Σερβοβυζαντινή αρχιτεκτονική

Ο Σερβοβυζαντινός αρχιτεκτονικός ρυθμός ή αρχιτεκτονική σχολή του Βαρδάρη (ή "ρυθμός"), είναι εκκλησιαστικός αρχιτεκτονικός ρυθμός ο οποίος άνθισε κατά την περίοδο του Ύστερου Μεσαίωνα στη Σερβία (περίπου 1300–1389), κατά τη διάρκεια της περιόδου βασιλείας της Δυναστείας Νιεμάνιτς. Αναπτύχθηκε μέσω της ανάμειξης στοιχείων της Βυζαντινή αρχιτεκτονικής εκείνης της περιόδου και της αρχιτεκτονικής σχολής της Ράσκα για την δημιουργία ενός νέου αρχιτεκτονικού ρυθμού. Κατά τα μέσα του 14ου αιώνα, το κράτος της Σερβίας είχε εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε περιελάμβανε στα εδάφη του και το νότιο τμήμα της Μακεδονίας, την Ήπειρο και την Θεσσαλία μέχρι το Αιγαίο Πέλαγος. Σε αυτά τα προσφάτως κατακτημένα εδάφη η επιρροή από την βυζαντινή αρχιτεκτονική παράδοση ήταν ακόμη σημαντικότερη.^[1] Μία τυπική Σερβοβυζαντινή εκκλησία ήταν ορθογωνίου σχήματος, με έναν μεγάλο τρούλο στο κέντρο της και μικρότερους γύρω από τον κεντρικό. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι σερβοβυζαντινής αρχιτεκτονικής κτιριακές κατασκευές ήταν διακοσμημένες με τοιχογραφίες με αναπαραστάσεις αποσπασμάτων της Βίβλου.

Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μαζί με την προγενέστερη αρχιτεκτονική σχολή της Ράσκα και την ύστερη αρχιτεκτονική σχολή της Μοράβα.