Σιλδεναφίλη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σιλδεναφίλη
Ονομασία IUPAC
5-{2-Ethoxy-5-[(4-methylpiperazin-1-yl)sulfonyl]phenyl}-1-methyl-3-propyl-1,6-dihydro-6H-pyrazolo[4,3-d]pyrimidin-7-one
Κλινικά δεδομένα
Εμπορικές ονομασίεςViagra, Revatio, άλλες
AHFS/Drugs.comMonograph
MedlinePlusa699015
Κατηγορία ασφαλείας κύησης
Οδοί
χορήγησης
Από το στόμα, ενδοφλέβια, υπογλώσσια
Φαρμακοκινητική
Βιοδιαθεσιμότητα41%
Πρωτεϊνική σύνδεση~96%
ΜεταβολισμόςΣυκώτι: CYP3A4 (κύρια οδός), CYP2C9 (δευτερεύουσα οδός)
ΜεταβολίτεςN-desmethylsildenafil (~50% δραστικότητα για PDE5)
Έναρξη δράση20 λεπτά
Βιολογικός χρόνος ημιζωής3-4 ώρες
ΑπέκκρισηΠεριττώματα (~80%), ούρα (~13%)
Κωδικοί
Αριθμός CAS139755-83-2
PubChemCID 135398744
DrugBankDB00203
ChemSpider5023
UNII3M7OB98Y7H
KEGGD08514
ChEBICHEBI:9139
ChEMBLCHEMBL192
PDB IDVIA (PDBe, RCSB PDB)
Χημικά στοιχεία
Χημικός τύποςC22H30N6O4S
Μοριακή μάζα474.58 g·mol−1


Η χημική δομή της σιλδεναφίλης.

Η σιλδεναφίλη (αγγλ. Sildenafil) είναι δραστική χημική ουσία, που αναπτύχθηκε ως αναστολέας της φωσφοδιεστεράσης 5 (PDE5) και η οποία πωλείται ως φάρμακο με την ονομασία Viagra, μεταξύ άλλων, κυρίως για τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας, καθώς επίσης και της πνευμονικής αρτηριακής υπέρτασης.[1] Δεν είναι ξεκάθαρο εάν είναι αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής δυσλειτουργίας στις γυναίκες.[1]Λαμβάνεται από το στόμα ή με ενδοφλέβια ένεση σε φλέβα.[1] Η έναρξη είναι συνήθως εντός 20 λεπτών και διαρκεί περίπου 2 ώρες .[1] Η ανακάλυψή της έγινε στην Ουαλία με εντελώς τυχαίο τρόπο.[2]

Φαρμακολογική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το φάρμακο αποκαθιστά την κανονική αντίδραση στη σεξουαλική διέγερση. Ο φυσιολογικός μηχανισμός, που εξασφαλίζει στύση, είναι αδύνατος χωρίς απομόνωση του μονοξειδίου του αζώτου στα σηραγγώδη σώματα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής διέγερσης. Το ΝΟ ενεργοποιεί ένα ειδικό ένζυμο που ονομάζεται γουανυλική κυκλάση, με αποτέλεσμα την αύξηση του επιπέδου της cGMP (κυκλικής μονοφωσφορικής γουανοσίνης), χαλάρωση των μυών του σηραγγώδους σώματος και αύξηση της ροής αίματος στα γεννητικά όργανα. Το βιάγκρα περιέχει την δραστική ουσία Σιλδεναφίλη – ένας ισχυρός εκλεκτικός αναστολέας της PDE5 (φωσφοδιεστεράσης τύπου 5), η οποία είναι υπεύθυνη για την διάσπαση της cGMP στα σηραγγώδη σώμα. Το φάρμακο δρα στα αγγεία του πέους, προκαλώντας την στύση. Στα αξιοσημείωτα, ότι η σιλδεναφίλη δεν χαλαρώνει τα σηραγγώδη σώματα άμεσα, αλλά χρησιμοποιεί την χαλαρωτική λειτουργία του οξειδίου του αζώτου. Είναι γνωστό ότι για μια χρήσιμη φαρμακολογική δράση του φαρμάκου είναι απαραίτητη η σεξουαλική διέγερση.

Το φάρμακο είναι καλά ανεκτό σε υγιείς εθελοντές, στην περίπτωση λήψης εφάπαξ δόσης και η ποσότητα να μην υπερβαίνει τα 100 mg, δεν προκάλεσε κλινικά σημαντικές ανωμαλίες.

Δοσολογία και τρόπος χορήγησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα δισκία πρέπει να λαμβάνονται από το στόμα περίπου μια ώρα πριν από την προγραμματισμένη σεξουαλική πράξη. Η βέλτιστη εφάπαξ δόση για ενήλικες είναι 50mg μία φορά την ημέρα. Λαμβάνοντας υπόψη την ατομική ανεκτικότητα και την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, η δόση μπορεί να μειωθεί έως 25mg ή να αυξηθεί έως 100mg. Η μέγιστη εφάπαξ δόση είναι 100mg ανά ημέρα.

Δεν απαιτείται η αλλαγή της πρότυπης δοσολογίας στους ηλικιωμένους.

Εγκυμοσύνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό το φάρμακο δεν ενδείκνυται για γυναίκες. Διεξήχθησαν πειράματα αναπαραγωγής σε κουνέλια και αρουραίους, οι μελέτες δεν αποκάλυψαν τερατογόνο δράση του Βιάγκρα. Το έμβρυο αναπτύχτηκε χωρίς παρεκκλίσεις και ανωμαλίες. Επίσης διερευνήθηκε η μορφολογία και η δραστηριότητα των σπερματοζωαρίων σε εθελοντές σε εφάπαξ δόση. Δεν διαπιστώθηκαν ανωμαλίες.

Συνθήκες αποθήκευσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βιάγκρα θα πρέπει να αποθηκεύεται σε ξηρό μέρος, απρόσιτο για τα παιδιά σε θερμοκρασία που δεν υπερβαίνει τους +30 βαθμούς. Διάρκεια ζωής του είναι 2 χρόνια.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 «Sildenafil Citrate». The American Society of Health-System Pharmacists. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2014. 
  2. J. M. Berg· J. L. Tymoczko· G. J. Gatto· L. Stryer (2017). Βιοχημεία. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. σελ. 1082.