Το δικό μου Αϊντάχο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.
Αίτιο: Συντακτικά λάθη
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.
Το δικό μου Αϊντάχο
My Own Private Idaho
My own private idaho ver1.jpg
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΓκας Βαν Σαντ
ΠαραγωγήΛόρι Πάρκερ
ΣενάριοΓκας Βαν Σαντ
Βασισμένο σεΕρρίκος ο Δ΄ (πρώτο μέρος), Ερρίκος ο Δ' (δεύτερο μέρος) και Ερρίκος ο Ε'
ΠρωταγωνιστέςΡίβερ Φίνιξ
Κιάνου Ριβς
ΑφήγησηΡίβερ Φίνιξ
ΜουσικήΜπιλ Στάφορντ
ΦωτογραφίαΤζον Κάμπελ
Έρικ Άλαν Έντουαρντς
ΜοντάζΚέρτις Κλέιτον
Εταιρεία παραγωγήςNew Line Cinema
ΔιανομήFine Line Features
Πρώτη προβολή18 Οκτωβρίου 1991
Διάρκεια102΄
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες
ΓλώσσαΑγγλική
Προϋπολογισμός$2,5 εκατομμύρια
Ακαθάριστα έσοδα$6.401.336
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Δικό μου Αϊντάχο (αγγλικά: My Own Private Idaho) είναι αμερικάνικη δραματική ταινία του 1991, η οποία σκηνοθετήθηκε από τον Gus Van Sant, που βασίζεται στο Shakespeare's Henry IV, Μέρος 1, Ερρίκος δ', Μέρος 2, και Henry V, με πρωταγωνιστές τους Ρίβερ Φίνιξ και Κιάνου Ριβς. Η ιστορία παρακολουθεί δύο φίλους, τον Μάικ και τον Σκοτ, που ξεκινούν ένα ταξίδι προσωπικής ανακάλυψης που θα τους μεταφέρει στην πόλη Idaho και στη συνέχεια, στην Ιταλία για την αναζήτηση της μητέρας του Μάικ.

Ο Γκας Βαν Σαντ, αρχικά έγραψε το σενάριο στη δεκαετία του 1970, αλλά το πέταξε μετά την ανάγνωση του Πόλη το Βράδυ του John Rechy και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επεξεργασία του θέματος του Rechy ήταν καλύτερη από τη δίκη του. Με την πάροδο των ετών, ο Βαν Σαντ ξαναέγραψε το σενάριο, το οποίο αποτελείται από δύο ιστορίες: ο Μάικ και η αναζήτηση για τη μητέρα του, και η ιστορία του Σκοτ ως μια σύγχρονη ενημέρωση της παράστασης Henry IV. Ο Βαν Σαντ είχε δυσκολία να πάρει χρηματοδότηση στο Χόλιγουντ, και σε ένα σημείο θεώρησε να κάνει την ταινία σε ένα μικροσκοπικό προϋπολογισμό με ένα cast πραγματικών παιδιών του δρόμου. Ο Βαν Σαντ έστειλε αντίγραφα του σεναρίου στον Reeves και, στη συνέχεια, ο Reeves έδειξε ότι ήταν θετικός στο να παίξει μαζί με τον Phoenix και συμφώνησε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία.

Το Δικό μου Αϊντάχο έκανε επίσημη πρεμιέρα στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (Venice International Film Festival) και έλαβε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς, συμπεριλαμβανομένων Ρότζερ Έμπερτ και όσοι από Τους New York Times και το περιοδικό Entertainment Weekly. Η ταινία ήταν μια μέτρια οικονομική επιτυχία, αποφέροντας συνολικά πάνω από 6,4 εκατομμύρια δολάρια στη Βόρεια Αμερική, η οποία ήταν πάνω από τις εκτιμήσεις του προϋπολογισμού των $2,5 εκατομμυρίων. Ο River Phoenix είχε λάβει πολλά βραβεία για την ερμηνεία του στην ταινία, συμπεριλαμβανομένου του Κυπέλλου Volpi για τον Καλύτερo Ηθοποιό για το 1991 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, Καλύτερο Αρσενικό Μόλυβδο από το Ανεξάρτητο Βραβείο Spirit, και του Καλύτερου Ηθοποιού από την Εθνική εταιρεία των Κριτικών Κινηματογράφου.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μάικ (Ρίβερ Φίνιξ) στέκεται μόνος σε ένα ερημικό σημείο του αυτοκινητόδρομου.[1] Αρχίζει να μιλάει για τον εαυτό του και ανακοινώνει ότι ο δρόμος φαίνεται "σαν πρόσωπο, σαν στραπατσαρισμένο πρόσωπο." Βιώνει ναρκοληψία και τα όνειρα της μητέρας του τον παρηγορούν, ενώ ο ίδιος επαναλαμβάνει σκηνές στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας στο μυαλό του.

