Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Δείπνο μου με τον Αντρέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το δείπνο μου με τον Αντρέ
(My Dinner with Andre)
ΣκηνοθεσίαΛουί Μαλ
Παραγωγή
Σενάριο
ΠρωταγωνιστέςΑντρέ Γκρέγκορι
Γουάλας Σον
ΜουσικήΆλεν Σον
ΦωτογραφίαΓιέρι Σοπάνεν [fi]
ΜοντάζΣούζαν Μπάρον
ΔιανομήNew Yorker Films
Πρώτη προβολή8  Οκτωβρίου 1981 (Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης)[1], 11  Οκτωβρίου 1981 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[1], 23  Ιανουαρίου 1982 (Βραζιλία)[1], 12  Φεβρουαρίου 1982 (Γερμανία)[1], 29  Ιουλίου 1982 (Αυστραλία)[1], 25  Αυγούστου 1982 (Νορβηγία)[1], 18  Νοεμβρίου 1982 (Ολλανδία)[1], 17  Δεκεμβρίου 1982 (Ιταλία)[1], 2  Μαρτίου 1983 (Γαλλία)[1], 3  Φεβρουαρίου 1984 (Δανία)[1], 4  Μαΐου 1984 (Σουηδία)[1], 15  Μαρτίου 1985 (Φινλανδία)[1] και 6  Ιουνίου 1985 (Βρετανικό Χονγκ Κονγκ)[1]
Κυκλοφορία11 Οκτωβρίου 1981
Διάρκεια111 λεπτά [2]
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$475.000
Ακαθάριστα έσοδα$5.250.000 [3]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το δείπνο μου με τον Αντρέ (αγγλικά: My Dinner With Andre) είναι μια αμερικανική δραματική ταινία του 1981 σε σκηνοθεσία του Λουί Μαλ, σε σενάριο και πρωταγωνιστές τους Αντρέ Γκρέγκορι και Γουάλας Σον, οι οποίοι είναι μυθιστορηματικές εκδοχές του εαυτού τους και μοιράζονται μια συζήτηση στο Café des Artistes στο Μανχάταν. Οι διάλογοι της ταινίας καλύπτουν θέματα όπως το πειραματικό θέατρο, η φύση του θεάτρου και η φύση της ζωής και αντιπαραβάλλουν τις πνευματικές εμπειρίες του Αντρέ με τον μετριοπαθή ανθρωπισμό του Γουόλι.

Η υποδοχή της ταινίας ήταν σε μεγάλο βαθμό θετική κατά την αρχική κυκλοφορία και με την πάροδο του χρόνου Το Δείπνο μου με τον Αντρέ θεωρείται κλασική ταινία.

Ο επίδοξος θεατρικός συγγραφέας Γουόλι φοβάται να δειπνήσει με τον παλιό του φίλο Αντρέ, που αποφεύγει από τότε που ο Αντρέ εγκατέλειψε την καριέρα του ως σκηνοθέτης το 1975 εν μέσω μιας κρίσης μέσης ηλικίας και ξεκίνησε ένα μεγάλο διάλειμμα κατά την διάρκεια του οποίου ταξίδεψε στον κόσμο. Ο Γουόλι αναλογίζεται ότι καθώς έχει μεγαλώσει πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στο να βγάζει χρήματα παρά στην τέχνη.

Στο Café des Artistes στο Μανχάταν, ο Αντρέ αφηγείται στον Γουόλι μερικές από τις περιπέτειες τις οποίες είχε από την τελευταία φορά που τον είδε, που περιλάμβαναν τη συνεργασία του με τον μέντορά του, Γέζι Γκροτόφσκι, και μια ομάδα Πολωνών ηθοποιών σε ένα δάσος στην Πολωνία, το ταξίδι στη Σαχάρα προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα θεατρικό έργο βασισμένο στο Ο Μικρός Πρίγκιπας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ και την επίσκεψη στην οικολογική κοινότητα Φάιντχορν στη Σκωτία. Το τελευταίο από αυτά τα γεγονότα ήταν όταν ο Αντρέ και μια μικρή ομάδα φίλων κανόνισαν ο ένας για τον άλλον εμπειρίες με θέμα το Χάλογουιν σε ένα κτήμα στο Μοντόκ, συμπεριλαμβανομένηου το ότι οι συμμετέχοντες θάφτηκαν για λίγο ζωντανοί.

