Φερνάνδο ντε λα Ρούα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Φερνάντο ντε λα Ρούα)
Φερνάνδο ντε λα Ρούα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Fernando de la Rúa (Ισπανικά)
Προφορά
Γέννηση15  Σεπτεμβρίου 1937[1][2]
Κόρδοβα
Θάνατος9  Ιουλίου 2019[3][1][2]
Loma Verde[4][5][6]
Αιτία θανάτουκαρδιακή ανακοπή[7]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια[8]
Τόπος ταφήςCementerio Memorial[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΑργεντινή
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά
ΣπουδέςΕθνικό Πανεπιστήμιο της Κόρδοβα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδικηγόρος
πολιτικός
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΡιζοσπαστική Πολιτική Ένωση
Οικογένεια
ΣύζυγοςInés Pertiné Urien
ΤέκναΑντόνιο Ντε Λα Ρούα
ΓονείςΑντόνιο ντε λα Ρούα
ΑδέλφιαΧόρχε ντε λα Ρούα
ΣυγγενείςRoberto José Ábalos
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρόεδρος της Αργεντινής (1999–2001)[9]
Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αργεντινής
Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής (1973–1976, Μπουένος Άιρες)[10]
Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής (1983–1989, Μπουένος Άιρες)[10]
Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής (1992–1996, Μπουένος Άιρες)[10]
Επικεφαλής της κυβέρνησης της αυτόνομης πόλης του Μπουένος Άιρες (1996–1999)
Βραβεύσειςκολάρο του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (2000)[11]
Μεγάλο κολάρο του Τάγματος του Πρίγκιπα Ενρίκε[12][13]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Λευκού Διπλού Σταυρού (29  Ιουνίου 2001)[14]
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Ηλίου του Περού
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (7  Μαρτίου 2001)[15]
επίτιμος διδάκτωρ του λαϊκού πανεπιστημίου της Κίνας (2000)[16]
Βραβείο Konex (1988)[17]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φερνάνδο ντε λα Ρούα (Fernando de la Rúa, 15 Σεπτεμβρίου 1937 – 9 Ιουλίου 2019) ήταν Αργεντινός πολιτικός και μέλος του πολιτικού κόμματος Ριζοσπαστική Πολιτική Ένωση (UCR) που διετέλεσε Πρόεδρος της Αργεντινής από τις 10 Δεκεμβρίου 1999 έως τις 21 Δεκεμβρίου 2001. Ο Ντε λα Ρούα γεννήθηκε στην Κόρδοβα και εισήλθε στην πολιτική μετά την αποφοίτησή του με πτυχίο νομικής. Εξελέγη γερουσιαστής το 1973 και ανεπιτυχώς έθεσε υποψηφιότητα για το αξίωμα του Αντιπροέδρου με τον Ρικάρντο Μπαλμπίν την ίδια χρονιά. Επανεξελέγη γερουσιαστής το 1983 και το 1993 και ως αναπληρωτής το 1991. Ανεπιτυχώς αντιτάχθηκε στο σύμφωνο του Ολίβος μεταξύ του προέδρου Κάρλος Μένεμ και του αρχηγού του κόμματος Ραούλ Αλφονσίν, το οποίο επέτρεψε την τροποποίηση του Συντάγματος της Αργεντινής το 1994 και την επανεκλογή του Μένεμ το 1995.

Ο Ντε λα Ρούα ήταν ο πρώτος αρχηγός της κυβέρνησης του Μπουένος Άιρες που εξελέγη με λαϊκή ψηφοφορία, μια αλλαγή που εισήχθη με την τροποποίηση του Συντάγματος. Επέκτεινε τον υπόγειο σιδηρόδρομο του Μπουένος Άιρες, προσθέτοντας νέους σταθμούς στη Γραμμή Δ, ξεκινώντας την επέκταση της Γραμμής Β και ιδρύοντας τη Γραμμή Η. Ίδρυσε τη λεωφόρο Ρομπέρτο Γογιενέτσε και τον πρώτο ποδηλατόδρομο της πόλης.

Το 1999, ο Ντε λα Ρούα εξελέγη Πρόεδρος ως υποψήφιος της Συμμαχίας, έναν πολιτικό συνασπισμό του UCR και του Frepaso. Τον αντιπολιτεύτηκαν τα περονιστικά συνδικάτα και ο αντιπρόεδρός του Κάρλος Άλβαρες παραιτήθηκε αφού κατήγγειλε δωροδοκίες στη Γερουσία. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Μένεμ επιδεινώθηκε και στα τέλη του 2001 οδήγησε σε τραπεζικό πανικό. Η κυβέρνηση ίδρυσε το Corralito για να περιορίσει τις τραπεζικές αναλήψεις. Ο Δε λα Ρούα κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατά τη διάρκεια των ταραχών του Δεκεμβρίου 2001. Μετά την παραίτησή του στις 20 Δεκεμβρίου, το Κογκρέσο της Αργεντινής διόρισε νέο πρόεδρο. Αφού άφησε τα καθήκοντά του, ο Δε λα Ρούα αποσύρθηκε από την πολιτική και αντιμετώπισε νομικές διαδικασίες για μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής του μέχρι το θάνατό του το 2019.[18]

Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερνάνδο δε λα Ρούα ήταν γιος της Ελεονώρας Μπρούνο και του Αντόνιο Δε λα Ρούα. Γεννήθηκε στην πόλη της Κόρδοβα και φοίτησε στο τοπικό Στρατιωτικό Λύκειο προτού εισέλθει στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κόρδοβα, από το οποίο αποφοίτησε με πτυχίο νομικής σε ηλικία 21 ετών.[19] Παντρεύτηκε μια κοσμική του Μπουένος Άιρες, την Ινές Περτινέ, το 1970. Απέκτησαν τρία παιδιά, συμπεριλαμβανομένου του Αντόνιο δε λα Ρούα. Ο Ντε λα Ρούα ασχολήθηκε με την πολιτική σε νεαρή ηλικία, ξεκινώντας το 1963 ως σύμβουλος του υπουργού Χουάν Παλμέρο του Προέδρου Αρτούρο Ίλια.[20]

