Σιδώνιος Απολλινάριος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σιδώνιος Απολλινάριος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση5  Νοεμβρίου 430 (περίπου)
Λούγδουνο
Θάνατος489 (περίπου)
Arvernis
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Eορτασμός αγίου21 Αυγούστου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
καθολικός ιερέας
ποιητής
συγγραφέας[2]
Αξιοσημείωτο έργοLife of Annianus
History
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠαπιανίλα
ΤέκναΑπολλινάριος του Κλερμόν
Γονείςπατέρας του Σιδώνιου Απολλινάριου
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπολίαρχος (468–469)
Επίσκοπος του Κλερμόν (471–486)
Ρωμαίος συγκλητικός
επίσκοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Γάιος Σόλλιος Μόδεστος Απολλινάρις Σιδόνιος, γνωστός ως Σιδόνιος Απολλινάρις, λατιν.: Gaius Sollius Modestus Apollinaris Sidonius, (5 Νοεμβρίου [3] άγνωστου έτους, π. 430 – 481/490), ήταν ποιητής, διπλωμάτης και επίσκοπος. Γεννημένος στην Γαλλο-Ρωμαϊκή αριστοκρατία, ήταν γαμπρός του Αυτοκράτορα Aβίτου και διορίστηκε έπαρχος της πόλης της Ρώμης από τον Αυτοκράτορα της Δύσης Ανθέμιο το 468. Το 469 διορίστηκε επίσκοπος του Κλερμόν και ηγήθηκε της υπεράσπισης της πόλης από τον Ευάριχο, βασιλιά των Βησιγότθων, από το 473 έως το 475. Διατήρησε τη θέση του ως επισκόπου μετά την άλωση της πόλης, μέχρι το τέλος του τη δεκαετία του 480. Τον τιμούν ως άγιο στην Καθολική εκκλησία, και η εορτή του είναι στις 21 Αυγούστου.

Ο Σιδόνιος είναι «ο μοναδικός πιο σημαντικός επιζών συγγραφέας από τη Γαλατία του 5ου αι.» σύμφωνα με τον Έρικ Γκόλντμπεργκ. Είναι ένας από τους τέσσερις Γαλλο-Ρωμαίους αριστοκράτες του 5ου-6ου αι. των οποίων οι επιστολές σώζονται σε ποσότητα. Οι άλλοι είναι ο Ρουρίκιος, επίσκοπος της Λιμόζ (απεβ. το 507), ο Άλκιμος Έκδικος Άβιτος, επίσκοπος του Βιέν (απεβ. το 518) και ο Μάγκνους Φήλιξ Εννόδιος της Αρλ, επίσκοπος του Τικίνουμ (απεβ. το 534). Όλοι τους ήταν συνδεδεμένοι στο στενά δεμένο αριστοκρατικό γαλλο-ρωμαϊκό δίκτυο, που παρείχε τους επισκόπους της Καθολικής Γαλατίας. [4] Η γραφή του χαρακτηρίζεται από ένα εξαιρετικά πυκνό δίκτυο κλασικών και βιβλικών νύξεων, το οποίο ήταν κεντρικό στην αυτοπαρουσίασή του ως Ρωμαίου αριστοκράτη.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Lac d'Aydat, τοποθεσία της έπαυλης του Σιδόνιου, στο Aβιτάκουμ.
Σόλιδος που απεικονίζει τον Δυτικό Αυτοκράτορα Άβιτο (βασ. 455), πεθερό του Σιδόνιου. Επιγρ. DN AVITVS PERP F AVG.
Σόλιδος που απεικονίζει τον Mαϊοριανό (βασ. 457-461). Επιγρ. DN IVLIVS MAIORIANVS P F AVG.
Σόλιδος που απεικονίζει τον Ανθέμιο (βασ. 467-472). Επιγρ. DN ANTHEMIVS PERPET AVG.

