Χέρμαν Β΄ της Σουαβίας
| Χέρμαν Β΄ της Σουαβίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 10ος αιώνας |
| Θάνατος | 4 Μαΐου 1003 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Γερβέργη της Βουργουνδίας (από 988)[1] |
| Τέκνα | Γκίζελα της Σουαβίας Ματθίλδη της Σουαβίας[2] Χέρμαν Γ΄ της Σουαβίας[2] Beatrix of Swabia |
| Γονείς | Κορράδος Α΄ της Σουαβίας και Richlind[3] |
| Οικογένεια | Οίκος των Κορραδιδών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | δούκας της Σουαβίας |
Ο Χέρμαν Β΄, γερμ, Hermann ΙΙ (απεβ. 4 Μαΐου 1003) από τον Οίκο των Κορραδιδών ήταν δούκας της Σουαβίας (997-1003).
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Κορράδου Α΄ δούκα της Σουαβίας και ίσως της Ρέγκλιντ/Ρίχλιντ των Οθωνιδών, κόρης του Λιούντολφ δούκα της Σουαβίας (γιού του Όθωνα Α΄ της Γερμανίας)[4] ή ίσως της Γιούντιτ, κόρης του Άνταλμπερτ κόμη του Μάρχταλ[5].
Το 997 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε. Το ίδιο έτος συνόδευσε τον Όθωνα Β΄ (αδελφό του Λιούντολφ) στη 2η εκστρατεία του στην Ιταλία[6].
Υποψήφιος βασιλιάς της Γερμανίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Όθωνα Β΄ διαδέχθηκε ο γιος του Όθωνας Γ΄, που απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1002, άτεκνος. Υποψήφιοι για το θρόνο της Γερμανίας έγιναν ο Χέρμαν Α΄, ο Ερρίκος Β΄ δούκας της Βαυαρίας (εξάδελφος του Όθωνα Β΄) και ο Έκαρτ Α΄ μάργραβος του Μάισσεν[7]. Όμως ο Έκαρτ Α΄ δολοφονήθηκε από Σάξονες, που είχαν αντιτεθεί στην υποψηφιότητά του[8]. Τον Απρίλιο συγκεντρώθηκαν στο Άαχεν οι Γερμανοί ευγενείς και η πλειοψηφία τους, όπως ο με επιρροή Χέριμπερτ αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας, υποστήριζαν τον Χέρμαν Β΄. Αυτό το πληροφορούμεθα από τον χρονογράφο Τήτμαρ του Μέρσεμπουργκ[9].
Ο Ερρίκος Β΄ δεν περίμενε τους ευγενείς, αλλά έβαλε τον Βιλλίγκις αρχιεπίσκοπο του Μάιντς να τον στέψει βασιλιά τον Ιούνιο. Ο Χέρμαν Β΄ δεν αποδέχθηκε την εκλογή: λεηλάτησε τον καθεδρικό του Στρασβούργου, του οποίου ο αρχιεπίσκοπος ήταν σύμμαχος του αντιπάλου του. Τελικά τον Οκτώβριο δήλωσε υποτελής του με την τελετή της φεουδαλικής υποταγής (deditio) στο Μπρούχσαλ και υποσχέθηκε να αποζημιώσει το Στρασβούργο[10]. Το Δεκέμβριο ήταν στην Αυλή της Φρανκφούρτης.
Το 1003 ο Ερρίκος Β΄ απαίτησε από τον Χέρμαν Β΄ να παραχωρήσει τη μονή του Αγ. Στεφάνου στον Βέρνερ επίσκοπο του Στρασβούργου[11]. O Χέρμαν Β΄ απεβίωσε τον Μάιο και θεωρήθηκε ότι έτσι τιμωρήθηκε για τη βεβήλωση του καθεδρικού. Ο Ερρίκος Β΄ απέσπασε την Αλσατία από τη Σουαβία. Στην υπόλοιπη Σουαβία τον διαδέχθηκε ο γιος του Χέρμαν Γ΄, αλλά ήταν 8-9 ετών και ο Ερρίκος Β΄ έγινε επίτροπος ως την ενηλικίωσή του.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε την Γκέρμπεργκα των Παλαιών Γουέλφων, κόρη του Κορράδου Α΄ της Βουργουνδίας και είχε τέκνα[12]:
- Γκίζελα 990-1043, παντρεύτηκε τον Κορράδο Β΄ των Σαλίων της Γερμανίας[13].
