Τουρισμός στο Κοσσυφοπέδιο
Το Κοσσυφοπέδιο βρίσκεται στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Με την κεντρική του θέση στα Βαλκάνια, χρησιμεύει ως σύνδεσμος στη σύνδεση της Κεντρικής με τη Νότια Ευρώπη, και της Αδριατικής Θάλασσας με τη Μαύρη Θάλασσα. Ο τουρισμός στο Κοσσυφοπέδιο χαρακτηρίζεται από αρχαιολογική κληρονομιά από την εποχή των Ιλλύριων, των Δαρδανιανών, των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Σέρβων και των Οθωμανών. Χαρακτηρίζεται επίσης από την παραδοσιακή Αλβανική και Σερβική κουζίνα, την αρχιτεκτονική, τη θρησκευτική κληρονομιά, τις παραδόσεις και τα φυσικά τοπία.
Οι New York Times συμπεριέλαβαν το Κοσσυφοπέδιο στον κατάλογο των 41 Μερών για να πάτε το 2011.[1][2] Την ίδια χρονιά, το Κοσσυφοπέδιο είχε ένα άλμα περίπου 40 θέσεων στη μηχανή αναζήτησης πτήσεων της Skyscanner, η οποία εκτιμά την παγκόσμια ανάπτυξη του τουρισμού.[3][4]
Τα μνημεία του Κοσσυφοπεδίου ταξινομούνται ως κοινή ιδιοκτησία για την οποία η κοινωνία είναι υπεύθυνη να τα διατηρήσει για να μεταδώσει την αυθεντικότητά τους στις επόμενες γενιές.[5][6]
Το Κοσσυφοπέδιο έχει ποικίλα φυσικά χαρακτηριστικά. Περιβάλλεται από βουνά: τα βουνά Σαρ που βρίσκονται στα νότια και νοτιοανατολικά, συνορεύοντας με την πΓΔΜ, ενώ τα βουνά Κοπαονίκ βρίσκονται στα βόρεια. Τα νοτιοδυτικά σύνορα με το Μαυροβούνιο και την Αλβανία είναι επίσης ορεινά, και είναι η θέση της υψηλότερης κορυφής της χώρας, της Γκιεράβιτσα με υψόμετρο 2.656 μέτρων. Η κεντρική περιοχή είναι κυρίως λοφώδης, αλλά δύο μεγάλες πεδιάδες διασκορπίζονται πάνω από τη δυτική και την ανατολική πλευρά του Κοσσυφοπεδίου, αντίστοιχα, την πεδιάδα Μετόχιγια και την πεδιάδα του Κοσσυφοπέδιου.[7]
Το μεγαλύτερο μέρος των διεθνών τουριστών που επισκέπτονται το Κοσσυφοπέδιο προέρχονται από την Αλβανία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Κροατία και την Αυστρία. Ο τουρισμός είναι ένας αναπτυσσόμενος τομέας και περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα κάθε χρόνο.
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πόλεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ορισμένες από τις πιο δημοφιλείς πόλεις περιλαμβάνουν:
- Πριστίνα — πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου. Η Πρίστινα φιλοξενεί τον τάφο του πρώτου προέδρου του Κοσσυφοπεδίου Ιμπραήμ Ρούγκοβα. Το Γκέρμια και το ιταλικό πάρκο είναι τα πιο δημοφιλή πάρκα της πόλης. Άλλα αξιοθέατα της πρωτεύουσας περιλαμβάνουν το μουσείο του Κοσσυφοπεδίου, τον πύργο ρολογιού και το τζαμί Τζασάρ Πασά
- Γκιάκοβα — μια πόλη με νυχτερινή ζωή και ιστορικά μνημεία. Τα μνημεία περιλαμβάνουν τζαμιά, εκκλησίες, γέφυρες και μουσεία.
