Φοινίκη (Αλβανία)
| Φοινίκη | ||
|---|---|---|
 Άποψη της νεκρόπολης της Φοινίκης | ||
| ||
  Φοινίκη | ||
| Χώρα | Αλβανία | |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία Δέλβινου, Νομός Αυλώνα και Δήμος Φοινίκης | |
| Ταχ. κωδ. | 9716 | |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | |
Η Φοινίκη ή το Φοινίκι (αλβανικά: Finiq) είναι κωμόπολη και δήμος που βρίσκεται 8 χλμ. από το Ιόνιο Πέλαγος και 20 χλμ. βόρεια των ελληνικών συνόρων. Είναι μέρος του Νομού Αυλώνα. Ο δήμος δημιουργήθηκε το 2015 με τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης από τη συγχώνευση των πρώην επαρχιών Αλύκου, Δίβρης, Φοινίκης, Λιβαδειάς και Μεσοποτάμου που έγιναν δημοτικές ενότητες. Η έδρα του δήμου Φοινίκης είναι το χωριό Ντρεμίσι. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 11.862 άτομα (απογραφή του 2011) από τα οποία τα 5.513 δηλαδή σχεδόν το 50% είναι Έλληνες.[1]
Ο πληθυσμός του πρώην δήμου κατά την απογραφή του 2011 ήταν 1.333 άτομα.
Ο πληθυσμός του δήμου είναι κυρίως ελληνικός, ενώ η ίδια η πόλη είναι εξ ολοκλήρου μέρος της ελληνικής μειονότητας, κρατώντας τις ελληνικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα. Η δημοτική μονάδα της Φοινίκης περιλαμβάνει τα χωριά Φοινίκη, Μπουρόνια, Τσλιρίμ, Βρυώνη, Καραχάτζι, Βρομερού και Μπλερίμας. Στην αρχαιότητα, η Φοινίκη ήταν το πολιτικό κέντρο της ηπειρωτικού φυλής των Χαόνων.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα ερείπια της αρχαίας πόλης βρίσκονται σε έναν λόφο κοντά στη σύγχρονη πόλη. Σε αυτήν υπογράφτηκε συνθήκη το 205 π.Χ. που τερμάτιζε τον Α΄ Μακεδονικό Πόλεμο. Στην αρχαιότητα η Φοινίκη ήταν το πολιτικό κέντρο στο οποίο ζούσε η Ελληνική φυλή των Χαόνων. Η πρώιμη Βυζαντινή αρχιτεκτονική (4ος - 7ος) δείχνει έναν οικισμό στην περιοχή με μια τρίκλιτη βασιλική.[2] Ο οικισμός διατήρησε το αρχαίο του όνομα και στην Οθωμανική αυτοκρατορία, καταγράφεται ως "Φοινίκη" (1431).[3] Σύμφωνα με το "Χρονικό του Αργυροκάστρου" τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν ειρηνικά στην Φοινίκη, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) οι Μουσουλμάνοι την κατέστρεψαν.[4] Στα τέλη του 16ου αιώνα η Φοινίκη εμφανίζεται ξανά σαν ένα μεγάλο αστικό κέντρο με 359 νοικοκυριά, το Αργυρόκαστρο είχε 392 και το Δέλβινο 204.[5] Οικοδομήθε ένα δεύτερο γλωσσικό σχολείο (1870).[6]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Τέταρτη έκθεση που υποβλήθηκε από την Αλβανία σύμφωνα με το άρθρο 25 παράγραφος 2 της σύμβασης πλαισίου για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων». Υπουργείο Εξωτερικών, Δημοκρατία της Αλβανίας. σελ. 98. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2018.
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 123
- ↑ Kyriazis, Doris (2019). "Διατοπικότητα και διαχρονικότητα των νεοελληνικών γλωσσικών ιδιωμάτων της νότιας Αλβανίας". Proceedings of the International Conference Series of Modern Greek Dialects and Linguistic Theory. 8: 122
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 71
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 54
- ↑ http://ikee.lib.auth.gr/record/104814
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Konstantinos., Giakoumis (2002). "The monasteries of Jorgucat and Vanishte in Dropull and of Spelaio in Lunxheri as monuments and institutions during the Ottoman period in Albania (16th-19th centuries)". University of Birmingham. Retrieved 20 May 2018.
- Kyriazis, Doris (2019). "Διατοπικότητα και διαχρονικότητα των νεοελληνικών γλωσσικών ιδιωμάτων της νότιας Αλβανίας". Proceedings of the International Conference Series of Modern Greek Dialects and Linguistic Theory. 8: 122