Διαφήμιση για τις γενικές εκλογές Σεπτεμβρίου 1973, για το ψηφοδέλτιο Ρικάρντο Μπαλμπίν - Φερνάνδο δε λα Ρούα

Εξελέγη γερουσιαστής στις γενικές εκλογές του Μαρτίου 1973, νικώντας τον περονιστή Μαρσέλο Σάντσες Σορόντο.[21] Ήταν ο μόνος πολιτικός από τη Ριζοσπαστική Πολιτική Ένωση (UCR) που μπορούσε να νικήσει τον Περονιστή υποψήφιο στην εκλογική του περιφέρεια. Ο εκλεγμένος πρόεδρος Έκτορ Χοσέ Καμπόρα και ο αντιπρόεδρός του παραιτήθηκαν λίγους μήνες αργότερα, οδηγώντας στην προκήρυξη νέων εκλογών. Ο Ρικάρντο Μπαλμπίν έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος στις γενικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, με τον Ντε λα Ρούα ως υποψήφιό του για τη θέση του αντιπροέδρου. Το UCR ηττήθηκε εμφατικά από τον Χουάν Περόν.[22] Ο Ντε λα Ρούα απομακρύνθηκε από το Κογκρέσο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 1976. Άφησε την πολιτική και εργάστηκε ως δικηγόρος στην εταιρεία Bunge y Born.[23]

Η Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης ολοκληρώθηκε το 1983. Ο Ντε λα Ρούα σκόπευε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος, αλλά έχασε στις προκριματικές εκλογές του UCR από τον Ραούλ Αλφονσίν, ο οποίος εξελέγη στις γενικές εκλογές. [23] Ο Δε λα Ρούα έθεσε υποψηφιότητα για τη θέση του γερουσιαστή, νικώντας τον περονιστή Κάρλος Ρουκάουφ. Έβαλε υποψηφιότητα για επανεκλογή ως γερουσιαστής το 1989 αλλά, παρά την εκλογική του νίκη, το εκλογικό σώμα ψήφισε τον περονιστή Εδουάρδο Βάκα.[24] Ο Ντε λα Ρούα εξελέγη βουλευτής το 1991 και επέστρεψε στη Γερουσία το 1993. Ο Πρόεδρος Κάρλος Μένεμ, που εξελέγη το 1989, ήθελε να τροποποιήσει το σύνταγμα για να του επιτρέψει να είναι υποψήφιος για επανεκλογή το 1995, κάτι που αντιτάχθηκε από το UCR. Ο Αλφονσίν υπέγραψε το Σύμφωνο Ολίβος με τον Μένεμ, διαπραγματευόμενοι όρους για την υποστήριξη της πρότασης. Ο Ντε λα Ρούα ηγούταν της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο σύμφωνο, αλλά ο Αλφονσίν επικράτησε στην εσωτερική διαμάχη. Αυτό κατέστρεψε τη σχέση μεταξύ των δύο ηγετών, αλλά βοήθησε το κόμμα να διατηρήσει έναν αριθμό ριζοσπαστών που ήταν ενάντια στο σύμφωνο.[25] Ο Ντε λα Ρούα δεν μπόρεσε να αποτρέψει την τροποποίηση του Συντάγματος της Αργεντινής το 1994. Ως αποτέλεσμα, ο Μένεμ επανεξελέγη το 1995 [26] Το UCR κατέληξε τρίτο στις εκλογές για πρώτη φορά, ξεπερνώντας το Frepaso, ένα νέο κόμμα που αποτελείται από πρώην Περονιστές.[25]

Δήμαρχος του Μπουένος Άιρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συνταγματική τροποποίηση έδωσε αυτονομία στην πόλη του Μπουένος Άιρες, επιτρέποντάς της να εγκρίνει τους τοπικούς νόμους και να εκλέγει τον δικό της δήμαρχο, ο οποίος προηγουμένως διοριζόταν από τον πρόεδρο του έθνους. Ο Ντε λα Ρούα ήταν ο πρώτος δήμαρχος που εξελέγη με αυτόν τον τρόπο, νικώντας τον προηγούμενο δήμαρχο Χόρχε Ντομίγκες.[27] Κατά τη διάρκεια της θητείας του δημιούργησε ή αναδιατύπωσε αρκετούς θεσμούς για να ταιριάζουν στο νέο καθεστώς της πόλης, όπως απαιτούσε το εθνικό σύνταγμα και το πρόσφατα εγκεκριμένο Σύνταγμα του Μπουένος Άιρες. [28]

Ο Ντε λα Ρούα εργάστηκε για την επέκταση του μετρό του Μπουένος Άιρες. Οι πρώτοι σταθμοί της εκτεταμένης γραμμής D, Ογιέρος και Χοσέ Ερνάνδες, άνοιξαν το 1997,[29][30] ο σταθμός Χουραμέντο άνοιξε το 1999[31] και ο σταθμός Συμβουλίου του Τουκουμάν το 2000.[32] Ξεκίνησε επίσης τις εργασίες επέκτασης της Γραμμής Β.[33] Ο Κάρλος Μένεμ άρχισε να μεταφέρει τον έλεγχο και τη χρηματοδότηση του μετρό στην πόλη, αλλά η οικονομική κρίση του 2001 σταμάτησε τη διαδικασία. [34]

Ο πρώην δήμαρχος Ντομίγκες σκόπευε να επεκτείνει τον Παναμερικανικό αυτοκινητόδρομο στη Σααβέδρα, αλλά το έργο συνάντησε ευρεία αντίθεση. Ο Ντε λα Ρούα αναδιατύπωσε το έργο και έχτισε μια λεωφόρο αντί για αυτοκινητόδρομο, κάτι που έγινε αποδεκτό. Η λεωφόρος ονομάστηκε Ρομπέρτο Γογιενέτσε. Ξεκίνησε επίσης ένα έργο για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Κάμπορα που συνδέει τη λεωφόρο Ντελεπιάνε με το Ριατσουέλο και ίδρυσε τον πρώτο μη ψυχαγωγικό ποδηλατόδρομο στο Μπουένος Άιρες στην Αβενίδα δελ Λιμπερταδόρ.[35]

Προεδρικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερνάνδρο δε λα Ρούα ορκίζεται δίπλα στον αντιπρόεδρό του Κάρλος Άλβαρες.

