Τσετς
 |
Η ακρίβεια του λήμματος αμφισβητείται. |
Το Τσετς ή Τσέτσι, (βουλγαρικά: Чеч ή Чечко) είναι μια κατά φαντασίαν περιοχή που εφηύραν οι βούλγαρη αφ ότου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ελλάδας μετά το 600μΧ. Αποτελείται από περίπου 60 οικισμούς και παραδοσιακά οι κάτοικοι ήταν κυρίως Πομάκοι και Έλληνες, με μια Ορθόδοξη βουλγαρική μειονότητα.[1]
Η περιοχή Τσέτσι Βρίσκεται στα σύνορα των πολύ μεγαλύτερων περιοχών της Μακεδονίας και της Θράκης. Καλύπτει τις δυτικές οροσειρές της Ροδόπης και τις βόρειες πλαγιές του Φαλακρού. Είναι χωρισμένη στα δύο: το Τσέτσι Δράμας και το Τσέτσι Νευροκοπίου. Το πρώτο και εν μέρει το δεύτερο είναι στην Ελλάδα.[1]
Σύμφωνα με τον Βασίλη Καντσόφ στα ανατολικά σύνορα του Τσετσίου βρίσκεται ο ποταμός Δεσπάτης και στα δυτικά βρίσκεται ο ποταμός της Νταμπνίτσας.[2] Έτσι, το Τσέτσι αποτελείται από τους δήμους: Σατόφτσας, Ντοσπάτ και τα χωριά στις κοιλάδες του ποταμού Δεσπάτη και του ποταμού Μπιστρίτσα. Τα χωριά του ελληνικού Τσετσίου αποτελούν μέρος του Δήμου Κάτω Νευροκοπίου και της Κοινότητας Σιδηρονέρου. Ο πομάκικος πληθυσμός του ελληνικού τμήματος του Τσετσίου ανταλλάχθηκε με την Τουρκία κατά την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 και αντικαταστάθηκε από ορθόδοξους χριστιανούς από την Τουρκία.[1] Πολλά από τα χωριά του Τσετσίου στην Ελλάδα είναι πια εγκαταλελειμμένα.
Οικισμοί του Τσετσίου Νευροκοπίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι σημαντικότεροι οικισμοί του βόρειου τμήματος του Τσετσίου κατατάσσονται από τον Βασίλη Καντσόφ σε δύο από τα έργα του.[3][4]
Οικισμοί στη Βουλγαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δήμος Σατόφτσας: Μπογκολίν, Ντόλεν, Φάργκοβο, Γκοντέσεβο, Κότσαν, Κριμπούλ, Οσίνα, Πλετένα, Σατόφτσα, Σλάστεν, Τουχοβίστα, Βακλίνοβο, Βαλκοσέλ, Ζίζεβο
- Δήμος Ντοσπάτ: Μπρέστεν, Λιούμπτσα και Σράντσα
- Δήμος Γκάρμεν: Κάτω Ντριάνοβο, Χβοστιάνε, Κρούσεβο, Ορέσε
- Δήμος Χατζηδημόβου: Αμπλανίτσα, Μπέσλεν, Μπλάτσκα, Τέπλεν
Οικισμοί στην Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δήμος Δράμας: Καστανόχωμα, Μυρσινερό
- Δήμος Νευροκοπίου: Άγιος Πέτρος, Αγριοκερασιά, Αχλαδομηλιά, Δέλτα, Διπλοχώρι, Εκκλησάκι, Ερημοκκλησιά, Κατάχλωρο, Κρεμαστά, Κριθαρίστρα, Λακκούδα, Μαυροχώρι, Μελισσόμανδρα, Μεσοβούνι, Μηλόπετρα, Μικροκλεισούρα, Μικρομηλιά, Πέρασμα, Πότσανα, Πολύλιθο, Ποταμοί, Ψυχρό, Σουρδίλοβο, Βήρσαν, Βραχοχώρι
- Κοινότητα Σιδηρονέρου: Δεμπρενζίλι, Εβρενές, Αντίλαλος, Καλλίκαρπο, Καισαριανό, Κλειστά, Κόκκινα, Λειμών, Μαγνήσιο, Οροπέδιο, Παπάδες, Πλακόστρωτο, Σιδηρόνερο, Σκαλωτή, Σταυροδρόμι, Βοσκοτόπι, Βουνοχώρι, Βραχότοπος
Τα πλάγια γράμματα υποδεικνύουν ότι ο οικισμός δεν έχει κατοίκους κατά την απογραφή του 2001.
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Сребранов, Румен (2007). Чечкият говор (στα Bulgarian). София: Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. σελίδες 12–16. ISBN 978-954-322-230-8. OCLC 262987480.
- ↑ Кънчов, Васил (1970) [First published in series from 1894 to 1896]. «Неврокопската каза». Избрани произведения. Том I. Пътуване по долините на Струма, Места и Брегалница. Битолско, Преспа и Охридско (στα Bulgarian) (II έκδοση). София: Издателство “Наука и изкуство”. σελ. 266. OCLC 174235585. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
- ↑ Кънчов, Васил (1970) [First published in series from 1894 to 1896]. «Неврокопската каза». Избрани произведения. Том I. Пътуване по долините на Струма, Места и Брегалница. Битолско, Преспа и Охридско (στα Bulgarian) (II έκδοση). София: Издателство “Наука и изкуство”. σελ. 269. OCLC 174235585. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
- ↑ Кънчов, Васил (1996) [First published 1900]. «Неврокопска Каза». Македония. Етнография и статистика (στα Bulgarian) (II έκδοση). София: Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. σελ. 196. ISBN 954-430-424-X. OCLC 164844115. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2009.
