Τόμας Χόουπ (συγγραφέας, 1769-1831)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τόμας Χόουπ (συγγραφέας, 1769-1831)
Ο Τόμας Χόουπ με τουρκική ενδυμασία, έργο του Sir William Beechey, (1798, λάδι σε καμβά). National Portrait Gallery, London.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση30  Αυγούστου 1769[1][2][3]
Άμστερνταμ[4]
Θάνατος3  Φεβρουαρίου 1831[5][3]
Λονδίνο
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααρχιτέκτονας[7]
ζωγράφος[7]
συγγραφέας[8]
μυθιστοριογράφος
συλλέκτης τέχνης[9]
αρχαιολόγος[10]
σχεδιαστής επίπλων
Οικογένεια
ΣύζυγοςΛουίζα Μπέρσφορντ (1806–άγνωστη τιμή)[11]
ΤέκναΧένρι Χόουπ
Αλεξάντερ Μπέρσφορντ Χόουπ
Άντριαν Τζον Χόουπ[12]
ΓονείςJan Hope και Philippina Barbara van der Hoeven[13]
ΑδέλφιαΧένρι Χόουπ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΕταίρος της Βασιλικής Εταιρίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τόμας Χόουπ (αγγλ.: Thomas Hope, 1769-1831) ήταν Ολλανδός και Άγγλος, γόνος οικογένειας τραπεζιτών, αλλά και συγγραφέας, φιλόσοφος και συλλέκτης έργων τέχνης. Έγινε γνωστός ως συγγραφέας του μυθιστορήματος Αναστάσιος, που όταν δημοσιεύτηκε το 1819 ανώνυμα πολλοί το απέδιδαν στον λόρδο Βύρωνα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεανικά χρόνια στο Άμστερνταμ και ένα Grand tour[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τόμας, πρωτότοκος γιός του Τζον Χόουπ, καταγόταν από παλιά Σκωτσέζικη οικογένεια τραπεζιτών, η οποία αναφέρονταν ως οι «Χόουπς του Άμστερνταμ» καθώς και ως «Hope & Co». Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ το1769. Κληρονόμησε από τη μητέρα του την αγάπη για τις καλές τέχνες και έγινε συλλέκτης έργων τέχνης, χάρις και στον πλούτο που συσσώρευσαν ο πατέρας του και ο παππούς του. Τον 18ο αιώνα πολλοί νέοι των πλουσίων οικογενειών της εποχής συνήθιζαν να πραγματοποιούν ένα Grand Tour, δηλαδή ένα μεγάλο ταξίδι στις χώρες της Ευρώπης και της Ασίας για να ανακαλύψουν την αρχιτεκτονική και την τέχνη τους. Τα ταξίδια αυτά στα τέλη του 18ου αιώνα, εξαιτίας των πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης, είχαν αλλάξει κατεύθυνση και είχαν φέρει τους περιηγητές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επομένως και στην Ελλάδα, καθώς η περιοχή δεν είχε εμπλακεί στους πολέμους.

Το 1784, όταν ο Τόμας ήταν 15 ετών, ο πατέρας του πέθανε ξαφνικά στη Χάγη. Προτιμώντας τη συντροφιά της μητέρας του και των αδελφών του, παρά εκείνη των θείων του στο Άμστερνταμ, ο Τόμας δεν ακολούθησε τις οικογενειακές επιχειρήσεις, αλλά έστρεψε το ενδιαφέρον του στη μελέτη των καλών τεχνών και ιδίως εκείνων των κλασσικών πολιτισμών. Σε ηλικία 18 ετών, το 1787, ο Τόμας Χόουπ ξεκίνησε ένα Grand Tour, μια περιοδεία στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, που διήρκεσε περίπου 8 χρόνια. Ο Χόουπ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την αρχιτεκτονική και τη γλυπτική, δημιουργώντας μια μεγάλη συλλογή από αντικείμενα που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του [14].

