Μετάβαση στο περιεχόμενο

Συνέχεια (μυθοπλασία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια (1933) του Στράτη Μυριβήλη, συνέχεια του μυθιστορήματος Η ζωή εν τάφω (1924).

Συνέχεια είναι ένα έργο στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση, τη μουσική ή τα βιντεοπαιχνίδια που συνεχίζει την ιστορία ή επεκτείνει κάποια προηγούμενη δουλειά. Στο κοινό πλαίσιο ενός αφηγηματικού έργου μυθοπλασίας, η συνέχεια απεικονίζει γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο ίδιο φανταστικό σύμπαν με ένα προηγούμενο έργο, συνήθως ακολουθώντας χρονολογικά τα γεγονότα του έργου αυτού.[1] Συχνά, η συνέχεια ονομάζεται και σίκουελ.[2]

Σε πολλές περιπτώσεις, η συνέχεια διατηρεί τα στοιχεία της αρχικής ιστορίας συνεχίζοντας την πλοκή, συχνά με τους ίδιους χαρακτήρες και ίδιες καταστάσεις. Η συνέχεια μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά, στην οποία τα βασικά στοιχεία εμφανίζονται επανειλημμένα.

Οι συνέχειες είναι ελκυστικές τόσο για τους συγγραφείς και άλλους δημιουργούς όσο και για τους εκδότες ή παραγωγούς, επειδή υπάρχει μικρότερο ρίσκο να επιστρέφει κανείς σε μια ιστορία με γνωστή δημοτικότητα παρά να αναπτύσσει νέους και μη δοκιμασμένους χαρακτήρες και καταστάσεις. Το ότι το κοινό συχνά ανυπομονεί να δει περισσότερες ιστορίες με δημοφιλείς χαρακτήρες ή καταστάσεις κάνει την παραγωγή συνέχειων οικονομικά ελκυστική.[3]

Στον κινηματογράφο, τα σίκουελ είναι πολύ συνηθισμένα. Ενίοτε, έχουν είτε άσχετο τίτλο με το προηγούμενο έργο ή προστίθεται ένα γράμμα στο τέλος. Συχνότερα, έχουν αριθμούς ή επιπλέον λέξεις στο τέλος του τίτλου τους.[4] Είναι επίσης σύνηθες μια συνέχεια να είναι παραλλαγή του αρχικού τίτλου ή ενός υπότιτλου. Στην Ελλάδα, η επιτυχημένη επιθεώρηση Παναθήναια ανέβαιναν κάθε χρόνο με την προσθήκη της τρέχουσας χρονιάς στον τίτλο τους.[5] Αντίστοιχα, ττη δεκαετία του 1930 στις ΗΠΑ, πολλά σίκουελ μιούζικαλ περιέλαβαν τη χρονιά στον τίτλο. Άλλοτε, οι συνέχειες κυκλοφορούν με διαφορετικούς τίτλους σε διαφορετικές χώρες λόγω της αναγνωρισιμότητάς τους. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους τα επόμενα έργα μπορούν να συσχετιστούν με τη χρονολογία του πρωτοτύπου και έχουν επινοηθεί διάφοροι νεολογισμοί για να τους περιγράψουν.

Ταξινομήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο (1957), του πρώτου σίκουαλ στον ελληνικό κινηματογράφο

Η πιο συνηθισμένη προσέγγιση μιας συνέχειας[6] είναι τα γεγονότα του δεύτερου έργου να ακολουθούν άμεσα τα γεγονότα του πρώτου, είτε συνεχίζοντας τα υπόλοιπα νήματα της πλοκής είτε εισάγοντας μια νέα σύγκρουση που θα καθορίσει τα γεγονότα της δεύτερης ιστορίας. Κάποια γνωστά παραδείγματα στον κινηματογράφο είναι Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται (1980) συνέχεια του Ο πόλεμος των άστρων (1977), Άλιενς: Η επιστροφή (1986) συνέχεια του Άλιεν: Ο επιβάτης του διαστήματος (1979), Εξολοθρευτής 2: Μέρα κρίσης (1991), συνέχεια του Εξολοθρευτή (1984) και Toy Story 2 (1999), συνέχεια του Toy Story (1995). Το πρώτο σίκουελ στον ελληνικό κινηματογράφο είναι το Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο (1957) της Φίνος Φιλμ σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, που γυρίστηκε ως συνέχεια της επιτυχίας Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955).[7] Όπως και αυτή η ταινία, έτσι και τα περισσότερα σίκουελ ακολουθούν χρονικά τα γεγονότα του πρώτου έργου μετά από καιρό. Υπάρχουν όμως και σίκουελ στα οποία τα γεγονότα συνεχίζουν την πλοκή αμέσως από εκεί που έμεινε στο πρώτο έργο. Αυτό ονομάζεται συχνά άμεσο σίκουελ.[8] Γνωστά άμεσα σίκουελ είναι τα The Matrix Revolutions (2003) μετά το The Matrix Reloaded (2003) και Spider-Man: Beyond the Spider-Verse (2027) μετά το Spider-Man: Ακροβατώντας στο αραχνοσύμπαν (2003), ενώ ένα παράδειγμα από την ελληνική τηλεόραση αποτελεί το σίριαλ Λόγω Τιμής… 20 χρόνια μετά (2019-2020), μετά το Λόγω τιμής (1996-1997) της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.[9]

