Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
Ultimo tango a Parigi
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΜπερνάρντο Μπερτολούτσι
ΠαραγωγήΑλμπέρτο Γκριμάλντι
ΣενάριοΜπερνάρντο Μπερτολούτσι
Φράνκο Αρκάλλι
ΠρωταγωνιστέςΜάρλον Μπράντο
Μαρία Σνάιντερ
Ζαν-Πιερ Λεό
ΜουσικήΓκάτο Μπερμπιέρι
ΤραγούδιΓκάτο Μπαρμπιέρι
ΦωτογραφίαΒιττόριο Στοράρο
ΜοντάζΦράνκο Αρκάλλι
Ρομπέρτο Περπινιάνι
Εταιρεία παραγωγήςProduzioni Europee Associati
Les Productions Artistes Associés
ΔιανομήUnited Artists
Πρώτη προβολή14 Οκτωβρίου 1972 (Νέα Υόρκη)
Διάρκεια129 λεπτά (κομμένη)
250 λεπτά[1]
ΠροέλευσηΓαλλία
Ιταλία
ΓλώσσαΑγγλικά
Ιταλικά
Προϋπολογισμός$1.25 εκατομμύρια[2]
Ακαθάριστα έσοδα$96.3 εκατομμύρια[3]
ΠροηγείταιUnder Fire (album)

Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (ιταλικά: Ultimo tango a Parigi, αγγλικά: Last Tango in Paris) είναι μία γαλλό-ιταλική ερωτική - δραματική ταινία, του 1972, σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και σε σενάριο του ιδίου και του Φράνκο Αρκάλλι. Η ταινία επικεντρώνεται σε έναν χήρο Αμερικανό, που ταξιδεύει στο Παρίσι και συνάπτει ερωτικές σχέσεις με μία νεαρή Παριζιάνα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ και Ζαν-Πιερ Λεό.

Οι έντονες σεξουαλικές σκηνές βίας έφεραν διαμάχες ενώ σε πολλές χώρες υπέστη λογοκρισία. Για παράδειγμα, στην κυκλοφορία της στις ΗΠΑ, μία από τις πιο έντονες σκηνές σεξουαλικό περιεχομένου κόπηκε και κρίθηκε ακατάλληλη. Παρόλα αυτά, με το πέρας των χρόνων έπαψε να είναι ακατάλληλη και της δόθηκε το NC-17. Το 1981, η MGM κυκλοφόρησε μία νέα έκδοση με κομμένες σκηνές.

Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του Μπερτολούτσι το 2013, η πιο γνωστή σκηνή της ταινίας, αυτή του βιασμού, γυρίστηκε έπειτα από συνεννόηση του σκηνοθέτη και του Μάρλον Μπράντο και χωρίς τη συγκατάθεση της Μαρία Σνάιντερ. Αυτό έγινε γιατί ο σκηνοθέτης ήθελε να προσδώσει ρεαλιστικότητα στη σκηνή, καθώς ήθελε να φανεί η αντίδραση μιας ταπεινωμένης γυναίκας και όχι μιας ηθοποιού που υποδύεται έναν ρόλο. Ο Μπερτολούτσι δήλωσε πως για το γεγονός αυτό νιώθει ενοχές, αλλά δεν μετανιώνει.[4]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Ultimo tango a Parigi (1972) – Alternate Versions – IMDb». IMDb. 
  2. Tino Balio, United Artists: The Company That Changed the Film Industry, Uni of Wisconsin Press, 1987 p 288
  3. «Last Tango in Paris (1972) – Box office / business». IMDb. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2012. 
  4. «Ο Τελευταίος βιασμός στο Παρίσι: Χωρίς συναίνεση της Σνάιντερ η ερωτική σκηνή με το βούτυρο». TVXS - TV Χωρίς Σύνορα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-12-21. https://web.archive.org/web/20181221020332/https://tvxs.gr/news/sinema/o-teleytaio-biasmos-sto-parisi-xoris-synainesi-tis-snainter-i-erotiki-skini-me-boytyro. Ανακτήθηκε στις 2016-12-05. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]