Γεώργιος Μπράνκοβιτς
| δεσπότης Γεώργιος Μπράνκοβιτς | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Φεβρουάριος 1377 Πρίστινα |
| Θάνατος | 2 Ιανουαρίου 1457 ή 1456[1] Φρούριο του Σμεντέρεβο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Δεσποτάτο της Σερβίας |
| Θρησκεία | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ειρήνη Καντακουζηνή |
| Τέκνα | Μάρα Μπράνκοβιτς Στέφαν Μπράνκοβιτς[3] Λάζαρ Μπράνκοβιτς[3] Καταρίνα Μπράνκοβιτς Γκριγκόρ Μπράνκοβιτς d:Q85999716 |
| Γονείς | Βουκ Μπράνκοβιτς[3] και Μάρα Μπράνκοβιτς Λαζάρεβιτς[3] |
| Αδέλφια | Λαζάρ Βούκοβιτς Γκρίγκορ Βούκοβιτς Μπράνκοβιτς |
| Οικογένεια | Οίκος Μπράνκοβιτς |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δεσπότης της Σερβίας (1427–1456) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γεώργιος Μπράνκοβιτς Σμεντέροβατς (Ђурађ Бранковић, δηλαδή Τζούρατζ ή Τζόρτζε Μπράνκοβιτς, 1377 - 24 Δεκεμβρίου 1456) από τον Οίκο Μπράνκοβιτς ήταν δεσπότης της Σερβίας από το 1427 έως το 1456 και βαρόνος του βασιλείου της Ουγγαρίας. Ήταν ο δεύτερος γιος του Βουκ Μπράνκοβιτς και της Μάρα Λαζάρεβιτς, κόρη του Λἀζαρου Χρεμπελιάνοβιτς. Πήρε το όνομά του Αγίου Γεωργίου του Καππαδόκη.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 |
Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 08/04/2021) |
Ο Γεώργιος αρχικά υποστήριζε τον θείο του δεσπότη Στεφάν Λαζάρεβιτς. Μετά τη Μάχη της Άγκυρας το 1402 μεταξύ τους ήρθε η διάσπαση και η σύγκρουση. Όταν ο θείος του ακολούθησε πολιτική αντιοθωμανική ο Τζούραντ συνεργάστηκε με τους Οθωμανούς. Μετά το θάνατο της πριγκίπισσας Μίλιτσα το 1405 ο Γεώργιος συνεργάστηκε με τον Βουκ Λαζάρεβιτς με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία και να μοιραστούν το δεσποτάτο. Με τη βοήθεια του σουλτάνου Σουλεϊμάν έλαβε το νότιο τμήμα της Σερβίας. Αλλά ο Βουκ Λαζάρεβιτς εκτελέστηκε το 1410 από τους Οθωμανούς για προδοσία. Το 1412 συμφιλιώθηκε με τον θείο του.
Το 1413 πήρε μέρος στην μάχη της Βίτοσα στον πόλεμο διαδοχής μεταξύ Μουσά και Μωάμεθ. Ένα χρόνο μετά από αυτό παντρεύτηκε την Ειρήνη Καντακουζηνή. Η Ειρήνη ήταν η δεύτερη σύζυγός του το όνομα της πρώτης είναι άγνωστο αλλά απέκτησε μαζί της την Έλενα. Με την Ειρήνη απέκτησε τους Τοντόρ, Γκριγκόρ, Στεφάν, Λάζαρ και μια κόρη την Καταρίνα[4].
Από το 1422 έως το 1426 το πέρασε στην Ζέτα, όπου πολέμησε εναντίον των Ενετών. Το 1426 ονομάστηκε το διάδοχος του δεσπότη Στέφανου Λαζάρεβιτς. Ο Ούγγρος βασιλιάς Σιγισμούνδος του Λουξεμβούργου και ο Στεφάν Λαζάρεβιτς υπέγραψαν τη Συμφωνία της Τάτα που σύμφωνα με τους όρους της το Βελιγράδι πέρναγε στους Ούγγρους. Όταν ο Γεώργιος έγινε δεσπότης έχτισε μία νέα πρωτεύουσα, το Σμεντέρεβο. Όταν το Σμεντέρεβο έπεσε στα χέρια των Οθωμανών πήρε πολλά φέουδα στην Ουγγαρία διατηρώντας τον τίτλο του δεσπότη. Ο Τζούρατ έγινε έτσι υποτελής του Ούγγρου βασιλιά αλλά και των Οθωμανών. Μέχρι το 1437 οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει όλο το δεσποτάτο εκτός την Ζέτα όπου αποσύρθηκε ο Γεώργιος.
Το 1444 βάσει συνθήκης με τους Οθωμανούς πήρε πίσω τη χώρα του, με 24 δήμους, συμπεριλαμβανομένης του Νόβο Μπρντο, του Γκολουμπάτς, το Κρούσεβατς και το Σμεντέρεβο. Το 1455 ξεκίνησε με τη νέα τουρκική επίθεση στο Νόβο Μπρντο και τη Νότια Σερβία που πολύ γρήγορα έπεσαν στα χέρια του Σουλτάνου. Δεσπότης πήγε πίσω στην Ουγγαρία, αλλά και στη Βιέννη, για να ζητήσει βοήθεια. Τον Δεκέμβριο του 1455 δέχτηκε επίθεση από τους Ούγγρους όπου και τραυματίστηκε σε μάχη (έχασε τρία δάχτυλα του δεξιού του χεριού) μάλιστα συλλαμβάνεται αλλά ελευθερώνεται.
Ο σουλτάνος το 1456 του προσφέρει ειρήνη δίνοντάς του τα μέρη της βόρειας Σερβίας και το Κρούσεβατς. Ωστόσο οι Τούρκοι την ίδια χρονιά επιτέθηκαν μέσω Σερβίας στην Ουγγαρία αποτυγχάνοντας στην πολιορκία του Βελιγραδίου. Ο Σουλτάνος ζήτησε από τον Γεώργιο να του παραδώσει το Σμεντέρεβο, αλλά αυτός αρνήθηκε. Στις 24 Δεκεμβρίου 1456 πέθανε στη Σρεμπρένιτσα.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Народна енциклопедија 1927. године, Бранковић Ђурађ (чланак Владимир Ћоровић).
- Ђорђе Сп. Радојичић, Дед и унук (ЛМС (Летопис Матице српске), књ. 190).
- Чедомиљ Мијатовић, Деспот Ђурађ Бранковић, I—II (1880 до 1882).
- Јован Радонић, западна Европа и балкански народи према Турцима у првој половини 15 века (1905).
- Др Алекса Ивић, Историја Срба у Војводини, Нови Сад, 1929.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ p22176.htm#i221758.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb165085632. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Група аутора, Родословне таблице и грбови српских династија и властеле (према таблицама Алексе Ивића) (друго знатно допуњено и проширено издање), Београд 1991. ISBN 86-7685-007-0 (стр. 122)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|