Φρανσουάζ Σαγκάν
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση.
Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο. |
Η Φρανσουάζ Σαγκάν (Françoise Sagan ; γεννημένη ως Françoise Quoirez ; 21 Ιουνίου 1935 – 24 Σεπτεμβρίου 2004) ήταν Γαλλίδα μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος και θεατρική συγγραφέας. Ήταν γνωστή για έργα με ισχυρά ρομαντικά θέματα, στο οποία συμπεριλαμβάνονταν πλούσιοι και απογοητευμένοι χαρακτήρες της υψηλής κοινωνίας. Το γνωστότερο μυθιστόρημά της είναι το πρώτο της μυθιστόρημα Καλημέρα Θλίψη (1954), το οποίο έγραψε όταν ήταν έφηβη.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτα χρόνια και καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σαγκάν γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1935 στο Καγιάρκ και πέρασε την πρώιμη παιδική της ηλικία στο νομό Λοτ, περιτριγυρισμένη από ζώα, ένα πάθος που διατήρησε καθ'όλη την διάρκεια της ζωής της. Με το ψευδώνυμο 'Kiki', ήταν το μικρότερο παιδί μιας οικογένειας της υψηλής κοινωνίας – ο πατέρας της ήταν παραγωγός και σκηνοθέτης και η μητέρα της ήταν κόρη γαιοκτημόνων.
Η οικογένεια πέρασε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1939–45) αρχικά στο Ντωφινέ και έπειτα στο Βερκόρ. Η πατρική προγιαγιά της ήταν Ρωσίδα από την Αγία Πετρούπολη. Η οικογένεια διατηρούσε ένα σπίτι στο δημοφιλές 17ο διαμέρισμα του Παρισιού, στο οποίο επέστρεψαν μετά τον πόλεμο. Η Σαγκάν αποβλήθηκε από το πρώτο σχολείο επειδή "δεν διέθετε βαθιά πνευματικότητα". Αποβλήθηκε από το σχολείο Louise-de-Bettignies επειδή είχε στην κατοχή της "μια προτομή του Μολιέρου με ένα στρινγκ". Έλαβε το απολυτήριό της με την δεύτερη προσπάθεια και έγινε αποδεκτή στην Σορβόννη το φθινόπωρο 1952. Ήταν μια αδιάφορη φοιτήτρια και δεν αποφοίτησε ποτέ.
Επέλεξε το ψευδώνυμο "Σαγκάν" από έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα (Πριγκίπισσα Σαγκάν από το έργο Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Προυστ). Το πρώτο μυθιστόρημα της Σαγκάν, Καλημέρα θλίψη, δημοσιεύτηκε το 1954, όταν ήταν 18 ετών. Έγινε αμέσως διεθνής επιτυχία. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην ζωή της δεκαεφτάχρονης Σεσίλ που διάγει μια ζωή καθοδηγούμενη από την απόλαυση και στην σχέση της με το αγόρι της και τον αργόσχολο μοιχό πατέρα της.
Οι χαρακτήρες της Σαγκάν, που έγιναν πρότυπα για τους απογοητευμένους έφηβους, μοιάζουν εν μέρει με τους χαρακτήρες του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ. Κατά την διάρκεια της λογοτεχνικής καριέρας της που διήρκεσε μέχρι το 1998, η Σαγκάν παρήγαγε δεκάδες έργα, πολλά από τα οποία έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Διατήρησε το αυστηρό στυλ του γαλλικού ψυχολογικού μυθιστορήματος, παρόλο που το νέο κύμα ήταν στην μόδα. Οι συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων της θεωρείται συχνά ότι περιλαμβάνουν υπαρξιακά ζητήματα. Παράλληλα με μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και μια αυτοβιογραφία, έγραψε στίχους για τραγούδια και σενάρια για ταινίες.
Την δεκαετία του 1960, η Σαγκάν αφιερώθηκε στα θεατρικά έργα τα οποία, παρόλο που διέθεταν εξαιρετικούς διαλόγους, έλαβαν μέτρια επιτυχία. Αργότερα επικεντρώθηκε στην καριέρα της ως μυθιστοριογράφος.
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σαγκάν παντρεύτηκε δυο φορές. Στις 13 Μαρτίου 1958, παντρεύτηκε τον πρώτο σύζυγό της, τον Guy Schoeller, εκδότη στην Hachette, που ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερός της. Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο τον Ιούνιο 1960. Το 1962, παντρεύτηκε τον Bob Westhof, έναν νεαρό Αμερικανό πλέιμποι που ήθελε να γίνει κεραμοποιός. Το ζευγάρι χώρισε το 1963 ; ο γιος τους Denis Westhoff γεννήθηκε τον Ιούνιο 1962. Έπειτα είχε μια μακροχρόνια σχέση με την σχεδιάστρια μόδας Peggy Roche. Είχε επίσης έναν άνδρα εραστή, τον Bernard Frank, έναν παντρεμένο δοκιμιογράφο που είχε εμμονή με το διάβασμα και το φαγητό. Ξεκίνησε μια μακροχρόνια σχέση με τη Γαλλίδα εκδότρια του Playboy Annick Geille, μετά την συνέντευξη που έδωσε η Σαγκάν στο ίδιο περιοδικό.
Το 2010, ο γιος της Denis δημιούργησε το Βραβείο Φρανσουάζ Σαγκάν.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση.
Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο. |
Μυθιστορήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bonjour Tristesse (Καλημέρα θλίψη) 1954
- Un certain sourire (1955, A Certain Smile, translated 1956)
- Dans un mois, dans un an (1957, Those Without Shadows, translated by Frances Frenaye, 1957)
- Aimez-vous Brahms? (1959, translated 1960)
- Les merveilleux nuages (1961, Wonderful Clouds, translated 1961)
- La chamade (1965, translated 1966 as La Chamade; newly translated 2009 as That Mad Ache)
- Le garde du cœur (1968, The Heart-Keeper, translated 1968)
- Un peu de soleil dans l'eau froide (1969, Sunlight on Cold Water, translated 1971)
- Des bleus à l'âme (1972, Scars on the Soul, translated 1974)
- Un profil perdu (1974, Lost Profile, translated 1976)
- Le lit défait (1977, The Unmade Bed, translated 1978)
- Le chien couchant (1980, Salad Days, translated 1984)
- La femme fardée (1981, The Painted Lady, translated 1983)
- Un orage immobile (1983, The Still Storm, translated 1984)
- De guerre lasse (1985, Engagements of the Heart, translated 1987)
- Un sang d'aquarelle (1987, Painting in Blood, translated 1991)
- La laisse (1989, The Leash, translated 1991)
- Les faux-fuyants (1991, Evasion, translated 1993)
- Un chagrin de passage (1994, A Fleeting Sorrow, translated 1995)
- Le miroir égaré (1996)
- Les Quatre coins du coeur, Paris, Plon, 2019
Συλλογές με μικρές ιστορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Des yeux de soie (1975, Silken Eyes, translated 1977)
- Musiques de scène (1981, Incidental Music, translated 1983)
- La maison de Raquel Vega (1985)
Θεατρικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Château en Suède (Château in Sweden) (1960)
- Les violons parfois (1961)
- La robe mauve de Valentine (1963)
- Bonheur, impair et passe (1964)
- L'écharde (1966)
- Le cheval évanoui (1966)
- Un piano dans l'herbe (1970)
- Il fait beau jour et nuit (1978)
- L'excès contraire (1987)
Αυτοβιογραφικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Toxique (1964, journal, translated 1965)
- Réponses (1975, Night Bird: Conversations with Françoise Sagan, translated 1980)
- Avec mon meilleur souvenir (1984, With Fondest Regards, translated 1985)
- Au marbre: chroniques retrovées 1952–1962 (1988, chronicles)
- Répliques (1992, interviews)
- ...Et toute ma sympathie (1993, a sequel to Avec mon meilleur souvenir)
- Derrière l'épaule (1998, autobiography)
Published posthumously by L'Herne:
- Bonjour New-York (2007)
- Un certain regard (2008, compilation of material from Réponses and Répliques)
- Maisons louées (2008)
- Le régal des chacals (2008)
- Au cinéma (2008)
- De très bons livres (2008)
- La petite robe noire (2008)
- Lettre de Suisse (2008)
Βιογραφικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Brigitte Bardot (1975)
- Sarah Bernhardt, ou le rire incassable (1987, Dear Sarah Bernhardt, translated 1988)
Επιλεγμένη φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bonjour Tristesse, directed by Otto Preminger (1958, based on the novel Bonjour Tristesse)
- A Certain Smile, directed by Jean Negulesco (1958, based on the novel A Certain Smile)
- Love Play, directed by François Moreuil and Fabien Collin (1961, based on the short story La Récréation)
- Goodbye Again, directed by Anatole Litvak (1961, based on the novel Aimez-vous Brahms?)
- Nutty, Naughty Chateau, directed by Roger Vadim (1963, based on the play Château en Suède)
- La Chamade, directed by Alain Cavalier (1968, based on the novel La Chamade)
- Un peu de soleil dans l'eau froide, directed by Jacques Deray (1971, based on the novel Un peu de soleil dans l'eau froide)
- Les Fougères bleues, directed by Françoise Sagan (1977, TV film, based on the short story Des yeux de soie)
- Bonheur, impair et passe, directed by Roger Vadim (1977, TV film, based on the play Bonheur, impair et passe)
- De guerre lasse, directed by Robert Enrico (1987, based on the novel De guerre lasse)
- La Femme fardée, directed by José Pinheiro (1990, based on the novel La Femme fardée)
- Château en Suède (2008 film)|, directed by Josée Dayan (2008, TV film, based on the play Château en Suède)
Σενάρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Landru, directed by Claude Chabrol (1963)
- The Ball of Count Orgel, directed by Marc Allégret (1970)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb119232743. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 4,0 4,1 «Fichier des personnes décédées». Fichier des personnes décédées. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022.
- ↑ 5,0 5,1 José Espasa Anguera: «Enciclopedia universal ilustrada europeo-americana» (Ισπανικά) Editorial Espasa. 1905. σελ. 300-301. ISBN-13 978-84-239-4500-9. ISBN-10 84-239-4500-6.
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6js9rt0. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 7,0 7,1 «SEUZAC (46) : cimetière». (Γαλλικά) Cimetières de France et d'ailleurs.
- ↑ www
.crfashionbook .com /culture /a21778305 /cr-muse-francoise-sagan-iconic-french-author /. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb119232743. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 7092579.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2019.
- ↑ 12,0 12,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /118047. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2019.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Jean-Louis de Rambures, interview with F. Sagan (in French) in: "Comment travaillent les écrivains", Paris 1978
- Litweb.net
- Blair Fuller & Robert B. Silvers (Autumn 1956). «Francoise Sagan, The Art of Fiction No. 15». The Paris Review. http://www.theparisreview.org/interviews/4912/the-art-of-fiction-no-15-francoise-sagan.
- French press bids farewell; BBC article