Μετοικεσία στο Λονδίνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τόμας Χόουπ επέστρεψε στη Χάγη το 1794, όταν πέθανε η μητέρα του. Όμως την ίδια χρονιά οι τρεις αδελφοί Χόουπ μετακόμισαν στο Λονδίνο, πριν ο επαναστατικός Γαλλικός στρατός φθάσει στο Άμστερνταμ. Με τη βιασύνη τους να αφαιρέσουν τις συλλογές τέχνης τους για να τις μετακομίσουν στην ασφάλεια του Λονδίνου, οι Χόουπς άφησαν στα καλοκαιρινά σπίτια τους και στα πάρκα διακοσμήσεις τοίχων, έπιπλα και βαριά αγάλματα. Έτσι απέφυγαν τη Γαλλική κατοχή της Ολλανδίας από τον Ναπολέοντα, που διάρκεσε από το 1795 έως το 1810. Ο Τόμας δεν ξαναγύρισε στο Άμστερνταμ, ενώ, μετά τη γαλλική κατοχή, ο μικρότερος αδερφός του, ο Άντριαν Ηλίας επέστρεψε για να ζήσει στο Groenendaal Park, στην Ολλανδία, με πλήρη απασχόληση στις οικογενειακές επιχειρήσεις. Ένας εξάδελφος του Τόμας, ο Χένρι, που πάντα ήλπιζε να επιστρέψει στο σπίτι του, πέθανε το 1811 προτού ο Βασιλιάς Γουλιέλμος Α΄ των Κάτω Χωρών αποκαταστήσει την ολλανδική κυριαρχία το 1814.

Το 1795, ο Τόμας μαζί με τους αδελφούς του εγκαταστάθηκαν, σε ένα πολυτελές μέγαρο στο κέντρο του Λονδίνου, μια μοναδική κατοικία, έργο του αρχιτέκτονα Robert Adam, στη Duchess Street, κοντά στην Portland Place. Η εσωτερική διακόσμηση του σπιτιού, που έγινε από τον Τόμας, ήταν σαφώς επηρεασμένη από τις χώρες που είχε επισκεφτεί, και εκεί στέγασε τις αρχαιολογικές συλλογές που δημιούργησε. Στο σπίτι αυτό υπήρχαν τρεις αίθουσες με αρχαία ελληνικά αγγεία, αλλά και κυρίως αγγεία προερχόμενα από τη νότια Ιταλία, τα οποία αγόρασε από τον γνωστό διπλωμάτη και συλλέκτη Sir William Hamilton.

Ο Τόμας Χόουπ δεν έμεινε για πολύ στο Λονδίνο. Έφυγε για να συνεχίσει το grand tour από εκεί που το είχε αφήσει, αυτή τη φορά επισκεπτόμενος την Οθωμανική αυτοκρατορία σε τόπους της σημερινής Τουρκίας, τη Ρόδο, την Αίγυπτο τη Συρία και την Αραβία. Ο Τόμας Χόουπ επισκέφτηκε την Ελλάδα για δεύτερη φορά γύρω στα τέλη τού 1799. Κατά τη δεύτερη επίσκεψή του περιηγήθηκε την Πελοπόννησο, όπου τον συνόδευε ο Προκόπιος Μακρής, Αντιπρόσωπος της Εταιρείας της Μέσης Ανατολής (Levant Company) στην Αθήνα και πατέρας της Τερέζας Μακρή, της «Κόρης των Αθηνών» του Μπάιρον [15]. Στην Κωνσταντινούπολη έμεινε περίπου ένα χρόνο. Τότε εκεί δημιούργησε περίπου 350 σχέδια που απεικονίζουν τοπία και ανθρώπους που μαρτυρούν την εποχή. Η συλλογή αυτή των σχεδίων του βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν βρέθηκαν στις αποθήκες του Μουσείου και δημοσιεύτηκαν από την Δρ. Ιστορίας της Τέχνης Φ. Τσιγκάκου [16].

