Σίλιος Ιταλικός
Σίλιος Ιταλικός | |
---|---|
![]() | |
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Tiberius Catius Asconius Silius Italicus (Λατινικά) |
Γέννηση | 26 Ρωμαϊκή πόλη της Ιτάλικα[1] |
Θάνατος | 101[2][3][4] Καμπανία Ιταλίας |
Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Λατινικά[2][5] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | δικηγόρος πολιτικός ποιητής συγγραφέας[6] στρατιωτικός ιστορικός[7] |
Αξιοσημείωτο έργο | Punica |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός Ύπατος στην αρχαία Ρώμη[1] |
![]() | |
Ο Τιβέριος Κάτιος Ασκόνιος Σίλιος Ιταλικός, λατιν.: Tiberius Catius Asconius Silius Italicus ([la], π. 26 – π. 101 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος συγκλητικός, ρήτορας και επικός ποιητής της Αργυρής Εποχής της λατινικής λογοτεχνίας. Το μόνο σωζόμενο έργο του είναι η Φοινίκη (Punica), ένα επικό ποίημα για τον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο, το μεγαλύτερο σε διάρκεια σωζόμενο ποίημα στα κλασικά λατινικά, με πάνω από 12.000 στίχους.

Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές, καταγωγή και γενέτειρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σίλος ήταν γιος Έλληνα πατέρα και Ρωμαίας μητέρας· τους αναγνωρίζει και τους δύο στα γραπτά του. [8] [9] [10] Οι πηγές για τη ζωή του Σίλιου Ιταλικού είναι κυρίως η Επιστολή 3.7 του Πλίνιου του Νεότερου, η οποία αποτελεί μία περιγραφή της ζωής του ποιητή γραμμένη με την ευκαιρία της αυτοκτονίας του, ορισμένες επιγραφές , και αρκετά επιγράμματα του ποιητή Μαρτιάλη. Ο Σίλιος πιστεύεται ότι γεννήθηκε μεταξύ 23 και 35 μ.Χ., αλλά ο τόπος γέννησής του δεν έχει ταυτοποιηθεί με ασφάλεια. Η πόλη Italica, στη ρωμαϊκή επαρχία της Hispania (σύγχρονη Ισπανία), θεωρούνταν κάποτε η κύρια υποψήφια, με βάση το επίθετό του (cognomen) Italicus, αλλά, αν ίσχυε αυτό, η λατινική χρήση θα απαιτούσε τη μορφή Italicensis, και είναι εξαιρετικά απίθανο ο Μ. Β. Mαρτιάλης να μην τον κατονόμασε μεταξύ των λογοτεχνικών διασημοτήτων της Hispania στο δεύτερο μισό του 1ου αι. Η πόλη Πατάβιον (νυν Πάντοβα) στη βόρεια Ιταλία, έχει προταθεί από τον Τζ. Ντ. Κάμπελ με βάση μία φαινομενική προκατάληψη υπέρ της περιοχής στην Punica, και την επικράτηση του ονόματος Ασκόνιος σε επιγραφές από την περιοχή.
Πολιτική σταδιοδορμία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα πρώτα του χρόνια, ο Σίλιος ήταν ένας φημισμένος δικαστικός ρήτορας, και αργότερα ένας ασφαλής και προσεκτικός πολιτικός. Γενικά πιστεύεται ότι ο Σίλιος είχε γίνει οικειοθελώς και με ενθουσιασμό πληροφοριοδότης υπό τον Νέρωνα, διώχνοντας από την αυλή άτομα, που ο Αυτοκράτορας επιθυμούσε να καταδικαστούν. Ήταν ύπατος το έτος του τέλους του Νέρωνα (68 μ.Χ.), και στη συνέχεια έγινε στενός φίλος και σύμμαχος του Αυτοκράτορα Βιτέλλιου, τον οποίο υπηρετούσε, σύμφωνα με τον Πλίνιο, σοφά και φιλικά (sapienter et comiter)[11] Αναφέρεται από τον Τάκιτο ως ένας από τους δύο μάρτυρες που ήταν παρόντες στις συναντήσεις μεταξύ του Βιτέλλιου και του Φλάβιου Σαβίνου, του μεγαλύτερου αδελφού του Βεσπασιανού, όταν οι λεγεώνες από την Ανατολή βάδιζαν γρήγορα προς την πρωτεύουσα. Ο Σίλιος έγινε ανθύπατος της Ασίας το 77-78 μ.Χ., όπως μαρτυρείται σε μία επιγραφή από την Αφροδισιάδα, η οποία περιγράφει τις δραστηριότητές του στη διατήρηση των θεσμών της πόλης. Σύμφωνα με τον Πλίνιο (Επιστ . 3.7), εκτέλεσε τα καθήκοντά του καλά, και κέρδισε μία σημαντική θέση στην Αυτοκρατορία.
