Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το χρώμα του χρήματος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το χρώμα του χρήματος
(The Color of Money)
ΣκηνοθεσίαΜάρτιν Σκορσέζε
ΠαραγωγήΈρβινγκ Αξελράντ
Μπάρμπαρα Ντε Φίνα
ΣενάριοΡίτσαρντ Πράις
Βασισμένο σεThe Color of Money
ΠρωταγωνιστέςΠωλ Νιούμαν
Τομ Κρουζ
Μαίρη Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο
ΜουσικήΡόμπι Ρόμπερτσον
ΦωτογραφίαΜάικλ Μπόλχαους
ΜοντάζΘέλμα Σουνμέικερ
Εταιρεία παραγωγήςTouchstone Pictures
Silver Screen Partners II
ΔιανομήBuena Vista Pictures
Πρώτη προβολή17  Οκτωβρίου 1986 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής), 26  Φεβρουαρίου 1987 (Γερμανία)[1] και 1986
Κυκλοφορία17 Οκτωβρίου 1986
Διάρκεια120 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$13,8 εκατομ. δολάρια
Ακαθάριστα έσοδα$52,3 εκατ. δολάρια
ΠροηγείταιΟ κόσμος είναι δικός μου
ΒραβεύσειςΌσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και Εθνικό Συμβούλιο Αναθεώρησης:Καλύτερες Δέκα Ταινίες
δεδομένα (π • σ • ε )

Το χρώμα του χρήματος (αγγλικά: The Color of Money) είναι Αμερικανική δραματική ταινία του 1986, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε και σενάριο του Ρίτσαρντ Πράις, η οποία κυκλοφόρησε από την Touchstone Pictures. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1984 από τον Ουόλτερ Τέβις. Πρωταγωνιστούν οι Πωλ Νιούμαν και Τομ Κρουζ, με τους Μαίρη Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο, Έλεν Σίβερ και Τζον Τουρτούρο ως υποστηρικτικοί χαρακτήρες.

Η ταινία συνεχίζει την ιστορία του παίκτη μπιλιάρδου Έντουαρντ "Φαστ Έντι" Φέλσον από το πρώτο μυθιστόρημα του Τέβις, το The Hustler, με τον Νιούμαν να επιστρέφει στο ρόλο του από τη διασκευή του μυθιστορήματος, το Ο κόσμος είναι δικός μου του 1961. Η ταινία ξεκινάει περισσότερο από 25 χρόνια από τη προηγούμενη ταινία, με τον Έντι Φέλσον να αποχωρεί από το πρωτάθλημα μπιλιάρδου. Παρά το γεγονός ότι ο Τέβις έγραψε ένα σενάριο για την ταινία, προσαρμόζοντας την ιστορία από το μυθιστόρημά του, οι κινηματογραφιστές αποφάσισαν να μην το χρησιμοποιήσουν, αντιθέτως δημιούργησαν μια εντελώς διαφορετική ιστορία από αυτή του Τέβις.[2][3]

Ο Νιούμαν κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του. Είναι το πρώτο βραβείο Όσκαρ που είχε πάρει μετά από οκτώ υποψηφιότητες, με τις εφτά από αυτές να ήταν για Α΄ Ανδρικού Ρόλου.

Ο Έντουαρντ Φέλσον παλιός πρωταθλητής του μπιλιάρδου, γνωστός ως «Γρήγορος Έντι», είναι τώρα ένας πλούσιος προμηθευτής αλκοόλ. Έχουν περάσει 20 χρόνια από το θυελλώδες και τραγικό παρελθόν του και δεν ενδιαφέρεται πλέον για το μπιλιάρδο  και είναι αφοσιωμένος στην πώληση ουίσκι και στη σχέση του με την Τζανέλ.