Αντίστοιχα, πρίκουελ είναι ένα έργο που δημιουργείται σύμφωνα με το αρχικό έργο αλλά απεικονίζει γεγονότα που συμβαίνουν χρονολογικά πριν από εκείνα του αρχικού έργου.[10] Γνωστά παραδείγματα πρίκουελ είναι η τριλογία Star Wars (1999-2005), Τα σαγόνια της Γης 4: Ο θρύλος αρχίζει (2004) που χρονολογικά εξελίσσονται πριν από τα γεγονότα των προηγούμενων ταινιών τςη σειράς Τα σαγόνια της Γης και η σειρά Πάρε τον Σολ (2015–2022) που εξελίσσεται κυρίως πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Breaking Bad. Παραδείγματα spin-off πρίκουελ είναι ο Γάτος Σπιρουνάτος (2011), που διαδραματίζεται πριν ο γάτος συναντήσει τους χαρακτήρες των ταινιών της σειράς Shrek στο Shrek 2 (2004) και το Furiosa: A Mad Max Saga (2024), που επικεντρώνεται στον χαρακτήρα της Φιουριόσα πριν από τα γεγονότα του Mad Max: Ο δρόμος της οργής (2015).

Κάποια σίκουελ είναι συνέχειες των πρωτότυπων έργων, αλλά διαδραματίζονται πολύ πιο μακριά στον χρόνο, συχνά εστιάζοντας σε νέους χαρακτήρες ενώ οι ηλικιωμένοι πλέον πρωτότυποι χαρακτήρες είναι ακόμα παρόντες στην πλοκή.[11][12][13] Συχνά, αυτά τα σίκουελ δημιουργούνται πολλά χρόνια μετά τη δημιουργία των πρωτότυπων έργων. Ενίοτε, οι συνέχειες αγνοούν τελείως τα προηγούμενα έργα, όπως στα Rocky Balboa (2006), Η νύχτα με τις μάσκες (2018), Cobra Kai (2018-2025), Blade Runner 2049 (2017), Ghostbusters: Legacy, (2021), Top Gun: Maverick (2022), The Matrix Resurrections (2022) και Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το βασίλειο του κρυστάλλινου κρανίου (2008).

Ορισμένα σίκουελ διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν, αλλά έχουν ελάχιστη ή καθόλου αφηγηματική σύνδεση με το προηγούμενη έργο και μπορεί να σταθεί από μόνο του χωρίς να χρειάζεται κάποιος να κατανοεί πλήρως τη σειρά. Τέτοια έργα είναι τα Λαγωνικό 24 καρατίων (1964), Η νύχτα με τις μάσκες III: Η εποχή της μάγισσας (1982), Μαχητές των Δρόμων: Tokyo Drift (2006), Οι πειρατές της Καραϊβικής: Σε άγνωστα νερά (2011),[14] Ghost Rider: Το πνεύμα της εκδίκησης (2011), Mad Max: Ο δρόμος της οργής (2015), Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ' τα νερά του (2015), Σπίριτ: Ο ατίθασος (2021) και Διαστημικά καλάθια: Η νέα γενιά (2021).[15][16]

Κάποια άλλα σίκουελ διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν με το προηγούμενη έργο, αλλά διαφέρουν ως προς την πλοκή ή τις καταστάσεις, ακόμα και στους χαρακτήρες. Ένα παράδειγμα είναι το The Suicide Squad (2021), που αποτελεί συνέχεια της ταινίας Ομάδα αυτοκτονίας (2016).[17]