Συνταξιοδότηση και αυτοκτονία στην Καμπανία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παρά τον πλούτο και τη σημασία του στο κράτος, ο Σίλιος τελικά εγκατέλειψε την πολιτική, για να ακολουθήσει μία χαλαρή ζωή. Μετά τη θητεία του ως ανθυπάτου στην Ασία, φαίνεται ότι άσκησε μικρή εξουσία, και απέφυγε τις προσβολές. Έτσι, έζησε περισσότερο από τη δυναστεία των Φλαβίων, χωρίς απρόοπτα.
Ο Πλίνιος τον απεικονίζει να περνάει χρόνο σε λόγιες συζητήσεις στις βίλες του, να γράφει, να συλλέγει με πάθος βιβλία και γλυπτά , και να απαγγέλλει τα έργα του. Ο Σίλιος προφανώς έγραφε ποιήματα ήδη από το 88 μ.Χ. Πιστεύεται ακράδαντα ότι η Punica γράφτηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αποχώρησης του Σίλιου. Ο Μαρτιάλης (7.63) υποδεικνύει, ότι ορισμένα μέρη από την Punica είχαν δημοσιευτεί μέχρι το 92 μ.Χ., και ότι ο Σίλιος δεν εκφωνούσε πλέον λόγους στην αυλή. Το ποίημά του περιέχει αρκετά αποσπάσματα, που σχετίζονται με τους Φλαβίους, και το Βιβλίο 14 έχει χρονολογηθεί προσωρινά μετά το 96 μ.Χ., με βάση τον τρόπο που ο ποιητής χειρίζεται τον Δομιτιανό, ο οποίος εξυμνείται τόσο ως πολεμιστής, όσο και ως τραγουδιστής, του οποίου η λύρα είναι πιο γλυκιά από αυτή του ίδιου του Ορφέα. Η στάση του ποιητή απέναντι στον Δομιτιανό τείνει να είναι επαινετική και φιλική, αξιοποιώντας όλο το φάσμα της πανηγυρικής γλώσσας και εικονοποιίας του Βιργιλίου. Ορισμένα αποσπάσματα προς το τέλος του ποιήματος, μπορούν να ερμηνευθούν ως αναφερόμενα είτε στον Δομιτιανό, είτε στον διάδοχό του Νέρβα.
Ο Σίλιος θεωρούνταν ιδιαίτερα μορφωμένος από τους συγχρόνους του. Ο φιλόσοφος Επίκτητος τον έκρινε ως το πιο φιλοσοφικό πνεύμα μεταξύ των Ρωμαίων της εποχής του, και ο Κορνούτος, ο Στωικός ρήτορας και γραμματικός, αφιέρωσε στον Σίλιο ένα σχόλιο για τον Βιργίλιο. Είχε δύο γιους, ένας εκ των οποίων, ο Σεβήρος, απεβίωσε νέος. Ο άλλος, ο Δεκιανός, έγινε αργότερα ύπατος. Καθώς μεγάλωνε, μετακόμισε μόνιμα στις βίλες του στην Καμπανία, χωρίς καν να φύγει για να παραστεί στην τελετή ενθρόνισης του Τραϊανού. Ο Σίλιος εξιδανίκευσε, και σχεδόν λάτρεψε δύο μεγάλους Ρωμαίους του παρελθόντος, τον Κικέρωνα και τον Βιργίλιο. Αγόρασε το κτήμα του Κικέρωνα στο Τούσκουλον και τον τάφο του Βιργίλιου στη Νάπολη, τον οποίο και αναστήλωσε. Ο Πλίνιος αναφέρει, ότι ο Σίλιος σεβόταν ιδιαίτερα τον Βιργίλιο, εορτάζοντας τα γενέθλια του Βιργιλίου πιο πλουσιοπάροχα από τα δικά του, και αντιμετωπίζοντας τον τάφο τού ποιητή ως ιερό. Τα διπλά του ενδιαφέροντα, δηλαδή η σύνθεση επικής ποίησης και η συζήτηση φιλοσοφικών ερωτημάτων, έχουν συγκριθεί με τις πνευματικές προσπάθειες των ηρώων του, του Βιργίλιου και του Κικέρωνα, αντίστοιχα.[12]
