regina". Wirklichkeit und Legende einer karolingischen Herrscherin, in: Archiv für Kulturgeschichte 57 (1975), σ. 8
  29. ↑ Rosamond McKitterick: Karl der Grosse, Darmstadt 2008, σ. 91
  30. ↑ Klaus Schreiner: "Hildegardis regina". Wirklichkeit und Legende einer karolingischen Herrscherin, in: Archiv für Kulturgeschichte 57 (1975), σσ. 9-10
  31. ↑ Silvia Konecny: Die Frauen des karolingischen Königshauses. Die politische Bedeutung der Ehe und die Stellung der Frau in der fränkischen Herrscherfamilie vom 7. bis zum 10. Jahrhundert, Vienna 1976, σ. 65
  32. ↑ Klaus Schreiner: "Hildegardis regina". Wirklichkeit und Legende einer karolingischen Herrscherin, in: Archiv für Kulturgeschichte 57 (1975), pp. 4-5. The "Epitaphium Hildegardis reginae" is printed in MGH poat. lat. aevi Carolini I, σσ. 58-59. Cf. Franz Bittner: Studien zum Herrscherlob in der mittelalterlichen Dichtung, Dissertation Würzburg 1962, σσ. 43-44
  33. ↑ Rosamond McKitterick: Karl der Grosse, Darmstadt 2008, σ. 91
  34. ↑ Matthias Becher: Karl der Große, Munich 1999, σ. 111
  35. ↑ Scholz, B. W. with Rogers, B. (2000) Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories (University of Michigan Press) (RFA) 811, σ. 94
  36. ↑ Pauli Gesta Episcop. Mettensium, Monumenta Germaniæ Historica Scriptorum II, σ. 265
  37. ↑ Silvia Konecny: Die Frauen des karolingischen Königshauses. Die politische Bedeutung der Ehe und die Stellung der Frau in der fränkischen Herrscherfamilie vom 7. bis zum 10. Jahrhundert, Vienna 1976, σ. 65
  38. ↑ Angilberti (Homeri) Carmina, I, MGH Poetæ Latini ævi Carolini I, σσ. 359-360
  39. ↑ RFA 787, σ. 64
  40. ↑ Pauli Gesta Episcop. Mettensium, Monumenta Germaniæ Historica Scriptorum II, σ. 265
  41. ↑ Wilfried Hartmann: Karl der Große, σ. 50
  42. ↑ RFA 781, σ. 59

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Reinhard Barth: Karl der Große, Munich 2000.
  • Matthias Becher: Karl der Große, Munich 1999.
  • Hans-Werner Goetz: Frauen im frühen Mittelalter. Frauenbild und Frauenleben im Frankenreich, Weimar (u.a.) 1995.
  • Achim Thomas Hack: Alter, Krankheit, Tod und Herrschaft im frühen Mittelalter, (= Monographien zur Geschichte des Mittelalters 56), Stuttgart 2009.
  • Martina Hartmann: Die Königin im frühen Mittelalter, Stuttgart 2009.
  • Wilfried Hartmannd [de]: Karl der Große, Stuttgart 2010.
  • Ingrid Heidrich: Von Plectrud zu Hildegard. Beobachtungen zum Besitzrecht adliger Frauen im Frankenreich des 7. und 8. Jahrhunderts und zur politischen Rolle der Frauen, in: Rheinische Vierteljahresblätter 52 (1988)
  • Silvia Konecny: Die Frauen des karolingischen Königshauses. Die politische Bedeutung der Ehe und die Stellung der Frau in der fränkischen Herrscherfamilie vom 7. bis zum 10. Jahrhundert, Vienna 1976.
  • Rosamond McKitterick: Karl der Grosse, Darmstadt 2008.
  • Michael Richter: Karl der Große und seine Ehefrauen. Zu einigen dunkleren Seiten Karls des Großen anhand von Quellen des ausgehenden achten und beginnenden neunten Jahrhunderts.
  • Rudolf Schieffer: Die Karolinger, 3rd revised Edition, Stuttgart 2000.
  • Klaus Schreiner: „Hildegardis regina“. Wirklichkeit und Legende einer karolingischen Herrscherin, in: Archiv für Kulturgeschichte 57 (1975)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χίλντεγκαρντ_του_Φίντσγκαου&oldid=10381154"