Αργότερα, αφού προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε έναν πελάτη στο Seattle,ο Μάικ επιστρέφει στα αγαπημένα του σημεία για να έχει πιθανούς πελάτες. Τον αγοράζει μια πλούσια ηλικιωμένη γυναίκα (η Γκρέις Ζαμπρίσκι) που τον παίρνει στην έπαυλη όπου συναντά δύο συναδέλφους του. Ένας από αυτούς είναι ο Σκοτ Φέιβορ (Κιάνου Ριβς), ο καλύτερος φίλος του Mike, και ο άλλος είναι ο Γκάρι (Rodney Harvey). Κατά την προετοιμασία για να κάνει σεξ με τη γυναίκα, ο Μάικ μετά από μια άλλη ναρκοληψία ξυπνά την επόμενη μέρα με τον Σκοτ στο Πόρτλαντ.

Ο Μάικ και ο Σκοτ σύντομα θα επανενωθούν με τον Μπομπ (William Richert),ένα μεσήλικα μέντορα σε μια συμμορία του δρόμου στην οποία παιδιά και απατεώνες ζουν σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Ο Σκοτ, ο γιος του δημάρχου του Πόρτλαντ, παραδέχεται ο Μπομπ κατ' ιδίαν, ότι όταν κλείσει τα 21, θα κληρονομήσει την περιουσία του πατέρα του και θα αποσυρθεί από το δρόμο. Ο Μάικ θέλει να βρει την μητέρα του, και αυτός και ο Σκοτ φεύγουν από το Πόρτλαντ για το Idaho για να επισκεφτεί ο Μάικ τον μεγαλύτερο αδελφό του Ρίτσαρντ (Τζέιμς Ρούσο), που ζει σε ένα τροχόσπιτο.Κατά την διάρκεια του ταξιδιού ο Μάικ ομολογεί ότι είναι ερωτευμένος με τον Σκότ. Ο Ρίτσαρντ προσπαθεί να πει στον Μάικ ποιος είναι ο πατέρας του, αλλά ο Μάικ λέει ότι ξέρει ότι είναι ο Ρίτσαρντ. Ο Ρίτσαρντ λέει στον Μάικ ότι η μητέρα τους δουλεύει ως καμαριέρα του ξενοδοχείου, όταν ο Mike και ο Σκοτ επισκεφθούν το ξενοδοχείο,θα ανακαλύψουν ότι έχει πάει στην Ιταλία σε αναζήτηση της δικής της οικογένειας.

Ο Μάικ και ο Σκοτ ταξιδεύουν στην Ιταλία όπου θα βρουν την αγροικία,όπου η μητέρα του Μάικ δούλευε ως καθαρίστρια και ως δασκάλα αγγλικών. Η νεαρή γυναίκα, η Καρμέλα (Κιάρα Κασέλι), που ζει εκεί, λέει στον Μάικ ότι η μητέρα του επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από μήνες. Η Καρμέλα και ο Σκοτ ερωτεύονται και επιστρέφουν στις ΗΠΑ,αφήνοντας τον Μάικ να επιστρέψει στο σπίτι του μόνος και πληγωμένος.Ο πατέρας του Σκοτ πεθαίνει, και κληρονομεί την περιουσία του.

Πίσω στο Πόρτλαντ, ο Μπομπ και η παρέα του αντικρίζουν τον νέο αναμορφωμένο Σκοτ σε ένα μοντέρνο εστιατόριο, αλλά αυτός τους απορρίπτει. Εκείνο το βράδυ ο Μπομπ έχει μια μοιραία καρδιακή προσβολή. Την επόμενη μέρα, οι απατεώνες έκαναν μια θορυβώδης κηδεία για τον Μπομπ, ενώ στο ίδιο νεκροταφείο, λίγα μέτρα μακριά, ο Σκοτ παρακολουθεί την επίσημη κηδεία του πατέρα του.[1] Ο Μάικ είναι πίσω στο ερημικό σημείο του Idaho highway. Μετά από πτώση σε μια άλλη ναρκοληψία, δύο ξένοι τον τράβηξαν προς τα πάνω σε ένα φορτηγό, πήραν το σακίδιο του και τα παπούτσια του,στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα, ένας άγνωστος παίρνει στο αυτοκίνητο τον ασυνείδητο Μάικ, τον τοποθετεί στο αυτοκίνητο και οδηγεί μακριά.