Γεννήθηκε στο Lugdunum (σημερινή Λυών). Ο πατέρας του, του οποίου το όνομα είναι άγνωστο, ήταν έπαρχος της Γαλατίας υπό τον Βαλεντινιανό Γ' (ο Σιδώνιος θυμάται με υπερηφάνια ότι ήταν παρών με τον πατέρα του στην εγκατάσταση του Αστυρίου ως υπάτου για το έτος 449 [5]). Ο παππούς του Σιδώνιου, Απολλινάρις, ήταν πραιτωριανός έπαρχος της Γαλατίας από τον Μάιο του 408 ή νωρίτερα, μέχρι το 409, όταν τον διαδέχθηκε ο φίλος του Δέκιμος Ρούστικος. [6] Ο Σιδόνιος μπορεί να είναι απόγονος ενός άλλου Απολλινάρις, που ήταν έπαρχος της Γαλατίας επί Κωνσταντίνου Β' μεταξύ 337 και 340.

Ο Σιδόνιος νυμφεύτηκε την Παπιανίλλα, κόρη του Αυτοκράτορα Άβιτου, γύρω στο 452. [7] Αυτή η ένωση έφερε έναν γιο, τον Απολλινάρι, και τουλάχιστον δύο κόρες, τη Σεβερίνα και τη Ρόσκια, τις οποίες αναφέρει ο Σιδόνιος στις επιστολές του. Μία κόρη Aλκίμα αναφέρεται πολύ αργότερα από τον Γρηγόριο του Τουρ και ο Θήοντορ Μόμσεν υπέθεσε ότι η Aλκίμα μπορεί να είναι ένα άλλο όνομα για μία από τις άλλες κόρες του. [8] Ως μέρος της προίκας της Παπιανίλλας, ο Σιδόνιος έλαβε μία καλοκαιρινή βίλα στο Lac d'Aydat, με το όνομα Avitacum. [9] Περιγράφει τη βίλα λεπτομερώς στις επιστολές του, ως μία βίλα σε σχήμα L με τρία λουτρά, που βρίσκεται σε έναν λόφο με θέα στη λίμνη, αλλά η περιγραφή βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην απεικόνιση του Πλίνιου του Νεότερου για τις δικές του βίλες και είναι προσεκτικά φτιαγμένη για να παρουσιάσει την πολιτιστική του ταυτότητα. [9]

Γαλλο-Ρωμαίος αριστοκράτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι επιστολές του Σιδόνιου τον αποκαλύπτουν ότι ήταν μέρος ενός εκτεταμένου δικτύου Ρωμαίων αριστοκρατών στη Γαλατία. [10] Η αλληλογραφία του επικεντρώθηκε στη δική του περιοχή του Ωβέρν, όπου οι κύριοι συνομιλητές του βρίσκονταν στο Κλαιρμόν (όπως αυτός) και στην πρωτεύουσα της επαρχίας της Λυών. Άλλες βασικές επαφές ήταν οι αριστοκράτες της Nαρμπόν και του Μπορντώ, αλλά μερικές από τις επιστολές του απευθύνονται μέχρι τη Ραβέννα, τη Ρώμη και την Ισπανία. [11] Αξιοσημείωτες γνωριμίες περιλαμβάνουν τον επίσκοπο Φαύστο του Ριέ και τον θεολογικό αντίπαλό του Κλαυδιανό Μαμέρτο. Αναγνωρίστηκε στη ζωή για τα λογοτεχνικά του επιτεύγματα. Ένα χάλκινο άγαλμά του ανεγέρθηκε στη στοά των συγγραφέων στις βιβλιοθήκες στην Αγορά του Τραϊανού το 456, το τελευταίο άγαλμα που είχε στηθεί εκεί. [12]

Ο Σιδόνιος πέρασε χρόνο στην αυλή του Θεοδώριχου Β', βασιλιά των Βησιγότθων το 455 ή 456 και ξεκινά τη συλλογή των επιστολών του με μία αφήγηση της αυλής του για τον κουνιάδο του Αγρικόλα, στην οποία τον επαινεί ως ιδανικό βασιλιά. [12]