Ο Σίλιος ήταν ένας από τους πολυάριθμους Ρωμαίους της πρώιμης Αυτοκρατορίας, που είχαν το θάρρος των απόψεών τους, και εφάρμοσαν στην πράξη τη θεωρία της αυτοκτονίας, που αναπτύχθηκε στον Στωικισμό· η Punica 11.186-88 περιέχει έναν έπαινο της αυτοκτονίας. Προσβεβλημένος από έναν ανίατο όγκο μετά την ηλικία των 75 ετών, λιμοκτόνησε γύρω στο 101 μ.Χ., διατηρώντας ένα χαρούμενο πρόσωπο μέχρι το τέλος. Ο Πλίνιος σχολιάζει ότι ο Σίλιος ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που πέθανε, και ήταν ύπατος υπό τον Νέρωνα.
Έργα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά αν ο Σίλιος αφιέρωσε τους φιλοσοφικούς διαλόγους και τους λόγους του στη συγγραφή ή όχι. Το μόνο σωζόμενο έργο του είναι το επικό του ποίημα με τίτλο Punica, για τον Δεύτερο Καρχηδονιακό Πόλεμο (218–201 π.Χ.) σε δεκαεπτά βιβλία, που περιλαμβάνουν περίπου δώδεκα χιλιάδες στίχους, καθιστώντας το το μεγαλύτερο σε διάρκεια σωζόμενο ποίημα στη λατινική λογοτεχνία.
Το έργο Φοινίκη (Punica)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η χρονολόγηση της Punica ήταν ένα δύσκολο ζήτημα για τους κλασικούς μελετητές, αλλά δύο αποσπάσματα, 3.594 και 14.680 κ.ε. , μαζί με αρκετά ποιήματα του Μαρτιάλη που αναφέρθηκαν παραπάνω, υποδεικνύουν ότι γράφτηκε κάποια στιγμή μεταξύ 83 και 101, με το Βιβλίο 3 να χρονολογείται στο 84 μ.Χ. και το Βιβλίο 14 γύρω στο 96 μ.Χ. Άλλα βιβλία δεν μπορούν να χρονολογηθούν με ακρίβεια. Το ποίημα χωρίζεται σε 17 βιβλία, και είναι γραμμένο σε δακτυλικό εξάμετρο. Έχει θεωρηθεί ότι το ποίημα αρχικά σχεδιάστηκε σε εξάδες και ότι η αρχική πρόθεση ήταν να ολοκληρωθεί η σύνθεση σε 18 βιβλία.
Το ποίημα έχει ως κύρια στυλιστική και δραματική έμπνευση τον Βιργίλιο. Από την έναρξή του, η Punica διαμορφώνεται ως η συνέχεια της μνησικακίας της Ήρας εναντίον της Ρώμης, που αναπτύσσεται στην Αινειάδα. Ο Λίβιος και ο Έννιος αποτελούν σημαντικές πηγές ιστορικών και ποιητικών πληροφοριών, και ο Όμηρος συγκεκριμένα ανακηρύσσεται σημαντικό πρότυπο από τον Σίλιο, ο οποίος σχολιάζει γι' αυτόν στο 12.788-9, «η ποίησή του [του Ομήρου] αγκάλιασε τη γη, τη θάλασσα, τα αστέρια και τις σκιές, και συναγωνίστηκε τις Μούσες στο τραγούδι και τον Φοίβο στη δόξα». Ο Λουκανός είναι επίσης ένα σημαντικό πρότυπο για τη συγγραφή ιστορικών επών, γεωγραφικών εκδρομών και στωικού τόνου, αν και η προσέγγιση του Σίλιου απέναντι στους θεούς είναι πολύ πιο παραδοσιακή.
