Τρεις Πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ που ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Ένωση χώρισε τις πολιτικές της σε τρεις βασικές κατηγορίες, τους λεγόμενους Τρεις Πυλώνες. Με την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2009, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα και οι λοιποί πυλώνες καταργήθηκαν και απορροφήθηκαν πλήρως απο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, διατηρούνται οι σχετικές διαδικασίες στον τομέα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), συμπεριλαμβανομένης της αμυντικής πολιτικής.

Οι τρεις πυλώνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κοινοτική ορολογία αναφερόμενη στους τρεις πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εννοεί τις τρεις κατηγορίες τομέων πολιτικής στους οποίους παρεμβαίνει σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικούς τρόπους η Ένωση:

Ευρωπαϊκή Ένωση
  Πρώτος Πυλώνας   Δεύτερος Πυλώνας   Τρίτος Πυλώνας  
Ευρωπαϊκές Κοινότητες (EΚ) Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ) Αστυνομική και Δικαστική Συνεργασία σε Ποινικές Υποθέσεις (ΑΔΣΠΥ)

κ.ά

Εξωτερική πολιτική:

Πολιτική Ασφαλείας:

κ.ά

κ.ά

 

Οι τρεις αυτοί πυλώνες λειτουργούν σύμφωνα με διαφορετικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων: κοινοτική διαδικασία για τον πρώτο πυλώνα και διακυβερνητική διαδικασία για τους άλλους δύο. Συνεπώς, στο πλαίσιο του πρώτου πυλώνα, μόνον η Επιτροπή μπορεί να υποβάλλει προτάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο και η ειδική πλειοψηφία αρκεί για την έγκριση των πράξεων στο Συμβούλιο. Στο πλαίσιο του δεύτερου και του τρίτου πυλώνα, το εν λόγω δικαίωμα πρωτοβουλίας μοιράζεται μεταξύ της Επιτροπής και των κρατών μελών και γενικά απαιτείται ομοφωνία στο Συμβούλιο.[1]

Συνθήκες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη έχουν συνάψει συνθήκες και ως εκ τούτου συνεργάστηκαν και εναρμόνισαν πολιτικές (ή συνέδεσαν την κυριαρχία) σε έναν αυξανόμενο αριθμό τομέων, στο έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή στην οικοδόμηση της Ευρώπης (γαλλικά: la construction européenne). Το ακόλουθο χρονοδιάγραμμα περιγράφει τη νομική έναρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) - το κύριο πλαίσιο για αυτήν την ενοποίηση. Η ΕΕ κληρονόμησε πολλές από τις σημερινές της ευθύνες από τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ), οι οποίες ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1950 στο πνεύμα της Διακήρυξης Σουμάν.

Υπόμνημα:
  Υ: υπογραφή
  Ι: θέση σε ισχύ
  Τ: τερματισμός
  Λ: λήξη
    de facto αντικατάσταση
  Σχετ. με πλαίσιο ΕΚ/ΕΕ:
   de facto εντός
   εκτός
                  Ευρωπαϊκη Ενωση (ΕΕ) [Συν.]  
Ευρωπαϊκες Κοινοτητες (ΕΚ) (1ος πυλώνας)
Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ ή Ευρατόμ) [Συν.]      
/ / / Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ)  
    Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ)    
            Κανόνες Σένγκεν Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΚ)
'TREVI' Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις (ΔΕΥ, 2ος πυλώνας)  
  / Βορειοατλαντική Συμμαχία (NATO) [Συν.] Αστυνομική και Δικαστική Συνεργασία σε Ποινικές Υποθέσεις (ΑΔΣΠΥ, 2ος π.)

Αγγλογαλλική συμμαχία
[Αμυντικά πέρασε στο NATO] Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία (ΕΠΣ)   Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας
(ΚΕΠΠΑ, 3ος πυλώνας)
Δυτική Ένωση (ΔΕ) / Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση (WEU) [Καθήκοντα που καθορίστηκαν μετά την επανενεργοποίηση της ΔΕΕ το 1984 και πέρασαν στην ΕΕ]
     