- Ματθίλδη 988/9-1032, παντρεύτηκε πρώτα τον Κορράδο Α΄ των Σαλίων δούκα της Καρινθίας, μετά τον Φρειδερίκο Β΄ των Αρντέν-Βερντέν δούκα της Άνω Λωρραίνης και έπειτα ίσως τον Έζικο κόμη του Μπάλενστετ.[14].
- Χέρμαν Γ΄ π. 994/5-1012[13], δούκας της Σουαβίας.
- Βεατρίκη απεβ. μετά το 1025, παντρεύτηκε τον Αντάλμπερο κόμη του Έπενσταϊν, μετά δούκα της Καρινθίας[13].
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ p50664.htm#i506636. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 3,0 3,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Wolf, 'Wer war Kuno von Öhningen?'; Fried, 'Prolepsis oder Tod', p. 106.
- ↑ Hlawitschka, Konradiner-Genealogie.
- ↑ Oexle, 'Hermann II' p. 641.
- ↑ Keller, ‘Schwäbische Herzöge als Thronbewerber,’ esp. pp. 135ff.
- ↑ Reuter, Germany, pp. 186f.
- ↑ Thietmar, Chronicon, V 3.
- ↑ Thietmar, Chronicon, V.12
- ↑ Die Urkunden Heinrichs II Αρχειοθετήθηκε 2017-10-02 στο Wayback Machine., no. 34, pp. 37f.
- ↑ Goez, Beatrix, p. 11; Oexle, 'Hermann II' p. 641.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Stefan Weinfurter, The Salian Century: Main Currents in an Age of Transition, transl. Barbara M. Bowlus, (University of Pennsylvania Press, 1999), 46.
- ↑ The Geography of Power:Matilda of Tuscany and the Strategy of Active Defense, Valerie Eads, Crusaders, Condottieri, and Cannon: Medieval Warfare in Societies Around the Mediterranean, ed. Donald Joseph Kagay and L. J. Andrew Villalon, (Brill, 2003), 358.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- H. Keller, ‘Schwäbische Herzöge als Thronbewerber: Hermann II. (1002), Rudolf von Rheinfelden (1077), Friedrich von Staufen (1125), Zur Entwicklung von Reichsidee und Fürstenverantwortung, Wahlverständnis und Wahlverfahren im 11. und 12. Jahrhundert,’ Zeitschrift für die Geschichte des Oberrheins 131 (1983), 123–162.
- E. Goez, Beatrix von Canossa und Tuszien. Eine Untersuchung zur Geschichte des 11. Jahrhunderts (Sigmaringen, 1995).
- E. Hlawitschka, Konradiner-Genealogie, unstatthafte Verwandtenehen und spätottonisch-frühsalische Thronbesetzungspraxis. Ein Rückblick auf 25 Jahre Forschungsdisput. (Monumenta Germaniae Historica, Studien und Texte 32) (Hannover, 2003).
- A. Wolf, 'Wer war Kuno von Öhningen? Überlegungen zum Herzogtum Konrads von Schwaben († 997) und zur Königswahl vom Jahre 1002,' in Deutsches Archiv 36 (1980), 25–85.
- J. Fried, 'Prolepsis oder Tod. Methodische und andere Bemerkungen zur Konradiner-Genealogie im 10. und frühen 11. Jahrhundert', in J. Dahlbauer et al., ed., Papstgeschichte und Landesgeschichte. Festschrift für Hermann Jakobs zum 65. Geburtstag (Cologne, 1995).
- T. Reuter, Germany in the Early Middle Ages 800–1056 (New York, 1991).
- O.G. Oexle, 'Hermann II.' in Neue Deutsche Biographie 8 (1969), pp. 641f.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|