Τρία χρώματα: Η Κόκκινη ταινία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τρία χρώματα: Η Κόκκινη ταινία
Trois couleurs: Rouge
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας
ΣκηνοθεσίαΚριστόφ Κισλόφσκι[1][2][3]
ΠαραγωγήMarin Karmitz[4]
ΣενάριοΚριστόφ Κισλόφσκι και Krzysztof Piesiewicz
ΠρωταγωνιστέςΙρέν Ζακόμπ[2][3][5], Ζαν Λουί Τρεντινιάν[2][3][5], Σαμουέλ Λε Μπιαν[6][4], Ζυλί Ντελπί[6], Ζιλιέτ Μπινός[6], Ζαν-Πιερ Λορί[2][5][6], Μπενουά Ρεζάν[6], Ζμπίγκνιεφ Ζαμαχόφσκι[6], Roland Carey[6], Neige Dolsky[6], Elżbieta Jasińska, Teco Celio, Frédérique Feder[4] και Marion Stalens[4]
ΜουσικήΖμπίγκνιεφ Πράισνερ
ΤραγούδιΖμπίγκνιεφ Πράισνερ
ΦωτογραφίαΠιότρ Σομποτσίνσκι
ΜοντάζJacques Witta
ΕνδυματολόγοςCorinne Jorry
Εταιρεία παραγωγήςFrance 3 και Canal+
ΔιανομήMiramax Films και Netflix
Πρώτη προβολή12  Μαΐου 1994, 8  Σεπτεμβρίου 1994 (Γερμανία)[7], 1994, 18  Μαΐου 1994 (Ιταλία)[8], 27  Μαΐου 1994 (Πολωνία)[8], 14  Σεπτεμβρίου 1994 (Γαλλία)[8] και 23  Νοεμβρίου 1994 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[8]
Διάρκεια99 λεπτά
ΠροέλευσηΓαλλία[4][9][10], Πολωνία[4][9][10] και Ελβετία[4][9][10]
ΓλώσσαΓαλλικά
Ακαθάριστα έσοδα$3.5 εκατομμύρια
ΠροηγείταιΤρία χρώματα: Η Λευκή ταινία
δεδομένα (π • σ • ε )

Τα Τρία χρώματα: Η Κόκκινη ταινία (γαλλικά: Trois couleurs: Rouge, αγγλικά: Three Colors: Red) είναι Γαλλική - Πολωνική δραματική ταινία του 1994, σε σκηνοθεσία Κριστόφ Κισλόφσκι. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη σε συνεργασία με τον Κριστόφ Πισίεβιτς. Πρόκειται για την τελευταία ταινία του σπουδαίου Πολωνού σκηνοθέτη. Κι ο ίδιος είχε δηλώσει ότι πιθανότατα αυτή θα ήταν η τελευταία του.[11] Απεβίωσε το 1996. Πρωταγωνιστούν οι Ιρέν Ζακόμπ και Ζαν Λουί Τρεντινιάν.

Πρόκειται για την τελευταία ταινία της τριλογίας Τρία χρώματα, όπως και οι άλλες έτσι κι αυτή θέμα της είναι το τρίπτυχο της τρικολόρ. Εδώ γίνεται αναφορά στο κόκκινο, το οποίο σημαίνει αδελφοσύνη. Γενικότερα, η ταινία έχει επίκεντρο ένα μοντέλο, πιστά ερωτευμένη με τον Μισέλ, και τη συνάντησή της με έναν συνταξιούχο δικαστή, που στην αρχή απεχθάνεται αλλά μετά αποκτούν μία βαθύτερη σχέση. Παράλληλα, διαδραματίζεται και η ιστορία ενός φοιτητή της νομικής, ο οποίος έχει πολλά κοινά με τον συνταξιούχο.

Για πολλούς είναι η καλύτερη ταινία της τριλογίας, μία τριλογία που θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.[12][13] Οι κριτικές με τις οποίες την υποδέχτηκαν ήταν ευνοϊκές. Υπήρξε υποψήφια για τρία Όσκαρ: Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, χωρίς τελικά να κερδίσει κανένα. Τα βραβεία και οι υποψηφιότητες, πάντως, που έλαβε σε ευρωπαϊκά και διεθνή φεστιβάλ ήταν αρκετά.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία ξεκινά με τον ήχο ενός τηλεφώνου, στο σπίτι ενός μοντέλου, της Βαλεντίν. Στην άλλη γραμμή ήταν ο Μισέλ, το αγόρι της, ο οποίος είναι λίγο απότομος, ενώ αυτή φαίνεται να του είναι εξαιρετικά πιστή. Η Βαλέντίν αργότερα, πάει για φωτογράφιση, καθώς θα συμμετέχει σε μία διαφήμιση τσίχλας. Τότε, ο φωτογράφος της λέει να πάρει ένα θλιμμένο ύφος και τη φωτογραφίζει προφίλ σε κόκκινο φόντο. Αυτή η εικόνα εμφανίζεται διαρκώς στην ταινία, λόγω διαφημιστικών επιγραφών. Στο δρόμο για το σπίτι της η Βαλεντίν πατάει μία σκύλα. Όταν την πάει στον ιδιοκτήτη, εκείνος ήταν παγερά αδιάφορος, και της είπε να κάνει ό,τι θέλει. Τότε εκείνη πάει τη σκύλα, τη Ρίτα, στον κτηνίατρο και την κρατάει σπίτι της.