Ένα άλλο, πιο χαλαρό, είδος σίκουελ είναι αυτό που αντλεί έμπνευση από το προηγούμενο έργο, ακολουθώντας το στιλ και άλλα στοιχεία του, αλλά δεν έχει καμία άμεση σχέση με αυτό. Τα περισσότερα τέτοιου είδους σίκουελ διαδραματίζονται σε διαφορετικά σύμπαντα από το προηγούμενο έργο. Ενίοτε, για αυτά τα σίκουελ χρησιμοποιείται υλικό που αρχικά προοριζόταν για τη δημιουργία μιας άμεσης συνέχειας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τ Σούπερμαν: Η επιστροφή (2006), μετά τα Σούπερμαν (1978) και Σούπερμαν 2 (1980). Ένα αντίστοιχο παράδειγμα από τον ελληνικό κινηματογράφο είναι η ταινία Αν... (2012) του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στην οποία (εν μέσω μιας ασύνδετης με το θέμα πλοκής), εμφανίζονται ως αφηγητές οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες της ταινίας Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) του Γεώργιου Τζαβέλλα, ενσαρκωμένοι από τους ίδιους ηθοποιούς: τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου.[18]

Ενίοτε, η πλοκή κάποιων σίκουελ συμβαίνει την ίδια χρονική στιγμή με το αρχικό έργο. Για παράδειγμα, τρία διαφορετικά μυθιστορήματα του Τζον Μόρεσι — Starbrat (1972), Stardrift (1973) και Under a Calculating Star (1975) — έχουν διαφορετικούς πρωταγωνιστές, συνήθως σε διαφορετικά μέρη, αλλά επικαλύπτονται από ένα δραματικό γεγονός στο οποίο κάθε μυθιστόρημα παρέχει διαφορετική οπτική.[19] Αντίστοιχα, το μυθιστόρημα Последний кольценосец (1999) του Ρώσου παλαιοντολόγου Κίριλ Έσκοβ, επαναδιηγείται τα γεγονότα του βιβλίου Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών (1955) του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν από την οπτική γωνία των καλοπροαίρετων Μονρόντιαν που πολεμούν την κακόβουλη Δύση. Ομοίως, το μυθιστόρημα της Άλις Ράνταλ The Wind Done Gone (2001), εξελίσσεται την ίδια εποχή με το Όσα παίρνει ο άνεμος (1936) της Μάργκαρετ Μίτσελ, αφηγούμενο την ιστορία ζωής μιας μιγάδας γυναίκας που γεννήθηκε σκλάβα στη φυτεία Ο Χάρα και είναι ετεροθαλής αδελφή της Σκάρλετ[20] και ο Ο βασιλιάς των λιονταριών 3: Χακούνα ματάτα (2004) παρουσιάζει την προέλευση των χαρακτήρων της πρωτότυπης ταινίας Ο βασιλιάς των λιονταριών (1994).[21]

Συγγενή είδη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από τις συνέχειες και τα σίκουελ, υπάρχουν και άλλα είδη έργων που αντλούν έμπνευση από προηγούμενα.[22]

Ένα spin-off είναι ένα έργο που δεν είναι συνέχεια κάποιου προηγούμενου, αλλά διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν. Είναι ξεχωριστό έργο από μόνη του στην ίδια σειρά άλλων έργων. Τα spin-off συχνά εστιάζουν σε έναν ή περισσότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες του άλλου έργου ή σε νέους χαρακτήρες που κινούνται στο ίδιο σύμπαν με αυτό. Οι ταινίες The Scorpion King, Αεροπλάνα, Minions, Hobbs & Shaw και Lightyear είναι παραδείγματα spin-off ενώ τα Σταρ Τρεκ: Η επόμενη γενιά, Torchwood και CSI: Νέα Υόρκη είναι αντίστοιχα παραδείγματα στην τηλεόραση.[23]

Crossover είναι ένα έργο όπου συναντώνται στο ίδιο σύμπαν χαρακτήρες ή γεγονότα από δύο προηγούμενα έργα διαφορετικών franchise. Τα Φρέντυ εναντίον Τζέισον (2003) και Η ταινία Lego (2014) είναι παραδείγματα ταινιών crossover. Τα crossover μπορούν επίσης να λειτουργήσουν ως σίκουελ, εάν οι πλοκές των δύο προηγούμενων έργων συνεχίζονται σε αυτά, όπως στην περίπτωση του Deadpool & Wolverine (2024).[24]

