Φραάτης Β΄ της Παρθίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Φραάτης Β΄)
Φραάτης Β’ της Παρθίας
Αργυρό τετράδραχμο π. 129 π.Χ., 30 χλστ., 16,24 γραμ. Εμπρός όψη: κεφαλή με διάδημα. Πίσω όψη: θεός επί δίφρου κρατεί Νίκη και κέρας αφθονίας, επιγρ. ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΣΑΚΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ. Το μονόγραμμα δείχνει ότι κόπηκε στη Σελεύκεια επί τού Τίγρητος.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση2ος αιώνας π.Χ.
Παρθική Αυτοκρατορία
Θάνατος127 π.Χ.
Παρθική Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΖωροαστρισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταβασιλιάς
Οικογένεια
ΓονείςΜιθριδάτης Α΄ της Παρθίας και Rinnu
ΑδέλφιαΡοδογύνη της Παρθίας
ΟικογένειαΔυναστεία των Αρσακιδών της Παρθίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαlist of Parthian kings (136 π.Χ.–127 π.Χ.)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φραάτης Β΄ της Παρθίας ήταν βασιλιάς από την Δυναστεία των Αρσακιδών της Παρθίας (132 π.Χ.-127 π.Χ.), γιος και διάδοχος του βασιλέως Μιθριδάτη Α΄ και μιας γυναίκας με το όνομα Ριννού, κόρης ενός Μήδου ευγενούς.[1] Την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο ήταν ακόμα ανήλικος, η μητέρα του κυβέρνησε στο πλευρό του σαν αντιβασίλισσα. Το σύντομο διάστημα της βασιλείας του βρέθηκε σε σύγκρουση με την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, ο βασιλιάς Αντίοχος Ζ΄ Σιδήτης προσπάθησε να κερδίσει τα εδάφη που έχασε από τον πατέρα του. Ο Φραάτης Β΄ βγήκε νικητής απέναντι στους Σελευκίδες, ο Αντίοχος Ζ΄ έπεσε σε μάχη και οι Σελευκίδες έχασαν όλες τις κτήσεις ανατολικά του Ευφράτη. Στην συνέχεια δέχτηκε επίθεση από νομαδικές ανατολικές φυλές όπως οι Σάκες και οι Γουετσί, ηττήθηκε και έπεσε και ο ίδιος σε μάχη, τον διαδέχθηκε ο θείος του Αρτάβανος Β΄ της Παρθίας. Το όνομα του έχει Περσική προέλευση και μεταφράζεται ως "κερδισμένος".[2] Την εποχή που διαδέχθηκε τον Μιθριδάτη Α΄ ήταν ακόμα ανήλικος, την αντιβασιλεία ανέλαβε για λίγους μήνες η μητέρα του.[3] Την ίδια περίοδο ο Φραάτης Β΄ έδωσε στον Νταραγιάν Α΄ τις νότιες περιοχές της Περσίδος.[4] Στην συνέχεια νίκησε την Ελυμαΐς, αιχμαλώτισε τον βασιλιά της Τιγραίο και διόρισε νέο βασιλιά της ως υποτελή του τον Καμνασκίρη τον νεότερο.[5]