Μία φορά όταν την πήγε βόλτα, η σκύλα της έφυγε και πήγε στο παλιό της αφεντικό. Τότε, η Βαλνετίν, βλέπει τον Ζοζέφ, έναν συνταξιούχο δικαστή να κρυφακούει τις τηλεφωνικές συνομιλίες των γειτόνων του. Εκείνη τον σιχάθηκε και, φεύγοντας, του είπε ότι τον λυπάται. Παράλληλα, διαδραματίζεται μία άλλη ιστορία: ενός φοιτητή της νομικής, ο οποίος έχει σχέση μία ξανθή, κομψή κοπέλα. Τελικά, περνάει τις εξετάσεις. Μέρες πριν, του είχε πέσει ένα βιβλίο στον δρόμο, το οποίο σταμάτησε σε μία συγκεκριμένη σελίδα. Έπεσε ερώτηση στους διαγωνισμούς του, από αυτήν τη σελίδα. Αργότερα η σχέση του χαλάει, γιατί εκείνη τα φτιάχνει με άλλον, χωρίς εξηγήσεις κ.λπ.

Ο δικαστής, τελικά, παραδόθηκε μόνος του στην αστυνομία. Η Βαλεντίν όταν είδε την είδηση στις εφημερίδες έτρεξε να του πει ότι δεν το έκανε αυτή. Τότε της είπε ότι επίτηδες το έκανε για να έρθει να τον δει αλλά και επειδή είπε ότι τον λυπόταν. Από τότε αρχίζει μία βαθύτερη σχέση μεταξύ τους, με τον έναν να ανοίγεται περισσότερο στον άλλον. Αργότερα, η Βαλεντίν, αποφασίζει να πάει στην Αγγλία, γιατί πνιγόταν με την οικογένειά της. Θα πήγαινε στην Αγγλία με φέρι μποτ, όπως της πρότεινε ο συνταξιούχος. Πριν φύγει από τη Γαλλία ήθελε να αποχαιρετήσει τον Ζοζέφ, έτσι του έστειλε πρόσκληση, σε μία επίδειξη που θα συμμετείχε. Στο τέλος την περίμενε εκεί και άρχισαν να μιλάνε για αρκετή ώρα.

Κάποια στιγμή η Βαλεντίν του είπε ότι ξέρει πως κάποια γυναίκα τον πρόδωσε. Τότε αυτός της είπε όλη την ιστορία του. Η ιστορία του ήταν σχεδόν ίδια, με ελαφρές παραλλαγές με την ιστορία του φοιτητή που διαδραματίζεται παράλληλα στην ταινία. Στο τέλος τους διώχνουν από το θέατρο και κανονίζουν συνάντηση ξανά σε 2-3 εβδομάδες που αυτή θα έχει επιστρέψει. Την επόμενη μέρα ο Ζοζέφ διαβάζει στην εφημερίδα ότι ένα φέρι μποτ που πήγαινε Αγγλία βυθίστηκε και από τα 1435 άτομα ζουν μόνο οι 7, ενώ πολλοί αγνοούνται. Τότε πηγαίνει στην τηλεόραση να δει την είδηση και βλέπει τους επιζώντες, οι οποίοι ανάμεσα στους 7 ήταν: η Ζουλί Βινιώ, ο Ολιβιέ Μπενουά, ο Κάρολ Καρόλ, η Ντομινίκ Βιντάλ, ο Αγκουστίν Μπρουνέρ και η Βαλεντίν Ντουσάλ (όλοι ήταν ήρωες από την τριλογία, με τις παράλληλες ιστορίες να διαδραματίζονται ταυτόχρονα και με αυτόν τον τρόπο να συνδέονται). Η ταινία τελειώνει με το θλιμμένο ύφος της Βαλεντίν, με φόντο το κόκκινο, όπως ακριβώς και η φωτογραφία που είχε βγάλει.

Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ιρέν Ζακόμπ... ως Βαλέντίν Ντουσάλ, το μοντέλο από τη Ζυρίχη
  • Ζαν Λουί Τρεντινιάν... ως Ζοζέφ Κερν, ο συνταξιούχος δικαστής, που κατασκόπευε τις τηλεφωνικές συνομιλίες των γειτόνων του
  • Ζαν-Πιερ Λορί... ως Αγκουστίν Μπρουνέρ, ο φοιτητικής της νομικής, του οποίου η ιστορία μοιάζει με του Ζοζέφ

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0111495/. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 www.adorocinema.com/filmes/filme-74338/. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 stopklatka.pl/film/trzy-kolory-czerwony. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 europeanfilmawards.eu/en_EN/film/three-colours-red.5385. Ανακτήθηκε στις 29  Μαρτίου 2020.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=74338.html. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 www.imdb.com/title/tt0111495/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2016.
  7. ↑ www.zelluloid.de/filme/index.php3?id=5967. Ανακτήθηκε στις 18  Μαρτίου 2018.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0111495/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 17  Ιουνίου 2022.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 (Πολωνικά) FilmPolski.pl. 126265. Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2020.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Unifrance. 10055. Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2020.
  11. ↑ Janet Maslin (1994-10-04). «After 'Blue' and 'White,' the Rosiness of 'Red'». New York Times. http://movies.nytimes.com/movie/review?_r=2&res=9905E5D7143DF937A35753C1A962958260&oref=slogin&oref=login. Ανακτήθηκε στις 2007-09-15. 
  12. ↑ Βρεττός Λιάπης. «Trois Couleurs: Bleu (1993)». Cine.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016. 
  13. ↑ Drew McWeeny. «12 of the best movie trilogies of all time». HitFix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τρία_χρώματα:_Η_Κόκκινη_ταινία&oldid=10259243"