Ο πεθερός του Σιδώνιου, ο Άβιτος έγινε Αυτοκράτορας στη Δύση το 455 και ο Σιδόνιος έγραψε έναν πανηγυρικό γι' αυτόν. Το 457 ο Mαϊοριανός στέρησε τον Άβιτο από την Αυτοκρατορία του και κατέλαβε την πόλη της Λυών. Ο Σιδώνιος έπεσε στα χέρια του. Ωστόσο, η φήμη της μάθησης του Σιδόνιου οδήγησε τον Mαϊοριανό να του συμπεριφέρεται με τον μεγαλύτερο σεβασμό. [13] Σε αντάλλαγμα ο Σιδόνιος συνέθεσε ένα πανηγυρικό προς τιμήν του (όπως είχε κάνει προηγουμένως για τον Άβιτο), το οποίο του κέρδισε ένα άγαλμα στη Ρώμη και τον τίτλο του κόμη. [13] Το 468 ο Αυτοκράτορας της Δύσης Ανθέμιος τον διόρισε έπαρχο της πόλης (praefectus urbi) της Ρώμης, θέση που κράτησε μέχρι το 469. Ο Σιδόνιος το παρουσιάζει αυτό ως ανταμοιβή για τη λογοτεχνική του ικανότητα και ιδιαίτερα το πανηγυρικό που είχε γράψει προς τιμήν του Ανθέμιου, αλλά ο διορισμός πιθανότατα ήταν επίσης μέρος των προσπαθειών του Ανθέμιου να κερδίσει την υποστήριξη των Ρωμαίων αριστοκρατών στη Γαλατία. [14] Στη συνέχεια, ο Ανθέμιος τον έκανε πατρίκιο και συγκλητικό.

Επίσκοπος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χάρτης της Γαλατίας το 475, την παραμονή της κατάκτησης του Κλερμόν από τον Ευάριχ. Με κίτρινο: Βησιγοτθικό βασίλειο, πορτοκαλί: Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πράσινο: Βουργουνδικό βασίλειο.

Το 469 ο Σιδόνιος εξελέγη για να διαδεχθεί τον Επάρχιο, συγγενή της συζύγου του, στην επισκοπή της Αβέρν (Κλερμόν). Λέει λίγα γι' αυτό στα γραπτά του και φαίνεται ότι δεν είχε επιθυμήσει τον ρόλο. [14] Γράφοντας στον πρώην πραιτωριανό έπαρχο Toνάτιο Φερέολο, τον ενθαρρύνει να ανταλλάξει την κοσμική του ζωή «μεταξύ των επάρχων του Βαλεντιανού» με μία θρησκευτική ζωή «μεταξύ των τελειοποιημένων ανθρώπων του Χριστού». [15] Ο Γρηγόριος του Τουρ μιλά για τον Σιδόνιο ως έναν άνθρωπο, που μπορούσε να τελέσει Λειτουργία από μνήμης (χωρίς Σύνοψη) και να εκφωνήσει απροετοίμαστους λόγους χωρίς κανένα δισταγμό. [16] Γράφει επαινώντας τους αριστοκράτες που υποστήριζαν την εκκλησία, τους ασκητές και τους συγγραφείς θεολογικών έργων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ενσωμάτωσαν την παγανιστική φιλοσοφία. [17] Όταν έγινε επίσκοπος, δήλωσε δημόσια ότι θα εγκαταλείψει την παγανιστική ποίηση, ως ασυμβίβαστη με τη θρησκευτική ζωή, αλλά συνέχισε να γράφει και να ανταλλάσσει ποίηση ιδιωτικά. [18]

