Συζήτηση:Εθνικό Νομισματοκοπείο Αιγίνης/φον Τσέντνερ

Όταν ο Κόμης Καποδίστριας ανέλαβε τα ινία της εξουσίας της νεοσύστατης Ελλάδας, ιδρύθηκε στην Αίγινα το νέο νομισματοκοπείο, στην οποία εκτός από πολύ λίγα ασημένια και κανόνια (;), έκοβε (τύπωνε) κυρίως τις δεκάρες των 5, 10 και 20 λεπτών. Διευθυντής του έγινε ο κύριος Λεβίδης. (το μικρό του όνομα δεν το λέει)

Το κτίριο και ο εξοπλισμός του ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, που όταν ανέλαβε ο Όθωνας, διεκόπη η λειτουργία τους. Δύο από τις μηχανές δόθηκαν στο Οπλοστάσιο στο Ναύπλιο για άλλη χρήση, ενώ έγινε παραγγελία τριών νέων μηχανημάτων στον Μεχάνικους Έρτελ (ο Ερτελ ήταν μαθητής του Ράιχενμπαχ) στο Μόναχο. Υπεύθυνος για την κοπή των νομισμάτων διορίστηκε ο κύριος Έρλε (Oerle) και βοηθός του ο φημισμένος για την τέχνη του Λάνγκ (Lang). Δυστυχώς ο Έρλε απεβίωσε στην Ελλάδα πριν την αποπεράτωση του νέου κτιρίου.

---

Από εδώ και κάτω δεν ξέρω αν συνεχίζει να αναφέρεται στο πρώτο στην Αίγινα ή στο δεύτερο στην Αθήνα. Πάντως αναφέρεται στα χρόνια 1832-33, και γιαυτό συνεχίζω να υποθέτω ότι αναφέρεται στο νομισματοκοπείο της Αίγινας.

Το καινούργιο κτίριο έγινε και καταρτίστηκε με Βαυαρούς ειδικούς από το Μόναχο που μάθαιναν την τέχνη της νομισματοκοπίας και της χαρτοποιίας στους Έλληνες. Το υπουργείο οικονομικών απευθύνθηκε στο βασιλικό οπλοστάσιο στο Ναύπλιο, το οποίο πρότεινε τον Ράιχενμπαχ, που διορίστηκε προσωρινός και μετά από τρεις μήνες επίσημα Βασιλικός Διευθυντής του Νομισματοκοπείου.

Η πρώτη ενέργεια του Νομισματοκοπείου ήταν η μεταβολή των καποδιστριακών χάλκινων νομισμάτων που κυκλοφορούσαν σε μεγάλη αφθονία, στο νέο νόμισμα. Κυρίως κόβονταν δεκάρες του ενός, δύο, πέντε και δέκα λεπτών.

Τα πρώτα νομίσματα που εξέδωσε η κυβέρνηση το 1832, 1833 ήταν τάλιρα των πέντε Φράγκων (;), Frauentaler (;) με τις παλιές σφραγίδες του 1782 που κόβονταν στο Μόναχο. Έκδωσε δε και τα νέα νομίσματα της δραχμής, των υποδιαιρέσεών της, τάλιρα των πέντε δραχμών και χρυσά νομίσματα των 20 δραχμών που τυπώθηκαν στο Παρίσι. Τα αργυρά αυτά νομίσματα εξαφανίστηκαν από την κυκλοφορία διότι διέρρευσαν στο εξωτερικό, και κυρίως στην Τουρκία, όπου η ανταλλαγή τους γινόταν με αξία μεγαλύτερη της ονομαστικής τους αξίας.

Το Streckwerk (εκεί που τέντωναν τις μεταλλικές ράβδους;) στεγάζονταν σε ξεχωριστό κτίριο κοντά στο Νομισματοκοπείο. Οι κλίβανοι του χυτηρίου ήταν κτισμένοι από αλεξίπυρο πηλό από την Θήβα και θερμαίνονταν με λιγνίτη από την Κύμη (Εύβοια). Η παραγωγή του εργοστασίου ανέρχονταν στα 20.000 χάλκινα νομίσματα ημερησίως. Παρά τις προσπάθειες, το Νομισματοκοπείο δεν πήρε άδεια να κόβει και αργυρά νομίσματα, διότι ο Γάλλος Regnier που είχε την επίβλεψη των ελληνικών οικονομικών δεν έδινε την συγκατάθεσή του. Η άδεια δόθηκε μετά τον θάνατο του Regnier, και έτσι άρχισε και η παραγωγή αργυρών νομισμάτων των 25 και 50 λεπτών. Μια χημική ανάλυση του μετάλλου όμως έδειξε ότι ο άργυρος επειδή προέρχονταν από την Τουρκία δεν ήταν καθαρός, αλλά περιείχε και μείγμα χρυσού, με αποτέλεσμα το μέταλλο να πηγαίνει πρώτα στην Γαλλία για να εμπλουτιστεί πριν χρησιμοποιηθεί για την κοπή των νομισμάτων.

Πηγές

• Γκέοργκ Φρίντριχ φον Τσέντνερ (1752-1835) (1860). Κεφάλαιο με τίτλο: Το Βασιλικό Νόμισμα (Die Koenigliche Münze) στο Gesammelte Notizen über die Industrie und Landwirthschaft im Königreich (pdf) (PDF). Mannheim: Löffler. σελίδες 1-3. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2012.