Επανεκκίνηση είναι ένα νέο ξεκίνημα ενός προηγούμενου έργου. Αυτό θα μπορούσε είτε να είναι μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα νέο σύμπαν που μοιάζει με το παλιό ή μια κανονική ταινία spin-off που εγκαινιάζει μια νέα σειρά ταινιών. Οι επανεκκινήσεις είναι συνήθως μέρος του ίδιου franchise με τα προηγούμενα έργα, αλλά όχι πάντα. Τα Batman Begins (2005), Casino Royale (2006), Σταρ Τρεκ (2009), Άνθρωπος από ατσάλι (2013) και Εξολοθρευτής: Γένεσις (2015) είναι παραδείγματα ταινιών επανεκκίνησης. Οι σύγχρονες επανεκκινήσεις ποντάρουν στον παράγοντα της νοσταλγίας και δημιουργούν νέες ιστορίες που ταυτόχρονα απολαμβάνουν την επιτυχία του αρχικού franchise.[25]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο βιβλίο του The Afterlife of a Character, ο Ντέιβιντ Μπρούερ περιγράφει την επιθυμία του αναγνώστη να «δει περισσότερα» ή να μάθει τι θα συμβεί στη συνέχεια της αφήγησης. Ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα έχει δηλώσει ότι άρχισε να συμπεριλαμβάνει αριθμούς στους τίτλους των σίκουελ ταινιών του με το Ο νονός 2.[26]

Μυθιστορήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η θαυμάσια χώρα του Οζ, συνέχεια του Μάγου του Οζ,[27] που γράφτηκε για να ικανοποιήσει τη λαϊκή ζήτηση

Η προέλευση της συνέχειας, όπως την καταλαβαίνουμε τον 21ο αι., έχει τις απαρχές της στη νουβέλα και τη μυθιστορία μέσα από μια αργή διαδικασία που κορυφώθηκε προς τα τέλη του 17ου αι.[28]

Η ουσιαστική στροφή προς μια ταχέως αναπτυσσόμενη έντυπη κουλτούρα και η άνοδος της αγοράς στις αρχές του 18ου αι. σήμαιναν ότι η αξία και τι εισόδημα ενός συγγραφέα συνδέονταν όλο και περισσότερο με τον αριθμό των αντιτύπων έργου που μπορούσε να πουλήσει το έργο του. Αυτή η μετάβαση από μια κουλτούρα ανάγνωσης βασισμένη στο κείμενο σε μια συγγραφοκεντρική κουλτούρα ανάγνωσης[29] οδήγησε στην «εξεπαγγελματισμό» του συγγραφέα – δηλαδή, στην ανάπτυξη μιας «αίσθησης ταυτότητας που βασίζεται στην εμπορευσιμότητα και στην παροχή σε ένα καθορισμένο κοινό μιας εξειδικευμένης υπηρεσίας που απαιτητούσε».[30] Από μια άποψη, λοιπόν, οι συνέχειες έγιναν ένα μέσο για να επωφεληθούν οι συγγραφείς από προηγούμενα έργα που είχαν ήδη κατακτήσει κάποιον βαθμό εμπορικής επιτυχίας.[31] Καθώς η δημιουργία ενός αναγνωστικού κοινού γινόταν ολοένα και πιο σημαντική για την οικονομική βιωσιμότητα της συγγραφής, οι συνέχειες πρόσφεραν ένα μέσο για τη δημιουργία μιας επαναλαμβανόμενης οικονομικής διεξόδου.[32]

Εκτός από την εξυπηρέτηση του οικονομικού κέρδους, η συνέχεια χρησιμοποιήθηκε και ως μέθοδος για την ενίσχυση της κατοχύρωσης της λογοτεχνικής περιουσίας ενός συγγραφέα. Με ανεπαρκή νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας και με εμπόρους έτοιμους να πουλήσουν ό,τι μπορούσαν, σε ορισμένες περιπτώσεις ο μόνος τρόπος για να αποδείξει κανείς την ιδιοκτησία ενός κειμένου ήταν να δημιουργήσει ένα άλλο παρόμοιο. Οι συνέχειες με αυτήν την έννοια είναι μάλλον περιορισμένες σε εύρος, καθώς οι συγγραφείς επικεντρώνονται στην παραγωγή "περισσότερων από τα ίδια" για να υπερασπιστούν τη "λογοτεχνική τους πατρότητα".[30] Οι συνέχειες των μυθιστορημάτων παρείχαν την ευκαιρία στους συγγραφείς να αλληλεπιδρούν με το αναγνωστικό κοινό. Αυτό έγινε ιδιαίτερα σημαντικό στην οικονομία του μυθιστορήματος του 18ου αι., όπου οι συγγραφείς διατηρούσαν συχνά το αναγνωστικό κοινό ξαναφέρνοντας αναγνώστες με την υπόσχεση ότι το νέο έργο θα τους αρέσει περισσότερο από το πρωτότυπο.[33]

Σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια, ο κανόνας ήταν οι ανεπίσημες συνέχειες, όπως, για παράδειγμα, στην αρθουριανή λογοτεχνία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δινόταν έμφαση στη λειτουργία του συγγραφέα σε συνδυασμό με το μυθιστόρημα, ενώ πολλοί συγγραφείς άρχισαν να βλέπουν τέτοιες μη εξουσιοδοτημένες επεκτάσεις να έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τη συγγραφική άδεια. Στον Δον Κιχώτη, για παράδειγμα, ο Ισπανός συγγραφέας Μιγκέλ ντε Θερβάντες αποδοκιμάζει τη χρήση των χαρακτήρων του από τον Αλφόνσο Φερνάντεζ δε Αβαλανέδα σε ένα βιβλίο που αποτελούσε μη εξουσιοδοτημένη συνέχεια.[34] Ένα ακόμη παράδειγμα είναι ο Σάμουελ Ρίτσαρντσον, ένας συγγραφέας του 18ου αι. που απάντησε ιδιαίτερα έντονα κατά της οικειοποίησης του υλικού του από μη εξουσιοδοτημένα τρίτα μέρη. Ο Ρίτσαρντσον αποδοκίμασε εξαιρετικά έντονα για τον τρόπο με τον οποίο η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματός του Πάμελα ενσωματώνεται επανειλημμένα σε μη εξουσιοδοτημένες συνέχειες με ιδιαίτερα τολμηρή πλοκή. Η πιο διάσημη από αυτές είναι μια παρωδία του Χένρι Φίλντινγκ με τίτλο Σάμελα.[35]

Franchise πολυμέσων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι χαρακτήρες ή οι καταστάσεις μιας πρωτότυπης ταινίας ή βιντεοπαιχνιδιού εξελίσσονται σε μια σειρά, που πρόσφατα έχει ονομαστεί ως franchise πολυμέσων.[36][37] Πολλές συνέχειες προγραμματίζονται συχνά εκ των προτέρων και οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μπορεί να υπογράψουν συμβόλαια για να εξασφαλιστεί από πολύ νωρίς η συμμετοχή τους. Παραδείγματα μεγάλων franchise πολυμέσων είναι το Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel, το Pokemon, ο Harry Potter και οι Πριγκίπισσες της Disney.[38]

Συνέχειες σε άλλα μέσα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι συνέχειες δημιουργούνται τις περισσότερες φορές στο ίδιο μέσο με το προηγούμενο έργο (π.χ. μια ταινία-συνέχεια είναι συνήθως σίκουελ μιας άλλης ταινίας). Η δημιουργία συνέχειων ενός έργου σε άλλο μέσο έχει γίνει επίσης συνηθισμένη, ειδικά όταν το νέο μέσο είναι λιγότερο δαπανηρό ή χρονοβόρο στην παραγωγή.[39]

Ένα σίκουελ μιας παλιότερης δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς μπορεί να δημιουργηθεί σε κάποιο άλλο μέσο, παρακάμπτοντας έτσι τυχόν παράγοντες οδήγησαν στο κόψιμο της σειράς. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ταινία εποχής Ο πύργος του Downton 2: Μια νέα εποχή (σίκουελ της τηλεοπτικής σειράς Ο πύργος του Ντάουντον. [39]

Ορισμένες εξαιρετικά δημοφιλείς ταινίες και τηλεοπτικές σειρές έχουν εμπνεύσει τη δημιουργία σίκουελ μυθιστορημάτων.[40]

Για παράδειγμα, το μυθιστόρημα Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας του 1956, η προσαρμογή του σε κινούμενα σχέδια το 1961 και το ριμέικ ζωντανής δράσης το 1996 έχουν από ένα σίκουελ άσχετο με τα σίκουελ των άλλων έργων: The Starlight Barking (1967), Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας ΙΙ: Η περιπέτεια του Πάτσα (2003) και Τα 102 σκυλιά της Δαλματίας (2000).[41]

