Σύνδρομο Ντρέσλερ
Το σύνδρομο Ντρέσλερ (αγγλ. syndrome Dressler), ή αλλιώς σύνδρομο μετά από περικαρδιοτομή, είναι μια εμπύρετη νόσος που επισυμβαίνει ως δευτερογενής μορφή περικαρδίτιδας η οποία εμφανίζεται μετά από τραυματισμό στην καρδιά ή στο περικάρδιο δηλ. την εξωτερική επένδυση της καρδιάς.[1][2] Το σύνδρομο αυτό είναι επίσης γνωστό ως σύνδρομο μεταμυοκαρδιακού εμφράγματος[3] και ο όρος μερικές φορές χρησιμοποιείται και για αναφορά στην περικαρδίτιδα μετά την περικαρδιοτομή.
Χαρακτηρίστηκε έτσι για πρώτη φορά το 1956 από τον γιατρό Γουϊλιαμ Ντρέσλερ και έλαβε το όνομά του. [4][5][6]
Γενικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σύνδρομο στατιστικά παρουσιάζεται περίπου στο 7% των εμφραγμάτων του μυοκαρδίου,[7] αλλά και σε περιπτώσεις διαδερμικής στεφανιαίας επέμβασης, αν και πιο σπάνια.
Το σύνδρομο συνδέεται άμεσα με πυρετό, πλευριτικό πόνο, περικαρδίτιδα ή περικαρδιακή συλλογή. Ουσιαστικά είναι μια φλεγμονώδη αντίδραση που προσβάλλει τους υμένες που περιβάλλουν την καρδιά και τους πνεύμονες, δηλαδή το περικάρδιο και τον υπεζωκότα. Συμβαίνει κυρίως σε ασθενείς που υποβάλλονται σε επεμβάσεις της καρδιάς. Τα συμπτώματα τείνουν να εμφανίζονται 2 ή 3 εβδομάδες μετά το έμφραγμα του μυοκαρδίου, αλλά μπορεί επίσης να καθυστερήσουν μερικούς μήνες. Τείνει να υποχωρήσει σε λίγες μέρες και πολύ σπάνια οδηγεί σε καρδιακό επιπωματισμό.[8] Η αυξημένη ESR (ταχύτητα καθιζήσεως ερυθρών) είναι ένα αντικειμενικά επιβεβαιωτικό εργαστηριακό εύρημα.
Αίτια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θεωρείται ότι προκύπτει από μια αυτοάνοση φλεγμονώδη αντίδραση στα μυοκαρδιακά νεογόνα. Μια παρόμοια περικαρδίτιδα μπορεί να συσχετιστεί με οποιαδήποτε περικαρδιοτομία ή τραύμα στο περικάρδιο, ή με κάποια καρδιοχειρουργική επέμβαση.
Διάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σύνδρομο Ντρέσλερ διαφοροποιείται από την πνευμονική εμβολή, μια άλλη αναγνωρίσιμη αιτία του πλευριτικού (και μη πλευριτικού) πόνου στο στήθος σε άτομα που έχουν υποβληθεί σε χειρουργικές επεμβάσεις.
Αγωγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σύνδρομο αντιμετωπίζεται καλύτερα με ασπιρίνη, σε υψηλές δόσεις. Σε ορισμένες ανθεκτικές περιπτώσεις, τα κορτικοστεροειδή μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλά αποφεύγονται τον πρώτο μήνα λόγω υψηλής συχνότητας για μία εξασθενημένη κοιλιακή επούλωση που οδηγεί σε αυξημένο ρυθμό ρήξης της κοιλίας.
Άλλα φάρμακα ΜΣΑΦ, αν και κάποτε χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία του συνδρόμου αυτού, εφαρμόζονται λιγότερο -σήμερα πρέπει να αποφεύγονται για ασθενείς με ισχαιμική καρδιακή νόσο-.
Ειδικότερα, η δραστική ουσία ινδομεθακίνη δύναται να αναστέλλει την απόθεση νέου κολλαγόνου, μειώνοντας έτσι τη διαδικασία επούλωσης για την περιοχή του εμφράγματος. Η ηπαρίνη πρέπει να αποφεύγεται επειδή μπορεί να οδηγήσει σε αιμορραγία στον περικαρδιακό σάκο, οδηγώντας σε ταμπόν.[9]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ https://www.iatropedia.gr/ygeia/osa-prepi-na-gnorizoume-gia-tin-perikardiotomi-ke-to-sindromo-dressler/32641/
- ↑ https://el.drderamus.com/dressler-syndrome-14415[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Hutchcroft, B J (1 July 1972). «Dressler's syndrome». BMJ 3 (5817): 49–9. doi:. PMID 5039567.
- ↑ «Is Dressler syndrome dead?». Chest 126 (5): 1680–2. November 2004. doi:. PMID 15539743. https://archive.org/details/sim_chest_2004-11_126_5/page/1680.
- ↑ «Dressler's syndrome after right ventricular infarction». Postgrad Med J 60 (702): 298–300. April 1984. doi:. PMID 6728756.
- ↑ Dressler W (January 1959). «The post-myocardial-infarction syndrome: a report on forty-four cases». Arch Intern Med 103 (1): 28–42. doi:. PMID 13605300.
- ↑ «Infarction-associated pericarditis. Rarity of diagnostic electrocardiogram». N Engl J Med 311 (19): 1211–4. 1984. doi:. PMID 6493274.
- ↑ Hertzeanu, H; Almog, C; Algom, M (1983). «Cardiac tamponade in Dressler's syndrome. Case report.». Cardiology 70 (1): 31–6. doi:. PMID 6850684.
- ↑ Jaffe, AS· Boyle, AJ (2009). «Acute Myocardial Infarction». Στο: Crawford, Michael H. CURRENT Diagnosis & Treatment: Cardiology (3rd έκδοση). New York: McGraw-Hill. σελίδες 51–72. ISBN 978-0-07-170199-0.