Ταπητουργία

Η Ταπητουργία αποτελεί ιδιαίτερο κλάδο της υφαντουργίας από επίπεδο οικοτεχνίας και βιοτεχνίας μέχρι και σύγχρονης βιομηχανίας.

Αντικείμενο του κλάδου αυτού είναι η κατασκευή - ύφανση ταπήτων (κοινώς χαλιών) τόσο για επιστρώσεις δαπέδων όσο και για κάλυψη τοίχων για διακοσμητικούς ή ηχομονωτικούς λόγους. Η κατασκευή χαλιών με πέλος για επιδάφια στρώση αναπτύχθηκε από την αρχαιότητα. Οι Αρχαίοι Έλληνες καθώς και άλλοι λαοί της Μεσογείου θεωρούσαν τους τάπητες ως είδος εξαιρετικής πολυτέλειας. Η δε Μίλητος υπήρξε για αρκετούς αιώνες το σημαντικότερο κέντρο ταπητουργίας της αρχαιότητας.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους ελάχιστη ήταν η χρήση ταπήτων. Η τέχνη αυτή διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους. Από τότε άρχισε και η διάκριση μεταξύ των ταπήτων και των υφαντών πετασμάτων καλούμενα ταπισερί. Χαρακτηριστικοί υπήρξαν οι λεγόμενοι "Σαρακηνοί τάπητες" που έφεραν εμβλήματα και άνθη σε οριζόντιο στιμόνι, ενώ "χνουδωτοί" λέγονταν οι οθωμανικοί τάπητες που έφεραν όρθιο στιμόνι όπως το κιλίμι ή το σουμάκ, που άρχισαν να αναπτύσσονται περί τον 12ο αιώνα.

Ιδιαίτεροι επίσης τάπητες ήταν εκείνοι της Ανατολής κυρίως της Περσίας που υφαίνονταν από νομάδες επίσης με όρθιο στιμόνι και κόμβους.

Πηγές

• "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ. 56ος, σελ.353.