Ενώ ο Αντρέ λέει ότι χρειαζόταν να κάνει όλα αυτά για να βγει από το τέλμα που βρισκόταν και να μάθει με ποιον τρόπο να είναι άνθρωπος, ο Γουόλι υποστηρίζει ότι το να ζει όπως ο Αντρέ τα τελευταία χρόνια απλά δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Περιγράφει πώς βρίσκει ευχαρίστηση σε πιο συνηθισμένα πράγματα, όπως ένα φλιτζάνι καφέ ή στην καινούρια του ηλεκτρική κουβέρτα. Ο Αντρέ διαβεβαιώνει πως το να εστιάζει κάποιος υπερβολικά στην άνεση μπορεί να είναι επικίνδυνο και λέει ότι εκείνο το οποίο θεωρείται φυσιολογική ζωή στη Νέα Υόρκη μοιάζει περισσότερο με το να ζεις σε ένα όνειρο παρά σε πραγματικότητα. Ενώ ο Γουόλι συμφωνεί με πολλές από τις επικρίσεις του Αντρέ για τη σύγχρονη κοινωνία, αντιτίθεται στις πιο μυστικιστικές πτυχές των ιστοριών του Αντρέ.

Αφού όλοι οι άλλοι πελάτες έχουν φύγει από το εστιατόριο, οι φίλοι, έχοντας εκφράσει ο καθένας την άποψή του ανοιχτά και νιώθοντας ότι ο άλλος τους άκουσε, χωρίζουν φιλικά. Εφόσον ο Αντρέ πλήρωσε για το δείπνο, ο Γουόλι κάνει δώρο στον εαυτό του μια κούρσα με ένα ταξί και παρατηρεί πως νιώθει μια βαθιά σύνδεση με όλα τα οικεία μέρη τα οποία συναντά στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι του. Αφηγείται πως, όταν βλέπει την κοπέλα του, της λέει τα πάντα για το δείπνο του με τον Αντρέ.

  • Αντρέ Γκρέγκορι ως Αντρέ
  • Γουάλας Σον ως Γουάλας «Γουόλι» Σον
  • Ζαν Λενοέρ ως Σερβιτόρος
  • Ρόι Μπάτλερ ως Μπάρμαν
  • Σίντι Λου Άντκινς ως Κορίτσι που Ελέγχει τα Ρούχα (δεν πιστώθηκε)

Αφού πέρασε αρκετά χρόνια μακριά από το θέατρο, ο Αντρέ Γκρέγκορι ήθελε να επιστρέψει σε αυτό, οπότε ρώτησε τον φίλο του Γουάλας Σον αν ήθελε να κάνουν κάτι μαζί. Ο Σον ήξερε ότι ο Γκρέγκορι ήθελε να αφηγηθεί την ιστορία του, αφού είχε συνεργαστεί μάλιστα κάποια στιγμή με έναν βιογράφο και πρότεινε να αναπτύξουν μια ιστορία η οποία θα αποτελούνταν από μια συζήτηση των δύο τους, με το ενδιαφέρον να έρχεται από τις συγκρουόμενες προσωπικότητές τους και τα ανέκδοτα του Γκρέγκορι. Έχοντας πρόσφατα πρωταγωνιστήσει στις πρώτες του ταινίες, ο Σον είδε αυτό το εγχείρημα περισσότερο ως ταινία παρά ως θεατρικό έργο. [4][5]

Αν και η ταινία ήταν βασισμένη σε γεγονότα από τη ζωή των ηθοποιών, ο Γκρέγκορι και ο Σον αρνήθηκαν ότι απλώς έπαιζαν τους εαυτούς τους και δήλωσαν σε μια συνέντευξη με τον κριτικό κινηματογράφου Ρότζερ Ίμπερτ ότι, αν επρόκειτο να ξανακάνουν την ταινία, θα ενάλλαζαν χαρακτήρες ώστε να αποδείξουν το επιχείρημά τους. Σε μια συνέντευξη με τον Νόα Μπάουμπαχ το 2009, ο Σον δήλωσε ότι:

Είχα έναν σκοπό ενώ το έγραφα αυτό: ήθελα να καταστρέψω αυτόν τον τύπο που έπαιζα, μέχρι το σημείο που δεν θα υπήρχε καθόλου από «εμένα» εκεί. Ήθελα να σκοτώσω αυτή την πλευρά του εαυτού μου φτιάχνοντας αυτήν την ταινία, επειδή αυτός ο τύπος παρακινείται εντελώς από τον φόβο.[6]

