Σοφοκλής Χουδαβερδόγλου
| Σοφοκλής Χουδαβερδόγλου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 24 Οκτωβρίου 1872 Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 21 Σεπτεμβρίου 1956 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας πολιτικός |
Ο Σοφοκλής Χουδαβερδόγλου ή Χουδαβερδόγλους[1] (Χαλκηδόνα, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 24 Οκτωβρίου 1872 - Παλαιό Φάληρο, Ελλάδα, 11 Ιανουαρίου 1956) ήταν Έλληνας στενογράφος και συγγραφέας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1872 στη Χαλκηδόνα (Καντίκιοϊ) της Κωνσταντινούπολης και ήταν τέκνο του Αβραάμ-Πλάτωνα και της Αικατερίνης Χουδαβερδόγλου που κατάγονταν από τα Τύανα (Κεμερχισάρ) της Καππαδοκίας[2]. Φοίτησε αρχικά στην Αστική Σχολή Χαλκηδόνας και στη συνέχεια έγινε δεκτός στη Μεγάλη του Γένους Σχολή από όπου αποφοίτησε το 1890 με άριστα[3]. Παράλληλα ήταν γνώστης αρκετών ξένων γλωσσών (τουρκικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά)[3].
Έπειτα μετέβη στο εξωτερικό όπου σπούδασε στενογραφία. Το 1893, με την επιστροφή του στη γενέτειρά του προσλήφθηκε ως γραμματέας του γενικού διευθυντή των σιδηροδρόμων Ανατολής και τον Ιανουάριο του 1900 ανέλαβε τη διεύθυνση σημαντικής εταιρείας καπνού με έδρα την Κωνσταντινούπολη, θέση που διατήρησε ως το 1920[3]. Την ίδια περίοδο συμμετείχε ενεργά σε διάφορες εκπαιδευτικές, φιλανθρωπικές και κοινοτικές οργανώσεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, των Επιβατών και τα Τυάνων. Παράλληλα διετέλεσε μέλος μυστικών ελληνικών οργανώσεων ενώ από το 1918 αξιοποιήθηκε από την Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Κωνσταντινούπολης[4].
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέφυγε στην Ελλάδα όπου συνέχισε τις δραστηριότητές του: εκπροσώπησε τη χώρα σε διάφορα διεθνή συνέδρια στενογραφίας, υπήρξε μέλος διάφορων επιστημονικών συλλόγων και ενώσεων της Αθήνας (μεταξύ άλλων διετέλεσε σύμβουλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών[5]) ενώ από το 1928 μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε ως γραμματέας και διερμηνέας στην ουγγρική πρεσβεία της Αθήνας[6]. Πέθανε πλήρης ημερών στις 11 Ιανουαρίου του 1956[6].
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της εργασίας του Χουδαβερδόγλου στους σιδηρόδρομους της Ανατολής, που είχε ως επακόλουθο τα συχνά ταξίδια στη κεντρική Μικρά Ασία, ξεκίνησε το προσωπικό του ενδιαφέρον για την ιστορία, τη λαογραφία, την εθνολογία και την αρχαιολογία της περιοχής[3]. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε συγγραφέας αρκετών βιβλίων αλλά και άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες κυρίως επιστημονικού (στενογραφία), ιστορικού και θρησκευτικού περιεχομένου. Επιπλέον ανέλαβε τη συγγραφή των κανονισμών διάφορων συλλόγων και ιδρυμάτων[7].
Ενδεικτική εργογραφία[8][Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ελληνική Στενογραφία : Ευκολοτάτη ταχίστη και ευαναγνωστάτη επί τη βάσει του γαλλικού συστήματος των αδελφών Δυπλοαγέ (Παρίσι, 1900)
- Τα μικρότατα κράτη της Ευρώπης (περιοδικό Απ' Όλα, Κωνσταντινούπολη, 9 Νοεμβρίου 1913)
- Εντυπώσεις και αναμνήσεις εκ Βουδαπέστης (περιοδικό Απ' Όλα, Κωνσταντινούπολη, 1 Ιανουαρίου 1914)
- Nagy Saudor (περιοδικό Nepszern Gyorsiro, Ουγγαρία, Ιανουάριος 1914)
- La Stenografia a Cipro (περιοδικό Bollettino della Academia Italiana di Stenografia, Πάδοβα, Μάρτιος - Απρίλιος 1929)
- Η Τουρκόφωνος Ελληνική Φιλολογία: 1453-1924 (περιοδικό Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμος Ζ΄, 1930)
Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για τη δράση του και την προσφορά του τιμήθηκε με διάφορα παράσημα και βραβεία μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ο Χρυσός Σταυρός των ιπποτών του Παναγίου Τάφου[9], οι Χρυσοί Σταυροί του Φοίνικα και του Σωτήρος[6] και ο τίτλος του δικαιοφύλακα του Οικουμενικού Πατριαρχείου[10]. Επιπλέον το 1949 τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος με μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων για τη δράση του κατά τη διάρκεια της Κατοχής[6].
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε μικρή ηλικία έχασε και τους δύο γονείς του. Παντρεύτηκε το 1908 την Αικατερίνη Κ. Τζιβανοπούλου με την οποία απέκτησε ένα γιο[3].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Γνωστός και ως Σοφοκλής Αβρ. Χουδαβερδόγλους-Θεόδοτος (Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος δέκατος, Αθήναι 1963, σ. 250).
- ↑ Αρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Κτενά, Η σύγχρονος Αθωνιάς Σχολή και οι εν αυτή διδάξαντες από του 1845-1916, Τύποις Ι. Λ. Αλευροπούλου, Εν Αθήναις, 1930, σ. ιδ΄.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Κτενά,1930, σ. ιε΄.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1963, σ. 250.
- ↑ Κτενά,1930, σ. ιστ΄ - ιη΄.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Μικρασιατικά Χρονικά, 1963, σ. 250 - 251.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1963, σ. 251.
- ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, 1963, σ. 251 - 258.
- ↑ Κτενά,1930, σ. ιστ΄.
- ↑ Σταυρίδου, Βασιλείου Θ. «Οφφικιάλοι της ΜΧΕ». megarevma.net. Μέγα Ρεύμα Βοσπόρου Κωνσταντινουπόλεως. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2016.