Στιχομυθία
Στιχομυθία[1] λέγεται ο διάλογος στο αρχαίο δράμα, στον οποίο τα πρόσωπα χρησιμοποιούν μονόστιχες και δίστιχες φράσεις.
Τεχνική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τραγικός ποιητής χρησιμοποιεί τη στιχομυθία για να δημιουργήσει ένταση στο έργο με σκοπό να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών. Έτσι έχουμε δύο τεχνικές, οι οποίες όμως μπορούν να εναλλάσσονται, διότι αυτή η εναλλαγή είναι ένα ποιοτικό στοιχείο του δράματος. Αυτές οι τεχνικές είναι:
- η χρησιμοποίηση σκηνών με ζωηρή επιχειρηματολογία, πάθος και σύντομους διαξιφισμούς[2], και
- η χρησιμοποίηση στην κορύφωση μιας έντονης σκηνής που αποκτά μακρά διάρκεια, μεγάλων μονολόγων, οι οποίοι διακόπτουν απότομα τη στιχομυθία[3].
Νεότερη δραματογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη νεότερη δραματογραφία υπήρξαν πολλοί συγγραφείς που την χρησιμοποίησαν στα έργα τους.
Οι γνωστότεροι που χρησιμοποίησαν άρτια τη στιχομυθία είναι ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο θεατρικό του έργο ο Άμλετ και ο Μολιέρος στο έμμετρο έργο του Οι Ψευδοδιανοούμενες[Σημ 1][4].
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Στα Γαλλικά «Les Femmes savantes».
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Σ. ΓΚΙΚΑΣ - Δ. ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Ι. ΕΥΑΓΓΕΛΛΟΥ - Χ. ΡΩΜΑΣ (1997). «Στιχομυθία». ΛΕΞΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ. Αθήνα: Εκδόσεις Σαββάλας. σελ. 271. ISBN 960-460-197-0.
- ↑ Γεράσιμος Αν. Μαρκαντωνάτος (2013). «Στιχομυθία». ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΙ ΟΡΟΙ. Αθήνα: Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. σελ. 317. ISBN 978-960-503-298-2.
- ↑ Σ. ΓΚΙΚΑΣ - Δ. ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Ι. ΕΥΑΓΓΕΛΛΟΥ - Χ. ΡΩΜΑΣ (1997). «Στιχομυθία». ΛΕΞΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ. Αθήνα: Εκδόσεις Σαββάλας. σελ. 271. ISBN 960-460-197-0.
- ↑ Γεράσιμος Αν. Μαρκαντωνάτος (2013). «Στιχομυθία». ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΙ ΟΡΟΙ. Αθήνα: Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. σελ. 317. ISBN 978-960-503-298-2.