Σιδηροδρομικός σταθμός Ρόμα Τερμίνι
| Ρόμα Τερμίνι | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες σταθμού | |
| Διεύθυνση | Piazzale dei Cinquecento 00185 Ρώμη Ιταλία |
| Συντεταγμένες | 41°54′2″N 12°30′6″E |
| Γραμμές |
|
| Ανταποκρίσεις |
|
| Αποβάθρες | 32 |
| Άλλες πληροφορίες | |
| Εγκαίνια | 1862 |
| Κωδικός IATA | XRJ |
| Ιδιοκτήτης | Rete Ferroviaria Italiana |
| Διαχειριστής | Grandi Stazioni |
Ο Ρόμα Τερμίνι (στα ιταλικά, Stazione Termini) (IATA: XRJ) είναι ο κύριος σιδηροδρομικός σταθμός της Ρώμης στην Ιταλία. Πήρε το όνομά του από την ομώνυμη συνοικία, η οποία με τη σειρά της πήρε το όνομά της από τα αρχαία Λουτρά του Διοκλητιανού (στα λατινικά, thermae), τα οποία βρίσκονται απέναντι από την κύρια είσοδο.[1][2] Είναι ο πιο πολυσύχναστος σιδηροδρομικός σταθμός της Ιταλίας και ο πέμπτος πιο πολυσύχναστος στην Ευρώπη, με κίνηση περίπου 150 εκατομμυρίων επιβατών ετησίως,[3] και με 850 τρένα σε διέλευση την ημέρα.[4]
Πληροφορίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο σταθμός διαθέτει τακτικά δρομολόγια τρένων προς όλες τις μεγάλες ιταλικές πόλεις, καθώς και καθημερινά διεθνή δρομολόγια προς Μόναχο, Γενεύη και Βιέννη. Περίπου 150 εκατομμύρια επιβάτες χρησιμοποιούν τον σταθμό κάθε χρόνο και 850 τρένα εισέρχονται και εξέρχονται από το σταθμό καθημερινά.[5] Με 32 πλατφόρμες,[6] ο Ρόμα Τερμίνι είναι ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός στην Ευρώπη, μαζί με τον Gare du Nord του Παρισιού και τον München Hbf του Μονάχου. [7]
Το Τερμίνι είναι επίσης ο κύριος κόμβος δημοσίων συγκοοινωνιών της Ρώμης. Δύο γραμμές του Μετρό της Ρώμης (Α και Β) διασταυρώνονται στο σταθμό Τερμίνι του μετρό, ενώ ένας μεγάλος σταθμός λεωφορείων βρίσκεται στην Piazza dei Cinquecento, την πλατεία μπροστά από το σταθμό. Ωστόσο, οι κύριες γραμμές του τραμ της πόλης διασταυρώνονται στην Πύλη Ματζόρε, περίπου 1.500 μέτρα ανατολικά του σταθμού.
Στις 23 Δεκεμβρίου 2006, ο σταθμός αφιερώθηκε στον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'.[5]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 25 Φεβρουαρίου 1863, ο Πάπας Πίος Θ΄ εγκαινίασε τον πρώτο, προσωρινό σταθμό Τερμίνι ως τερματικό σταθμό των γραμμών Ρώμη-Frascati, Ρώμη-Civitavecchia και Ρώμη-Ceprano.
Οι δύο πρώτες γραμμές είχαν προηγουμένως ξεχωριστούς σταθμούς σε άλλα σημεία της πόλης και, καθώς η τρίτη γραμμή βρισκόταν υπό ανάπτυξη, η πόλη επέλεξε να κατασκευάσει έναν κεντρικό σταθμό, σε αντίθεση με το μοντέλο του Παρισιού που προβλέπει ξεχωριστούς τερματικούς σταθμούς για κάθε γραμμή ή για κάθε κατεύθυνση.
Η ερειπωμένη Villa Montalto-Peretti, που είχε ανεγερθεί τον 16ο αιώνα από τον Πάπα Σίξτο Ε΄, επιλέχθηκε ως χώρος για τον νέο αυτό σταθμό, ο οποίος θα ονομαζόταν «Stazione Centrale delle Ferrovie Romane» (Κεντρικός Σταθμός των Ρωμαϊκών Σιδηροδρόμων).
Η κατασκευή του μόνιμου σταθμού ξεκίνησε το 1868, στα τελευταία χρόνια της Παπικής Προσωρινής Εξουσίας στην πόλη της Ρώμης, και ολοκληρώθηκε το 1874 μετά την κατάληψη της Ρώμης και την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης της Ενωμένης Ιταλίας. Διαμορφώθηκε σύμφωνα με σχέδιο του αρχιτέκτονα Salvatore Bianchi. Η πρόσοψη αυτού του σταθμού έφτανε μέχρι τη Via Cavour.