- Πέγια — μια πόλη κατά μήκος του ποταμού Πετς Μπιστρίτσα. Βρίσκεται κοντά στα βουνά Προκλέτιγιε. Το κέντρο της πόλης χαρακτηρίζεται από διάφορα καταστήματα χειροτεχνίας, όπως ράφτες, χρυσοχόους κα βυρσοδεψεία δερμάτων. Τα παλιά τζαμιά όπως το τζαμί του Μπαϊρακλί και η ορθόδοξη εκκλησία αποτελούν μέρος των ιστορικών μνημείων της πόλης.[8]
- Πρίζρεν — μια πόλη με μια καλά διατηρημένη Οθωμανική συνοικία και ένα ρωμαϊκό κτίσμα. Το Πρίζρεν βρίσκεται στον ποταμό Πρίζρενι και βρίσκεται κοντά στα βουνά Σαρ. Το Πρίζρεν περιλαμβάνει το φρούριο Καλγιάγια καθώς και την εκκλησία της Σερβικής Ορθόδοξης Παναγίας του Λιέβις.[9]
- Το Νόβο Μπρντο - δήμος στο κεντρικό Κοσσυφοπέδιο. Το Νόβο Μπρντο προσφέρει στους επισκέπτες του διάφορες δυνατότητες πεζοπορίας και ορεινής ποδηλασίας. Ορισμένες αρχαιολογικές τοποθεσίες της μεσαιωνικής πόλης περιλαμβάνουν το μεσαιωνικό κάστρο, τα θρησκευτικά κτίρια και τα νεκροταφεία.[10]
- Ουλπιάνα - αρχαία πόλη της Ιλλυρικής Δαρδανίας του 2ου αιώνα στη Βαλκανική χερσόνησο. Είναι γνωστό ότι είχε ξαναχτιστεί από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α΄.
Φυσικά χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Οδός Φερράτα Άρι είναι μια μεταλλική δομή σε κάθετο βράχο που επιτρέπει στους ανθρώπους να τη σκαρφαλώσουν. Η Οδός Φερράτα χρονολογείται ως δομή από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μία οδός χτίστηκε στη Πέγια από το Marimangat e Pejes το 2013 και το 2014 με την υποστήριξη δωρητών. Έχει πάνω από 100 σκάλες και όλο το ταξίδι είναι περίπου 3 χιλιόμετρα.
- Καταρράκτης του Λευκού Δρίνου - Βρίσκεται στα βόρεια της Πέγια. Ο Λευκός Δρίνος είναι η μεγαλύτερη πηγή στο Κοσσυφοπέδιο.
- Φαράγγι Ρούγκοβα - βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά της Πέγια, με απότομα τείχη που φτάνουν μέχρι και τα 300 μέτρα.
- Θέρετρο Σκι της Μπρεζόβιτσα - χιονοδρομικό κέντρο στο Εθνικό Πάρκο των Βουνών Σαρ στο νότιο Κοσσυφοπέδιο.
- Εθνικό Πάρκο Βουνών Σαρ - δημιουργήθηκε το 1993 και καλύπτει 39.000 εκτάρια στο νοτιοδυτικό Κοσσυφοπέδιο. Τα όρη Σαρ συνορεύουν με την πΓΔΜ και είναι το σπίτι πολλών ζώων, συμπεριλαμβανομένων των αρκούδων, των λύκων, των ελαφιών και των αλεπούδων.[11]
- Εθνικό Πάρκο Προκλέτιγιε - προτεινόμενο εθνικό πάρκο από το 2001 στην περιοχή της οροσειράς Προκλέτιγιε στο Δυτικό Κοσσυφοπέδιο και μέρος των Ευρύτερων Δηναρικών Άλπεων.
- Σπήλαιο Γκαντίμε - ένα υπόγειο μαρμάρινο σπήλαιο στο χωριό του κάτω Γκαντίμλιε κοντά στο Λίπλιαν που ανακαλύφθηκε το 1969 από τον Αχμέτ Ντίτι. Έχει σταλαγμίτες και σταλακτίτες.[12]
Αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μεσαιωνικά Μνημεία στο Κοσσυφοπέδιο, ένας συνδυασμός Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο που περιλαμβάνει:
- Το Πατριαρχείο της Πέγια, συγκρότημα τεσσάρων εκκλησιών που χτίστηκαν μεταξύ του 1230 και του 1330 από τη μεσαιωνική Σερβική βασιλική δυναστεία Νεμάνιτς.[13] Η εκκλησία ήταν έδρα του Σερβικού Πατριαρχείου από το 1302. Θεωρείται ότι έχει μεγάλη εθνική σημασία για τους Σέρβους και τη Σερβία.
- Μοναστήρι Βισόκι Ντετσάνι, ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Κοσσυφοπέδιο. Κατασκευάστηκε το 1307-1328.