Για τρία χρόνια, από το 473 έως το 475, ο Σιδόνιος και ο κουνιάδος του Έκδικος ηγήθηκαν της υπεράσπισης του Κλερμόντ, το οποίο δεχόταν επίθεση κάθε χρόνο από τους Βησιγότθους υπό τον βασιλιά Ευάριχ. [19] Συνέκρινε τη σύγκρουση με την κατάληψη της Κάπουα από τους Καρχηδόνιους κατά τον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο, βάζοντας τον Ευάριχ στον ρόλο του Αννίβα και τον ίδιο ως Δέκιο Μάγο, υπερασπίζοντας πιστά την πόλη για λογαριασμό της Ρώμης. [20] Όταν τελικά η πόλη κατακτήθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Λιβιάνα, αλλά ο Ευάριχ του επέτρεψε να επιστρέψει και να αναλάβει ξανά το αξίωμά του ως επίσκοπος το 476 ή 477, μετά από παρέμβαση του συμβούλου του Λέοντα. [21] Ο Σιδόνιος διατήρησε δεσμούς με την αυλή του Eυάριχ στη συνέχεια. [19] Ο Ευάριχ ευνόησε τον Αρειανισμό έναντι της Ορθοδοξίας και ο Σιδόνιος διατήρησε επαφές με τους Ορθοδόξους κληρικούς σε όλη τη Γαλατία και πέρα από αυτήν, προκειμένου να τους υποστηρίξει σε νομικές διαφορές και με συστάσεις. [22]

Ο Σιδόνιος δέχτηκε έναν βαθμό συνεργασίας με την αυλή του Ευάριχ ως απαραίτητο για τη διατήρηση της ενότητας της ρωμαϊκής αριστοκρατίας στη Γαλατία, [19] αλλά ήταν εχθρικός προς τους Γότθους, γράφοντας σε έναν συγκλητικό «να αποφεύγεις τους βαρβάρους, επειδή έχουν κακή φήμη, ακόμα και όταν αυτοί έχουν ένα καλό». [23] Χλευάζει τις λογοτεχνικές αξιώσεις της αυλής του Eυάριχ, η οποία ήταν γνωστή ως Athenaeum, και παρουσιάζει την κατάκτηση των Βησιγότθων ως υπεύθυνη για την αντιστροφή της κοινωνικής τάξης, η οποία είχε τοποθετήσει τους αμόρφωτους στην εξουσία έναντι των μορφωμένων. [24] Ενεπλάκη σε δικαστικές διαμάχες με έναν γότθο ευγενή, που είχε καταλάβει την πλειονότητα των εδαφών της πεθεράς του και συγκρούστηκε με τον Σερονάτο, τον οποίο θεωρούσε συνεργάτη, επειδή τους ενθάρρυνε να καταυλίζουν τα στρατεύματά τους στις βίλες των Ρωμαίων αριστοκρατών. [25] Η εχθρότητά του προς τον Ευάριχ αντανακλάται στην απόφασή του να ξεκινήσει τη συλλογή επιστολών του, που δημοσιεύτηκε γύρω στο 477, με μία επιστολή που επαινούσε ενθουσιωδώς τον Θεοδώριχο Β', τον οποίο ο Ευάριχ είχε δολοφονήσει για να αναλάβει τον θρόνο των Βησιγότθων. [26]

Ο Σιδόνιος ζούσε ακόμη το 481, [27] αλλά είχε αποβιώσει το 490, όταν απεβίωσε ο διάδοχός του ως επίσκοπος, Aπρούνκουλος. Η ημερομηνία του τέλους του ήταν 21 ή 23 Αυγούστου. [28] Μετά το τέλος του τιμήθηκε ως άγιος στην Αρμορική. [17]

Απόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι σχέσεις του Σιδόνιου έχουν εντοπιστεί σε πολλές γενιές ως αφήγηση της περιουσίας μίας οικογένειας, από την εξέχουσα περίοδο της εποχής του πάππου του μέχρι τη μεταγενέστερη παρακμή τον 6ο αι. υπό τους Φράγκους. Ο γιος του Σιδώνιου Απολλινάρι, ο οποίος ήταν ανταποκριτής του Ρουρίκιου της Λιμόζ, διοικούσε μονάδα που αναπτύχθηκε στην Ωβέρ στη μάχη του Βουγιέ το 507, όπου οι Γότθοι ηττήθηκαν αποφασιστικά από τους Φράγκους. [29] Ήταν επίσης επίσκοπος του Κλερμόν για τέσσερις μήνες πριν από το τέλος του. [30] Ο εγγονός του Σιδόνιου, ο Αρκάδιος, όταν άκουσε μία φήμη ότι ο Φράγκος βασιλιάς Θευδέριχ Α' είχε αποβιώσει, πρόδωσε το Κλερμόντ στον Χιλδεβέρτο Α', έτσι εγκατέλειψε τη γυναίκα και τη μητέρα του όταν εμφανίστηκε ο Θευδέριχ Α΄. Η άλλη εμφάνισή του στην ιστορία του Γρηγορίου του Τουρ είναι στην υπηρεσία του βασιλιά Χιλδεβέρτου Α΄. [31]

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ωδές (Carmina)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έργα (Opera)1598.

Σώζεται μϊα συλλογή 24 Ωδών (Carmina) του Σιδόνιου, που αποτελείται από περιστασιακούς στίχους, συμπεριλαμβανομένων πανηγυρικών για διαφορετικούς Αυτοκράτορες, που τεκμηριώνουν αρκετά σημαντικά πολιτικά γεγονότα και βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στον Στάτιο, τον Αυσόνιο και τον Κλαυδιανό. [13] Ο Σιδόνιος τονίζει τις προηγούμενες επιτυχίες και δόξες της Ρώμης ως «καθρέφτη κρίσης» για τους σύγχρονους ηγεμόνες, υποδεικνύοντας τόσο το βαθμό, στον οποίο η Ρώμη είχε παρακμάσει, όσο και τη δυνατότητα αναζωογόνησης. Και στο Carmen 7 για τον Άβιτο και στο Carmen 5 για τον Mαϊοριανό, ο Σιδόνιος κάνει ανασκόπηση των περασμένων Αυτοκρατόρων και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο εκείνοι που κέρδισαν τον τίτλο μέσω της αρετής, ειδικά τη στρατιωτική αρετή του Βεσπασιανού και πιο πολύ του Τραϊανού, άξιζαν έπαινο: μία σιωπηρή πρόκληση για τους νέους Αυτοκράτορες. [32] Άλλες αρετές είναι επίσης σημαντικές: το Carmen 2 επαινεί τον Ανθέμιο για την κυριαρχία του στις φιλελεύθερες τέχνες. [32]

Άλλα ποιήματα έχουν διαφορετικά θέματα. Για παράδειγμα, το Carmen 22 είναι μία έκφραση (περιγραφή) ενός πίνακα του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου στον τοίχο της βίλας του Πόντιου Λεοντίου «Διόνυσος», ενός από τους φίλους του Σιδώνιου, στο Μπούργκος. Η επίσκεψη του Σιδώνιου στη βίλα συγκρίνεται με μία συνάντηση του Απόλλωνα με τον Διόνυσο, στην οποία αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην Ακουιτανία και να καθιερώσουν εκεί συμποσιακό, λόγιο πολιτισμό. [32]

Γράμματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σώζονται εννέα βιβλία Επιστολών, που περιέχουν συνολικά 147 έγγραφα, που απευθύνονται σε 117 διαφορετικά άτομα. [10] Ο Σιδόνιος εργάστηκε στη συλλογή επιστολών του για παρατεταμένη περίοδο, δημοσιεύοντας μερικά από αυτά στις αρχές της δεκαετίας του 470 και δημιουργώντας την τελική έκδοση της συλλογής του γύρω στο 477. [26] Η συλλογή ήταν αφιερωμένη στον Κωνστάντιο, έναν ιερέα στη Λυών, ο οποίος ήταν ένας προσωπικός φίλος, ζητώντας συγγνώμη από τον πραιτωριανό έπαρχο Toνάντιο Φερέολο, με την αιτιολογία ότι ακόμη και ένας ανήλικος ιερέας έπρεπε να τεθεί ενώπιον ακόμη και των μεγαλύτερων μελών των λαϊκών, επειδή ο Κωνστάντιος είχε βοηθήσει στην επεξεργασία του τόμου και λόγω της συμβουλής του Κωνστάντιου στην πολιορκία του Κλαιρμόν το 473. [33]