Το Σύμφωνο του Ολίβος μείωσε την εκλογική δύναμη του UCR, οδηγώντας στην άνοδο του Frepaso. Και τα δύο κόμματα ενώθηκαν σε έναν πολιτικό συνασπισμό, τη Συμμαχία, η οποία νίκησε το PJ στις ενδιάμεσες εκλογές του 1997.[36] Ήταν η πρώτη εθνική ήττα του PJ από το 1985. Τα κόμματα διεξήγαγαν ανοιχτές προκριματικές εκλογές για τις προεδρικές εκλογές του 1999. Ο Ντε λα Ρούα αντιπροσώπευε το UCR και ολόκληρο το κόμμα, συμπεριλαμβανομένου του Αλφονσίν, τον υποστήριξε. Η υποψήφια του Frepaso ήταν η Γκρασιέλα Φερνάνδες Μεϊχίδε, η οποία είχε νικήσει τον περονισμό στην πολυπληθή επαρχία του Μπουένος Άιρες. Ο Ντε λα Ρούα κέρδισε τις προκριματικές εκλογές με μεγάλη διαφορά.[37] Στις προκριματικές εκλογές, ο Ντε λα Ρούα ψηφίστηκε από περισσότερα άτομα από αυτά που ψήφισαν υπέρ του UCR το 1995.[38] Παρά τη νίκη του, ο Αλφονσίν ήταν ακόμα ο πρόεδρος του UCR. Διαφώνησαν για τον αντιπρόεδρο για το ψηφοδέλτιο του Ντε λα Ρούα. Σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να είναι η Μεϊχίδε γιατί πήρε μέρος στις προκριματικές εκλογές και προερχόταν από διαφορετική περιφέρεια από αυτόν. Ο Αλφονσίν προτίμησε τον δημοφιλή Κάρλος Άλβαρες, ηγέτη του Frepaso, λέγοντας ότι θα μπορούσε να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους και ότι είχε περισσότερη πολιτική εμπειρία.[38] Ήταν επίσης αποτέλεσμα της εσωτερικής πολιτικής της Συμμαχίας: εκτός από την Μεϊχίδε, το Frepaso δεν είχε μια πολιτική προσωπικότητα που θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα με καλές προοπτικές για να κερδίσει τη θέση του Κυβερνήτη της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Αν είχε υποβάλει υποψηφιότητα για αντιπρόεδρος, το Frepaso θα έπρεπε να χρήσει υποψήφιο κάποιον ριζοσπαστικό.[39]

Ο Κάρλος Μένεμ απέρριψε τον Ντε λα Ρούα ως «βαρετό» υποψήφιο. Ο Ντε λα Ρούα εκμεταλλεύτηκε αυτή την περιγραφή στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, την αγκάλιασε και συγκρίνοντας το λαμπερό στυλ του Μενέμ και την αντιληπτή πολιτική διαφθορά της κυβέρνησής του. Σύγκρινε επίσης τον εαυτό του με τον υποψήφιο Περονιστή Εδουάρδο Ντουάλδε. Υποσχέθηκε να λύσει την οικονομική κρίση με δημοσιονομική λιτότητα και υψηλότερους φορολογικούς ελέγχους, ελπίζοντας ότι θα μειώσει τα επιτόκια, θα φέρει περισσότερες ξένες επενδύσεις και θα μειώσει την ανεργία. Υποσχέθηκε επίσης να διατηρήσει το σχέδιο μετατρεψιμότητας που καθιέρωσε ο Μένεμ που συνέδεσε το πέσο Αργεντινής ένα προς ένα με το δολάριο Ηνωμένων Πολιτειών.[40]

Οι προεδρικές εκλογές του 1999 διεξήχθησαν στις 24 Οκτωβρίου. Ο Ντε λα Ρούα κέρδισε τον Ντουάλδε με 48,4% έναντι 38,3%, πολύ πριν από το όριο για να αποφύγει τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Ο Δομίγκο Καβάγιο, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Μένεμ, τερμάτισε στην τρίτη θέση. Ο Ντε λα Ρούα ορκίστηκε Πρόεδρος της Αργεντινής στις 10 Δεκεμβρίου 1999. Ανέλαβε καθήκοντα με ποσοστό αποδοχής 75%. Σε αντίθεση με τον Μένεμ, του οποίου το αρχικό υπουργικό συμβούλιο αποτελούνταν από έμπιστους φίλους, το υπουργικό συμβούλιο του Ντε λα Ρούα περιλάμβανε πέντε άτομα με διεθνή πτυχία και τέσσερις οικονομολόγους.[41]

Προεδρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερνάντο ντε λα Ρούα διετέλεσε Πρόεδρος της Αργεντινής από τις 10 Δεκεμβρίου 1999 έως τις 21 Δεκεμβρίου 2001.

Εσωτερική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε λα Ρούα ετοιμάζει ομιλία μετά την παραίτηση του αντιπροέδρου του, Κάρλος Άλβαρες. Είναι με τον γιο του Αντόνιο ντε λα Ρούα και τον γραμματέα Νταρίο Λοπέρφιδο.

