Φέρες Έβρου

Φέρες
	Άποψη των Φερών.
	Φέρες
	Χάρτης
Διοίκηση
Χώρα	Ελλάδα
Περιφέρεια	Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης
Περιφερειακή Ενότητα	Έβρου
Δήμος	Αλεξανδρούπολης
Δημοτική Ενότητα	Φερών
Γεωγραφία και στατιστική
Γεωγραφικό διαμέρισμα	Θράκη
Νομός	Έβρου
Υψόμετρο	30 μ.
Πληθυσμός	5.457 (2011)
Άλλα
Παλαιά ονομασία	Βήρα,Φέραι,Φερετζίκ
Ταχ. κωδ.	68500
Τηλ. κωδ.	25550

Συντεταγμένες: 40°52′N 26°10′E / 40.867°N 26.167°E / 40.867; 26.167

Οι Φέρες (παλαιότερα ως Βήρα ή Φέραι και τουρκικά ως Φερετζίκ) είναι κωμόπολη της περιφερειακής ενότητας Έβρου, έδρα της ομώνυμης δημοτικής ενότητας του δήμου Αλεξανδρούπολης. Έχει πραγματικό πληθυσμό 5.457 κατοίκους (2011). Βρίσκονται βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης σε απόσταση 28 χιλιομέτρων και σε απόσταση 6 χιλιομέτρων δυτικά του ποταμού Έβρου.^[1]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πόλη ιδρύθηκε γύρω από την οχυρωμένη μονή της Παναγίας της Κοσμοσώτειρας, την οποία ίδρυσε ο σεβαστοκράτωρ Ισαάκιος Κομνηνός και στην οποία έχει ταφεί και ο ίδιος (περί το 1152). Την περίοδο αυτή η περιοχή ονομαζόταν Βήρος, που σημαίνει τόπος κοντά σε βάλτους ή νερά. Η πόλη που δημιουργήθηκε γύρω από τη μονή πήρε το όνομα Βήρα. Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204, η Βήρα παραχωρείται ως φέουδο στον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο. Την εποχή που αυτοκράτορας του Βυζαντίου αναλαμβάνει ο Ιωάννης Καντακουζηνός το 1341, οι κάτοικοι της πόλης επαναστατούν εναντίον του, με τον Καντακουζηνό να πολιορκεί την πόλη. Κατά τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή, λίγο αργότερα, η πόλη καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, από τον γιο του Σουλτάνου Ορχάν, Σουλεϊμάν. Αυτός γκρέμισε τα τείχη και μετέτρεψε το καθολικό της μονής σε τζαμί. Αντίθετα ο ιστορικός και γεωγράφος Χατζή Κάλφα αναφέρει πως η πόλη κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς από τον στρατηγό Λαλά Σαχίν Πασά, δώδεκα περίπου χρόνια μετά την πτώση της Αδριανουπόλεως. Η πόλη αναφέρεται συχνά ως Φέρα ή Φερετζίκ, ενώ τον 15ο αιώνα αναφέρεται και ως Φέραι. Η πόλη επανήλθε οριστικά στο Ελληνικό κράτος το 1919, μαζί με όλη την υπόλοιπη Δυτική Θράκη. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και την ανταλλαγή των πληθυσμών, στις Φέρες κατοίκησαν πολλοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.^[2]

Κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα ο νομός Έβρου βρίσκεται υπό διπλή κατοχή. Ο δυτικός νομός Έβρου περιέρχεται στα χέρια των Βουλγάρων ενώ ο ανατολικός νομός Έβρου παραμένει στα χέρια των Γερμανών κατακτητών. Οι Φέρες παρέμειναν υπό γερμανική κατοχή μέχρι την 3η Σεπτεμβρίου 1944 σύμφωνα με έγγραφο της Διοίκησης Χωροφυλακής Έβρου της 6ης Μαρτίου του 1946.^[3] Σύμφωνα με μια άλλη πηγή οι Φέρες απελευθερώθηκαν ήδη από τον Αύγουστο του 1944 έπειτα από παλλαϊκή εξέγερση και ήταν η πρώτη πόλη της Δυτικής Θράκης που απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς^[4].