Συμβατικό Δίκαιο
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Με τον όρο Συμβατικό Δίκαιο χαρακτηρίζεται το σύνολο των διεθνών συμβατικών κανόνων που αποτελούν προϊόντα συμφωνιών μεταξύ ανεξαρτήτων κυρίαρχων κρατών με βάση την "αρχή του σεβασμού των υπεσχημένων", ή όπως διεθνώς αναφέρεται pacta sunt servanda.
Γενικά οι συμβατικοί αυτοί κανόνες περιέχουν ρητές δηλώσεις των συμβαλλομένων μερών και φέρονται με διάφορα ονόματα, όπως π.χ. συνθήκη, σύμβαση, συμφωνία, πρωτόκολλο, κανονισμός κ.λπ. ακολουθούμενα από το όνομα του τόπου και το έτος της συνομολόγησής τους. Με κριτήριο το νομικό αποτέλεσμα που δημιουργούν αυτοί οι κανόνες διακρίνονται σε δύο κύριες κατηγορίες, στις: α) Συνθήκες - συμβόλαια και β) Συνθήκες - νόμοι
Συνθήκες - συμβόλαια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριος σκοπός των συνθηκών - συμβολαίων είναι συνηθέστερα ο καθορισμός παροχών και αντιπαροχών με αμοιβαία αντιστάθμιση π.χ. ένα κράτος Α παραχωρεί στρατιωτικές βάσεις σε έτερο Β, και το Β κράτος προσφέρει οικονομική βοήθεια στο Α κράτος.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των συνθηκών είναι ότι είναι διμερείς ή ολιγομερείς συνθήκες όπου δεν επιτρέπεται τυχόν μεταγενέστερη προσχώρηση. Αυτό το είδος των συνθηκών δεν αποτελούν πηγές του Διεθνούς Δικαίου.
Συνθήκες - νόμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριος σκοπός των συνθηκών - νόμων είναι συνηθέστερα ο καθορισμός κανονιστικών διατάξεων που αποδέχονται τα συμβαλλόμενα μέρη, με έντονο δηλωτικό χαρακτήρα. Συνηθέστερα αποτελούν κωδικοποίηση ήδη υφιστάμενων κανόνων Εθιμικού Δικαίου, όπως π.χ. η Δήλωση των Παρισίων (1856) που αφορούσε τους κατά θάλασσα κανόνες πολέμου.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των κανόνων είναι ότι συνάπτονται (συνομολογούνται) μεταξύ πολλών κρατών και που συνηθέστερα περιέχουν ρήτρα προσχώρησης. Αυτό το είδος των συνθηκών, αντίθετα με τις συνθήκες - συμβόλαια αποτελούν πηγές του Διεθνούς Δικαίου.
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οι διεθνείς συμβατικοί κανόνες που περιέχονται στις διάφορες συνθήκες αρχίζουν να ισχύουν κατόπιν της ανταλλαγής ή της κατάθεσης των επικυρώσεών τους από τις κυβερνήσεις, (Βουλή), των συνομολογούντων μερών - κρατών.
- Η Διεθνής συνθήκη, χαρακτηριζόμενη σχεδόν από το σύνολο των διεθνολόγων, μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων, ως "ειδικός νόμος" (lex specialis) είναι επικρατέστερη από το γενικό Εθιμικό Δίκαιο.