Πόλεμος με τον Αντίοχο Ζ΄ των Σελευκιδών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φραάτης Β΄ είχε στόχο να κατακτήσει την Συρία, χρησιμοποίησε ως όργανα τον αιχμάλωτο Σελευκίδη βασιλιά Δημήτριο Β΄ απέναντι στον αδελφό του Αντίοχο Ζ΄ που βρισκόταν στον θρόνο.[6][7] Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο ο Δημήτριος Β΄ επιχείρησε να δραπετεύσει δύο φορές, την πρώτη αμέσως μετά τον θάνατο του Μιθριδάτη Α΄ και την δεύτερη ελάχιστα χρόνια αργότερα. Ο Αντίοχος Ζ΄ έμαθε τα σχέδια του Φραάτη Β΄ και επιτέθηκε στο βασίλειο των Πάρθων (130 π.Χ.).[8][9] Πολλοί τοπικοί μεγιστάνες ενώθηκαν μαζί του, μετά από τρεις μάχες διεκδίκησε την Βαβυλωνία.[10][11] Την ίδια εποχή τα ανατολικά σύνορα του βασιλείου των Πάρθων δέχτηκαν επιθέσεις από Ασιάτες νομάδες.[12] Οι δυνάμεις του Αντιόχου Ζ΄ στρατοπέδευσαν στα Παρθικά εδάφη πριν την άνοιξη και ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με τον Φραάτη Β΄.[13] Ο Αντίοχος Ζ΄ ζήτησε την απελευθέρωση του αδελφού του και την επιστροφή όλων των εδαφών των Σελευκιδών που είχαν κατακτήσει οι Πάρθοι, εξοργισμένος από τις απαιτήσεις του ο Φραάτης Β΄ ετοιμάστηκε για την μάχη.[14][15] Την εποχή που ο Αντίοχος Ζ΄ στρατοπέδευσε στα Εκβάτανα έχασε την υποστήριξη του ντόπιου πληθυσμού επειδή τους επιτέθηκαν οι στρατιώτες του.[16] Ο Φραάτης Β΄ επιτέθηκε την άνοιξη του 129 π.Χ. στον στρατό των Σελευκιδών και ο τοπικός πληθυσμός τον υποστήριξε. Ο Αντίοχος Ζ΄ ηττήθηκε και έπεσε και ο ίδιος στην μάχη, οι Σελευκίδες έχασαν από τότε όλα τα εδάφη ανατολικά του Ευφράτη.[17] Ο Φραάτης Β΄ στάθηκε πάνω από το πτώμα του φωνάζωντας "Ο εγωισμός και το μεθύσι σου φταίνε για την πτώση σου Αντίοχε, ήθελες να πιείς το ιερό βασίλειο του Αρσάκη σε μεγάλες κούπες".[18] Ο Φραάτης Β΄ αιχμαλώτισε κατόπιν τα δύο παιδιά του Αντιόχου Ζ΄ Σέλευκο και Λαοδίκη που συνόδευσαν τον πατέρα τους στην εκστρατεία. Παντρεύτηκε ο ίδιος την Λαοδίκη και έδειξε στον Σέλευκο ο οποίος δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με τον πρώτο ξάδελφο του και μετέπειτα βασιλιά Σέλευκο Ε΄ μεγάλη εύνοια.[19] Επέτρεψε πολυτελή βασιλική ταφή στον Αντίοχο Ζ΄, η σωρός του επέστρεψε με μιά βασιλική πομπή στην Συρία σε ασημένιο φέρετρο, την συνόδευσε ο γιός του Σέλευκος.[20] Ο Φραάτης Β΄ απελευθέρωσε επίσης τον αδελφό του Σέλευκου Δημήτριο που ήταν όμηρος των Πάρθων πολλά χρόνια, με τον τρόπο αυτόν επέστρεψε στην Συρία και έγινε βασιλιάς για δεύτερη φορά.