[Κοινωνικοπολιτικά πέρασε στο ΣτΕ] [Συν.]                 π  σ  ε

    Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ)
Συνθήκη Δουνκέρκης[α]
Υ: 4 Μαρτίου 1947
Ι: 8 Σεπτεμβρίου 1947
Λ: 8 Σεπτεμβρίου 1997
Συνθήκη Βρυξελλών[α]
Υ: 17 Μαρτίου 1948
Ι: 25 Αυγούστου 1948
Τ: 30 Ιουνίου 2011
Συνθήκες Λονδίνου και Ουάσινγκτον[α]
Υ: 5 Μαΐου/4 Απριλίου 1949
Ι: 3 August/24 Αυγούστου 1949
Συνθήκες Παρισιού: ΕΚΑΧ και ΕΑΚ[β]
Υ: 18 Απριλίου 1951/27 Μαΐου 1952
Ι: 23 Ιουλίου 1952/—
Λ: 23 Ιουλίου 2002/—
Συνθήκες Ρώμης: ΕΟΚ και ΕΚΑΕ
Υ: 25 Μαρτίου 1957
Θ: 1 Ιανουαρίου 1958
Συμφωνία ΔΕΕ-ΣτΕ[α]
Υ: 21 Οκτωβρίου 1959
Ι: 1 Ιανουαρίου 1960
Συνθήκη (Συγχώνευσης) Βρυξελλών[γ]
Υ: 8 Απριλίου 1965
Ι: 1 Ιουλίου 1967
Έκθεση Νταβινιόν
Υ: 27 Οκτωβρίου 1970
Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (ΕΕΠ)
Υ: 17/28 Φεβρουαρίου 1986
Ι: 1 Ιουλίου 1987
Συνθήκη και Σύμβαση Σένγκεν
Υ: 14 Ιουνίου 1985/19 Ιουνίου 1990
Ι: 26 Μαρτίου 1995
Συνθήκη του Μάαστριχτ[δ][ε]
Υ: 7 Φεβρουαρίου 1992
Ι: 1 Νοεμβρίου 1993
Συνθήκη Άμστερνταμ
Υ: 2 Οκτωβρίου 1997
Ι: 1 Μαΐου 1999
Συνθήκη Νίκαιας
Υ: 26 Φεβρουαρίου 2001
Ι: 1 Φεβρουαρίου 2003
Συνθήκη Λισσαβώνας[ζ]
Υ: 13 Δεκεμβρίου 2007
Ι: 1 Δεκεμβρίου 2009


  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Αν και δεν είναι per se οι συνθήκες της ΕΕ, αυτές οι συνθήκες επηρέασαν την ανάπτυξη του αμυντικού σκέλους της ΕΕ, κύριο μέρος της ΚΕΠΠΑ. Η γαλλοβρετανική συμμαχία που ιδρύθηκε με τη Συνθήκη της Δουνκέρκης αντικαταστάθηκε de facto από την ΔΕ. Ο πυλώνας ΚΕΠΠΑ ενισχύθηκε από ορισμένες από τις δομές ασφαλείας που είχαν δημιουργηθεί στο πλαίσιο της αρμοδιότητας της Τροποποιημένης Συνθήκης των Βρυξελλών (ΤΣΒ) του 1955. Η Συνθήκη των Βρυξελλών τερματίστηκε το 2011, διαλύοντας κατά συνέπεια τη ΔΕΕ, καθώς η ρήτρα αμοιβαίας άμυνας που προέβλεπε η Συνθήκη της Λισαβόνας για την ΕΕ θεωρήθηκε ότι καθιστά τη ΔΕΕ περιττή. Έτσι, η ΕΕ αντικατέστησε de facto τη ΔΕΕ.
  2. Τα σχέδια για την ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας (ΕΠΚ) σταμάτησαν μετά την αποτυχία της Γαλλίας να επικυρώσει τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ). Η ΕΠΚ θα συνδύαζε την ΕΚΑΧ και την ΕΑΚ.
  3. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες απέκτησαν κοινούς θεσμούς και κοινή νομική προσωπικότητα (δηλαδή δυνατότητα, π.χ. να υπογράφουν συνθήκες από μόνες τους).
  4. Οι Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Ρώμης αποτελούν τη νομική βάση της ΕΕ και αναφέρονται επίσης ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) και Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), αντίστοιχα. Τροποποιούνται από δευτερεύουσες συνθήκες.
  5. Από την ίδρυση της ΕΕ το 1993 και την εδραίωση το 2009, η ένωση αποτελούνταν από τρεις πυλώνες, ο πρώτος από τους οποίους ήταν οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Οι άλλοι δύο πυλώνες αποτελούνταν από πρόσθετους τομείς συνεργασίας που είχαν προστεθεί στην αποστολή της ΕΕ.
  6. Η ενοποίηση σήμαινε ότι η ΕΕ κληρονόμησε τη νομική προσωπικότητα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και ότι το σύστημα πυλώνων καταργήθηκε, με αποτέλεσμα το πλαίσιο της ΕΕ να καλύπτει όλους τους τομείς πολιτικής. Αντίθετα, η εκτελεστική/νομοθετική εξουσία σε κάθε τομέα καθορίστηκε από την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και των κρατών μελών. Αυτή η κατανομή, καθώς και οι διατάξεις της Συνθήκης για τομείς πολιτικής στους οποίους απαιτείται ομοφωνία και είναι δυνατή η ψηφοφορία με ειδική πλειοψηφία, αντικατοπτρίζει το βάθος της ολοκλήρωσης της ΕΕ καθώς και τον εν μέρει υπερεθνικό και εν μέρει διακυβερνητικό χαρακτήρα της ΕΕ.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]