- Η Μονή Γκρατσάνιτσα ολοκληρώθηκε το 1321 από τον Σέρβο βασιλιά Μιλούτιν.[12] Το μοναστήρι είναι ένα παράδειγμα της μεσαιωνικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της Σερβίας (14ος αι.) και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο.[12]
- Η Παναγία του Λιέβις
Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Στατιστικός Οργανισμός της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου δημοσίευσε στατιστικά στοιχεία ξενοδοχείων σε τριμηνιαία βάση, αρχής γενομένης από το 2008. Ο αναφερόμενος αριθμός διανυκτερεύσεων από μη κατοίκους ήταν μεταξύ 10.000 και 13.000 ανά τρίμηνο το 2008. μεταξύ 14.000 και 24.000 το 2009. μεταξύ 16.000 και 22.000 το 2010 και μεταξύ 11.000 και 22.000 το 2011. Σύμφωνα με τον Στατιστικό Οργανισμό του Κοσσυφοπεδίου, ο συνολικός αριθμός επισκεπτών στο τρίτο τρίμηνο του 2016 ήταν 36.872 επισκέπτες, εκ των οποίων οι 29.23% ήταν ντόπιοι και 70.77% ήταν ξένοι.[14]
Ο ακόλουθος πίνακας απεικονίζει τον αριθμό των μη κατοίκων επισκεπτών σύμφωνα με τη χώρα προέλευσης τους που καταγράφηκαν το 2011. Τα στοιχεία έχουν εκδοθεί από τη Στατιστική Υπηρεσία της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου.[15]
| Κατάταξη | Χώρα | Αριθμός |
|---|---|---|
| 1 |  Γερμανία
|
2,750 |
| 2 |  Ιταλία
|
1,938 |
| 3 |  Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
|
1,628 |
| 4 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
1,251 |
| 5 |  Κροατία
|
871 |
| 6 |  Αυστρία
|
500 |
| 7 |  Γαλλία
|
301 |
| 8 |  Ολλανδία
|
278 |
| 9 |  Βέλγιο
|
43 |
| 10 |  Ελλάδα
|
37 |
| Συνολικά | 9,597 |
Ζητήματα που επηρεάζουν τον τουρισμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σερβία θεωρεί ότι το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επικράτειάς της και επομένως δεν θεωρεί ότι το καθορισμένο σημείο διέλευσης με το Κοσσυφοπέδιο είναι διεθνές σύνορο. Η Σερβία δεν εφαρμόζει σφραγίδες εισόδου ή εξόδου στα διαβατήρια εκείνων που χρησιμοποιούν αυτές τις διασταυρώσεις. Η Σερβία επίσης δεν αναγνωρίζει τα καθορισμένα σημεία εισόδου μεταξύ του Κοσσυφοπεδίου (συμπεριλαμβανομένου του αεροδρομίου της Πρίστινα) και τρίτων χωρών επειδή δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο των σερβικών αρχών. Η είσοδος αλλοδαπών υπηκόων στη Σερβία απορρίπτεται από σέρβους αξιωματικούς των συνόρων, εάν έχουν σφραγίσματα εισόδου της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου στα διαβατήρια τους. Εάν σχεδιάζεται επίσκεψη στη Σερβία μετά την επίσκεψή τους στο Κοσσυφοπέδιο, η αρχική είσοδος στο Κοσσυφοπέδιο πρέπει να γίνει μέσω της Σερβίας.[16][17][18]
Οι πολίτες των πρώην δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας μπορούν να χρησιμοποιούν εθνικό δελτίο ταυτότητας στις συνοριακές διαβάσεις χωρίς σφράγισμα.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τουρισμός στην Πρίστινα
- Γεωγραφία του Κοσσυφοπεδίου
- Πολιτισμός του Κοσσυφοπεδίου
- Πεζοπορία στο Κοσσυφοπέδιο
- Μεσαιωνικά μνημεία στο Κοσσυφοπέδιο
- Κουζίνα του Κοσσυφοπεδίου
- Αρχιτεκτονική του Κοσσυφοπεδίου
- Δήμοι του Κοσσυφοπεδίου
Σημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημειώσεις:
| a. | ^ Το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί αντικείμενο εδαφικής διαμάχης μεταξύ της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου και της Δημοκρατίας της Σερβίας. Η Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της στις 17 Φεβρουαρίου 2008, αλλά η Σερβία εξακολουθεί να την διεκδικεί ως μέρος της δικής της κυριαρχικής επικράτειας. Οι δύο κυβερνήσεις άρχισαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους το 2013, στο πλαίσιο της συμφωνίας των Βρυξελλών. Το Κοσσυφοπέδιο έχει λάβει επίσημη αναγνώριση ως ανεξάρτητο κράτος από 98 από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών. |
Παραπομπές:
- ↑ «The 41 Places to Go in 2011». The New York Times. 7 January 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-01-11. https://web.archive.org/web/20120111202331/http://travel.nytimes.com/2011/01/09/travel/09where-to-go.html?pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 2018-04-06.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2018.
- ↑ «Kosovo improves on tourism. June 15, 2011». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2018.