Καστ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ρίβερ Φίνιξ ως Μίκι Γουότερς
  • Κιάνου Ριβς ως Σκοτ
  • James Russo
  • Julie Garwood, ως Σάρον Νερά
  • Rodney Harvey, ως Gary
  • William Richert, ως ο Bob Περιστέρι
  • Γκρέις Ζαμπρίσκι, ως Alena
  • Κιάρα Κασέλι, ως Καρμέλα
  • Flea, ως Μπαντ
  • Ούντο Κιρ ως Χανς
  • Τζιμ Καβίζελ ως υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας
  • Μπράιαν Γουίλσον, ως ροκ διοργανωτής

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Δικό μου Αϊντάχο έκανε προβολή για πρώτη φορά το 1991 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας[2] και έλαβε gala διαλογής στο 16ο Τορόντο Ταινία Φεστιβάλ[3] και έχει επίσης προβληθεί κατά την 29η New York Film Festival.[4]

Η ταινία κυκλοφόρησε θεατρικά στις 27 Σεπτεμβρίου 1991 σε 98 αίθουσες. Αυτό απέφερε 6,4 εκατομμύρια δολάρια στη Βόρεια Αμερική, πάνω από τις εκτιμήσεις για τον προϋπολογισμό των $2,5 εκατομμυρίων[5]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία αυτή έχει επαινεθεί πολλές φορές. Ο κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Έμπερτ έγραψε: "Το επίτευγμα της ταινίας είναι ότι θέλει να προκαλέσει αυτή την κατάσταση του να παρασύρεσαι από την ανάγκη, και το κάνει. Δεν υπάρχει καμία μηχανική οικόπεδο που έχει να αλέσει σε ένα Χόλιγουντ συμπέρασμα, και όχι σκηνοθετημένη τεστ για τους ήρωες για να περάσει."[6]

Στην κριτική του στο περιοδικό το Rolling Stone, ο Πίτερ Τράβερς έγραψε: "Van Sant cleareyed, χωρίς συναισθηματισμούς προσέγγιση σε ένα οικόπεδο που περιστρέφεται επί προδοσία και ο θάνατος είναι αντανακλάται σε μαγνητική παραστάσεις από Ριβς και το Φοίνιξ."[7]

Ο Vincent  Canby, στη New York Times κριτική του, επαίνεσε τις αποδόσεις των δύο πρωταγωνιστών: "Οι ερμηνείες, ειδικά από τα δύο νεαρά αστέρια, είναι εξίσου εκπληκτικά όπως είναι σίγουρο. Ο κ. Phoenix (Dogfight) και ο Κ. Reeves (των δύο Μπιλ και Τεντ κωμωδίες) είναι πολύ καλά σε τι μπορεί να είναι οι δύο καλύτερες ρόλους που θα βρείτε εδώ και χρόνια. Τους ρόλους της πυκνότητας, για νέους ηθοποιούς, δεν προέρχονται από αυτό το συχνά".[8] Στην κριτική του για το περιοδικό Newsweek, ο Ντέιβιντ φύλακας τζάνσεν εξήρε Phoenix απόδοση του: "Η φωτιά σκηνή στην οποία ο Μάικ αδέξια δηλώνει την απλήρωτη αγάπη για τον Σκοτ είναι ένα θαύμα της λιχουδιά. Σε αυτό, και κάθε σκηνή, Phoenix βυθίζει τον εαυτό του τόσο βαθιά μέσα στον χαρακτήρα του παραλίγο να ξεχάσω τον έχετε ξαναδεί: είναι εντυπωσιακά ευαίσθητη απόδοση, οδυνηρή και κωμικό ταυτόχρονα."[9]

Το Entertainment Weekly έδωσε στην ταινία Ένα "α−" αξιολόγηση και Owen Gleiberman έγραψε: "Όταν ο Βαν Σαντ, μας δείχνει επιταχυνθεί εικόνες από σύννεφα τροχαίο παρελθόν χωράφια με το σιτάρι, το γνωστό συσκευή υπερβαίνει τα κλισέ, επειδή είναι συνδεδεμένη με τον τρόπο που ο Μάικ, στο μουδιασμένος απομόνωση, βιώνει τη δική του ζωή, όπως ένα τρέξιμο κομμάτι του σουρεαλισμού. Την καθαρή, εκφραστική ομορφιά αυτών των εικόνων που με στοιχειώνει για μέρες."[10]