Ο γάμος και η εγκατάσταση στο Deepdene[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1806 νυμφεύτηκε με την Louisa Beresford, και το 1807, ένα χρόνο μετά το γάμο του, αγόρασε την εξοχική έπαυλη και το κτήμα Deepdene, στην περιοχή του Ντόρκινγκ (Dorking), στο Σάρεϋ (Surrey). Στην εξοχική του έπαυλη, όπως και στο σπίτι του στο Λονδίνο, ο Τόμας Χόουπ στέγασε τις πολυπληθείς συλλογές του σε ένα ιδιόρρυθμο και εκθαμβωτικό περιβάλλον, που διακόσμησε ο ίδιος, και όπου φιλοξενούσε με φανταχτερό τρόπο την κοσμική αγγλική κοινωνία. Έτσι το Deepdene έγινε διάσημος τόπος και το επισκέπτονταν πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων, αλλά και της μόδας. Εδώ, περιτριγυρισμένος από τις μεγάλες συλλογές ζωγραφικής, γλυπτικής και αντίκες, παρείχε στους καλεσμένους του και μια μικρή βιβλιοθήκη σε κάθε υπνοδωμάτιο με βιβλία σε πολλές γλώσσες [14]. Υπήρξε από τους σημαντικότερους προπαγανδιστές της «Ελληνικής Αναβίωσης» (Greek Revival) στην Αγγλία και συνέβαλε ουσιαστικά στην εξοικείωση της αγγλικής καλαισθησίας με μία αυθεντικότερη ελληνική αισθητική [17].

Συγγραφές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τόμας Χόουπ επιθυμούσε να αυξήσει την ευαισθητοποίηση του κοινού για την ιστορική ζωγραφική και να επηρεάσει το σχεδιασμό στα μεγάλα σπίτια της εποχής, του στυλ Regency, στο Λονδίνο. Επιδιώκοντας να δημιουργήσει ακαδημαϊκά έργα, άρχισε να σχεδιάζει έπιπλα, εσωτερικούς χώρους και κοστούμια και να εκδίδει βιβλία με τα συνοδευτικά επιστημονικά του κείμενα.

Ο Χόουπ άρχισε να δημοσιεύει τα βιβλία του το 1807. Δημοσίευσε σκίτσα των επίπλων του, σε έναν τόμο με τίτλο «Οικιακή Επίπλωση και Εσωτερική Διακόσμηση» (Household Furniture and Interior Decoration, 1807), και συνέχισε με σχέδια ρούχων, όπως: «Η ενδυμασία των Αρχαίων» (Costume of the Ancients, σε 2 τόμους, 1812) και «Σχέδια για τη Σύγχρονη Ενδυμασία» (Designs of Modern Costume, 1812). Οι πίνακες των εκδόσεων χαράχτηκαν με βάση τα σχέδια που φιλοτέχνησε ο ίδιος μελετώντας σχολαστικά και αντιγράφοντας παραστάσεις αρχαίων αγγείων, από αυτά που είχε στην ιδιωτική του συλλογή. Τα βιβλία του επηρέασαν και επέφεραν σημαντική αλλαγή στην εσωτερική διακόσμηση των σπιτιών. Τα σχέδια επίπλων του Χόουπ ανήκαν σε ένα ψευδοκλασικό στυλ, που ονομάσθηκε «Αγγλική Αυτοκρατορία». Μερικές φορές ήταν υπερβολικό, και συχνά βαρύ, αλλά ήταν πολύ πιο συγκρατημένο από τις πιο άγριες και μετέπειτα δημιουργίες του Thomas Sheraton σε αυτό το στυλ [14].