- ↑ http://www.visitkosova.org/ VisitKosova.org Portal
- ↑ Doli, Flamur (2009). Arkitektura Vernakulare e Kosovës (στα Σλοβακικά). Prishtine: Association for the preservation of architectonic heritage.
Η παράμετρος |access-date=χρειάζεται|url=(βοήθεια) - ↑ Ismajli, Rexhep (2011). Kosova Vështrim Monografik (στα Σλοβακικά). Prishtinë: Akademia e Shkencave dhe Arteve të Kosovës.
Η παράμετρος |access-date=χρειάζεται|url=(βοήθεια) - ↑ [1] Αρχειοθετήθηκε 2016-06-17 στο Wayback Machine. Kosovo Travel Guid
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2018.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2018.
- ↑ «Rural Tourism in Novo Brdo». tourism-novobrdo.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2013.
- ↑ «Southeast Europe- People and Culture». southeast-europe.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2013.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 McAdam;D'Arcy; Deliso; Dragičević; Elliott; Marić; Mutić, Marika; Jayne; Chris; Peter; Mark; Vesna; Anja (2006). Western Balkans. Lonely Planet. σελίδες 269–280. ISBN 978-1-74104-729-5.
- ↑ Crucified Kosovo. The Voice of Kosovo and Metohia. σελ. 9.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2018.
- ↑ https://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:dwl1hv14aBMJ:esk.rks-gov.net/ENG/publikimet/doc_download/1013-hotel-statistics-q4-2011+kosovo+tourism+statistics&hl=en&pid=bl&srcid=ADGEESgh2xgm8ljspfIz3OmaFYVEQ-iSd_sQ99kZeR0p6APSDB_1tlHDXoWGkJ3pCaWcoMWxXLp3r_ovlcWCxTP-7C3ttcxeqlMv38zsQ1f4bBT_x1r5KmzNMD233tBH4i_tqu5JHLh-&sig=AHIEtbTeCfTA1IxBKglrdr7sckTfKYcatA
- ↑ «Special press briefing on the UNMIK Regulation No. 2005/16 on the movement of persons into and out of Kosovo and its implementation». UN Interim Administration Mission in Kosovo. 22 Jun 2005. http://reliefweb.int/report/serbia/special-press-briefing-unmik-regulation-no-200516-movement-persons-and-out-kosovo-and. Ανακτήθηκε στις 20 February 2017.
- ↑ «Foreign travel advice Serbia». https://www.gov.uk. GOV.UK. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2017. Εξωτερικός σύνδεσμος στο
|website=(βοήθεια) - ↑ «Entry, Exit & Visa Requirements - Kosovo». https://travel.state.gov. US Department of State. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2017. Εξωτερικός σύνδεσμος στο
|website=(βοήθεια)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άρθρα ειδήσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Zach, Elizabeth (14 January 2016). «The most striking aspect of Europe’s newest nation: Its normalcy». Washington Post. https://www.washingtonpost.com/lifestyle/travel/the-most-striking-aspect-of-europes-newest-nation-its-normalcy/2016/01/14/eff0cb52-9552-11e5-8aa0-5d0946560a97_story.html.
- Graham, Adam (20 August 2015). «In Kosovo, a Thirst for Progress, and Beer, Too». New York Times. https://www.nytimes.com/2015/08/23/travel/pristina-kosovo-beer.html?_r=2.
- Graham, Adam H (10 Δεκεμβρίου 2014). «Best places to travel in 2015: Pristina, Kosovo». Travel + Leisure.
- Perry, Marc (10 September 2014). «Nine things to know about Kosovo/». Rough Guides. http://www.roughguides.com/article/nine-things-to-know-about-kosovo/.
- Rowley, Tom (2 October 2013). «Kosovo: what to see in Europe's newest country». Telegraph. https://www.telegraph.co.uk/travel/destinations/europe/10349146/Kosovo-what-to-see-in-Europes-newest-country.html.
- «Prizren: The Best Value European Destination You’ve Never Heard Of». Five Dollar Traveler. 9 December 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-05-05. https://web.archive.org/web/20160505195604/http://www.fivedollartraveller.com/prizren-best-value-eastern-europe-destination/.
- De Blocq van Kuffeler, Venetia (1 September 2011). «Picturesque Kosovo». Diplomat Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-08-04. https://archive.today/20120804085239/http://www.diplomatmagazine.co.uk/index.php?option=com_content&view=article&id=510&Itemid&ed=22. Ανακτήθηκε στις 16 December 2011.
- «The 41 Places to Go in 2011». The New York Times. 7 January 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-01-11. https://web.archive.org/web/20120111202331/http://travel.nytimes.com/2011/01/09/travel/09where-to-go.html?pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 16 December 2011.