J. Χόμπερμαν, στην κριτική του για Το Χωριό Φωνή, έγραψε: "Ενώ ο Phoenix εξαφανίζεται με τον απερίσκεπτο θρίαμβο στο ρόλο του, ο Ριβς στάσεις, ή περιστασιακά στέγης, αμήχανα δίπλα του, δεν μπορεί να προβάλει ακόμη και η αυτο-σκωπτική πνεύμα των Ματ Ντίλον's star μετατρέψει σε Φαρμακείο Καουμπόη."[11] Χαλ Χίνσον από Την "Washington Post" έγραψε "του Γκας Βαν Σαντ είναι η ευαισθησία είναι εντελώς πρωτότυπο, εντελώς φρέσκο. Το Δικό μου Αϊντάχο προσθέτει ένα νέο συστατικό: ένα είδος boho γλυκύτητα. Το αγάπησα."[12]

Ωστόσο, το USA Today έδωσε το Δικό Μου Αϊντάχο δύο και μισό αστέρια στα τέσσερα, την κριτική Van Sant ταινία για να "τίποτα, αλλά το σύνολο κομμάτια* πέταξε σε ένα μίγμα των οποίων η έννοια είναι σχεδόν βέβαιο ιδιωτικό".[13]

Για το περιοδικό Time ο Ρίτσαρντ Σίκελ έγραψε: "Τι το οικόπεδο έχει δανειστεί, παραδόξως, από τον Henry IV, και κάθε φορά που κάποιος καταφέρνει να μιλήσω μια ολόκληρη παράγραφο, είναι συνήθως μια Σαιξπηρική παραφράσω. Αλλά αυτό είναι μια απελπισμένη επιβολή ουσιαστικά αδρανές ταινία."[14] Στην κριτική για Το New Yorker, ο Τέρενς Ράφερτι έγραψε, "Van Sant έχει εγκαταλειφθεί η ηθοποιός σε μια ταινία γεμάτη από επίπεδους χαρακτήρες και κακές ιδέες, αλλά Phoenix περιπάτους μέσα από την εικόνα, κάτω από το δρόμο μετά το δρόμο μετά το δρόμο, σαν να ήταν περιτριγυρισμένο από το ένδοξο φαντάσματα."[15]

Αναθεώρηση συνάθροιση ιστοσελίδα Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ένα σκορ και 81% βαθμολογία σύμφωνα με 54 κριτικές.[16] Metacritic δίνει στην ταινία μια σταθμισμένη μέση βαθμολογία από 77%, σύμφωνα με 18 κριτικές.[17]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Δικό μου Αϊντάχο έλαβε το Showtime Διεθνές Βραβείο Κριτικών στο 1991 Τορόντο Ταινία Φεστιβάλ.[18] Ρίβερ Φίνιξ έλαβε το Κύπελλο Volpi για τον Καλύτερο Ηθοποιός το 1991 Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.[19]

Ο ηθοποιός είπε, σε ό,τι αφορά τη νίκη, "δεν θέλω περισσότερα βραβεία. Τα βραβεία στην Βενετία είναι τα πιο προοδευτικά φεστιβάλ. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ένα δείγμα".[20]

Ο Ρίβερ Φίνιξ, στη συνέχεια πήγε να λάβει το βραβείο Καλύτερο Αρσενικό Μόλυβδος από το Ανεξάρτητο Πνευματικά Βραβεία και Καλύτερος Ηθοποιός από την Εθνική εταιρεία των Κριτικών Κινηματογράφου.[21]

Home media[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2005, η ταινία υπέστη ένα remaster από Το Κριτήριο Συλλογή και κυκλοφόρησε σε ένα σετ δύο δίσκων DVD set.[1] Ο δεύτερος δίσκος διαθέτει νέα, συνεντεύξεις, παραλειπόμενα και περισσότερες πληροφορίες για την ταινία. Αυτό το DVD που συνοδεύεται από ένα εικονογραφημένο φυλλάδιο 64 σελίδων, που χαρακτηρίζει προηγουμένως δημοσιευμένα άρθρα και συνεντεύξεις με το καστ και το συνεργείο και νέα δοκίμια από JT LeRoy και η Amy Taubin, ένα άρθρο του 1991 από τον Λανς Δυνατά και ανατυπώθηκε συνεντεύξεις με Van Sant, River Phoenix και τον Κιάνου Ριβς.[22]

