Τίτος Πετυχάκης
| Τίτος Πετυχάκης | |
|---|---|
| Δήμαρχος Ρεθύμνου | |
| Περίοδος 1945 – 1950 | |
| Προκάτοχος | Μανόλης Γοβατζιδάκης |
| Διάδοχος | Κωνσταντίνος Βαρδάκης |
| Περίοδος 1925 – 1941 | |
| Προκάτοχος | Μενέλαος Παπαδάκης |
| Διάδοχος | Στυλιανός Μαρκιανός |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1874, Ρέθυμνο |
| Θάνατος | 16 Αυγούστου 1966 Ρέθυμνο |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Υπηκοότητα | Ελληνική |
| Πολιτικό κόμμα | Κόμμα Φιλελευθέρων |
| Παιδιά | 3 Στέλιος Μαρία Πολύμνια |
| Σπουδές | Νομική Σχολή ΕΚΠΑ |
| Επάγγελμα | δικηγόρος |
Ο Τίτος Πετυχάκης (1874-1966) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από το Ρέθυμνο. Υπηρέτησε επί μακρόν ως δήμαρχος Ρεθύμνου και επιτέλεσε πολλά έργα.[1] Υπήρξε ο μακροβιότερος δήμαρχος στην αυτοδιοικητική ιστορία της πόλης, με συνολική θητεία 2 δεκαετιών,[2] μέχρι και τις τελευταίες δημαρχείες του Δημήτρη Αρχοντάκη. Στη συνοικία "Πλάτανος" η πλατεία φέρει το όνομά του.
Πρώτα χρόνια, σπουδές και νομική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο (πατέρας του ήταν ο Στυλιανός Πετυχάκης με καταγωγή από το Μετόχι Αγαλιανού κοντά στον Κεραμέ και μητέρα του η Ελένη Φουφουλάκη από τον νομό Χανίων) το 1874 και τέλειωσε το Δημοτικό και το επονομαζόμενο Ελληνικό Σχολείο στη γενέτειρά του. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές και φοίτησε στη νομική σχολή. Ήταν διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έπειτα και για βραχύβια περίοδο έφυγε στο Κάιρο.[3]Εργάστηκε ως δικηγόρος στη γενέτειρά του επί δέκα χρόνια, ως το 1909. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως ειρηνοδίκης στον Βάμο και πρωτοδίκης στα Χανιά.[4] Επέστρεψε στο Ρέθυμνο το 1924, όπου συνέχισε να ασκεί τη δικηγορία. Ανήκε στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, έχοντας ενεργό συμμετοχή και στο Κίνημα του Θερίσου το 1905[3].
Δήμαρχος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξελέγη για πρώτη φορά έπειτα από τις εκλογές του 1925.[5] Εν συνεχεία, επανεξελέγη το 1929 και το 1934, υπηρετώντας ως το 1941. [6] Μετά την περίοδο της Κατοχής, οπότε τον διαδέχθηκαν άλλα πρόσωπα στη δημαρχία, ο Πετυχάκης επανήλθε στη δημαρχία το 1946 (διορισμένος) και υπηρέτησε ως το 1950.[1]
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του, ο Πετυχάκης επετέλεσε πολλά και σημαντικά έργα, ανάμεσα στα οποία η δημιουργία Δημοτικού Κήπου στην περιοχή των πρώην μουσουλμανικών νεκροταφείων, η δημιουργία σχεδίου πόλης και ο ηλεκτροφωτισμός της, η δενδροφύτευση στα νότια της πόλης και στο Κάστρο της Φορτέτσας (όπου έκτισε και φυλακή), η διαπλάτυνση οδών και πλατειών, τα αντιπλημμυρικά έργα, η κατάρτιση Φιλαρμονικής Ορχήστρας με μουσικούς παιδιά ορφανοτροφείου που ίδρυσε ο ίδιος, η ίδρυση δύο δημοτικών σχολείων (Καμαρακίου και Σοχώρας)[3] και παιδικού σταθμού (με την ονομασία σπίτι προστασίας παιδιών εργαζόμενων γυναικών) και πλήθος άλλων.[4]
Αποχωρώντας από το δήμο, άφησε πλεόνασμα και όχι έλλειμμα.[6]
Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ελέγχεται για 2 καταστροφές μνημείων του Ρεθύμνου, με την δικαιολογία ότι ήταν σύμβολα των κατακτητών του Ρεθύμνου, το 1926 για το ημιγκρέμισμα του τούρκικου τρούλου της Κρήνης Rimondi[7] και το 1946 για το γκρέμισμα του μνημείου του Ενετικού Ωρολογίου, προκειμένου να ανοιχθεί η Εθνικής Αντιστάσεως προς το Λιμάνι.[8]
Θάνατος και τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τίτος Πετυχάκης απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών στις 16 Αυγούστου 1966, αφήνοντας πίσω τα τρία του παιδιά: τον Στέλιο, τη Μαρία και την Πολύμνια.[3] Μετά τον θάνατό του στήθηκε η προτομή του στο Δημοτικό Κήπο και στο Δημαρχείο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 [1][νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ εφημ. Ρέθεμνος, φύλλο 18ης Οκτωβρίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Συλλογικό έργο, Κρήτη Το Αφιέρωμα, Βιογραφίες, εκδ. Αρσινόη, Αθήνα 1985.
- ↑ 4,0 4,1 Γιάννης Ζ. Παπιομύτογλου, ΤΙΤΟΣ ΠΕΤΥΧΑΚΗΣ (Μέρος Α΄) , 1 Δεκεμβρίου 2019, ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020.
- ↑ Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της Δευτέρας 26ης Οκτωβρίου 1925
- ↑ 6,0 6,1 Αντώνης Βασιλάκης, Οι Δήμαρχοι του Ρεθύμνου από την Τουρκοκρατία έως σήμερα Αρχειοθετήθηκε 2021-05-04 στο Wayback Machine., cretedoc.org, 3 Ιουνίου 2019, ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020.
- ↑ Το γκρέμισμα του τρούλου της κρήνης Rimondi
- ↑ Το γκρέμισμα του Βενετσιάνικου Ρολογιού και η οργισμένη αντίδραση του Σπύρου Τ. Λίτινα