Εκτός από τα παραπάνω, ο Χόουπ συνέγραψε και ένα σημαντικό φιλοσοφικό έργο, που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του με τίτλο «Η Καταγωγή και η Προοπτική του Ανθρώπου» ( "The Origin and Prospect of Man", 1831), στο οποίο οι απόψεις του αποκλίνουν ευρέως από τις κοινωνικές και θρησκευτικές απόψεις της βικτοριανής εποχής [14]. Αυτός ο τόμος, που επαινέθηκε από τον φιλόσοφο Ρότζερ Σκράτον (Roger Scruton), ήταν ένα εξαιρετικό έργο, που παρουσίαζε μια σφαιρική εικόνα των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.

Αναστάσιος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (1819) του Αnαstasius, στην οποία κατά την επιθυμία του Τόμας Χόουπ, δεν τυπώθηκε το όνομα του συγγραφέα.

Πλησιάζοντας την ηλικία των 50 ετών, με την ενθάρρυνση φίλων του, ο Χόουπ άρχισε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος που ολοκληρώθηκε και δημοσιεύτηκε το 1819 από τον εκδότη Τζον Μάρεϊ (John Murray) σε τρεις τόμους με τίτλο «Αναστάσιος ή οι Αναμνήσεις ενός Έλληνα γραμμένες στο τέλος του 18ου αιώνα» (Αnαstasius or the Memoirs of a Greek, written at the close of the 18th Century).

Στους τρεις τόμους ο Χόουπ περιγράφει την ιστορία ενός νεαρού Χιώτη, που αναγκάζεται να καταφύγει στη θάλασσα επειδή αποπλάνησε την ανήλικη κόρη του αφεντικού του πατέρα του. Φτάνει στην Κωνσταντινούπολη, και υπηρετεί κάποιον Εβραίο ψευτογιατρό μέχρι που καταλήγουν και οι δύο στη φυλακή. Ο πατήρ Αμβρόσιος, μιας Ιταλικής ιεραποστολής, προσπαθεί να τον προσηλυτίσει στον καθολικισμό χωρίς επιτυχία. Όμως αργότερα προσηλυτίζεται στον ισλαμισμό και ονομάζεται Σελίμ. Προσλαμβάνεται στην υπηρεσία του ηγεμόνα της Βλαχίας Μαυρογένη, τότε δραγουμάνου του Καπουδάν Πασά, τον οποίο ακολουθεί στην Κωνσταντινούπολη, στο Βουκουρέστι και στα μέτωπα του πολέμου μεταξύ της Ρωσίας, Αυστρίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μέχρι τελικά να αποχωρισθούν λίγο πριν ο ηγεμόνας Μαυρογένης περάσει τον Δούναβη και εκτελεσθεί από τους στρατιώτες του Ρουστσουκλί-Χασάν πασά. Ο Αναστάσιος / Σελίμ ταξιδεύει στο Κάιρο και μπαίνει στην υπηρεσία του Σουλεϊμάν μπέη, του οποίου παντρεύεται την κόρη. Κάνει προσκύνημα στη Μέκκα και αφού πηγαίνει στη Σμύρνη, όπου σχετίζεται με κάποια Ευφροσύνη, με την οποία αποκτά γιό, που ονομάζει Αλέξη, επιστρέφει στην Αραβία και συνδέεται με Βεδουίνους. Κληρονομώντας περιουσία πηγαίνει στη Σμύρνη και διεκδικεί τον γιό του, ο οποίος πεθαίνει στο πλοίο, όταν οι δύο ταξίδευαν μαζί από τη Βενετία στην Τεργέστη. Τελικά ο ήρωας πεθαίνει στα 35 του, αφού υπαγορεύει τα απομνημονεύματά του στον Κόνραντ, έναν Αυστριακό τραυματία πολέμου, που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη χρημάτων για να συντηρήσει την οικογένειά του [18]. Στο παραπάνω μυθιστόρημα ο Χόουπ ζωντανεύει το σκηνικό, τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων που ο ίδιος είχε γνωρίσει στη διάρκεια των ταξιδιών του, καθώς μάλιστα το πρώτο του grand tour συνέπεσε και με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787-1792.