Το ποίημα ξεκινά με μία συζήτηση για την οργή της Ήρας εναντίον της Ρώμης, εξαιτίας της συμπεριφοράς του Αινεία προς τη Διδώ, και του χαρακτήρα και της ανατροφής του Αννίβα. Ο Αννίβας επιτίθεται στον Σαγούντον, και δέχεται ρωμαϊκή πρεσβεία. Στο Βιβλίο 2, η ρωμαϊκή πρεσβεία φθάνει στην Καρχηδόνα, αλλά ο Αννίβας καταλαμβάνει την πόλη, αφού οι υπερασπιστές αυτοκτονούν ηρωικά. Οι Καρχηδόνιοι καταμετρούνται, ο Αννίβας διασχίζει τις Άλπεις, και ο Δίας αποκαλύπτει ότι ο Καρχηδονιακός Πόλεμος αποτελεί δοκιμασία της ρωμαϊκής ανδρείας στο Βιβλίο 3. Στο 4 και 5 οι Ρωμαίοι υφίστανται ήττα στον Τικίνο, την Τρέβια και τη λίμνη Τρασιμένη. Το Βιβλίο 6 ανατρέχει στα κατορθώματα του Μάρκου Ατίλιου Ρέγουλου στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο, ενώ το Βιβλίο 7 περιγράφει την αναβλητική στρατηγική του Φάβιου Βερουκόσου. Τα βιβλία 8-10 περιγράφουν με παραστατικές λεπτομέρειες τη μάχη των Καννών· η Ήρα εμποδίζει τον Αννίβα να βαδίσει προς τη Ρώμη. Στο Βιβλίο 11, ο στρατός του Αννίβα διαχειμάζει στην Καπύη, όπου η Αφροδίτη τους αποδυναμώνει με την πολυτελή ζωή. Ο Αννίβας ηττάται στη Νόλα το 12, γεγονός που ενισχύει τους Ρωμαίους. Κάνει μία απόπειρα στην πόλη, αλλά η Ήρα τον σταματά, αποκαλύπτοντας ότι οι θεοί είναι εναντίον του. Το βιβλίο 13 αναφέρει την εισβολή των Ρωμαίων στην Καπύη και τον θάνατο δύο Σκιπιώνων, γεγονός που οδηγεί στο ταξίδι του Σκιπίωνα του Αφρικανού στον κάτω κόσμο (νέκυια), τη συνάντησή του με διάσημους νεκρούς ήρωες, και μια προφητεία της Σίβυλλας για την ήττα του Αννίβα. Στο 14 περιγράφονται η επιτυχημένη εκστρατεία του Μ. Κλ. Μάρκελλου στη Σικελία, και τα πολιορκητικά πλοία του Αρχιμήδη. Στο 15ο βιβλίο ο Σκιπίωνας, επιλέγοντας την Αρετή αντί της Κακίας, έχει μία επιτυχημένη εκστρατεία στην Ισπανία, ενώ στη μάχη του Μεταύρου, ο αδελφός του Αννίβα σκοτώνεται. Το 16 περιγράφει τη συμμαχία μεταξύ Ρώμης και Μασινίσα και τη διέλευση του Σκιπίωνα στην Αφρική, ενώ το 17 περιγράφει τη μεταφορά του αγάλματος της Κυβέλης στη Ρώμη, τη θυελλώδη διέλευση του Αννίβα στην Αφρική, την έκκληση της Ήρας στον Δία για τη ζωή του Αννίβα και τη μάχη της Ζάμα. Το ποίημα τελειώνει με τη θριαμβευτική επιστροφή του Σκιπίωνα στη Ρώμη.
