Χίλντα Βίκα
| Χίλντα Βίκα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Hilda Vīka (Λετονικά) |
| Γέννηση | 5 Νοεμβρίου 1897[1] Ρίγα |
| Θάνατος | 14 Φεβρουαρίου 1963[1] Ρίγα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Λετονία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Θρησκεία | Dievturība |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Λετονικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος συγγραφέας |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Βίκτορς Εγκλίτις |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Χίλντα Βίκα (λετονικά: Hilda Vīka, 5 Νοεμβρίου 1897 – 14 Φεβρουαρίου 1963), γνωστή και ως Χίλντα Βίκα-Εγκλίτε, ήταν Λετονή καλλιτέχνιδα και συγγραφέας. Έκανε στυλιζαρισμένες ακουαρέλες και ελαιογραφίες με σκηνές της καθημερινής ζωής και ονειρικά οράματα. Έγραψε ποίηση, διηγήματα και μυθιστορήματα εικονογραφώντας τα δικά της έργα. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του '30, ενσωμάτωσε τη λετονική μυθολογία στα έργα της. Κατά τη σοβιετική εποχή, προσαρμόστηκε στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, αλλά αποβλήθηκε από την ένωση καλλιτεχνών για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1950.
Ήταν παντρεμένη με τον συγγραφέα Βίκτορς Εγκλίτις.
Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Χιλντεγκάρντε Νατάλια Βίκα, γνωστή ως Χίλντα Βίκα, γεννήθηκε στη Ρίγα στις 5 Νοεμβρίου 1897. Οι γονείς της ήταν ο δημόσιος υπάλληλος Ότο Βίκα και η Ελβίνε Βίκα (το γένος Μπλοσφέλντε)[2]. Ο πατέρας της πέθανε, όταν εκείνη ήταν επτά ετών, και πέρασε ένα μέρος της παιδικής της ηλικίας στην ύπαιθρο έξω από το Ντόμπελε, όπου ζούσαν οι γονείς της μητέρας της. Επέστρεψε στη Ρίγα, όταν η μητέρα ξαναπαντρεύτηκε. Λόγω της γερμανικής καταγωγής της μητέρας της, η Βίκα πήγε σε ένα γερμανικό σχολείο θηλέων.[3]
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Βίκα υπηρέτησε ως βοηθός νοσοκόμα, εργάστηκε ως εκπαιδευτικός και υπηρέτρια στη Ρωσία, την Πολωνία και τη Λιθουανία και ολοκλήρωσε ένα μάθημα στη λογιστική[2]. Πίσω στη Ρίγα μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως δημόσια υπάλληλος και τραπεζική υπάλληλος μέχρι το 1935[4]. Ενώ εργαζόταν, παρακολούθησε μαθήματα τέχνης στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο (λετονικά: Tautas augstskola) το 1920–1922 και σπούδασε κοντά στους ζωγράφους Ρόμανς Σούτα (1921–1922), Άουγκουστς Ζάουερς (1922–1925) και Ούγκα Σκούλμε (1925–1927).[2]
Δημιουργικά έργα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι πίνακες της Βίκα εκτέθηκαν για πρώτη φορά το 1927 και πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1933 στο Μουσείο Τέχνης της Πόλης της Ρίγας[2][5]. Τις δεκαετίες του '30 και του '40, έφτιαξε πολύχρωμες ακουαρέλες και ελαιογραφίες με σκηνές από την καθημερινή ζωή και ονειρικά οράματα, συνήθως με κεντρικές φιγούρες γυναίκες. Οι πίνακες είναι στυλιζαρισμένοι και εμπνευσμένοι από γεωμετρικά στολίδια. Ακολούθησε τις συμβάσεις της Αρ Ντεκό προσπαθώντας να συνδυάσει την εγκράτεια, τη χαριτωμένη γλώσσα του σώματος, την επανάληψη και τη ζωτικότητα[5]. Έκανε το ντεμπούτο της ως ποιήτρια σε ένα λογοτεχνικό ημερολόγιο το 1924, πριν εκδοθεί η πρώτη της ποιητική συλλογή το 1932. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, συλλογές διηγημάτων και μυθιστορήματα τις δεκαετίες του '30 και του '40 παρέχοντας τις δικές της εικονογραφήσεις για τα βιβλία της.[2][4]
Από τις αρχές της δεκαετίας του '30, η λετονική μυθολογία ήταν σημαντική στα δημιουργικά έργα της Βίκα, αποτέλεσμα της εμπλοκής της στον λετονικό νεοπαγανισμό. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσαρμόστηκε στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, που επιβλήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση. Αποβλήθηκε από την Καλλιτεχνική Ένωση Λετονίας το 1950 «για λείψανα φορμαλισμού στο έργο της», αλλά έγινε ξανά δεκτή το 1957.[4]
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Βίκα είχε αρκετές περιόδους ασθένειας. Το 1928, της αφαιρέθηκε ένας όγκος, που την άφησε ανίκανη να κάνει παιδιά. Τον Δεκέμβριο του 1929, γνώρισε τον Βίκτορς Εγκλίτις[3], συγγραφέα 20 χρόνια μεγαλύτερό της, και παντρεύτηκαν στις 20 Δεκεμβρίου 1930[2]. Όπως ο σύζυγός της, εντάχθηκε στο νεοπαγανιστικό κίνημα Ντιεβτουρίμπα και ο γάμος τους τελέστηκε ως τελετουργικό του[3][6]. Έγινε θετή μητέρα των γιων του συζύγου της, Άνσλαβς και Βίντβουντς[3]. Ο Άνσλαβς έγινε επιτυχημένος συγγραφέας τη δεκαετία του '30 και επηρεάστηκε από τα έργα και την προσωπικότητά της[7]. Ο σύζυγος της Βίκα πέθανε σε μια σοβιετική φυλακή τον Απρίλιο του 1945, έχοντας συλληφθεί, ενώ προσπαθούσε να συντηρήσει τους πίνακές της.[3][8]