Η λατινική τεχνοτροπία του Sidonius επαινέθηκε ιδιαίτερα στην εποχή του. Ο σύγχρονος του, Κλαυδιανός Μαμέρτος, τον ονόμασε «αναζωογονητή της αρχαίας ευγλωττίας». Αντίθετα, στην εισαγωγή του στη μετάφραση των επιστολών του Σιδόνιου το 1939, ο Γου. Μπ. Άντερσον τις χαρακτήρισε ως πολύ δύσκαμπτες στη γλώσσα, αλλά τον αποκαλύπτει ως έναν άνθρωπο με ευγενικό χαρακτήρα, που αγαπά την καλή ζωή και την ευχαρίστηση. [34] Ο Σίγκριντ Μράτσεκ χαρακτηρίζει τα λατινικά του Σιδόνιου σκόπιμα περίτεχνα και επιτιδευμένα, αποκαλώντας τα

Η πολυπλοκότητα των νύξεων σε μυθικά, ιστορικά, βιβλικά παραδείγματα κάνει συχνά πολύ δύσκολο να κατανοηθεί η γραφή του, αλλά η δυσκολία ήταν σκόπιμη και ο Σιδόνιος υποτιμά όσους δεν θέλουν να καταβάλουν την απαραίτητη προσπάθεια για μία πλήρη εκπαίδευση στη ρωμαϊκή γλώσσα, λογοτεχνία και πολιτισμό. [35] Για τον Σιδόνιο, η εξοικείωση με τους κλασικούς Λατίνους συγγραφείς ήταν το κεντρικό σημείο της εκπαίδευσης και η αιτιολόγηση της κοινωνικής θέσης του αριστοκράτη. Λέει ότι η διαφορά μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων ανδρών είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ ανδρών και ζώων. [36]

Ο Άντερσον σημειώνει, «ό,τι και αν σκεφτεί κανείς για το ύφος και τη λεξικότητά τους, οι επιστολές του Σιδόνιου είναι μία ανεκτίμητη πηγή πληροφοριών για πολλές πτυχές της ζωής της εποχής του». [34] Πολλές μελέτες έχουν χρησιμοποιήσει τις επιστολές για να ανασυνθέσουν τα κοινωνικά δίκτυα της διανόησης στη Γαλατία του 4ου αι. Ωστόσο, οι επιστολές δεν μπορούν να θεωρηθούν ως απλές απεικονίσεις των χρόνων του Σιδόνιου. Ο Σιδόνιος συνθέτει συνειδητά τις επιστολές του και τις περιγραφές τους για τον σύγχρονο κόσμο του στο πρότυπο των προηγούμενων επιστολογράφων, κυρίως του Πλίνιου του Νεότερου. [37] Εκπροσωπεί τη Ρώμη ως πρότυπο κοινωνίας. Ο Πήτερ Μπράουν υποστηρίζει ότι η εικόνα της συνέχειας που προκύπτει, είναι στην πραγματικότητα μία απάντηση στην ταχύτητα των αλλαγών στη σύγχρονη Γαλατία του. [38] Ο Μράτσεκ αναφέρει ότι μέσω του λογοτεχνικού του έργου, προσπάθησε να οικοδομήσει το λογοτεχνικό και πολιτιστικό στοιχείο της ρωμαϊκής ταυτότητας, ως αντιστάθμιση για τη στρατιωτική και πολιτική κατάρρευση της Ρώμης, για να ενισχύσει τη θέση της ρωμαϊκής αριστοκρατίας στη Γαλατία και της εκκλησίας. [39]