Το 1937, αποφασίστηκε η αντικατάσταση του παλαιού σταθμού, στο πλαίσιο του σχεδιασμού για την Παγκόσμια Έκθεση του 1942, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ λόγω της έναρξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο παλιός σταθμός κατεδαφίστηκε και κατασκευάστηκε μέρος του νέου , αλλά το 1943, με την κατάρρευση της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης, οι εργασίες σταμάτησαν. Οι πλευρικές κατασκευές του σχεδίου του Angiolo Mazzoni εξακολουθούν να αποτελούν μέρος του σημερινού σταθμού. [4]
Το κτίριο του σταθμού σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το σημερινό κτίριο σχεδιάστηκε από τις δύο ομάδες που επιλέχθηκαν μέσω διαγωνισμού το 1947: η πρώτη από τους Leo Calini και Eugenio Montuori και η δεύτερη από τους Massimo Castellazzi, Vasco Fadigati, Achille Pintonello και Annibale Vitellozzi.
Ο σταθμός εγκαινιάστηκε το 1950 και χαρακτηρίζεται από τη γραμμική αίθουσα υποδοχής, έναν ψηλό χώρο μνημειακών διαστάσεων. Η μεγάλη αυτή αίθουσα έχει πρόσοψη από γυάλινους τοίχους πλήρους ύψους και καλύπτεται από μια οροφή από σκυρόδεμα που αποτελείται από μια πεπλατυσμένη και τμηματική αψίδα, μια μοντερνιστική εκδοχή ενός κυλινδρικού θόλου από ρωμαϊκό λουτρό. Ο θόλος ενσωματώνεται δομικά με ένα προβαλλόμενο στέγαστρο που εκτείνεται πάνω από την είσοδο.
Το αποτέλεσμα είναι μια μοντερνιστική δομή που αψηφά τη βαρύτητα και θυμίζει επίτευγμα της αρχαίας ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής. Το πίσω μέρος της αίθουσας οδηγεί σε έναν μεταβατικό χώρο λειτουργιών έκδοσης εισιτηρίων και καταστημάτων πριν φτάσει στο υπόστεγα των τρένων, και ολοκληρώνεται από ένα ακόμη μακρύτερο οικοδομικό τετράγωνο που στεγάζει ένα 10όροφο ξενοδοχείο, επενδυμένο με τραβερτίνη.
Η πρόσβαση στις πλατφόρμες γίνεται από το κύριο επίπεδο καθως και από ένα υπόγειο διάδρομο που προσεγγίζεται με κυλιόμενες σκάλες.
Αρχιτεκτονικά, το κτίριο εκφράζει την αίσθηση της άφιξης στη Ρώμη και μεταδίδει την αίσθηση της Αιώνιας Πόλης ως μοντέρνας και παραδοσιακής, που προσβλέπει στο μέλλον αλλά και θυμάται την ιστορία της. Η τολμηρή παρουσία του στον αστικό ιστό εκφράζει την ποικιλομορφία της ιστορίας της πόλης και εκφράζει τη δραματική νέα κλίμακα της σύγχρονης βιομηχανικής οικονομίας της Ιταλίας.
Τα διαζώματα από ανοδιωμένο αλουμίνιο που τοποθετούνται διαδοχικά κατά μήκος του γυάλινου τοίχου είναι έργο του Ουγγρο-Ιταλού καλλιτέχνη Amerigo Tot. Η σύνθεση λέγεται ότι σχετίζεται με το θέμα της αποτύπωσης της δυναμικής του ήχου και της ταχύτητας ενός τρένου. [4]
Σέρβια Τείχη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έξω από το σταθμό σώζεται ένα τμήμα των ρωμαϊκών Σέρβιων Τειχών των αρχών του 4ου αιώνα π.Χ.
Διασυνδέσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σταθμός μετεπιβίβασης Τερμίνι για τη γραμμή Α και Β του μετρό της Ρώμης.
Σταθμός Roma Laziali στο σιδηροδρομικό δίκτυο Ρώμη-Γιαρντινέτι.
5 - 14 (Τραμ) - H - 38 - 40 Express - 64 - 66 - 70 - 75 - 82 - 90 Express - 92 - 105 - 150F - 223 - 310 - 590 - 714 - 910 - nMA - nMB - nMB1 - n5 - n8 - n11 - n46 - n66 - n70 - n92 - n98 - n543 - n716 - C2 - C3
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Guida d'Italia. Roma. Milan: Touring Club Italiano. 1999. σελ. 162.: "il toponimo deriva dalle terme di Diocleziano" ("the toponym derives from the Baths of Diocletian").