Ενώ ο Σον και ο Γκρέγκορι προσπαθούσαν να βρουν τον σκηνοθέτη της ταινίας, ο Γκρέγκορι έλαβε ένα τηλεφώνημα, που αρχικά νόμιζε ότι ήταν φάρσα, από τον Γάλλο σκηνοθέτη Λουί Μαλ, που είπε ότι είχε διαβάσει ένα αντίγραφο του σεναρίου το οποίο έλαβε από έναν κοινό φίλο και ήθελε να σκηνοθετήσει ή να κάνει την παραγωγή της ταινίας. [4] Οι σεναριογράφοι έφεραν τον Μαλ μαζί τους και εκείνος συνεργάστηκε μαζί τους ώστε να κόψουν μία ώρα από το σενάριο των τριών ωρών. Ο Σον αργότερα είπε ότι ενώ είχε συντάξει προσεκτικά το σενάριο και θα προτιμούσε η ταινία να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, ο Μαλ είχε κερδίσει τα περισσότερα επιχειρήματα και απέδωσε στον Μαλ ότι έδωσε στην ταινία μια ζεστασιά που τη βοήθησε να συνδεθεί με το κοινό.[4]

Μια πρόβα η οποία πραγματοποιήθηκε σε ένα εστιατόριο έκανε τον Μαλ να αναρωτηθεί αν το σκηνικό της ταινίας έπρεπε να αλλάξει, καθώς η κατανάλωση φαγητού φαινόταν πιθανό να δημιουργήσει προβλήματα. Ο Σον και ο Γκρέγκορι προσπάθησαν να σκεφτούν τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι χαρακτήρες τους, αλλά τελικά καταλήγουν να κάνουν τον Γκρέγκορι να μην τρώει πολύ, καθώς είναι αυτός που μιλάει περισσότερο στην ταινία.[4]

Το Δείπνο μου με τον Αντρέ γυρίστηκε σε διάστημα δύο εβδομάδων τον Δεκέμβριο του 1980 στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, στο τότε άδειο ξενοδοχείο Τζέφερσον, [7] που έκτοτε έχει αναπαλαιωθεί και επαναλειτουργεί ως πολυτελής χώρος εκδηλώσεων. Το σκηνικό σχεδιάστηκε για να μοιάζει με το Café des Artistes στη Νέα Υόρκη. [8] Ο Λόιντ Κάουφμαν ήταν ο διευθυντής παραγωγής της ταινίας και η Troma Entertainment του παρείχε την υποστήριξη ώστε να γίνει η παραγωγή.[9][10][11]

Ομοιότητες με την πραγματική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την διάρκεια ολόκληρης της ταινίας, ο Αντρέ αναφέρεται στη σύζυγό του ως «Τσικίτα». Στην πραγματική ζωή, ο Αντρέ Γκρέγκορι ήταν παντρεμένος με τη Μερσέντες «Τσικίτα» Νέμπελθαου μέχρι τον θάνατό της το 1992. [12] Η Νέμπελθαου ήταν σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, της οποίας το ενεργητικό περιλαμβάνει τρεις ταινίες για τον μέντορα του Γκρέγκορι, Γέζι Γκροτόφσκι, για τον οποίο ο Αντρέ και ο Γουόλι συζητούν στην ταινία. [12]

Στην ταινία, ο Γουόλι αναφέρεται αρκετές φορές στην «κοπέλα του, Ντέμπι». Η μακροχρόνια σύντροφος του Γουάλας Σον στην πραγματική ζωή είναι η συγγραφέας διηγημάτων Ντέμπορα Άιζενμπεργκ, που δεν είχε δημοσιεύσει ακόμη τίποτα όταν γυρίζονταν η ταινία. Η Άιζενμπεργκ εμφανίζεται στις αρχές της ταινίας ως μία μελαχρινή θαμώνας την οποία βλέπει ο Γουόλι καθώς σκανάρει το εστιατόριο ενώ στέκεται στο μπαρ περιμένοντας τον Αντρέ.[8] Σε κάποιο σημείο της ταινίας, ο Αντρέ αναφέρεται στον «ΡΟΚ», έναν Σκωτσέζο μαθηματικό ο οποίος ισχυρίστηκε ότι γνώρισε φαύνους και τον θεό Πάνα. Ο όρος «ΡΟΚ» αναφέρεται στον Ρόμπερτ Όγκλιβι Κρόμπι, έναν από τους ιδρυτές του Ιδρύματος Φάιντχορν. [13]

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της το 1981, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τελουρίντ. [14]

