Το Φιλί (Άγιετς)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Il bacio
ΟνομασίαIl bacio
ΔημιουργόςΦραντσέσκο Άγιετς
Έτος δημιουργίας1859
Είδοςελαιογραφία σε καμβά
Ύψος110 cm
Πλάτος88 cm
ΠόληΜιλάνο, Ιταλία
ΜουσείοΠινακοθήκη Μπρέρα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Το Φιλί (ιταλικά: Il bacio, προφορά: [il ˈbaːtʃo],) είναι ένας ζωγραφικός πίνακας του 1859 από τον Ιταλό καλλιτέχνη Φραντσέσκο Άγιετς. Είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του. Αυτός ο πίνακας εκφράζει τα κύρια χαρακτηριστικά του ιταλικού Ρομαντισμού και αντιπροσωπεύει το πνεύμα του Risorgimento. Παραγγέλθηκε από τον Alfonso Maria Visconti di Saliceto, ο οποίος τον κληροδότησε στην Πινακοθήκη Μπρέρα.[1]

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πίνακας απεικονίζει ένα ζευγάρι από το Μεσαίωνα, που αγκαλιάζεται ενώ φιλούν ο ένας τον άλλο. Είναι από τις πιο παθιασμένες και έντονες αναπαραστάσεις ενός φιλιού στην ιστορία της Δυτικής τέχνης. Η κοπέλα σκύβει προς τα πίσω, ενώ ο άνδρας λυγίζει το αριστερό του πόδι, έτσι ώστε να την στηρίζει, τοποθετώντας ταυτόχρονα το ένα πόδι στο σκαλοπάτι δίπλα του σαν να ετοιμάζεται να φύγει ανά πάσα στιγμή. Το ζευγάρι, αν και στο κέντρο του πίνακα, δεν είναι αναγνωρίσιμο, καθώς ο Άγιετς ήθελε το κέντρο της σύνθεσης να είναι η ενέργεια του φιλιού. Στο αριστερό μέρος του καμβά σκιώδεις μορφές παραμονεύουν στη γωνία για να δώσουν την εντύπωση της συνωμοσίας και του κινδύνου.[2]

Ερμηνεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτός ο πίνακας έχει θεωρηθεί ως ένα σύμβολο του ιταλικού Ρομαντισμού, του οποίου περιλαμβάνει πολλά χαρακτηριστικά. Σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, ο πίνακας είναι η αναπαράσταση ενός παθιασμένου φιλιού, το οποίο τον θέτει σύμφωνο με τις αρχές του Ρομαντισμού. Ως εκ τούτου, τονίζει βαθιά συναισθήματα παρά την ορθολογική σκέψη, και παρουσιάζει μια νέα ερμηνεία και αξιολόγηση του Μεσαίωνα, σε ένα πατριωτικό και νοσταλγικό τόνο.[3]

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ο πίνακας έχει ως στόχο να απεικονίσει το πνεύμα του Risorgimento. Το ανοιχτό μπλε φόρεμα της κοπέλας συμβολίζει τη Γαλλία, που το 1859 (το έτος που ζωγραφίστηκε ο πίνακας) έκανε μια συμμαχία με το Βασίλειο του Πεδεμοντίου και της Σαρδηνίας, που θα του επέτρεπε να ενοποιήσει τα πολλά μέρη της ιταλικής χερσονήσου, στο νέο βασίλειο της Ιταλίας.

Το Φιλί απεικονίζεται στον πίνακα που κρέμεται στον τοίχο. Gerolamo Induno Sadness 1862

Ο πίνακας είναι αξιοσημείωτος για τα έντονα χρώματα και υφές, και ιδίως το μπλε φόρεμα, το οποίο φαίνεται να είναι ένα όμορφο μεταξωτό που λαμπυρίζει μπροστά στα μάτια του θεατή.

Αξιοπερίεργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Φιλί έχει απολαύσει την εκτεταμένη δημοτικότητα από την έκθεσή του και έπειτα, ιδιαίτερα στην Ιταλία, και έχει γίνει αντικείμενο πολλών σχολίων. Το 1920 ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Perugina, ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές σοκολάτας στην Ιταλία, αναθεώρησε την εικόνα του πίνακα και δημιούργησε το τυπικό μπλε κουτί με τα δημοφιλή σοκολατάκια Baci με την εικόνα των δύο εραστών. Το 1954 ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι εμπνεύστηκε από τον πίνακα για μια από τις κορυφαίες σκηνές της αριστουργηματικής ταινίας του Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «A Jewel in Romanticism: Hayez's "The Kiss"». zuriest.wordpress.com. 21 Νοεμβρίου 2011. 
  2. «Hayez, il Romanticismo tra Manzoni e Verdi a cura di Fernando Mazzocca, Isabella Marelli e Sandrina Bandera». /www.beniculturali.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2016. 
  3. «The Kiss by Hayez». www.wga.hu. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γ. Bertelli, Γ. Briganti, Α. Giuliano Storia dell'arte italiana, Electa-Mondadori vol. 4.
  • Γ. Castellaneta, S. Coradeschi. L ' opera completa di Hayez, Classici dell'arte Rizzoli, Μιλάνο, το 1966.
  • F. Mazzocca Hayez, Φάκελος Τέχνης Giunti, Η Φλωρεντία, Το 1998.
  • Μ. Monteverdi, Neoclassicismo ε aspetti accademici del primo romanticismo italiano, στο: Storia della pittura italiana dell'Ottocento. Vol. Ι. Μπραμάντε Editrice, Busto Arsizio, 1984.
  • La Nuova Enciclopedia dell'arte Garzanti, Giunti, η Φλωρεντία, το 1986.