Το περιστασιακό όραμα στο μπαρ της Τζανέλ για έναν αγώνα μεταξύ του ταλαντούχου Βίνσεντ Λόρια εναντίον του Τζούλιαν, του καλύτερου παίκτη της περιοχής, αναζωπυρώνει μια φλόγα που δεν έχει σβήσει ποτέ στον Έντι. Βλέπει τον εαυτό του ως νεαρό άνδρα στον ανώριμο Βίνσεντ: τεράστιες δυνατότητες και την ίδια αλαζονεία του να είναι απολύτως ο πιο έξυπνος, με τις δικές του υποκείμενες ψυχολογικές ελλείψεις.

Χωρίς να αγνοεί το κέρδος που θα μπορέσει να αποκομίσει εκμεταλλευόμενος την εμπιστοσύνη του νεαρού, απλά διδάσκοντάς του λίγο εμπόριο και εγγυώντας του χρήματα για στοιχήματα, ο Έντι καταφέρνει να πείσει τον Βίνσεντ και την κοπέλα του Κάρμεν να τον ακολουθήσουν σε μια περιοδεία στην χώρα σε αναζήτηση θυμάτων για να τους μαδήσουν. Έτσι, χρόνια μετά τον επώδυνο χωρισμό από το μπιλιάρδο, οι τρεις τους ξαναρχίζουν την περιήγηση σε κοντινές αίθουσες, εκμεταλλευόμενοι και τους παλιούς φίλους του Έντι, όπως τον παλιό τζογαδόρο Όρβις.

Ωστόσο, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει σε όλο αυτό το διάστημα, συμπεριλαμβανομένου του παιχνιδιού. Ο αριθμός των μπάλων στο παιχνίδι μειώθηκε σκόπιμα σε 9 για να αυξηθεί ο αριθμός των παιχνιδιών που μπορούν να παίξουν και πολλά από τα κόλπα που γνώριζε ο Έντι είναι πλέον γνωστά στους περισσότερους από αυτούς που σκοπεύει να εξαπατήσει. Σε αυτήν την γλυκόπικρη περιοδεία σε ορισμένες αμερικανικές πολιτείες, ο Έντι καταλαβαίνει για άλλη μια φορά και με δικά του έξοδα ότι δεν μπορεί ποτέ να εμπιστευτεί κανέναν, ούτε καν τον νεαρό και ταλαντούχο Βίνσεντ, που σπάνια ακούει τον μέντορά του, και δέχεται μόνο την επιρροή της Κάρμεν, που ενδιαφέρεται εξίσου για τις δυνατότητες του φίλου της, καθώς καταφέρνει να περιορίσει την πληθωρικότητα του.

Στο τέλος, απογοητευμένος από τη συμπεριφορά του νεαρού και καμένος από την ήττα με τον Άμος, ο Έντι εγκαταλείπει τον Βίνσεντ και την Κάρμεν, που πλέον είναι απόλυτα αυτάρκεις.

Το πάθος να παίζει από πρώτο χέρι και η επίγνωση του ότι εξακολουθεί να είναι ικανός να διαπρέψει, πείθουν τον Έντι να επιστρέψει στο παιχνίδι: με το αγαπημένο του σύνθημα Balabushka επιστρέφει σύντομα στην παλιά του δόξα. Από παιχνίδι σε παιχνίδι, από νίκη σε νίκη, ο Έντι ταξιδεύει στο Ατλάντικ Σίτι , αγαπημένος προορισμός για παίκτες και τζογαδόρους. Και είναι ακριβώς στο καζίνο της πόλης που ο Έντι βρίσκει τον Βίνσεντ. Το τουρνουά μπιλιάρδου που διεξάγεται τους φέρνει σύντομα αντιμέτωπους, αλλά η πρόκληση, που κέρδισε ο Έντι, παραμορφώνεται επειδή ο Βίνσεντ χάνει, κερδίζοντας πολλά χρήματα ποντάροντας στον αντίπαλό του. Έχοντας μάθει το γεγονός, ο Έντι, αφού εγκαταλείπει το τουρνουά, ζητά από τον νεαρό για παίξουν μαζί έναν τελευταίο αγώνα.