Το ύφος του Σίλιου διαφέρει από αυτό του Βιργιλίου, καθώς δεν εστιάζει σε λίγους κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά μοιράζει τη δράση του σε πολλούς σημαντικούς ήρωες. Αυτό τον ενθαρρύνει να παρουσιάσει σημαντικά γεγονότα από το ρωμαϊκό παρελθόν, ως μία αντανάκλαση των χαρακτήρων και των πράξεών τους στο παρόν του ποιήματος, απηχώντας τη ρωμαϊκή παράδοση της χρήσης παραδειγμάτων. Ενώ περιλαμβάνονται πολλά σημαντικά κομμάτια του έπους, όπως περίτεχνες παρομοιώσεις, εκφράσεις αντικειμένων, όπως η ασπίδα του Αννίβα στα 2.391-456, μία νέκυια, και η θεϊκή συμμετοχή και η προφητεία γεγονότων, υπάρχουν επίσης σημαντικά στοιχεία της ιστοριογραφίας, όπως ζευγαρωμένοι αντιθετικοί λόγοι και λεπτομερής γεωγραφική περιγραφή. Η αλληγορία είναι ιδιαίτερα σημαντική στον Σίλιο, και περιλαμβάνει μορφές όπως η Πίστη (Fides) στο Βιβλίο 2, η Ιταλία στο 15, και η Aρετή (Virtus) και η Ευχαρίστηση (Voluptas) επίσης στο Βιβλίο 15, συνεχίζοντας μία τάση προς την αλληγορία, που ήταν σημαντική στον Στάτιο, τον σύγχρονο του Σίλιου. Η μετρική και η γλώσσα του Σίλιου μπορούν να συγκριθούν στενά με τη χρήση του Βιργιλίου, ειδικά με τη χρήση των σπονδείων μέτρων. Ο στωικισμός και η στωική ηθική σκέψη είναι σημαντικά θέματα στην Punica. Ο πόλεμος διαμορφώνεται ως μία δοκιμασία της ρωμαϊκής αρετής, η οποία πρέπει να ξεπεραστεί με σκληρή δουλειά, παρόμοια με το στωικό ιδανικό της υπερνίκησης των αντιξοοτήτων με εσωτερικό θάρρος και δοκιμασία. Η «εκλογή του Ηρακλή», μία αγαπημένη στωική παραβολή, δίνεται στον Σκιπίωνα στο Βιβλίο 15, και παντού ο πόλεμος αναδεικνύει ηθικά διδάγματα και συζητήσεις για στωικές έννοιες, όπως το συναίσθημα, η λογική και το πεπρωμένο.
Επιρροή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι μόνοι αρχαίοι συγγραφείς που αναφέρονται στον Σίλιο είναι ο Μαρτιάλης, ο Πλίνιος και ο Σιδόνιος Απολλινάρις. Η κρίση του Πλίνιου ότι ο Σίλιος έγραφε ποίηση με περισσότερο ζήλο παρά ιδιοφυΐα (maiore cura quam ingenio) έχει ενθαρρύνει την άποψη, ότι ο Σίλιος είναι ένας ταλαντούχος, αλλά μέτριος και χωρίς έμπνευση ποιητής. Το ποίημα φαίνεται να ήταν ως επί το πλείστο άγνωστο κατά τον Μεσαίωνα. Το «Αφρική» του Πετράρχη συντέθηκε ανεξάρτητα από τη Φοινίκη, καθώς το χειρόγραφο ανακαλύφθηκε από τον Πότζιο Μπρατσιολίνι το 1417 στο αβαείο του Αγίου Γάλλου κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Κωνσταντίας. Η σκληρή γνώμη του Ιούλιου Καίσαρα Σκάλιγκερ για τον Σίλιο, έπληξε τη φήμη του. Πολλοί συγγραφείς ήταν εξοικειωμένοι με το έργο του Σίλιου, όπως οι Μονταίν, Μίλτον, Ντράιντεν (που τον θεωρούσαν καλύτερο από τον Λούκαν), Γίββων και Αλεξάντερ Πόουπ. Ο Τζόζεφ Άντισον περιλαμβάνει ιδιαίτερα πολλές παραθέσεις του Σίλιου στον Διάλογο περί Μεταλλίων, όπως και ο Τόμας Μακώλεϋ στα έργα του.
Το ενδιαφέρον για τον Σίλιο εξαφανίστηκε ως επί το πλείστο τον 19ο αι. Όσον αφορά τις εικαστικές τέχνες, το «Όραμα του Ιππότη» του Ραφαήλ αποτελεί μία επεξεργασία της επιλογής του Σκιπίωνα από τον Σίλιο.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Silii» (Ρωσικά)
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11924756s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Autoritats UB. a1335393.