Πτώση σε μάχη με νομαδικές φυλές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νόμισμα του Φραάτη Β΄

Το βασίλειο των Σελευκιδών είχε σχεδόν διαλυθεί, του απέμεινε μόνο η Συρία, ο Φραάτης Β΄ το αναγνώρισε και ετοιμάστηκε να εισβάλει για να το κατακτήσει. Την ίδια στιγμή ωστόσο οι νομαδικές φυλές στα ανατολικά όπως οι Σάκες και οι Τόχαροι κατέστρεψαν το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής και απείλησαν σοβαρά τους Πάρθους. Ο Φραάτης Β΄ αναγκάστηκε να βαδίσει ανατολικά, άφησε κυβερνήτη της Βαβυλώνας τον Χίμερο ο οποίος σύντομα μετατράπηκε σε τύραννο. Οι στρατιώτες του οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ανήκαν στον στρατό του Αντίοχου Ζ΄ αρνήθηκαν να πολεμήσουν για λογαριασμό των Πάρθων, με τον τρόπο αυτό ο Φραάτης Β΄ ηττήθηκε και έπεσε και ο ίδιος στην μάχη.[21][22]

Νομίσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φραάτης Β΄ απέφευγε τον τίτλο "Βασιλεύς των Βασιλέων" που είχε ο πατέρας του, χρησιμοποιούσε τον τίτλο "Μέγας Βασιλεύς".[23] Τις επιγραφές του γενάρχη της δυναστείας Αρσάκη Α΄ χρησιμοποίησε όπως όλοι οι βασιλείς της δυναστείας ως τίτλο τιμής.[24][25] Ο Φραάτης Β΄ χρησιμοποίησε επιπλέον τον τίτλο του "Φιλέλληνα" με στόχο να κερδίσει την υποστήριξη των Ελλήνων υπηκόων του.[26][27] Ένας άλλος ασυνήθιστος τίτλος του ο Φραάτη Β΄ ήταν "Βασιλεύς της γης", τον χρησιμοποιούσαν σπάνια οι βασιλείς των Σελευκιδών.[28] Στην απεικόνιση φορούσε όπως ο πατέρας του ένα Ελληνιστικό διάδημα και είχε γενειάδα σε μίμηση των παλιότερων Περσών βασιλέων.[29]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Assar 2006, σ. 58
  2. ↑ Schmitt 2005
  3. ↑ Assar 2009, σ. 134
  4. ↑ Shayegan 2011, σ. 178
  5. ↑ Shayegan 2011, σσ. 103-104
  6. ↑ Nabel 2017, σ. 32
  7. ↑ Dąbrowa 2018, σ. 76
  8. ↑ Dąbrowa 2018, σ. 76
  9. ↑ Shayegan 2011, σ. 128
  10. ↑ Justin, xli. 38
  11. ↑ Shayegan 2011, σσ. 128-129
  12. ↑ Nabel 2017, σ. 32
  13. ↑ Shayegan 2011, σ. 129
  14. ↑ Nabel 2017, σ. 32
  15. ↑ Shayegan 2011, σ. 129
  16. ↑ Justin, xli. 38
  17. ↑ Bing & Sievers 1986, σσ. 125–135
  18. ↑ Kosmin 2014, σ. 162
  19. ↑ Ogden, Daniel (1999). Polygamy Prostitutes and Death. The Hellenistic Dynasties. London: Gerald Duckworth & Co. Ltd. σ. 150
  20. ↑ Justin, xli. 39
  21. ↑ Grousset 1970, σ. 31
  22. ↑ Curtis & Stewart 2007, σ. 11
  23. ↑ Shayegan 2011, σσ. 41–42
  24. ↑ Daryaee 2012, σ. 169
  25. ↑ Kia 2016, σ. 23
  26. ↑ Curtis 2007, σ. 11
  27. ↑ Daryaee 2012, σ. 170
  28. ↑ Shayegan 2011, σ. 43
  29. ↑ Curtis 2007, σ. 9

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Assar, Gholamreza F. (2006). A Revised Parthian Chronology of the Period 91-55 BC. Vol. 8: Papers Presented to David Sellwood. Istituti Editoriali e Poligrafici Internazionali.
  • Assar, Gholamreza F. (2009). "Artabanus of Trogus Pompeius' 41st Prologue". Electrum. Kraków. 15.
  • Bing, D.; Sievers, J. (1986). "Antiochus". Encyclopaedia Iranica, Vol. II, Fasc. 2. pp. 125–135.
  • Brown, Stuart C. (1997). "Ecbatana". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 1. pp. 80–84.
  • Bickerman, Elias J. (1983). "The Seleucid Period". In Yarshater, Ehsan (ed.). The Cambridge History of Iran, Volume 3(1): The Seleucid, Parthian and Sasanian Periods. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Bivar, A.D.H. (1983). "The Political History of Iran under the Arsacids". In Yarshater, Ehsan (ed.). The Cambridge History of Iran, Volume 3(1): The Seleucid, Parthian and Sasanian Periods. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Brosius, Maria (2006), The Persians: An Introduction, London & New York: Routledge.