Ο Αναστάσιος, ήταν ένα έργο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, ενθουσιασμού και περιγραφικής δύναμης, που η πρώτη έκδοση, όταν κυκλοφόρησε από τον διάσημο εκδότη του Λονδίνου, John Murray, έγινε ανάρπαστη. Στην έκδοση αυτή δεν αναφέρονταν το όνομά του συγγραφέα. Λόγω της σεμνότητάς του, ο Χόουπ αρχικά είχε επιλέξει να μην δηλώσει το όνομά του στην πρώτη έκδοση του Αναστάσιου. Μια δεύτερη έκδοση εξαντλήθηκε σε είκοσι τέσσερις ώρες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η συγγραφή του βιβλίου αποδόθηκε αρχικά στον Λόρδο Μπάιρον, ο οποίος, σύμφωνα με τον μύθο, ομολόγησε στον Marguerite, κόμη του Blessington, ότι έκλαψε πικρά όταν το διάβασε. "Για να είμαι ο συγγραφέας του Αναστάσιου, θα έδινα τα δύο ποιήματα που μου έδωσαν τη μεγαλύτερη δόξα". Τέτοια γεγονότα ώθησαν τον Χόουπ στο να αποκαλύψει την ταυτότητά του στην τρίτη έκδοση, όπου σε ένα σύντομο πρόλογο αποκαλύπτεται ως συγγραφέας, δηλώνει τις επιδιώξεις του, όπως και το γεγονός ότι ο ήρωας του είναι μυθοπλαστικό πρόσωπο, προσθέτοντας έναν χάρτη των ταξιδιών του Αναστάσιου και βελτιώνοντας τα κείμενα. Η δήλωσή του ως συγγραφέα αντιμετωπίσθηκε αρχικά με δυσπιστία από κάποια περιοδικά.

Ακολούθησαν γρήγορα ξένες μεταφράσεις στα γαλλικά (1820), τα γερμανικά (1821) και τα φλαμανδικά. Ο εκδοτικός θρίαμβος αυτού του βιβλίου στο αναγνωστικό κοινό συνεχίστηκε μέχρι το 1849, έτος κυκλοφορίας της τελευταίας έκδοσης, μετά από την οποία το μυθιστόρημα αυτό γλίστρησε στην παγκόσμια λήθη [19]. Παρόλο ότι το μυθιστόρημα αφορούσε την Ελλάδα και συνέβαλλε στο να την γνωρίσουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, και με αυτό τον τρόπο βοήθησε και το φιλελληνικό κίνημα, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ ολοκληρωμένα στα Ελληνικά. Περισσότερα από 80 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, έγινε μια απόπειρα μετάφρασης στα Ελληνικά. Ήταν μια δημοσίευση που άρχισε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολη» τον Φεβρουάριο του 1903 με τίτλο «Ο Τουρκαναστάσης», αλλά σταμάτησε το Μάρτιο του ιδίου έτους και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ [20]. Το μυθιστόρημα ενημέρωσε το κοινό της εποχής για την Ανατολή, χωρίς να είναι περιγραφή των ταξιδιών του Χόουπ, αλλά αφήγηση ενός μυθοπλαστικού ήρωα, του Αναστάσιου/Σελίμ. Περιέγραφε επίσης πολλές, προηγουμένως άγνωστες στον δυτικό κόσμο, λεπτομέρειες του ισλαμικού πολιτισμού, για τη μουσική, γλώσσα, κουζίνα, θρησκεία, νόμους και λογοτεχνία.