Επιστολή του Σιδώνιου προς τον Ριόθαμο, τον «βασιλιά των Βρετανών» (π. 470) παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς παρέχει στοιχεία ότι ένας βασιλιάς ή στρατιωτικός ηγέτης με δεσμούς με τη Βρετανία έζησε γύρω στο χρονικό πλαίσιο του βασιλιά Αρθούρου. Μία αγγλική μετάφραση της ποίησής του και των επιστολών του από τον Άντερσον, με συνοδευτικό λατινικό κείμενο, έχουν εκδοθεί από την Loeb Classical Library (τόμος 1, που περιέχει τα ποιήματά του και τα βιβλία 1-2 των επιστολών του, 1939· [40] υπόλοιπες επιστολές, 1965).

Υαλογράφημα στον καθεδρικό του Κλερμόν-Φεράν: ο Απολινάρις με τον Άγ. Αυστρεμόνιο.

Χειρόγραφη παράδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και τα έργα του Σιδόνιου μπορεί να δημοσιεύτηκαν εν μέρει κατά τη διάρκεια της ζωής του (5ος αι.), δεν υπάρχουν γραπτές αποδείξεις γι' αυτό και όλα τα χειρόγραφα μπορούν να ανιχνευθούν σε ένα μόνο αρχέτυπο, το οποίο υπολογίζεται ότι χρονολογείται περίπου στον 7ο αι. Το παλαιότερο αντίγραφο χρονολογείται στον 9ο αι. και είναι πιθανότατα αντίγραφο 4ης γενιάς. Αν και το αρχέτυπο περιείχε ποιήματα, παραλείφθηκαν στα περισσότερα αντίγραφα, και τα περισσότερα σωζόμενα χειρόγραφα περιέχουν μόνο τις επιστολές του, συχνά ανακατεμένες με μία μπερδεμένη μεταγραφή ενός άλλου συγγραφέα, του Αυσόνιου. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας για τις κειμενικές παραλλαγές έγινε από τον Κρίστιαν Λύτγιοχαν στη δεκαετία του 1870, αλλά ο Λύτγιοχαν απεβίωσε πρόωρα, πριν αναπτύξει την κριτική του κειμένου (stemmatics), η οποία είναι κρίσιμη για την ανοικοδόμηση της ιδιότυπης λατινικής του Σιδονίου. Το έργο του Lütjohann δημοσιεύτηκε στο Monumenta Germaniae Historica του 1887 με κατώτερη κριτική, που παρείχαν άλλοι μελετητές. Ο Φραντς Ντόλβεκ έδωσε μία μερική νέα κριτική, συμπεριλαμβανομένων μόνο εκείνων των εκδόσεων που είχαν όλη την ποίηση, το 2020. [41]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. CONOR.SI. 15570531.
  2. «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  3. Apollinaris alludes to the date of his birthday in a short poem addressed to his brother-in-law Ecdicius, Carmen 20.
  4. Ralph W. Mathisen, "Epistolography, Literary Circles and Family Ties in Late Roman Gaul" Transactions of the American Philological Association 111 (1981), pp. 95-109.
  5. Epistulae, VIII.6.5; translated by W.B. Anderson, Sidonius: Poems and Letters (Harvard: Loeb Classical Library, 1965), vol. 2 p. 423
  6. Jones, Arnold Hugh Martin, John Robert Martindale, John Morris, The Prosopography of the Later Roman Empire, vol. 2, Cambridge University Press, 1992, (ISBN 0-521-20159-4), p. 113
  7. Gregory of Tours, History of the Franks, 2.21. This is confirmed by the otherwise oblique allusion in Sidonius' own Epistuale 2.2.3.
  8. Severina, Epistulae II.12.2; Roscia, Epistulae V.16.5; Alcima, Gregory of Tours Decem Libri Historiarum, III.2
  9. 9,0 9,1 Mratschek 2020, σελ. 249-253.
  10. 10,0 10,1 Mratschek 2020, σελ. 218.
  11. Mratschek 2020, σελ. 217-218, 221.
  12. 12,0 12,1 Mratschek 2020, σελ. 214.
  13. 13,0 13,1 13,2 Chisholm 1911.
  14. 14,0 14,1 Mratschek 2020, σελ. 220.
  15. Mratschek 2020, σελ. 223.
  16. Gregory of Tours, 2.22
  17. 17,0 17,1 Mratschek 2020, σελ. 224.
  18. Mratschek 2020, σελ. 225.
  19. 19,0 19,1 19,2 Mratschek 2020, σελ. 230.
  20. Mratschek 2020, σελ. 239.
  21. Mratschek 2020, σελ. 230 & 246.
  22. Mratschek 2020, σελ. 222.
  23. Mratschek 2020, σελ. 232.
  24. Mratschek 2020, σελ. 233-234.
  25. Mratschek 2020, σελ. 231-232.
  26. 26,0 26,1 Mratschek 2020, σελ. 234.
  27. Harries 2018.
  28. Martindale 1980, σελ. 118.
  29. Mratschek 2020, σελ. 231.
  30. Gregory of Tours, 2.37, 3.2
  31. Gregory of Tours, 3.9, 11
  32. 32,0 32,1 32,2 Mratschek 2020.
  33. Mratschek 2020, σελ. 219-220.
  34. 34,0 34,1 In his introduction to Sidonius: Poems and Letters (Cambridge: Loeb, 1939), vol. 1, p. lxiv.
  35. Mratschek 2020, σελ. 237 & 239.
  36. Mratschek 2020, σελ. 242.
  37. Mratschek 2020, σελ. 215.
  38. Brown 2012, σελ. 404.
  39. Mratschek 2020, σελ. 216-218.
  40. «L 296 Sidonius I: 1 2 Poems Letters». 
  41. Franz Dolveck, "The Manuscript Tradition of Sidonius," in Edinburgh Companion to Sidonius Apollinaris, ed. Gavin Kelly (Edinburgh University Press, 2020).