Ανεπίσημες συνέχειες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
New Adventures of Alice, 1917, John Rae

Ενίοτε, οι συνέχειες παράγονται χωρίς συγκατάθεση του δημιουργού του πρωτότυπου έργου. Αυτές αναφέρονται συνήθως ως ανεπίσημες, μη εξουσιοδοτημένες ή και παράνομες συνέχειες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το έργο είναι κοινό κτήμα και δεν υπάρχει νομικό κώλυμα στην κυκλοφορία συνεχειών. Ένα παράδειγμα θα ήταν τα βιβλία και οι ταινίες που γυρίζονται ως σίκουελ του βιβλίου Ο μάγος του Οζ, το οποίο είναι κοινό κτήμα (σε αντίθεση με την κινηματογραφική του μεταφορά του 1939). Σε αντίθετη περίπτωση, ο αρχικός δημιουργός ή οι κληρονόμοι του μπορούν να διεκδικήσουν την πνευματική ιδιοκτησία του νέου έργου και να αμφισβητήσουν τους δημιουργούς του.[42]

Λογοτεχνία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το Porto Bello Gold (1924), ένα πρίκουελ του Α. Ντ. Χάουντεν Σμιθ που γράφτηκε με βάση το μυθιστόρημα Το νησί των θησαυρών με ρητή άδεια από τον εκτελεστή ττης διαθήκης του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον και αφηγείται την προέλευση του θαμμένου θησαυρού. Στο έργο υπάρχουν πολλοί από τους πειρατές του Stevenson σε νεότερη ηλικία.[43]
  • Το Back to Treasure Island (1935) είναι μια συνέχεια του Χ. Α. Κάλαχαν, η εισαγωγή της οποίας υποστηρίζει ότι ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον ήθελε να γράψει μια συνέχεια της ιστορίας.
  • Το Heidi Grows Up είναι ένα μυθιστόρημα του 1938 και συνέχεια του μυθιστορήματος Χάιντι (1881) της Γιοχάνα Σπίρι, γραμμένο από τον μεταφραστή της Σπίρι, Σαρλ Τριτέν.[44]
  • Το Alice Through the Needle's Eye (1984) του Γκίλμπερτ Άντερ είναι μια συνέχεια του βιβλίου Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ.[45]
  • Η μυθιστοριογράφος Άντζελα Κάρτερ έγραφε ένα σίκουελ της Τζέιν Έιρ τη στιγμή του θανάτου της το 1992, από το οποίο σώζεται μόνο η περίληψη.[46]
  • Το Последний кольценосец (1999) είναι ένα βιβλίο φαντασίας του Ρώσου παλαιοντολόγου Κίριλ Έσκοβ που αποτελεί ανεπίσημη συνέχεια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.[47]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Fabrikant, Geraldine (March 12, 1991). «Sequels of Hit Films Now Often Loser». The New York Times. https://www.nytimes.com/1991/03/12/movies/sequels-of-hit-films-now-often-loser.html?scp=9&sq=robocop&st=cse. Ανακτήθηκε στις 2010-08-09. 
  2. ↑ «σίκουελ». Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας. Ακαδημία Αθηνών. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  3. ↑ Rosen, David (June 15, 2011). «Creative Bankruptcy». Call It Like I See It. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 3, 2013. https://web.archive.org/web/20131203065748/http://www.callitlikeiseeit.com/?p=230. Ανακτήθηκε στις June 23, 2011. 
  4. ↑ «Word Sequel». TV Tropes. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  5. ↑ Σκιαδάς, Ελευθέριος. «Το ρομαντικό ταξίδι της Αθηναϊκής Επιθεώρησης». Μικρός Ρωμηός. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  6. ↑ Levine, Adam (28 Ιουλίου 2022). «Every Kind Of Sequel Explained». Looper (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  7. ↑ «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο πληροφορίες για την ταινία». Αθηνόραμα. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  8. ↑ Μπακατσέλος, Χρήστος (21 Φεβρουαρίου 2022). «Texas Chainsaw Massacre». flix.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  9. ↑ «Λόγω Τιμής – 20 χρόνια μετά: Όσα πρέπει να ξέρετε για την τηλεοπτική επιστροφή της χρονιάς». Harpersbazaar.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  10. ↑ Silverblatt, Art (2007). Genre Studies in Mass Media: A Handbook. M. E. Sharpe. σελ. 211. ISBN 9780765616708. Prequels focus on the action that took place before the original narrative. For instance, in Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith the audience learns about how Darth Vader originally became a villain. A prequel assumes that the audience is familiar with the original—the audience must rework the narrative so that they can understand how the prequel leads up to the beginning of the original. 