Πολλές γνωστές προσωπικότητες της εποχής εντυπωσιάστηκαν διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Χόουπ. Μεταξύ αυτών και ο τότε πανίσχυρος υπουργός εξωτερικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ο Κλέμενς φον Μέττερνιχ, που σε επιστολή του τον Ιανουάριο του 1821 έγραψε: «Υπάρχει στο μυθιστόρημα μια περιγραφή του χαρακτήρα των Ελλήνων που είναι πολύ καλή και ακριβής, όπως και όλα όσα περιλαμβάνει αυτό το βιβλίο σχετικά με την Ανατολή, ειδικά τις συνήθειες των Ελλήνων. Θα βρεις μέσα στο βιβλίο έναν χαρακτήρα που είναι ίδιος ο Καποδίστριας, λέξη προς λέξη, ακριβώς όπως είναι» [21]. Αυτά βέβαια τα έγραψε λίγο πριν από το ξέσπασμα της Ελληνικής επανάστασης, ίσως ειρωνικά, αλλά βέβαια αμέσως μετά η εχθρότητά του προς τον Καποδίστρια έγινε εντονότερη [22].


Ο καθηγητής John Rodenbeck, αναφερόμενος στο νόημα του βιβλίου, συγκρίνοντας τον Αναστάσιο με τον Ανάχαρση του αβά Ζαν-Ζακ Μπαρτελεμύ (Barthélemy) που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1788 και κυκλοφόρησε επίσης σε ευρύ κοινό, επισημαίνει την σημαντική τους διαφορά. Ο ήρωας του Μπαρτελεμύ ζει στην Ελλάδα του 4ου π.Χ. αι, καθώς ο συγγραφέας του θέλει να αναβιώσει τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Σε αντίθεση ο πρωταρχικός σκοπός του Χόουπ, όπως το δηλώνει και στον πρόλογο της 3ης έκδοσης, είναι να περιγράψει μια αυθεντική εικόνα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας [23]. Πέραν αυτού, και καθώς συνέπεσε ο Χόουπ ταξιδεύοντας (το grand tour, 1787-1795) να βρίσκεται κοντύτερα στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πόλεμου (1787-1792), και έχοντας έτσι αμεσότερη πληροφόρηση, το βιβλίο του Χόουπ απέκτησε κύρος αντίστοιχο ενός ιστορικού συγγράμματος. Αυτό φαίνεται και στις πολλές αναφορές και αποσπάσματα από τον Αναστάσιο που χρησιμοποίησε ο Θεόδωρος Μπλανκάρ (Théodore Blancard) στο σχετικό βιβλίο που έγραψε για τον Νικόλαο Μαυρογένη και εκδόθηκε το 1896 [24]. Πιο πρόσφατα, ο συγγραφέας και μελετητής των πολιτισμών της Ανατολής, ο Ρόμπερτ Έργουιν (Robert Irwin), έγραψε: "αυτό το βιβλίο, ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του δέκατου ένατου αιώνα, πρέπει να διαβαστεί ευρύτερα." Ο Χόουπ ωστόσο, επηρέασε τα μεταγενέστερα έργα των Ουίλλιαμ Θάκερυ, Μαρκ Τουαίην και Χέρμαν Μέλβιλ.

Θάνατος και κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1831 ο Χόουπ αρρώστησε. Πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου στην οδό Duchess και θάφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου στο μαυσωλείο που είχε κτίσει στο Deepdene για να θάψει τη στάχτη του επτάχρονου γιού του Τσαρλς, που είχε πεθάνει το 1817 σε οικογενειακό ταξίδι στη Ρώμη [25]. Στα τελευταία του χρόνια είχε παγιωθεί η θέση του στην κοινωνία και την εποχή του θανάτου του, η συμβολή του, τόσο στην τέχνη όσο και στην λογοτεχνία, είχε αναγνωριστεί ευρέως.

Τα δύο σπίτια που δημιουργήθηκαν από τον Χόουπ έχουν χαθεί. Το πρώτο στην οδό Duchess κατεδαφίστηκε από τον γιο του το 1851 και το δεύτερο, το Deepdene, κατεδαφίστηκε το 1969. Η μόνη πλήρως σωζόμενη κατασκευή που χτίστηκε από τον Χόουπ είναι το μαυσωλείο που έκτισε το 1818 στο Deepdene.