Τις πρώτες ημέρες της προεδρίας του, ο Ντε λα Ρούα έστειλε ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο για να ζητήσει ομοσπονδιακή παρέμβαση στην επαρχία Κορρίεντες. Η επαρχία είχε υψηλό επίπεδο χρέους και οι οργανώσεις των πικετέρος έκλειναν δρόμους για να πραγματοποιήσουν διαδηλώσεις. Υπήρχαν δύο μεταβατικοί κυβερνήτες που αμφισβητούσαν την εξουσία. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε αμέσως. [42] Ο παρεμβαίνων που επιλέχθηκε για το έργο ήταν ο Ραμόν Μέστρε.[43]

Τα περονιστικά συνδικάτα αντιτάχθηκαν στον Ντε λα Ρούα και πραγματοποίησαν επτά γενικές απεργίες εναντίον του. Έστειλε ένα νομοσχέδιο γνωστό ως νόμος για την ευελιξία στην εργασία για την απορρύθμιση των συνθηκών εργασίας, προσπαθώντας να μειώσει την πολιτική επιρροή των συνδικάτων, στο Κογκρέσο. Αυτό το έργο αντιτάχθηκε από το PJ και άλλαξε από το αρχικό προσχέδιο. Τελικά εγκρίθηκε, αλλά ο Άλβαρες είπε ότι πολλοί νομοθέτες δωροδοκήθηκαν για να υποστηρίξουν το νομοσχέδιο. Ο Άλβαρες ζήτησε την απομάκρυνση του υπουργού Εργασίας Αλμπέρτο Φλαμαρίκε, αλλά ο Ντε λα Ρούα τον προσέλαβε ως προσωπικό του γραμματέα.[44] Ο Άλβαρες παραιτήθηκε την επόμενη μέρα και το πολιτικό σκάνδαλο δίχασε τον συνασπισμό. Αρκετοί βουλευτές που υποστήριζαν αρχικά τον Ντε λα Ρούα μεταπήδησαν στην αντιπολίτευση. Ο Αλφονσίν προσπάθησε να αποτρέψει τη διάλυση του UCR. Μερικούς μήνες αργότερα, προτάθηκε ο Άλβαρες να επιστρέψει στην κυβέρνηση Ντε λα Ρούα ως Αρχηγός του Υπουργικού Συμβουλίου. Ο Άλβαρες αρχικά υποστήριξε την ιδέα[45] αλλά ο Ντε λα Ρούα αρνήθηκε.[46] Ο Καβάγιο προτάθηκε επίσης για το αξίωμα πριν διοριστεί υπουργός Οικονομίας.[47] Ο Ντε λα Ρούα σκόπευε να συμπεριλάβει το Frepaso στο νέο υπουργικό συμβούλιο, αλλά να αποκλείσει τον ίδιο τον Άλβαρες επειδή εξακολουθούσε να δυσανασχετεί με την παραίτηση του τελευταίου. Οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν και το νέο υπουργικό συμβούλιο δεν περιλάμβανε πολιτικούς του Frepaso, αλλά η Συμμαχία εξακολουθούσε να λειτουργεί ως συνασπισμός στο Κογκρέσο. Περιλάμβανε επίσης αρκετούς ριζοσπάστες πολιτικούς από την εσωτερική παράταξη του Αλφονσίν. Ο νέος αρχηγός του υπουργικού συμβουλίου ήταν ο Κρίστιαν Κολόμπο, ο οποίος μεσολάβησε μεταξύ του Αλφονσίν και του προέδρου.[48]

Το PJ κέρδισε τις ενδιάμεσες εκλογές του 2001 με ποσοστό 40% προς 24%, δίνοντάς του την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου. Ωστόσο, το ποσοστό της αποχής και οι διάφορες μορφές ψήφων διαμαρτυρίας μαζί έφτασαν το 41%, το υψηλότερο στην ιστορία της Αργεντινής, ως συνέπεια της λαϊκής δυσαρέσκειας με τα δύο κύρια κόμματα. Ακόμη και οι λίγοι υποψήφιοι της Συμμαχίας που κέρδισαν στις περιφέρειές τους, όπως ο ριζοσπάστης Ροδόλφο Τερράνο στο Μπουένος Άιρες, το έκαναν με πολιτικές πλατφόρμες εναντίον της διακυβέρνησης του Ντε λα Ρούα.[49]

Εξωτερική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε λα Ρούα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους στον Λευκό Οίκο τον Απρίλιο του 2001.

Το πρώτο έτος της προεδρίας του Ντε λα Ρούα συνέπεσε με το τελευταίο έτος της προεδρίας του Μπιλ Κλίντον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ρικάρδο Λόπεζ Μέρφι, υπουργός Άμυνας εκείνη την εποχή, συνάντησε τον Γουίλιαμ Κόεν, Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, σε μια σύνοδο κορυφής των υπουργών που έλαβε χώρα στη Βραζιλία το 2000. Και οι δύο χώρες συμφώνησαν να ανταλλάξουν απόρρητες πληροφορίες και να διεξάγουν κοινές επιχειρήσεις κατά της τρομοκρατίας.

Ο Ντε λα Ρούα, η Μιρέγια Μοσκόσο και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους κατά τη διάρκεια της 3ης Συνόδου Κορυφής της Αμερικής .

Ο Τζορτζ Μπους ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιανουάριο του 2001 και άλλαξε την αμερικανική πολιτική έναντι των χωρών σε οικονομική κρίση. Ο Υπουργός Οικονομικών του, Πολ Χ. Ο΄Νηλ, επικριτής της οικονομικής βοήθειας, είπε: «Εργαζόμαστε για να βρούμε έναν τρόπο να δημιουργήσουμε μια βιώσιμη Αργεντινή, όχι μόνο μια που συνεχίζει να καταναλώνει τα χρήματα των υδραυλικών και των ξυλουργών στην Ηνωμένες Πολιτείες που βγάζουν 50.000 δολάρια το χρόνο και αναρωτιούνται τι κάνουμε με τα χρήματά τους».[50] Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου συνέβησαν λίγους μήνες αργότερα και οι ΗΠΑ εστίασαν την εξωτερική τους πολιτική στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας εναντίον χωρών που θεωρούνταν ύποπτες ότι φιλοξενούν τρομοκρατικές οργανώσεις. Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ δεν έδωσαν περαιτέρω οικονομική βοήθεια στην Αργεντινή.[51] Αυτή η πολιτική επιβεβαιώθηκε μετά από συνέντευξη του Μπους με τον Βραζιλιάνο πρόεδρο, Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι η Βραζιλία δεν θα επηρεαστεί από την κρίση της Αργεντινής.[52]

