Σουιντίλα
| Σουιντίλα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Suinthila, Swinthila, Suinthilanus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 594 |
| Θρησκεία | Νικαιώτικος Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Theodora |
| Τέκνα | Recimir Λιουβιγκότο Agila |
| Αδέλφια | Geila |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς των Βησιγότθων (621–631) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σουιντίλα ή Σουινθίλα, Suintila ή Suinthila[1], Swinthila, Svinthila, (π. 588 – 633/635) ήταν Βησιγότθος βασιλιάς της Ισπανίας, της Σεπτιμανίας και της Γαλισίας από το 621 έως το 631. Ήταν γιος του Ρεκαρέδ Α΄ και της συζύγου του Μπάντo, και αδελφός του στρατηγού Γκέιλα. Υπό τον Σουιντίλα επικράτησε μία άνευ προηγουμένου ειρήνη και ενότητα σε όλο το βασίλειο των Βησιγότθων. Ως άμεσο αποτέλεσμα, μέχρι το 624 ο βασιλιάς μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις για να ανακαταλάβει εκείνα τα εδάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπό τις διαταγές του βασιλιά Σισεβούτ, ο Σουιντίλα πολέμησε κατά των Ρωμαίων (Βυζαντινών), οι οποίοι είχαν ανακαταλάβει στην Hispania (η Ιβηρική χερσόνησος, πρώην ρωμαϊκή επαρχία) το 620. Το επόμενο έτος εξελέγη βασιλιάς, μετά το τέλος τού Ρεκαρέδ Β΄ και τού Σισεβούτ. Μόλις ανέβηκε στον θρόνο, ο Σουιντίλα εξασφάλισε μία ειρήνη άγνωστη στην Hispania, καθώς δεν υπήρχαν ξένα στρατεύματα στο έδαφός της για δεκαετίες. [1] Κατάφερε μάλιστα να εκδιώξει τους Ρωμαίους από τα διάφορα οχυρά τους στην Ανατολή και σύμφωνα με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης, ήταν ο πρώτος που κυβέρνησε όλη την Hispania. [2] Αυτό που είχε ξεκινήσει ο Σισεβούτ ανακατακτώντας την Καρχηδόνα, τη Μάλαγα, το Σαγούντo και την Aσσιδονία από τους Ρωμαίους, ο Σουιντίλα ολοκλήρωσε το 624, όταν κατέλαβε ό,τι δεν μπορούσε ο προκάτοχός του στο Αλγκάρβε (νυν νότια Πορτογαλία). [3] Η ρωμαϊκή εξουσία αποδυναμώθηκε σοβαρά από τις επιτυχίες του Σουιντίλα στον πρώην θύλακα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, η οποία συνοδεύτηκε από μείωση του μόνιμου στρατού της. [4] [α] Όπως ο Λιουβιγκέλδ πριν από αυτόν, ο Σουιντίλα προσπάθησε επίσης να φέρει τους Βάσκους υπό τις διαταγές του, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία μίας νέας πόλης με το όνομα Ologicus —που πιστεύεται ότι ήταν η τοποθεσία του μετέπειτα Olite στη Ναβάρρα— αλλά αυτό δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί από τους αρχαιολόγους. [2] Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης χαρακτήρισε τον Σουιντίλα ως άνθρωπο «πίστης, σύνεσης, εργατικό, σκληρής εξέτασης στην επιβολή δικαστικών ποινών, εξαιρετικής φροντίδας στην άσκηση της εξουσίας, γενναιόδωρο προς όλους, χαριζόμενος προς τους ενδεείς, με διάθεση για γρήγορη συγχώρεση· για να είναι άξιος όχι μόνο να λέγεται άρχοντας του λαού, αλλά και πατέρας των φτωχών». [6]
Πολλοί δεν συμμερίζονταν αυτή την άποψη: σύμφωνα με το Chronicle of Fredegar, το οποίο αναφέρει ότι ο Σουιντίλα είχε γίνει μισητό πρόσωπο. Το κείμενο συνεχίζει αναφέροντας ότι από τους ευγενείς, μέσω των οποίων είχε αναδειχθεί ο Σουιντίλα, αναδύθηκε ένας ονόματι Σισενάνδ, ο οποίος το 631 οδήγησε μία εξέγερση στην κοιλάδα του Έβρου, αφού εξασφάλισε μία υπόσχεση στρατιωτικής βοήθειας από τον Φράγκο βασιλιά Δαγοβέρτ Α΄. [7] Ο Φράγκος βασιλιάς έστειλε τις δυνάμεις του υπό τους στρατηγούς Aβουνδάνκιο και Βενεράνδo, οι οποίοι κάποτε φτάνοντας στην Καισαραυγούστα (Σαραγόσα), ανακήρυξαν τον Σίσενανδ βασιλιά των Γότθων. Στην Δ΄ Σύνοδο του Τολέδου το 633, η κατάληψη της εξουσίας από τον Σισενάνδ νομιμοποιήθηκε από τη Σύνοδο, ενώ ο Σουιντίλα κατηγορήθηκε για διάφορες ανομίες, αναγκάστηκε να αποκηρύξει την εξουσία του, αφορίστηκε, αφαιρέθηκαν τα υπάρχοντά του και εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του. [8]
Το 1858 το άροτρο ενός αγρότη αποκάλυψε αυτό, που επρόκειτο να ονομαστεί ο Θησαυρός του Γκουαρασάρ και του Toρεδονχιμέρο, που αποτελούνταν από 11 αναθηματικά στέμματα, τρία από τα οποία είχαν ονόματα επάνω τους. Αυτά περιλάμβαναν τα ονόματα των Σουιντίλα, Ρεκέσβινθ και Σόνικα. [9]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ About the Byzantines during this time, historian Roger Collins avows that "The empire’s military weakness in these years explains the failure of the emperor Heraclius (610–641) to reinforce the Byzantine enclave in Spain," adding this was why at this particular time "the imperial forces there were finally expelled by king Suinthila."[5]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Wolfram 1997, σελ. 275.
- ↑ 2,0 2,1 Collins 2004, σελ. 77.
- ↑ Heather 2018, σελ. 298.
- ↑ Collins 1999, σελ. 155.
- ↑ Collins 2004, σελ. 119.
- ↑ Collins 2004.
- ↑ Collins 2004, σελ. 78.
- ↑ Barbero & Loring 2005, σελ. 353.
- ↑ Wallace-Hadrill 2004.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Barbero, A.· Loring, M.I. (2005). «The Catholic Visigothic Kingdom». Στο: Paul Fouracre. The New Cambridge Medieval History I: c.500–c.700. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52136-291-7.
- Collins, Roger (1999). Early Medieval Europe, 300–1000. New York: St. Martin’s Press. ISBN 978-0-31221-885-0.
- Collins, Roger (2004). Visigothic Spain, 409–711. Malden, MA: Blackwell Publishing. ISBN 978-0-47075-461-0.
- Heather, Peter (2018). Rome Resurgent: War and Empire in the Age of Justinian. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19936-274-5.
- Wallace-Hadrill, J. M. (2004). The Barbarian West, 400–1000. Malden, MA: Wiley-Blackwell. ISBN 978-0-63120-292-9.
- Wolfram, Herwig (1997). The Roman Empire and its Germanic Peoples. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-08511-6.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Suintila στο Wikimedia Commons- Coins of King Suintila
| ||||||||
|