Σύντομα, μετά τον θάνατό του η χήρα του Louisa παντρεύτηκε τον εξάδελφό της, τον William Carr Beresford, τον οποίο φαίνεται ότι συμπαθούσε ιδιαίτερα, ακόμη και πριν από το γάμο της με τον Τόμας. Η οικογένειά του Τόμας ακολουθώντας συντηρητικές αξίες, την ανάγκασε να συναινέσει στην κατεδάφιση του θρυλικού σπιτιού του συγγραφέα στο Λονδίνο και στη διάλυση της συλλογής των έργων τέχνης του. Τα περισσότερα από τα έγγραφα του Χόουπ δεν επέζησαν της οικογενειακής αδιαφορίας, και ο Αναστάσιος, το μεγαλοπρεπές του έργο, έγινε θύμα της ηθικής της βικτοριανής εποχής.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 5  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12329553h. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 341498. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 19  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Thomas-Hope. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12329553h. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ 7,0 7,1 (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 14  Οκτωβρίου 2009. 500030820. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
  8. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  10. ↑ «Гоп» (Ρωσικά)
  11. ↑ p3282.htm#i32812. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  12. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p4798.htm#i47973.
  13. ↑ 13,0 13,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Chisholm 1911.
  15. ↑ Φανή-Μαρία Τσιγκάκου: «Thomas Hope (1769-1831), Εικόνες από την Ελλάδα του 18ου αιώνα». Μουσείο Μπενάκη & Βρετανικό Συμβούλιο, Εκδοτικός οίκος «Μέλισσα», Αθήνα, 1985.
  16. ↑ Αστραπέλλου Μ.: Υπόθεση Τόμας Χόουπ, Το Βήμα Online, https://www.tovima.gr/2016/03/18/culture/ypothesi-tomas-xooyp/
  17. ↑ Φανή-Μαρία Τσιγκάκου: «Thomas Hope ( Τόμας Χόουπ 1769-1831). Στην ιστοσελίδα της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού, 2 Σεπτεμβρίου 2019. https://argolikivivliothiki.gr/2019/09/02/thomas-hope/
  18. ↑ Lia Brad Chisacof: Ancient Greece, Byzantium or Ottoman Empire, Sociedad Hispanica de Estudios Neogriegos, Vitoria‐Gasteiz, 2012, σελ. 87 http://ojs.shen-org.es/index.php/estneogr/article/view/166
  19. ↑ Nolan, J : Thomas Hope: Triumph, Tragedy,Obverse Worlds.
  20. ↑ Αγγελομάτη- Τσουγκαράκη, Ελ.: Απόπειρες Ελληνικών μεταφράσεων του μυθιστορήματος του Thomas Hope «Anastasius», Ερανιστής, 1997, τόμ. 21, σελ. 402-407, https://doi.org/10.12681/er.228
  21. ↑ Χατζής, Αριστείδης: Αναζητώντας την ελληνική ταυτότητα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3 Ιαν. 2021, σελ.26
  22. ↑ Καρακάση, Δ. Θ.: Μορφές Άγγλων από την Ιστορία, Εκδόσεις Αθαν. Αλτιντζή. Θεσσσαλονίκη, 2023. σελ. 51, ISBN 978-960-9465-68-7
  23. ↑ Rodenbeck, John : Thomas Hope, Anastasius : Towards Background and Meaning https://web.archive.org/web/20160313111116/http://thomashope.org.uk/background.htm
  24. ↑ Θεόδωρος Μπλανκάρ: Ο οίκος των Μαυρογένη, μεταφρ. Αδαμοπούλου, Δ. και Cholou, A., Εκδ. ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα, 2011, Κεφ. 2, 3, 5, 6, 7, 10, 11, 12, 13 και 15, ISBN 978-960-05-1510-7
  25. ↑ Nolan, J : Thomas Hope: Triumph, Tragedy,Obverse Worlds. https://web.archive.org/web/20160311102649/http://thomashope.org.uk/triumph-tragedy.htm
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τόμας_Χόουπ_(συγγραφέας,_1769-1831)&oldid=10070693"