Πηγές και περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • CE Stevens, Sidonius Apollinaris and his Age . Οξφόρδη: University Press, 1933.
  • KF Stroheker. Der senatorische Adel im spätantiken Gallien. Tübingen, 1948.
  • Nora Chadwick, Poetry and Letters in Early Christian Gaul London: Bowes and Bowes, 1955.
  • 978-0-19-814472-4
  • 978-0-19-881625-6
  • 0-521-20159-4
  • Sigrid Mratschek, «Identitätsstiftung aus der Vergangenheit: Zum Diskurs über die trajanische Bildungskultur im Kreis des Sidonius Apollinaris», στο Therese Fuhrer (hg), Die christlich-philosophischen Diskurse der Spätansonnem:2,2,Tex. 25. Φεβρουάριος 2006 π.μ. Zentrum für Antike und Moderne der Albert-Ludwigs-Universität Freibur g (Stuttgart, Franz Steiner Verlag, 2008) (Philosophie der Antike, 28),
  • Johannes A. van Waarden και Gavin Kelly (επιμ.), New Approaches to Sidonius Apollinaris, with Indices on Helga Köhler, C. Sollius Apollinaris Sidonius: Briefe Buch I . Leuven: Peeters, 2013.
  • MP Hanaghan, Reading Sidonius' Epistles, Cambridge: Cambridge University Press, 2019.
  • Gavin Kelly και Joop van Waarden (επιμ.), The Edinburgh Companion to Sidonius Apollinaris, Εδιμβούργο: Edinburgh University Press, 2020.
  • Mratschek, Sigrid (2020). "Sidonius' Social World / Creating Culture and Presenting the Self in Sidonius". In Kelly, Gavin; van Waarden, Joop (eds.). The Edinburgh Companion to Sidonius Apollinaris. Edinburgh: Edinburgh University Press. pp. 214–260.
  • 978-0-691-15290-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]