  11. ↑ «6 Films That Are Waiting for Their Legacy Sequels». 4 Αυγούστου 2016. 
  12. ↑ «Do legacy sequels fail if they pander to the fans?». 30 Δεκεμβρίου 2016. 
  13. ↑ «Creed 2 Loses Sylvester Stallone as Director». 12 Δεκεμβρίου 2017. 
  14. ↑ Galloway, Stephen (May 10, 2011). «The Making of 'Pirates of the Caribbean'». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις August 8, 2011. https://web.archive.org/web/20110808044437/http://www.hollywoodreporter.com/news/making-pirates-caribbean-186743. Ανακτήθηκε στις July 29, 2011. 
  15. ↑ Michael Andre-Driussi (1 Αυγούστου 2008). Lexicon Urthus, Second Edition. Sirius Fiction. σελ. 21. ISBN 978-0-9642795-1-3. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2013. 
  16. ↑ «Five Films Show How 2008 Redefined the Movies». Cinematic Slant. 14 Αυγούστου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2018. CS1 maint: Unfit url (link)
  17. ↑ Φραγκούλης, Ηλίας. «THE SUICIDE SQUAD». FreeCinema. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  18. ↑ Ζουμπουλάκης, Γιάννης (10 Μαΐου 2012). «Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σκηνοθετεί στον κινηματογράφο». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  19. ↑ «Morressy, John». The Encyclopedia of Science Fiction (SFE). September 12, 2022. https://sf-encyclopedia.com/entry/morressy_john. Ανακτήθηκε στις February 13, 2023. «[T]he Del Whitby trilogy... intriguingly tells the same noisy tale of interstellar intrigue and revolution from three partial points of view; none of the protagonists (orphans or impostors all) knows the whole story.». 
  20. ↑ ««Ναι» στην κυκλοφορία βιβλίου - παρωδία του Όσα παίρνει ο άνεμος από Εφετείο των ΗΠΑ». in.gr. 28 Μαΐου 2001. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  21. ↑ Kuroranj (7 Δεκεμβρίου 2012). «Sidequel». Urban Dictionary. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  22. ↑ Levine, Adam (28 Ιουλίου 2022). «Every Kind Of Sequel Explained». Looper (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  23. ↑ Levine, Adam (28 Ιουλίου 2022). «Every Kind Of Sequel Explained». Looper (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  24. ↑ «The 17 greatest crossover and team-up films». Yardbarker (στα Αγγλικά). 10 Νοεμβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  25. ↑ Loock, Kathleen (2020-09-15), «Reboot, Requel, Legacyquel: Jurassic World and the Nostalgia Franchise», Film Reboots (Edinburgh University Press): 173–188, doi:10.3366/edinburgh/9781474451369.003.0012, ISBN 9781474451369, http://dx.doi.org/10.3366/edinburgh/9781474451369.003.0012, ανακτήθηκε στις 2023-03-11 
  26. ↑ Yuan, Jada (2024-12-02). «Francis Ford Coppola found himself outside Hollywood. He's okay with that.». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/entertainment/movies/2024/12/02/francis-ford-coppola-kennedy-center-honors/. Ανακτήθηκε στις 2024-12-11. «[Coppola] told [Paramount Pictures] he wanted to name it 'The Godfather Part II,' an idea he'd gotten from the Russians who’d done Ivan the Terrible in two parts, at a time when no one had done a numbered sequel in Hollywood. The studio thought he was nuts, that people would think it was the same movie they'd already seen. But Coppola threatened to walk off the project if he didn’t get his way. 'So I'm the jerk that started numbers on movies,' he says. 'I'm embarrassed, and I apologize to everyone.'» 