Στη μεταπολεμική περίοδο, η Βίκα έζησε στη φτώχεια, περνώντας τους χειμώνες ζωγραφίζοντας στη Ρίγα και τα καλοκαίρια στο Ντόμπελε. Η μητέρα της πέθανε το 1950 και ο Άνσλαβς πήγε στην εξορία κι έτσι ο Βίντβουντς απέμεινε ο μόνος συγγενής της στη χώρα.[3]
Μετά από τρία χρόνια ασθένειας, πέθανε στη Ρίγα στις 14 Φεβρουαρίου 1963.[3]
Κληρονομιά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Συγκεντρώθηκε μια συλλογή από έργα της Βίκας με τίτλο Atmin̦ās, mākslā, rakstniecībā (Αναμνήσεις, Τέχνη, Συγγραφή), που δημοσιεύτηκε το 1997[9]. Υπάρχει ένας δρόμος στο Ντόμπελε, που φέρει το όνομά της. Το 2021, η πόλη ανακοίνωσε ένα σχέδιο για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού κέντρου προς τιμήν της, που θα βρίσκεται κοντά στη σχολή τέχνης Ντόμπελε. Περισσότερα από 90 έργα της βρίσκονται στη συλλογή του μουσείου τοπικής ιστορίας του Ντόμπελε[10]. Για να γιορτάσει τα 125α γενέθλια της Βίκα το 2022, το Ταχυδρομείο της Λετονίας κυκλοφόρησε ένα μπλοκ γραμματοσήμων με την ίδια και τα έργα της ως μέρος της σειράς Εξαίρετοι Λετονοί καλλιτέχνες.[11]
Δημοσιεύσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ποίηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Spožie ūdeņi, 1932
- Mēnesnīca, 1935
- Zelta Briedis, 1944
Πεζογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Stāsti, 1934
- Atsegtas dvēseles, 1935
- Mūzu vaimanas, 1937
- Lielā slāpe, 1940
- Lielā taisnība, 1942
- Laimīgā dziesma, 1942
- Dievišķā vientiesība, 1944
- Naudas vara, 1944
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Jean-Pierre Delarge: (Γαλλικά) Le Delarge. Gründ, Jean-Pierre Delarge. Παρίσι. 2001. 19985_artiste_VIKA_Hildja. ISBN-13 978-2-7000-3055-6. ISBN-10 2-7000-3055-9.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Hilda Vīka». Literatura.lv (στα Λετονικά). Institute of Literature, Folklore and Art of the University of Latvia. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Krekle, Maija (18 September 2013). «Šifrējama un neatšifrējama Hilda Vīka» (στα lv). Latvijas Avīze. https://www.la.lv/sifrejama-un-neatsifrejama-hilda-vika-2. Ανακτήθηκε στις 16 October 2021.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Hilda Vīka (1897–1963). Paintings, Drawings». lnmm.lv. Λετονικό Εθνικό Μουσείο Τέχνης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ 5,0 5,1 Barkāns, Elmārs (22 July 2021). «Savdabīgi izcilās Hildas Vīkas izstāde Vecrīgas galerijā 'Jēkabs'» (στα lv). Jauns.lv. https://jauns.lv/raksts/zinas/453135-savdabigi-izcilas-hildas-vikas-izstade-vecrigas-galerija-jekabs. Ανακτήθηκε στις 16 October 2021.
- ↑ «Latviešu mitoloģiskie tēli un motīvi Hildas Vīkas daiļradē» (στα lv). Rezekne Academy of Technologies.
- ↑ Skujiņš, Zigmunds (17 March 2006). «Svaigas elpas malks latviešu literatūrā» (στα lv). Diena. https://www.diena.lv/raksts/pasaule/krievija/svaigas-elpas-malks-latviesu-literatura-12733173. Ανακτήθηκε στις 16 October 2021.
- ↑ «Viktors Eglītis» (στα lv). Viktors Eglītis. https://enciklopedija.lv/skirklis/129188-Viktors-Egl%C4%ABtis. Ανακτήθηκε στις 16 October 2021.
- ↑ «Lija Brīdaka». Literatura.lv (στα Λετονικά). Institute of Literature, Folklore and Art of the University of Latvia. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Strautmane, Ingvilda; Lauga, Santa (16 September 2021). «Jaunas kultūrtelpas ideja Dobelē: pilsētā vēlas iedzīvināt radošuma ideju 'Hilda'» (στα lv). LSM.lv. https://lr1.lsm.lv/lv/raksts/kulturas-rondo/hilda-vika-un-dobele-pilseta-velas-iedzivinat-radosamuma-ideju-h.a149064/. Ανακτήθηκε στις 10 February 2023.
- ↑ «Latvijas Pasts releases a stamp block dedicated to Hilda Vīka in the series Outstanding Latvian Artists». Latvijas Pasts. 21 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2023.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Vīka, Hilda (1997). Brīdaka, Lija, επιμ. Atmin̦ās, mākslā, rakstniecībā (στα Λετονικά). Ρίγα: Preses nams. ISBN 978-9984-00-285-9.