Ο Βίνσεντ είναι σίγουρος για τη νίκη, ενώ ο Έντι εξακολουθεί να νιώθει νικητής καθώς αν χάσει αυτή τη φορά θα μπορέσει να προσπαθήσει να το αναπληρώσει αργότερα και, σε κάθε περίπτωση, για αυτόν, η άνοδος από το παρελθόν είναι ήδη μια νίκη.

«Το χρώμα του χρήματος» έλαβε γενικά θετική κριτική κατά την κυκλοφορία της, αν και ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν την ταινία κατώτερη της πρωτότυπης. Στο Rotten Tomatoes, η ταινία έλαβε βαθμολογία αποδοχής 88% από 48 κριτικές, με μέσο όρο βαθμολογίας 7,10/10. Η γενική άποψη του ιστότοπου αναφέρει:Το ότι είναι κατώτερη από την πρωτότυπη είναι αυτονόητο, αλλά ο Πολ Νιούμαν και ο Τομ Κρουζ είναι απόλαυση να τους βλέπεις, και η σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορσέζε είναι συνήθως εξαιρετική.[4] Το Metacritic ανέφερε μια σταθμισμένη μέση βαθμολογία 77 στα 100, βασισμένη σε 17 κριτικούς, υποδεικνύοντας «γενικά ευνοϊκές κριτικές».[5]Το κοινό που συμμετείχε σε δημοσκόπηση του CinemaScore έδωσε στην ταινία μέσο βαθμό «B−» σε μια κλίμακα από A+ έως F.[6]

Η ταινία επαινέθηκε για το σημαντικό καστ. Ο Βίνσεντ Κάνμπι, γράφοντας για τους New York Times, σχολίασε τους τρεις πλήρως υλοποιημένους κύριους χαρακτήρες και ότι το ταξίδι μαζί τους σε όλη την ταινία είναι πολύ ικανοποιητικό.[7]Ο Κάνμπι, ωστόσο, σχολίασε επίσης ότι λείπει η αφηγηματική αρτιότητα, προτού δώσει στην ταινία 9 στα 10.[7] Η Σίλα Μπένσον των Los Angeles Times αποκάλεσε αυτούς τους χαρακτήρες ένα ηλεκτριστικό, ανίερο τρίο και επαίνεσε τις μεταφορές μεταξύ της σκληρής δουλειάς και της ομαδικής δουλειάς.[8] Ο κριτικός της Miami Herald, Μπιλ Κόσφορντ, ωστόσο, σχολίασε ότι ό,τι και αν έχουν να πουν ο Σκορσέζε και ο Πράις για αυτούς τους υπέροχους χαρακτήρες, δεν είναι κάτι ενδιαφέρον.[9]

  1. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0090863/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2017.
  2. ↑ LoBrutto, Vincent (30 Νοεμβρίου 2007). Martin Scorsese: A Biography. Ουέστπορτ (Κονέκτικατ): Praeger Publishers. ISBN 978-0-275-98705-3.
  3. ↑ Forsberg, Myra (19 Οκτωβρίου 1986). "'The Color of Money': Three Men and a Sequel". The New York Times.
  4. ↑ «The Color of Money (1986)». Rotten Tomatoes. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2019.
  5. ↑ «The Color of Money». Metacritic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2021.
  6. ↑ «Home». CinemaScore (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2022.
  7. 1 2 Canby, Vincent (17 Οκτωβρίου 1986). «Screen: Paul Newman in 'The Color of Money'». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2020.
  8. ↑ Benson, Sheila (17 Οκτωβρίου 1986). «Movie review: Newman chalks one up in 'The Color of Money'». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2020.
  9. ↑ Cosford, Bill (October 17, 1986). «The Color of Money Review». Miami Herald: σελ. 1.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_χρώμα_του_χρήματος&oldid=11322681"