- ↑ Catalogue of the Library of the Pontifical University of Saint Thomas Aquinas. 46317.
- ↑ CONOR.SI. 109523043.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ Albrecht, Michael von (1964). Silius Italicus (στα Γερμανικά). John Benjamins Publishing. σελίδες 149–150. ISBN 978-90-6032-137-9.
- ↑ Juhnke, Herbert (1972). Homerisches in römischer Epik flavischer Zeit: Untersuchungen zu Szenennachbildungen und Strukturentsprechungen in Statius' Thebais und Achilleis und in Silius' Punica (στα Γερμανικά). C.H.Beck. σελίδες 280–292. ISBN 978-3-406-03293-6.
- ↑ Mitsis, Phillip· Ziogas, Ioannis (28 Ιουλίου 2016). Wordplay and Powerplay in Latin Poetry (στα Αγγλικά). Walter de Gruyter GmbH & Co KG. σελ. 419. ISBN 978-3-11-047587-6.
- ↑ Pliny 3.7.3
- ↑ Martial 11.48.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αυγουστάκης, Αντώνιος. 2010. Η μητρότητα και το άλλο: Διαμορφώνοντας τη γυναικεία δύναμη στο έπος των Φλαβίων. Οξφόρδη: Εκδόσεις Πανεπιστημίου Οξφόρδης.
- Αυγουστάκης, Αντώνιος. 2008. «Το Άλλο ως Ίδιο: Μη Ρωμαίες Μητέρες στα Πουνικά του Σίλιου Ιταλικού», Κλασική Φιλολογία 103.1:55–76.
- Ντόμινικ, Γουίλιαμ Τζ. 2010. Η υποδοχή του Σίλιου Ιταλικού στη σύγχρονη ακαδημαϊκή έρευνα. Στο Brill's Companion to Silius Italicus. Επιμέλεια Αντώνιος Αυγουστάκης, 425–447. Λάιντεν, Ολλανδία: Brill.
- Κιθ, Άλισον Μ. 2010. «Δημιουργώντας τον Οριενταλισμό στην Πούνικα του Σίλιους». Στο Brill's Companion to Silius Italicus. Επιμέλεια Αντώνιος Αυγουστάκης, 355–373. Λάιντεν, Ολλανδία: Brill.
- Μαρκς, Ρέιμοντ. 2005. Από τη Δημοκρατία στην Αυτοκρατορία. Ο Scipio Africanus στην Punica του Silius Italicus. Φρανκφούρτη επί του Μάιν: Πέτερ Λανγκ.
- Μαρκς, Ρέιμοντ. 2010. «Το Τραγούδι και το Σπαθί: Τα Πουνικά του Σίλιου και η Κρίση του Πρώιμου Αυτοκρατορικού Έπους». Στο Έπος και Ιστορία. Επιμέλεια David Kostan και Kurt Raaflaub, 185–211. Μάλντεν, Μασαχουσέτη: Γουάιλι.
- Σαντίνι, Κάρλο. 1991. Ο Σίλιος Ιταλικός και η άποψή του για το παρελθόν. Άμστερνταμ: JC Gieben.
- Μετοχές, Κλερ. 2014. Ο Ρωμαίος Αννίβας: Η ανάμνηση του εχθρού στο «Punica» του Silius Italicus. Λίβερπουλ: Εκδόσεις Πανεπιστημίου Λίβερπουλ.
- Φιλοδώρημα, Μπέντζαμιν. 2010. Υποδειγματικό έπος: Punica του Silius Italicus. Οξφόρδη: Εκδόσεις Πανεπιστημίου Οξφόρδης.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Reid, James Smith (1911) «Silius Italicus» στο: Chisholm, Hugh, επιμ. Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 25 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 95–96
- Έργα του/της Σίλιος Ιταλικός στο Project Gutenberg
- Works by or about Silius Italicus at the Internet Archive
- Works by Silius Italicus at Perseus Digital Library
- Punicorum Libri Septemdecim (in Latin)
- Entry by von Albrecht on Silius Italicus
- Links to translation of Silius Italicus by J.D.Duff
- Duff's English translation of Punica as clean html with tagged, geolocated place names, in ToposText