Αν και η Αργεντινή παρέμεινε ουδέτερη ως προς την ίδια τη σύγκρουση στο Αφγανιστάν για να ανατρέψει την κυριαρχία των Ταλιμπάν, ο υπουργός Άμυνας Οράσιο Χαουναρένα διέταξε την Αργεντινή Πολεμική Αεροπορία να προετοιμαστεί να αναπτυχθεί στο Αφγανιστάν υπό την ανθρωπιστική αποστολή του ΟΗΕ «μετά το τέλος του πολέμου» με στρατιωτικό προσωπικό που επέστρεψε από το Κοσσυφοπέδιο. Η αποστολή δεν υλοποιήθηκε ποτέ καθώς ο πόλεμος επεκτάθηκε χρονικά πέρα από τη θητεία του Ντε λα Ρούα.[53]

Οικονομική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο υπουργός οικονομικών Ρικάρδο Λόπες Μέρφι ανακοινώνει μέτρα μεγάλης χρηματοοικονομικής λιτότητας. Παραιτήθηκε λίγο αργότερα εξαιτίας των αντιδράσεων.

Ο πρώτος υπουργός Οικονομίας του Ντε λα Ρούα ήταν ο προοδευτικός Χοσέ Λουίς Ματσινέα, ο οποίος προτάθηκε από τον Αλφονσίν και τον Άλβαρες. Ο Μένεμ είχε αφήσει ένα έλλειμμα 5 μονάδων Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) που ο Ματσινέα προσπάθησε να αντισταθμίσει με υψηλότερους φόρους στα άτομα με τα υψηλότερα εισοδήματα και μείωση των υψηλότερων συντάξεων.[54] Το έλλειμμα μειώθηκε αλλά η κρίση συνεχίστηκε. Το σκάνδαλο για το εργατικό δίκαιο και η παραίτηση του Άλβαρες αύξησαν τον κίνδυνο της χώρας και έκαναν την πρόσβαση της Αργεντινής στη διεθνή πίστη πιο δύσκολη. Η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε πιστωτική γραμμή ύψους 38 δις δολαρίων ΗΠΑ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για να αποτραπεί μια χρεοκοπία και να επιτραπεί στην οικονομία να αναπτυχθεί ξανά. Ο Ματσινέα πρότεινε επίσης τον διορισμό του πρώην υπουργού Καβάγιο ως νέου προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας της Αργεντινής. Ωστόσο, ο Ματσινέα δεν μπόρεσε να επιτύχει τα επίπεδα λιτότητας που είχε διαπραγματευτεί με το ΔΝΤ και παραιτήθηκε λίγες μέρες αργότερα.[55] Ο υπουργός Άμυνας Ρικάρδο Λόπες Μέρφι έγινε ο νέος υπουργός Οικονομίας. Κατά τη διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας, ο Ντε λα Ρούα είχε υποσχεθεί να μην τον διορίσει σε αυτό το υπουργείο, αλλά με τη συνεχιζόμενη κρίση δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την πρόκληση προβλημάτων από την προσωρινή έλλειψη υπουργού.[56] Ο Λόπεζ Μέρφι ανακοίνωσε ένα αυστηρότερο σχέδιο λιτότητας, με μείωση των προϋπολογισμών για την υγεία και την εκπαίδευση. Το σχέδιό του απορρίφθηκε με διαδηλώσεις στους δρόμους και από το Frepaso, οπότε ο Ντε λα Ρούα το απέρριψε. Ο Μέρφι παραιτήθηκε αφότου παρέμεινε υπουργός για 16 ημέρες.[57]

Ο ντε λα Ρούα με τον νέο υπουργό του, Καβάγιο, τον Μάρτιο του 2001.

Ο Ντε λα Ρούα διόρισε τον Καβάγιο, ο οποίος είχε υπηρετήσει υπό τον Μένεμ και είχε καθιερώσει το σχέδιο μετατρεψιμότητας. Υποστηρίχτηκε από το PJ, τον Κάρλος Άλβαρες και τους χρηματοοικονομικούς ομίλους, αλλά απορρίφθηκε από το υπόλοιπο UCR.[58] Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διατηρήσει το σχέδιο μετατρεψιμότητας και ότι δεν θα υπάρξει υποτίμηση ή χρεοκοπία του κράτους.[59] Ο Καβάγιο πρότεινε πολλά νομοσχέδια. Ο Ντε λα Ρούα τα έστειλε στο Κογκρέσο και εγκρίθηκαν. Ο «νόμος των υπερδυνάμεων» εξουσιοδότησε τον αρχηγό της κυβέρνησης να τροποποιήσει τον εθνικό προϋπολογισμό χωρίς την παρέμβαση του Κογκρέσου. Επιβλήθηκε νέος φόρος στις τραπεζικές εργασίες και περισσότερα προϊόντα απέκτησαν φόρο προστιθέμενης αξίας. Οι μισθοί των εθνικών τελωνειακών υπαλλήλων αυξήθηκαν και ορισμένες βιομηχανίες επωφελήθηκαν από φορολογικές απαλλαγές.[60] Το Μεγακάνχε ήταν μια διαπραγμάτευση για την καθυστέρηση της πληρωμής του εξωτερικού χρέους με αντάλλαγμα υψηλότερα επιτόκια.[61] Ωστόσο, το εσωτερικό χρέος εξακολουθούσε να αποτελεί πρόβλημα επειδή οι επαρχίες, ειδικά το Μπουένος Άιρες, ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας.[62] Αυτό οδήγησε σε διαμάχες μεταξύ του Καβάλο και των επαρχιακών κυβερνητών.[63] Το Κογκρέσο ενέκρινε νομοσχέδιο για πολιτική «μηδενικού ελλείμματος» ώστε να αποτραπεί περαιτέρω αύξηση του χρέους και να λειτουργήσει μόνο με χρήματα από φορολογικά έσοδα.[64] Ακολούθησε τραπεζικός πανικός τον Νοέμβριο. Η κυβέρνηση αντέδρασε εισάγοντας το «κορραλίτο», το οποίο εμπόδιζε τους ανθρώπους να κάνουν ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες. Αρχικά ήταν ένα προσωρινό μέτρο.[65] Το ΔΝΤ αρνήθηκε να στείλει τη μηνιαία πληρωμή από την πιστωτική γραμμή που εγκρίθηκε στις αρχές του έτους επειδή η κυβέρνηση δεν είχε τηρήσει την πολιτική του «μηδενικού ελλείμματος».[66]

