Σονιακός δρυμός
Ο Σονιακός δρυμός (ολλανδ. Zoniënwoud, Forêt de Soignes, λατ. Soniaca Silva) είναι δάσος με έκταση 44,21 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο των Βρυξελλών, στο Βέλγιο.
Ο Σονιακός Δρυμός ήταν αγαπημένος χώρος κυνηγιού για την αυτοκρατορική Οικογένεια των Αψβούργων και ως τέτοιος απεικονίζεται εμφανώς σε κάποια ονομαστά αναγεννησιακά έργα τέχνης, όπως στην ταπισερί «Τα κυνήγια του Μαξιμιλιανού» στο Μουσείο του Λούβρου.
Σήμερα το δάσος, που αποτελείται κυρίως από φηγούς (οξιές) του είδους Fagus sylvatica και βελανιδιές, βρίσκεται στο έδαφος των φλαμανδικών δήμων Σιντ Χενέζιους-Ρόντε, Χούιλαρτ, Όβερεϊσε και Τερβούρεν, των δήμων της Περιοχής Βρυξελλών Υκλ, Βατερμάλ-Μπουαφόρ, Ωντεργκέμ και Βολυβέ-Σαιν Πιερ, και των βαλλωνικών πόλεων Λα Υλπ και Βατερλώ. Απλώνεται έτσι και στις τρεις διοικητικές «Περιοχές» στις οποίες διαιρείται το Βέλγιο.
Ο Σονιακός Δρυμός συντηρείται από τη Φλαμανδική Περιοχή κατά 56%, την Περιοχή των Βρυξελλών κατά 38% και τη Βαλλωνική Περιοχή κατά 6%. Υπάρχουν στον Δρυμό μερικά συνεχόμενα τμήματα ιδιωτικού δάσους και το Kapucijnenbos (= «Δάσος των Καπουτσίνων»), που ανήκει στο Βασιλικό Καταπίστευμα του Βελγίου.
Το 2017 ο Σονιακός Δρυμός εγγράφηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και αποτελεί το μοναδικό τέτοιο στο Βέλγιο που ανήκει στην κατηγορία «Δάση Οξιάς των Καρπαθίων και άλλων περιοχών της Ευρώπης».
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σονιακός Δρυμός αποτελεί υπόλειμμα του αρχαίου δάσους Silva Carbonaria (= «δάσος του ξυλοκάρβουνου»). Η πρώτη αναφορά της λατινικής ονομασίας Soniaca Silva[1] εντοπίζεται στον πρώιμο Μεσαίωνα. Τότε το δάσος νοτίως των Βρυξελλών διασχιζόταν από τον ποταμό Σεν και εκτεινόταν μέχρι την επαρχία Αινώ, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος του σχετικώς υψηλού εδάφους ανάμεσα στους ποταμούς Σεν και Ντέιλε. Ο Βίος του Αγίου Φοϊλανού τον 9ο αιώνα αναφέρει «τον δρυμό, μετά το Αββαείο της Αγίας Γερτρούδης, αποκαλούμενο Σονεσιανό»[2] Τον 16ο αιώνα η περιφέρειά του ήταν ακόμα εφτά λεύγες. Στις αρχές του 19ου αιώνα η έκταση του δάσους ήταν ακόμα περί τα 120 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το μεσαιωνικό δάσος υπαγόταν στο Δουκάτο της Βραβάντης, καλύπτοντας το νότιο τμήμα του, και έφθανε μεχρι τα τείχη των Βρυξελλών. Αρχικώς ήταν μέρος του Δάσους των Αρδεννών, του Arduenna Silva των Ρωμαίων, και διατηρούσε σχεδόν την αρχική του έκταση ακόμα και την εποχή της Γαλλικής Επαναστάσεως. Το πρώτο μεγάλο κτύπημα προς τη συρρίκνωσή του ήλθε όταν ο Μέγας Ναπολέων διέταξε να κοπούν 22.000 βελανιδιές του, προκειμένου να ναυπηγήσει τον «Στόλο της Βουλώνης» για να εισβάλει στην Αγγλία. Κατόπιν ο βασιλιάς Γουλιέλμος Α΄ των Κάτω Χωρών συνέχισε ανενδοίαστα να θερίζει το δάσος. Από 120 τετραγωνικά χιλιόμετρα το 1820, ο Σονιακός Δρυμός μειώθηκε έτσι στα 46 το 1830. Το 1815 δόθηκαν δικαιώματα εκμεταλλεύσεως σε σημαντικό τμήμα του δάσους δίπλα στο Βατερλώ στον τότε Δούκα του Ουέλλινγκτον και στους κληρονόμους αυτού του τίτλου, που ενεγράφησαν από τότε στους ολλανδικούς καταλόγους ευγενείας ως «Πρίγκιπες του Βατερλώ».
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|