  • Curtis, Vesta Sarkhosh; Stewart, Sarah, eds. (2007), The Age of the Parthians, Ideas of Iran, vol. 2, London: I. B. Tauris
  • Curtis, Vesta Sarkhosh (2007), "The Iranian Revival in the Parthian Period", in Curtis, Vesta Sarkhosh and Sarah Stewart (ed.), The Age of the Parthians: The Ideas of Iran, vol. 2, London & New York: I.B. Tauris & Co Ltd., in association with the London Middle East Institute at SOAS and the British Museum.
  • Colledge, Malcolm A. R. (1977). Parthian art. Elek.
  • Dąbrowa, Edward (2010). "The Arsacids and their State". In Rollinger, R. (ed.). Altertum und Gegenwart: 125 Jahre alte Geschichte in Innsbruck.
  • Dąbrowa, Edward (2013). "The Parthian Aristocracy: its Social Position and Political Activity". Parthica. 15: 53–62.
  • Dąbrowa, Edward (2018). "Arsacid Dynastic Marriages". Electrum. 25: 73–83.
  • Daryaee, Touraj (2012). The Oxford Handbook of Iranian History. Oxford University Press.
  • Frye, Richard Nelson (1984). The History of Ancient Iran. C.H.Beck.
  • Garthwaite, Gene Ralph (2005), The Persians, Oxford & Carlton: Blackwell Publishing, Ltd.
  • Grousset, René (1970). The Empire of the Steppes: A History of Central Asia. Rutgers University Press.
  • Invernizzi, Antonio. "Nisa". Encyclopaedia Iranica.
  • Kennedy, David (1996), "Parthia and Rome: eastern perspectives", in Kennedy, David L.; Braund, David (eds.), The Roman Army in the East, Ann Arbor: Cushing Malloy Inc., Journal of Roman Archaeology: Supplementary Series Number Eighteen.
  • Hansman, John F. (1998). "Elymais". Encyclopaedia Iranica.
  • Kia, Mehrdad (2016). The Persian Empire: A Historical Encyclopedia [2 volumes]: A Historical Encyclopedia.
  • Kosmin, Paul J. (2014). The Land of the Elephant Kings. Harvard University Press.
  • Nabel, Jake (2017). "The Seleucids Imprisoned: Arsacid-Roman Hostage Submission and Its Hellenistic Precedents". In Schlude, Jason M.; Rubin, Benjamin B. (eds.). Arcasids, Romans, and Local Elites: Cross-Cultural Interactions of the Parthian Empire.
  • Olbrycht, Marek Jan (2010). "Mithradates I of Parthia and His Conquests up to 141 B.C.". In Dabrowa, E.; Dzielska, M.; Salamon, M.; Sprawski, S. (eds.). Hortus Historiae: Studies in Honour of Professor Jósef Wolski on the 100th Anniversary of his Birthday.
  • Pourshariati, Parvaneh (2008). Decline and Fall of the Sasanian Empire: The Sasanian-Parthian Confederacy and the Arab Conquest of Iran. London and New York: I.B. Tauris.
  • Schippmann, K. (1986). "Arsacids ii. The Arsacid dynasty". Encyclopaedia Iranica.
  • Schmitt, Rüdiger (2005). "Personal Names, Iranian iv. Parthian Period". Encyclopaedia Iranica.
  • Shayegan, Rahim M. (2007), "On Demetrius II Nicator's Arsacid Captivity and Second Rule", Bulletin of the Asia Institute, 17: 83–103
  • Shayegan, M. Rahim (2011). Arsacids and Sasanians: Political Ideology in Post-Hellenistic and Late Antique Persia. Cambridge University Press.
  • Sellwood, David (1983). "Minor States in Southern Iran". In Yarshater, Ehsan (ed.). The Cambridge History of Iran, Volume 3(1): The Seleucid, Parthian and Sasanian Periods. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Wiesehöfer, Josef (2000). "Frataraka". Encyclopaedia Iranica, Vol. X, Fasc. 2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Δυναστεία των Αρσακιδών της Παρθίας
§ σφετεριστές ή διεκδικητές του θρόνου
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φραάτης_Β΄_της_Παρθίας&oldid=10333114"