Αναταραχές και παραίτηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε λα Ρούα συλλέγει τα προσωπικά του αντικείμενα μετά την παραίτησή του, 21 Δεκεμβρίου 2001

Η κρίση επιδεινώθηκε και στις 19 Δεκεμβρίου 2001 ξέσπασαν ταραχές και λεηλασίες σε πολλά σημεία της χώρας. Ο Ντε λα Ρούα ανακοίνωσε σε διάγγελμα που μεταδόθηκε μέσω του εθνικού δικτύου ότι είχε κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης.[67] Μετά την ομιλία οι ταραχές, γνωστές ως κασερολάσος εντάθηκαν με αποτέλεσμα 27 θανάτους και χιλιάδες τραυματίες.[68] Ο Καβάγιο παραιτήθηκε τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας και το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο ακολούθησε το παράδειγμά του.[69]

Υπήρξαν λεηλασίες στις 20 Δεκεμβρίου, τόσο στο Μπουένος Άιρες όσο και στο Κονουρμπάνο. Το κασερολάζος συνέχισε και μεγάλες ομάδες ανθρώπων ξεκίνησαν διαδηλώσεις ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης. Τα συνδικάτα - πρώτα το CTA και μετά το CGT - ξεκίνησαν γενικές απεργίες ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το μεγαλύτερο μέρος του UCR απέσυρε την υποστήριξή του προς τον Ντε λα Ρούα, έτσι ζήτησε από το PJ να δημιουργήσει έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Το PJ αρνήθηκε και ο Ντε λα Ρούα παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Η τελευταία του διοικητική ενέργεια ήταν η άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.[68] Παρέδωσε την παραίτησή του στο Κογκρέσο στις 19:45 τοπική ώρα στις 20 Δεκεμβρίου 2001 και έφυγε από την Κάσα Ροσάδα με ελικόπτερο. Παρέμεινε πρόεδρος για δύο χρόνια, το ήμισυ της θητείας που του αναλογούσε.[67]

Επειδή ο αντιπρόεδρος Κάρλος Άλβαρες είχε ήδη παραιτηθεί, το Κογκρέσο συγκλήθηκε για να διορίσει νέο πρόεδρο. Ο Αδόλφο Ροδρίγες Σαά, κυβερνήτης της επαρχίας Σαν Λουίς, ήταν στην εξουσία για δύο μήνες ενώ ζήτησε νέες προεδρικές εκλογές. Οι ανανεωμένες διαδηλώσεις τον ανάγκασαν επίσης να παραιτηθεί και ο Εδουάρδο Δουάλντε διορίστηκε νέος πρόεδρος. Μπόρεσε να ολοκληρώσει τη θητεία του Ντε λα Ρούα.[70]

Ύστερη ζωή και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι στην κρατική κηδεία του Φερνάνδρο ντε λα Ρούα.

Ο Ντε λα Ρούα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή μετά την παραίτησή του. Το σκάνδαλο σχετικά με τον νόμο για την ευελιξία της εργασίας ανανεώθηκε το 2003 όταν ένας πρώην εργαζόμενος στη Γερουσία, ο Μάριο Ποντακουάρτο, ισχυρίστηκε ότι είδε τον φάκελο με τον οποίο παραδόθηκαν 5.000.000 $ στους νομοθέτες. Ο Ντε λα Ρούα κατηγορήθηκε μαζί με επτά πολιτικούς τόσο από το UCR όσο και από το PJ. Το 2013, απαλλάχθηκαν όλοι από κατηγορίες με ομόφωνη απόφαση και ο Ποντακουάρτο απομακρύνθηκε από το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.[71]

Ο Ντε λα Ρούα κατηγορήθηκε επίσης για την αστυνομική καταστολή κατά τη διάρκεια της κρίσης. Δικάστηκε από τον δικαστή Κλαούδιο Μποναδίο, ο οποίος το 2009 τον κήρυξε αθώο. Το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφαση του Μποναδίο και τον διέταξε να διερευνήσει περαιτέρω το θέμα. [72] Οι Ντε λα Ρούα και Καβάγιο κατηγορήθηκαν για παράνομα όφελος των τραπεζών που συμμετείχαν στο Μεγακάνχε. Κηρύχθηκαν αθώοι στις 6 Οκτωβρίου 2014.[61]

Πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 9 Ιουλίου 2019 σε ηλικία 81 ετών. Έγινε δημόσια κηδεία στο Κογκρέσο πριν από μια ιδιωτική ταφή την επόμενη μέρα.[73]