  27. ↑ «Η Θαυμάσια Χώρα του Οζ». ύψιλον / βιβλία. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  28. ↑ Literary, Brink· Sullivan, Amber (28 Φεβρουαρίου 2024). «A Brief History of the Romance Novel». F(r)iction (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  29. ↑ Schellenberg, Betty A. (2007). «The Measured Lines of the Copyist: Sequels, Reviews, and the Discourse of Authorship in England, 1749–1800». Στο: Taylor Bourdeau, Debra, επιμ. On Second Thought: Updating the Eighteenth-century Text. University of Delaware Press. σελ. 27. ISBN 9780874139754. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2014. Of particular interest to me in this essay is the shift from a text-based to an author-based culture, accompanied by a developing elevation of the original author over the imitative one. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Schellenberg, Betty A. "'To Renew Their Former Acquaintance': Print, Gender, and Some Eighteenth-Century Sequels." Part Two: Reflections on the Sequel (Theory / Culture). Ed. Paul Budra and Betty A. Schellenberg. New York: University of Toronto, 1998. Print.
  31. ↑ Budra, Paul, and Betty Schellenberg. "Introduction." Part Two: Reflections on the Sequel (Theory / Culture). New York: University of Toronto, 1998. Print.
  32. ↑ Lawson, Mark (2012-03-09). «To be continued … the grand tradition of prequels and sequels» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/books/2012/mar/09/prequels-sequels-books. Ανακτήθηκε στις 2024-11-15. 
  33. ↑ Schellenberg, Betty A. "'To Renew Their Former Acquaintance': Print, Gender, and Some Eighteenth-Century Sequels." Part Two: Reflections on the Sequel (Theory / Culture). Ed. Paul Budra and Betty A. Schellenberg. New York: University of Toronto, 1998. Print.
  34. ↑ Riley, E.C. "Three Versions of Don Quixote". The Modern Language Review 68.4 (173). JSTOR. Web.
  35. ↑ Brewer, David A. The Afterlife of Character, 1726–1825. Philadelphia: University of Pennsylvania, 2005. Print.
  36. ↑ Τσιλιόπουλος, Ευθύμιος (23 Νοεμβρίου 2023). «Disney: Το πρώτο World of Frozen ανοίγει στη Disneyland του Χονγκ Κονγκ». Οικονομικός Ταχυδρόμος. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  37. ↑ «Οι 20 καλύτερες ταινίες του 60άρη Κιάνου Ριβς». Protagon.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2025. 
  38. ↑ Zaheer, Minal (February 15, 2024). «30 Highest-Grossing Media Franchises of All Time». Yahoo Finance. https://finance.yahoo.com/news/30-highest-grossing-media-franchises-133420902.html. Ανακτήθηκε στις November 15, 2024. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Woehle, Dietz (13 Αυγούστου 2023). «10 Best Movies That Were Sequels To TV Shows, Ranked». ScreenRant (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  40. ↑ «Movie sequels that were released in other mediums». uk.movies.yahoo.com (στα Αγγλικά). 23 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  41. ↑ «Every 101 Dalmatians Movie, Book, and TV Show». List Challenges. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2024. 
  42. ↑ Patten, Dominic (22 Μαΐου 2015). «'Mr. Holmes' Lawsuit: Arthur Conan Doyle Estate Sues Bill Condon & Distributors». Deadline (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2022. 
  43. ↑ «Piratical prequels» (στα αγγλικά). https://www.thetimes.co.uk/article/piratical-prequels-38lfhs6jcrf. 
  44. ↑ «Heidi has a secret past: she sneaked in over the border» (στα αγγλικά). https://www.thetimes.co.uk/article/heidi-has-a-secret-past-she-sneaked-in-over-the-border-8wgjptcjrhc. 
  45. ↑ Fuller, John (5 May 1985). «LEWIS CARROLL IS STILL DEAD (Published 1985)». The New York Times. https://www.nytimes.com/1985/05/05/books/lewis-carroll-is-still-dead.html. 
  46. ↑ Susannah Clapp (2006-01-29). «Theatre: Nights at the Circus | The Observer». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/stage/2006/jan/29/theatre.angelacarter?gusrc=rss&feed=books. Ανακτήθηκε στις 2010-03-30. 
  47. ↑ Smith, Kevin (23 Φεβρουαρίου 2011). «One ring to rule them all?». Scholarly Communications @ Duke. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Henderson, Stuart (2017). The Hollywood Sequel: History & Form, 1911-2010. Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-84457-843-6. 
  • Jess-Cooke, Carolyn (2012). Film Sequels. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-8947-7. 
  • Jess-Cooke, Carolyn· Verevis, Constantine (2012). Second Takes: Critical Approaches to the Film Sequel. SUNY Press. ISBN 978-1-4384-3031-7. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συνέχεια_(μυθοπλασία)&oldid=11060432"