Entertainment Weekly έδωσε το DVD "Β+" βαθμολογία και έγραψε: "Ενώ μπορείτε να απολαύσετε βλέποντας το Δικό Μου Αϊντάχο, αν επιλέξετε να δείτε αυτό το two-disc Κριτήριο έκδοση στο σύνολό της, εξαρτάται από το πόσο μπορείτε να απολαύσετε βλέποντας τους ανθρώπους να μιλούν για το Δικό Μου Αϊντάχο", και κατέληξε στο συμπέρασμα, "Αλλά με όλες τις διάφορες ερμηνείες και επιρροές, αυτό είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να την συζητάμε".[22]

Το 2015 Το Κριτήριο Συλλογή που κυκλοφόρησε η ταινία σε Blu-ray, με βάση μια ανακαινισμένη 4K ψηφιακή μεταφορά.[23]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Taubin, Amy. «My Own Private Idaho: Private Places». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2015. 
  2. ↑ Fuller 1993, p. 105.
  3. ↑ MacInni, Craig (August 21, 1991). «Festival of Festivals fills in its open spaces». Toronto Star. 
  4. ↑ Holden, Stephentlink (September 20, 1991). «Film Festival: The Spirit Is the Focus». New York Times. 
  5. ↑ «My Own Private Idaho». Box Office Mojo. http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=myownprivateidaho.htm. Ανακτήθηκε στις 2008-02-21. 
  6. ↑ Ebert, Roger (October 18, 1991). «My Own Private Idaho». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-09-18. https://web.archive.org/web/20120918024058/http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F19911018%2FREVIEWS%2F110180303%2F1023. Ανακτήθηκε στις 2008-02-21. 
  7. ↑ Travers, Peter (October 17, 1991). «My Own Private Idaho». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-12-29. https://web.archive.org/web/20081229192110/http://www.rollingstone.com/reviews/movie/5948985/review/5948986/my_own_private_idaho. Ανακτήθηκε στις 2008-02-21. 
  8. ↑ Canby, Vincent (September 27, 1991). «A Road Movie About Male Hustlers». New York Times. http://movies.nytimes.com/movie/review?_r=1&res=9D0CEFDE153CF934A1575AC0A967958260&oref=slogin. Ανακτήθηκε στις 2008-02-21. 
  9. ↑ Ansen, David (October 7, 1991). «Turning Shakespearean Tricks». Newsweek. 
  10. ↑ Gleiberman, Owen (October 11, 1991). «My Own Private Idaho». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-08-08. https://web.archive.org/web/20140808052639/http://www.ew.com/ew/article/0,,315771,00.html. Ανακτήθηκε στις 2009-02-19. 
  11. ↑ Hoberman, J (October 1, 1991). «My Own Private Idaho». Village Voice. 
  12. ↑ Alexander Ryll. «Essential Gay Themed Films To Watch, My Own Private Idaho». Gay Essential. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2015. 
  13. ↑ Clark, Mike (September 27, 1991). «Half-baked plot mires Idaho studs». USA Today. 
  14. ↑ Schickel, Richard (October 28, 1991). «Cinema». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-13. https://web.archive.org/web/20130813095413/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,974132,00.html. Ανακτήθηκε στις 2009-02-19. 
  15. ↑ Rafferty, Terrence (October 7, 1991). «Street Theatre». The New Yorker. 
  16. ↑ "My Own Private Idaho – Rotten Tomatoes" Retrieved 27 July 2011
  17. ↑ "My Own Private Idaho - Metacritic" Retrieved 27 April 2013
  18. ↑ Scott, Jay (September 16, 1991). «Egoyan wins $25,000 prize – and gives it away». Globe and Mail. 
  19. ↑ «Russian movie tops in Venice». Montreal Gazette. September 16, 1991. 
  20. ↑ Green, Tom (October 18, 1991). «Phoenix's stock rising». USA Today. 
  21. ↑ Corliss, Richard (November 15, 1993). «His Own Private Agony». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-13. https://web.archive.org/web/20130813064322/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,979576,00.html. Ανακτήθηκε στις 2009-02-19. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Ross, Dalton (February 28, 2005). «My Own Private Idaho». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-21. https://web.archive.org/web/20090421031355/http://www.ew.com/ew/article/0,,1031366,00.html. Ανακτήθηκε στις 2009-07-16. 
  23. ↑ «My Own Private Idaho». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_δικό_μου_Αϊντάχο&oldid=9816252"