Δημόσια εικόνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντε λα Ρούα άρχισε να ασχολείται με την πολιτική σε πολύ νεαρή ηλικία. Είχε το παρατσούκλι «Chupete» (ισπανικά σημαίνει ειρηνοποιός) και το παρατσούκλι εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται όταν μεγάλωσε. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κάρλος Μένεμ θεωρούνταν σοβαρός και εθιμοτυπικός πολιτικός, σε πλήρη αντίθεση με το στυλ του Μένεμ. Ο Ντε λα Ρούα εκμεταλλεύτηκε αυτήν την αντίληψη κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1999.[74] Όταν έγινε πρόεδρος και η οικονομική κρίση επιδεινώθηκε, έγινε αντιληπτός ως ένας αδύναμος και κουρασμένος άνθρωπος που δεν μπορούσε να αντιδράσει στην κρίση. Θεωρούταν ένας άνθρωπος χωρίς ηγετικές ικανότητες που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την προεδρική του εξουσία.[75] Ο Ντε λα Ρούα σκέφτηκε ότι η παρωδία του από τον τηλεοπτικό κωμικό Φρέντι Βιγιαρεάλ βοήθησε στη δημιουργία αυτής της εικόνας.[76][77] Προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα του εμφανιζόμενος στην τηλεοπτική κωμική εκπομπή El show de Videomatch, αλλά η εμφάνισή του στο πρόγραμμα απέτυχε. Μπέρδεψε τα ονόματα της εκπομπής και της συζύγου του παρουσιαστή Μαρσέλο Τινέγι. Μετά τη λήξη της συμμετοχής του Ντε λα Ρούα, ο Τινέγι άρχισε να κλείνει το πρόγραμμα. Ο Ντε λα Ρούα φαινόταν να αναζητά μια έξοδο από το σετ στο βάθος.[76] Η προαναφερθείσα εικόνα του Ντε λα Ρούα μεγεθύνθηκε περαιτέρω όταν νοσηλεύτηκε για περιφερική αρτηριακή νόσο που προκλήθηκε από υψηλή χοληστερόλη στο αίμα. Αν και πρόκειται για μια τυπική, απλή ιατρική παρέμβαση, ο γιατρός είπε στον Τύπο ότι ο Ντε λα Ρούα έπασχε από αρτηριοσκλήρωση, η οποία συνήθως συνδέεται με έλλειψη ταχύτητας και αντανακλαστικών.[78]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12373767b.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000023183. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ «Murió a los 81 años el expresidente de la Nación Fernando de la Rúa». La Capital de Rosario.
  4. ↑ «Murió el ex presidente Fernando de la Rúa (comunicado oficial)». Crónica.
  5. ↑ www.hcdescobar.gob.ar/ordenanzas/O%2015902.pd.
  6. ↑ www.eldiadeescobar.com.ar/politica/77782.
  7. ↑ www.ciudad.com.ar/espectaculos/murio-fernando-rua-expresidente-sufrio-descompensacion-cardiaca-renal_119929.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 www.ellitoral.com/index.php/id_um/201713-inhumaron-los-restos-de-fernando-de-la-rua-en-un-cementerio-de-pilar-habia-sido-velado-en-el-congreso-politica.html.
  9. ↑ www.lanacion.com.ar/politica/renuncio-de-la-rua-el-peronista-puerta-esta-a-cargo-del-poder-ejecutivo-nid361035/.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 www.senado.gov.ar/senadores/Historico/Introduccion.
  11. ↑ BOE-A-2000-18940.
  12. ↑ Ordens Honoríficas Portuguesas. www.ordens.presidencia.pt?idc=154&list=1.
  13. ↑ Ordens Honoríficas Portuguesas. www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
  14. ↑ (Σλοβακικά) archiv.prezident.sk/schuster/index24b1.html?372. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2021.
  15. ↑ www.quirinale.it/onorificenze/insigniti/48605.
  16. ↑ (Κινεζικά) Ministry of Education of the People's Republic of China. www.moe.gov.cn/s78/A22/xwb_left/moe_829/tnull_44386.html. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2019.
  17. ↑ «Fernando De la Rúa». Konex Foundation.
  18. ↑ «De la Rúa, la promesa frustrada de una Argentina aburrida». The New York Times. 10 July 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 September 2021. https://web.archive.org/web/20210927142131/https://www.nytimes.com/es/2019/07/10/espanol/opinion/argentina-de-la-rua.html. Ανακτήθηκε στις 27 September 2021. 
  19. ↑ José Claudio Escribano (23 July 2002). «Sereno y distante, De la Rúa cuenta por qué se fue» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-02-02. https://web.archive.org/web/20170202002648/http://www.lanacion.com.ar/416029-sereno-y-distante-de-la-rua-cuenta-por-que-se-fue. Ανακτήθηκε στις 7 February 2016. 
  20. ↑ Jorge Rouillon (30 October 1999). «Palmero: "Será un presidente brillante"» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 February 2016. https://web.archive.org/web/20160215212242/http://www.lanacion.com.ar/159291-palmero-sera-un-presidente-brillante. Ανακτήθηκε στις 7 February 2016. 
  21. ↑ «Falleció el abogado Sánchez Sorondo» (στα Ισπανικά). La Nación. 27 June 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 February 2016. https://web.archive.org/web/20160224024551/http://www.lanacion.com.ar/1485495-fallecio-el-abogado-sanchez-sorondo. Ανακτήθηκε στις 15 February 2016. 
  22. ↑ Smith, p. 136
  23. ↑ 23,0 23,1 Sebastián D. Penelli (6 Ιανουαρίου 2016). «Operaron a De la Rúa por una grave enfermedad» [De la Rua was operated because of a grave illness] (στα Ισπανικά). Ámbito Financiero. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2016. 
  24. ↑ «Falleció el senador Vaca, del PJ» (στα Ισπανικά). La Nación. 21 January 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 March 2016. https://web.archive.org/web/20160303140537/http://www.lanacion.com.ar/85929-fallecio-el-senador-vaca-del-pj. Ανακτήθηκε στις 15 February 2016. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Reato, p. 73
  26. ↑ Romero, pp. 286–287
  27. ↑ Graciela Guadalupe (1 July 1996). «De la Rúa en toda la Capital» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 March 2016. https://web.archive.org/web/20160301171934/http://www.lanacion.com.ar/171737-de-la-rua-en-toda-la-capital. Ανακτήθηκε στις 15 February 2016. 
  28. ↑ Mariana García (30 Δεκεμβρίου 1996). «De la Rúa crea más comunas» [De la Rúa creates more communes]. Clarín (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2016. 
