Φυσικαλισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στη φιλοσοφία, ο φυσικαλισμός (φύση + -ισμός) είναι η οντολογική θέση ότι "τα πάντα είναι φυσικά", ότι δεν υπάρχει "τίποτα πέρα και πάνω από" το φυσικό,[1] ή ότι όλα επέρχονται του φυσικού. Ο φυσικαλισμός είναι μια μορφή οντολογικού μονισμού—μια θεώρηση της πραγματικότητας που βασίζεται στην ύπαρξη "μίας ουσίας", σε αντίθεση με το δυϊσμό ή το πλουραλισμό. Τόσο ο ορισμός του "φυσικού" όσο και η έννοια του φυσικαλισμού έχουν συζητηθεί.

Ο φυσικαλισμός είναι στενά συνδεδεμένος με τον υλισμό. Ο φυσικαλισμός αναπτύχθηκε από τον υλισμό με την επιτυχία των φυσικών επιστημών στην εξήγηση παρατηρηθέντων φαινομένων. Οι όροι συχνά χρησιμοποιούνται ως ταυτόσημοι, αν και μερικές φορές διακρίτοι, για παράδειγμα, δεδομένου ότι η φυσική περιγράφει φαινόμενα επιπλέον της ύλης (συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας και των φυσικών νόμων). Κοινά επιχειρήματα κατά του φυσικαλισμού περιλαμβάνουν τόσο το επιχείρημα του φιλοσοφικού ζόμπι  και το επιχείρημα των πολλαπλών παρατηρητών.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. See Smart, 1959
  2. Stoljar, Daniel (2009). Edward N. Zalta, επιμ. «Physicalism». The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Fall 2009 Edition). Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2014. 
  3. Zuboff, Arnold (1990). «One self: The logic of experience». Inquiry 33 (1): 39–68. doi:10.1080/00201749008602210. ISSN 0020-174X. https://archive.org/details/sim_inquiry_1990-03_33_1/page/39. 
  4. Chalmers, D. (1996): The Conscious Mind, Oxford University Press, New York.
  5. Lewis, David (1983). «New work for a theory of universals». Australasian Journal of Philosophy 61 (4): 343–377. doi:10.1080/00048408312341131. ISSN 0004-8402. 
  6. Jaegwon Kim (26 Νοεμβρίου 1993). Supervenience and Mind: Selected Philosophical Essays. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-43996-1. 
  7. Horgan, Terence (1982). «Supervenience and Microphysics». Pacific Philosophical Quarterly 63 (January): 29–43. 
  8. Daniel C. Dennett (24 Ιουνίου 1993). Consciousness Explained. Penguin Adult. ISBN 978-0-14-012867-3. 
  9. Fodor, J. A. (1974). «Special sciences (or: The disunity of science as a working hypothesis)». Synthese 28 (2): 97–115. doi:10.1007/BF00485230. ISSN 0039-7857. 
  10. Byrne, A (1993). The Emergent Mind (Ph.D.). Princeton University. 
  11. Melnyk, Andrew (1997). «How to Keep the 'Physical' in Physicalism». The Journal of Philosophy 94 (12): 622. doi:10.2307/2564597. ISSN 0022-362X. 
  12. Smart, J. J. C. (1959). «Sensations and Brain Processes». The Philosophical Review 68 (2): 141. doi:10.2307/2182164. ISSN 0031-8108. https://archive.org/details/sim_philosophical-review_1959-04_68_2/page/141. 
  13. Ernest Nagel (1961). The structure of science: problems in the logic of scientific explanation. Harcourt, Brace & World. 
  14. Karl Raimund Popper (2002). The Logic of Scientific Discovery. Psychology Press. ISBN 978-0-415-27844-7.