Στον ιστότοπο συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία κατέχει βαθμολογία αποδοχής 93% βασισμένη σε 27 κριτικές, οι οποίες έχουν μέσο όρο βαθμολογίας 7,8 στα 10. [15] Στο Metacritic κατέχει βαθμολογία 83 στα 100 με βάση 15 κριτικές, υποδεικνύοντας «παγκόσμια αναγνώριση». [16]

Οι Ρότζερ Ίμπερτ και Τζιν Σίσκελ επαίνεσαν ιδιαίτερα την ταινία στο Sneak Previews. Οι παραγωγοί αργότερα ενημέρωσαν τον Ίμπερτ πως αυτή η υποστήριξη βοήθησε να παραμείνει η ταινία στους κινηματογράφους για ένα χρόνο. [17] Ο Ίμπερτ την επέλεξε ως την καλύτερη ταινία του 1981 και αργότερα, ο ίδιος και ο Σίσκελ, την κατέταξαν ως στην πέμπτη και στην τέταρτη θέση με τις καλύτερες ταινίες, αντίστοιχα, της δεκαετίας του 1980. [18] Το 1999, ο Ίμπερτ πρόσθεσε την ταινία στη σειρά δοκιμίων του με τίτλο Υπέροχες Ταινίες, ξεκινώντας την αναδρομική κριτική του λέγοντας ότι: «Κάποιος με ρώτησε τις προάλλες αν θα μπορούσα να ονομάσω μια ταινία που ήταν εντελώς απαλλαγμένη από κλισέ. Το σκέφτηκα για μια στιγμή και μετά απάντησα, Το Δείπνο μου με τον Αντρέ.» [19]

Στα 2α Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Βοστώνης, η ταινία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Αμερικανικής Ταινίας του 1981, ενώ οι Σον και Γκρέγκορι κέρδισαν το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου.

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 www.imdb.com/title/tt0082783/releaseinfo.
  2. ↑ «My Dinner with Andre (A)». British Board of Film Classification. 6 Απριλίου 1982. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016.
  3. ↑ Worldwide Boxoffice. «My Dinner With Andre». Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2022.
  4. 1 2 3 4 My Dinner With Andre. Criterion Collection. OCLC 1016117476.
  5. ↑ Rabin, Nathan (1 Απριλίου 2009). «Wallace Shawn». The A.V. Club. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012.
  6. ↑ «WHEN NOAH MET WALLY – From the Current – The Criterion Collection». Criterion.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012.
  7. ↑ «Talking Heads». Style Weekly. 26 Ιανουαρίου 2021.
  8. 1 2 Taubin, Amy (2009). «My Dinner with André: Long, Strange Trips». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2018.
  9. ↑ Kaufman, Lloyd· Jahnke, Adam· Haaga, Trent (Απριλίου 2007). Make Your Own Damn Movie!: Secrets of a Renegade Director – Lloyd Kaufman, Trent Haaga, Adam Jahnke. St. Martin's Publishing. ISBN 978-1-4299-7613-8. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012 – μέσω Google Books.
  10. ↑ Rausch, Andrew J.· Dequina, Michael (25 Φεβρουαρίου 2008). «Lloyd Kaufman». Fifty Filmmakers: Conversations With Directors from Roger Avary to Steven Zaillian. McFarland. σελίδες 118–. ISBN 9780786484096. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012 – μέσω Google Books.
  11. ↑ SPIN. Σεπτεμβρίου 1987. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012 – μέσω Google Books.
  12. 1 2 «Mercedes Gregory, Film Maker, Dead; Documentarian, 56». The New York Times. 12 Φεβρουαρίου 1992. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2014.
  13. ↑ «R. Olgivie Crombie (1899 - 1975)».
  14. ↑ Ebert, Roger. «My Dinner with Andre movie review (1981) | Roger Ebert». rogerebert.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2022.
  15. ↑ «My Dinner With Andre (1981)».
  16. ↑ «My Dinner With Andre».
  17. ↑ Barnes, Mike (2013-04-04). «Critic Roger Ebert Dies at 70». The Hollywood Reporter. http://www.hollywoodreporter.com/news/roger-ebert-dies-film-critic-406274. Ανακτήθηκε στις April 4, 2013.
  18. ↑ «Siskel and Ebert Best Movies of the 1980's (part 3 of 3)». 4 Μαρτίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2021.
  19. ↑ "My Dinner with Andre." Chicago Sun-Times.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_Δείπνο_μου_με_τον_Αντρέ&oldid=11211527"