  29. ↑ «Habilitan la estación de subte Olleros» (στα Ισπανικά). La Nación. 31 May 1997. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 February 2016. https://web.archive.org/web/20160225013744/http://www.lanacion.com.ar/69966-habilitan-la-estacion-de-subte-olleros. Ανακτήθηκε στις 17 February 2016. 
  30. ↑ Willy G. Bouillon (14 November 1997). «Una multitud esperó el subte en la nueva estación José Hernández» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 February 2016. https://web.archive.org/web/20160225022532/http://www.lanacion.com.ar/80730-una-multitud-espero-el-subte-en-la-nueva-estacion-jose-hernandez. Ανακτήθηκε στις 17 February 2016. 
  31. ↑ «El subte por fin llegó a Juramento» (στα Ισπανικά). La Nación. 22 June 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 March 2016. https://web.archive.org/web/20160301205552/http://www.lanacion.com.ar/143063-el-subte-por-fin-llego-a-juramento. Ανακτήθηκε στις 17 February 2016. 
  32. ↑ Andrés Villalonga (28 April 2000). «La línea D del subte llegó a Núñez» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 March 2016. https://web.archive.org/web/20160301194202/http://www.lanacion.com.ar/14757-la-linea-d-del-subte-llego-a-nunez. Ανακτήθηκε στις 17 February 2016. 
  33. ↑ «La línea B tiene dos nuevas estaciones» (στα Ισπανικά). La Nación. 10 August 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 March 2016. https://web.archive.org/web/20160301203323/http://www.lanacion.com.ar/518306-la-linea-b-tiene-dos-nuevas-estaciones. Ανακτήθηκε στις 19 February 2016. 
  34. ↑ «Ordenan bajar el cospel del subte» [It is ordered to reduce the price of the subway's ticket]. Clarín (στα Ισπανικά). 7 Ιουνίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2016. 
  35. ↑ Martín Rodríguez Yebra (19 September 1997). «Inauguran el primer tramo de las bicisendas» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 May 2016. https://web.archive.org/web/20160507081632/http://www.lanacion.com.ar/77082-inauguran-el-primer-tramo-de-las-bicisendas. Ανακτήθηκε στις 18 April 2016. 
  36. ↑ Romero, p. 295
  37. ↑ Florencia Carbone (30 November 1998). «De la Rúa es el candidato de la Alianza para las elecciones del ´99» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 February 2016. https://web.archive.org/web/20160213095116/http://www.lanacion.com.ar/119816-de-la-rua-es-el-candidato-de-la-alianza-para-las-elecciones-del-99. Ανακτήθηκε στις 15 February 2016. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Reato, p. 75
  39. ↑ Reato, p. 76
  40. ↑ Clifford Krauss (26 Σεπτεμβρίου 1999). «Vote for Me, Declares Argentine, I'm Boring». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2016. 
  41. ↑ Reato, p. 77
  42. ↑ «El Gobierno decidió la intervención a Corrientes» [The government decided the intervention of Corrientes]. Clarín (στα Ισπανικά). 16 Δεκεμβρίου 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2016. 
  43. ↑ Florencia Carbone (17 December 1999). «Mestre es el interventor designado en Corrientes» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 May 2016. https://web.archive.org/web/20160507074734/http://www.lanacion.com.ar/165289-mestre-es-el-interventor-designado-en-corrientes. Ανακτήθηκε στις 18 April 2016. 
  44. ↑ Reato, pp. 117–118
  45. ↑ Reato, pp. 94–96
  46. ↑ Reato, p. 105
  47. ↑ Reato, p. 104
  48. ↑ Reato, pp. 105–107
  49. ↑ Reato, p. 85
  50. ↑ Anthony Boadle (20 Αυγούστου 2001). «Argentina, IMF Talking About Plan for Future». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2016. 
  51. ↑ Reato, pp. 137–138
  52. ↑ Reato, p. 140
  53. ↑ Gallo, Daniel (22 November 2001). «La Argentina enviará tropas a Afganistán» (στα Ισπανικά). La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 November 2017. https://web.archive.org/web/20171107065203/http://www.lanacion.com.ar/353342-la-argentina-enviara-tropas-a-afganistan. Ανακτήθηκε στις 24 July 2021. 
  54. ↑ Reato, pp. 99–100
  55. ↑ Reato, pp. 101–103
  56. ↑ Reato, pp. 98–99
  57. ↑ Reato, p. 103
  58. ↑ Reato, p. 97
  59. ↑ Reato, p. 96
  60. ↑ Reato, pp. 128–129
  61. ↑ 61,0 61,1 Reato, p. 130
  62. ↑ Reato, p. 132
  63. ↑ Reato, pp. 132–133
  64. ↑ Reato, p. 136
  65. ↑ Reato, p. 145
  66. ↑ Reato, p. 144
  67. ↑ 67,0 67,1 Clifford Kraus (21 Δεκεμβρίου 2001). «Argentine leader, his nation frayed, abruptly resigns». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  68. ↑ 68,0 68,1 Larry Rohter (22 Δεκεμβρίου 2001). «Interim Presidency Decided in Argentina but Doubts Linger». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  69. ↑ Clifford Kraus (21 Δεκεμβρίου 2001). «Past Economic Cures Are Now Fuel for a Crisis». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  70. ↑ Larry Rohter (2 Ιανουαρίου 2002). «New Argentine President Takes Office». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  71. ↑ Reato, pp. 121–122
  72. ↑ «Argentina: Murder Charges Against Ex-President Restored». The New York Times. 8 Σεπτεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  73. ↑ «Ceremonia privada en el funeral de De la Rúa» (στα Ισπανικά). Diario de Cuyo. 11 July 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 July 2019. https://web.archive.org/web/20190716180319/https://www.diariodecuyo.com.ar/argentina/Ceremonia-privada-en-el-funeral-de-De-la-Rua-20190710-0084.html. Ανακτήθηκε στις 16 July 2019. 
  74. ↑ Reato, p. 79
  75. ↑ «Little sympathy for Argentine president». BBC News. 17 Μαρτίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2016. 
  76. ↑ 76,0 76,1 Reato, p. 80
  77. ↑ «De la Rúa acusó a Tinelli por su caída» (στα Ισπανικά). La Nación. 18 December 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 March 2016. https://web.archive.org/web/20160303180630/http://www.lanacion.com.ar/556450-de-la-rua-acuso-a-tinelli-por-su-caida. Ανακτήθηκε στις 24 February 2016. 
  78. ↑ Reato, pp. 81–82

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Πρόεδροι της Αργεντινής (Πέμπτη Δημοκρατία)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φερνάνδο_ντε_λα_Ρούα&oldid=10255885"